Ο φίλος δεν συμφωνούσε με όσα έγραψα προχτές και μου την είχε στημένη. "Ό,τι κι αν λέμε εμείς", μου δήλωσε κατηγορηματικά, "η ευθύνη για τα χάλια μας είναι δική μας, αν όχι αποκλειστικά, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της. Για να βρισκόμαστε βουλιαγμένοι στα χρέη, πάει να πει πως είχαμε δανειστεί πάνω από τις δυνάμεις μας. Κι αφού είμαστε πια υπερχρεωμένοι, πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι θα την περνάμε με ψωμί κι ελιά ώσπου να ξεχρεώσουμε".
Ενδεχομένως, ο φίλος δεν συνειδητοποιεί ότι αυτή ακριβώς είναι η άποψη του Σώυμπλε. Το κακό είναι ότι την ίδια άποψη έχουν ενστερνιστεί οι περισσότεροι έλληνες, μιας και αυτή ακριβώς η άποψη πιπιλίζεται καθημερινά από όλα τα μέσα μαζικής εξαπάτησης, ηλεκτρονικά και μη. Έμμεσα δε, την ίδια άποψη έχουν και όλοι όσοι -υποτίθεται πως- παλεύουν είτε για κούρεμα είτε για επιμήκυνση εξόφλησης είτε για οποιαδήποτε άλλη ρύθμιση του χρέους, εφ' όσον κατ' ουσία λένε στους δανειστές μας "εντάξει, κάναμε λάθη και βρεθήκαμε χρεωμένοι αλλά βοηθήστε μας να ξεχρεώσουμε".
Η απάντησή μου σε όλα αυτά θα μπορούσε να ξεκινήσει με αντιστροφή αίτιου και αιτιατού. Θα μπορούσα, δηλαδή, να υποστηρίξω ότι όλα αυτά τα χρόνια δανειζόμασταν επειδή υπήρχαν κάποιοι πρόθυμοι να μας δανείσουν. Υπήρχαν πάμπολλοι -"θεσμικοί" και μη επενδυτές- που, συνεπαρμένοι από την απληστία τους, σπρώχνονταν για το ποιος θα μας πρωτοδώσει δανεικά. Κι όμως, αυτό το φαινόμενο που διάρκεσε ολόκληρες δεκαετίες, δεν το πήραν έγκαιρα χαμπάρι ούτε η Κομμισσιόν ούτε η ΕΚΤ ούτε κανένα Γιούρογκρουπ. Όλοι ξύπνησαν ξαφνικά, πέφτοντας από τα σύννεφα.
Παρένθεση. Προφανώς, από τα σύννεφα έπεσε κι ο Σώυμπλε, όταν χρειάστηκε να διαθέσει 305 δισ. ευρώ για να διασώσει τις γερμανικές τράπεζες, που φορτώνονταν ότι σκουπίδι κυκλοφορούσε στον πλανήτη. Διέθεσε ένα ποσό ίσο σχεδόν με το 11% του γερμανικού ΑΕΠ και με το σύνολο του δικού μας χρέους για να σώσει (διά της κρατικοποίησής τους) από την χρεωκοπία την Commerzbank και την Hypo Real Estate, για να ιδρύσει το Soffin (ταμείο διάσωσης) και για να εγγυηθεί τα τραπεζικά χρέη. Κι όλα αυτά τα έκανε πριν ξεσπάσει η πρόσφατη καταιγίδα με την Deutche Bank. Κλείνει η παρένθεση.
Θα μπορούσα να συνεχίσω με την παρατήρηση ότι δεν είμαστε μόνο εμείς βουλιαγμένοι στα χρέη. Είναι και οι ιταλοί, είναι και οι γάλλοι, είναι και οι ισπανοί, είναι και οι πορτογάλοι, είναι και οι ιρλανδοί... Ξαφνικά, όλες σχεδόν οι τράπεζες της Ευρώπης βρέθηκαν να πνίγονται από το τσουνάμι που σήκωσε η κατάρρευση των subprime δανείων στις ΗΠΑ και, προκειμένου να γλιτώσουν από τον πνιγμό, πιάστηκαν από τις εθνικές οικονομίες κι άρχισαν να τις παρασέρνουν μαζί τους στον βυθό. Στην ουσία, δηλαδή, εμείς προσπαθούμε τώρα να ζήσουμε με ψωμί κι ελιά επειδή κάποτε κάποιοι θέλησαν να κερδοσκοπήσουν στην πλάτη μας.
Ενδεχομένως, θα μπορούσα να στηρίξω την απάντησή μου και σε ένα σοφιστικό (ή προβοκατόρικο, αν προτιμάτε) ερώτημα: αν για την κατάντια τής ελληνικής οικονομίας φταίνε οι έλληνες, για το ότι η οικονομία ολόκληρης της Ευρώπης δεν λέει να μπει σε ρυθμούς ανάπτυξης επί οκτώ τόσα χρόνια τώρα, ποιός φταίει; Μέχρι και η γερμανική ατμομηχανή πάει φρεναριστή κι ας έχουν γίνει πια κανόνας τα mini jobs και τα κακοπληρωμένα τετράωρα.
Θα μπορούσα ακόμη να ενσωματώσω στην απάντησή μου κι έναν ιστορικά τεκμηριωμένο αφορισμό: "Η τραπεζική κρίση, η κρίση του δημόσιου χρέους και η ιδιωτική (εταιρική ή προσωπική) πιστωτική κρίση είναι αλληλένδετα και αλληλοεξαρτώμενα φαινόμενα". Αυτό ακριβώς το αλληλένδετο των επί μέρους κρίσεων συνιστά την γενεσιουργό αιτία της στασιμότητας της καπιταλιστικής παραγωγής κέρδους. Ας ακούσουμε τι έχει να μας πει επ' αυτού ο παππούς Κάρολος (*):
«Η σύγκρουση των αντιτιθέμενων μεταξύ τους παραγόντων βρίσκει κατά περιόδους διέξοδο στις κρίσεις. Οι κρίσεις είναι πάντα μόνο στιγμιαίες βίαιες λύσεις των υπαρχουσών αντιφάσεων, βίαιες εκρήξεις, που αποκαθιστούν για μια στιγμή τη διαταραγμένη ισορροπία.
