Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

24 Ιανουαρίου 2017

Το "αλάθητο" του Φρήντμαν

Επειδή το χτεσινό σημείωμα έγινε αφορμή να ανοίξει μια καθόλου εύκολη κουβέντα, θα ήθελα να προσθέσω μερικές ακόμη σκέψεις.

Έχουμε πει στο παρελθόν ότι, καθώς παρακολουθούσαν και μελετούσαν το οικονομικό περιβάλλον, ο Μαρξ και ο Κέυνς έκαναν τις ίδιες διαπιστώσεις, κάτι που δεν ακούγεται παράλογο. Η διαφορά τους είναι στο σχέδιο λύσης των προβλημάτων που διαπίστωναν, ανάλογα με τον τελικό στόχο που είχε καθένας στο μυαλό του. Λογικό είναι, λοιπόν, να δεχτούμε ότι τις ίδιες διαπιστώσεις έκανε και ο ακραιφνής νεοφιλελεύθερος και μονεταριστής Μίλτον Φρήντμαν, τον οποίο ουδείς επιτρέπεται να αποκαλεί άσχετο ή ηλίθιο.

Το πρόβλημα με τον Φρήντμαν είναι η κατευθυνόμενη επιστημοσύνη του. Για να το πω απλά, ο Φρήντμαν δεν επικεντρωνόταν στην μελέτη για να καταλήξει σε συμπεράσματα αλλά είχε δεδομένα τα συμπεράσματα και προσπαθούσε να τα τεκμηριώσει θεωρητικά. Καταλάβαινε μεν ότι οι επιλογές τού Κέυνς δεν αποτρέπουν τις κρίσεις τού καπιταλισμού αλλά, παράλληλα, δεν δεχόταν να υιοθετήσει ως λύση τις επιλογές τού Μαρξ. Έτσι, επέλεξε έναν άλλο δρόμο, ο οποίος μέχρι τότε ανιχνευόταν μόνο στις θεωρίες τού Σούμπετερ, του Χάγιεκ κλπ. Μόνο που, ιστορικά, ο δρόμος τού Φρήντμαν αποδείχτηκε αδιέξοδος. Όπου εφαρμόστηκαν οι δοξασίες του, στο τέρμα τής διαδρομής περίμενε η αποτυχία, όπως δείξαμε τεκμηριωμένα στην Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού.

Μίλτον Φρήντμαν και Ρόναλντ Ρέηγκαν. Ο καθηγητής τού Σικάγου διετέλεσε ανεπίσημος
οικονομικός σύμβουλος του Ρέηγκαν και σ' αυτόν οφείλονταν τα καταστροφικά Reaganomics.

Αν και τις αποτυχίες αυτές τις διαπίστωνε και ο ίδιος ο Φρήντμαν, ποτέ μέχρι το τέλος τής ζωής του δεν παραδέχτηκε ότι οι δοξασίες του ήσαν εσφαλμένες. Αντίθετα, επέμενε ότι όλες οι αποτυχίες οφείλονταν στην μη πλήρη εφαρμογή τής θεωρίας του. Ακριβώς, δηλαδή, όπως κάνουν οι διάφορες θρησκείες, οι οποίες έχουν όλες έναν παράδεισο αλλά φταίμε εμείς που δεν καταφέρνουμε να εξασφαλίσουμε πρόσβαση σ' αυτόν επειδή δεν εφαρμόζουμε απόλυτα τις οδηγίες τους.

