"Ζερμινάλ"

Όταν το 1898 κατηγόρησε ανοιχτά κι επώνυμα υπουργούς, στρατιωτικούς και όλους όσους έστησαν τα παρασκήνια και σκηνοθέτησαν την πολύκροτη "υπόθεση Ντρέυφους", προκάλεσε σεισμό στην γαλλική πολιτική σκηνή. Το κατεστημένο τον έβαλε στο μάτι και τον καταδίκασε σε έναν χρόνο φυλακή για συκοφαντία αλλά δεν κατάφερε να του κάμψει το ηθικό. Συνέχισε τον αγώνα του για την αλήθεια και την δικαιοσύνη, ώσπου δικαιώθηκε κι ο ίδιος. Κι όταν το 1902, μια μέρα σαν χτες, έκλεισε για πάντα τα μάτια, ο Εμίλ Ζολά πέρασε στην ιστορία ως παράδειγμα μαχητικής δημοσιογραφίας και στρατευμένης με τον λαό λογοτεχνίας.

Αν και έχουμε γνωρίσει τον Ζολά από το αθάνατο "Κατηγορώ" του (με αφορμή την "υπόθεση Ντρέυφους" που προαναφέραμε) και από το κλασσικό μυθιστόρημά του "Νανά" (όπου αποδομεί την διεφθαρμένη κοινωνία τής εποχής του), θα ήθελα σήμερα να κατεβάσω από την βιβλιοθήκη μου το κατ' εμέ (και κατά πολλούς ακόμη) κορυφαίο δημιούργημά του: το "Ζερμινάλ".

Όταν, το 1789, επικράτησε η Γαλλική Επανάσταση, οι επαναστάτες θέλησαν να αλλάξουν τα πάντα. Κι ανάμεσα σ' αυτά τα "πάντα" ήσαν και τα ονόματα των μηνών τού έτους. Ζερμινάλ, λοιπόν, ονομάστηκε ο πρώτος μήνας τής άνοιξης. Όμως, το "Ζερμινάλ" δεν είναι μυθιστόρημα με λουλουδάκια και πεταλούδες. Στο "Ζερμινάλ" πρωταγωνιστεί ένα ανθρακωρυχείο στην βόρεια Γαλλία, το Βορέ, στην κόλαση του οποίου βυθίζεται ο άνεργος Ετιέν Λαντέ προκειμένου να εξασφαλίσει το μεροκάματο.

Μέσα από τα μάτια τού Ετιέν, ο Ζολά αποκαλύπτει με μοναδική στιβαρότητα το δράμα των ανθρακωρύχων, οι οποίοι δουλεύουν σε συνθήκες σκλαβιάς. Παράλληλα, με το αναμφισβήτητο δημοσιογραφικό του ταλέντο, ο συγγραφέας καταγράφει τις προσπάθειες αυτών των ανθρώπων να συνειδητοποιήσουν την δύναμή τους και να διεκδικήσουν, ως εργατική τάξη, τα δικαιώματά τους. Ο αγώνας των ανθρακωρύχων αρχίζει αλλά, όπως συμβαίνει πάντοτε, η απεργία που σχεδιάζουν υποσκάπτεται από κάποιον ταξικό προδότη. Ο Ετιέν μάχεται με όλες του τις δυνάμεις για να συντονίσει τον αγώνα, γνωρίζοντας ότι στο τέλος τον περιμένει ένα στεφάνι, είτε το δάφνινο του νικητή είτε το ακάνθινο του μάρτυρα (άλλωστε Ετιέν είναι στα γαλλικά ο Στέφανος).

Ο Ζολά είναι αναμφισβήτητα ένας επαναστάτης και, συνεπώς, δεν φοβάται να χώσει βαθειά το συγγραφικό του μαχαίρι, σπάζοντας όλα τα αποστήματα και αδιαφορώντας για οποιαδήποτε "υψηλή" κριτική. Στο "Ζερμινάλ" τίποτε δεν ωραιοποιείται. Π.χ., όταν ξεσπάει η απεργία, ο εκμεταλλευτής τοκογλύφος μπακάλης Μεγκρά εκτελείται από τις γυναίκες των απεργών, ενώ το κατεστημένο δεν διστάζει να πνίξει την απεργία στο αίμα προκειμένου να την καταστείλει.

Το βιβλίο γράφτηκε το 1885 αλλά παραμένει νευρώδες και ζωντανό σαν να γράφτηκε μόλις χτες. Ίσως να θυμίσει σε κάποιους τα έργα τού Άπτον Σίνκλαιρ "Ζούγκλα" και "Βασιλιάς άνθρακας", αλλά το κείμενο του Ζολά είναι πολύ πιο κοφτερό. Ο ίδιος ο συγγραφέας εξομολογείται: "Δεν είχα παρά μία μόνον επιθυμία, να δείξω αυτούς τους εξαθλιωμένους, αυτά τα θύματα της εκμετάλλευσης, αυτούς που ασφυκτιούν, όπως ακριβώς τους έχει καταντήσει η κοινωνία μας, και να ξεσηκώσω τέτοιον οίκτο, να προκαλέσω τέτοια κραυγή για δικαιοσύνη, ώστε η Γαλλία να πάψει, επιτέλους, να επιτρέπει να την κατασπαράζουν".

Βέβαια, το "Ζερμινάλ" δεν είναι εύκολο ανάγνωσμα και ο όγκος του μάλλον απωθεί αλλά παραμένει αναμφίβολα ένα από τα βιβλία που πρέπει να διαβαστεί. Σήμερα, κυκλοφορούν στα ελληνικά δυο παλαιές εκδόσεις του: μία τού 1988 από τον "Ζαχαρόπουλο" με 648 σελίδες και μία τού 1994 από τον "Λιβάνη" με 573 σελίδες, στην ίδια σχεδόν τιμή (15 ευρώ περίπου). Αναζητείστε οποιαδήποτε από τις δυο και, όταν την βρείτε, μη διστάσετε.

Γαλλικός φερετζές

Η είδηση είναι σημερινή:

"Με σκληρά μέτρα - γίνεται λόγος για τα χειρότερα της τελευταίας τριακονταετίας- βρίσκονται αντιμέτωπα τα λαϊκά στρώματα με το σχέδιο προϋπολογισμού του 2013 που συζητήθηκε και εγκρίθηκε, χτες, από το γαλλικό υπουργικό συμβούλιο. Με το πρόσχημα της δημοσιονομικής προσαρμογής (το έλλειμμα από 4,8% του ΑΕΠ να πάει στο 3%), κυβέρνηση και κεφάλαιο εξαπολύουν μετωπική επίθεση σε εισόδημα και δικαιώματα των εργατών για να βγουν με λιγότερες απώλειες από την κρίση οι καπιταλιστές. Στη Γαλλία, όπως και σε άλλες χώρες της ΕΕ, χωρίς μνημόνια ισοπεδώνονται λαϊκές κατακτήσεις.

Ο προϋπολογισμός προβλέπει «εξοικονόμηση» 36,9 δισεκατομμυρίων ευρώ, τα οποία θα προέρχονται, κατά κύριο λόγο, από φορολογία και από κατάργηση ποικίλων φοροαπαλλαγών, αλλά και από περικοπές στις δημόσιες δαπάνες παντός είδους. Ως προς το δεύτερο σκέλος περισσότερες λεπτομέρειες αναμένονται από Δευτέρα, οπότε η κυβέρνηση Ολάντ θα παρουσιάσει το «σχέδιο χρηματοδότησης» του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, στην πραγματικότητα περικοπών.

Μέσα στο προσχέδιο προϋπολογισμού, που εγκρίθηκε από τη γαλλική κυβέρνηση, περιλαμβάνονται και τα μέτρα εντυπωσιασμού της αύξησης της φορολόγησης στις μεγάλες επιχειρήσεις και στα υψηλά εισοδήματα. Συγκεκριμένα αναφέρεται ότι επιβάλλεται «έκτακτη εισφορά» της τάξης του 75% στα εισοδήματα άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ καθώς και φορολογικός συντελεστής της τάξης του 45% στα εισοδήματα άνω των 150.000 ευρώ. Το πρώτο μέτρο εκτιμάται ότι δεν αφορά παρά μόνο 1.500 άτομα και το δεύτερο περίπου 50.000 άτομα.