»Η αντίφαση, εκφρασμένη στην πιο γενική της μορφή, συνίσταται στο ότι ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής περικλείνει μια τάση απόλυτης ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, ανεξάρτητα από την αξία και από την υπεραξία που περιέχεται σ' αυτή την τελευταία, ανεξάρτητα επίσης από τις κοινωνικές σχέσεις, μέσα στις οποίες συντελείται η κεφαλαιοκρατική παραγωγή, ενώ, από την άλλη, έχει για σκοπό τη διατήρηση της υπάρχουσας κεφαλαιακής αξίας και την αξιοποίησή της στον ανώτατο βαθμό (δηλαδή, τη διαρκώς επιταχυνόμενη αύξηση αυτής της αξίας). Ο ιδιάζων στον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής χαρακτήρας, τείνει στη χρησιμοποίηση της υπάρχουσας κεφαλαιακής αξίας σαν μέσου για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αξιοποίηση αυτής της άξίας. Οι μέθοδες, με τις οποίες πετυχαίνεται αυτό, συνεπάγονται: τη μείωση του ποσοστού τού κέρδους, την υποτίμηση του υπάρχοντος κεφαλαίου και την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της εργασίας σε βάρος των παραγμένων ήδη παραγωγικών δυνάμεων. (...)
»Η κεφαλαιοκρατική παραγωγή τείνει πάντα να ξεπεράσει αυτά τα εσωτερικά της όρια, τα ξεπερνάει, όμως, μόνο με μέσα, που της αντιτάσσουν εκ νέου και σε πιό τεράστια κλίμακα αυτά τα όρια.
»Το αληθινό όριο της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής είναι το ίδιο το κεφάλαιο, είναι το γεγονός ότι το κεφάλαιο και η αυτοαξιοποίησή του εμφανίζονται σαν αφετηρία και τέρμα, σαν κίνητρο και σκοπός τής παραγωγής, ότι η παραγωγή είναι μόνο παραγωγή για το κεφάλαιο και όχι άντίστροφα, ότι δηλαδή τα μέσα παραγωγής είναι απλά μέσα για μια διαρκώς διευρυνόμενη διαμόρφωση του προτσές της ζωής για την κοινωνία των παραγωγών. Τα όρια, μέσα στα οποία μόνο μπορούν να κινηθούν η διατήρηση και η αξιοποίηση της κεφαλαιακής άξίας, οι οποίες βασίζονται στην απαλλοτρίωση και στην πτώχευση της μεγάλης μάζας των παραγωγών, τα όρια αυτά βρίσκονται γι' αυτό διαρκώς σε αντίφαση με τις μέθοδες παραγωγής, που είναι υποχρεωμένο να χρησιμοποιήσει το κεφάλαιο για το σκοπό του και που τείνουν προς απεριόριστη αύξηση της παραγωγής, προς την παραγωγή σαν αυτοσκοπό, προς την απεριόριστη ανάπτυξη των κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων της εργασίας.
»Το μέσο (απεριόριστη ανάπτυξη των κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων της εργασίας) έρχεται σε διαρκή σύγκρουση με τον περιορισμένο σκοπό τής αξιοποίησης του υπάρχοντος κεφαλαίου. Αν λοιπόν ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής είναι ένα μέσο ιστορικής σημασίας για την ανάπτυξη της υλικής παραγωγικής δύναμης και για τη δημιουργία τής αντίστοιχης σ' αυτήν παγκόσμιας αγοράς, αποτελεί ταυτόχρονα τη μόνιμη αντίφαση ανάμεσα σ' αυτό το ιστορικό του καθήκον και στις αντίστοιχές του κοινωνικές σχέσεις παραγωγής.»
-------------------------------------------------------------
(*) Καρλ Μαρξ, "Το Κεφάλαιο", τόμος τρίτος - έκδοση: Σύγχρονη Εποχή, σελ. 315-316. Στην φωτογραφία, το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης του τρίτου τόμου στα ρωσσικά.
Ενδεχομένως, ο φίλος δεν συνειδητοποιεί ότι αυτή ακριβώς είναι η άποψη του Σώυμπλε. Το κακό είναι ότι την ίδια άποψη έχουν ενστερνιστεί οι περισσότεροι έλληνες, μιας και αυτή ακριβώς η άποψη πιπιλίζεται καθημερινά από όλα τα μέσα μαζικής εξαπάτησης, ηλεκτρονικά και μη. Έμμεσα δε, την ίδια άποψη έχουν και όλοι όσοι -υποτίθεται πως- παλεύουν είτε για κούρεμα είτε για επιμήκυνση εξόφλησης είτε για οποιαδήποτε άλλη ρύθμιση του χρέους, εφ' όσον κατ' ουσία λένε στους δανειστές μας "εντάξει, κάναμε λάθη και βρεθήκαμε χρεωμένοι αλλά βοηθήστε μας να ξεχρεώσουμε".
 |
| Άλλη μια απόδειξη ότι το "ελληνικό πρόβλημα" δεν συνιστά παρά μια παρωνυχίδα στο συνολικό πρόβλημα της Ευρώπης. [Επεξεργασία διαγράμματος: Cogito ergo sum] |
Η απάντησή μου σε όλα αυτά θα μπορούσε να ξεκινήσει με αντιστροφή αίτιου και αιτιατού. Θα μπορούσα, δηλαδή, να υποστηρίξω ότι όλα αυτά τα χρόνια δανειζόμασταν επειδή υπήρχαν κάποιοι πρόθυμοι να μας δανείσουν. Υπήρχαν πάμπολλοι -"θεσμικοί" και μη επενδυτές- που, συνεπαρμένοι από την απληστία τους, σπρώχνονταν για το ποιος θα μας πρωτοδώσει δανεικά. Κι όμως, αυτό το φαινόμενο που διάρκεσε ολόκληρες δεκαετίες, δεν το πήραν έγκαιρα χαμπάρι ούτε η Κομμισσιόν ούτε η ΕΚΤ ούτε κανένα Γιούρογκρουπ. Όλοι ξύπνησαν ξαφνικά, πέφτοντας από τα σύννεφα.
Παρένθεση. Προφανώς, από τα σύννεφα έπεσε κι ο Σώυμπλε, όταν χρειάστηκε να διαθέσει 305 δισ. ευρώ για να διασώσει τις γερμανικές τράπεζες, που φορτώνονταν ότι σκουπίδι κυκλοφορούσε στον πλανήτη. Διέθεσε ένα ποσό ίσο σχεδόν με το 11% του γερμανικού ΑΕΠ και με το σύνολο του δικού μας χρέους για να σώσει (διά της κρατικοποίησής τους) από την χρεωκοπία την Commerzbank και την Hypo Real Estate, για να ιδρύσει το Soffin (ταμείο διάσωσης) και για να εγγυηθεί τα τραπεζικά χρέη. Κι όλα αυτά τα έκανε πριν ξεσπάσει η πρόσφατη καταιγίδα με την Deutche Bank. Κλείνει η παρένθεση.