Πάμε παρακάτω. Μιλήσαμε χτες για "τραπεζικό χρήμα" και σημειώσαμε ότι μόνο μέσω αυτού αυξάνεται η κυκλοφορία. Πιθανώς, κάποιοι από τους αναγνώστες να θυμήθηκαν το παλιό ανέκδοτο, όπου ο ιάπωνας τουρίστας αφήνει πενήντα ευρώ "καπάρο" στον ξενοδόχο και πάει να δει αν το δωμάτιο είναι του γούστου του. Μέχρι να γυρίσει, ο ξενοδόχος έχει ξωφλήσει μ' αυτό το πενηντάρι την καμαριέρα, εκείνη έτρεξε αμέσως να ψωνίσει με αυτά τα λεφτά από τον μπακάλη, ο οποίος τα πήρε και πλήρωσε τον καθηγητή που έκανε φροντιστήριο στην κόρη του, εκείνος έδωσε αμέσως το πενηντάρι στον μάστορα που του είχε επισκευάσει το μηχανάκι και ο μάστορας έτρεξε να το δώσει στον φίλο του τον ξενοδόχο τα 50 ευρώ που του είχε πάρει δανεικά. Κάπου εκεί, ο ιάπωνας επιστρέφει, δηλώνει ότι δεν του αρέσει το δωμάτιο, παίρνει πίσω το πενηντάρι του και φεύγει. Δηλαδή, με έναν πενηντάρι που στο τέλος γύρισε στην τσέπη από την οποία βγήκε, υλοποιήθηκαν συναλλαγές συνολικού ύψους διακοσίων πενήντα ευρώ. Βάλτε τώρα στην θέση τού ιάπωνα μια τράπεζα και θα έχετε μια χοντροκομμένη αλλά σαφή εικόνα για το πώς δουλεύει το σύστημα.

Το άλυτο πρόβλημα του παραπάνω κυκλώματος λέγεται φορολογία. Αν υποθέσουμε ότι θέλω να πάω σ' έναν οδοντίατρο να κάνω μια απονεύρωση και ταυτόχρονα εκείνος ψάχνει λογιστή να του φτιάξει την δήλωση. Επειδή και οι δυο χρεώνουμε 100 ευρώ την δουλειά μας, εξυπηρετεί ο ένας τον άλλον και είμαστε πάτσι. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι είμαστε και νόμιμοι, αφού πρέπει και οι δυο να κόψουμε αποδείξεις και, μάλιστα, να τις αλληλοεξοφλήσουμε με τις πιστωτικές μας κάρτες. Φυσικά, η νομιμότητα πληρώνεται: από κάθε απόδειξη 100 ευρώ, το κράτος θα εισπράξει για ΦΠΑ, φόρο εισοδήματος και εισφορά αλληλεγγύης περίπου 45 ευρώ. Δηλαδή, τα 90 ευρώ τού κατοστάρικου θα εξαφανιστούν κατά την βόλτα που θα κάνει το χαρτονόμισμα από εμένα στον οδοντίατρο και πάλι πίσω.

Θεωρητικά, αυτά τα 90 ευρώ θα πρέπει να μας αποδοθούν με άλλη μορφή, π.χ. ως σχολεία για τα παιδιά μας, ως νοσοκομεία, ως πλατείες και παιδικές χαρές, ως υποδομές, ως αντιπλημμυρικά και αντισεισμικά έργα κλπ. Ιδού, λοιπόν, το λαμπρό πεδίο δόξης που έχουν βάλει στο μάτι ο Φρήντμαν και οι θαυμαστές του. Αν τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι υποδομές και εν γένει τα πάντα (ακόμη και ο στρατός, γιατί όχι;) αποδοθούν προς εκμετάλλευση στο ιδιωτικό κεφάλαιο, αυτά τα 90 ευρώ θα κατευθύνονται προς τους εν λόγω επενδυτές. Βεβαίως, όχι με την μορφή φόρου αλλά με την μορφή εισιτηρίου ή τιμολογίου αλλά αυτό μικρή σημασία έχει.

