Βρισκόμαστε πέντε εβδομάδες πριν από τις Εθνικές Εκλογές και τα δυο μεγάλα κόμματα δείχνουν να ανταγωνίζονται στην υπερβολή, στην παροχολογία, στις υποσχέσεις και στους νεολογισμούς ως εάν αυτός ο ανταγωνισμός αποτελεί τον κύριο τρόπο προσέγγισης των ψηφοφόρων. Αμέτρητα ταξίματα πάσης φύσεως. Ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, ελεύθερα και ανοικτά πανεπιστήμια, απαλλαγές ασφαλιστικών εισφορών, χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, ελαφρύτερη φορολογία… Ακόμα και το ότι οι οικογένειες με 3 παιδιά θα θεωρηθούν πολύτεκνες ακούσαμε! Και κανείς από τους πολιτικούς μας πάτρωνες (ή σχεδόν κανείς) δεν σκέφτεται το διπλό κακό που προκαλείται από τέτοιες υπερβολές.
Πρώτο κακό: ο πολίτης εθίζεται και μαθαίνει να επιδιώκει την επίλυση κάθε προβλήματός του κάθε φορά που φτάνουν οι εκλογές αφού πιστεύει ότι με την ψήφο του μπορεί να εξαγοράσει τα πάντα. Δεύτερο κακό: πολιτική και πολιτικοί ξεπέφτουν στα μάτια του κόσμου αφού τόσα και τόσα χρονίζοντα άλυτα προβλήματα βρίσκουν ξαφνικά λύσεις οι οποίες εμφανίζονται με την μορφή γενναιόδωρων παροχών.
Αντί, λοιπόν, τα κόμματα να αποδύονται σε διαχρονική θετική και γόνιμη αντιπαράθεση ιδεών και στόχων, επιδίδονται σε προεκλογικούς ακραίους πομφολυγισμούς και κενά φληναφήματα βομβαρδίζοντας την κοινωνία με μεγάλες υποσχέσεις και φρούδες προσδοκίες. Και ο άμοιρος πολίτης καταδικάζεται στην άχαρη θέση του παρατηρητή ο οποίος παρακολουθεί ανήμπορος τον πολιτικό παραλογισμό να χτυπάει κόκκινο καθώς οι μεν επαγγέλλονται την συμμετοχική αλλαγή και οι δε την αλλαγή τη αλλαγής!
Τελικά, φαίνεται ότι το μόνο σημείο στο οποίο συμφωνούν όλα τα κόμματα είναι εκείνο του «πολιτικού κόστους». Μόνο που με τέτοια φιλοσοφία ούτε «πολιτικός πολιτισμός» παράγεται ούτε αλλαγή νοοτροπίας επιτυγχάνεται. Αντίθετα, μάλιστα, αυτή η φιλοσοφία καθιστά διαχρονικό τον αλησμόνητο «Μαυρογιαλούρο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου