Φτηνό αίμα

Δεν μπορώ να το πιστέψω, ρε σεις! Ισόβια ο "ατσαλάκωτος"; Για πάντα στην ψειρού ο "γιος του ανέμου" (ναι! ναι! εμείς είχαμε "γιο του ανέμου" δεκαετίες πριν εμφανιστούν ο Καρλ Λιούις κι ο Γιουσέην Μπολτ!); Σοβαρά;

Για κοίτα κάτι πράματα... Για κοίτα κατάντια ο άνθρωπος που ενσάρκωνε το χουντικό τρίπτυχο "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια"... Τούτος ο τόπος βάλθηκε να εξοντώσει τα εκλεκτότερα των τέκνων του. Ειδικά η Θεσσαλονίκη πρέπει να θρηνεί. Πρώτα καταδικάστηκε με ατιμωτικό τρόπο ο υπερπατριώτης νομάρχης της και τώρα διασύρεται ο "όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω" δήμαρχός της. Από την εκλαμπρότατη τριανδρία, η οποία διαφέντευε την "νυφούλα του Θερμαϊκού", απόμεινε μόνος και παντέρμος ο δόλιος ο Άνθιμος...

Να κάνω μια παρένθεση. Υπάρχει κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω με την Θεσσαλονίκη. Τούτη η πόλη έχει σημαδευτεί από την Ιστορία ως πολυπολιτισμική. Πραγματικό σταυροδρόμι πολιτισμών, την αγάπησαν και την ορέχτηκαν όσοι την γνώρισαν: ρωμαίοι, άραβες, τούρκοι, βούλγαροι, σλάβοι... Κι αυτή άνοιγε πάντα τις αγκάλες της, έχοντας για τον καθένα μια γωνιά. Δεν είναι τυχαίο ότι σ' αυτή την πόλη βρήκαν καταφύγιο οι εβραίοι τής Ισπανίας, όταν τους κυνήγησε η παπική Ιερά Εξέταση. Θα περίμενε κανείς, λοιπόν, ότι αυτή ακριβώς η πολυπολιτισμικότητα θα είχε προσδώσει στην Θεσσαλονίκη έναν βαθειά προοδευτικό χαρακτήρα. Κι όμως, αυτή η πόλη κατάντησε τόσο συντηρητική ώστε να παραδίδεται με απίστευτη ευκολία στα χέρια συντηρητικών ταγών, όσο φαιδρά πρόσωπα κι αν είναι αυτοί, από τον αλήστου μνήμης Σωτήρη "οι-ποιητές-είναι-λαπάδες" Κούβελα μέχρι τα φυντάνια που ήδη ανέφερα. Είναι αδύνατον να καταλάβω πώς διάβολο γίνεται αυτό. Κλείνει η παρένθεση.

Δεν ανήκω σ' εκείνους που "ξυλεύονται" την "πεσούσαν δρυν" ούτε φτιάχνομαι με την προοπτική να θάβω πεντ'-έξι όποτε βρίσκω παπά. Γι' αυτό και δεν θα πω περισσότερα για τον Παπαγεωργόπουλο. Απλώς, με αφορμή την καταδίκη τού Παπαγεωργόπουλου, θέλω να κάνω μια παρατήρηση. Σϊγουρα, τα δυο περισσότερο προβεβλημένα σκάνδαλα των ημερών μας είναι οι περιπτώσεις Παπαγεωργόπουλου και Τσοχατζόπουλου. Ξαφνικά, διαπιστώσαμε ότι η δικαιοσύνη μας είναι τόσο αμερόληπτη ώστε δεν διστάζει να κόψει και κεφάλια που ήσαν κάποτε μεγάλα. Μόνο που η ένστασή μου έχει να κάνει μ' αυτό το "κάποτε".

Οι δυο έγκλειστοι δεν γεννήθηκαν χτες. Ο Παπαγεωργόπουλος εκλέχτηκε πρώτος δημοτικός σύμβουλος (στον μειοψηφήσαντα τότε συνδυασμό τού νεοδημοκράτη Κώστα Τσίρου) το 1978 και στην συνέχεια διετέλεσε βουλευτής Θεσσαλονίκης από το 1981 έως το 1998 (μάλιστα, το 1991 ο Μητσοτάκης τον έκανε υφυπουργό αθλητισμού), οπότε και εκλέχτηκε δήμαρχος Θεσσαλονίκης, αξίωμα που διατήρησε μέχρι το 2010. Όλα αυτά τα χρόνια εθεωρείτο "ισχυρό χαρτί" για το κόμμα στο οποίο ανήκε, οι δε έπαινοι που έχει ακούσει για το έργο του ως δήμαρχος από τα χείλη των αρχηγών τής Ν.Δ. είναι ατελείωτοι.

Από την πλευρά του, ο Τσοχατζόπουλος έχει να επιδείξει ακόμη σπουδαιότερη πολιτική καρριέρα. Ο "ωραίος Μπρούμελ" του ΠαΣοΚ ήταν δεξί χέρι τού Ανδρέα Παπανδρέου από τα χρόνια τού ΠΑΚ και ιδρυτικό στέλεχος του κόμματος. Με την άνοδο του ΠαΣοΚ στην εξουσία το 1981, άρχισε η ανάδειξή του: βουλευτής Θεσσαλονίκης (1981-2007), γραμματέας τής κεντρικής επιτροπής, υπουργός σε διάφορα υπουργεία, αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (1995) κλπ. Μάλιστα, το 1995 ανέλαβε καθήκοντα πρωθυπουργού (ως αναπληρωτής τού βαρειά άρρωστου τότε Ανδρέα Παπανδρέου) και μ' αυτή την ιδιότητα εκπροσώπησε την χώρα στην σύνοδο κορυφής τής Μαδρίτης. Τον Ιανουάριο του 1996 έχασε στο νήμα την εκλογή για την θέση τού πρωθυπουργού από τον Σημίτη (πήρε 75 ψήφους έναντι 86 του αντιπάλου του). Τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς διεκδίκησε την ηγεσία τού ΠαΣοΚ αλλά ξανάχασε από τον Σημίτη, τον οποίο στήριξαν ανοιχτά δυο πανίσχυρα στελέχη που κινούσαν πολλά νήματα στο κόμμα: ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Κώστας Λαλιώτης.

Τί έχουμε, λοιπόν; Δυο πολυπροβεβλημένα κομματικά στελέχη με υπερτριακονταετή θητεία στην πολιτική σκηνή, τα οποία μπαίνουν φυλακή αφού είχαν πρώτα κατεβεί απ' αυτή την σκηνή. Αλήθεια, επί 30 χρόνια δεν είχαν δώσει ποτέ δικαίωμα σε κανέναν; Κανείς δεν υποψιάστηκε ποτέ ότι κάτι έκαναν; Δώδεκα χρόνια δήμαρχος ήταν ο Παπαγεωργόπουλος και κανένας δεν ήξερε ότι κάτι πήγαινε στραβά με τα οικονομικά τού Δήμου; Πέντε χρόνια υπουργός αμύνης ήταν ο Τσοχατζόπουλος και κανένας δεν υποψιάστηκε ποτέ ότι παίζανε μίζες με τα εξοπλιστικά προγράμματα;

Ας πάμε την σκέψη μας λίγο παραπέρα. Γιατί κατά τις τελευταίες δημοτικές εκλογές η Νέα Δημοκρατία απέσυρε την στήριξή της σε έναν "επιτυχημένο δήμαρχο" λίγο πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο στον Δήμο; Γιατί το ΠαΣοΚ "έσβησε" εγκαίρως τον Άκη από τον πολιτικό χάρτη λίγο πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο με τις μίζες; Δεν είμαι συνωμοσιολόγος αλλά δικαιούμαι να πιστέψω ότι και τα δυο μεγάλα κόμματα ήξεραν. Ήξεραν και φρόντισαν να καλύψουν τα νώτα τους την κατάλληλη στιγμή.

Εκείνοι που δεν είχαν καταλάβει τι τους περίμενε είναι οι δυο σημερινοί έγκλειστοι. Δεν κατάλαβαν ότι τα κόμματά τους τους προόριζαν για εξιλαστήρια θύματα. Σε μια εποχή που ο απαίδευτος κόσμος διψάει για αίμα, Παπαγεωργόπουλος και Τσοχατζόπουλος είναι πια κατάλληλοι για να πεταχτούν στην αρένα μιας και σήμερα το αίμα τους κοστίζει πολύ φτηνά. Κι όταν το αίμα τού υποψήφιου θύματος κοστίζει φτηνά, βρίσκει ευκαιρία και η δικαιοσύνη να ντυθεί αδέκαστη.


ΥΓ1: Υποθέτω πως δεν χρειάζεται να διευκρινίσω ότι οι παραπάνω σκέψεις είναι άσχετες με το αν Παπαγεωργόπουλος και Τσοχατζόπουλος είναι ένοχοι ή αθώοι.

ΥΓ 2: Μιας και θυμήθηκα αυτούς που κατέβηκαν από την πολιτική σκηνή, τί να γίνεται εκείνος ο Λαλιώτης; Πού χάθηκε αυτός ο ήρωας του Πολυτεχνείου; Ξέρει κανείς;

Μια ματιά στην έκθεση Προβόπουλου

Στο σημείωμά μας της 28ης Οκτωβρίου 2010 ("Το αποκορύφωμα της προστυχιάς") παρουσιάσαμε ένα πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Veto, σχετικό με τις αποδοχές τού διοικητή τής Τράπεζας της Ελλάδος, του Γιώργου Προβόπουλου. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέθετε η εφημερίδα, ο Προβόπουλος είχε δηλώσει κατά το 2008 εισοδήματα ύψους 4.151.949 ευρώ (*). Προχτές, ο Προβόπουλος μίλησε κατά την 80η ετήσια συνέλευση των μετόχων τής τράπεζας και είπε μερικά ενδιαφέροντα πράγματα:

Πρώτα-πρώτα, διαπιστώνει ότι η εθνική οικονομία έχει βελτιωθεί σημαντικά κατά το τελευταίο δεκάμηνο. Ως παράγοντες που οδήγησαν σ' αυτή την βελτίωση, αναφέρει:

1. την "θετική απάντηση του ελληνικού λαού όσον αφορά το ιστορικό διακύβευμα της παραμονής στο ευρώ" (σ.σ.: Εννοεί, προφανώς, ότι τα αποτελέσματα των περυσινών εκλογών εκφράζουν την λαϊκή βούληση να μείνουμε στο ευρώ πάση θυσία). Μάλιστα, ο αρχιτραπεζίτης διαπιστώνει ότι "στο εσωτερικό, οι απαισιόδοξες προσδοκίες έχουν αμβλυνθεί αισθητά και η εμπιστοσύνη σταδιακά βελτιώνεται" (σ.σ.: Εδώ σίγουρα εννοεί τους κεφαλαιοκράτες και τα μονοπώλια, γιατί ο απλός λαός δεν νομίζω ότι αισιοδοξεί βλέποντας τα εισοδήματά του να εξαερώνονται και την ανεργία να καλπάζει),
2. την "πρόοδο στην εφαρμογή του προγράμματος προσαρμογής, ιδίως στην αντιμετώπιση των δίδυμων ελλειμμάτων, του δημοσιονομικού και του εξωτερικού" (σ.σ.: Το περίφημο "πρόγραμμα προσαρμογής", για το οποίο γίνεται λόγος συχνά-πυκνά, δεν είναι παρά αυτό που λέμε στην καθημερινή μας ζωή "μνημόνιο", άρα "το μνημόνιο είναι ευλογία για τον τόπο", όπως λέει κι ο Πάγκαλος),
3. την "διαφύλαξη της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας και της εμπιστοσύνης στο τραπεζικό σύστημα". Μάλιστα, ο Προβόπουλος παρατηρεί ότι "δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε για προοπτική ανάκαμψης, εάν είχε καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα και είχε εκ των πραγμάτων καταστεί αναπόφευκτη η έξοδος της χώρας από το ευρώ" (σ.σ.: Συνεπώς, το ότι ως λαός κατεβάσαμε τα βρακιά μας στους τραπεζίτες, μας έκανε καλό - σύμφωνα με τον αρχιτραπεζίτη, βεβαίως),
4. την "συνέχιση της χρηματοδοτικής στήριξης που παρέχουν οι επίσημοι δανειστές" (σ.σ.: Ποιοί είναι οι "επίσημοι δανειστές"; Μα...οι τράπεζες! Δηλαδή, κατά τον Προβόπουλο, η εθνική οικονομία βελτιώνεται επειδή μοιράσαμε του κόσμου τα λεφτά στους τραπεζίτες κι έτσι εκείνοι μπόρεσαν να συνεχίσουν την κερδοσκοπία μέσω των ελληνικών ομολόγων!) και
5. τα "βήματα προόδου που πραγματοποιούνται στην ΕΕ και στη ζώνη του ευρώ στο πεδίο της συμπλήρωσης του θεσμικού οικοδομήματος" (σ.σ.: Εδώ σηκώνω τα χέρια ψηλά! Οι χώρες τής Ε.Ε. καταρρέουν η μια πίσω από την άλλη αλλά ο αρχιτραπεζίτης βλέπει "βήματα προόδου"! Αδυνατώ να παρακολουθήσω τον συλλογισμό του).

Όμως, τα καλύτερα έρχονται! Ο Προβόπουλος διαπιστώνει ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε πρόβλεψη και είναι για τον διάολο καβάλα, αλλά επιμένει κόντρα σε κάθε λογική: "Η μεγαλύτερη από την αρχικά προβλεπόμενη ύφεση επιτάσσει ταχύτερο βηματισμό στην προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών" (σ.σ.: Προσέξτε λογική: χαράξαμε έναν δρόμο, τον ακολουθήσαμε, μας πήρε ο διάολος αντί να δούμε θεού πρόσωπο αλλά εμείς -πηγαίνοντας για τον διάολο- πρέπει να επιταχύνουμε το βήμα! Μα είναι λογική αυτό το πράμα;). Και για να μη μείνουν απορίες, συμπληρώνει: "Η ύφεση δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για τη μη εφαρμογή των συμφωνηθέντων και ιδίως για χαλάρωση της προσπάθειας στην προώθηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Εάν συμβεί αυτό, η εμπιστοσύνη που κερδήθηκε με επώδυνες θυσίες θα κλονιστεί καίρια".

Ακόμη, ο Προβόπουλος δέχεται ότι τα πράγματα πάνε σκατά αλλά σημειώνει ότι είναι "ορατή η ανάκαμψη το 2014" και αραδιάζει μερικούς λόγους για τους οποίους η ανάπτυξη είναι "επί θύραις": η ολοκλήρωση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, η επιτάχυνση των αποκρατικοποιήσεων, η υλοποίηση ιδιωτικών επενδύσεων με πόρους τού ΕΣΠΑ (σ.σ.: αμ έτσι κάνω κι εγώ επενδύσεις, Προβόπουλε!) κλπ . Ξεχώρισα έναν απ' αυτούς και θέλω να τον προσέξετε: "Η περαιτέρω βελτίωση της ανταγωνιστικότητας κόστους, η οποία το 2013 θα έχει υπερκαλύψει το σύνολο των απωλειών της περιόδου 2001-2009, και η συνακόλουθη άνοδος των εξαγωγών".

Τί λέει εδώ ο αρχιτραπεζίτης; Λέει ότι, μέσα στην χρονιά, το κόστος των επιχειρήσεων θα έχει πέσει στο επίπεδο που βρισκόταν στις αρχές τής χιλιετίας. Ποιοί είναι οι παράγοντες που προσδιορίζουν αυτό το κόστος; Είναι τρία επί μέρους κόστη: κόστος κεφαλαίων, κόστος πρώτων υλών και κόστος εργασίας. Απ' αυτά, το μεν κόστος κεφαλαίων είναι πάνω-κάτω στα ίδια επίπεδα με το 2001 το δε κόστος πρώτων υλών είναι σαφώς αυξημένο κατά τον πληθωρισμό όλων αυτών των χρόνων από τότε μέχρι σήμερα. Αφού, λοιπόν, ο Προβόπουλος περιμένει συνολική μείωση του επιχειρησιακού κόστους, τί απομένει να μειωθεί; Το κόστος εργασίας. Τόσο απλό όσο και το ότι ένα κι ένα κάνουν δύο!

Κατά τον αρχιτραπεζίτη, λοιπόν (ο οποίος θυμίζω ότι το 2008 έβαζε στην τσέπη κάπου 350 χιλιάρικα τον μήνα, χώρια τα τζάμπα αυτοκίνητα, τα τζάμπα κινητά, τα τζάμπα γεύματα, τις τζάμπα διακοπές κλπ), μέχρι το τέλος της χρονιάς οι μισθοί δεν θα έχουν πέσει μόνο στα επίπεδα του 2001 αλλά ακόμη χαμηλότερα, μιας και θα πρέπει να "απορροφήσουν" τις όποιες αυξήσεις κόστους έχει επιφέρει ο πληθωρισμός αυτής της δωδεκαετίας. Το καταλάβαμε ή πρέπει να το ζωγραφίσω κιόλας;

Και μετά θα έρθουν ο Τσίπρας με τον Δραγασάκη να μας δώσουν ανάσα...


(*) Βέβαια, ο τίτλος τής εφημερίδας έκανε λόγο για 4.051.949 ευρώ, προφανώς επειδή ο συντάκτης λάθεψε στην πρόσθεση. Αλλά εκατό χιλιάρικα πάνω-κάτω δεν έχουν σημασία σε τέτοιου μεγέθους ποσά.

Μούφα η "αριστερή" επανάσταση

Μανώλης Κοττάκης (δημοσιογράφος): Το χαράτσι και την εισφορά αλληλεγγύης, που πληρώνουν καθολικά οι έλληνες, θα τα καταργήσετε;

Γιάννης Δραγασάκης (υπεύθυνος οικονομικού σχεδιασμού ΣυΡιζΑ): Όλα αυτά είναι υπό αίρεσιν.

Μ.Κ.: Υπό αίρεση ή υπό κατάργηση;

Γ.Δ.: Υπό κατάργηση λέμε για το χαράτσι για κάποιες κατηγορίες, άνεργοι και λοιπά. 

Μ.Κ.: Α, όχι για όλες.

Γ.Δ.: Αν δεν βρούμε τον λογαριασμό, τί να κάνουμε; 

Μ.Κ.: Για την εισφορά αλληλεγγύης για την οποία βλέπετε ότι...