Κατά τα άλλα, αυξάνεται η φορολόγηση στα μερίσματα, στις μετοχές, αλλά το βάρος καλούνται να σηκώσουν κυρίως τα γνωστά υποζύγια, δηλαδή τα μεσαία και χαμηλά κοινωνικο-οικονομικά στρώματα. Και αυτό γιατί καταργείται η φοροαπαλλαγή για τους τόκους των δανείων, ενώ εισάγεται ως πλαφόν στις όποιες φοροαπαλλαγές το ετήσιο εισόδημα ανά νοικοκυριό των 10.000 ευρώ, δηλαδή κάτω από το όριο της φτώχειας. Πάνω από αυτό χάνεται κάθε φοροαπαλλαγή, που σημαίνει γενικευμένη φοροληστεία των λαϊκών στρωμάτων. Επίσης, εισάγεται εισφορά της τάξης του 0,15% σε όλες ανεξαιρέτως τις συντάξεις, μέτρο που επίσης πλήττει κυρίως τα λαϊκά στρώματα και τους εργαζόμενους. Προβλέπεται «πάγωμα» των δημοσίων δαπανών μέχρι νεωτέρας. Και όλα αυτά όταν η επίσημη ανεργία ξεπέρασε το 10% και στην πραγματικότητα είναι ακόμα μεγαλύτερη."


Πρώτο σχόλιο: Η Γαλλία δεν έχει μνημόνιο. Άρα, εκεί δεν μπορεί κανένας να ισχυριστεί ότι τα μέτρα επιβάλλονται από κάποια εξωτερική τρόικα. Ούτε μπορεί να πει κανείς ότι τα μέτρα επιβάλλονται για να θωρακιστεί η οικονομία της χώρας, ώστε να μην υπάρξει κίνδυνος εμφάνισης τρόικας και μνημονίων στο μέλλον. Συνεπώς, νομιμοποιούμαστε όλοι όσοι υποστηρίζουμε ότι το παλούκι που έχει στον κώλο του ο ελληνικός λαός, δεν του το έχωσε καμμία τρόικα αλλά η ίδια η κυβέρνησή του και, μάλιστα, μετά χαράς της. Θυμηθείτε πόσο γλαφυρά το έχουν πει κατ' επανάληψη οι πουλημένοι πολιτικοί και οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι τους: "κι αν ακόμα δεν μας είχαν επιβάλει το μνημόνιο, θα έπρεπε να το επιβάλουμε μόνοι μας".

Δεύτερο σχόλιο: Αυτό το περίφημο όριο του ελλείμματος στο 3% του ΑΕΠ, αν δεν με απατά η μνήμη μου, έχει επιβληθεί από την συνθήκη τού Μάαστριχτ και επικυρώθηκε από την συμφωνία τής Λισαβόνας. Τα λέω καλά; Μια χαρά τα λέω. Ποιοί υπέγραψαν αυτές τις συμφωνίες; Μα, αυτοί που σήμερα διαπιστώνουν τον εκτροχιασμό του ελλείμματος των χωρών τους. Προφανώς, τότε θεωρούσαν ότι ο,τιδήποτε πάνω από 3% συνιστά εκτροχιασμό. Μάλιστα. Πότε ήταν αυτό το "τότε"; Στις 7 Φεβρουαρίου 1992 το Μάαστριχτ και στις 13 Δεκεμβρίου 2007 η Λισαβόνα. Δηλαδή, τόοοοσο ανοιχτομάτηδες ήσαν εκείνοι που κάνανε τούτες τις συμφωνίες, ώστε ούτε το 2007 δεν πήραν χαμπάρι ότι αυτό το 3% θα στραγγαλίσει εκατομμύρια ανθρώπων σε όλη την Ευρώπη. Ούτε το 2007! Παρ' ότι η κρίση είχε ήδη ξεσπάσει στην απέναντι πλευρά τού Ατλαντικού. Σοβαροί πολιτικοί λέμε!

Τρίτο σχόλιο: Το γαλλικό πλάνο (όπως ακριβώς και το ελληνικό αλλά και το ιταλικό και το ισπανικό και το ιρλανδικό και το πορτογαλικό κλπ) προβλέπει φορολογικό τσάκισμα των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων, λες και όλα τα μεγάλα μυαλά τής Ευρώπης συναντήθηκαν στο συμπέρασμα ότι για την μείωση των ελλειμμάτων πρέπει να πληρώσουν εκείνοι ακριβώς που δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη για την δημιουργία τους. Προφανώς, όλοι θεωρούν ότι πρέπει σήμερα να πληρώσει η πλεμπάγια για να θωρακιστούν οι οικονομίες, ώστε να μπορεί αυτή η πλεμπάγια να περάσει καλύτερα αύριο. Πάει καλά. Όμως, αφού δεν είναι η πλεμπάγια που δημιουργεί τα ελλείμματα, ποιός εγγυάται ότι εκείνοι που τα δημιουργούν δεν θα κάνουν τα ίδια και αύριο; Έλα ντε!

Τέταρτο σχόλιο: Λέει ο λαός ότι "το μουστάκι είναι ο φερετζές τού πούστη". Έτσι ακριβώς, αυτή η διάταξη του γαλλικού πλάνου για έκτακτη εισφορά 75% στα εισοδήματα άνω του εκατομμυρίου (η οποία, κατά το δημοσίευμα, αφορά μόλις μιάμιση χιλιάδα λεφτάδων), συνιστά τον φερετζέ όλων εκείνων των πούστηδων που κόβουν τις όποιες φοροαπαλλαγές σε όσους βγάζουν πάνω από οκτώ κατοστάρικα τον μήνα. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σαφώς και δεν έχω τίποτε εναντίον των ομοφυλοφίλων αλλά άλλο να 'ναι κανείς ομοφυλόφιλος κι άλλο να είναι πούστης (ενίοτε δε και παλιόπουστας).

Πέμπτο σχόλιο: Ένα άλλο σημείο όπου φαίνεται πως συμφωνούν τα "μεγάλια κεφάλια", είναι οι περικοπές και οι εισφορές σε μισθούς και συντάξεις, ώστε να μη καταρρεύσει το σύστημα και να μπορεί αύριο να πληρώνει...μισθούς και συντάξεις! Πανέξυπνο; Να χέσω την ευφυΐα μου μέσα, πώς δεν το είχα σκεφτεί τούτο το τερτίπι τόσα χρόνια; Τόσο Κέυνς, τόσο Μαρξ και τόσο Σάμουελσον έχω διαβάσει αλλά κανένας από δαύτους δεν με δίδαξε αυτό το απλό πραγματάκι: πάρε σήμερα την μπουκιά από το στόμα του άλλου και δώστου την πίσω αύριο για να μη πεινάσει. Το καταλάβαμε; Για μας φροντίζουν, ρε σεις. Ουσιαστικά, δηλαδή, δεν μας κόβουν μισθούς και συντάξεις αλλά, απλώς, κάνουν...αποταμίευση για πάρτη μας. Μπροστά μας θα τα βρούμε, διάολε!       

Το νόημα της προχτεσινής απεργίας

Διαβάζω τις περισπούδαστες αναλύσεις των εφημερίδων και αρχίζω να αμφιβάλλω για την πνευματική μου ικανότητα. Μήπως έχω πράγματι αρχίσει να το χάνω; Δεν μπορεί να έχω εγώ δίκιο και να 'χουν άδικο όλοι οι "παραμορφωμένοι" κονδυλοφόροι!