Το δυστύχημα δεν είναι ότι οι μονεταριστικές και νεοφιλελεύθερες δοξασίες έχουν αποτύχει διεθνώς και παταγωδώς. Είναι ότι όλο και περισσότεροι τις ενστερνίζονται, πιστεύοντας ότι θα πετύχουν αν τις εφαρμόσουν σωστά. Δείτε, για παράδειγμα, την "αριστερή" κυβερνητική φιλοδοξία να ιδιωτικοποιήσει το νερό ή τα σκουπίδια, παρ' ότι αυτό το μοντέλο απέτυχε οπουδήποτε στον πλανήτη κι αν εφαρμόστηκε και πλέον σημειώνεται ένα παγκόσμιο κύμα επιστροφής τής διαχείρισης του νερού και των απορριμμάτων στις τοπικές διοικήσεις.

Παρεμπιπτόντως, αν παρατηρήσετε ότι η κυβέρνηση δεν θέλει να ιδιωτικοποιήσει το νερό αλλά υπακούει ακόντως στις μνημονιακές υποχρεώσεις της, θα σας δώσω άλλο παράδειγμα: τους παιδικούς σταθμούς. Μέχρι πέρυσι, το κράτος ενίσχυε τους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς ώστε να εξυπηρετούνται οι φτωχοί εργαζόμενοι. Από εφέτος, αντί γι' αυτή την ενίσχυση, το κράτος δίνει στους δικαιούχους επιταγές, τις οποίες μπορούν να χρησιμοποιήσουν είτε σε δημοτικούς είτε σε ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς. Μοιραία, αυτή η διαδικασία λειτουργεί ως ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και παράλληλα υποβαθμίζει την έννοια του κοινωνικού κράτους, μέχρι να καταλήξουμε στην ολοκληρωτική απαξίωση των δημοτικών παιδικών σταθμών και την οριστική κατάργησή τους. Μια κατάργηση που, κατά πάσα πιθανότητα, θα σημάνει και την πλήρη κατάργηση οποιασδήποτε ενίσχυσης με μετατόπιση του συνολικού βάρους στις πλάτες των γονιών.

Από τον Ρίτσαρντ Νίξον (αριστερά), ενυπόγραφα, "στον Δρ. Μίλτον Φρήντμαν (δεξιά) με εκτίμηση και τις
καλύτερες ευχές". Στην μέση ο τότε υπουργός οικονομικών -και επί Ρέηγκαν εξωτερικών- Τζωρτζ Σουλτς.

Ας τελειώνουμε. Η μόνη δοκιμασμένη ιστορικά διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση και ο μόνος ιστορικά διαπιστωμένος τρόπος να ξαναμπεί ο μηχανισμός σε πλήρη λειτουργία είναι αυτό που έχει παρατηρήσει ο Μαρξ αλλά αρνούνται να δουν οι σύγχρονοι μεγαλοσχήμονες: η καταστροφή ενός μεγάλου τμήματος του συσσωρευμένου κεφαλαίου. Και ο μόνος τρόπος για να γλιτώσουμε μια για πάντα από το χιλιοφθαρμένο καπιταλιστικό οικοδόμημα είναι να το γκρεμίσουμε. Με μονεταριστικά ή άλλα μερεμέτια δεν γίνεται δουλειά.

7 σχόλια:

ΔΤ είπε...