Γ.Δ. (διακόπτει): Ό,τι αφορά δημοσιονομικό μέγεθος θα ήταν ανεύθυνο να πω καταργούμε αυτό, χωρίς να πω τι θα βάλουμε στη θέση του. Εμείς θέλουμε έσοδα.

Μ.Κ.: Άρα θα βάλετε κάτι στη θέση του.

Γ.Δ.: Εμείς θέλουμε να χρηματοδοτήσουμε και την παιδεία και την υγεία και λοιπά.


Η συζήτηση-συνέντευξη γίνεται στην ΝΕΤ και είναι αποκαλυπτική για το τι σημαίνει να είσαι "αριστερός", σύμφωνα με τον ΣυΡιζΑ. Η πολυδιαφημισμένη προεκλογικά κατάργηση των μνημονίων "με έναν νόμο, με ένα άρθρο" παραπέμπεται πλέον στις ελληνικές καλένδες. Τα παράνομα κι αντισυνταγματικά χαράτσια και εισφορές θα καταργηθούν μόνον εάν μπει κάτι άλλο στην θέση τους. Δηλαδή, ο Δραγασάκης (και, συνακόλουθα, η κατά ΣυΡιζΑ επανάσταση) επαναλαμβάνει με διαφορετικά λόγια αυτό που λέει η συγκυβέρνηση (και που είναι διατυπωμένο στα μνημόνια και στον εφαρμοστικό νόμο) περί "ισοδύναμων μέτρων". Αλλά ο Δραγασάκης συνέχισε:

Μ.Κ.: Δυστυχώς ο κατώτερος μισθός δεν είναι στα 586 ευρώ. Τον έχει καταργήσει η ίδια η πραγματικότητα. Άρα, νομοθετικά, μπορούμε να επιβάλλουμε κάτι το οποίο η ίδια η πραγματικότητα έχει αναιρέσει; Προσέξτε, δεν διαφωνώ. Λέω πώς θα το αλλάξουμε αυτό; 

Γ.Δ. (σκέφτεται για λίγο): Προς το παρόν, μπορούμε να το κάνουμε. Εάν δεν γίνει αλλαγή και προχωρήσει η κατάρρευση της οικονομίας, μπορεί κάποια στιγμή αυτό που λέτε να βγει σωστό, να μη μπορούμε να το κάνουμε. Γι' αυτό και η διάσταση "χρόνος" είναι σημαντική. Δηλαδή (...) αν συνεχίσει η καταστροφή τής οικονομίας, μετά από λίγο, ίσως δεν θά 'χει και νόημα η συζήτηση αυτή.


Για όσους τα παραπάνω λόγια τού Δραγασάκη δεν είναι αρκετά για να καταλάβουν την "επαναστατική πολιτική" τού ΣυΡιζΑ, έρχεται ένα άλλο "μεγάλο αριστερό μυαλό" να δώσει περισσότερες εξηγήσεις. Ο λόγος για τον Γιώργο Σταθάκη, ο οποίος είναι σαφέστατος στην συνέντευξή του στο προχτεσινό "Βήμα της Κυρακής":

Άγγελος Κωβαίος (δημοσιογράφος): Μιλώντας για δημόσιες δαπάνες, πώς συμβιβάζεται αυτό με τη δέσμευση του κ. Τσίπρα για αποκατάσταση συντάξεων στα προμνημονιακά επίπεδα;

Γιώργος Σταθάκης: Χωρίς τη λέξη "σταδιακά" δεν έχει νόημα η φράση αυτή. Το "σταδιακά" έχει σημασία. Η επιστροφή μισθών και συντάξεων σε επίπεδα συμβατά με εκείνα προ του 2009 μπορεί να γίνει μόνο υπό την προϋπόθεση ότι η οικονομία ανακάμπτει και βρίσκεται στα επίπεδα του 2009. Αυτό είναι μια σταδιακή διαδικασία. Προφανώς επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι, εφόσον η οικονομία επιστρέψει σε ρυθμούς ανάπτυξης, τόσο οι εργαζόμενοι όσο και οι συνταξιούχοι να έχουν το αναλογούν μερίδιο στην ανάπτυξη αυτή.

Α.Κ.: Συνεπώς, αυτό δεν είναι κάτι που γίνεται με "έναν νόμο"...
 
Γ.Σ.: Γι' αυτό και ο Αλέξης Τσίπρας χρησιμοποίησε τη λέξη "σταδιακά".


Απλά πράγματα, έτσι; Αγαπητοί πολίτες, συνεχίστε να πληρώνετε γιατί έχουμε ανάγκη από λεφτά, προκειμένου να ορθοποδήσουν οι επιχειρήσεις και να έρθει η ανάπτυξη. Κι όταν με το καλό, σε τρία-τέσσερα τέρμινα, έρθει η ανάπτυξη, εμείς θα φροντίσουμε να πάρετε "το αναλογούν μερίδιο".

Απορία πρώτη: Σε τί διαφέρει η κατά ΣυΡιζΑ "επανάσταση" από αυτά που κάνουν ήδη η ΝουΔου και το ΠαΣοΚ (η ΔημΑρ δεν μετράει, είναι μόνο για την γεύση, κάτι σαν την ρίγανη στην χωριάτικη ένα πράμα); Τα ίδια δεν λένε κι αυτοί; Σφιχτείτε τώρα να φάτε αργότερα, δε λένε; Δεν μπορούμε να πάρουμε πίσω κανένα μέτρο αν δεν βρούμε το ισοδύναμό του, δε λένε; Τα μέτρα είναι προσωρινά μέχρι να βγούμε από την κρίση, δε λένε; Γιατί, λοιπόν, να συνταχτώ μαζί σας και να μη πάω μ' εκείνους που -διάολε!- την ξέρουν καλύτερα την δουλειά; Αν πρέπει να διαλέξω νταβατζή, γιατί να μη προτιμήσω τον ορίτζιναλ και να στραφώ στον ιμιτασιόν; Πολύ μούφα μού κάνει για "επανάσταση" αυτό το συριζοτουρλού που μας σερβίρει η μοντέρνα "αριστερά".

Απορία δεύτερη: Όταν λέει ο Σταθάκης ότι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι θα έχουν "το αναλογούν μερίδιο στην ανάπτυξη", τί εννοεί; Θέλω να πω, ποιός άλλος έχει μερίδιο στην ανάπτυξη εκτός από τους εργαζόμενους; Οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, τα μονοπώλια και οι κάθε λογής κεφαλαιοκράτες; Μα αυτοί, αν δεν βάλει πλάτη ο εργαζόμενος, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να πάρουν τα κεφάλαιά τους και να τα πάνε βόλτα στο Φάληρο για να πάρουν αέρα! Θυμόσαστε τον Μάνεση που έκανε σαν την χήρα στο κρεβάτι κατά την απεργία των χαλυβουργών; Τί σκατά ανάπτυξη έκανε ο Μάνεσης δίχως τους εργάτες του; Παπάρια έκανε! Γι' αυτό θέλω να μας πει ο κύριος Σταθάκης την άποψη του ΣυΡιζΑ για το ποιος άλλος έχει μερίδιο στην ανάπτυξη εκτός από τους εργαζόμενους.


Τελειώνω. Πριν 22 χρόνια σαν αύριο (27 Φεβρουαρίου 1991), η Αλέκα Παπαρήγα εξελέγη γενική γραμματέας του ΚΚΕ, σε μια ψηφοφορία κατά την οποία συγκέντρωσε 57 ψήφους. Χαμένος αντίπαλός της, με 53 ψήφους, ήταν ο Γιάννης Δραγασάκης. Όσο σκέφτομαι ότι αν τότε έπεφταν ανάποδα 3 ψήφοι...μόλις 3 ψήφοι...γενικός γραμματέας των ελλήνων κομμουνιστών θα είχε αναδειχθεί ο σημερινός συριζαίος καραγκιοζάκος, με πιάνει σύγκορμη ανατριχίλα...

Το εξαγώγιμο βουλγαρικό μοντέλο διοίκησης

 Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στη Βουλγαρία είναι λίγο πολύ γνωστά. Με αφορμή  τις υπέρογκες αυξήσεις ρεύματος, αλλά κατ’ ουσίαν εξοντωμένοι από τη σκληρή λιτότητα, την ανέχεια, και την εκτεταμένη διαφθορά, δεκάδες χιλιάδες εξαγριωμένοι πολίτες, όλων των ηλικιών ξεχύνονται στους δρόμους 20 διαφορετικών πόλεων της χώρας, απαιτώντας ανάμεσα στα άλλα, παραίτηση της κυβέρνησης και επανεθνικοποίηση της ενέργειας. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν τρεις ιδιωτικές εταιρίες ηλεκτρικής ενέργειας, δυο τσέχικες και μια αυστριακή, στην πραγματικότητα δρουν ως μονοπώλια καθ’ ότι κάθε πάροχος δραστηριοποιείται και σε μια διαφορετική περιοχή.

Ο πρωθυπουργός Μπορίσoφ, που στην αρχή τούς παίρνει αψήφιστα, -την Κυριακή μάλιστα που οι δρόμοι στη Σόφια έχουν πάρει φωτιά, αυτός συνεχίζει να παίζει αμέριμνος μπάλα σε γήπεδο της πόλης-, αναγκάζεται τη Δευτέρα να απολύσει τον υπουργό του των οικονομικών, πρώην στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας και πολύ αγαπητό στις Βρυξέλες και ΔΝΤ, μπας και εκτονώσει τα πλήθη. Πάνω στη σαστιμάρα του, υπόσχεται επιπλέον μείωση των τιμολογίων και ανάκληση της άδειας λειτουργίας της τσέχικης εταιρίας ηλεκτρισμού, για να τα αναιρέσει, όμως την επομένη.

Η κίνηση αυτή εξαγριώνει ακόμα περισσότερο τον κόσμο, ο οποίος επανέρχεται στους δρόμους δριμύτερος, οι συγκρούσεις με την αστυνομία κορυφώνονται, με αποτέλεσμα ο Μπορίσοφ να πάρει την Τετάρτη, την έσχατη απόφαση της παραίτησης, μέσα σ’ ένα επικολυρικό χείμαρρο δηλώσεων, όπως «Έχουμε αξιοπρέπεια και τιμή», «Είναι ο κόσμος αυτός που μας έδωσε την εξουσία, και θα του τη δώσουμε πίσω», «Δε θα συμμετάσχω σε μια κυβέρνηση επί της θητείας της οποίας οι πολίτες υφίστανται ξυλοδαρμό από την αστυνομία», και άλλα τέτοια συναφή.

Είναι εύκολο κάποιος απ’ έξω να συγκινηθεί και να τού χρεώσει φιλευσπλαχνία και φιλολαϊκή πρόθεση. Πιθανόν και να ίσχυε, αν οι εκλογές δεν ήταν τόσο κοντά, τον Ιούλιο, και αν το προφίλ του δεν είχε τόσο πολύ τακιστεί από τα μηδενικά του επιτεύγματα ως προς την πάταξη της διαφθοράς και τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών. Με μια θεατρική παραίτηση, η οποία θα επισπεύσει τις εκλογές κατά μερικούς μήνες, και με ωραία λόγια συμπάθειας, ο Μπορίσοφ έχει λόγους να ελπίζει σε κάποιο ανέλπιστα καλό εκλογικό αποτέλεσμα.

Η Βουλγαρία μπήκε τα τελευταία χρόνια στη ζωή μας ως παράδειγμα προς αποφυγή. Κύρια αιτία, η φτώχεια και οι υπερβολικά χαμηλοί μισθοί. Αν παρατηρήσει όμως κανείς τους μακροοικονομικούς δείκτες, βλέπει ότι η Βουλγαρία από το 2001 μέχρι το 2009 παρουσιάζει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, κοντά στο 6%, βασισμένους κυρίως στην κερδοσκοπία γης και τα χρηματο-οικονομικά, το 2009 βυθίζεται σε προσωρινή ύφεση, στο -5.5%, για να επανέλθει από την επομένη χρονιά στην ανάπτυξη, αν και αναιμική, στο 0.4% το 2010 και 1.7% το 2011. Το εξωτερικό της χρέος όλα αυτά τα χρόνια βαίνει μειούμενο, από 44% του ΑΕΠ το 2004, στο μόλις 16.3% το 2012. Κι όμως ο Μπορίσοφ, με πρόσχημα την κρίση, και έχοντας ως αντιπαράδειγμα την Ελλάδα, -«να μην γίνουμε σαν την Ελλάδα» είναι το μότο που επαναλαμβάνει συχνά-, επιβάλει πολιτικές σκληρής λιτότητας, μειώνοντας τις δημόσιες δαπάνες, μόνο για το 2010, κατά 20%. Με ποιο στόχο; Μα να μειώσει το δημόσιο έλλειμμα από το 2%  του ΑΕΠ που ήταν προ κρίσης, στο 0.5%, ενέργεια για την οποία εισπράττει τα εύσημα από τους παράφρονες των Βρυξελών, του Βερολίνου και του ΔΝΤ. «Η Βουλγαρία θα είναι σύντομα σε θέση να εξάγει το πρόγραμμα δημοσιονομικής σταθερότητας που κατάρτισε και στην υπόλοιπη Ευρώπη», επαίρεται ο ΥΠΟΙΚ Ντιάνκοφ σε παρουσίαση του σχεδίου του στο Business School του Harvard.

Εν τω μεταξύ η Βουλγαρία συνεχίζει να παραμένει η φτωχότερη χώρα της Ευρώπης, με μέση ωριαία αποζημίωση στα 3.5 ευρώ και μέσο μισθό στα 360 ευρώ. Για τις συντάξεις, ούτε λόγος. Η μέση σύνταξη είναι κάτω από τα 200 ευρώ. Οι μισθοί των γιατρών δεν υπερβαίνουν τα 500 ευρώ, γεγονός που τους αναγκάζει να εγκαταλείπουν τη χώρα για αλλού. Και δεν είναι μόνο αυτοί. Υπολογίζεται ότι άλλο ένα εκατομμύριο, σε πληθυσμό 7.5 εκατομμυρίων, έχει πάρει το δρόμο της μετανάστευσης, διατηρώντας, έτσι, την ανεργία σε σχετικά χαμηλά επίπεδα, γύρω στο 11%-13%. Σε αντίθετη κατεύθυνση με την πτώση των μισθών, ειδικά στον δημόσιο τομέα, οι τιμές τραβάνε την ανηφόρα. Τα βασικά είδη διατροφής ανέβηκαν κατά 50%, ενώ η άνοδος της τιμής της πατάτας, κατά 200%, ανάγκασε τον πρωθυπουργό να ζητήσει από τους πολίτες, δια διαγγέλματος, να καλλιεργούν πλέον τα δικά τους ζαρζαβατικά! Πέρα από τις αυξήσεις ρεύματος, αυξήσεις κατά 9% παρατηρήθηκαν και στην τιμή του νερού, από τη στιγμή που τη διανομή στη Σόφια ανέλαβε η γνωστή εταιρία Veolia.

Για προσέλκυση ξένων επενδύσεων, και την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων των όποιων δημόσιων επιχειρήσεων έχουν ακόμα απομείνει, όπως τρένα και αμυντική βιομηχανία, η κυβέρνηση εισήγαγε το 2008 οριζόντιο φόρο 10%, ενιαίο για φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις. Ποιο το αποτέλεσμα; Ενώ οι εισροές για το 2008 ήταν στα 6.5 δις ευρώ, το 2009 μειώθηκαν στο μισό, στα 3.28 δις, το 2010 στα 1.36 δις, και το 2011 στα 1.6 δις. Και σύμφωνα με τις κακές γλώσσες, αυτά δεν ήταν παρά επαναπατρισμός βουλγαρικών κεφαλαίων που είχαν μυστηριωδώς πετάξει σε προηγούμενους καιρούς στην Ολλανδία και Ελβετία. Αντιθέτως παρατηρείται αποχώρηση σημαντικών Γερμανικών κεφαλαίων.

Παρά τις υποσχέσεις για την πάταξη της διαφθοράς, αυτή ζει και βασιλεύει. Με διαλυμένη τη δημόσια διοίκηση, οι Βούλγαροι για κάθε μήνα του 2010 φέρεται να έδωσαν 150,000 φακελάκια σε γιατρούς, αστυνομικούς, τελωνιακούς, και δικαστές, δηλαδή ένας στους τέσσερις. Όπως, όμως είναι ο κανόνας, η διαφθορά αυτή δεν αντανακλά παρά τη διαφθορά στα υψηλότερα κλιμάκια, αρχής γενομένης από το κοινοβούλιο και τον ίδιο τον Μπορίσοφ, για τον οποίο υπάρχουν αποδείξεις, από τα Wikileaks, για  συμμετοχή του σε καρτέλ λαθρεμπορίας πετρελαίου, και σε κυκλώματα trafficking και ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Από πίσω του συντάσσεται στρατιά ολιγαρχών και επιχειρηματικά λόμπυ που υπαγορεύουν τους νόμους που τους βολεύουν. Κι επειδή η αφορμή των κινητοποιήσεων ήταν η τσέχικη εταιρία ηλεκτρισμού CEZ, ας αναφέρουμε ότι στο διοικητικό της συμβούλιο υπάρχει εγκατεστημένος με μισθό 17,000 ευρώ το μήνα (!) ο Mitko ο «Karate Man», ο οποίος κάνει σκοτεινές δουλειές με τον Nikolov τον «Πασά», ο οποίος αποδεδειγμένα ήταν παλιός συνεταίρος του Μπορίσοφ,  επονομαζόμενου και «Βούδας», από τις εποχές που εξασκούσε το επάγγελμα του πληροφοριοδότη. Έκτακτα!

Όταν ο νεοφιλελευθερισμός συναντιέται με τη μαφία, όπως είδαμε, μεγαλουργεί!


[Ακριβής αντιγραφή από το πολύ καλό ιστολόγιο Cynical]

"Η εκδρομή των κοριτσιών που χάθηκαν"

Η σημερινή βιβλιοπαρουσίαση δεν γίνεται μόνο με σκοπό να μιλήσω για ένα βιβλίο που διάβασα, μου άρεσε και θέλω να το συστήσω στους φίλους τού ιστολογίου. Γίνεται και για να ζητήσω συγγνώμη από τούτο το ταπεινό βιβλιαράκι, το οποίο ήταν θαμμένο για "κύριος οίδε" πόσο καιρό στα ράφια της βιβλιοθήκης μου, στριμωγμένο και χαμένο ανάμεσα σε άλλα  ογκωδέστερα βιβλία. Ντράπηκα σαν είδα πως τα ελαφρώς κιτρινισμένα φύλλα του ήσαν ακόμη άκοπα (ναι, είναι από τα βιβλία που πρέπει να χρησιμοποιήσεις χαρτοκόπτη πριν μπορέσεις να τα ξεφυλλίσεις), σαφής απόδειξη πως ήταν αδιάβαστο. Αναφέρομαι στο "Η εκδρομή των κοριτσιών που χάθηκαν", της Άννας Ζέγκερς. Κι επειδή στους περισσότερους το όνομα της συγγραφέως μάλλον δεν λέει πολλά, ας αρχίσουμε με δυο λόγια γι' αυτή την μεγάλη μορφή τής σύγχρονης γερμανικής λογοτεχνίας. 

