Το 1991 μπαίνει με τους χειρότερους οιωνούς για την Σοβιετική Ένωση καθώς σε όλες τις σοσιαλιστικές της δημοκρατίες φουντώνουν -αλλού περισσότερο κι αλλού λιγώτερο- αποσχιστικά κινήματα. Τον χορό ανοίγει η Ρωσσία με πρωτοστάτη την "Δημοκρατική Ρωσσία", το κόμμα που ίδρυσε ο Μπόρις Γιέλτσιν (*) και αμέσως την ακολουθούν οι χώρες τής Βαλτικής. Ο Γκορμπατσόφ, αντιδρώντας σπασμωδικά, επιχειρεί να καταστείλει τον ξεσηκωμό στην Βαλτική επεμβαίνοντας στρατιωτικά. Όμως, ήταν πλέον σαφές ότι το ποτάμι είχε ξεκινήσει και δεν επρόκειτο να γυρίσει πίσω.
Παράλληλα, η οικονομική κατάσταση εξακολουθεί να χειροτερεύει, καθώς οι εξαγωγές καυσίμων μειώνονται διαρκώς. Τον Μάρτιο, η Σοβιετική Ένωση μόλις που θα καταφέρει να εξαγάγει 60 εκατ. βαρέλια πετρελαίου, αντί των 125 εκατ. βαρελιών τής παλιάς, καλής εποχής. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι "μεταρρυθμιστές" τού Γιέλτσιν υποκινούν ένα κύμα απεργιών, στην διάρκεια του οποίου υπολογίζεται πως χάθηκαν πάνω από δύο εκατομμύρια ημέρες εργασίας, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει και η παραγωγή άνθρακα.
Ο Γκορμπατσόφ βλέπει την άνοδο της ισχύος τού Γιέλτσιν και αποφασίζει να τον αντιμετωπίσει, παρουσιάζοντας μια δέσμη μέτρων κατά της κρίσης. Το κακό είναι ότι επιλέγει να δώσει τον αγώνα όχι μόνο εκτός έδρας αλλά και με τα όπλα του αντιπάλου. Έτσι, τα μέτρα είναι καθαρά φιλελεύθερα και πλήρως απαλλαγμένα από κάθε τι το κομμουνιστικό: κατάργηση των προκαθορισμένων τιμών και προσαρμογή τού συστήματος στους όρους τής ελεύθερης αγοράς, κλείσιμο των κοινωνικοποιημένων επιχειρήσεων και παράλληλη ιδιωτικοποίησή τους, κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου στις εξαγωγές και απελευθέρωση του εξωτερικού εμπορίου, άρση της απαγόρευσης κατοχής των μέσων παραγωγής από ιδιώτες κλπ.
Ουσιαστικά, δηλαδή, ο Γκορμπατσόφ αποφάσισε να βάλει ταφόπλακα στον κομμουνισμό, με την ελπίδα ότι έτσι θα ανέκοπτε την άνοδο του Γιέλτσιν και θα διατηρούσε την συνοχή τής Σοβιετικής Ένωσης. Δεν μπορούσε να καταλάβει ο ταλαίπωρος ότι το μόνο που κατάφερνε ήταν ακριβώς το αντίθετο, αφού εκείνοι που θα έβγαιναν ωφελημένοι από αυτά τα μέτρα, είχαν ήδη συσπειρωθεί γύρω από τον Γιέλτσιν. Κάτι που θα έπρεπε να είχε καταλάβει αν, εκτός από άμυαλος, δεν ήταν και τυφλός. Διότι μόνον ως τυφλός δικαιολογείται το ότι δεν είδε σύσσωμη την δύση να υποδέχεται τις εξαγγελίες του πανηγυρίζοντας για την τελική νίκη τού καπιταλισμού επί του κομμουνισμού και κάνοντας λόγο για το "τέλος της ιστορίας" ενώ μόνον ένας άμυαλος δεν θα καταλάβαινε ότι κάπου κάνει λάθος όταν στις 12 Ιουνίου ο Γιέλτσιν εκλέχτηκε πρόεδρος της Ρωσσίας. Εν πάση περιπτώσει, τα μέτρα παρουσιάζονται στις 25 Ιουλίου στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΣΕ και εγκρίνονται με συντριπτική πλειοψηφία: 385 υπέρ, 15 κατά.