Για παράδειγμα, βλέποντας τις προχτεσινές διαδηλώσεις και πορείες κατά την γενική απεργία, προσπάθησα να διερμηνεύσω τους λόγους για τους οποίους τόσες χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στον δρόμο. Ας πούμε, στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, δεν χρειάστηκε να κουραστώ για να καταλάβω τι εννοούσαν τα συνθήματα "εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά, χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά" και "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη". Ας πούμε, επίσης, ότι από τις συγκεντρώσεις των "επίσημων" εργατικών κέντρων κατάλαβα πως στόχος ήταν να μη περάσουν τα νέα μέτρα και να καταργηθεί το μνημόνιο. Εν τάξει; Κατάλαβα καλά ή όχι;

Φαίνεται πως όχι. Για παράδειγμα, η "Ημερησία" κατάλαβε ότι ο κόσμος αγανακτεί όχι επειδή πεθαίνει λίγο-λίγο κάθε μέρα αλλά επειδή τα μέτρα δεν δίνουν ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Λογικόν! Απλώς εγώ δεν κατάλαβα ότι έχουμε καβαντζάρει το σήμερα και έχουμε κόψιμο μόνο για το αύριο.

Μάλιστα, το λαμπρακαίηκο με "Τα Νέα" πήγε το θέμα ένα βήμα παραπέρα, διαπιστώνοντας ότι "το αίτημα είναι επίσης κοινό: πολιτικές ανάπτυξης εδώ και τώρα". Πώς δεν το κατάλαβα, ο μαλάκας; Τόσες χιλιάδες νοματαίοι βγήκαν στον δρόμο ζητώντας ανάπτυξη "εδώ και τώρα" αλλά εγώ...μαύρα μεσάνυχτα... Τί διάολο; σκατά έχω στο κεφάλι μου;

Αλλά εκεί που ένοιωσα απολύτως ηλίθιος ήταν με την "Καθημερινή". Μιλάμε ότι η συμμωρία (συν + μωρία) του Αλαφούζου δεν παίζεται με τίποτε! Οι άνθρωποι είναι αιώνες μπροστά. Τι Κέυνς και Μαρξ και Σάμουελσον και αρχίδια... Εδώ μιλάμε για Παπαχελά, Πορτοσάλτε και Μπάμπη (ένας είναι ο Μπάμπης), που έχουν δημιουργήσει ολόκληρη σχολή σφουγγοκωλάριων τού συστήματος! Απολαύστε τον αφορισμό ενός καινούργιου φυντανιού τους, του Κώστα Ιορδανίδη (για να τον έχουμε υπ' όψη μας): "Η προσαρμογή στα ευρωπαϊκώς ισχύοντα -ασχέτως εάν ο τρόπος που επελέγη είναι σωτήριος ή καταστροφικός- συνεπάγεται την εξάρθρωση του παλαιού συστήματος..."! (*)

Τέλειο; Δεν υπάρχει, λέμε! Γουστάρω την φράση ανάμεσα στις παύλες και θα την επαναλάβω για να την εμπεδώσουμε καλύτερα: "ασχέτως εάν ο τρόπος που επελέγη είναι σωτήριος ή καταστροφικός"!! Καραμπάμ και ουάου και γαμώ, δηλαδή! Παναπεί, αν θέλουμε να γίνουμε επί τέλους ευρωπαίοι, δεν έχει σημασία αν σωθούμε ή καταστραφούμε! Αυτό είναι, ρε πούστη μου! "Για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος της ελευθερία" βαράτε με κι ας κλαίω, αν είναι έτσι να γίνουμε -επί τέλους!- ευρωπαίοι! Πάει στον διάολο, τόσες θυσίες κάνανε οι προγονοί μας...να μη κάνουμε κι εμείς άλλη μία; Αφού όλοι το ίδιο μας λένε: προσοχή μη βγούμε από την ευρωπαϊκή ένωση κι από το ευρώ. Ακόμη και το Ενιαίο Κοινωνικό Μέτωπο (ο ΣυΡιζΑ δηλαδή) αυτό δεν λέει; Ε, ας καταστραφούμε κι εμείς λιγάκι, αν είναι να μη χάσουμε το ευρώ!

Αλλά, μη μένουμε μόνο ανάμεσα στις παύλες. Ας βγούμε κι έξω απ' αυτές: "Η προσαρμογή στα ευρωπαϊκώς ισχύοντα...(παύλες)...συνεπάγεται την εξάρθρωση του παλαιού συστήματος". Προσέξτε και μη παίρνετε θάρρος, ε; Όταν λέμε "παλαιό σύστημα", δεν εννοούμε τους λογής-λογής μπινέδες που διαφεντεύουν τούτον τον τόπο από το 1830 και δώθε, να εξηγούμαστε. Εννοούμε τα εργατικά μας κεκτημένα δικαιώματα, τους αξιοπρεπείς μισθούς και τις ανθρώπινες συντάξεις μας, την δωρεάν παιδεία μας και, εν γένει, τις κοινωνικές παροχές μας (για τις οποίες έχουμε πληρώσει τα μαλλιοκέφαλά μας). Αυτά είναι που πρέπει να εξαρθρωθούν. Συνεννοηθήκαμε; Άντε, γιατί εγώ προς στιγμή νόμισα ότι θα εξαρθρωνόταν όλο αυτό το αστικοκαπιταλιστικό σύστημα που διαγουμίζει τις ζωές μας...

Ιδού, λοιπόν, πόσα μεγάλα και σπουδαία νοήματα είχαν οι προχτεσινές απεργιακές κινητοποιήσεις, από τα οποία εγώ δεν πήρα μυρουδιά. Ας είναι καλά οι "έγκριτοι" που με ενημερώνουν "έγκαιρα και έγκυρα"...


(*) Όσοι έχουν το κουράγιο να ακολουθήσουν τον διασύνδεσμο [link] και διαβάσουν ολόκληρο το άρθρο, θα δουν ότι η δημοσιογραφάρα βάζει την φράση "αντιλαϊκή στάση" σε εισαγωγικά!

Άμα λάχει!

"Ό,τι κάναμε τόσο καιρό, ο Σαμαράς και οι άλλοι αρχηγοί, για να ανορθωθεί το κύρος της χώρας στο εξωτερικό, εξανεμίστηκε μέσα σε μια ημέρα από αυτό το δημοσίευμα. Ένα δημοσίευμα που πλήττει το θεσμό του προέδρου της βουλής και το πολιτικό σύστημα..."

Αυτά δήλωσε ο Βαγγέλας, διανθίζοντάς τα με τα "άμα λάχει" του, με τα "σαλονάτα" του και με την -προειδοποίηση να το πω...ενημέρωση να το πω...πώς να το πω;- πως, όταν βγάζει το κουστούμι του, βγάζει πρώτα το παντελόνι του. Άμα λάχει δηλαδή.

Μάγκας ο Βαγγέλας. Τουλάχιστον, τα μάγκικα τα μιλάει μια χαρά και περί αυτού δεν χωρεί καμμιά αμφιβολία. Άλλωστε, είναι η μόνη γλώσσα που μιλάει μιας και με τα σωστά ελληνικά δεν τα πολυκαταφέρνει και τα αγγλικά του περιορίζονται στο "γκουντ μόρνινγκ" και στο ζουμπουλιακό "γιου αρ ε γκουντ στιούντεντ" κι αυτά με το δικό του, χαρακτηριστικό αξάν. (Ανοίγουμε παρενθεσούλα. Βέβαια, μπορεί σήμερα να χρειάζεται άριστη γνώση τουλάχιστον δυο ξένων γλωσσών για να δουλέψεις έστω ως πίτσα-μπόυ αλλά, προφανώς, η γνώση ξένων γλωσσών δεν είναι προαπαιτούμενο για να σκαρφαλώσει κάποιος στο δεύτερο τη τάξει αξίωμα της χώρας. Μη ξεχνάμε ότι ο πρόεδρος της βουλής αντικαθιστά τον πρόεδρο της δημοκρατίας, αν ο τελευταίος ξαφνικά παραιτηθεί ή πεθάνει. Άμα λάχει, δηλαδή. Κλείνουμε την παρενθεσούλα.)