Θα μπορούσα να συνεχίσω με την παρατήρηση ότι δεν είμαστε μόνο εμείς βουλιαγμένοι στα χρέη. Είναι και οι ιταλοί, είναι και οι γάλλοι, είναι και οι ισπανοί, είναι και οι πορτογάλοι, είναι και οι ιρλανδοί... Ξαφνικά, όλες σχεδόν οι τράπεζες της Ευρώπης βρέθηκαν να πνίγονται από το τσουνάμι που σήκωσε η κατάρρευση των subprime δανείων στις ΗΠΑ και, προκειμένου να γλιτώσουν από τον πνιγμό, πιάστηκαν από τις εθνικές οικονομίες κι άρχισαν να τις παρασέρνουν μαζί τους στον βυθό. Στην ουσία, δηλαδή, εμείς προσπαθούμε τώρα να ζήσουμε με ψωμί κι ελιά επειδή κάποτε κάποιοι θέλησαν να κερδοσκοπήσουν στην πλάτη μας.
Ενδεχομένως, θα μπορούσα να στηρίξω την απάντησή μου και σε ένα σοφιστικό (ή προβοκατόρικο, αν προτιμάτε) ερώτημα: αν για την κατάντια τής ελληνικής οικονομίας φταίνε οι έλληνες, για το ότι η οικονομία ολόκληρης της Ευρώπης δεν λέει να μπει σε ρυθμούς ανάπτυξης επί οκτώ τόσα χρόνια τώρα, ποιός φταίει; Μέχρι και η γερμανική ατμομηχανή πάει φρεναριστή κι ας έχουν γίνει πια κανόνας τα mini jobs και τα κακοπληρωμένα τετράωρα.
Θα μπορούσα ακόμη να ενσωματώσω στην απάντησή μου κι έναν ιστορικά τεκμηριωμένο αφορισμό: "Η τραπεζική κρίση, η κρίση του δημόσιου χρέους και η ιδιωτική (εταιρική ή προσωπική) πιστωτική κρίση είναι αλληλένδετα και αλληλοεξαρτώμενα φαινόμενα". Αυτό ακριβώς το αλληλένδετο των επί μέρους κρίσεων συνιστά την γενεσιουργό αιτία της στασιμότητας της καπιταλιστικής παραγωγής κέρδους. Ας ακούσουμε τι έχει να μας πει επ' αυτού ο παππούς Κάρολος (*):
«Η σύγκρουση των αντιτιθέμενων μεταξύ τους παραγόντων βρίσκει κατά περιόδους διέξοδο στις κρίσεις. Οι κρίσεις είναι πάντα μόνο στιγμιαίες βίαιες λύσεις των υπαρχουσών αντιφάσεων, βίαιες εκρήξεις, που αποκαθιστούν για μια στιγμή τη διαταραγμένη ισορροπία.
»Η αντίφαση, εκφρασμένη στην πιο γενική της μορφή, συνίσταται στο ότι ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής περικλείνει μια τάση απόλυτης ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, ανεξάρτητα από την αξία και από την υπεραξία που περιέχεται σ' αυτή την τελευταία, ανεξάρτητα επίσης από τις κοινωνικές σχέσεις, μέσα στις οποίες συντελείται η κεφαλαιοκρατική παραγωγή, ενώ, από την άλλη, έχει για σκοπό τη διατήρηση της υπάρχουσας κεφαλαιακής αξίας και την αξιοποίησή της στον ανώτατο βαθμό (δηλαδή, τη διαρκώς επιταχυνόμενη αύξηση αυτής της αξίας). Ο ιδιάζων στον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής χαρακτήρας, τείνει στη χρησιμοποίηση της υπάρχουσας κεφαλαιακής αξίας σαν μέσου για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αξιοποίηση αυτής της άξίας. Οι μέθοδες, με τις οποίες πετυχαίνεται αυτό, συνεπάγονται: τη μείωση του ποσοστού τού κέρδους, την υποτίμηση του υπάρχοντος κεφαλαίου και την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της εργασίας σε βάρος των παραγμένων ήδη παραγωγικών δυνάμεων. (...)
»Η κεφαλαιοκρατική παραγωγή τείνει πάντα να ξεπεράσει αυτά τα εσωτερικά της όρια, τα ξεπερνάει, όμως, μόνο με μέσα, που της αντιτάσσουν εκ νέου και σε πιό τεράστια κλίμακα αυτά τα όρια.
»Το αληθινό όριο της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής είναι το ίδιο το κεφάλαιο, είναι το γεγονός ότι το κεφάλαιο και η αυτοαξιοποίησή του εμφανίζονται σαν αφετηρία και τέρμα, σαν κίνητρο και σκοπός τής παραγωγής, ότι η παραγωγή είναι μόνο παραγωγή για το κεφάλαιο και όχι άντίστροφα, ότι δηλαδή τα μέσα παραγωγής είναι απλά μέσα για μια διαρκώς διευρυνόμενη διαμόρφωση του προτσές της ζωής για την κοινωνία των παραγωγών. Τα όρια, μέσα στα οποία μόνο μπορούν να κινηθούν η διατήρηση και η αξιοποίηση της κεφαλαιακής άξίας, οι οποίες βασίζονται στην απαλλοτρίωση και στην πτώχευση της μεγάλης μάζας των παραγωγών, τα όρια αυτά βρίσκονται γι' αυτό διαρκώς σε αντίφαση με τις μέθοδες παραγωγής, που είναι υποχρεωμένο να χρησιμοποιήσει το κεφάλαιο για το σκοπό του και που τείνουν προς απεριόριστη αύξηση της παραγωγής, προς την παραγωγή σαν αυτοσκοπό, προς την απεριόριστη ανάπτυξη των κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων της εργασίας.
»Το μέσο (απεριόριστη ανάπτυξη των κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων της εργασίας) έρχεται σε διαρκή σύγκρουση με τον περιορισμένο σκοπό τής αξιοποίησης του υπάρχοντος κεφαλαίου. Αν λοιπόν ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής είναι ένα μέσο ιστορικής σημασίας για την ανάπτυξη της υλικής παραγωγικής δύναμης και για τη δημιουργία τής αντίστοιχης σ' αυτήν παγκόσμιας αγοράς, αποτελεί ταυτόχρονα τη μόνιμη αντίφαση ανάμεσα σ' αυτό το ιστορικό του καθήκον και στις αντίστοιχές του κοινωνικές σχέσεις παραγωγής.»