Φυσικά, οι επιλογές τού Γκορμπατσόφ δημιούργησαν τριγμούς στο Κόμμα, όπου δεν ήσαν λίγοι εκείνοι που αποδοκίμαζαν την απομάκρυνση της ηγεσίας από τις κομμουνιστικές αρχές. Ανάμεσά τους ήσαν παλιά κομματικά στελέχη, στρατιωτικοί και μέλη τής ΚGB (**), όλοι σε ένα καζάνι που έβραζε. Η πίεση τίναξε το καπάκι του καζανιού στις 19 Αυγούστου, όταν όλοι οι παραπάνω πήραν την απόφαση να επαναστατήσουν και να ανατρέψουν τον Γκορμπατσόφ. Δυστυχώς για τους "επαναστάτες", αυτή την φορά δεν υπήρχε μεταξύ τους Λένιν για να οργανώσει τα πράγματα και το κίνημα εξελίχθηκε σε πραξικόπημα-οπερέττα. Οι κινηματίες κατάφεραν μεν να απομονώσουν τον Γκορμπατσόφ στην ντάτσια του στην Κριμαία αλλά απέτυχαν τόσο στο να πάρουν με το μέρος τους τον στρατό όσο και στο να καταλάβουν το κοινοβούλιο. Δυο μέρες αργότερα, όλα θα τελείωναν με την σύλληψη των "επαναστατών". Στις 22 του μηνός, ο Γκορμπατσόφ θα επέστρεφε στην θέση του.
Ο Γιέλτσιν δεν έχασε την ευκαιρία που του πρόσφερε εκείνο το τριήμερο. Μπροστά σε τηλεοπτικές κάμερες και φωτογραφικούς φακούς βγήκε στον δρόμο μαζί με τον "λαό που αγωνιζόταν για την δημοκρατία", στήθηκε μπροστά σε ένα άρμα των κινηματιών κι έδωσε το χέρι στον Γκορμπατσόφ δήθεν για να τον αποκαταστήσει στην εξουσία. Με δυο λόγια, έγινε λαϊκός ήρωας. Εκείνη την στιγμή, ο τυχοδιώκτης Μπόρις πετύχαινε τον σκοπό του: γινόταν ο ισχυρότερος άνδρας τής Ρωσσίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Ο μεγάλος του αντίπαλος δεν θα συνερχόταν ποτέ από το σοκ που του προκάλεσε το κίνημα.
Κι ενώ ο Γκορμπατσόφ βρίσκεται σε κατάσταση ζάλης, ο ισχυροποιημένος Γιέλτσιν αποφασίζει να του επιφέρει το αποφασιστικό χτύπημα. Στις 23 Αυγούστου, οι δυο αντίπαλοι συναντιούνται στην συνεδρίαση του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ, η οποία μεταδίδεται απ' ευθείας από την κρατική τηλεόραση και από το... CNN (!). Εκεί, ο Γιέλτσιν εξευτελίζει τον Γκορμπατσόφ, υποχρεώνοντάς τον να διαβάσει τα πρακτικά τού υπουργικού συμβουλίου τής 19ης του μηνός, όπου αποφασίζεται η εκδήλωση του κινήματος εκείνης της ημέρας. Μόλις ο Γκορμπατσόφ ολοκληρώνει την ανάγνωση, ο Γιέλτσιν παίρνει ένα χαρτί και, ως πρόεδρος της Ρωσσίας, υπογράφει επί τόπου διάταγμα με το οποίο θέτει εκτός νόμου το ΚΚΣΕ σε ολόκληρη την ρωσσική επικράτεια και ανακηρύσσει τον εαυτό του ανώτατο διοικητή όλων των μονάδων στρατού, αστυνομίας και KGB που βρίσκονται σε ρωσσικό έδαφος. Παράλληλα, απαιτεί από τον Γκορμπατσόφ να διαλύσει την σοβιετική κυβέρνηση (είχε ορκιστεί την προηγούμενη μέρα!) και να φτιάξει άλλη, σε συνεννόηση μαζί του.
Ο εξουθενωμένος Γκορμπατσόφ καταρρέει. Την επόμενη μέρα, αφού συστήνει νέα κυβέρνηση, σύμφωνη με τις υποδείξεις τού Γιέλτσιν, παραιτείται από την θέση τού Γενικού Γραμματέα τού ΚΚΣΕ και ταυτόχρονα, ως πρόεδρος της ΕΣΣΔ, υπογράφει διάταγμα με το οποίο θέτει εκτός νόμου την δράση τού ΚΚΣΕ σε όλες τις επιχειρήσεις και σε όλον τον κρατικό μηχανισμό. Για ένα κόμμα που η ύπαρξή του είναι συνυφασμένη με την παρουσία και την δράση του στους χώρους δουλειάς, το διάταγμα Γκορμπατσόφ δεν είναι τίποτε λιγώτερο από δολοφονία.
Κάπως έτσι, από τις 24 Αυγούστου 1991, βγαίνει από την μέση και το τελευταίο εμπόδιο για τα κοράκια τής δύσης. Τώρα μπορούν να εφορμήσουν. Ο Γιέλτσιν έδωσε εξετάσεις και τις πέρασε επιτυχώς. Ο Καμντεσσύ μπορεί πλέον να θέσει το ΔΝΤ σε κίνηση.