Όπως γράφεις στην "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού": "Το μόνο που μπορούσαν να σκεφτούν ο Φρήντμαν και οι οπαδοί του ήταν κάτι απλό: ποιό θα ήταν το επόμενο θύμα;". Άρα, πρόκειται για θεωρίες που απέδωσαν καρπούς σε αυτούς που τις εφάρμοσαν. Απέτυχαν στα μάτια των λαών που τις βίωσαν, δεν απέτυχαν στις τσέπες αυτών που τις εφάρμοσαν. Νομίζω πως είναι λάθος να λέμε ότι απέτυχαν οι θεωρίες του Φρήντμαν. Αυτοί που εφαρμόζουν τα φρηντμανικά κόλπα ξέρουν ότι στο λαό το αποτέλεσμα φαίνεται ως αποτυχία επειδή φτωχαίνει. Λογικό.
Δεν μπορούν όμως να του πουν ότι αυτό ακριβώς είναι η επιτυχία της μεθόδου. Φοβούνται μήπως ξυπνήσει. Του λένε ότι "όλοι έχουμε κοινά συμφέροντα", ότι "δεν εφαρμόστηκε σωστά η μέθοδος" και πως "την επόμενη φορά θα πετύχουμε" και θα είμαστε όλοι ευχαριστημένοι, "με κοινή προσπάθεια", "να βάλουμε όλοι πλάτη" κλπ. Εν τω μεταξύ η "δουλειά" έχει γίνει με επιτυχία: Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Οι μεγάλες επιχειρήσεις κατατροπώνουν τις μικρές που εξαφανίζονται. Η ισχύς των κρατών μειώνεται και των "αγορών" αυξάνεται. Ο πλούτος συγκεντώνεται σε όλο και λιγότερους. Η μεσαία τάξη χάνεται και μαζί της η δημοκρατία (έστω αυτή η ψευτοδημοκρατία η αστική).

Ανώνυμος είπε...

H μεγάλη καταστροφή κεφαλαίου όμως γίνετε μόνο με πόλεμο.
Αυτό γιατί δεν πρόκειται κανένας αστός οικειοθελώς να δεχτεί να καταστραφεί το δικό του κεφάλαιο αντί για αλλουνού.
Όποτε οι αστοί τις κάθε χώρας μαζεύονται, "παίζουν" πόλεμο μεταξύ τους, και όποιος κερδίσει, κέρδισε τα πάντα!
Μεγάλο το δέλεαρ, γιατί δεν έρχεται μόνο η ανάπτυξη με την καταστροφή, αλλά και τα υπερπολλαπλάσια κέρδη.
Γιατί κάποιος να μην ρισκάρει να είναι και σε αυτούς που δεν καταστράφηκε το κεφάλαιο τους, αλλά και σε αυτούς που το κεφάλαια τους πολλαπλασίασε πάρα πολλές φορές; Είναι ο απόλυτος τζόγος, και λαοί χαμένοι είτε έτσι είτε αλλιώς.

Κώστας

Vangelis είπε...

Τις μεθόδους του Φριντμαν συνεχίζουν να τις εφαρμόζουν όχι από ξεροκεφαλια ούτε από πείσμα ή δογματισμο. Το κάνουν γιατί είναι συμφέρουσες για τους λίγους κροισους και τις περισσότερες πολυεθνικές. Ούτε στο όνειρο τους τέτοια επιτυχία. Η εργατική αξία στο ναδίρ, οι λαοι μουδιασμενοι και το εργατικό κίνημα απονευρομενο και αποπροσανατολισμενο. Οι πολυεθνικές επεκτείνουν τις δράσεις τους συνεχώς, διαβρωνουν τις συνειδήσεις και συνεχώς πιο απροκάλυπτα καθοδηγούν τις πολιτικές των κρατών. Κάποιες μεγάλες εταιρείες βέβαια πνίγονται, αλλά είναι σαν παράπλευρες απώλειες. Έτσι μεγαλώνει και η πίτα. Τους αρκεί ένα 20, αντε 25 τοις εκατό του πληθυσμού να συντηρεί την κατανάλωση και οι υπόλοιποι στις αυτοκτονίες, στα ναρκωτικά και στην πορνεια. Ή στην απόγνωση, αρκεί να είναι ατομικής φύσεως. Βέβαια το ότι χάνεται όλο και πιο πολύ το νόημα που είχε δοθεί στον δυτικό πληθυσμό (κατανάλωση) είναι κάτι που τους προβληματιζει καθώς ότι και να κάνουν είναι απαραίτητο να δίνουν ένα κάποιο νόημα στην ζωή του λαού (έστω και μάταιο ή τιποτενιο). Προς το παρόν το πετυχαίνουν με την τηλεόραση, το Χόλιγουντ, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ και κυρίως με το καινούργιο οπιο των λαών: τα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας. Κυματοθραυστες είναι πάντα τα γήπεδα, οι θρησκείες και το άφθονο πια πορνο.
Εγώ λοιπόν δεν βλέπω τον λόγο να καταστρέψουν συσωρευμενα κεφάλαια. Καταστρέφουν την ζωντανή ζωή και είναι Οκ.
Οι λίγοι βέβαια έχουν πιο πολύ εξουσία και πλούτο από ποτέ στην σύγχρονη ιστορία.
Το 1939 ξεπέρασαν την κρίση με πόλεμο στρατιωτικό, τώρα (στην Ευρώπη τουλάχιστον) διεξάγουν τον καινοφανη οικονομικό πόλεμο (οι οικονομικοί δείκτες μοιάζουν στις εποχές πολέμου) και καταφέρνουν να επεκτεινονται με τριπλό όφελος :καταστροφή εργατικών δικαιωμάτων, αφαιμαξη εθνικών πόρων, αποχαυνωση λαων
Ζήτω ο Φριντμαν τους ακούω να τραγουδάνε