Το 1900 γεννιέται στο Μάιντς τής Γερμανίας η εβραϊκής καταγωγής Νέττυ Ράιλινγκ. Μεγαλώνοντας, η Νέττυ σπουδάζει φιλολογία, ιστορία και ιστορία τής τέχνης. Το 1924 παίρνει το διδακτορικό της από το φημισμένο πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης και, παράλληλα, δημοσιεύει το πρώτο της διήγημα. Έναν χρόνο αργότερα παντρεύεται τον ούγγρο κομμουνιστή φιλόσοφο Λάζλο Ραντβάνυ. Συνεχίζει να δημοσιεύει διηγήματα και μυθιστορήματα, τα οποία διακρίνονται και αρχίζουν να αποσπούν βραβεία.


Δυστυχώς, η Ράιλινγκ είναι εβραία. Παρ' ότι αλλάζει το όνομά της στο "γερμανικώτερο" Άννα Ζέγκερς, η ζωή της κινδυνεύει, όπως κινδυνεύει και η ζωή τού συζύγου της. Έτσι, το 1933 αναγκάζεται να μεταναστεύσει με τον σύζυγό της στην Γαλλία. Όταν το 1940 οι γερμανοί καταλαμβάνουν την Γαλλία, τα προβλήματα για το ζευγάρι επιδεινώνονται. Το 1941 δραπετεύουν στην Μαρτινίκα κι από εκεί φτάνουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όμως, οι κομμουνιστικές πεποιθήσεις τους είναι ήδη καταχωρισμένες στους φακέλλους τού FBI, οπότε δεν γίνονται δεκτοί. Έτσι, αναγκάζονται να καταφύγουν στο Μεξικό, όπου μένουν ως το 1947. Εκεί η Ζέγκερς γράφει το διάσημο αφήγημά της "Η εκδρομή των κοριτσιών που χάθηκαν". Το 1947, το ζευγάρι επιστρέφει στην Γερμανία και εγκαθίσταται στο Ανατολικό Βερολίνο. Η Ζέγκερς μένει ενεργή λογοτέχνις με έντονη πολιτική και κοινωνική δράση μέχρι τον θάνατό της το 1983.

"Η εκδρομή των κοριτσιών που χάθηκαν" είναι ένα εξαιρετικά σύντομο αφήγημα, κάπως μεγάλο για να το πεις διήγημα και κάπως μικρό για να το πεις νουβέλλα (*). Όπως κι αν το πεις όμως, είναι ένα κείμενο που ξεχειλίζει από λυρισμό και θα μπορούσαμε άνετα να το χαρακτηρίσουμε ως ελεγεία. Το αφήγημα συνιστά οιονεί φόρο τιμής σε δεκαπέντε κοπέλλες που γνώρισε η συγγραφέας στα νιάτα της και που όλες χάθηκαν στο διάβα τής χιτλερικής λαίλαπας: άλλη σκοτώθηκε σε βομβαρδισμό, άλλη αυτοκτόνησε, άλλη δολοφονήθηκε από την ναζιστική αστυνομία, άλλη υπέκυψε κατά τον εκτοπισμό της...

Στα χέρια ενός σύγχρονου συγγραφέα μπεστ-σέλλερ, το θέμα τού βιβλίου θα μπορούσε να γίνει τόμος 500-600 σελίδων. Όμως, η Ζέγκερς χρειάζεται λιγώτερες από 50 σελίδες μεγέθους τσέπης για να ολοκληρώσει αυτό που έχει να πει. Αυτό το χαρακτηριστικό προσφέρει στον αναγνώστη την ιδιαίτερη αίσθηση πως στο κείμενο δεν υπάρχει ούτε μια λέξη περιττή. Μάλιστα, πολύ συχνά η αφήγηση φορτώνεται τόσο πολύ ώστε οι ίδιες φράσεις να δείχνουν πως αναφέρονται ταυτόχρονα σε δυο εποχές. Η συγγραφική τέχνη σε όλο της το μεγαλείο!

"Η εκδρομή των κοριτσιών που χάθηκαν" κυκλοφορεί από την Άγρα σε μια ιδιαίτερα προσεγμένη -και, όπως πάντα, πολυτονική- έκδοση τσέπης 97 σελίδων, η οποία περιαμβάνει μια εξαιρετική εισαγωγή τής Κρίστας Βολφ και ένα θαυμάσιο επίμετρο με μια συνέντευξη του Πιέρ Ραντβάνυ, γιου τής συγγραφέως. Αν νομίζετε ότι είναι αδύνατον να υπάρξουν λογοτεχνικά διαμάντια τόσο περιορισμένης έκτασης, διαθέστε κάτι λιγώτερο από 8 ευρώ και θα αντιληφθείτε το λάθος σας.


(*) Η Άγρα χαρακτηρίζει το αφήγημα ως νουβέλλα. Το ίδιο αφήγημα βρίσκεται και στην συλλογή διηγημάτων τής Άννας Σέγκερς, που εξέδωσε η Σύγχρονη Εποχή με τίτλο "Η εκδρομή των νεκρών κοριτσιών" (όπως είναι και ο αυθεντικός τίτλος: Der ausflug der toten mädchen). Προτιμώ την πρώτη έκδοση λόγω της εισαγωγής και του επίμετρου αν και στην δεύτερη (281 σελίδες - 7 ευρώ) υπάρχει περισσότερη Σέγκερς.

"Υπηρεσία εργασίας"

(Λυνεμπούργκερ Χάιντε, 1935. Μια φάλαγγα εργασίας στη δουλειά. Ένας νεαρός εργάτης κι ένας φοιτητής σκάβουν μαζί.)

Ο ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Γιατί κάνανε κόσκινο τον κοντόχοντρο από την τρίτη φάλαγγα;

Ο ΝΕΟΣ ΕΡΓΑΤΗΣ (μορφάζοντας): Ο ομαδάρχης είπε ότι θα μάθουμε τι θα πει δουλειά κι αυτός είπε σιγανά ότι θέλει να μάθει και τι θα πει μισθός.

Ο ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Γιατί το είπε αυτό;

Ο ΝΕΟΣ ΕΡΓΑΤΗΣ (μορφάζοντας): Φαίνεται ότι ξέρει λιγάκι τι θα πει δουλειά. Ήταν ανθρακωρύχος απ' τα δεκατέσσερά του.

Ο ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Προσοχή, ο χοντρός έρχεται κατά 'δω.

Ο ΝΕΟΣ ΕΡΓΑΤΗΣ: Αν κοιτάξει εδώ, δεν μπορώ να σκάψω μονάχα μια πιθαμή.

Ο ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Μα εγώ δεν μπορώ να σκάψω πιο πολύ.

Ο ΝΕΟΣ ΕΡΓΑΤΗΣ: Αν το πάρει είδηση, κάηκα!

Ο ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Τότε κι εγώ δεν ξαναδίνω τσιγάρα.

Ο ΝΕΟΣ ΕΡΓΑΤΗΣ: Μα αν με πάρει είδηση

Ο ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Και θα πάρεις και άδεια. Νομίζεις πως θα σου δώσω φράγκο άμα δεν ρισκάρεις ούτε αυτό το λίγο

Ο ΝΕΟΣ ΕΡΓΑΤΗΣ: Αυτά που πληρώνεις δεν περνάνε πια εδώ και πολύν καιρό.

Ο ΟΜΑΔΑΡΧΗΣ (έρχεται και κοιτάζει): Έτσι λοιπόν, κύριε καθηγητή, τώρα βλέπεις τι θα πει δουλειά. Το βλέπεις;

Ο ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Μάλιστα αρχηγέ.

(Ο νέος εργάτης σκάβει μόνο μια πιθαμή χώμα. Ο φοιτητής μοιάζει να σκάβει με όλες του τις δυνάμεις.)

Ο ΟΜΑΔΑΡΧΗΣ: Αυτό το χρωστάς στον Φύρερ.

Ο ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Μάλιστα αρχηγέ.

Ο ΟΜΑΔΑΡΧΗΣ: Δίπλα-δίπλα, λέει, κι όχι ταξικές διαφορές. Ο Φύρερ δεν θέλει διαφορές στα στρατόπεδα εργασίας του. Εδώ δεν έχει σημασία ποιος είναι ο κύριος μπαμπάς σου. Συνεχίστε.

(Φεύγει.)

Ο ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Αυτό δεν ήταν πιθαμή.

Ο ΝΕΟΣ ΕΡΓΑΤΗΣ: Πώς δεν ήτανε;

Ο ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Τσιγάρα δεν έχει σήμερα. Και καλύτερα να μην ξεχνάς πως σαν κι εσένα έχει πολλούς που θέλουνε τσιγάρα.

Ο ΝΕΟΣ ΕΡΓΑΤΗΣ: Ναι, σαν κι εμένα έχει πολλούς. Αυτό το ξεχνάμε καμμιά φορά.


[Το "Υπηρεσία εργασίας" είναι το δωδέκατο από τα 24 θεατρικά μονόπρακτα που έγραψε ο Μπέρτολντ Μπρεχτ μεταξύ 1935 και 1939, όντας εξόριστος, μέσω των οποίων αποκάλυψε την χιτλερική θηριωδία πολύ πριν αυτή γίνει γνωστή σ' όλη την ανθρωπότητα. Αυτά τα 24 μονόπρακτα συγκροτούν μια συλλογή με τον γενικό τίτλο "Τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ". Για την σημερινή αντιγραφή χρησιμοποίησα το αξέχαστο βιβλιαράκι των εκδόσεων Κάλβος (1970), το οποίο όχι μόνο βρισκόταν σε πάμπολλα φοιτητικά δωμάτια πριν 30-τόσα χρόνια που σπούδαζα αλλά εξακολουθεί να κυκλοφορεί ακόμη και σήμερα.]

Περήφανα κι αδιαπραγμάτευτα; Ας γελάσουμε!

Ήταν ιστορικά και μαθηματικά βέβαιο ότι θα συνέβαινε κι αυτό. Μετά το εθνικιστικώτατο "Ντώυτσλαντ ύμπερ άλλες" των χιτλερικών, το δήθεν αντιαμερικανικό αλλά εξ ίσου εθνικόφρον "Η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες" του πρώτου -αντρεϊκού- ΠαΣοΚ, το ρηχότατο "Πρώτα η Ελλάδα" (σ.σ.: και κατόπιν, τί;) του δεύτερου -σημιτικού- ΠαΣοΚ(*) και το φλούφλικα ψευδορομαντικό "Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και την θέλουμε" της μπουχέσικης ΝουΔου, ήρθε η κακή σαμαρίτικη συγκυβέρνηση να γυρίσει σελίδα και να παραδώσει τα κλειδιά αυτής της -υποτίθεται- ανεξάρτητης χώρας των "περήφανων νιάτων" και των "τιμημένων γηρατειών". Μ' αυτή την κατρακύλα, θα ήταν έκπληξη αν δεν συνέβαινε κι αυτό.

Αλλά ας εξηγηθούμε καλύτερα. Πέρυσι, κατά την Σύνοδο Κορυφής στις18 & 19 Οκτωβρίου, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο κατέθεσε προς συζήτηση μια δέσμη γενικών μέτρων στην κατεύθυνση της ολοκλήρωσης της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (Ο.Ν.Ε.). Τα συμπεράσματα της Συνόδου ήσαν αποκαλυπτικά (**):

"Πρέπει να προχωρήσουμε προς ένα ενοποιημένο χρηματοοικονομικό πλαίσιο, ανοικτό κατά το δυνατόν σε όλα τα κράτη μέλη που επιθυμούν να συμμετέχουν. Σε αυτό το πλαίσιο, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο καλεί τους νομοθέτες να συνεχίσουν κατά προτεραιότητα τις εργασίες ως προς τις νομοθετικές προτάσεις για τον ενιαίο εποπτικό μηχανισμό (ΕΕΜ), με στόχο να συμφωνηθεί το νομοθετικό πλαίσιο έως την 1η Ιανουαρίου 2013. Η επεξεργασία της επιχειρησιακής εφαρμογής θα πραγματοποιηθεί εντός του 2013. Ζωτική σημασία έχει εν προκειμένω ο απόλυτος σεβασμός της ακεραιότητας της Ενιαίας Αγοράς (...) Ο ΕΕΜ θα βασίζεται στα υψηλότερα δυνατά πρότυπα τραπεζικής εποπτείας και η ΕΚΤ θα έχει τη δυνατότητα, κατά διαφοροποιημένο τρόπο, να διενεργεί άμεση εποπτεία. Θα έχει επίσης τη δυνατότητα να ασκεί τις ουσιαστικές εξουσίες που της ανατίθενται δυνάμει της οικείας νομοθεσίας μόλις αυτή τίθεται σε ισχύ. Επιπλέον, έχει ύψιστη σημασία η θέσπιση ενιαίου εγχειριδίου κανόνων στο οποίο θα βασίζεται η κεντρική εποπτεία (...) Ένα ενοποιημένο δημοσιονομικό πλαίσιο αποτελεί μέρος μιας οικονομικής και νομισματικής ένωσης. Σε αυτό το πλαίσιο, θα διερευνηθούν περαιτέρω μηχανισμοί, συμπεριλαμβανομένης κατάλληλης δημοσιονομικής ικανότητας, για τη ζώνη του ευρώ. Η διαδικασία διερεύνησης θα είναι ανεξάρτητη από την προετοιμασία του επόμενου Πολυετούς Δημοσιονομικού Πλαισίου (...) Η διακυβέρνηση εντός της ζώνης του ευρώ θα πρέπει να βελτιωθεί περαιτέρω, με βάση τη ΣΣΣΔ (σ.σ.: Συνθήκη για τη Σταθερότητα, το Συντονισμό και τη Διακυβέρνηση) και λαμβάνοντας υπόψη τη δήλωση της συνόδου κορυφής της ζώνης του ευρώ της 26ης Οκτωβρίου 2011. Τα συμμετέχοντα κράτη μέλη θα πρέπει να διερευνήσουν τρόπους για να διασφαλισθεί ότι όλες οι σχεδιαζόμενες μείζονες μεταρρυθμίσεις πολιτικής θα συζητούνται εκ των προτέρων και θα συντονίζονται, κατά περίπτωση, εντός του πλαισίου της οικονομικής διακυβέρνησης της ΕΕ..."

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πήρε τα συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, τα επεξεργάστηκε και στις 28 Νοεμβρίου κατέθεσε ένα πακέτο προτάσεων με τον τίτλο "Ένα σχεδιάγραμμα για μια βαθιά και γνήσια οικονομική και νομισματική ένωση". Αυτό το πακέτο συζητήθηκε στην Σύνοδο Κορυφής τού Δεκέμβρη και "γέννησε" δυο νέους κανονισμούς, οι οποίοι επικυρώθηκαν προχτές από το ευρωκοινοβούλιο. Δυο κανονισμούς, οι οποίοι καταλύουν εμφανώς την εθνική ανεξαρτησία των χωρών τής ευρωζώνης (εδώ κολλάει το "ιστορικά και μαθηματικά βέβαιο" που είπαμε στην εισαγωγή τού σημερινού κειμένου). Μ' αυτούς τους κανονισμούς, τα ευρωενωσιακά όργανα αποκτούν την δυνατότητα να κάνουν δυο πράγματα:

(α) Να επεμβαίνουν στην σύνταξη και να παρεβαίνουν στην υλοποίηση των προϋπολογισμών των κρατών-μελών. Προς τούτο, τα κράτη τής ευρωζώνης υποχρεούνται να καταθέτουν το σχέδιο των προϋπολογισμών τους στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή μέχρι τις 15 Οκτωβρίου κάθε χρόνου. Η Επιτροπή θα ελέγχει κατά πόσο αυτοί οι προϋπολογισμοί βρίσκονται μέσα στα πλαίσια υλοποίησης των επιθυμητών από την Ε.Ε. μεταρρυθμίσεων και, σε περίπτωση παρέκκλισης, θα ζητά κατάλληλη διόρθωση. Όταν συμφωνήσει απολύτως η Επιτροπή, μόνο τότε θα μπορούν οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών τής ευρωζώνης να φέρουν τους προϋπολογισμούς τους στα εθνικά τους κοινοβούλια για συζήτηση και ψήφιση.

(β) Να ελέγχουν την δημοσιονομική κατάσταση κάθε κράτους-μέλους της ευρωζώνης και, σε περίπτωση αποκλίσεων, είτε να το θέτουν υπό επιτήρηση είτε να το εντάσσουν σε μηχανισμό στήριξης. Σημειωτέον ότι και για την επιτήρηση και για την ένταξη σε μηχανισμό στήριξης δεν απαιτείται η σύμφωνη γνώμη τού κράτους-μέλους.

Να χαρώ εγώ "περήφανη εξωτερική πολιτική" και "αδιαπραγμάτευτη εθνική κυριαρχία"! Ούτε τους προϋπολογισμούς μας δεν θα μπορούμε πλέον να φτιάχνουμε! Αλήθεια, τί θα σημαίνει στο μέλλον η φράση "συζήτηση επί του προϋπολογισμού"; Τί σκατά θα συζητάνε οι βουλευτές μας αφού δεν θα έχουν οποιοδήποτε δικαίωμα αλλαγής; Τί νόημα θα έχουν οι "αριστερόστροφες" (και καλά!) σαπουνόφουσκες περί "επαναδιαπραγμάτευσης" ή "απαγκίστρωσης" από τα μνημόνια, εφ' όσον για την υπαγωγή οποιουδήποτε κράτους σε μηχανισμό στήριξης (η οποία προϋποθέτει μνημόνια) αποφασίζει μονομερώς η Κομμισσιόν;

Αν υποψιαστώ ότι θα δω στα τηλεπαράθυρα "φωτισμένους" αναλυτές (σημ.: πού χάθηκαν ο Κώνστας και η Μακρή, ρε παιδιά;) να ισχυρίζονται ότι αυτοί οι κανονισμοί είναι "ευλογία για τον τόπο" (σημ.: γεια σου Πάγκαλε!) επειδή εμείς είμαστε ανίκανοι να φτιάξουμε και να υλοποιήσουμε σωστά έναν προϋπολογισμό (σημ.: να δείτε που θα νγάλουνε τον Στουρνάρα ριζοσπάστη!)...θα πεθάνω!