Προσωπικώς, δεν δίνω δεκάρα τσακιστή για το αν ο Βαγγέλας είναι πράγματι μπλεγμένος σε οποιοδήποτε σκάνδαλο ή αν είναι θύμα σκευωρίας. Ειλικρινά, ειλικρινέστατα, χέστηκα και για τον Βαγγέλα και για τον Άκη και για τον οποιονδήποτε από δαύτους, για έναν απλό λόγο: επειδή το αστικό πολιτικό κατεστημένο τούτου του τόπου στο σύνολό του και άσχετα από το ποιοι έβαλαν λεφτά στο παντελόνι τους φροντίζει πάντοτε (και με ιδιαίτερη επιμέλεια μάλιστα) να πλουτίζει μια μικρή και συγκεκριμμένη κάστα κομπραδόρων που λυμαίνονται τον τόπο. Αυτό είναι για μένα το πραγματικό και διαρκές σκάνδαλο. Άμα λάχει, δηλαδή.

Όμως, θεωρώ πως υπάρχει κάτι εξαιρετικά ανησυχητικό σε όσα είπε ο Μεϊμαράκης. Πρόκειται για την δήλωσή του ότι το δημοσίευμα της εφημερίδας Real News πλήττει τον θεσμό τού πρόεδρου τής βουλής και το πολιτικό σύστημα γενικώτερα. Η ανησυχία μου προέρχεται από την διαπίστωση ότι οι θεσμοί και το σύστημά μας είναι τόσο αδύναμα ώστε πλήττονται από μια επίθεση κατά του Βαγγέλα. Πόσο αδύναμοι πρέπει να είμαστε για να αποτελεί ο Βαγγέλας κολώνα των θεσμών και συστήματος... Άμα λάχει, δηλαδή.

Φυσικά, δεν είναι μόνο το ελληνικό πολιτικό σύστημα αδύναμο, για να εξηγούμαστε. Τις ίδιες αδυναμίες, για παράδειγμα, διαπιστώσαμε προχτές και στην Ισπανία, όπου η αστυνομία έβαλε στο σημάδι τους διαδηλωτές. Όπως δήλωσε η αντιπρόεδρος της ισπανικής κυβέρνησης, η θενιόρα Σοράγια Σάενθ δε Σανταμαρία, "όταν κάποιος διαδηλώνει βίαια (σ.σ.: !!!) και ενώπιον της βουλής των ισπανών, δεν μιλάμε για δημοκρατία αλλά για τρομοκρατία"! Δηλαδή, ρε μανταμίτσα, τί τους είπες; Μπορείτε να διαδηλώνετε βίαια αλλά όχι ενώπιον της βουλής των ισπανών; Διαδηλώστε βίαια κάπου στα περίχωρα, ας πούμε; Και τί σημαίνει "βίαια"; Να αμύνομαι όταν η μπατσονομία με πλακώνει με τα γκλομπ άνευ λόγου και αιτίας; Ή, μάλλον, με πλακώνει επειδή η κυβέρνηση με θεωρεί τρομοκράτη; Προφανώς. Καθ' ότι μόνο η αστυνομία έχει νόμιμο δικαίωμα στην βία. Άμα λάχει, δηλαδή.

Ας κλείσουμε, επιστρέφοντας στην περίπτωση Μεϊμαράκη και σε όσα κατήγγειλε η κοινοβουλευτική εκπρόσωπος της ΝουΔου στην βουλή: "Η πραγματικότητα είναι ότι το ΣΔΟΕ έχει από καιρό εξελιχθεί σε ένα κέντρο συκοφαντίας και διαρροών, το οποίο έχει εξελιχθεί σε ένα εξωκοινοβουλευτικό κέντρο". Μάλιστα, έτσι ακριβώς το είπε η κυρία Βούλτεψη! Μόνο που δεν μας είπες, κυρα-Σοφία μας, αν το ΣΔΟΕ είναι κέντρο συκοφαντίας γενικά ή μόνο όταν ασχολείται με υποθέσεις βουλευτών. Καθ' ότι, όπως μας τα λες, δικαιούμαι κι εγώ να πιστέψω πως όλοι αυτοί οι φοροφυγάδες και απατεώνες, που μας μοστράρετε κάθε τρεις και λίγο στο γυαλί, δεν είναι παρά θύματα συκοφαντιών. Άμα λάχει, δηλαδή.

"Τραγούδι της απεργίας"

Σήμερα, μέρα απεργίας, το ιστολόγιο, πιστό στις αρχές του, δεν θα "δουλέψει". Μα, όπως συνηθίζει, θα προσφέρει στους φίλους του ένα αντίδωρο, μιας και τέτοιες μέρες χρειαζόμαστε κάτι να μας στηλώσει. Το σημερινό μας αντίδωρο, λοιπόν, θα το πάρουμε από το χέρι τού Μπέρτολντ Μπρεχτ και θα 'ναι ένα σύντομο ποίημα (τραγούδι, πες καλύτερα) που ταιριάζει απόλυτα σε μια μέρα απεργίας. Τίτλος του: "Τραγούδι της απεργίας":


Βγες έξω, σύντροφε! Ρίσκαρε 
τη δεκάρα, που ούτε δεκάρα πια δεν είναι,
τον τόπο για ύπνο που πάνω του πέφτει η βροχή 
και της δουλειάς τη θέση που αύριο θα χάσεις!

Βγες έξω, σύντροφε, αντιμέτωπος με τα όπλα
και διεκδίκησε το μεροκάματό σου!
Σαν ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα να χάσεις,
όπλα αρκετά οι αστυνόμοι τους δεν έχουν! 

Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας: 
Κάνε πράξη την αλληλεγγύη!

[Μπέρτολντ Μπρεχτ, "Ποιήματα", μετάφραση Νάντια Βαλαβάνη, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή]

Εθνικόφρων φρενοβλάβεια (Σάμος, 1947)

Στο χτεσινό σημείωμα έγραφα: "Όμως, η αστική εξουσία δεν θέλει ειρήνη. Θέλει να βγάλει από την μέση κάθε κομμουνιστή, κάθε αριστερό και, γενικώτερα, κάθε ένα που μπορεί να της δημιουργήσει πρόβλημα στο διαφέντεμα του τόπου". Επειδή, χτες βράδυ, αυτές οι δυο αράδες έγιναν θέμα στην παρέα, ας προσθέσω δυο-τρία πραγματάκια, σε επίρρωση όσων έγραψα.

Είναι αλήθεια ότι η ανταρτική δραστηριότητα ήταν από περιορισμένη έως ανύπαρκτη στα νησιά, προφανώς λόγω της μορφολογίας του έδαφους τους, η οποία δεν ευνοεί τον ανταρτοπόλεμο. Βεβαίως, στην Κρήτη υπήρξε αντάρτικο αλλά η Κρήτη δεν έχει σχέση με τα υπόλοιπα μικρά νησιά, καθώς διαθέτει και την μεγάλη έκταση αλλά και τους ορεινούς όγκους που χρειάζεται κάθε αντάρτικο. Για τους ίδιους λόγους υπήρξε ανταρτική δράση (σαφώς μικρότερης έκτασης) και στην Λέσβο. Μόνη εξαίρεση στον κανόνα ήταν το "κόκκινο νησί", η Ικαρία, όπου οι μικρές ανταρτικές ομάδες των Σίμου Γεράκη, Χρήστου Μαυρογιώργη και Γιάννη Τσερμέγκα επέμεναν να κρατούν απασχολημένο ένα κομμάτι τού "εθνικού στρατού", ώστε να μη του επιτρέψουν να ενισχύσει τα στρατεύματα που χτυπούσαν τον Γράμμο και το Βίτσι.

