Χαζομάρες

Πάει καλά. Η ερμηνεία που δόθηκε από τα επίσημα χείλη για τις σημαδεμένες φάτσες των συλληφθέντων τρομοκρατών είναι λογικώτατη: αντιστάθηκαν στην σύλληψη κι έπεσε μπερντάχι. Όπως λέει κι ο υπουργός δικαιοσύνης, όταν ο άλλος κρατάει καλάσνικοφ, εσύ δεν μπορείς να πας με τριαντάφυλλα για να τον συλλάβεις. Πολύ σωστό. Μη τα θέλουμε όλα δικά μας, μην είμαστε και πλεονέκτες (που λέει κι ο Χατζηχρήστος). Άλλωστε, και οι αστυνομικοί έχουν μανούλες, δεν φύτρωσαν (όπως λέει και μια δόλια μάνα μπάτσου).

Αναρωτιέμαι, όμως, κάτι χαζό: γιατί η Ελληνική Αστυνομία δεν δίνει στην δημοσιότητα και τις φωτογραφίες των αστυνομικών που πήραν μέρος στην συμπλοκή; Έτσι, να δούμε και τα δικά τους σημάδια. Διάολε, αν έπεσε μπερντάχι, δεν μπορεί, κάποια ψιλή θα έδωσαν και οι τρομοκράτες! Τί στα κομμάτια μπερντάχι είναι αυτό όπου ο ένας μόνο βαράει κι άλλος μόνο τις τρώει; Άντε, λοιπόν, δείχτε μας κι έναν αστυφύλακα με πρησμένο μάτι και σκισμένο χείλι, να το βουλώσουν (επί τέλους!) όσοι συκοφαντούν την αστυνομία μας και το κράτος δικαίου μας!

A propos, λίγη ρέγουλα, ρε παιδιά! Προς το παρόν, το μόνο που υπάρχει είναι κάποιοι συλληφθέντες. Έστω, κάποιοι ύποπτοι για παράνομες πράξεις. Άντε, το πολύ-πολύ, κάποιοι ύποπτοι για τρομοκρατική δράση. Πώς τό 'χουμε, δηλαδή; Όπως λέει ο λαός, "ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε"; Εν τάξει, το ξέρω ότι την έχετε χεσμένη πατόκορφα την καραξεσκισμένη την δικαιοσύνη σας αλλά κρατήστε τα προσχήματα. Τουλάχιστον τα προσχήματα, ρε γαμώτο. Αφήστε πρώτα να δικαστούν και να καταδικαστούν για τρομοκρατική δράση κι ύστερα τους αποκαλείτε τρομοκράτες.

Πάμε παρακάτω. Πώς το είπε εκείνο το ωραίο ο Βρούτσης ο "ελευθερωτής"; Ωρίμασαν, λέει, οι συνθήκες για να τροποποιηθεί ο νόμος 1264/1982, παναπεί ο συνδικαλιστικός νόμος τού 1982. Αμήν και πότε! Πάει στον διάολο, τριάντα χρόνια νόμος...τού πούστη, δεν μπορεί να μη χρειάζεται εκσυγχρονισμό. Να είμαστε και λογικοί. Καλά έχουμε τις ανώνυμες εταιρείες, τα θέματα των οποίων ρυθμίζονται με νόμο τού...1920(!!). Τουλάχιστον, ας εκσυγχρονίσουμε τα συνδικαλιστικά μας.

Οπωσδήποτε, ο 1264/1982 έχει προβλήματα. Πρώτα-πρώτα, ορίζει ότι για να γίνει μια απεργία πρέπει να ψηφίσουν υπέρ το 50%+1 (δηλαδή, η απόλυτη πλειοψηφία) όσων συμμετέχουν στην συνέλευση του συνδικαλιστικού οργάνου. Για παράδειγμα, αν το σωματείο έχει 1000 μέλη και στην συνέλευση ψηφίσουν τα 500, αρκούν 251 θετικές ψήφοι για να κηρυχτεί απεργία. Δηλαδή, μπορεί να γίνει απεργία αν την ψηφίσει το 25-κόμμα-κάτι% των εγγεγραμμένων. Απαράδεκτον! Δίκιο έχει ο Βρούτσης που θέλει να το αλλάξει αυτό: για να προκηρυχτεί νόμιμη απεργία, θα πρέπει να ψηφίσουν υπέρ το 50%+1 όλων των εγγεγραμμένων στο σωματείο (παναπεί ότι κι αν ψηφίσουν "ναι" και οι 500 παριστάμενοι, πάλι θα λείπει μια ψήφος για να γίνει απεργία). Αυτό είναι δημοκρατία! Τα άλλα είναι μπαρμπούτσαλα.