(*) Άσχετα αλλά εντελώς συνειρμικά, ας αναφέρουμε ότι το νεοναζιστικό κόμμα τής Αυστραλίας (αδερφοξάδερφο της δικής μας Χρυσής Αυγής) λέγεται "Australia First" (= Πρώτα η Αυστραλία).

(**) Αυτά τα "συμπεράσματα" κλείνουν με μια αναφορά στο...Μάλι! Ιδού ένα απόσπασμα: "Η ΕΕ είναι αποφασισμένη να παράσχει συνολική στήριξη στο Μάλι, σε στενή συνεργασία με διεθνείς και περιφερειακούς εταίρους. Συγκεκριμένα η ΕΕ θα στηρίξει το Μάλι στις προσπάθειές του για την αποκατάσταση του κράτους δικαίου και την επανεγκαθίδρυση πλήρως κυρίαρχης δημοκρατικής κυβέρνησης με εξουσία στο σύνολο του εδάφους της χώρας". Αυτά ειπώθηκαν στα μέσα τού περασμένου Οκτώβρη. Πότε είπαμε ότι μπούκαραν οι γάλλοι στο Μάλι;

Το νοίκι

Προχτές ήρθε στην βουλή για να κυρωθεί με νόμο (όπως και έγινε με τις ψήφους των βουλευτών τής συμπολίτευσης) το "μνημόνιο κατανόησης" που συνυπέγραψαν οι υπουργοί ενέργειας Ελλάδας και Τουρκίας. Το όλο νταραβέρι είχε μπει στα σκαριά από τον Μάιο του 2010, κατά την επίσκεψη Ερντογκάν στην Αθήνα. Όμως, οι πιο "βαρεμένοι" θα θυμούνται ότι τότε η πασοκική κυβέρνηση είχε υποστηρίξει επίσημα πως ο Παπανδρέου με τον Ερντογκάν είχαν αναλωθεί σε συζητήσεις περί συνεργασίας επί... περιβαλλοντικών θεμάτων!.

Υποτίθεται ότι τούτο το μνημόνιο έχει να κάνει με την κατασκευή τού αγωγού ITGI, ο οποίος θα μεταφέρει αζέρικο αέριο στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας-Ελλάδος-Ιταλίας. Προφανώς, αυτό είναι χοντρό παραμύθι, αφού μια βδομάδα πρωτύτερα είχε ήδη υπογραφεί η κατασκευή τού αγωγού TAΡ, ο οποίος θα μεταφέρει το ίδιο αζέρικο αέριο αλλά θα περνάει κι από την Αλβανία. Επομένως, δικαιούμαστε να στοιχηματίζουμε ότι αυτό το μνημόνιο αποτελεί όχι μόνο προπομπό μιας ευρύτερης ελληνοτουρκικής συνεργασίας στην εκμετάλλευση των αιγαιακών υδρογονανθράκων αλλά και οιωνό τής τύχης που θα έχει το Καστελλόριζο κατά την χάραξη των ΑΟΖ των δυο χωρών στα νερά τής Μεσογείου.

Κι ενώ αυτά γίνονταν στην βουλή, ήρθε κι ο Ολάντ μια βόλτα από τα μέρη μας για να πιεί έναν καφέ με τον Αντώνη. Όπως είπε ο ίδιος ο γάλλος πρόεδρος, δεν ήρθε στην Ελλάδα για να πουλήσει εξοπλισμούς αλλά για αλληλεγγύη. Ευτυχώς που πρόλαβε και ξεκαθάρισε τις προθέσεις του γιατί εμείς οι έλληνες είμαστε διεστραμμένοι και το μυαλό μας πάει συνέχεια στην πουστιά. Αφού ήρθε για αλληλεγγύη και μόνο, καλώς.

Παρένθεση. Μόνο που ο σοσιαλιστής γάλλος πρόεδρος δεν μας ξεκαθάρισε μια μικρή λεπτομέρεια: αλληλεγγύη σε ποιόν; Στον χειμαζόμενο λαό ή στην κυβέρνηση που πηδάει αυτόν τον λαό; Στον άνεργο της διπλανής πόρτας ή στον Μέργο που βρίσκει πολλά τα 586 ευρώ μισθό; Στα παιδιά των φαναριών ή στις κυράτσες των βορείων προαστίων; Σ' αυτούς που αναζητούν το φαΐ τους στα σκουπίδια ή σ' αυτούς που εκμεταλλεύονται τα σκουπίδια για να φάνε επιδοτήσεις; Κλείνει η παρένθεση.

Εν πάση περιπτώσει, μέχρις εδώ έχουμε δυο δεδομένα: από την μία τά 'παμε και τα συμφωνήσαμε με τους τούρκους για κοινό αλισβερίσι κι από την άλλη ο Ολάντ μάς ήρθε με αισθήματα αλληλεγγύης κι όχι ως μικροπωλητής. Καθαρά και ξάστερα πράγματα, έτσι;

Κι όμως! Ενώ ο Ολάντ δεν σκεφτόταν να μας πουλήσει όπλα ο άνθρωπος, εμείς του σκοτίσαμε τον κώλο να μας πουλήσει ντε και σώνει! Φρύαξε ο γάλλος. "Ρε σεις, αφήστε με ήσυχο, έναν καφέ πέρασα να πιω!"... Τίποτα εμείς. "Δεν γίνεται, εξοχώτατε, αφού περάσατε από το σπίτι μας κάτι θα ψωνίσουμε". "Ρε, δεν θέλω να πουλήσω" αυτός, "μα μην επιμένετε" εμείς. "Ρε δεν έχω πάρει κοντά την τσάντα με τα προσπέκτους" αυτός, "δεν πειράζει, θα δούμε την πραμάτεια σας στο ίντερνετ" εμείς. "Ρε παιδιά, δεν γίνονται έτσι αυτές οι δουλειές!" να επιμένει ο Ολάντ, "πώς δεν γίνονται, καλέ; πώς τις κάνουμε τόσα χρόνια;" στο χαλαρό εμείς.

Μ' αυτά και μ' αυτά, τί να κάνει ο δόλιος ο σοσιαλιστής πρόεδρος; Σκεφτόταν παράλληλα ότι η Γαλλία έχει κάτι στενέματα τελευταία κι ότι, όσο κι αν προσπαθήσει, δεν μπορεί να ξεφορτωθεί πολύ στοκ με τους ξυπόλητους στο Μάλι, οπότε είπε "κομμάτια να γίνει" κι έκλεισε η δουλειά. Μη φανταστείτε τίποτε σπουδαία πράγματα, έτσι; Μπα! Δυο φρεγατούλες και τέσσερα αεροπλανάκια μόνο, έτσι για να πούμε πως κάτι ψωνίσαμε κι εμείς. Βέβαια, πολύ θα θέλαμε να πάρουμε κάτι παραπάνω αλλά έχουμε κι εμείς τα στενεματάκια μας. Δεν είμαστε για μεγάλα έξοδα τέτοιες μέρες. Πόσο να κάνουνε δυο φρεγατούλες και τέσσερα αεροπλανάκια; Μαζί με τα μεταφορικά και το πουρμπουάρ στα παιδιά που θα ξεφορτώσουν, ο λογαριασμός δεν πρόκειται να ξεπεράσει τα πέντε δισεκατομμυριάκια.

Επειδή, όμως, υπάρχουν μερικοί κακοπροαίρετοι, οι οποίοι μπορεί να ισχυριστούν ότι κι αυτά πολλά είναι, ο Σίμος (ένας είναι ο Σίμος, ο γνωστός και ως "αρχιψεύτης") έσπευσε να μας καθησυχάσει: δεν πρόκειται για αγορά αλλά για...νοίκιασμα! Νοικιάζουμε και τις φρεγάτες και τα αεροπλάνα, δεν τα αγοράζουμε! Παναπεί, ρε Σίμο; Θα πληρώσουμε όσα πληρώσουμε, θα κρατήσουμε το εμπόρευμα όσο το κρατήσουμε και μετά θα το δώσουμε πίσω; Ούτε καν οψιόν αγοράς δεν έχουμε, όπως στο λήζινγκ;

Αναλυτικά, ο Σίμος (ο οποίος είναι και ακραιφνής πατριώτης) εξήγησε: "Εμείς ζητήσαμε (σ.σ.: σας το είπα ήδη ότι ο Ολάντ δεν ήθελε να πουλήσει τίποτε!), επειδή έχουμε αμυντικές ανάγκες και παρά τις οικονομικές δυσκολίες, δεν παραμελούμε την αμυντική θωράκιση της χώρας και αναζητούμε λύσεις, αυτό που προτείναμε στους Γάλλους είναι να μας ενοικιάσουν δύο φρεγάτες και τέσσερα αεροσκάφη παρακολούθησης, γιατί πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι στο Αιγαίο θα είναι ήρεμα τα νερά".

Για σιγά, ρε Σίμο! Τί σκατά μνημόνια κατανόησης υπογράψαμε με την Τουρκία; Δεν τα υπογράψαμε για να κάνουμε τις δουλειές στο Αιγαίο όμορφα, ήσυχα και πολιτισμένα; Τί στον διάολο μνημόνια είναι αυτά που τα υπογράφεις κι ύστερα ψάχνεις φρεγάτες κι αεροπλάνα για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο; Ή υπόγραψε μνημόνια ή πάρε όπλα! Δεν πάνε και τα δυο μαζί, ρε πούστη μου! Μη τρελλαθούμε τελείως, δηλαδή!

Και μια τελευταία απορία: αυτές οι "αμυντικές ανάγκες" είναι της εποχής; Όπως τα φιρίκια, να πούμε; Θέλω να πω, για πόσο καιρό θα τις έχουμε αυτές τις ανάγκες; Ίσαμε το καλοκαίρι; Ως το τέλος της χρονιάς; Για τρία τέρμινα; Μέχρι τις εκλογές; Ώσπου να πέσει μπλε μαραίν χιόνι με κίτρινες βούλες στους Αντίπαξους; Για πόσο καιρό; Έτσι, για να υπολογίσουμε πόσο θα φτάσει το νοίκι.


ΥΓ: Ακόμη πιο τελευταία απορία: αυτό το νοίκι εκπίπτει από την εφορία ή εμπίπτει στις φοροαπαλλαγές που κατάργησε ο Στουρνάρας;

"Οδυσσέας"

Σήμερα το ιστολόγιο απεργεί. Αλλά, όπως κάθε φορά τέτοια μέρα, δεν μπορεί να μη προσφέρει ένα αντίδωρο στους αναγνώστες του. Το σημερινό μας αντίδωρο, λοιπόν, το παίρνουμε από το χέρι τού μεγάλου πορτογάλου ποιητή Φερνάντο Πεσσόα και δεν είναι άλλο από το σύντομο ποίημά του "Οδυσσέας":


Ο μύθος λέει ότι το τίποτα το άπαν είναι.

Ακόμη κι ο ήλιος που τους ουρανούς
   σαν τα λουλούδια ανοίγει,
μύθος είναι λαμπρός και σιωπηρός.
Το νεκρό σώμα τού θεού
ζωντανό και απογυμνωμένο.

Αυτός που στο λιμάνι τούτο θα αράξει
υπήρξε κάποτε χωρίς ποτέ να υπάρξει.
Η ανυπαρξία του αρκετή μας είναι.
Ήρθε χωρίς να έχει έρθει
και μας δημιούργησε.

Έτσι περνώντας ο θρύλος
στην πραγματικότητα εισδύει
και τα συμβάντα γονιμοποιεί.

Κάτω, η ζωή μισοαδειασμένη
φεύγει πεθαίνοντας.


(Φερνάντο Πεσσόα, "Ποιήματα", μετάφραση Γιάννης Σουλιώτης, εκδόσεις Printa, 2008)

Καλέ, άει στον διάολο!

Την ανάγκη να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή και να ανακουφιστούν οι κοινωνικές ομάδες που κυρίως πλήττονται από την κρίση, επισήμανε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, σε εκδήλωση του ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος στο Ζάππειο. Ο πρωθυπουργός τόνισε πως "σε αυτές τις κρίσιμες ώρες η ελληνική κυβέρνηση αγωνίζεται μέρα νύχτα να σηκώσει ψηλά την πατρίδα μας, για να προχωρήσει η ανάκαμψη". Ο κ. Σαμαράς μάλιστα επισήμανε πως "για να έχουμε ανάπτυξη πρέπει να δώσουμε ευκαιρίες σε όλους και ειδικά στα νέα παιδιά για δουλειά", ενώ έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στην κοινωνική συνοχή η οποία και έχει τραυματιστεί αυτές τις δύσκολες ώρες, όπως είπε χαρακτηριστικά. Ο κ. Σαμαράς, μάλιστα, χαρακτήρισε πρωτοφανές το γεγονός ότι η ανεργία στους νέους φτάνει το 60%. "Πιστεύω στο φιλότιμο και την καρδιά του Έλληνα και στον αγώνα που δίνουμε, είμαι σίγουρος πως όλοι οι Έλληνες θα νικήσουμε σε αυτό τον αγώνα με έμπνευση, δουλειά, φιλότιμο και με αγάπη" τόνισε. (Από το χτεσινό φύλλο τής εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος")

Καλέ, άει στον διάολο με την "κοινωνική συνοχή"! Ποιά κοινωνική συνοχή, θες να διατηρήσεις, ρε Αντώνη; Πού την είδες την κοινωνική συνοχή; Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που αυτοκτονούν είτε επειδή δεν μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς είτε επειδή δεν μπορούν να ταΐσουν τα παιδιά τους, υπάρχουν νέοι που μεταναστεύουν επειδή δεν μπορούν να βρουν δουλειά, υπάρχουν τριαντάρηδες και σαραντάρηδες που μένουν ακόμη με τους γονείς τους επειδή δεν μπορούν να στήσουν δική τους οικογένεια, υπάρχουν γερόντια που αναζητούν εναγωνίως έναν θεό για να στηρίξουν τις ελπίδες τους επειδή δεν μπορούν να προμηθευτούν τα φάρμακά τους, υπάρχουν παιδιά που λιποθυμούν μέσα στα σχολεία τους επειδή έρχονται νηστικά από το σπίτι τους, υπάρχουν φουκαράδες που δεν έχουν ρεύμα επειδή δεν μπορούν να πληρώσουν τα πανωπροίκια και τα χαράτσια τής ΔΕΗ, υπάρχουν χιλιάδες πολίτες που τουρτουρίζουν από το κρύο επειδή δεν μπορούν να αντέξουν το κόστος θέρμανσής τους κι εσύ μιλάς για κοινωνική συνοχή; Ρε συ, πλάκα μας κάνεις;

Καλέ, άει στον διάολο που πλήττονται οι κοινωνικές ομάδες από την κρίση! Από ποιά κρίση πλήττονται, ρε Αντώνη; Από το γαμήσι που τους έχεις σκάσει πλήττονται, λεβέντη μου! Πλήττονται από τις περικοπές στις αποδοχές τους, από την ισοπέδωση των δικαιωμάτων τους, από την διάλυση της υγείας, από το ξεχαρβάλωμα της παιδείας, από τα χαράτσια, από την υψηλή φορολογία, από το μαύρισμα της ψυχής τους κι από τις κάθε λογής κατακεφαλιές που τρώνε καθημερινά. Από την κρίση πλήττονται οι τράπεζες και τα μονοπώλια, όχι οι πολίτες. Αλλά εσένα για τις τράπεζες και τα μονοπώλια σε πιάνει κόψιμο, όχι για λαϊκές κοινωνικές ομάδες. Γι' αυτό στηρίζεις τις τράπεζες και τα μονοπώλια ενώ τις κοινωνικές ομάδες τις έχεις γραμμένες στα παπάρια σου.

Καλέ, άει στον διάολο που η κυβέρνηση αγωνίζεται για την ανάκαμψη! Ποιανού την ανάκαμψη, ρε Αντώνη; Την δική μου ή του Σάλλα; Της κόρης μου που σε λίγο παίρνει το πτυχίο της και δεν έχει ιδέα για το τι την περιμένει ή του Μυτιληναίου; Των εργαζομένων που φτύνουν αίμα για τέσσερα κατοστάρικα τον μήνα ή του Μάνεση; Των απλών ανθρώπων που πεθαίνουν καθημερινά δίχως φάρμακα ή των φαρμακοβιομηχάνων; Των παιδιών που δεν έχουν δασκάλους ή του Μεντιτερράνεαν Κόλλετζ; Σκατά, Αντώνη! Το μόνο που βρήκες να πεις είναι ότι εγγυάσαι πως εφέτος δεν θα μειωθεί ο κατώτερος μισθός. Παπάρια μάντολες, Αντώνη.

Καλέ, άει στον διάολο που θα δώσετε ευκαιρίες για δουλειά στα νέα παιδιά! Τί σόι δουλειές θα είναι αυτές, ρε Αντώνη; Με ένα πεντακοσάρικο μεικτά; Δίχως ασφάλιση; Με προσανατολισμό πίτσα-μπόυ στους πολιτικούς μηχανικούς, σερβιτόρου στους φιλολόγους και "πού πάει ο κύριος;" στους μαθηματικούς; Ή, μήπως, δεκάωρο εργάτης με πενταροδεκάρες και δίχως επιδόματα; Δε γαμιόμαστε ν' ασπρίσουμε, ρε Αντώνη;

Καλέ, άει στον διάολο που πήρατε χαμπάρι ότι η ανεργία των νέων έφτασε το 60%! Ρε συ Αντώνη, δεν πήγε κατ' ευθείαν στο 60% αυτή η γαμημένη η ανεργία. Πέρασε κι από το 30%, πέρασε κι από το 40%, πέρασε κι από το 50%. Τώρα την πήρες χαμπάρι; Καλέ, τί αντανακλαστικά είναι αυτά; Τόση οξυδέρκεια πια; Απίστευτο! Και γιατί είναι πρωτοφανές αυτό το φαινόμενο; Δηλαδή, τί περίμενες; Από την μία εσύ να διώχνεις χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων, να στεγνώνεις την τσέπη των δυνάμει καταναλωτών και να κλείνεις κάθε λογής μικρομεσαίες επιχειρήσεις με την πολιτική σου αλλά από την άλλη να βρίσκουν δουλειά οι νέοι; Ρε συ, μας δουλεύεις; Πόσο μπουμπούνας πρέπει να είσαι για να μη καταλαβαίνεις ότι αυτή η ανεργία που σε παραξενεύει είναι απότοκο της πολιτικής που ακολουθείς;

Καλέ, άει στον διάολο που ζητάτε από τους πεινασμένους "έμπνευση, δουλειά, φιλότιμο και αγάπη"! Άκου "αγάπη"! Πάει ο Βαλεντίνος, Αντώνη! Πέρασε! Για ποιά αγάπη μιλάς; Ποιόν θες να αγαπήσουμε; Πες το μας να γελάσουμε, γαμώ το φελέκι μου. Και για ποιόν θες να δείξουμε φιλότιμο; Για τον πάσχοντα βιομήχανο ή τον ταλαίπωρο τραπεζίτη; Πες το μας κι αυτό, να την βρούμε για θάνατο, π' ανάθεμα το μυαλό που κουμαντάρεις. Κι όταν λες "δουλειά", τί πράμα εννοείς; Γιατί κι εμείς δουλειά ζητάμε. Πώς δεν συναντιόμαστε λοιπόν; Εκτός αν έκανες miss-spelling (που λένε κι αγγλομαθείς), κατέβασες από λάθος τον τόνο στην λήγουσα.και μίλησες για δουλειά ενώ ήθελες να πεις δουλεία.