-------------------------------------------------------------
(*) Καρλ Μαρξ, "Το Κεφάλαιο", τόμος τρίτος - έκδοση: Σύγχρονη Εποχή, σελ. 315-316. Στην φωτογραφία, το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης του τρίτου τόμου στα ρωσσικά.
19 σχόλια:
Για το θέμα της υπερχρέωσης τον πολιτών της χώρας έχει μιλήσει ανάμεσα στους άλλους και ο Δημήτρης Γαρούφας Δικηγόρος,πριν από τρία χρόνια,αναφερόμενος μάλιστα σε ψήφισμα του ΔΣΘ για την πρακτική των εισπρακτικών/τραπεζών από το 2006.
http://dgaroufas.blogspot.gr/2013/12/blog-post_4990.html
Κυριακή, 29 Δεκεμβρίου 2013
Η υπερχρέωση των Ελλήνων πολιτών
Στις 16-11-2006 ο Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης, του οποίου ήμουν τότε πρόεδρος, μετά από εισήγησή μου, εξέδωσε ένα ψήφισμα στο οποίο μεταξύ άλλων λέγαμε τότε: «Το δ.σ. του ΔΣΘ με ανησυχία επισημαίνει τον υπερδανεισμό των Ελλήνων πολιτών από το εγχώριο τραπεζικό σύστημα με επιτόκια (ιδιαίτερα στα καταναλωτικά δάνεια) υπερδιπλάσια των επιτοκίων που ισχύουν σε άλλες χώρες της ΕΕ». Στη συνέχεια επισημαίναμε την επικίνδυνη δραστηριοποίηση στα όρια της νομιμότητας των εισπρακτικών εταιριών με συμπεριφορά απαξιωτική για τους πολίτες και καλούσαμε «την επίσημη Πολιτεία να ασχοληθεί με το θέμα ενεργοποιώντας τους ελεγκτικούς μηχανισμούς αλλά και τις εισαγγελικές αρχές να προχωρήσουν σε έρευνα για το σύννομο των ενεργειών αυτών…».
Ξαναδιαβάζοντας μετά από 7 χρόνια εκείνο το ψήφισμα (δημοσιεύθηκε τότε σε μονόστηλα μόνο σε κάποιες εφημερίδες), αναρωτιέμαι πώς ήταν δυνατό αυτό που βλέπαμε εμείς ως επερχόμενο, με βάση την κοινή λογική, να μην το βλέπουν οι «ιθύνοντες», με αποτελέσματα τραγικά για τη χώρα και τους πολίτες. Γιατί όλοι θυμούνται ότι τότε οι τράπεζες με εκμαυλιστικές και παραπλανητικές διαφημίσεις στα ΜΜΕ καλούσαν τους πολίτες σε υπερκατανάλωση, εξωθώντας τους να πάρουν «διακοποδάνεια» και «εορτοδάνεια» και οι πολίτες δέχονταν τηλεφωνήματα στα σπίτια τους από τραπεζικούς υπαλλήλους που προσπαθούσαν να τους πείσουν να αποκτήσουν ακόμη μια πιστωτική κάρτα…, ενώ διαφήμιζαν και τη χορήγηση στεγαστικών δανείων χωρίς ιδιαίτερους όρους.
Αυτά γίνονταν τότε, αλλά τα πληρώνουμε σήμερα. Τα τότε δάνεια έγιναν βραχνάς για τους πολίτες, ενώ οι τράπεζες που τους παρέσυραν σε άκρατο καταναλωτισμό… ίδρυσαν εισπρακτικές εταιρίες που με τρόπο απαξιωτικό για τους πολίτες τούς πιέζουν καθημερινά για εξόφληση αυτών των δανείων οδηγώντας τους σε απόγνωση…
Δυστυχώς ο πολιτικός κόσμος δεν είχε επαφή με την πραγματικότητα τότε (θυμάμαι χαρακτηριστικά πως όταν εκδώσαμε αυτό το ψήφισμα σε τυχαία συνάντησή μου με κάποιον υπουργό, μου παρατήρησε ότι «κάνετε λάθος γιατί ανθεί η οικονομία»). Φοβούμαι όμως πως δεν έχει επαφή και με την πραγματικότητα και σήμερα, γιατί οι τραπεζίτες που τότε πίεζαν τους διευθυντές των τοπικών υποκαταστημάτων των τραπεζών να δίνουν πιστωτικές κάρτες σωρηδόν καλούνται σήμερα ως «σωτήρες» να σώσουν τη χώρα… εισηγούμενοι καθημερινά φόρους, τη στιγμή που ξεπεράστηκε από καιρό η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών. Μάλλον δεν κατανοούν ότι το πρόβλημα της χώρας δεν λύνεται με φόρους, αλλά με ανάπτυξη…, αλλά η ανάπτυξη ακούγεται μόνον ως σύνθημα στη χώρα, γιατί δεν βλέπουμε να υλοποιείται κάποιο αναπτυξιακό σχέδιο με στόχευση, π.χ. τα 17 εκατομμύρια τουριστών να γίνουν 20, τα 14 δισ. ευρώ συνάλλαγμα από την εμπορική ναυτιλία να γίνουν 20, αναδιάρθρωση των αγροτικών καλλιεργειών για πραγματική παραγωγή και εξαγωγές, αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας κ.λπ.
Τα δάνεια που έλαβαν οι πολίτες μέχρι το 2009, τα έλαβαν με άλλα δεδομένα. Είχαν υψηλότερες αποδοχές και δυνατότητες, ενώ οι πολιτικοί μάς διαβεβαίωναν ότι θα έλθουν ακόμη καλύτερες μέρες… Τώρα οι πολίτες βρίσκονται σε πραγματική αδυναμία εξυπηρέτησης των δανείων, ακόμη και των στεγαστικών για πρώτη κατοικία, παρά τις όποιες ρυθμίσεις διευκόλυνσης γίνονται από τις τράπεζες, ενώ διαγράφονται και κίνδυνοι να περιέλθουν σε ξένους ομίλους τα δάνεια αυτά... Οι νόμοι για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά έδωσαν κάποια προστασία και διέξοδο σε κάποιους πολίτες, αλλά πέραν του ότι δεν μπορούν να υπαχθούν μεγάλες κατηγορίες πολιτών, νομίζω πως ήρθε ο καιρός η κεντρική εξουσία με διακομματική συναίνεση και συνεκτίμηση όλων των παραμέτρων, μετά από συζήτηση με τις διοικήσεις των τραπεζών, να βρει κάποια λύση ανακούφισης, τουλάχιστον των δανειοληπτών στεγαστικών δανείων, χωρίς να κλονισθεί το τραπεζικό σύστημα. Τέλος, θα πρέπει να λειτουργεί πραγματικά το κράτος και να ασκεί καθημερινή και αυστηρή εποπτεία των λεγόμενων εισπρακτικών εταιριών που με τον τρόπο λειτουργίας τους οδηγούν τους πολίτες σε απόγνωση.