Ανώνυμος είπε...

@vagelis
O οικονομικός πόλεμος που γίνετε δεν μπορεί να βγάλει τον καπιταλισμό από την κρίση. Προς το παρόν αυτό που γίνετε είναι το αντίστοιχο συζυγικό καυγαδάκι, ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα.
Με βάση τις πολιτικές και στρατιωτικές εξελίξεις διεθνώς, τώρα αρχίζουν να ετοιμάζονταν για την πραγματική καταστροφή κεφαλαίου, που είναι και ο μόνος τρόπος να έρθει η ανάπτυξη. Η ανάπτυξη είναι που τους ενδιαφέρει, γιατί η ανάπτυξη είναι το δικό τους νόημα στη ζωή! Δεν θέλουν απλά να μην αντιδρά ο κόσμος και να αυτοκτονεί ή να λειώνει στα ναρκωτικά κλπ...

Κώστας

Unknown είπε...

Ενδιαφέρον...

experience είπε...

Αυτό με τα προιόντα τεχνολογίας είναι σωστό, γκάτζετ παντού να παίζει ο κόσμος και να ασχολείται με εφαρμογές και τάμπλετ και άσε τα υπόλοιπα. Και να φοβάται μην τα χάσει αυτά εννοείται γιατί μετά πώς θα ζήσει;

Ανώνυμος είπε...

"Αν και τις αποτυχίες αυτές τις διαπίστωνε και ο ίδιος ο Φρήντμαν, ποτέ μέχρι το τέλος τής ζωής του δεν παραδέχτηκε ότι οι δοξασίες του ήσαν εσφαλμένες. Αντίθετα, επέμενε ότι όλες οι αποτυχίες οφείλονταν στην μη πλήρη εφαρμογή τής θεωρίας του. Ακριβώς, δηλαδή, όπως κάνουν οι διάφορες θρησκείες, οι οποίες έχουν όλες έναν παράδεισο αλλά φταίμε εμείς που δεν καταφέρνουμε να εξασφαλίσουμε πρόσβαση σ' αυτόν επειδή δεν εφαρμόζουμε απόλυτα τις οδηγίες τους."

Αυτο-τρολλαριμα μου φαινεται αυτη η θεση. Δηλαδη, γιατι να μην βαλει καποιος στη θεση του Φρηντμαν εναν μαρξιστη; Η παγια τοποθετηση-απολογια ενος μαρξιστη για τον σοσιαλισμο δεν ειναι οτι "οι αποτυχίες οφείλονταν στην μη πλήρη εφαρμογή τής θεωρίας" ,κυριως για το παράδειγμα της ΕΣΣΔ;

Νικ.