Επίλογος για σήμερα. Δίχως ψυχή πλέον, η σοβιετική αρκούδα θα ξεψυχήσει στις 6 Σεπτεμβρίου, όταν το Κονγκρέσσο των Λαϊκών Αντιπροσώπων θα αποφασίσει με κατηγορηματικό τρόπο (1699 υπέρ, 24 κατά, 49 αποχές) την διάλυση της ΕΣΣΔ και την ίδρυση στην θέση της μιας ένωσης ανεξαρτήτων κρατών. Ακολουθεί η συμφωνία τής Μπελοβέζας (8 Δεκεμβρίου), με την οποία επισημοποιείται η "Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών" και -κυρίως- διακηρύσσεται ότι "η Σοβιετική Ένωση, ως υποκείμενο της διεθνούς νομιμότητας και ως γεωπολιτική πραγματικότητα, δεν υφίσταται πλέον". Ο Γκορμπατσόφ προσπαθεί να προσβάλει την εγκυρότητα της συμφωνίας αλλά στις 21 Δεκεμβρίου αυτή επικυρώνεται με την συμφωνία τής Άλμα-Ατά. Έτσι, ανήμερα Χριστούγεννα του 1991, ο ανυπόληπτος πλέον Γκορμπατσόφ υπογράφει την ληξιαρχική πράξη θανάτου μιας χώρας που, έτσι κι αλλιώς, δεν υπήρχε πια. Η τελευταία σφραγίδα θα έμπαινε την παραμονή της πρωτοχρονιάς, την στιγμή που θα υποστελλόταν -για πρώτη και τελευταία φορά- η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο από το Κρεμλίνο...
---------------------------------------------------
(*) Την άνοιξη του 1989, το Κομμουνιστικό Κόμμα αποφάσισε να καταργήσει το άρθρο 6 τού σοβιετικού συντάγματος, το οποίο όριζε ότι την εξουσία ασκεί ο λαός μέσω του κόμματος, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για τον πολυκομματισμό. Την επόμενη χρονιά εμφανίστηκαν τα πρώτα κόμματα, με ισχυρότερο των οποίων την "Δημοκρατική Ρωσσία" τού Γιέλτσιν, ο οποίος ξαναβγήκε από τα αζήτητα στο προσκήνιο μ' αυτόν τον τρόπο.
(**) Μερικά ονόματα: Γκεννάντυ Γιανάεφ (αντιπρόεδρος ΕΣΣΔ), Βάλεντιν Παβλόφ (πρωθυπουργός ΕΣΣΔ), Βλάντιμιρ Κρυούτσκοφ (αρχηγός KGB), Ντμίτρυ Γιαζόφ (υπουργός άμυνας ΕΣΣΔ), Μπόρις Πούγκο (υπουργός εσωτερικών ΕΣΣΔ), Αλιέκ Μπακλανόφ (πρώην υπουργός εξερεύνησης διαστήματος), Βασίλυ Σταρόντουμπτσεφ (πρόεδρος Ένωσης Αγροτών) κλπ
Παράλληλα, η οικονομική κατάσταση εξακολουθεί να χειροτερεύει, καθώς οι εξαγωγές καυσίμων μειώνονται διαρκώς. Τον Μάρτιο, η Σοβιετική Ένωση μόλις που θα καταφέρει να εξαγάγει 60 εκατ. βαρέλια πετρελαίου, αντί των 125 εκατ. βαρελιών τής παλιάς, καλής εποχής. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι "μεταρρυθμιστές" τού Γιέλτσιν υποκινούν ένα κύμα απεργιών, στην διάρκεια του οποίου υπολογίζεται πως χάθηκαν πάνω από δύο εκατομμύρια ημέρες εργασίας, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει και η παραγωγή άνθρακα.
 |
| Οι επί κεφαλής του κινήματος της 19/8/1991. Από αριστερά: Αλεξάντρ Τιζυακόφ, Βασίλυ Σταρόντουμπτσεφ, Μπόρις Πούγκο, Γκεννάντυ Γιανάεφ, Αλιέκ Μπακλανόφ, Βάλεντιν Βαρεννικόφ. |
Ο Γκορμπατσόφ βλέπει την άνοδο της ισχύος τού Γιέλτσιν και αποφασίζει να τον αντιμετωπίσει, παρουσιάζοντας μια δέσμη μέτρων κατά της κρίσης. Το κακό είναι ότι επιλέγει να δώσει τον αγώνα όχι μόνο εκτός έδρας αλλά και με τα όπλα του αντιπάλου. Έτσι, τα μέτρα είναι καθαρά φιλελεύθερα και πλήρως απαλλαγμένα από κάθε τι το κομμουνιστικό: κατάργηση των προκαθορισμένων τιμών και προσαρμογή τού συστήματος στους όρους τής ελεύθερης αγοράς, κλείσιμο των κοινωνικοποιημένων επιχειρήσεων και παράλληλη ιδιωτικοποίησή τους, κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου στις εξαγωγές και απελευθέρωση του εξωτερικού εμπορίου, άρση της απαγόρευσης κατοχής των μέσων παραγωγής από ιδιώτες κλπ.