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑδικηγόρου, συγγραφέα,πρώην προέδρου ΔΣΘ
Αγγελιοφόρος
Αναρτήθηκε από ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΑΡΟΥΦΑΣ στις 12:08 μ.μ.
Φυσικά υπάρχουν και άλλες αναφορές,που δεν ανήκουν στα συστημικά ΜΜΕ(πως θα μπορούσαν άλλωστε...;)
http://kinima-ypervasi.blogspot.gr/2015/02/bonus.html
Τρίτη, 24 Φεβρουαρίου 2015
Η ΦΟΥΣΚΑ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ, Η ΥΠΕΡΧΡΕΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΑΠΕΖΙΚΑ BONUS !!
Σιγά-σιγά όλοι αρχίζουν να καταλαβαίνουν πως στήθηκε το πάρτι με τα δάνεια στην Ελλάδα και γιατί οι τράπεζες χορηγούσαν εις γνώση τους δάνεια που ήταν αδύνατο να πληρωθούν, παραβιάζοντας εξώφθαλμα την ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία, τις Βασιλεία Ι και ΙΙ, τις Πράξεις των διοικητών ΕΚΤ και ΤτΕ και την Οδηγία ΕΕ για τον υπέυθυνο δανεισμό !!!
...
Τελικά μάλλον όλη η Ευρώπη ζούσε πάνω από τις δυνατότητές της, για να μην πούμε όλος ο κόσμος. γιατί έβλεπα κάπου (μπορεί και εδώ) ότι το παγκόσμιο χρέος είναι 2,5 φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ. Τώρα το πώς βγάζει νόημα αυτό μόνο οι "ειδικοί" της αγοράς και της ελεύθερης οικονομίας μπορούν να το εξηγήσουν, πάντως καλό δεν φαίνεται.
Αγόραζαν ομόλογα επειδή έδιναν το υψηλότερο επιτόκιο.
Υψηλότερο επιτόκιο συνεπάγεται ανεγνωρισμένη μεγαλύτερη επισφάλεια.
Δεν μπορούν να τα έχουν όλα μονά ζυγά δικά τους, καπιταλιστικά θέσφατα είναι αυτά.
Πόσο κεφάλαιο δανειστήκαμε τα τελευταία 30 χρόνια και πόσο τόκο (αποπληθωρισμένο πάντα) πληρώσαμε;
Ο Αριστοτέλης, βιώνοντας μια πλέον "αθώα" χρηματοπιστωτική εποχή μελετούσε την κίνηση "εμπόρευμα-χρήμα-εμπόρευμα"... κυρίως εμπόρευμα επομένως, δηλ τρισδιάστατο πράγμα και ευθέως μετρήσιμο
Ο Μαρξ και οι πέριξ χρονολογικά, αντιμετώπιζαν την λιγώτερο αθώα κίνηση "χρήμα-εμπόρευμα-χρήμα", δηλ φτερά στον άνεμο, ξένωση και τα... απροσμέτρητα τοιαύτα.
Κάπως έτσι.
Καλά όλα αυτά τα δυσνόητα του Καρόλου αλλά μου φαίνεται (μπορεί να κάνω και λάθος) ότι πριν φτάσουμε εκεί υπάρχουν πιο απλά ερωτήματα, που πρέπει να απαντηθούν. Π.χ., εντυπωσιακό το ύψος των χρεών, με κορωνίδα το παγκόσμιο 250% του παγκόσμιου ΑΕΠ, ΑΛΛΑ, γεννάται η απορία: Αυτοί, που μας "δάνεισαν" ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΑΣ "ΔΑΝΕΙΣΑΝ"; Πως βρέθηκαν στην κατοχή τους αυτές οι τεράστιες αξίες, που υποτίθεται μας "δάνεισαν";!;! Η μήπως δάνειζαν "αέρα" και απαιτούν για εξόφληση πραγματικές αξίες, όπως η εργασία; Αλλωστε αυτό δεν είναι ο περίφημος "μοχλισμός", το "leverage";
Και πότε έγινε εφικτό αυτό σε μαζική κλίμακα τέτοιας έκτασης, αν όχι από τότε, που καταργήθηκε ο "Χρυσός Κανόνας", δηλαδή το "πληρωτέαι επί τη εμφανίσει";
Θα μου πείς, αυτό φταίει, η κατάργηση του Χ.Κ., και άντε ...επιστροφή στην "μπελ επόκ" για να λυθούν τα προβλήματα; Καθόλου! Η ιστορία (και η Οικονομία) δε γυρνάει πίσω. Ο Χ.Κ. καταργήθηκε ντε φάκτο, γιατί πια είχε ξεπεραστεί, δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν οι δυνάμεις παραγωγής και η οικονομία μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια του Χ.Κ. Ομως αντί να γίνει το πέρασμα σε μη-χρηματική πια οικονομία, με επιστημονική οργάνωση της παραγωγής, ήγουν ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ, ακολουθήσαμε το δρόμο της χρηματοπιστωτικής αναρχίας, του fiat-money και του περίφημου "Χρέους", γιατί έπρεπε να διατηρηθεί η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ.
Το "Χρέος" είναι η σύγχρονη μορφή εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης σε τεράστια, υπερεθνική-παγκόσμια πλέον κλίμακα, και δε μπορούσε παρά έτσι να γίνει, αφού δε θέλαμε Επανάσταση.
Ας λουστούμε λοιπόν τις συνέπειές του, που ακόμη δεν έχουμε δεί τίποτε.
Τα παιδιά-εγγόνια μας, βλέποντας την ..."προκοπή" μας, κι απάνω στα ερείπια του δικού μας κόσμου, αν έχει μείνει κάτι, θα χτίσουν τον Νέο Κόσμο.