Ωραία μας τα είπες, Αντώνη. Φτου σου, μη σε βασκάνω, π' ανάθεμα την φράντζα σου!

Παραμύθι δίχως δράκο

Την είδηση μου την μετέφερε μια πολύ καλή μου φίλη τις προάλλες, στο ταβερνάκι. Εντοπίστηκαν -λέει- κάποιοι πονηροί λεφτάδες, οι οποίοι έκλεβαν την ΔΕΗ χρησιμοποιώντας έναν μηχανισμό που έκανε τον μετρητή να γυρίζει αργά. Μ' αυτόν τον τρόπο κατάφερναν να πληρώνουν πενταροδεκάρες, παρ' ότι έμεναν σε πολυτελείς βίλλες με θερμαινόμενες πισίνες κλπ.

"Και λοιπόν;" ρώτησα νηφάλια την φίλη μου.

"Τί και λοιπόν, ρε συ Θοδωρή;" αντέτεινε οργισμένα. "Αυτά τα λεφτά που κλέβανε εκείνοι, η ΔΕΗ τα φορτώνει σ' εμάς. Σου λέει, θά 'πρεπε να πληρώνουν τέσσερα χιλιάρικα λογαριασμό κι αυτοί δεν πλήρωναν ούτε χίλια".

"Δηλαδή, τώρα που τους πιάσανε και αποκαταστάθηκε η τάξη, θα φτηνύνει ο λογαριασμός σου, έτσι;" επέμεινα με το ίδιο νηφάλιο ύφος, ρουφώντας το κρασί μου.

Με κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα σκεφτική. "Ναι", είπε ζωηρά, "το πιστεύω". Ξαναστάθηκε για λίγο και συνέχισε με ζωηρή φωνή, σαν τον άνθρωπο που μιλάει δυνατά για να πείσει τον εαυτό του: "Αυτά που λείπουν από την ΔΕΗ, σ' εμάς δεν τα φορτώνουν;"

Παρέμεινα ήρεμος. Αν είχα τσιγάρο, θα το άναβα. Έτσι, για να παρατείνω την προσμονή της στην απάντησή μου.

"Για πες μου, ρε Νικούλα", ρώτησα απαθώς, "πόσοι είναι αυτοί οι λεφτάδες που μένουν σε βίλλες με θερμαινόμενη πισίνα και κλέβουν τρία χιλιάρικα τον μήνα;"

Ξανακώλωσε. "Ξέρω 'γω...εκατό".

Άφησα το ποτήρι με το κρασί και πήρα αμπάρριζα. "Χίλιοι σου λέω 'γω. Χίλιοι και κλέβανε όχι από τρία αλλά από πέντε χιλιάρικα το δίμηνο. Δηλαδή, πέντε εκατομμύρια. Οπότε, τώρα που τους πιάσανε, αυτά τα λεφτά θα κοπούν από τους λογαριασμούς των καταναλωτών, έτσι;"

"Ναι", απάντησε ζωηρά η φίλη μου, ενθουσιασμένη. "Λίγα είναι πέντε εκατομμύρια;"

"Ωραία", συνέχισα αδίστακτα. "Πέντε εκατομμύρια θα μοιραστούν σε έξι εκατομμύρια ρολόγια που διαθέτει η χώρα, ε; Παναπεί, θα δεις τον λογαριασμό σου να φτηναίνει σκάρτο ευρώ το δίμηνο. Λύθηκε το πρόβλημά σου, έτσι;"


Κάπου εδώ η συζήτηση έλαβε τέλος. Προφανώς, η φίλη μου κατάλαβε ότι το παραμύθι που της είχαν σερβίρει τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης δεν είχε δράκο. Όπως δεν έχουν δράκο τα παραμύθια στα οποία πρωταγωνιστούν κάτι επώνυμα μουσούδια, σαν τον Τσοχατζόπουλο, τον Παπακωνσταντίνου ή τον Γαβαλά. Όπως δεν έχουν δράκο και τα παραμύθια με τους λογής-λογής φοροφυγάδες, χάρη στους οποίους -και καλά!- περνάμε όσα περνάμε σήμερα.

Ξαναπήρα το ποτήρι με το κρασί στο χέρι. Κι από το ντόλμπυ σαρράουντ ακούστηκε ο Γιάννης Λεμπέσης να τραγουδάει:

"Παραμύθι δίχως δράκο,
έχει η φάβα κάποιον λάκκο..."

"Το κινητό παιχνιδάδικο"

Αν ποτέ σάς ζητήσει κάποιος να αναφέρετε έναν διάσημο άγγλο συγγραφέα στυνομικής λογοτεχνίας, είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα σας έρθουν στο μυαλό παρά μόνο δυο ονόματα: Άγκαθα Κρίστη και Άρθρουρ Κόναν Ντόυλ. Ίσως οι περισσότερο "ψαγμένοι" αναφέρουν και την Κέητ Σέντλεϋ. Κι όμως, στην Αγγλία αυτό το είδος λογοτεχνίας διαθέτει πολλούς εξαιρετικούς εκπροσώπους: Ντόροθυ Σέυερς, Γκίλμπερτ Κηθ Τσέστερτον, Κλάρενς Ρουκ, Έρικ Άμπλερ, Γκραίηαμ Γκρην, Μάρτζερυ Άλλινχαμ, Φύλλις Ντόροθυ Τζαίημς, Έντμουντ Κρίσπιν κ.α. Τελευταία, οι εκδόσεις Άγρα προχώρησαν στην έκδοση μιας ενδιαφέρουσας σειράς με τα έργα αυτών των ελάχιστα γνωστών στον τόπο μας άγγλων συγγραφέων μυστηρίου. Απ' αυτή την σειρά διαλέγω σήμερα το βιβλίο τού Έντμουντ Κρίσπιν (ψευδώνυμο του πολυτάλαντου και γνωστού ως συνθέτη Ρόμπερτ Μπρους Μοντγκόμερυ) "Το κινητό παιχνιδάδικο".

Κατ' αρχήν, ας πούμε δυο λόγια για το αγγλικό αστυνομικό μυθιστόρημα. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία, οι εκπρόσωποί του ανήκουν στην μέση ή ανώτερη κοινωνική τάξη. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι στα έργα τους πρωταγωνιστούν -σχεδόν αποκλειστικά- ιδιωτικοί ντετέκτιβ και όχι απλοί αστυνομικοί που προέρχονται από τα λαϊκά στρώματα. Κατ' επέκταση, το αγγλικό μυθιστόρημα μυστηρίου έχει στο επίκεντρό του έναν φόνο, γεγονός αρκετά σημαντικό ώστε να ενεργοποιήσει την συμμετοχή ενός ιδιωτικού αστυνομικού. Το αξιοσημείωτο είναι ότι συνήθως αυτός ο ιδιώτης ερευνητής αναλαμβάνει την λύση του μυστηρίου υποκινούμενος από κάποια εσωτερική παρόρμηση (από ένα βίτσιο) και όχι λόγω μιας παχυλής αμοιβής. Άλλωστε, η αμοιβή δεν θα αποτελούσε ποτέ κίνητρο για έναν συγγραφέα ο οποίος ανήκει στα μεσαία ή ανώτερα κοινωνικά στρώματα.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο σημερινό μας βιβλίο. "Το κινητό παιχνιδάδικο" αρχίζει με εμφανώς αφελή τρόπο. Ένας -μάλλον μέτριος- ποιητής, βυθισμένος στην βαρεμάρα, αποφασίζει να κάνει μια εκδρομή στην Οξφόρδη των φοιτητικών του χρόνων. Παρ' ότι φτάνει στην πόλη περασμένα μεσάνυχτα, αντί να ψάξει μέρος να διανυκτερεύσει, αρχίζει αμέσως την αναζήτηση της περιπέτειας, δοκιμάζοντας να ανοίξει τις πόρτες των σκοτεινών μαγαζιών. Και, ω του θαύματος, η πόρτα ενός παιχνιδάδικου βρίσκεται ξεκλείδωτη. Ο ποιητής μας αποφασίζει να μπει και να εξερευνήσει τον χώρο αλλά λίγα λεπτά αργότερα βρίσκει ένα πτώμα.

Σύντομα ο αναγνώστης καταλαβαίνει ότι αυτή η αφελής εισαγωγή δεν είναι παρά ένδειξη της τρέλλας και του χιούμορ που διαθέτει ο συγγραφέας. Η εξέλιξη της ιστορίας φτάνει στα όρια της φαντασίας: όταν το επόμενο πρωί ο ποιητής επιστρέφει με την αστυνομία στον τόπο τού εγκλήματος (;), το παιχνιδάδικο...λείπει και στην θέση του βρίσκεται ένα...μπακάλικο! Χαζεμένος, ο ποιητής μας αποφασίζει να ζητήσει την συνδρομή ενός θεοπάλαβου φίλου του καθηγητή, ο οποίος δέχεται την πρόκληση αλλά βάζει στην παρέα κι έναν συνάδελφό του. Σύντομα η παρέα αυξάνεται. Για να μη πολυλογούμε, σε μια από τις σκηνές τής ιστορίας βλέπουμε έναν ύποπτο να προσπαθεί να ξεφύγει με ένα ποδήλατο και ξωπίσω του να τρέχουν ο ποιητής, ο καθηγητής, ο συνάδελφός του, μια πωλήτρια, ένα τσούρμο φοιτητές και οι πρυτανικές αρχές τού κολλεγίου!

"Το κινητό παιχνιδάδικο" είναι κάτι παραπάνω από μια απλή, ευθύγραμμη αστυνομική ιστορία. Κατ' αρχάς ξεχειλίζει από ευθυμία και χιούμορ, τα οποία καθιστούν την ανάγνωση ιδιαίτερα απολαυστική. Επίσης, αποτελεί ιδανικό ανάγνωσμα για όσους έχουν επισκεφθεί ή σκέφτονται να επισκεφθούν κάποτε την Οξφόρδη, αφού περιγράφει με μοναδικό τρόπο αυτή την παγκοσμίως γνωστή πανεπιστημιούπολη, χάρτης της οποίας περιλαμβάνεται στο βιβλίο (βέβαια, θα μου πείτε ότι η περιγραφή αφορά το 1946 αλλά σας διαβεβαιώ προσωπικά ότι 43 χρόνια αργότερα δεν είχαν αλλάξει πολλά). Ακόμη, το μυθιστόρημα τού Κρίσπιν συνιστά μια απολαυστική επιλογή για όποιον θέλει να πάρει μια ιδέα τής αγγλικής επαρχίας των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων. Τέλος, "Το κινητό παιχνιδάδικο" προσφέρει στους εραστές των ιστοριών μυστηρίου ένα πραγματικά πρωτότυπο μυστήριο με αναπάντεχη λύση.

Τελειώνοντας την σημερινή παρουσίαση, έχω μια πρόκληση για όσους αποφασίσουν να διαβάσουν "Το κινητό παιχνιδάδικο": προσπαθήστε να ανακαλύψετε στον κεντρικό πρωταγωνιστή τού Κρίσπιν χαρακτηριστικά που συναντάμε είτε στον -σύγχρονό του- Ηρακλή Πουαρώ της Κρίστη είτε στον -προγενέστερό του- Σέρλοκ Χολμς του Ντόυλ. Μην εκπλαγείτε αν σας δημιουργηθεί η εντύπωση ότι βρίσκεστε μπροστά σε κάποιας μορφής καρικατούρα εκείνων των δυο μεγάλων ντετέκτιβ τής λογοτεχνίας, σμιλεμένη από την ιδιοφυή πέννα και την παιχνιδιάρικη διάθεση τού Κρίσπιν. Μια παιχνιδιάρικη διάθεση η οποία γίνεται εμφανής (εκτός από τον τίτλο τού βιβλίου) στα αμέτρητα στιχάκια διαφόρων ποιητών (από τον Σαίξπηρ μέχρι τον Μπωντλαίρ) που διανθίζουν την αφήγηση και τους διαλόγους.

Το βιβλίο κυκλοφορεί, όπως προείπαμε, από την Άγρα με 327 σελίδες και σχήμα τσέπης, ενώ κοστίζει 13,50 ευρώ (μείον 10% στα καλά βιβλιοπωλεία. Απολαύστε!

Όντως, έχουν πλάκα!

Διαβάζω στις εφημερίδες ότι προκαλεί σοκ η έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας τής Γ.Σ.Ε.Ε., η οποία εκτιμά ότι το 2012 σχεδόν 4 εκατομμύρια έλληνες (3,9 εκατομμύρια για την ακρίβεια) βρέθηκαν κάτω από το όριο της φτώχειας, όταν μόλις έναν χρόνο πριν ήταν 3,1 εκατομμύρια. Δηλαδή, μέσα σε έναν χρόνο, σε τούτη την χώρα αυξήθηκαν κατά 25% οι πολίτες που επιβιώνουν με ψίχουλα.

Αυτή είναι η ειδησούλα. Πάμε τώρα να κάνουμε αυτό που συνηθίζουμε σε τούτο το ιστολόγιο. Δηλαδή, πάμε να ψάξουμε κάτω από τις λέξεις και να βάλουμε το μυαλουδάκι μας να δουλέψει.

Πρώτα-πρώτα, ας δούμε τί σημαίνει "όριο φτώχειας". Μη νομίζετε ότι είναι ένα απλό νουμεράκι. Έχουν προταθεί δεκάδες μαθηματικοί τρόποι για να υπολογίζεται αυτό το όριο και, φυσικά, κάθε φορά επιλέγεται εκείνος ο οποίος οδηγεί στο αποτέλεσμα που συμφέρει περισσότερο αυτόν ο οποίος το χρησιμοποιεί. Πάντως, γενικά γίνεται παραδεκτό ότι ως "όριο φτώχειας" ορίζεται το 60% του μέσου εισοδήματος μιας χώρας.

Με βάση αυτόν τον ορισμό, ας γυρίσουμε στο 2011. Τί λέει η ειδησούλα που αναφέραμε στην αρχή; Λέει ότι το 2011 βρέθηκαν κάτω από το "όριο φτώχειας" 3,1 εκατομμύρια έλληνες. Όμως, πρέπει να συμπληρώσουμε ότι το 2011 αυτό το "όριο φτώχειας" είχε προσδιοριστεί σε 7.178 ευρώ κατ' άτομο και 15.073 για τετραμελή οικογένεια (*). Με άλλα λόγια, όποιος εργένης έβγαζε λιγώτερα από 600 ευρώ μηνιαίως, εθεωρείτο φτωχός.

Ας δούμε τώρα και το 2012. Τί λέει η έκθεση; Λέει ότι αυτοί που ζούσαν πέρυσι κάτω από το "όριο φτώχειας" αυξήθηκαν κατά οκτακόσιες χιλιάδες και πλησίασαν τα 4 εκατομμύρια. Μόνο που πρέπει να συμπληρώσουμε ότι το "όριο φτώχειας" τού 2012 δεν είναι ίδιο μ' εκείνο του 2011. Βλέπετε, το μέσο εισόδημα μειώθηκε δραστικά με τόσες περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις και με τόση αύξηση της ανεργίας. Έτσι, λοιπόν, το "όριο φτώχειας" τού 2012 προσδιορίστηκε σε 5.832 ευρώ κατ' άτομο και 12.247 για τεραμελή οικογένεια. Δηλαδή, όποιος έβγαζε μέσα στο 2012 λιγώτερα από 486 ευρώ μηνιαίως, εθεωρείτο μπατίρης. Αντίστοιχα, όποια τετραμελής οικογένεια μάζευε πάνω από 1.021 ευρώ τον μήνα, δεν ήταν φτωχή και πέρναγε...μπέικα!

Πάμε τώρα να δούμε όλα τα νουμεράκια μαζί και να τα συγκρίνουμε. Ενώ έναν χρόνο πρωτύτερα είχαμε κάπου 3 εκατομμύρια έλληνες που ζούσαν με λιγώτερα από 600 ευρώ τον μήνα, πέρυσι είχαμε κάπου 4 εκατομμύρια έλληνες που ζούσαν με λιγώτερα από 490 ευρώ τον μήνα. Όμορφα!

Προχωρούμε. Όσοι δουλεύουν με τον βασικό μισθό των 586 ευρώ μεικτά, παίρνουν στο χέρι κάπου 470 ευρώ. Επειδή, όμως παίρνουν (ακόμη!) δώρα εορτών και επίδομα αδείας, φτάνουν μέσο μηνιαίο εισόδημα 548 ευρώ, άρα δεν υπολογίζονται ως φτωχοί. Επίσης, δεν υπολογίζονται ως φτωχοί όσοι νέοι (κάτω των 26) παίρνουν μεικτά 511 ευρώ, εφ' όσον δεν ζουν μόνοι τους αλλά συγκατοικούν με τους γονείς τους (ξαναδείτε την υποσημείωση). Αν αφήσουμε, λοιπόν, την φαντασία μας ελεύθερη να υπολογίσει πόσοι "πλούσιοι" ζουν με τέτοια εισοδήματα, θα διαπιστώσουμε ότι τουλάχιστον το 80% των κατοίκων αυτής της χώρας αντιμετωπίζουν σοβαρώτατο πρόβλημα επιβίωσης. Κι όλοι αυτοί, φτωχοί και "πλούσιοι", μη ξεχνάμε ότι πρέπει να βρουν τρόπο να πληρώσουν τα χαράτσια τής εφορίας, τα γαμησιάτικα της ΔΕΗ, την...εισφορά αλληλεγγύης, τις πιστωτικές τους κάρτες, τα φροντιστήρια των παιδιών τους (αφού διαλύθηκε η παιδεία), τα φάρμακα και τους γιατρούς τους (αφού διαλύθηκε η υγεία) κλπ.