Επίσης, ο 1264/1982 απαγορεύει στον επιχειρηματία να κλείσει την επιχείρησή του σε περίπτωση που οι εργαζόμενοί του κάνουν απεργία. Δηλαδή, δεν του επιτρέπει την ανταπεργία, το "λοκ-άουτ" (που λένε και οι σπουδαγμένοι στας Ευρώπας). Δεν καταλαβαίνω τι σκατά δημοκρατία είναι αυτή, η οποία αποστερεί τον οποιοδήποτε επιχειρηματία από το δικαίωμα να κλείνει το μαγαζί του όποτε γουστάρει. Κι εδώ έχει δίκιο ο Βρούτσης που θέλει να αλλάξει τον νόμο.

[Παρένθεση. Το 1978-79, στην Ιατρική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών δίδασκε κάποιος καθηγητής ονόματι Κοντόπουλος (μάλλον το μικρό του όνομα ήταν Αλέξανδρος και ήταν διορισμένος επί χούντας, αλλά δεν παίρνω και όρκο). Κάποια μέρα, λοιπόν, ο σύλλογος των φοιτητών τοιχοκόλλησε ανακοίνωση που καλούσε σε "αποχή από τα εργαστήρια του φασίστα καθηγητή Κοντόπουλου". Μισή ώρα αργότερα, ο Κοντόπουλος τοιχοκόλλησε άλλη ανακοίνωση: "τα εργαστήρια του καθηγητή Κοντόπουλου θα παραμείνουν κλειστά μέχρι νεωτέρας". Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που συναντούσα στην πράξη φαινόμενο "λοκ-άουτ". Κλείνει η παρένθεση.]

Δράττομαι τις ευκαιρίας για να πω άλλη μια χαζομάρα: αυτό το "50%+1 επί των εγγεγραμμένων" αποτελεί εξαιρετική ιδέα αλλά πρέπει να επεκταθεί παντού. Κυρίως δε, να επεκταθεί στο πιο σοβαρό ζήτημα για το οποίο ψηφίζουν οι πολίτες: στις εκλογές για κοινοβούλιο! Δηλαδή, τα ποσοστά των κομμάτων να μην υπολογίζονται επί των εγκύρων ψηφοδελτίων αλλά επί των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων. Με απλά λόγια, 40% αποχή να σημαίνει ότι 40% των εδρών θα μένουν αδιάθετες και η βουλή θα συγκροτείται με 180 βουλευτές μόνο. Επίσης, για να σχηματιστεί κυβέρνηση θα πρέπει τα κόμματα, τα οποία θα την απαρτίζουν, να συγκεντρώνουν την εκλογική προτίμηση τουλάχιστον του "50%+1" των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους. Τέλος δε, για να περάσει κάποιος νόμος θα πρέπει να συγκεντρώνει την απόλυτη πλειοψηφία των 300 εδρών (δηλαδή, στο παράδειγμά μας με τους 180 βουλευτές, θα πρέπει να ψηφίζουν υπέρ οι 151 στους 180).


Σήμερα το έρριξα στις χαζομάρες. Οφείλω, λοιπόν, να ζητήσω συγγνώμη από όσους αναγνώστες έχασαν άδικα τον χρόνο τους, περιμένοντας να διαβάσουν κάτι σοβαρό.


ΥΓ: Αν έχετε όρεξη για πράξεις, σας θυμίζω ότι στις τελευταίες εκλογές ήσαν 9.947.876 εγγεγραμμένοι, οι έγκυρες ψήφοι ήσαν 6.155.464 και τα τρία κόμματα που συγκροτίζουν την σημερινή κυβέρνηση είχαν μαζέψει συνολικά 2.966.507 ψήφους (κάπου το 30% των εγγεγραμμένων), ενώ το κόμμα τού σημερινού πρωθυπουργού είχε ψηφιστεί από λιγώτερους του ενός πέμπτου των εγγεγραμμένων. Χαίρετε.