Αλλιώς..., ε, το Σύμπαν είναι άπειρο. Κάπου αλλού η Ζωή μπορεί να είναι σοφώτερη....
"Η απάντησή μου σε όλα αυτά θα μπορούσε να ξεκινήσει με αντιστροφή αίτιου και αιτιατού. Θα μπορούσα, δηλαδή, να υποστηρίξω ότι όλα αυτά τα χρόνια δανειζόμασταν επειδή υπήρχαν κάποιοι πρόθυμοι να μας δανείσουν."....
Δυστυχώς πολύ λάθος απάντηση. Δουλειά των τραπεζών είναι να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους με οποιονδήποτε τρόπο. Σαν να λέει ένας καταχρεωμένος σε πιστωτικές κάρτες, φταίει η τράπεζα που μου τις έδινε τζάμπα...
Παντελώς λάθος άποψη. Για τον πλεονάζοντα δανεισμό χωρών και τραπεζών, φταίνε αποκλειστικά οι δανειζόμενοι.-
@ Ανώνυμος 6/11 - 12:25 μ.μ.
Ίσως θα έπρεπε να σκεφτείς λίγο παραπάνω πριν σιγουρευτείς ότι εντόπισες λάθος, καλέ μου. Π.χ. ίσως να έπρεπε να σκεφτείς ότι, μιας και όλες οι χώρες του κόσμου (κι όταν λέω όλες, εννοώ ΟΛΕΣ!) έχουν "πλεονάζοντα δανεισμό" (τί πρωτότυπος όρος!), δεν μπορεί να "φταίνε αποκλειστικά οι δανειζόμενοι". Δεν μπορεί όλοι οι δανειζόμενοι να έχουν αποκλειστικά άδικο και όλοι οι δανειστές αποκλειστικά δίκιο, έτσι δεν είναι;
Α! Παρεμπιπτόντως (και εντελώς ενδεικτικά), ρίξε μια ματιά στην ιστορία με την φούσκα των στεγαστικών στις ΗΠΑ την προηγούμενη δεκαετία. Ίσως διαπιστώσεις ότι αυτό το "αποκλειστικά" που υποστηρίζεις, σηκώνει πολλή συζήτηση. Τουλάχιστον, θα σε προφυλάξει από το να αναπαράγεις "επιχειρήματα" Πρετεντέρη και Κώνστα.
Ποιός μίλησε για δίκιο των δανειστών;; Οι δανειστές δεν έχουν δίκιο ή άδικο. Οι δανειστές/τράπεζες έχουν μόνο συμφέροντα. Συμφέρον τους την εποχή των παχέων αγελάδων, ήταν να δίνουν δάνεια. Το πώς θα χρησιμοποιήσει το δάνειο ο δανειζόμενος...κακό του κεφαλιού του. Αν ήθελε να τα κάνει μίζες για τα εξοπλιστικά, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και διορισμούς κρατικοδίαιτων δημοσιουπαλλήλων...κακό του κεφαλιού του. Το ίδιο ισχύει και για τους ιδιώτες...αυτούς που έπαιρναν τη μία BMW μετά την άλλη.
Σιγά μην την πληρώσει η Deutsche Bank και η Societe General γιατί, η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να αποπληρώσει τα δάνεια που πήρε από αυτές. Σιγά μην πέσει το Ευρωσύστημα των τραπεζών γιατί έδιναν οι τράπεζές της αέρα πατέρα τα δάνεια στην Ελλάδα. Μας ξεφόρτωσαν όλα τα ομόλογα στις δικές μας τράπεζες και άντε γεια.
Δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί και ηθική σε αυτά τα πράγματα. Μόνο συμφέροντα.
Και μια χαρά γνωρίζω για τα subprimes που οδήγησαν στο 2008. Και όπως μπορεί να είδες και στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ "Inside Job", σχεδόν κανένας δεν πλήρωσε τη λυπητερή, πέρα από τους δανειζόμενους και τους φορολογούμενους.
Υπάρχουν και εξαιρέσεις, όπως οι φυλακισμένοι τραπεζίτες στην Ισλανδία...μακάρι να γινόταν και για άλλους.
Ευθύνη έχει και αυτός που δανείζει και αυτός που δανείζεται. Αν έρθει ένα πρεζόνι (συγνώμη για το χύμα) στο δρόμο και σας πει "μπορείς να μου δανείσεις 10.000 ευρώ" και του τα δώσεις μετά μην είσαι έκπληκτος που δεν μπορεί να στα ξεπληρώσει. Αυτός είναι και λόγος που σου κάνουν τόσες ερωτήσεις όταν πάς να πάρεις δάνειο, για να βεβαιωθούν ότι η πιθανότητα να το ξεπληρώσεις είναι αρκετή ώστε να πάρουν το ρίσκο. Αλλιώς θα έπαιρνε δάνειο όποιος θέλει και ευθύνη του να το ξεπληρώσει, δεν γίνεται όμως έτσι. Άσχετα που τώρα όλοι κάνουν τον ανήξερο. Απλώς ανάπτυξη χωρίς δανεικά δεν γίνεται και γιαυτό είναι όλες οι τράπεζες καταχρεωμένες
Δεν διαφωνώ σε κάτι από αυτά που λες.
Διαφωνώ στο ότι ο αρθρογράφος υποστηρίζει δανειζόμασταν γιατί υπήρχαν πρόθυμοι να μας δανείσουν.
Μα...δουλειά τους είναι να σε δανείσουν για να κερδίσουν. Σε δάνεισαν με το έτσι θέλω;;; Δεν δάνειζαν ιδιώτη. Αγόραζαν ομόλογα με εγγύηση Ελληνικού Δημοσίου. Ποιά ήταν η εγγύηση Ελληνικού Δημοσίου γι' αυτούς;;; Ότι όπως και να έχει, χαμένος θα είσαι εσύ και όχι αυτοί.
Το πρόβλημα είναι γιατί και για ποιό σκοπό δανείζεσαι και τί τα κάνεις αυτά που δανείστηκες. Σιγά μην την πληρώσει η Deutsche Bank γιατί εσύ χρεοκόπησες (ή σε χρεοκόπησαν αν θες καλύτερα ΓΑΠ κλπ)...εσύ θα την πληρώσεις όπως και την πλήρωσες.
Ψάχνουμε για ηθικούς αυτουργούς;; Δεν υπάρχουν αυτά. Ο αδύνατος την πληρώνει. Πόσο μάλλον όταν ο αδύνατος είναι ένα κρατικοδίαιτο και λουφαδόρικο κράτος.