Ουσιαστικά, δηλαδή, ο Γκορμπατσόφ αποφάσισε να βάλει ταφόπλακα στον κομμουνισμό, με την ελπίδα ότι έτσι θα ανέκοπτε την άνοδο του Γιέλτσιν και θα διατηρούσε την συνοχή τής Σοβιετικής Ένωσης. Δεν μπορούσε να καταλάβει ο ταλαίπωρος ότι το μόνο που κατάφερνε ήταν ακριβώς το αντίθετο, αφού εκείνοι που θα έβγαιναν ωφελημένοι από αυτά τα μέτρα, είχαν ήδη συσπειρωθεί γύρω από τον Γιέλτσιν. Κάτι που θα έπρεπε να είχε καταλάβει αν, εκτός από άμυαλος, δεν ήταν και τυφλός. Διότι μόνον ως τυφλός δικαιολογείται το ότι δεν είδε σύσσωμη την δύση να υποδέχεται τις εξαγγελίες του πανηγυρίζοντας για την τελική νίκη τού καπιταλισμού επί του κομμουνισμού και κάνοντας λόγο για το "τέλος της ιστορίας" ενώ μόνον ένας άμυαλος δεν θα καταλάβαινε ότι κάπου κάνει λάθος όταν στις 12 Ιουνίου ο Γιέλτσιν εκλέχτηκε πρόεδρος της Ρωσσίας. Εν πάση περιπτώσει, τα μέτρα παρουσιάζονται στις 25 Ιουλίου στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΣΕ και εγκρίνονται με συντριπτική πλειοψηφία: 385 υπέρ, 15 κατά.
Φυσικά, οι επιλογές τού Γκορμπατσόφ δημιούργησαν τριγμούς στο Κόμμα, όπου δεν ήσαν λίγοι εκείνοι που αποδοκίμαζαν την απομάκρυνση της ηγεσίας από τις κομμουνιστικές αρχές. Ανάμεσά τους ήσαν παλιά κομματικά στελέχη, στρατιωτικοί και μέλη τής ΚGB (**), όλοι σε ένα καζάνι που έβραζε. Η πίεση τίναξε το καπάκι του καζανιού στις 19 Αυγούστου, όταν όλοι οι παραπάνω πήραν την απόφαση να επαναστατήσουν και να ανατρέψουν τον Γκορμπατσόφ. Δυστυχώς για τους "επαναστάτες", αυτή την φορά δεν υπήρχε μεταξύ τους Λένιν για να οργανώσει τα πράγματα και το κίνημα εξελίχθηκε σε πραξικόπημα-οπερέττα. Οι κινηματίες κατάφεραν μεν να απομονώσουν τον Γκορμπατσόφ στην ντάτσια του στην Κριμαία αλλά απέτυχαν τόσο στο να πάρουν με το μέρος τους τον στρατό όσο και στο να καταλάβουν το κοινοβούλιο. Δυο μέρες αργότερα, όλα θα τελείωναν με την σύλληψη των "επαναστατών". Στις 22 του μηνός, ο Γκορμπατσόφ θα επέστρεφε στην θέση του.
Ο Γιέλτσιν δεν έχασε την ευκαιρία που του πρόσφερε εκείνο το τριήμερο. Μπροστά σε τηλεοπτικές κάμερες και φωτογραφικούς φακούς βγήκε στον δρόμο μαζί με τον "λαό που αγωνιζόταν για την δημοκρατία", στήθηκε μπροστά σε ένα άρμα των κινηματιών κι έδωσε το χέρι στον Γκορμπατσόφ δήθεν για να τον αποκαταστήσει στην εξουσία. Με δυο λόγια, έγινε λαϊκός ήρωας. Εκείνη την στιγμή, ο τυχοδιώκτης Μπόρις πετύχαινε τον σκοπό του: γινόταν ο ισχυρότερος άνδρας τής Ρωσσίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Ο μεγάλος του αντίπαλος δεν θα συνερχόταν ποτέ από το σοκ που του προκάλεσε το κίνημα.
Κι ενώ ο Γκορμπατσόφ βρίσκεται σε κατάσταση ζάλης, ο ισχυροποιημένος Γιέλτσιν αποφασίζει να του επιφέρει το αποφασιστικό χτύπημα. Στις 23 Αυγούστου, οι δυο αντίπαλοι συναντιούνται στην συνεδρίαση του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ, η οποία μεταδίδεται απ' ευθείας από την κρατική τηλεόραση και από το... CNN (!). Εκεί, ο Γιέλτσιν εξευτελίζει τον Γκορμπατσόφ, υποχρεώνοντάς τον να διαβάσει τα πρακτικά τού υπουργικού συμβουλίου τής 19ης του μηνός, όπου αποφασίζεται η εκδήλωση του κινήματος εκείνης της ημέρας. Μόλις ο Γκορμπατσόφ ολοκληρώνει την ανάγνωση, ο Γιέλτσιν παίρνει ένα χαρτί και, ως πρόεδρος της Ρωσσίας, υπογράφει επί τόπου διάταγμα με το οποίο θέτει εκτός νόμου το ΚΚΣΕ σε ολόκληρη την ρωσσική επικράτεια και ανακηρύσσει τον εαυτό του ανώτατο διοικητή όλων των μονάδων στρατού, αστυνομίας και KGB που βρίσκονται σε ρωσσικό έδαφος. Παράλληλα, απαιτεί από τον Γκορμπατσόφ να διαλύσει την σοβιετική κυβέρνηση (είχε ορκιστεί την προηγούμενη μέρα!) και να φτιάξει άλλη, σε συνεννόηση μαζί του.