Από τον κανόνα δεν ξέφυγε η Σάμος, όπου επικράτησε σχετική ηρεμία μετά την λήξη τής κατοχής. Δυστυχώς, όμως, εκείνη την εποχή ήταν νομάρχης ο περιβόητος δοσίλογος Χρήστος Κούσουλας, τον οποίο ο ακραιφνής εθνικόφρων συμπατριώτης του Θεμιστοκλής Σοφούλης είχε χαρακτηρίσει ως φρενοβλαβή. Αυτός ο ανεκδιήγητος νομάρχης, λοιπόν, στον πανηγυρικό που εκφώνησε την 25η Μαρτίου 1947, δεν δίστασε να βροντοφωνάξει: "Με τον αγώνα που διεξάγεται σήμερον διά την ύπαρξιν της ελληνικής φυλής, αγώνα κατά των επιδρομέων της, διασαφηνίζεται απολύτως, ότι δεν κατοικούν εις την Ελλάδα Ελληνες αριστεροί, αλλά κομμουνιστική ελληνόφωνος μειονότης, ενεργούσα και συμμαχούσα με τους επιδρομείς της πατρίδος. Η μειονότης άλλωστε αυτή, η εξαγγέλλουσα, διακηρύττουσα και προπαγανδίζουσα την συμφιλίωσιν, απεδείχθη και παρά της Διεθνούς Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών ότι είναι συμπαραστάτης και σύμμαχος των σλάβων. Διά τούτο αρνούμεθα και αποκηρύττομεν κάθε συμφιλιωτικήν κίνησιν μέχρι περατώσεως του αγώνος μας εναντίον των επιδρομέων".

Άλλο που δεν ήθελαν οι λογής-λογής "εθνικόφρονες" (δοσίλογοι, μαυραγορίτες, παρακρατικοί κλπ), οι οποίοι έσπευσαν να συμμορφωθούν με το κάλεσμα του νομάρχη. Εξαπολύθηκε ένα απίστευτης βιαιότητας πογκρόμ εναντίον όχι μόνο των κομμουνιστών, των κομμουνιζόντων και των απλώς σοσιαλιζόντων αλλά και εναντίον των οικογενειών τους. Στόχος, βέβαια, δεν ήταν ο "καθαρμός" της πατρίδας από τα "μιάσματα". Αυτή ήταν απλώς η δικαιολογία. Ο σκοπός ήταν να αρπαχτούν οι περιουσίες εκείνων που πέθαιναν.

Μέσα σε λίγες μόνο μέρες, οι κυνηγημένοι πήραν τα βουνά. Κι ενώ στην διάρκεια της κατοχής στον Κερκετέα (Κέρκη, για τους ντόπιους) υπήρχαν ελάχιστοι αντιστασιακοί, ξαφνικά το βουνό γέμισε αντάρτες. Αντάρτες που δεν πολεμούσαν μόνο για τις ιδέες τού Δημοκρατικού Στρατού αλλά και για να σώσουν τις ζωές τους και τις ζωές των οικείων τους. Η αιματοχυσία πήρε τέτοιες διαστάσεις ώστε ο Ειρηναίος (ένας πραγματικά φωτισμένος δεσπότης) συγκάλεσε σύσκεψη όλων των αρχών του νησιού προκειμένου να την σταματήσει. Στην σύσκεψη αυτή όλοι συμφώνησαν ότι έπρεπε να γίνει ανακωχή, ώστε να επικρατήσει και πάλι η ειρήνη. Όλοι, πλην νομάρχου.

Ο Κούσουλας δεν μπορούσε να χωνέψει ότι τον έγραψαν όλοι στ' αχαμνά τους κι αποφάσισε να περάσει το δικό του με το ζόρι. Έτσι, λοιπόν, ενώ είχαν δρομολογηθεί οι διαδικασίες τής ανακωχής, στις αρχές Οκτωβρίου 1947 εμφανίστηκε στα παράλια του νησιού ο στόλος, ο οποίος άρχισε να βομβαρδίζει ανηλεώς τον Κερκετέα. Η λαϊκή αντίδραση γι' αυτή την ελεινή πράξη ήταν τόσο ισχυρή ώστε στις 8 Οκτωβρίου ο Κούσουλας υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την θέση του. Παρά ταύτα, η δραστηριότητα των "εθνικοφρόνων" δεν μειώθηκε καθόλου.

Αποτέλεσμα: στα μέσα Οκτωβρίου, οι ανταρτικές ομάδες οργανώθηκαν σε κανονικό στρατό με πέντε τμήματα: του Κεντρικού Καρβούνη, του Ανατολικού Καρβούνη, των Λακών, του Πλατάνου και του Κέρκη, με αντίστοιχες έδρες τα Μαρμαράκια, τα Κοχύλια, την Μερτζάνη, την Κατλάκα και τον Αη-Λια και αρχηγούς αντίστοιχα τον Γιάννη Σοφούλη, τον Μιλτιάδη Βακάκη, τον Θόδωρο Βασιλείου, τον Δημήτρη Ασημίνα και τον Μάνο Πίτα. Παράλληλα, οργανώθηκε επιμελητεία υπό τον Χρήστο Παντελόγλου, λόχος μηχανημάτων υπό τον Γιάννη Τζίχα και έμπεδο νεοσυλλέκτων κοντά στις Λάκες, με πρώτο εκπαιδευτή τον έφεδρο ανθυπολοχαγό Σταμάτη Δεμερτζή.

Κάπως έτσι, λοιπόν, το αιματοκύλισμα συνεχίστηκε μέχρι την λήξη του εμφυλίου, τον Αύγουστο του 1949. Ένα αιματοκύλισμα που μεθοδεύτηκε, ξεκίνησε και συνεχίστηκε αποκλειστικά από την αρρωστημένη δίψα των "εθνικοφρόνων" να εξαφανίσουν όσους επέμεναν να διαφωνούν με δαύτους.

33 χρόνια αντάρτες

Κοιτάζω τα χαρτάκια και τα αποκόμματα πάνω στο γραφείο μου αλλά δυσκολεύομαι να αποφασίσω σε ποιο θέμα να αφιερώσω το σημερινό κείμενό μου. Όλα μού φαίνονται απαισιόδοξα, ειδικά για Δευτέρα. Τελικά, θα σημειώσω στο ιστολόγιό μου αυτό που με συγκίνησε περισσότερο από όσα διάβασα το σαββατοκύριακο...

Η ιστορία αρχίζει πολλά χρόνια πίσω, κάπου στα 1944. Τότε που οι γερμανοί αποχωρούν από την Ελλάδα, καθώς το τέλος τού πολέμου και η συντριβή τού χιτλερισμού πλησιάζει. Μόνο που οι γερμανοί δεν αποχωρούν από όλη την Ελλάδα. Εντεκάμισυ χιλιάδες από δαύτους παραμένουν στην Κρήτη, υπό τις ευλογίες των Άγγλων. Βέβαια, ο αγγλικός λέων έχει φροντίσει να "τυλίξει" το λαϊκό κίνημα με τις συμφωνίες τού Λιβάνου (Μάιος 1944) και της Καζέρτας (Σεπτέμβριος 1944), ενώ παράλληλα μεθοδεύει και το οριστικό ξεδόντιασμα του αντάρτικου με τον σχεδιασμό τής συμφωνίας τής Βάρκιζας (12/2/1945), αλλά ξέρει πολύ καλά ότι οι κρητικοί είναι πολύ "κουζουλοί" για να συμμορφωθούν με τέτοιες συμφωνίες.

Έτσι, οι άγγλοι δεν διστάζουν να συνεργαστούν με τους γερμανούς στην Κρήτη, προκειμένου να ελέγξουν τους αντάρτες τού νησιού. Απόδειξη είναι το γεγονός ότι η συμφωνία τής Βάρκιζας δεν αναφέρει τίποτε για αφοπλισμό των κρητικών αντάρτικων μονάδων. Όπως απόδειξη συνιστά η αλληλογραφία μεταξύ αγγλικών και γερμανικών μονάδων του νησιού, οι οποίες συντονίζονται για να καταπνίξουν κάθε ανταρτική ενέργεια. Τελικά, οι κρητικοί αντάρτες κατεβαίνουν από τα βουνά, επιστρέφουν στα χωριά τους και το κεφάλαιο "αντίσταση" κλείνει για την Κρήτη δίχως τα ολοκαυτώματα που γνώρισαν ο Γράμμος και το Βίτσι. Έτσι, τον Μάιο του 1945, μια ολόκληρη εβδομάδα μετά την επίσημη παράδοση της Γερμανίας, οι άγγλοι φροντίζουν για την μεταφορά των γερμανών στρατιωτών στην -συνθηκολογημένη πια- πατρίδα τους. Εντεκάμισυ χιλιάδες γερμανοί φεύγουν από την Ελλάδα δίχως να ανοίξει ρουθούνι.