Αλήθεια, τί λένε οι κυβερνήτες μας; Πάμε καλά; Τα καταφέραμε; Από του χρόνου αρχίζει η ανάπτυξη; Γλιτώσαμε τον βράχο και τώρα στρίβουμε το τιμόνι; Βάλαμε το χάλι σε σειρά; Εϊμαστε κοντά στο να πετύχουμε το θαύμα;

Μάαααααλιστα!

Έχουν πλάκα. Όντως!


(*) Το ατομικό "όριο φτώχειας" διαμορφώνει το αντίστοιχο οικογενειακό με την χρήση "συντελεστών". Για τον πρώτο ενήλικα, ο συντελεστής είναι 1, για κάθε επόμενο ενήλικα είναι 0,5 και για κάθε ανήλικο είναι 0,3. Έτσι ο συντελεστής τετραμελούς οικογένειας με 2 ανήλικα παιδιά διαμορφώνεται σε 2,1 (1 + 0,5 + 0,3 + 0,3).

Μετά τον "πολλαπλασιαστή", ας φτιάξουν και το "αζιμούθιο"...

Το παρακάτω κείμενο του Νίκου Μπογιόπουλου, από τον σημερινό "Ριζοσπάστη", θα μπορούσε άνετα να συμπεριληφθεί στην "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού". Το αντιγράφω αυτούσιο:


Το Φλεβάρη του 1989, τρεις βδομάδες μετά την ανάδειξή του στην προεδρία της Βενεζουέλας, ο «σοσιαλιστή» Πέρες ανακοινώνει σε συνεννόηση με το ΔΝΤ ένα πρωτοφανές πρόγραμμα λιτότητας. Στις 27 του ίδιου μήνα η πρωτεύουσα Καράκας συγκλονίζεται από μαζικές διαδηλώσεις. Ο Πέρες κατεβάζει το στρατό εναντίον του λαού. Ακόμα και σήμερα ο αριθμός των νεκρών, που εκτιμώνται σε περισσότερους από 3.000, παραμένει ανεξακρίβωτος.

Ο τότε πρόεδρος του ΔΝΤ, ο επίσης «σοσιαλιστής» Καμντεσί, δεν μπορεί να κρύψει το θαυμασμό του. Ο Τύπος αναφέρει σχετικά: «Ο διευθυντής του ΔΝΤ κύριος Καμντεσί επαίνεσε τη νέα κυβέρνηση του Κάρλος Αντρές Πέρες για το "θάρρος" της να εφαρμόσει το σκληρό οικονομικό πρόγραμμα που συντάχθηκε προκειμένου να ενισχυθεί η οικονομία».

Αλήθεια, όσα έγιναν τότε στη Βενεζουέλα σε συνεργασία μεταξύ της εγχώριας πλουτοκρατίας με το ΔΝΤ, ήταν αποτέλεσμα του «λάθους» στον «πολλαπλασιαστή»;...


Όταν το ΔΝΤ αποβιβάστηκε στις Φιλιππίνες, με επικεφαλής τον κ. Ρέγκλινγκ - τον σημερινό επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης - κλήθηκε από τους κεφαλαιοκράτες της χώρας για να τη «θεραπεύσει»...

Η συνέπεια ήταν η αναμενόμενη: Καταστροφή στη βιομηχανία και τη γεωργία της χώρας (οι Φιλιππίνες από χώρα εξαγωγέας αγροτικών προϊόντων μετατράπηκε σε χώρα εισαγωγής αγροτικών προϊόντων), πλήρης κατάρρευση της οικονομίας, διεύρυνση της μαζικής φτώχειας και της κοινωνικής αποστέρησης, τετραπλασιασμός από το 1980 - και μέσα σε μια δεκαπενταετία - των τοκοχρεολυσίων που ήταν υποχρεωμένες να πληρώνουν οι Φιλιππίνες στους δανειστές τους. Οσον αφορά τη «ρύθμιση» που έγινε για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους των Φιλιππίνων (στα ελληνικά αυτό λέγεται «αναδιάρθρωση», «επιμήκυνση», «κούρεμα» κ.ο.κ.) είχε ως αποτέλεσμα, αφενός την σε μόνιμη βάση καταλήστευση του 1/4 του ετήσιου προϋπολογισμού της χώρας για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους, αφετέρου την αύξηση του χρέους μέσω του πολλαπλασιασμού των δανείων που συνάφθηκαν για την εξόφληση των προηγούμενων δανείων. Αυτά τα νέα χρέη κλήθηκαν να τα επωμιστούν και πάλι οι φτωχοί και οι πένητες, μέσω αυξήσεων τόσο στους φόρους επί των εισοδημάτων τους, όσο και μέσω της εκτίναξης των έμμεσων φόρων. Το τελικό αποτέλεσμα του «σχεδίου Μανίλα», όπως βαφτίστηκε το πρόγραμμα του ΔΝΤ, είχε τα εξής «σωτήρια» επιτεύγματα στις Φιλιππίνες: Το ποσοστό του πληθυσμού που - σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα - οδηγήθηκε στη φτώχεια ανήλθε από το 2003 και μέσα σε μια τριετία στο 33%. Δηλαδή, μέχρι το έτος 2006 υπήρχαν περισσότεροι φτωχοί στις Φιλιππίνες, από κάθε άλλη περίοδο στην ιστορία της χώρας αυτής.

Αλήθεια, όσα έγιναν τότε στις Φιλιππίνες, σε συνεργασία μεταξύ της εγχώριας πλουτοκρατίας με το ΔΝΤ, ήταν αποτέλεσμα του «λάθους» στον «πολλαπλασιαστή»;...


Στην Αίγυπτο, η αποστολή του ΔΝΤ εγκαταστάθηκε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '90. Η πολιτική που συμφωνήθηκε μεταξύ καθεστώτος Μουμπάρακ - ΔΝΤ επικυρώθηκε με νόμο το 1991.

Στο πλαίσιο της «θεραπείας» του ΔΝΤ και πριν την εκδίωξη του Μουμπάρακ τα αποτελέσματα ήταν: Το ξεπούλημα κατά τα 2/3 των δημοσίων επιχειρήσεων της χώρας, «πάγωμα» επί χρόνια των πραγματικών μισθών, κατώτατος μισθός στα όρια των 13 ευρώ, πληθωρισμός κοντά στο 16% με τις τιμές στο κρέας και στο κοτόπουλο να έχουν αυξηθεί μόνο στον έναν χρόνο πριν από την εξέγερση από 30% έως και 150%, το 40% των Αιγυπτίων να ζει με 2 δολάρια τη μέρα, οι νέοι έως και 30 ετών, που αποτελούν το 60% του πληθυσμού, να είναι άνεργοι σε εξωφρενικά ποσοστά της τάξης του 90%!

Αλήθεια, όσα έγιναν στην Αίγυπτο σε συνεργασία μεταξύ της εγχώριας πλουτοκρατίας με το ΔΝΤ, ήταν αποτέλεσμα του «λάθους» στον «πολλαπλασιαστή»;...


Τον Νοέμβρη του 2008, στον «σοσιαλιστή» επικεφαλής του ΔΝΤ, τον Ντομινίκ Στρος Καν, απονεμήθηκε από το καθεστώς της Τυνησίας ο τίτλος του «Ανώτερου Αξιωματικού του Τάγματος για τη Δημοκρατία». Τον τίτλο απένειμε ο επίσης «σοσιαλιστής» Μπεν Αλί που, όπως είπε, στο πρόσωπο του Στρος Καν το καθεστώς της Τυνησίας τιμούσε το ΔΝΤ για «τη συμβολή του στην ενίσχυση της οικονομικής ανάπτυξης σε παγκόσμιο επίπεδο».

Οσο για τον επικεφαλής του ΔΝΤ δήλωσε ότι «η άποψη που έχει το ΔΝΤ για την πολιτική που ακολουθείται στην Τυνησία είναι πολύ θετική. Είμαι σίγουρος - πρόσθεσε ο κ. Στρος Καν - ότι την επόμενη χρονιά, ακόμα κι αν σε παγκόσμιο επίπεδο η κατάσταση αποδειχτεί δύσκολη, στην Τυνησία τα πράγματα θα συνεχίσουν να λειτουργούν σωστά (...) Στις συζητήσεις που είχα με τους κ. κ. Μπεν Αλί και Ταουφίκ Μπακάρ πείστηκα ότι η Τυνησία σημειώνει εντυπωσιακή πρόοδο στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων και ότι οι προοπτικές είναι ευνοϊκές. Συνεχάρην τις αρχές (...)», κατέληξε ο επικεφαλής του ΔΝΤ. Κατά τη συμπλήρωση δύο ετών από την επιδαψίλευση τιμών εκ μέρους του Μπεν Αλί προς τον Ντομινίκ Στρος Καν, το Σεπτέμβρη του 2010, το ΔΝΤ συνέταξε έκθεση για την οικονομική και πολιτική κατάσταση στην Τυνησία. Η έκθεση του ΔΝΤ μιλούσε για «σοβαρή και μακρόχρονη διακυβέρνηση» στην Τυνησία, η οποία όπως προέβλεπε θα γινόταν ακόμα ...σοβαρότερη και θα εξασφάλιζε την περαιτέρω μακροημέρευσή της, λαμβάνοντας τα εξής μέτρα: Αυξήσεις των έμμεσων φόρων για το λαό, μειώσεις του φόρου για τις επιχειρήσεις, παροχή «πακέτων στήριξης» στις τράπεζες, μειώσεις συντάξεων κ.ο.κ. Μόλις δυο μήνες μετά την τελευταία έκθεση του ΔΝΤ, ο λαός της Τυνησίας εξεγέρθηκε ενάντια στη φτώχεια και τον αυταρχισμό του δικτατορικού καθεστώτος Μπεν Αλί. Ο τελευταίος, κυνηγημένος από χιλιάδες διαδηλωτές που ζητούσαν ψωμί -και αφού πρώτα το καθεστώς του είχε δολοφονήσει εκατοντάδες από αυτούς- απέδρασε από τη χώρα, επιβιβαζόμενος σε ελικόπτερο με κατεύθυνση τη Σαουδική Αραβία...

Αλήθεια, όσα έγιναν στην Τυνησία, σε συνεργασία μεταξύ της εγχώριας πλουτοκρατίας με το ΔΝΤ, ήταν αποτέλεσμα του «λάθους» στον «πολλαπλασιαστή»;...


Αλήθεια, όσα έχουν συμβεί σε όλες σχεδόν τις χώρες της Αφρικής, στη Χιλή, στη Βραζιλία και στην Αργεντινή, όσα έχουν συμβεί από Ινδονησία μέχρι Εκουαδόρ, από την Ουγγαρία και τη Λετονία μέχρι την Πορτογαλία και την Ελλάδα, είναι το αποτέλεσμα του «λάθους» στον «πολλαπλασιαστή»;

Όσοι το πιστεύουν, σε βαθμό μάλιστα να υποστηρίζουν ότι η «άλλη πολιτική» για την οποία μιλούν θα στηριχτεί και στην αναγνώριση εκ μέρους του ΔΝΤ του «λάθους» του, δεν έχουν, εκτός από τον «πολλαπλασιαστή», να ζητήσουν να διορθωθεί και το...αζιμούθιο. Ποιος ξέρει. Ίσως έτσι, με διορθωμένο το «αζιμούθιο», η «σιδερένια φτέρνα» του κεφαλαίου την επόμενη φορά μάς λιώσει «ελαφρότερα», άμα τε και «αριστερότερα»...

Ο πολλαπλασιαστής και η κολοκυθιά

Τις τελευταίες μέρες έγινε -κι εξακολουθεί να γίνεται- πολύς λόγος για τους περιβόητους "πολλαπλασιαστές". Κι όταν λέμε "λόγος" εννοούμε αυτό που παλιότερα ονομάζαμε σπέκουλα. Δηλαδή, αυτοί που μιλάνε για τους πολλαπλασιαστές απλώς μπαρουφολογούν, προσπαθώντας να αποκομίσουν κομματικά ή πολιτικά οφέλη. Αναλύει ο Πρετεντέρης στο Μέγκα, αναλύει ο Μπάμπης στον Σκάι, αναλύει ο κάθε τυχάρπαστος όπου βρει πρόσφορο έδαφος... σκίζει τα ρούχα του ο Παπαδημούλης, επιτίθεται λάβρος ο Τσίπρας, κρατάει αμπάριζα ο Στουρνάρας... κι ανάθεμα αν καταλαβαίνει ο απλός πολίτης τι στον δαίμονα σημαίνουν όλα τούτα.

Επειδή, λοιπόν, σε τούτη την δικτυακή γωνιά αρεσκόμαστε σε κουβέντες με ζουμί, μακρυά από κραυγές κι αφορισμούς, ας ρίξουμε μια σοβαρή ματιά στο όλο θέμα.

Οικονομία δεν είναι οι ανερμάτιστοι ακροβατικοί πειραματισμοί της κάθε κυβέρνησης ή ο τυχοδιωκτισμός τής κάθε κυρα-Μαριγώς, που ήθελε να γίνει εκατομμυριούχα από το χρηματιστήριο. Η Οικονομία είναι επιστήμη. Και ως επιστήμη κάνει -μεταξύ άλλων- δυο πράγματα: αναλύει τα δεδομένα τού παρελθόντος και, με βάση τα συμπεράσματα αυτής της ανάλυσης, εκτιμά το μέλλον. Από την στιγμή που μπαίνει στην μέση η λέξη "μέλλον", μοιραία εμφιλοχωρούν κατ' αρχάς το στοιχείο τής αβεβαιότητας και ακολούθως ο περίφημος αστάθμητος παράγων.

Στην προσπάθειά της, λοιπόν, αυτή η επιστήμη να μετρήσει το μέλλον, καταφεύγει σε διάφορα "υποδείγματα" (κοινώς "μοντέλλα"), τα οποία γίνονται αποδεκτά με συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Για παράδειγμα, ο γνωστός μας "νόμος προσφοράς και ζήτησης" διατυπώνεται εύκολα και ως ορισμός αλλά και ως διάγραμμα στο χαρτί αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ισχύει μόνο σε καθεστώς τέλειου ανταγωνισμού. Δυστυχώς, τέτοιο καθεστώς δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Ο τέλειος ανταγωνισμός βρίσκεται μόνο στις σελίδες των οικονομικών βιβλίων, δηλαδή είναι απλώς ένα υπόδειγμα. Αυτά τα λέμε για να καταλάβουμε τις δυσκολίες οποιασδήποτε οικονομετρικής ανάλυσης και πάμε παρακάτω.

Ένα από τα προβλήματα τα οποία καλείται να επιλύσει η Οικονομία είναι και το εξής: Αν υποθέσουμε ότι μια χώρα μειώσει κατά 1% τις δημόσιες δαπάνες της, ποιά θα είναι η ποσοστιαία επίπτωση στο παραγόμενο προϊόν της; Αυτό είναι και το πρόβλημα που -υποτίθεται πως- τέθηκε όταν σχεδιάζονταν τα μνημόνια, οι εφαρμοστικοί νόμοι και όλα αυτά τα μέτρα που πάρθηκαν την τελευταία τριετία σε τούτον εδώ τον τόπο και τον τσάκισαν.

Η αρχική εκτίμηση των "μεγάλων κεφαλιών" για την Ελλάδα ήταν πως για κάθε μία ποσοστιαία μονάδα μείωσης των δημοσίων δαπανών, θα σημειωνόταν υποχώρηση του εθνικού της προϊόντος κατά μισή μονάδα. Ορίστηκε, δηλαδή, ως πολλαπλασιαστής το "0,5". Ας δούμε ένα παράδειγμα εφαρμογής στα πραγματικά στοιχεία του 2009, όπου η δημόσια δαπάνη έφτασε τα 84 δισ. και το ΑΕΠ τα 235 δισ. ευρώ. Σύμφωνα με τον πολλαπλασιαστή, για κάθε 840 εκατομμύρια περικοπών (π.χ. από μισθούς, συντάξεις κλπ), θα είχαμε ύφεση 0,5% ή 1.675 εκατομμύρια.

Δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να καταλάβεις ότι, στην πράξη, η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Ξανακάθησαν, λοιπόν, τα "μεγάλα κεφάλια", ξανάπιασαν τα κομπιουτεράκια τους και, τελικά, αναφώνησαν: "Συγγνώμη, λάθος! Δεν έπρεπε να ορίσουμε πολλαπλασιαστή το 0,5 αλλά το 1,75"! Δηλαδή, για να επιστρέψουμε στο παράδειγμα του 2009, η περικοπή των 840 εκατομμυρίων θα έπρεπε να είχε υπολογιστεί ότι θα δημιουργούσε ύφεση 1,75% ή 4.110 εκατομμύρια.

Τόμπολα! Τα μέτρα περιστολής των δαπανών του δημοσίου, τα οποία υποτίθεται ότι θα εξυγίαιναν τον δημόσιο τομέα και θα οδηγούσαν σε περιστολή των χρεών, βούλιαξαν την οικονομία σε τεράστια ύφεση. "Αν δεν είχαμε κάνει τέτοιο λάθος", λένε τώρα οι ΔουΝουΤιανοί, "δεν θα πιέζαμε για τόσο μεγάλη συρρίκνωση των δημοσίων δαπανών". Εκεί είναι που παίρνει αμπάρριζα ο Τσίπρας: "Αφού κάνατε τέτοιο λάθος, ας αυξήσουμε πάλι τις δημόσιες δαπάνες για να πάρει μπροστά η οικονομία και να μπούμε σε ρυθμούς ανάπτυξης"!