Ο εξουθενωμένος Γκορμπατσόφ καταρρέει. Την επόμενη μέρα, αφού συστήνει νέα κυβέρνηση, σύμφωνη με τις υποδείξεις τού Γιέλτσιν, παραιτείται από την θέση τού Γενικού Γραμματέα τού ΚΚΣΕ και ταυτόχρονα, ως πρόεδρος της ΕΣΣΔ, υπογράφει διάταγμα με το οποίο θέτει εκτός νόμου την δράση τού ΚΚΣΕ σε όλες τις επιχειρήσεις και σε όλον τον κρατικό μηχανισμό. Για ένα κόμμα που η ύπαρξή του είναι συνυφασμένη με την παρουσία και την δράση του στους χώρους δουλειάς, το διάταγμα Γκορμπατσόφ δεν είναι τίποτε λιγώτερο από δολοφονία.
Κάπως έτσι, από τις 24 Αυγούστου 1991, βγαίνει από την μέση και το τελευταίο εμπόδιο για τα κοράκια τής δύσης. Τώρα μπορούν να εφορμήσουν. Ο Γιέλτσιν έδωσε εξετάσεις και τις πέρασε επιτυχώς. Ο Καμντεσσύ μπορεί πλέον να θέσει το ΔΝΤ σε κίνηση.
 |
| "Διάβασέ το!". Ο Γιέλτσιν δείχνει στον Γκορμπατσόφ (και σε όλον τον κόσμο) ποιος είναι πλέον το αφεντικό (23/8/1991) |
Επίλογος για σήμερα. Δίχως ψυχή πλέον, η σοβιετική αρκούδα θα ξεψυχήσει στις 6 Σεπτεμβρίου, όταν το Κονγκρέσσο των Λαϊκών Αντιπροσώπων θα αποφασίσει με κατηγορηματικό τρόπο (1699 υπέρ, 24 κατά, 49 αποχές) την διάλυση της ΕΣΣΔ και την ίδρυση στην θέση της μιας ένωσης ανεξαρτήτων κρατών. Ακολουθεί η συμφωνία τής Μπελοβέζας (8 Δεκεμβρίου), με την οποία επισημοποιείται η "Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών" και -κυρίως- διακηρύσσεται ότι "η Σοβιετική Ένωση, ως υποκείμενο της διεθνούς νομιμότητας και ως γεωπολιτική πραγματικότητα, δεν υφίσταται πλέον". Ο Γκορμπατσόφ προσπαθεί να προσβάλει την εγκυρότητα της συμφωνίας αλλά στις 21 Δεκεμβρίου αυτή επικυρώνεται με την συμφωνία τής Άλμα-Ατά. Έτσι, ανήμερα Χριστούγεννα του 1991, ο ανυπόληπτος πλέον Γκορμπατσόφ υπογράφει την ληξιαρχική πράξη θανάτου μιας χώρας που, έτσι κι αλλιώς, δεν υπήρχε πια. Η τελευταία σφραγίδα θα έμπαινε την παραμονή της πρωτοχρονιάς, την στιγμή που θα υποστελλόταν -για πρώτη και τελευταία φορά- η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο από το Κρεμλίνο...
---------------------------------------------------
(*) Την άνοιξη του 1989, το Κομμουνιστικό Κόμμα αποφάσισε να καταργήσει το άρθρο 6 τού σοβιετικού συντάγματος, το οποίο όριζε ότι την εξουσία ασκεί ο λαός μέσω του κόμματος, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για τον πολυκομματισμό. Την επόμενη χρονιά εμφανίστηκαν τα πρώτα κόμματα, με ισχυρότερο των οποίων την "Δημοκρατική Ρωσσία" τού Γιέλτσιν, ο οποίος ξαναβγήκε από τα αζήτητα στο προσκήνιο μ' αυτόν τον τρόπο.