Όμως, η αστική εξουσία δεν θέλει ειρήνη. Θέλει να βγάλει από την μέση κάθε κομμουνιστή, κάθε αριστερό και, γενικώτερα, κάθε ένα που μπορεί να της δημιουργήσει πρόβλημα στο διαφέντεμα του τόπου. Έτσι, λοιπόν, δεν διστάζει να υποθάλψει την δημιουργία παραστρατιωτικών οργανώσεων, οι οποίες στρώνουν τους παλιούς ΕΑΜίτες στο κυνήγι. Η σημαντικώτερη από αυτές τις οργανώσεις τής Κρήτης είναι το "Σώμα Χωροφυλάκων Άνευ Θητείας", το οποίο στήνει ο πρώην συνεργάτης των γερμανών και καραμπινάτος δωσίλογος Παύλος Γύπαρης, με την παρότρυνση και την ενίσχυση εκείνου του πανηλίθιου Σοφοκλή Βενιζέλου.

Σύμφωνα με την επίσημη κυβέρνηση, με την οποία συμφωνεί απολύτως και η εφημερίδα των Χανίων "Κήρυξ" (την οποία εκδίδει ένας φέρελπις πολιτικός ονόματι Κωνσταντίνος Μητσοτάκης), ο Γύπαρης επιτελεί "εθνοσωτήριο" έργο. Οι "γυπαραίοι", με την κάλυψη των άγγλων, οργώνουν το νησί και σκοτώνουν αδιακρίτως όποιον αριστερό βρεθεί στο διάβα τους. Από το μένος τους δεν γλιτώνει ούτε ο ήρωας συνταγματάρχης Γιώργος Παπουτσάκης, ο οποίος βρίσκεται σε τιμητική αποστρατεία. Φυσικά, η δράση των παραστρατιωτικών εξωθεί τους παλιούς ΕΑΜίτες να ξαναπάρουν τα όπλα και να ξανανεβούν στα βουνά.

Η τελευταία μεγάλη μάχη που έδωσαν αυτοί οι αντάρτες ήταν η μάχη τής Σαμαριάς, τον Ιούνιο του 1948, από την οποία επέζησαν καμμιά εκατοστή. Μέχρι τα τέλη Αυγούστου 1949, έχουν απομείνει καμμιά σαρανταριά, εγκλωβισμένοι στις Μαδάρες, στα Λευκά Όρη. Μέρα με την ημέρα λιγοστεύουν. Μέχρι τα τέλη τού 1950 έχουν μείνει 14, αλλά το κυνήγι τους συνεχίζεται. Το 1958 έχουν απομείνει 8. Απ' αυτούς, οι 6 καταφέρνουν ένας-ένας να φύγουν κρυφά από την Κρήτη και συγκεντρώνονται στην Αθήνα. Το 1962 περνούν στην Ιταλία, απ' όπου -με την βοήθεια ιταλών συντρόφων τους- φτάνουν μέχρι την Τασκένδη, όπου παραμένουν ως το 1976 οπότε επαναπατρίζονται.

Μετά την αναχώρηση των 6, στα βουνά παραμένουν οι δυο τελευταίοι αντάρτες, τους οποίους κυνηγά λυσσαλέα το παρακράτος. Δυο αντάρτες, που κρύβονται σαν τα ζουλάπια σε σπηλιές, στάβλους, κατώγια σπιτιών. Ευτυχώς γι' αυτούς, οι απλοί χωριάτες τούς ανοίγουν τα σπίτια τους, τους κρύβουν, τους ταΐζουν. Το παρακράτος έχει λυσσάξει. Το επίσημο κράτος τούς κηρύσσει καταζητούμενους. Όμως οι δυο πρώην μαχητές τού Δημοκρατικού Στρατού αντέχουν. Τα χρόνια περνούν. Η δημοκρατία καταλύεται από το πραξικόπημα των συνταγματαρχών. Η χώρα βυθίζεται σε επταετές σκοτάδι. Το ξημέρωμα, που έρχεται τον Ιούλιο του 1974, βρίσκει τους δυο αντάρτες να κρύβονται ακόμη στα βουνά. Εκείνο το βράδυ, το τελευταίο βράδυ τής χούντας, δίνουν την τελευταία τους μάχη με ένα απόσπασμα των ΤΕΑ και ξεφεύγουν για πολλοστή φορά.

Επί τέλους, το 1975 η δημοκρατία συγκινείται και αίρει την επίσημη δίωξη των δυο ανταρτών, αμνηστεύοντάς τους από όλα τα "εγκλήματα" που τους είχαν φορτώσει οι κυβερνήσεις Πλαστήρα-Παπάγου-Παπανδρέου-Στεφανόπουλου-Κανελλόπουλου. Επί τέλους, έφτασε η πολυπόθητη ώρα για τον Γιώργο Τσομπανάκη και τον Σπύρο Μπλαζάκη να κατεβούν από το βουνό, όπου ζούσαν από το 1942. Το δικό τους αντάρτικο είχε κρατήσει 33 ολόκληρα χρόνια...


ΥΓ:  Όπως πέρασαν μαζί την ζωή τους, έτσι μαζί έφυγαν απ' αυτήν οι δυο φίλοι: την 1η Νοεμβρίου 1996 πέθανε ο Γιώργος Τσομπανάκης, στις 4 Δεκεμβρίου τον ακολούθησε ο Σπύρος Μπλαζάκης.

"Η καρδιά του σκότους"

Στον Τζόζεφ Κόνραντ (Γιόζεφ Φιοντόρ Κορζενιόφσκι, 1857-1924) είχαμε αναφερθεί πριν ενάμιση -περίπου- χρόνο, όταν παρουσιάσαμε το κλασσικό του αριστούργημα "Η γραμμή σκιάς". Σήμερα θα μιλήσουμε για ένα άλλο βιβλίο τού αγγλόφωνου, πλην πολωνικής καταγωγής, συγγραφέα με το οποίο έγινε περισσότερο γνωστός μισό -και πλέον- αιώνα μετά τον θάνατό του. Πρόκειται για την νουβέλλα "Η καρδιά του σκότους", η οποία ενέπνευσε τον Φράνσις Φορντ Κόππολα να γυρίσει το all time classic αριστούργημά του "Αποκάλυψη τώρα".

Η υπόθεση του βιβλίου είναι μάλλον απλοϊκή. Στην προσπάθειά του να βρει δουλειά, ο άνεργος καπετάνιος Τσάρλι Μάρλοου προσλαμβάνεται από μια αποικιακή εταιρεία για να κουμαντάρει ένα ποταμόπλοιό της σε κάποιον ποταμό τού Κονγκό, ο οποίος δεν κατονομάζεται. Σκοπός τού Μάρλοου θα είναι να μεταφέρει το φίλντισι που "αγοράζει" η εταιρεία από τους ιθαγενείς, "πληρώνοντάς" τους με φανταχτερές χάντρες και κομματάκια χάλκινου σύρματος. Την "δουλειά" τής εταιρείας αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν διάφοροι πράκτορες-ανταποκριτές της, οι οποίοι βρίσκονται διασκορπισμένοι σε ολόκληρο το Κονγκό.

Πριν καλά-καλά πατήσει το πόδι του στην αφρικανική ήπειρο, ο Μάρλοου ακούει να γίνεται λόγος για τον Κουρτς, τον πιο διάσημο πράκτορα της εταιρείας, ο οποίος μαζεύει μόνος του περισσότερο φίλντισι από όλους τους άλλους πράκτορες μαζί. Μόνο που ο Κουρτς έχει ένα ελάττωμα: δεν διστάζει να σκοτώσει τους ιθαγενείς και να κάψει τα χωριά τους. Κι αυτό δεν το κάνει για να κλέψει το φίλντισι (άλλωστε, ουσιαστικά το κλέβει αφού το πληρώνει με χάντρες) αλλά επειδή πιστεύει πως, αφανίζοντας τους μαύρους, τους...εκπολιτίζει. Όμως, αυτή η "ιδιοτροπία" τού Κουρτς έχει αρχίσει να διαδίδεται και η εταιρεία ανησυχεί πλέον για την φήμη της. Έτσι, ο Μάρλοου πρέπει να αναζητήσει τον παρανοϊκό Κουρτς και να τον σκοτώσει.