Ανατριχίλα στους άλλους δυο εταίρους της τρόικας, την Ε.Ε. και την Ε.Κ.Τ. Αύξηση των δημοσίων δαπανών σημαίνει εγκατάλειψη του νεοφιλελεύθερου προσανατολισμού και επιστροφή στον Κέυνς. "Μαλακίες λένε στο ΔουΝουΤου", υποστηρίζουν ο Ρεν κι ο Σόιμπλε, "ο πολλαπλασιαστής δεν βγαίνει 1,75 με τίποτε. Άντε να τον υπολογίσουμε στο 1". Κορώνει η Λαγκάρντ: "Μα τα νούμερα δεν βγαίνουν, δεν το βλέπετε; Ο πολλαπλασιαστής δεν είναι 1 που να χτυπιέστε". "Τί λες μωρή;" στριτζώνει η Μέρκελ, "πόσο θες να είναι;"... "Να είναι 1,68"... "Και γιατί να είναι 1,68;"... "Εσύ πόσο θες να είναι;"... "Να κάνει η μάνα!"... Ο πολλαπλασιαστής και η κολοκυθιά, ένα πράμα!

Πάντως, την ουσία την έθιξε ο Ρεν. "Ακόμη κι αν είχαμε υπολογίσει σωστά τον πολλαπλασιαστή", είπε, "τα μέτρα που πάρθηκαν έπρεπε να παρθούν". Με απλά λόγια: αφήστε τις οικονομετρικές αναλύσεις γι' αυτούς που δεν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν κι εμείς ας προσηλωθούμε στον στόχο μας, ο οποίος δεν πρέπει να είναι άλλος παρά το πώς θα βγει το κεφάλαιο από την κρίση με όσο το δυνατόν λιγώτερες απώλειες. Τελεία. Και παύλα.


ΥΓ: Όσοι ψιλονογάτε από οικονομικά, ρίχτε μια ματιά στην "ανάλυση" (ο θεός να την κάνει!) του πανηλίθιου Πάσχου Μανδραβέλη στην χτεσινή Καθημερινή. Υπό την προϋπόθεση ότι θα καταφέρετε να συγκρατήσετε τα νεύρα σας, όχι μόνο θα γελάσει το χειλάκι σας αλλά θα δείτε πώς ένας εξωνημένος αστός δημοσιογράφος, παρ' ότι είναι παντελώς άσχετος με το θέμα, προσπαθεί να στηρίξει το σύστημα που τον πληρώνει.

Κι όμως, ο Μέργος ήξερε τι έλεγε!

Το φαινόμενο είναι απότοκο των ημερών που διανύουμε. Εννοώ, φυσικά, το φαινόμενο να βγαίνει ο κάθε παπάρας και να αμολάει την μαλακία του, δίχως να αντιμετωπίζει καμμία επίπτωση. Βγήκε, για παράδειγμα, ο Βρούτσης και μας είπε ότι το εργασιακό καθεστώς στην χώρα μας ήταν σοβιετικού τύπου. Τον πείραξε κανένας; Πλήρωσε κάποιο πρόστιμο μαλακίας; Όχι βέβαια. Ίσα-ίσα, έχει παραμείνει ακλόνητος στην θέση του, προκειμένου να ολοκληρώσει το τεράστιο έργο που του έχουν αναθέσει: την...αποσοβιετοποίησή μας.

Λίγο αργότερα, βγήκε ο Στουρνάρας και μας είπε ότι μια χαρά τα πήγαμε κατά το 2012. "Τα καταφέραμε", είχε δηλώσει χαρακτηριστικά. Λες και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να αφήσεις έναν ολόκληρο λαό να λιμοκτονεί, για να φουντώσεις την ανεργία ή για να ξεπουλήσεις ό,τι προλαβαίνεις. Του τράβηξε κανείς τ' αφτί; Του είπε κανένας να κόψει τις παπαριές; Αντιθέτως, βρίσκεται ακλόνητος στην θέση του, προκειμένου να μας βοηθήσει να τα...καταφέρουμε και το 2013.

Κατόπιν αυτών, δεν καταλαβαίνω γιατί παραξενευτήκαμε που βγήκε κι ο Μέργος να πει την δική του παπαριά. Κι επειδή το όνομα μπορεί να μη σας λέει τίποτε, αναφέρομαι στον γενικό γραμματέα τού υπουργείου οικονομικών Γιώργο Μέργο, ο οποίος χτες μίλησε στην ετήσια εκδήλωση της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδας και είπε επί λέξει: "Το μοναδιαίο κόστος εργασίας μειώθηκε στην Ελλάδα, αλλά ο κατώτατος μισθός παραμένει σε υψηλά επίπεδα. Αυτό πρέπει να το προσέξουμε στην ανάπτυξη". Δηλαδή, αυτός ο φελλός (ο οποίος έχει μισθό 5.000 ευρώ συν άλλα 2.500 ως εκπρόσωπος του υπουργείου στο γενικό συμβούλιο του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) θεωρεί ότι είναι πολλά τα 586 ευρώ μεικτά (κάτω από 500 καθαρά) που προβλέπονται ως κατώτατος μισθός για τους εργαζόμενους ηλικίας άνω των 26 (οι νεώτεροι παίρνουν 511 μεικτά).

Ας πάμε, όμως, στο ζουμί. Άλλωστε, "Cogito ergo sum" σημαίνει "Σκέφτομαι άρα υπάρχω", οπότε οφείλουμε να βάλουμε το μυαλουδάκι μας να δουλέψει. Έτσι, θα διαπιστώσουμε ότι η μαλακία τού Μέργου δεν έγκειται σ' αυτά που είπε αλλά στο ότι τα είπε. Αλλά ας γίνουμε λίγο αναλυτικώτεροι.

Διαβάζω σήμερα στις ειδήσεις διάφορα ωραία: "Να απορροφήσει τις αντιδράσεις από την απαράδεκτη δήλωση του γγ του υπουργείου οικονομικών Γιώργου Μέργου, περί υψηλού κατώτατου μισθού στην Ελλάδα, επιχειρεί η κυβέρνηση", "Σάλος προκλήθηκε από την αναφορά του γενικού γραμματέα του υπουργείου οικονομικών, Γιώργου Μέργου, περί του κατώτατου μισθού, στην Ελλάδα των υψηλών ποσοστών ανεργίας", "Κίτρινη κάρτα στον εμπρηστή Μέργο - Υπό επιτήρηση ο γ. γραμματέας του υπουργείου οικονομικών, που προκάλεσε σάλο με τη δήλωσή του περί υψηλού κατώτατου μισθού" (Τα Νέα), "Το υπουργείο οικονομικών αδειάζει τον γ.γ. Γ. Μέργο: Δεν τίθεται θέμα κατώτατου μισθού, λέει σε ανακοίνωσή του - Και διορθωτική δήλωση του γραμματέα" (Το Βήμα) κλπ.

Τρίχες! Και μάλιστα τρίχες κατσαρές, απ' αυτές που δεν παίρνουν ίσιωμα! Άσχετα αν έπρεπε ή όχι να πει όσα είπε, ο Μέργος ήξερε τι έλεγε!

Ξέρετε τί μέρα είναι αύριο, λεβέντες μου; Και μη βιαστείτε να μου πείτε "του αγίου Βαλεντίνου", καθ' όσον έχω χεσμένους και τον άγιο Βαλεντίνο και την γιορτή του. Είναι η ημέρα κατά την οποία χιλιάδες εργαζόμενοι θα αρχίσουν να δουλεύουν δίχως κλαδική σύμβαση, αφού αυτή την ημέρα λήγουν αυτόματα 45 κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις, σύμφωνα με το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο. Έτσι, λοιπόν, απ' αυτή την ημέρα μένουν ξεκρέμαστοι όσοι δουλεύουν σε τράπεζες, βιομηχανίες, ναυτιλιακές εταιρείες κλπ κλπ. Όλοι αυτοί θα έχουν πλέον ένα περιθώριο τριών μηνών για να "τα βρουν" με τους εργοδότες τους, αλλοιώς θα ισχύσει και γι' αυτούς το κατώτατο όριο των 586 ευρώ (εννοείται, δίχως τριετίες, οικογενειακά επιδόματα κλπ).

Αυτό είναι το ένα (που λέει κι ο Πρετεντέρης). Το άλλο είναι ότι από 1ης Απριλίου ο κατώτατος μισθός δεν θα ορίζεται πλέον με συμφωνία των "κοινωνικών εταίρων" αλλά με απόφαση του υπουργικού συμβουλίου. Παναπεί, θα βγαίνει ο Βρούτσης και θα λέει πόσα πρέπει να παίρνουν οι εργαζόμενοι. Για την ακρίβεια, ο Βρούτσης θα λέει πόσα τουλάχιστον πρέπει να παίρνουν οι εργαζόμενοι αλλά ποιός εργοδότης θα δεχτεί αυτοβούλως να πληρώσει παραπάνω;

Βάλτε τα τώρα όλα στην σειρά: αύριο λήγουν οι συμβάσεις - από μεθαύριο οι ξεκρέμαστοι εργαζόμενοι θα πληρώνονται με τον κατώτατο μισθό - σε ενάμιση μήνα ο κατώτερος μισθός θα ορίζεται από την κυβέρνηση. Πώς το βλέπετε το θέμα; Εγώ είμαι συνομωσιολόγος ή πράγματι ήξερε ο Μέργος τι έλεγε;

Εφοπλιστικά και...εθελοντικά!

Βενιάμης. Θοδωρής (φτου, κακά!) Βενιάμης. Ντου γιου νόου Βενιάμης, γκάυς; Μιλάμε για τον πρόεδρο της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών (Ε.Ε.Ε., όπως λεγόταν στην κατοχή η φασιστική γερμανοκίνητη αντισημιτική Εθνική Ένωσις Ελλάδος). Το εν λόγω μπουμπούκι μίλησε πρόσφατα, κατά την ετήσια γενική συνέλευση τής ΕΕΕ και είπε μερικά θαυμαστά πραγματάκια:

"Θα ήθελα επίσης να αναφερθώ στην έντονη κριτική που ασκείται από μερίδα του ευρωπαϊκού τύπου κατά της ελληνικής εφοπλιστικής κοινότητας με κατηγορίες για ανεπαρκή φορολόγηση των κερδών της και μη συνεισφορά της στην επίλυση του αδιεξόδου της ελληνικής οικονομίας. Πρόκειται για υποκριτικά σχόλια, δεδομένου ότι ανάλογα φορολογικά καθεστώτα εφαρμόζουν οι περισσότερες ευρωπαϊκές και μη χώρες, όχι μόνο για την εθνική τους ναυτιλία, αλλά και για την προσέλκυση ξένων εφοπλιστικών επενδύσεων. Μήπως επιθυμούν να στερήσουν από την Ελλάδα την πρωτοκαθεδρία στη διεθνή ναυτιλιακή κατάταξη;"

Να μεταφράσουμε σε απλά ελληνικά; Ρε μάγκες, τί μαλακίες μάς λέτε ότι στην Ελλάδα δεν  πληρώνουμε φόρους; Δηλαδή, σε ποιά χώρα πληρώνουμε, ρε γαμώτο; Αφού εμείς έχουμε το χαρτί στα χέρια μας κι εμείς κάνουμε τα κουμάντα, τί παπαριές ζητάτε; Να μας επιβάλει φόρους η Ελλάδα; Γίνονται αυτά; Τί σκατά φόρους να μας επιβάλει, από την στιγμή που μπορούμε να πάρουμε τα καράβια μας και να τα πάμε στην Μάλτα, στα Βανουάτου, στα Γκαλαπάγκος, στα νησιά Σολωμόντος ή όπου αλλού γουστάρουμε; Μαλάκες είμαστε να κάτσουμε εδώ και να πληρώνουμε; Θυμόσαστε τι σας είπε ο Ρέστης; "Θέλετε να μας φορολογήσετε; Βρείτε μας πρώτα και μετά μας φορολογείτε".

Να προχωρήσουμε την μετάφραση; Ρε σεις, αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί κάποιοι από μας έχουμε ακόμη εδώ τα καράβια μας; Τα έχουμε γιατί δεν πληρώνουμε δεκαράκι τσακιστό, γιατί καταργήθηκε το καμποτάζ, γιατί η ελληνική κυβέρνηση μάς έχει δώσει την δυνατότητα να απασχολούμε σκλαβάκια με τρεις κι εξήντα μεροκάματο και γιατί φροντίσαμε να γίνουν έτσι οι νόμοι ώστε να γαμάμε και να δέρνουμε δίχως να δίνουμε απολογία σε κανέναν. 

Αλλά ο Θοδωρής (φτου, κακά!) Βενιάμης είναι και μεγαλόκαρδος:

"Είμαστε σε ανοικτό, ειλικρινή και εποικοδομητικό διάλογο με την κυβέρνηση, προκειμένου το σύνολο του ελληνικού εφοπλισμού να προβεί σε εθελοντική οικονομική συμβολή στο προσεχές τριετές κρίσιμο διάστημα για την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας."

Ωραια πράματα, έτσι; Τί είπε ο Βενιάμης, σε απλά ελληνικά; "Μιας και η κατάσταση έχει γίνει σκατά για τους έλληνες, το κουβεντιάζουμε με την κυβέρνηση να δούμε αν θέλουμε κι εμείς να δώσουμε το κατιτίς μας για να ανασάνει η οικονομία σας". Αμ πώς! Ξεχάστε αυτά τα "σοβιετικά" που ξέρατε και που έχετε βάλει και στο κωλοσύνταγμά σας, πως τάχατες ο καθένας πρέπει να δίνει σύμφωνα με τις δυνατότητές του. Εδώ μιλάμε για ελεύθερη (ή φιλελεύθερη ή νεοφιλελεύθερη, το ίδιο κάνει) οικονομία, όπου ο καθένας -απ' αυτούς που έχουν- δίνει ό,τι γουστάρει και άμα του καυλώσει. Υποχρεωτικά πληρώνουν μόνον οι μαλάκες. Εμείς πάμε μόνο εθελοντικά. Κι άμα σας αρέσει.

Και ολοκλήρωσε ο πρόεδρος:

"Επισημαίνεται ότι οι εξελίξεις αυτές λαμβάνουν χώρα με βάση τον σεβασμό του παγιωμένου θεσμικού πλαισίου της ναυτιλίας, η συνταγματική κατοχύρωση του οποίου αποδεικνύει ότι η ναυτιλία έχει ιστορικά κριθεί εθνικό ζωτικό κεφάλαιο, μη διαπραγματεύσιμο και λόγω τούτου, αναγκαίο να διαφυλαχθεί από διακυμάνσεις στη νομοθετική πρωτοβουλία της εκάστοτε κυβέρνησης."

Κατανοητόν; Τί λέει ο Βενιάμης; "Μάγκες, τα φράγκα μας δεν είναι διαπραγματεύσιμα. Συνεπώς, όποια κυβέρνηση κι αν διαλέχτε αύριο το πρωί να σας κουμαντάρει, μη μας σκοτίζετε τ' αρχίδια γιατί εμείς είμαστε κατοχυρωμένοι ιστορικά". Τί διάολο; Ολόκληρο Κανάρη, ολόκληρο Μιαούλη κι ολόκληρη Μπουμπουλίνα βγάλαμε. Τί θέλετε τώρα; Να βάλετε χέρι στα κεκτημένα 180-τόσων χρόνων;

Αυτά ακούει ο Μουσουρούλης και κατεβάζει τα βρακιά του, αυτά ακούει κι ο Σαμαράς και στήνεται στα τέσσερα. Προς θεού, μη κάνουμε κάτι κακό και θυμώσουν οι εφοπλιστάδες και πάρουν τα καράβια τους!

Μόνο που δεν καταλαβαίνω τί στον διάολο κερδίζω εγώ, ο απλός έλληνας πολίτης, από τα καράβια των εφοπλιστάδων. Φόρους; δεν πληρώνουν. Επενδύσεις; παπάρια, αφού τα καράβια τους τα χτίζουν στην Κίνα και στην Κορέα, ενώ τα δικά μας καρνάγια κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Δουλειά; κάτι μπαγκλαντεσιανούς και κάτι νιγηριανούς παίρνουν στην δούλεψή τους. Κι αν καμμιά φορά ξεστρατίσουν και πάρουν κι εμένα, με "πληρώνουν" μ' ένα ξεροκόμματο και μια κονσέρβα όλο κι όλο. Ας μου πει κάποιος, επί τέλους, τι στα κομμάτια θα μου λείψει αν σηκώσουν στα καράβια τους παναμέζικη σημαία.

Άει στον διάολο, συγχίστηκα πάλι σήμερα...

Χαζομάρες

Πάει καλά. Η ερμηνεία που δόθηκε από τα επίσημα χείλη για τις σημαδεμένες φάτσες των συλληφθέντων τρομοκρατών είναι λογικώτατη: αντιστάθηκαν στην σύλληψη κι έπεσε μπερντάχι. Όπως λέει κι ο υπουργός δικαιοσύνης, όταν ο άλλος κρατάει καλάσνικοφ, εσύ δεν μπορείς να πας με τριαντάφυλλα για να τον συλλάβεις. Πολύ σωστό. Μη τα θέλουμε όλα δικά μας, μην είμαστε και πλεονέκτες (που λέει κι ο Χατζηχρήστος). Άλλωστε, και οι αστυνομικοί έχουν μανούλες, δεν φύτρωσαν (όπως λέει και μια δόλια μάνα μπάτσου).

Αναρωτιέμαι, όμως, κάτι χαζό: γιατί η Ελληνική Αστυνομία δεν δίνει στην δημοσιότητα και τις φωτογραφίες των αστυνομικών που πήραν μέρος στην συμπλοκή; Έτσι, να δούμε και τα δικά τους σημάδια. Διάολε, αν έπεσε μπερντάχι, δεν μπορεί, κάποια ψιλή θα έδωσαν και οι τρομοκράτες! Τί στα κομμάτια μπερντάχι είναι αυτό όπου ο ένας μόνο βαράει κι άλλος μόνο τις τρώει; Άντε, λοιπόν, δείχτε μας κι έναν αστυφύλακα με πρησμένο μάτι και σκισμένο χείλι, να το βουλώσουν (επί τέλους!) όσοι συκοφαντούν την αστυνομία μας και το κράτος δικαίου μας!

A propos, λίγη ρέγουλα, ρε παιδιά! Προς το παρόν, το μόνο που υπάρχει είναι κάποιοι συλληφθέντες. Έστω, κάποιοι ύποπτοι για παράνομες πράξεις. Άντε, το πολύ-πολύ, κάποιοι ύποπτοι για τρομοκρατική δράση. Πώς τό 'χουμε, δηλαδή; Όπως λέει ο λαός, "ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε"; Εν τάξει, το ξέρω ότι την έχετε χεσμένη πατόκορφα την καραξεσκισμένη την δικαιοσύνη σας αλλά κρατήστε τα προσχήματα. Τουλάχιστον τα προσχήματα, ρε γαμώτο. Αφήστε πρώτα να δικαστούν και να καταδικαστούν για τρομοκρατική δράση κι ύστερα τους αποκαλείτε τρομοκράτες.