(**) Μερικά ονόματα: Γκεννάντυ Γιανάεφ (αντιπρόεδρος ΕΣΣΔ), Βάλεντιν Παβλόφ (πρωθυπουργός ΕΣΣΔ), Βλάντιμιρ Κρυούτσκοφ (αρχηγός KGB), Ντμίτρυ Γιαζόφ (υπουργός άμυνας ΕΣΣΔ), Μπόρις Πούγκο (υπουργός εσωτερικών ΕΣΣΔ), Αλιέκ Μπακλανόφ (πρώην υπουργός εξερεύνησης διαστήματος), Βασίλυ Σταρόντουμπτσεφ (πρόεδρος Ένωσης Αγροτών) κλπ
26 σχόλια:
Αφου λοιπόν ολοκληρώθηκε η διαδικασία Ανατροπής του Σοσιαλισμού το 1991 η Αστική Τάξη φρόντισε να πάρει τα μέτρα της. Τον Τίτλο του Κ.Κ τον κράτησε ο Ζουγκάνοφ με το ΚΚΡΟ ένα πλήρες Σοσιαλδημοκρατικό κόμα σήμερα. Αλλοι που κάνανε το επόμενο βήμα να φτιάξουνε Κ.Κ το ΚΕΚΡ εγκλωβίστηκανε στην πορεία στις Ιδεολογικές Στρεβλώσεις δεκαετιών. Βλέπουνε Ιμπεριαλισμό μόνο στις ΗΠΑ και στην δύση μέσα στην χώρα τους όχι. Τραγικό αποτέλεσμα να ανέχονται τον Δικό τους Ιμπεριαλιστή που σφάζει και αυτός τους λαούς σε Συρία Ουκρανία για να πάρει καλύτερο μερίδιο απο την λεια. Η Ζημιά στο Δ.Κ.Κ είναι τεράστια βήματα γίνονται η προσπάθεια συνεχίζεται. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΘΛΙΨΗ
@ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Για το ΚΕΚΡ είσαι άδικος. Άμα ρίξεις μια ματιά στις 2 τελευταίες ΔΚΟΜΕΠ, θα δεις ότι το κώλυμα τους είναι ότι δεν λένε για κανένα λόγο να επικαιροποιήσουν το έργο του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό, και συνεχίζουν να μιλάνε για μια χούφτα κρατών κλπ., ενώ δεν μπορούν να δουν ότι η κυριαρχία του ιμπεριαλισμού έχει αλλάξει τα πράγματα κάπως.
Επίσης ένα άλλο που λένε είναι ότι οι χώρες διαχωρίζονται σε φασιστικές και δημοκρατικές, και άρα ότι θα μπορούσε υπό όρους να συνεργαστεί ένα ΚΚ με κάποιο "δημοκρατικό κράτος", κατάλοιπο των "μετώπων".
Με λίγα λόγια όντως έχουν μείνει λίγο στο παρελθόν, αλλά για κανένα λόγο δεν αρνούνται τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Ρωσίας.
Το κείμενο πάρα πολύ καλό, είχε πολλά που δεν τα ήξερα, πραγματικά μπράβο.
Κώστας
Κώστας. Συμφωνούμε απόλυτα δεν εχω λόγο να είμαι άδικος απενάντι τους. Αν η διατύπωση μου είναι λάθος το σβήνουμε. Θα είμαι απόλυτα συγκεκριμένος. Το ΚΕΚΡ βρίσκεται στο σημείο που ήτανε το ΚΚΕ απο το 1974 μέχρι το 1987. Πιστεύω να συμφωνείς. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Κώστας. Για το θέμα των ..δημοκρατικών... και φασιστικών κρατών είναι σε σύγχηση γιατί θεωρούνε το ένα απο τους δυο ΕΛΙΓΜΟΥΣ της ΕΣΣΔ με την Αντιφασιστική Συμμαχία το ίδιο πράγμα με τα υπόλοιπα κόμματα της Κ.Δ που διαλέξανε Ιμπεριαλιστή μετά το 1935 όταν καταργήσανε τον ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΜΟ. Ολα αυτά δεν τα έχουνε διορθώσει γιατί δεν έχουνε έρθει σε ρήξη με τα ΒΑΡΙΔΙΑ Κεντριστές του ΚΑΟΥΤΣΚΙ που το ΚΚΕ τα πέταξε έξω. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
μεγάλη θλίψη πραγματικά!! Θυμάμαι την μαύρη εκείνη ημέρα που έπεσε η κόκκινη σημαία από το Κρεμλίνο, μια από τις χειρότερες μέρες της ζωής μου, (χωρίς να ξέρω τότε το γιατί) να μου λέει ο δεξιός τότε παππούς μου: «Παιδί μου αυτό είναι το τέλος της ανθρωπότητας..." μετα κατάλαβα το γιατί... ο παππούς μου έγινε ΚΚΕ και πορευτικέ με τις ιδέες της ΕΑΜιτησας γιαγιάς μου με 50 χρόνια καθυστέρηση.
Θεόδωρε, μην βρίζεις τον Γκορμπατσόφ γιατί τον παρουσιάζεις (άθελα σου ή ειρωνικά) σαν βλάκα και δηλαδή σαν θύμα!! Δεν ήταν φυσικά θύμα. Ένας αρχίδας ήταν μέσα σε όλα. Θυμάμαι ακόμα την σειρά γεγονότων που ακολούθησε την προσγείωση του Τσεσνα στην κόκκινη πλατεία το 86....
@ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Ναι, στο γιατί έχεις δίκιο. Τώρα το σε πια αντίστοιχη περίοδο βρίσκονται δεν ξέρω αν μπορούμε να το πούμε με τόση σιγουριά.
