Γιάννης Βαρβέρης: "Εσπερινός της Αγάπης"

Η πόλη με οβελίες αλλού γιορτάζει.
Σταθμός Πελοποννήσου
κι απομεσήμερο του Πάσχα σε παγκάκι
μόνον εσύ κι εγώ καθόμαστε, μητέρα.
Είμαστε γέροι πια κι οι δυο
κι εγώ αφού γράφω ποιήματα
πιο γέρος.
Αλλά πού πήγανε τόσοι δικοί μας;
Μέσα σε μια βδομάδα
δεν απόμεινε κανείς.
Ήταν Μεγάλη βέβαια
γεμάτη πάθη, προδοσίες, σταυρώσεις-
θέλουν πολύ για να υποκύψουν οι κοινοί θνητοί;
Έτσι ακριβώς, από τα Βάγια μέχρι σήμερα
θα ‘πρεπε κάπως να ‘χαμε κι εμείς χωρέσει.
Όμως το Πάσχα τέλειωσε, μητέρα.
Κι εμείς τι θ’ απογίνουμε
σ’ ένα παγκάκι
αθάνατοι
καθώς νυχτώνει;

Γιάννης Βαρβέρης, Εσπερινός της Αγάπης (από την συλλογή Ο άνθρωπος μόνος, εκδόσεις Κέδρος, 2009, σελ. 83).

«Γιάννη, φτάσαμε». Ο σκηνογράφος Ντίνος Πετράτος καθόταν στην μπροστινή θέση του ταξί, τη νύχτα της Τετάρτης (σ.σ.: 25/5/2011). Στράφηκε στο πίσω κάθισμα, όπου είχε καθίσει ο ποιητής, κριτικός θεάτρου και μεταφραστής Γιάννης Βαρβέρης. Επέστρεφαν από μια έξοδο σε ταβέρνα με φίλους. Ο Γιάννης Βαρβέρης είχε γείρει το κεφάλι στο κάθισμα. Ετσι απλά είχε αφήσει την τελευταία του πνοή από ανακοπή καρδιάς. Ηταν μόλις 56 ετών. Και παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που είχε επί χρόνια, πήρε μέχρι το τέλος δυνατές γεύσεις ζωής, διασκέδασης, κεφιού, συντροφιάς. (...)

Έτσι άρχιζε το άρθρο της "Ένας από τους τελευταίους λόγιους" στην Καθημερινή τής 27/5/2011 η Όλγα Σελλά, με το οποίο ενημέρωνε τον κόσμο για τον θάνατο του Γιάννη Βαρβέρη, ενημερώνοντας ταυτόχρονα κι εμένα για την ύπαρξή του. Κι όταν, καθώς βρισκόμουν στο βιβλιοπωλείο, πήρα στα χέρια μου για να ξεφυλλίσω με περιέργεια το ταπεινό Ο άνθρωπος μόνος, κόλλησα στην πρώτη κιόλας σελίδα. Εκεί,στην προμετωπίδα με τους στίχους του Λεό Φερρέ από το Le Chien: "Et si vraiment Dieu existait / comme le disait Bakounine / ce camarade vitamine / il faudrait s'en débarrasser (κι αν στ' αλήθεια ο θεός υπήρχε / όπως έλεγε ο Μπακούνιν / αυτός ο γεμάτος ζωντάνια σύντροφος / θα έπρεπε να τον ξεφορτωθούμε)". Μα, τί σόι άνθρωπος ήταν τούτος που, όντας απλός υπάλληλος στο υπουργείο εξωτερικών, ανακάτευε στην ποίησή του τον Φερρέ και τον Μπακούνιν κι από πάνω τού έπλεκε το εγκώμιο η Καθημερινή;

Την απάντηση που γύρευα, την πήρα με τον καιρό. Εδώ, θα μπορούσα να την συνοψίσω στο παρακάτω περιστατικό και, ειδικώτερα, στην απάντηση που έδωσε ο Βαρβέρης στον Ζουμπουλάκη:

Στις 11/2/2009, παρουσιάστηκε το έργο τού Γιάννη Βαρβέρη στο Μέγαρο Μουσικής, στα πλαίσια μιας σειράς διαλέξεων για τους ποιητές τής γενιάς του '70, την οποία επιμελήθηκε ο διευθυντής της "Νέας Εστίας" Σταύρος Ζουμπουλάκης. "Η βραδιά ολοκληρώθηκε με συζήτηση, όπου έγινε λόγος για την πιο πρόσφατη συλλογή του «Ο άνθρωπος μόνος» (Κέδρος), η οποία στρέφεται κατά του Χριστιανισμού και του Θεού. «Πίσω από την πολεμική διακρίνω την πολύ βαθιά ανάγκη του Θεού», υποστήριξε ο Ζουμπουλάκης. «Εχω ανάγκη να ζω αξιοπρεπώς χωρίς βακτηρίες, χωρίς το θαύμα», αντέτεινε ο ποιητής" (Καθημερινή, 13/2/2009).

Ο Γιάννης Βαρβέρης (δεξιά) με τον Κώστα Γεωργουσόπουλο,
ο οποίος τον αποκαλούσε "δάσκαλο του γένους" (2009).

Το ιστολόγιο μίλησε και πέρυσι τέτοιες μέρες για τον Γιάννη Βαρβέρη ("Πάσχα: ζωή μπερδεμένη με θάνατο"), όταν είχε και πάλι ταξιδέψει επί τετραήμερο στον κόσμο της ποίησης. Δικούς του στίχους διαλέγει κι εφέτος αντί για πασχαλινές ευχές.