Ας είναι καλά ο "καλτσοδέτης" και ο... αντ' αυτού για το ξεφόρτωμα των γαλλογερμανικών τραπεζών.
Η "μια και μόνη εξεταστική" που πήγε άπατη στον... απροσμέτρητο βυθό των τουκαπρό.
Νομίζω, πως, όσο εγκλωβιζόμαστε σε εκφραστικά σχήματα ("το δίκηο του δανειστή") η αυτονόητες αλήθειες (το "συμφέρον του δανειστή"), αρνούμενοι να εξετάσουμε την ουσία του επίδικου, δηλαδή "ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ;", θα κυνηγάμε σκιές, ανακυκλώνοντας τις γνωστές σολωμονικές για ..."κρατικοδίαιτο ....κράτος(;;!!)", η "διαφθορά", "ας πρόσεχε ο δανειζόμενος" και άλλες ευλογοφανείς ΜΠΑΡΟΥΦΕΣ, που συσκοτίζουν το πρόβλημα!
Και μόνο να θυμίσω ότι σήμερα, πολλοί επιχειρηματίες αλλά και απλοί καταναλωτές, αν δεν δανειστούν, το μόνο που τους μένει είναι είτε να κλείσουν τις υπάρχουσες επιχειρήσεις, να μην ανοίξουν καινούργιες, είτε και να ...αυτοκτονήσουν(!), φτάνει για να δείξει πως κάτι σάπιο υπάρχει στο λεγόμενο "Χρέος".
Για να γίνω σαφέστερος: Αν κανείς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ, τότε δανείζει πραγματικές αξίες που έχει στην κατοχή του και μάλιστα από το περίσσευμά του, γιατί μόνο αυτές είναι διαθέσιμες - τα υπόλοιπα, που κατέχει τα χρειάζεται. Ωραία;
Πάμε παρακάτω. Η παγκόσμια οικονομία έχει ένα ετήσιο "περίσσευμα", την λεγόμενη "ανάπτυξη" της τάξης του 2-3% του ΑΕΠ στη σούμα. Αν δεν υπάρχει απάτη στη μέση, ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΓΙΑ ΔΑΝΕΙΣΜΟ και στην πράξη όχι όλο. Λέω τώρα εγώ, πως διάολο, από αυτό το 3% κάθε χρόνο έφτασε να έχει μοιραστεί σε δάνεια το 250%(!!) του παγκόσμιου ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΑΕΠ; Θυμηθείτε επίσης, πως, έστω και με αναγωγή σε σημερινές αξίες, το παγκόσμιο ΑΕΠ σε γενικές γραμμές, και παρά τα σκαμπανεβάσματα των πολέμων-κρίσεων, ήταν αυξητικό, που σημαίνει πως είναι ακόμη πιο δύσκολο να εξηγηθεί αυτή η συσσώρευση δανειστικών κεφαλαίων, αν ήταν πραγματικά. Δηλαδή το χρέος των 250%ΑΕΠ-2016, δεν θάπρεπε να ήταν συσσώρευση περισσευμάτων μόνο 250/3 = ~83 ετών(!) αλλά πολύ περισσοτέρων!!!
Τώρα, ....είμαστε με τα καλά μας; Είναι δυνατόν να διατηρούνται κεφάλαια ηλικίας ....100 και βάλε ετών; Τα κεφάλαια φθείρονται με τον χρόνο και, ακόμη και αν "μένουν στο ψυγείο", υπόκεινται στην λεγόμενη "εθιστική φθορά" (ethical devaluation) γιατι απλά περνάει η "μόδα" τους. Και μη μου πει κανείς ότι μιλάμε για χρήμα και όχι αξίες χρήσης, γιατί το χρήμα, που δεν αντιπροσωπεύει αξίες χρήσης, δηλαδή δεν έχει αντίκρυσμα κάπως αλλιώς λέγεται. Και εδώ, μάλλον περί αυτού πρόκειται...
Αρα, τι ήταν ο "δανεισμός" και το περίφημο "Χρέος" των "δανειοληπτών", οεο;
Μήπως, λέω εγώ, ήταν και είναι ένας "σατανικός", δηλαδή καπιταλιστικός, μηχανισμός υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων, από τον οποίον δεν μπορούν να απαλλαγούν παρά μόνο καταργώντας τον;
"Νομίζω, πως, όσο εγκλωβιζόμαστε σε εκφραστικά σχήματα ("το δίκηο του δανειστή") η αυτονόητες αλήθειες (το "συμφέρον του δανειστή"), αρνούμενοι να εξετάσουμε την ουσία του επίδικου, δηλαδή "ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ;", θα κυνηγάμε σκιές, ανακυκλώνοντας τις γνωστές σολωμονικές για ..."κρατικοδίαιτο ....κράτος(;;!!)", η "διαφθορά", "ας πρόσεχε ο δανειζόμενος" και άλλες ευλογοφανείς ΜΠΑΡΟΥΦΕΣ, που συσκοτίζουν το πρόβλημα!"...
Φίλε μου, μπαρούφες ή μή, με αυτές πορεύεται η κατάσταση. Θα αναλύσουμε τώρα τί είναι το δάνειο;;; Και όλα τα άλλα που γράφεις, ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ είναι σωστά, αλλά δεν εφαρμόζονται. Ζούμε στην πραγματικότητα και η πραγματικότητα είναι οι μπαρούφες μου αναφέρεις παραπάνω.
Ναι λοιπόν, ο δανεισμός με χρήμα δημιουργούμενο από το πουθενά, από αέρα, είναι ένας "σατανικός" καπιταλιστικός μηχανισμός που πίνει το αίμα του εργαζόμενου δανειστή!
Καλώς ή κακώς, σε αυτό το σύστημα ζούμε. Θα κοιτάξουμε τώρα την θεωρεία ή την πραγματικότητα;
Αμφιβάλλει κανείς ότι αν είχαμε εφαρμόσει το, ειλικρινά, γαμωμνημόνιο, δεν θα ήμασταν εδώ που είμαστε τώρα;;;
Η Ελλάδα δεν έχει ικανούς πολιτικούς για άλλη λύση πέρα από αυτές που τις δίνουν (μνημόνια). Δεν έχει ηγέτες. Έχει απλά καρεκλοκένταυρους πολιτικούς. Το να καθυστερεί ο κάθε τρόμπας Σκουρλέτης την ιδιωτικοποίηση του κάθε ΟΛΠ για λαϊκή κατανάλωση, παρότι στο τέλος θα την κάνει, πίσω σε πάει, όχι μπροστά.