Κώστας
Κώστας. Να σου εξηγήσω την γνώμη μου. Για να μην έχουνε μπορέσει να ξεκαθαρίσουνε όλα αυτά σημαίνει οτι είναι μέσα οι Κεντριστές του Κάουτσκι και τους καθηλώνουνε. Εκει βρισκότανε το ΚΚΕ μέχρι το 1987. Ο Δεξιός Οπορτουνισμός είχε φύγει το 1968. Οτι γεννήθηκε νέος που το 1987 επικράτησε νέα φουρνιά φταίει οτι δεν μπορούσαμε να αλλάξουμε το πρόγραμμα μετά το 1968. Πράγμα που κάναμε στο 15ο το 1996. Αν λοιπόν οι Σύντροφοι του ΚΕΚΡ συνεχίσουνε έτσι κάποια στιγμή θα τους προκύψει μέσα Δεξιά Οπορτουνιστική ομάδα. Αυτά κατα την γνώμη μου είναι ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
@ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Δεν έχεις άδικο.
Νομίζω όμως κάνουν προσπάθεια να τα ξεπεράσουν αυτά τα θέματα, σε ένα βαθμό αυτό φαίνεται στην κουβέντα που γίνετε στις ΔΚΟΜΕΠ.
Επίσης οι συνθήκες που υπάρχουν, και αυτές που βλέπουμε όλοι να πλησιάζουν, δεν είναι και τόσο ευνοϊκές για κεντρίστηκες απόψεις. Πιστεύω ότι αυτό σε συνδυασμό με την σταθερή επαφή τους με το επαναστατικό ΔΚΚ, θα τους βοηθήσει να ξεπεράσουν το κώλυμα που έχουν φάει, και να σουτάρουν τυχών οπορτουνιστικά στοιχεία.
Σε αυτό βέβαια θα παίξουν και μεγάλο ρόλο οι συνθήκες! Μην ξεχνάμε ότι μικρά ΚΚ, γιγαντώθηκαν σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης ή σε επαναστατικές συνθήκες. Επίσης υπάρχουν και παραδείγματα στην ιστορία, με ΚΚ που δημιουργήθηκαν και ξεχώρισαν από τον οπορτουνισμό και την σοσιαλδημοκρατία, από ανάγκη μέσα στη φωτιά του αγώνα!
Κώστας
ΚΕ ΚΚΣΕ Για τα μετρα αποκομμουνιστικοποιησης του Γκορμπατζωφ: 385 υπερ, 15 κατα. Κογκρεσο λαικων αντιπροσωπων, για τη διαλυση της ΕΣΣΔ: 1669 υπερ, 24 κατα!
Σαν ετοιμοι απο καιρο!
Αυτοι ηταν οι συντροφοι του ΚΚΕ!
Για να τους υποστηριξει εφαγε μεχρι και ραδιενεργα μαρουλια το 1987!
Ποτε διαχωρισε τη θεση του το κκε; Ξερει κανεις;
Με δικη του πρωτοβουλια; Πως εγινε η ολη διαδικασια;
Σωτρς
Τα γνωστά κόλπα.... Το πρόβλημα όλων των ...παιδιών.... είναι η πορεία που ακολουθεί το ΚΚΕ τα τελευταία 26 χρόνια αντιμετωπίζοντας τον Οπορτουνισμό σαν τον χειρότερο εχθρό του λαού. Εκείνη η εποχή πριν το 1991 τους άρεσε. Ητανε η εποχή ....νταξει μωρέ όλοι αριστεροί είμαστε.... Εδω είναι όλος ο πόνος. Την βλέπουμε την ΑΡΙΣΤΕΡΑ μπροστά μας να σφάζει τον λαό ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Κώστας. Συμφωνούμε Σύντροφε. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
To KKE αφού πετάχτηκαν έξω οι κάθε λογής συριζέοι και ανανεωτικοί, στο μυαλό και τη ψυχή, οι οποίοι χαιρόντουσαν με ότι γινόταν και έγινε στην ΕΣΣΔ, άρχισε να μαζεύει τα κομμάτια του, με πρώτα απ'όλα την έρευνα για το πως φτάσαμε εκεί.