Με την σύντομη νουβέλλα του (μόλις 120 σελίδες) ο Κόνραντ μπήγει δίκοπο μαχαίρι στην καρδιά του εκμεταλλευτικού εμπορίου των αποικιών, το οποίο ανθούσε εκείνη την εποχή. Συνάμα, μέσα από το ψυχογράφημα του Κουρτς (ο οποίος προσπαθεί να εκπολιτίσει τους ιθαγενείς ενώ τους κλέβει και τους δολοφονεί), στιγματίζει τον δυτικό πολιτισμό, λίγα χρόνια πριν αυτός ο πολιτισμός οδηγήσει στο αιματοκύλισμα ολόκληρη την Ευρώπη.

Το 1979, το Κονγκό -υποτίθεται πως- είναι πλέον ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος. Έτσι, ο Κόππολα μεταφέρει την δράση τής ταινίας του στο Βιετνάμ, το οποίο είναι περισσότερο επίκαιρο. Όσο κι αν ο Μάρλον Μπράντο (ως συνταγματάρχης Κουρτς) δεν θυμίζει τον μικροκαμωμένο (στα γερμανικά, "κουρτς" σημαίνει ακριβώς αυτό) κι ασθενικό ήρωα του Κόνραντ, αποτελεί σχεδόν ακριβές ψυχογραφικό αντίγραφο τού πράκτορα Κουρτς. Συγκριτικά, όμως, "Η καρδιά του σκότους" είναι λιγώτερο κραυγαλέα από το "Αποκάλυψη τώρα", ο πράκτορας της νουβέλλας είναι λιγώτερο μοχθηρός από τον συνώνυμό του συνταγματάρχη και ο Τσάρλι Μάρλοου δεν έχει καμμία σχέση με την σκληράδα τού λοχαγού Γουίλλαρντ (Μάρτιν Σην). Πάντως, ενώ το όνομα και η σκιά του πλανάται διαρκώς στην εξέλιξη της ιστορίας, ο πράκτορας Κουρτς εμφανίζεται ελάχιστα, ακριβώς όπως και ο συνταγματάρχης στην ταινία: πρωτοπαρουσιάζεται στην σελίδα 100 και πεθαίνει στην σελίδα 117:

... Πέρασα πάλι το απόγευμα. Τον βρήκα ξαπλωμένο ανάσκελα με τα μάτια κλειστά και ξαναβγήκα αθόρυβα, αλλά τον άκουσα να ψιθυρίζει: "Να ζήσεις σωστά, να πεθάνεις, να πεθάνεις..." Έστησα αυτί. Τίποτ' άλλο. Να έκανε άραγε πρόβα σε κάποιον λόγο στον ύπνο του, ή μήπως ήταν τμήμα κάποιας φράσης από άρθρο εφημερίδας; Έγραφε παλιότερα σε εφημερίδες και είχε σκοπό να συνεχίσει - "για να διαδώσω τις ιδέες μου. Πρέπει"...
...Κάποιο βράδυ, μπαίνοντας μέσα με ένα κερί, τρόμαξα ακούγοντάς τον να λέει, με λιγάκι τρεμάμενη φωνή: "Κάθομαι εδώ στο σκοτάδι και περιμένω τον θάνατο"...Κατάφερα και ψέλλισα ένα "ωχ, κουταμάρες!" κι απόμεινα εκεί δίπλα του σαν απολιθωμένος...Φώναξε με φωνή ψιθυριστή σε κάποια εικόνα, σε κάποιο όραμα φώναξε δυο φορές - μια κραυγή που δεν ήταν πιο δυνατή από ανάσα: "Η φρίκη! Η φρίκη"...

"Η καρδιά του σκότους" γράφτηκε στο λυκόφως τού 19ου αιώνα (πρωτοκυκλοφόρησε το 1900) και δείχνει έντονα την ηλικία της αλλά παραμένει ένα κλασσικό βιβλίο, γραμμένο από έναν πραγματικά σημαντικό συγγραφέα. Προσωπικά, στην αρχή το διάβαζα αργά επειδή ένοιωθα να με κουράζει αλλά επιτάχυνα τον ρυθμό μόλις κατάλαβα ότι ακριβώς αυτό επεδίωκε ο Κόνραντ: να κουράσει τον αναγνώστη και να τον κάνει να αγανακτήσει. Γι' αυτό και δεν επιφύλαξε καμμιά έκπληξη και καμμιά έκρηξη στο φινάλε: η έκρηξη πρέπει να έχει ήδη γίνει μέσα στον αναγνώστη.

Κάποιοι έγραψαν πως "Η καρδιά του σκότους" αποτελεί μια ελεγεία στην παρακμή. Κάποιο άλλοι υποστήριξαν πως συνιστά μια αλληγορική αυτοβιογραφία τού -έτσι κι αλλιώς, ναυτικού- Κόνραντ. Ελάχιστη σημασία έχουν όλα αυτά. Η ουσία είναι ότι, χάρη στις εκδόσεις "Πατάκη", εμείς μπορούμε να απολαύσουμε ένα από τα σημαντικώτερα βιβλία τής αγγλικής λογοτεχνίας με λιγώτερα από 8 ευρώ. Κι αυτό κάνουμε.

Μικρομεσαίοι: αυτά τα τρωκτικά

Εκτός από τα λαμόγια που εισπράττουν συντάξεις πεθαμένων, στα οποία αναφερθήκαμε χτες, οι καλοί μας πολιτικοί (φυσικά, με την βοήθεια των επίσης καλών μας δημοσιογράφων) μας δείχνουν τις τελευταίες μέρες, με το δάχτυλο τεντωμένο, ποιοι άλλοι ευθύνονται για την κατάντια αυτού του τόπου: οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες που φοροδιαφυγούν (*).

Σύμφωνα με την περισπούδαστη δημοσιογράφα κύρια Πυργιώτη, για παράδειγμα, δεν θα χρειάζονταν τα μέτρα των 11,5 δισ. αν οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες ήσαν συνεπείς στις φορολογικές τους υποχρεώσεις, διότι περίπου εκεί υπολογίζονται τα "διαφυγόντα έσοδα" του κράτους από την φοροδιαφυγή αυτών των "τρωκτικών". Βλέπετε, οι εν λόγω επαγγελματίες είναι και χιλιάδες αλλά και διασπαρμένοι σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, οπότε η σύλληψή τους είναι από εξαιρετικά δύσκολη έως αδύνατη.

Είναι λογικό, λοιπόν, να αγανακτεί και να εξανίσταται ο κάθε μισθωτός ή συνταξιούχος, καθώς βλέπει να τσακίζονται οι αποδοχές του προκειμένου να εξοικονομηθούν όσα κλέβουν όλα αυτά τα τρωκτικά, οι μικρομεσαίοι. Και είναι επίσης λογικό να συμφωνεί με τον υπουργό οικονομικών, ο οποίος φωνάζει προς κάθε κατεύθυνση ότι όλοι οφείλουμε να ζητάμε απόδειξη για κάθε συναλλαγή μας καθώς οι φόροι, τους οποίους γλιτώνει όποιος δεν κόβει απόδειξη, θα πέσουν στην πλάτη μας. Όμως, πόσο έτσι είναι τα πράγματα; Ας το κουβεντιάσουμε λίγο.