Άλλο οι θεωρίες και άλλο η πραγματικότητα για μια χώρα σαν την Ελλάδα.
Ένα σχόλιο μικρό προς τον 11.16 με τον οποίο εν πολλοίς συμπίπτω.
Η κάθε χώρα (χοντρά χοντρά) αντιπροσωπεύει μια σύνθετη αξία εργασίας και κεφαλαίου.
Στο δεύτερο βάζουμε μέσα κάθε ιδιωτική και δημοσια αξία εντός της κρατικής (κατά βάσιν) επικράτειας.
Είτε είναι τα πάντα ιδιωτικά, είτε τα πάντα δημόσια το "είδος" δεν αλλάζει.
Μπορεί να αλλάζει ο βαθμός αξιοποίησης, όμως το κεφάλαιο παραμένει κεφάλαιο.
Η εργασία από την άλλη, αφού μας αρέσουν τα ανοικτά σύνορα και η ακώλυτη διεθνοποίηση του εμπορίου, τείνει προς την μικρότερη προσφερόμενη αμοιβή.
Το κεφάλαιο όμως δεν υπόκειται σε αυτόν τον κανόνα, επειδή κάθε περιοχή έχει τα αβαντάζ της (πχ εργοστάσια υψηλης προστιθέμενης αξίας (ανύπαρκτα εδώ), κόμβος, τουρισμός, υπόγειες αξίες κλπ).
Το κόλπο γκρόσο ήταν πως υποτιμήθηκε τεχνητά η αξία του δημοσίου κεφαλαίου που ανήκει σε όλους μας.
Έστι έγιναν οι... πληρωτέοι λογαριασμοί, στα γούστα του δανειστή.
Αυτό συμπαρέσυρε και τον ιδιωτικό τομέα που υπολογιζόταν το 2010 στο 1 τρισ.
Σήμερα ζητημα να εγγίζει τα 200 δισ.
Εάν πρέπει να πούμε και ένα μπράβο για αυτήν την αυτοκτονική διαχείριση, προκειμένου κάποιοι να καρπώνονται ΠΡΟΣΚΑΙΡΑ ικανό ξένο συνάλλαγμα με τα πάση θυσία και τα ρέστα, τότε, μάλλον ζούμε -ως σύνολο- σε άλλη χώρα.
Επειδή ειπώθηκε για την Ντοιτσε Μπανκ, εμείς αναγνωρίσαμε τα χρέη μας, μπήκαμε σε μνημόνια, αντί να μειωθούν αυξήθηκαν και η Ντοιτσε Μπανκ πάλι πρόβλημα έχει και πάλι θα την πληρώσουμε. Εμείς να πληρώσουμε τα χρεή μας, η Ντοιτσε Μπανκ (και δεν είναι η μόνη, είναι πολλές) δεν πρέπει να πληρώσει τα ανοίγματά της; Ή μήπως θα τα βρουν οι ισχυροί και θα πληρώνουν εσαεί τα κορόιδα; Δεν καταλαβαίνω, όπως και να το πιάσεις δεν βγαίνει
Τί δεν καταλαβαίνεις φίλε μου;
Πάντα ο αδύναμος τρώει φάπες. Αν φτάσουμε στο σημείο να φάει φάπες ο δυνατός, καταλαβαίνεις σε τί σημείο θα είναι ο αδύνατος...
Εντάξει, έτσι ναι. Ο νόμος του ισχυρού ισχύει, αυτό λέω και εγώ
Δανειζόμασταν γιατί έτσι λειτουργεί το σύστημα.
Το χρήμα παράγεται από τις Τράπεζες αφού σε αυτές έχει παραχωρηθεί το εκδοτικό δικαίωμα.
Ο ΔΣΘ προς τιμή τους βέβαια εξέδωσαν το 2006 και 2007 ψήφισμα για την υπερχρέωση των Ελλήνων πολιτών.
και αναφέρεται και εδώ,σελ 14:
https://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=4&ved=0ahUKEwj0jNGE4ebQAhXE6xQKHS4fCRYQFggsMAM&url=https%3A%2F%2Fwww.dsth.gr%2Fdocuments%2F10180%2F0%2F%25CE%25A4%25CE%25B5%25CF%258D%25CF%2587%25CE%25BF%25CF%2582_75_%25CE%259F%25CE%25BA%25CF%2584%25CF%258E%25CE%25B2%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2582_%25CE%2594%25CE%25B5%25CE%25BA%25CE%25AD%25CE%25BC%25CE%25B2%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2582_2014%3Bjsessionid%3D85ED35962F23A308246EDD3060B9AC0D%3Fversion%3D1.0%26t%3D1423821872000&usg=AFQjCNGfjF1np4-G-EhFiCvqyyKAOldygA&cad=rja
Ακόμη και σήμερα υπάρχουν συμπολίτες μας με χρήματα.
Το γνωρίζω από υπάλληλο γνωστής τράπεζας.
Δυστυχώς όμως οι πρακτικές τους ήταν γνωστές.
Σε έπαιρνε μια κοπελίτσα τηλέφωνο και προσπαθούσε να σου πουλήσει την κάρτα,το δάνειο κλπ.
Προσπαθούσαν να μάθουν το εισόδημα σου και όταν ήσουν αρνητικός,άρχιζαν να σου μιλάνε για τους καταπληκτικούς όρους δανεισμού που είχαν έναντι των ανταγωνιστών σου.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις δικηγόρων που μεσολάβησαν σε Τράπεζες για να πάρεις λίγο ποιο μεγάλο (ή πολύ μεγαλύτερο) δάνειο γιατί δεν σου έδινε η τράπεζα τα χρήματα που ήθελες π.χ. για στεγαστικό δάνειο.
Σε αυτή την περίπτωση κέρδιζε και ο Δικηγόρος-απατεώνας και η Τράπεζα...!
και τώρα θα πάρουν πίσω ότι έδωσαν μέσω πλειστηριασμών...!
Βέβαια ας μην ξεχνάμε πως το τραπεζικό σύστημα της Χώρας μας ελέγχεται από την ΕΚΤ....
Αυτά δεν τα γνώριζαν;
ή αν τα γνώριζαν γιατί έκαναν πως δεν έβλεπαν;
Μήπως τους συνέφερε...;
Απλά είναι τα πράγματα.
Δημοσίευση σχολίου