Κώστας
Για να τα λεμε τα πραγματα με το ονομα τους,το ΚΚΕ καταπινε αμασητο ο,τι εβγαζε το ΚΚΣΕ.-
Γάτος. Σύντροφε όλα τα λέμε. Οπως τα λες είναι με βάση την Κατάσταση που είχε παγιωθεί για Δεκαετίες ξεκινώντας απο τον Απελευθερωτικό αγώνα την ...ΕΔΑ... τον ...συνασπισμό.... και τα ....παιδιά.... με επικεφαλής τον ....φαρακο... Πιστεύω να συμφωνείς. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Γάτος. Οταν λέω Απελευθερωτικό αγώνα μιλάω για την Θεωριτικοποίηση του ΕΛΙΓΜΟΥ για τον Αντιφασιστικό αγώνα με τα Πολιτικά μέτωπα με Σοσιαλδημοκρατία και Οπορτουνισμό και την συμμετοχή στην κυβέρνηση ....παπατζή..... τον γέρο της ...δημοκρατίας....το 1964.. με την ....ΕΔΑ.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Το ανεκδοτο με το αγαλματακι του ηρακλη που εδωσε λεει η παπαρηγα στον γκορμπατζωφ για να τον ενθαρυνει στην ηρακλεια προσπαθεια του, ειναι γεγονος η ειρωνιες;
Σωτρς
.....ΖΑΒΑΡΑΚΑΤΡΑΝΕΜΙΑ..... Η 26 ΧΡΟΝΗ Πορεία του ΚΚΕ μετά το 1991 έχει κάνει τους ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΕΣ και παραμιλάνε ΟΒΕΡ.................. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Ετσι οπως τα λες ειναι Παναγιωτη
Γάτος. Τα έχω ζήσει όλα αυτά μετά το 1976. Είσαι τυχερός που δεν τα έζησες. Μιλάμε για ΧΑΟΣ..... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Εδώ ο Ρίζος μια περίοδο έβγαζε... τα ζώδια!
Δεν υπάρχουν αυταπάτες από κανένα ότι τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα, και ότι τα ΚΚ ακολουθούσαν την ΕΣΣΔ ότι και να γινόταν. Άμα είχε χάση την μπάλα το ΚΚΣΕ, φαντάσου τι είχαν πάθει κόμματα με μικρότερη παράδοση...
Είναι δεδομένο ότι οι αστοί παίξανε στο γήπεδο τους, πήγαμε και εμείς σαν χαζοί να παίξουμε στο δικό τους γήπεδο, το παιχνίδι που αυτοί εφηύραν, και χάσαμε αέρα πατέρα όπως ήταν αναμενόμενο.
Κώστας
Κώστας. Εδω το 1986 βγάλαμε την Εφημερίδα ΠΡΩΤΗ με τον ΚΑΛΟΓΡΙΤΣΑ για να είναι η φωνή της ...αριστεράς.....Το 1988 η τράπεζα θα έκανε κατάσχεση στο κτίριο της ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΥ για το δάνειο. Τους το πληρώσαμε γιατί δεν ήτανε λέει ωραίο πράγμα να γίνει κατάσχεση σε κόμμα της ....αριστεράς.... Μιλάμε για πολύ κάρβουνο..... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Και ο τελευταιος τουριστας που ταξιδευε σ αυτες τις χωρες εβλεπε πολλα. Μονο το κκε δεν εβλεπε.
Οποιος σας ταλεγε τον τραμπουκιζατε! Προσπαθουσαν καποιοι να σας ξεστραβωσουν αλλα εσεις τιποτα! Μυαλα στα καγκελα!
Μη νομιζετε ομως πως χαιρομαι. Λυπαμε πιο πολυ απο σας. Εκτος απο τους καπιταλιστες η ηλιθιοτητα τελικα ειναι ο μεγαλυτερος εχθρος μας.
Σωτρς
Το εμείς.... είναι σχετικό πριν το 1991 όπως είχανε παγιωθεί τα πράγματα απο πριν το 1974 με την ...ΕΔΑ.... νωρίτερα στον Απελευθερωτικό αγώνα με την Θεωριτικοποίηση των ΕΛΙΓΜΩΝ της ΕΣΣΔ μετά το 1935 απο την Κ.Δ την παρανομία την πολιτική προσφυγιά και το λανθασμένο πρόγραμμα με τεράστιες Ιδολογικές Παρρεκλίσεις. Η Διάσπαση του 1991 μας δικαίωσε. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
@Σωτρς
Πολύ εύκολο να κάνεις σήμερα κριτική, από την ασφάλεια της γνώσης του τι πραγματικά έγινε τελικά.
Ξεχνάς ότι για τους περισσότερους, όλες οι αλλαγές γίνονταν στο όνομα του σοσιαλισμού, έτσι διαφημιζόταν, ενώ η παθητικοποίηση δεκαετιών έκανε μεγάλη ζημιά!
Εκτός αυτού, πάλι για τους περισσότερους μαινόταν ο ψυχρός πόλεμος, κάτι που έκανε πολύ δύσκολο να παραδεχτεί κάποιος που στήριζε τον σοσιαλισμό τα όποια λάθη. Η CIA (και όχι μόνο) και η προπαγάνδα της θέριζε, ενώ και ο απλός κόσμος δεν ήθελε να πιστέψει ότι η ΕΣΣΔ είχε χάση το παιχνίδι, παιζόντουσαν πολλά στο ποιος θα το κερδίσει και αυτό το ζούμε από πρώτο χέρι.
Δεν είναι τόσο δύσκολο, κάποιος που ξέρει τι παιζόταν τότε, να τα σκεφτεί αυτά...
Κώστας
Δημοσίευση σχολίου