Πάμε παρακάτω. Πώς το είπε εκείνο το ωραίο ο Βρούτσης ο "ελευθερωτής"; Ωρίμασαν, λέει, οι συνθήκες για να τροποποιηθεί ο νόμος 1264/1982, παναπεί ο συνδικαλιστικός νόμος τού 1982. Αμήν και πότε! Πάει στον διάολο, τριάντα χρόνια νόμος...τού πούστη, δεν μπορεί να μη χρειάζεται εκσυγχρονισμό. Να είμαστε και λογικοί. Καλά έχουμε τις ανώνυμες εταιρείες, τα θέματα των οποίων ρυθμίζονται με νόμο τού...1920(!!). Τουλάχιστον, ας εκσυγχρονίσουμε τα συνδικαλιστικά μας.

Οπωσδήποτε, ο 1264/1982 έχει προβλήματα. Πρώτα-πρώτα, ορίζει ότι για να γίνει μια απεργία πρέπει να ψηφίσουν υπέρ το 50%+1 (δηλαδή, η απόλυτη πλειοψηφία) όσων συμμετέχουν στην συνέλευση του συνδικαλιστικού οργάνου. Για παράδειγμα, αν το σωματείο έχει 1000 μέλη και στην συνέλευση ψηφίσουν τα 500, αρκούν 251 θετικές ψήφοι για να κηρυχτεί απεργία. Δηλαδή, μπορεί να γίνει απεργία αν την ψηφίσει το 25-κόμμα-κάτι% των εγγεγραμμένων. Απαράδεκτον! Δίκιο έχει ο Βρούτσης που θέλει να το αλλάξει αυτό: για να προκηρυχτεί νόμιμη απεργία, θα πρέπει να ψηφίσουν υπέρ το 50%+1 όλων των εγγεγραμμένων στο σωματείο (παναπεί ότι κι αν ψηφίσουν "ναι" και οι 500 παριστάμενοι, πάλι θα λείπει μια ψήφος για να γίνει απεργία). Αυτό είναι δημοκρατία! Τα άλλα είναι μπαρμπούτσαλα.

Επίσης, ο 1264/1982 απαγορεύει στον επιχειρηματία να κλείσει την επιχείρησή του σε περίπτωση που οι εργαζόμενοί του κάνουν απεργία. Δηλαδή, δεν του επιτρέπει την ανταπεργία, το "λοκ-άουτ" (που λένε και οι σπουδαγμένοι στας Ευρώπας). Δεν καταλαβαίνω τι σκατά δημοκρατία είναι αυτή, η οποία αποστερεί τον οποιοδήποτε επιχειρηματία από το δικαίωμα να κλείνει το μαγαζί του όποτε γουστάρει. Κι εδώ έχει δίκιο ο Βρούτσης που θέλει να αλλάξει τον νόμο.

[Παρένθεση. Το 1978-79, στην Ιατρική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών δίδασκε κάποιος καθηγητής ονόματι Κοντόπουλος (μάλλον το μικρό του όνομα ήταν Αλέξανδρος και ήταν διορισμένος επί χούντας, αλλά δεν παίρνω και όρκο). Κάποια μέρα, λοιπόν, ο σύλλογος των φοιτητών τοιχοκόλλησε ανακοίνωση που καλούσε σε "αποχή από τα εργαστήρια του φασίστα καθηγητή Κοντόπουλου". Μισή ώρα αργότερα, ο Κοντόπουλος τοιχοκόλλησε άλλη ανακοίνωση: "τα εργαστήρια του καθηγητή Κοντόπουλου θα παραμείνουν κλειστά μέχρι νεωτέρας". Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που συναντούσα στην πράξη φαινόμενο "λοκ-άουτ". Κλείνει η παρένθεση.]

Δράττομαι τις ευκαιρίας για να πω άλλη μια χαζομάρα: αυτό το "50%+1 επί των εγγεγραμμένων" αποτελεί εξαιρετική ιδέα αλλά πρέπει να επεκταθεί παντού. Κυρίως δε, να επεκταθεί στο πιο σοβαρό ζήτημα για το οποίο ψηφίζουν οι πολίτες: στις εκλογές για κοινοβούλιο! Δηλαδή, τα ποσοστά των κομμάτων να μην υπολογίζονται επί των εγκύρων ψηφοδελτίων αλλά επί των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων. Με απλά λόγια, 40% αποχή να σημαίνει ότι 40% των εδρών θα μένουν αδιάθετες και η βουλή θα συγκροτείται με 180 βουλευτές μόνο. Επίσης, για να σχηματιστεί κυβέρνηση θα πρέπει τα κόμματα, τα οποία θα την απαρτίζουν, να συγκεντρώνουν την εκλογική προτίμηση τουλάχιστον του "50%+1" των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους. Τέλος δε, για να περάσει κάποιος νόμος θα πρέπει να συγκεντρώνει την απόλυτη πλειοψηφία των 300 εδρών (δηλαδή, στο παράδειγμά μας με τους 180 βουλευτές, θα πρέπει να ψηφίζουν υπέρ οι 151 στους 180).


Σήμερα το έρριξα στις χαζομάρες. Οφείλω, λοιπόν, να ζητήσω συγγνώμη από όσους αναγνώστες έχασαν άδικα τον χρόνο τους, περιμένοντας να διαβάσουν κάτι σοβαρό.


ΥΓ: Αν έχετε όρεξη για πράξεις, σας θυμίζω ότι στις τελευταίες εκλογές ήσαν 9.947.876 εγγεγραμμένοι, οι έγκυρες ψήφοι ήσαν 6.155.464 και τα τρία κόμματα που συγκροτίζουν την σημερινή κυβέρνηση είχαν μαζέψει συνολικά 2.966.507 ψήφους (κάπου το 30% των εγγεγραμμένων), ενώ το κόμμα τού σημερινού πρωθυπουργού είχε ψηφιστεί από λιγώτερους του ενός πέμπτου των εγγεγραμμένων. Χαίρετε.

"Σιωπή"

Η ιδέα της συγγραφής ενός μυθιστορήματος από δυο ή περισσότερους συγγραφείς είναι όντως ερεθιστική. Δοκιμάστηκε και στην χώρα μας το 2006, όταν η Λένα Διβάνη, ο Αύγουστος Κορτώ, η Αμάντα Μιχαλοπούλου και ο Χρήστος Χωμενίδης έγραψαν το -αφελές, κατά την γνώμη μου- "Το ερωτικό των τεσσάρων", το οποίο κυκλοφόρησε από τον Καστανιώτη. Από τον ίδιο εκδοτικό οίκο είχε κυκλοφορήσει το 1998 το -αδύναμο και μάλλον αδιάφορο, επίσης κατά την γνώμη μου- "Το παιχνίδι των τεσσάρων", γραμμένο από τους Κώστα Μουρσελά, Γιώργο Σκούρτη, Αλέκο Σουρούνη και Πέτρο "έχω-πηδήξει-την-μισή-Αθήνα-" Τατσόπουλο.

Όμως, τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά ενδιαφέροντα όταν στο κόλπο μπαίνουν οι δυο από τους σημαντικώτερους (αν όχι οι σημαντικώτεροι) σύγχρονοι ιταλοί μυθιστοριογράφοι αστυνομικής λογοτεχνίας, ο Αντρέα Καμιλλέρι και ο Κάρλο Λουκαρέλλι. Το αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας των δυο κορυφαίων συγγραφέων, οι οποίοι ανήκουν σε δυο διαφορετικές γενιές (ο Καμιλλέρι γεννήθηκε το 1925 και ο Λουκαρέλλι το 1960), δεν μπορεί παρά να είναι συναρπαστικό.

Η ιδέα τής συνεργασίας έπεσε από τον εκδότη τους αλλά οι δυο συγγραφείς τής άλλαξαν τα φώτα. Το μόνο που έκαναν μαζί ήταν η απόφαση να δεχτούν την πρόκληση. Μετά, σε ανύποπτο χρόνο, ο Καμιλλέρι ταχυδρόμησε στον Λουκαρέλλι το πρώτο κεφάλαιο μιας ιστορίας στην οποία θα πρωταγωνιστούσε ο αγαπημένος του σικελός αστυνόμος Μονταλμπάνο. Μόνο που γι' αυτήν την ιστορία ο Λουκαρέλλι δεν είχε ιδέα. Ούτε τι είχε στο μυαλό του ο Καμιλλέρι ήξερε, ούτε πού ήθελε να το πάει. Έτσι, απάντησε ταχυδρομώντας την δική του απάντηση: ένα κεφάλαιο στο οποίο έβαζε στο παιχνίδι την δική του πρωταγωνίστρια, την επιθεωρήτρια Γκράτσια Νέγκρο. Το παιχνίδι συνεχίστηκε με τον ίδιο τρόπο: δίχως καμμιά μεταξύ τους συνεννόηση, ο καθένας έγραφε ένα κεφάλαιο και το ταχυδρομούσε στον άλλο, προκαλώντας τον να γράψει την συνέχεια. Κάπως έτσι, λοιπόν, με το "πες εσύ, να πω εγώ", προέκυψε η "Σιωπή".

Η ιστορία ξεκινάει με ένα πτώμα, το οποίο φοράει στο κεφάλι μια νάυλον σακκούλα, του λείπει ένα παπούτσι και πλάι του βρίσκονται τρία χρυσόψαρα. Άντε τώρα να πρέπει να συνεχίσεις μια ιστορία που ξεκινάει με τέτοια δεδομένα! Κι όμως, τα δυο ιερά τέρατα της ιταλικής αστυνομικής λογοτεχνίας ζωγραφίζουν. Στον αναγνώστη δημιουργείται η αίσθηση πως σε κάθε κεφάλαιο ό ένας συγγραφέας πάει να βάλει τρικλοποδιά στον άλλον είναι έντονη αλλά στο επόμενο κεφάλαιο η κατάσταση ανατρέπεται: ο "αμυνόμενος" αποφεύγει την τρικλοποδιά τού "αντιπάλου" του και βάζει την δική του.

Όλο το "πείραμα" δεν κρατάει πολύ. Η "Σιωπή" ολοκληρώνεται σε μόλις 121 σελίδες μικρού μεγέθους, χάνοντας τον χαρακτηρισμό τού μυθιστορήματος και κατατασσόμενη στις αστυνομικές νουβέλες. Όμως, μιλάμε για 121 σελίδες τις οποίες θα διαβάσετε μονορρούφι και οι οποίες θα σας αναγκάσουν να αναζητήσετε κι άλλα βιβλία των δυο συγγραφέων. Βέβαια, σε τούτο το ιστολόγιο έχουμε ήδη αναφερθεί τόσο στον Αντρέα Καμιλλέρι ("Καπνός στον ορίζοντα", "Αίτηση για τηλέφωνο") όσο και στον Κάρλο Λουκαρέλλι ("Εν λευκώ"), αλλά αν δεν έχετε κάνει ακόμη την γνωριμία σας μαζί τους, αδράξτε τώρα την ευκαιρία.

Το βιβλίο κυκλοφορεί σε μέγεθος τσέπης από τις εκδόσεις Πατάκη (όπως όλα τα βιβλία τού Καμιλλέρι, όπου πρωταγωνιστεί ο Μονταλμπάνο) και κοστίζει λιγώτερο από 10 ευρώ. Μάλιστα, στα καλά βιβλιοπωλεία θα πάρετε και ένα ευρώ ρέστα από το δεκάρικο. Δεν μπορώ να φανταστώ φτηνότερο τρόπο για να περάσετε μια πραγματικά ευχάριστη Κυριακή.

Συγγνώμη, Μισέλ...

Η ιστορία είναι λίγο παλιά. Πρωταγωνιστής της ο -τότε- 23χρονος Μισέλ. Οι γονείς του είχαν έλθει στον τόπο μας από την Σενεγάλη στις αρχές τής δεκαετίας τού '80, προκειμένου να βρουν το "καλύτερο αύριο", το οποίο ονειρεύονται οι μετανάστες όλου του κόσμου. Εδώ γνωρίστηκαν, εδώ "τα βρήκαν", εδώ παντρεύτηκαν κι εδώ, λίγα χρόνια αργότερα, έκαναν τον Μισέλ.

Ο Μισέλ μεγάλωσε και πήγε σχολείο. Μιας κι οι γονείς του μιλούσαν διαφορετικές διαλέκτους, συνεννοούνταν μεταξύ τους με γαλλικά της κακιάς ώρας. Όμως, ο Μισέλ πήγε σε ελληνικό σχολείο. Μεγάλωσε μαθαίνοντας ελληνικά και, μάλιστα, μιλώντας τα με τον χαρακτηριστικό "παλαιοελλαδίτικο" τρόπο, στρογγυλεύοντας τα "ρο" και προσθέτοντας το "ε" στο τρίτο πρόσωπο παρατατικού των ρημάτων ("αρεσκότανε", "χτυπιότανε", "κουνιόσαντε", "πηγαίνανε", "αρπαχτήκανε" κλπ). Για την χώρα καταγωγής των γονιών του δεν είχε ιδέα (άλλωστε, ποτέ δεν την επισκέφθηκε) αλλά την ιστορία τής χώρας όπου γεννήθηκε την έπαιζε στα δάχτυλα. Ειδικά οι περσικοί πόλεμοι, με Μαραθώνες, Θερμοπύλες και Σαλαμίνες, ήταν το φόρτε του και τον συγκινούσαν.

Τί κι αν ο Μισέλ ήταν μαύρος; Όντας μονίμως γελαστός, όχι μόνο έγινε αποδεκτός από τους συμμαθητές του αλλά συνήθως αποτελούσε την ψυχή κάθε παρέας, χάρη στα καλαμπούρια του και στην...μουσική. Γιατί ο Μισέλ είχε τρέλλα με την μουσική και ήταν αδιανόητο να γίνει πάρτυ δίχως τον Μισέλ και την κιθάρα του. Κι όταν ο Μισέλ τέλειωσε το λύκειο, ήξερε ποιον δρόμο θα ακολουθούσε στην ζωή του: θα γινόταν επαγγελματίας μουσικός. Αυτό και έκανε. Με προφανή επιτυχία, μάλιστα, αφού σπάνια βρισκόταν δίχως μεροκάματο.

Κάπως έτσι, έφτασε το καλοκαίρι που ο Μισέλ θα συμπλήρωνε τα 23 χρόνια του και το γκρουπάκι όπου συμμετείχε, έκλεισε για δουλειά ένα καλοκαιρινό κλαμπ στην Νάξο. Καλή δουλίτσα, καλό μεροκάματο, ήλιος, θάλασσα, κορίτσια... Τί άλλο να ζητήσει ένας 23χρονος για να αισθάνεται ευτυχισμένος; Όλα όμορφα, λοιπόν, ώσπου ένα βράδυ, βγαίνοντας από το μαγαζί μετά την δουλειά, έπεσε σε αστυνομικό έλεγχο.

- Πέιπερς, είπε αυστηρά το γλωσσομαθές όργανο του νόμου. Ο Μισέλ έβγαλε από το πορτοφόλι του το πιστοποιητικό γέννησής του.

- Νοτ δις, ξανάπε αυστηρά το γλωσσομαθές όργανο. Γιορ καρντ.

Ο Μισέλ παρέκαμψε τα βλαχοεγγλέζικα του αστυνομικού και εξήγησε σε άπταιστα ελληνικά ότι αυτό είναι το μόνο χαρτί που έχει κι ότι δεν διαθέτει κάρτα παραμονής επειδή είναι γέννημα-θρέμμα αθηναίος. Το όργανο της τάξης έμεινε απαθές. Ο διάλογος που ακολούθησε πρέπει να αποτελεί υπόδειγμα σουρρεαλισμού:

- Αν δεν έχεις κάρτα, θα απελαθείς.
- Πού θα με στείλετε;
- Στην πατρίδα σου.
- Μα, πατρίδα μου είναι η Ελλάδα. Εδώ γεννήθηκα και ποτέ δεν έχω βγει έξω από τα σύνορά της. Και πριν έρθω στην Νάξο για δουλειά, δεν είχα βγει ούτε έξω από την Αττική.
- Δεν έχει σημασία, θα σε στείλουμε στην χώρα σου.
- Σε ποιά χώρα μου; Αφού χώρα μου είναι η Ελλάδα!
- Δεν είναι η Ελλάδα. Οι γονείς σου από πού είναι;
- Από την Σενεγάλη.
- Ε, εκεί θα σε στείλουμε.
- Μα εγώ δεν έχω πάει ποτέ στην Σενεγάλη. Αυτή είναι η χώρα των γονιών μου.
- Εκεί θα πας. Εκτός αν βγάλεις κάρτα.
- Μα δεν μπορώ να βγάλω κάρτα αφού δεν είμαι μετανάστης. Το έχω ψάξει. Εγώ δεν ήρθα απ' έξω για να μπορώ να βγάλω κάρτα, εγώ είμαι από μέσα, εδώ γεννήθηκα. Είμαι έλληνας.
- Έλληνας και μαύρος δεν γίνεται. Ξέχνα το. Φεύγεις για Σενεγάλη. Πάμε.


Δυστυχώς, δεν έμαθα ποτέ τι απόγινε ο Μισέλ. Ποιός ξέρει; Με τα μυαλά (σ.σ.: τα ποιά;) που κουμαντάρουν κάποιοι απ' ευθείας απόγονοι των πιθήκων (δίχως νοητική εξέλιξη), μπορεί να τον έστειλαν με το ζόρι σε μια χώρα που ούτε την ήξερε ούτε είχε διάθεση να πάει ποτέ, επειδή θέωρησαν ότι ανήκει σε έναν λαό που ούτε την γλώσσα του μιλάει ούτε τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις ασπάζεται ούτε την κουλτούρα του γνωρίζει.

Συγγνώμη, Μισέλ...

[Το σημερινό σημείωμα είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στο Συμβούλιο της Επικρατείας, στους χρυσαυγίτες, στους φτηνοπολιτικάντηδες, τους καφροελληναράδες τού κώλου και, γενικά, σε όλους τους υπέρμαχους της φυλετικής μας καθαρότητος ως έλληνες. Μαζί με μια παρατήρηση: όσοι απ' αυτούς έχουν επώνυμα σε -ογλου, -ανλής, -ες, -ίδης και λοιπές μη ελληνοπρεπείς καταλήξεις, ας αναρωτηθούν μήπως πρέπει να καταθέσουν την ελληνική τους ταυτότητα ως γόνοι βαρβάρων.]