Πρώτα-πρώτα, ας δεχτούμε ότι η φοροδιαφυγή των μικρομεσαίων δημιούργησε την "τρύπα" που πάνε τώρα να βουλώσουν τα μνημονιακά μέτρα. Εντεκάμισυ δισ. μας λένε ότι κάνουν αυτά τα μέτρα; Πάνω από είκοσι λέω εγώ ότι θα φτάσουν ίσαμε το τέλος του 2013, αλλά δεν θα τα χαλάσουμε εδώ. Όσα και να 'ναι, πάντως, προέρχονται από την φοροδιαφυγή των μικρομεσαίων, εν τάξει; Πάει καλά. Πώς διάβολο γίνεται, λοιπόν, να κλείνουν τα μικρομεσαία μαγαζιά με ρυθμό πολυβόλου, το ένα μετά το άλλο; Πώς εξηγείται να κλέβουν εκατομμύρια από την μια και να πτωχεύουν από την άλλη; Τί τα 'καναν τόσα λεφτά οι μικρομεσαίοι; Στα μπουζούκια τα φάγανε ή στις πουτάνες; Δεν μπορεί, κάπου τα φάγανε γιατί στην Ελβετία δεν τα βγάλανε, σίγουρα.

Πάμε παρακάτω. Προσωπικά, είμαι ελεύθερος επαγγελματίας 27 χρόνια. Στο επαγγελματικό μου διάβα απέκτησα -πόσα να πούμε;- εκατό χιλιάδες (υπερπαραφουσκωμένο νούμερο, αλλά δεν πειράζει) "μαύρο" εισόδημα, για το οποίο το κράτος δεν εισέπραξε ούτε ΦΠΑ ούτε φόρο εισοδήματος. Ας πούμε, λοιπόν, ότι ζημίωσα το κράτος 40-50 χιλιάρικα μέσα σε 27 χρόνια. Πάει καλά ως εδώ; Ωραία. Όμως, όλα αυτά τα χρόνια, το κράτος μού πήρε πάνω από 50 χιλιάρικα για συμβιβασμούς και περαιώσεις, μου πήρε παραπάνω φόρο από τους μισθωτούς (μέχρι πρόσφατα, οι ελεύθεροι επαγγελματίες είχαν λιγώτερο αφορολόγητο από τους μισθωτούς), μου επέβαλε πρόστιμα και προσαυξήσεις όποτε καθυστερούσα τις πληρωμές μου και δεν πρόκειται ποτέ να μου δώσει "εφ' άπαξ" όταν θα βγω στην σύνταξη. Παράλληλα, χρειάστηκε να πληρώσω ένα σωρό "μαύρα": την πολεοδομία για να βγάλω άδεια, τον γιατρό για να χειρουργήσει τον πατέρα μου, τον εφοριακό για να μη με τσακίσει, τον υπάλληλο της περιφέρειας για να μου "τρέξει" την επιδότηση, τον καθηγητή που έκανε ιδιαίτερο στο παιδί μου κλπ., δαπάνες που δεν θα έκανα αν το κράτος δεν κακοπλήρωνε ή δεν είχε έλλειψη σε υπαλλήλους, γιατρούς και δασκάλους.  Πώς το βλέπετε το θέμα; Σε τελική ανάλυση, έχει βγει χαμένο το κράτος από μένα ή κερδισμένο;

Ας πούμε τώρα ότι ήμουν 100% νομοταγής. Πήρα, λοιπόν, από κάποιον πελάτη μου 1.000 ευρώ κι έκοψα την σχετική απόδειξη, καταβάλλοντας τον αναλογούντα ΦΠΑ στο κράτος (ας αφήσουμε έξω τον φόρο εισοδήματος, για ευκολία). Έτσι, από το χιλιάρικο, μου έμειναν 813 ευρώ. Ακριβώς τόσα πλήρωσα στο συνεργείο όπου πήγα το αυτοκίνητό μου για επισκευή. Ο συνεργειάς έκοψε απόδειξη, πλήρωσε τον αναλογούντα ΦΠΑ και του έμειναν 661 ευρώ, με τα οποία πλήρωσε τον μπογιατζή που του έβαψε το σπίτι. Ο μπογιατζής έκοψε απόδειξη κι αυτός, πλήρωσε κανονικά τον ΦΠΑ του και με τα ρέστα, 537 ευρώ, αγόρασε κάτι μικροέπιπλα για το σπίτι του. Νόμιμος κι ο επιπλοποιός, έκοψε απόδειξη, πλήρωσε τον ΦΠΑ και του έμειναν 437 ευρώ, με τα οποία ξόφλησε το φροντιστήριο των παιδιών του. Μετά την πληρωμή του ΦΠΑ, στον καθηγητή έμειναν 355 ευρώ. Παναπεί, δηλαδή, μετά από 5 νταραβέρια, το κράτος πήρε το 65% από το χιλιάρικό μου (ξαναλέω, δίχως να λογαριάσουμε τους φόρους εισοδήματος). Όμορφα;

Συνεχίζουμε. Επειδή όλοι οι συναλλασσόμενοι ήμασταν νομοταγείς πολίτες, από την αγορά χάθηκε το 65% των χρημάτων και πήγε στο κράτος. Αν το κράτος μάς επέστρεφε αυτά τα λεφτά ως κοινωνικές παροχές, δεν θα υπήρχε πρόβλημα: τα χρήματα θα επέστρεφαν σε μας ως πλατείες, νοσοκομεία, σχολεία, επιδόματα κλπ κλπ. Όμως, από την στιγμή που αυτά τα λεφτά δεν επιστρέφουν σε μας αλλά δίνονται σε κάποιους πονηρούς, οι οποίοι τα παίρνουν και τα βγάζουν στο εξωτερικό (η διεθνής των τοκογλύφων που λέμε, οι αγορές) τότε ναι, υπάρχει πρόβλημα.

Τώρα, ποιος ζημιώνει αν εμείς πάψουμε να είμαστε νομοταγείς και δεν ξανακόψουμε απόδειξη; Η ντόπια αγορά θα είναι σίγουρα κερδισμένη, αφού το αρχικό χιλιάρικο θα παραμείνει χιλιάρικο όσα χέρια κι αν αλλάξει. Θα ζημιώσει το κράτος; Μα το κράτος θα ζημίωνε αν ήταν όντως "κράτος", δηλαδή αν νοιαζόταν για τους πολίτες του. Τώρα, όμως, δεν είναι "κράτος" αλλά εισπράκτορας των τοκογλύφων. Τελικά, δηλαδή, είτε με το τούτο είτε με το 'κείνο, σκοπός του είναι να μας πάρει τα λεφτά για να τα δώσει στους πονηρούς που προαναφέραμε, οι οποίοι είναι και οι μόνοι ζημιωμένοι από την οποιαδήποτε φοροδιαφυγή σ' ένα τέτοιο κράτος. Υπ' αυτή την άποψη, λοιπόν, ούτε του μισθωτού είναι εχθρός ο μικρομεσαίος επαγγελματίας που φοροδιαφυγεί, ούτε του μικρομεσαίου επαγγελματία είναι εχθρός ο μισθωτός που τεμπελιάζει. Κοινός εχθρός και των δυο είναι το αστικό κράτος που τους έχει αμφότερους γραμμένους στα καπιταλιστικά παπάρια του.

Ας τελειώνουμε με κάτι που μπορεί να ακουστεί παράδοξο αλλά είναι απόλυτα τεκμηριωμένο. Αν το επίπεδο ζωής των λαϊκών στρωμάτων βελτιώθηκε τα τελευταία 60 χρόνια, τούτο οφείλεται σε δυο κυρίως παράγοντες: στα εμβάσματα των μεταναστών και των ναυτικών κατ' αρχάς και στην "μαύρη" οικονομία των μικρομεσαίων εν συνεχεία. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η βιοτική βελτίωση αυτού του τόπου χρωστάει πολλά στην φοροαποφυγή και στην φοροδιαφυγή των μικρομεσαίων: στον φτωχοψαρά, στον μπατίρη με τα 1-2 ρουμ-του-λετ, στην πουτάνα τού δρόμου, στον φούρναρη της γειτονιάς, στον ψιλικαντζή, στον μικρομαγαζάτορα της γωνίας. Σε όλους αυτούς που μεγάλωσαν και μόρφωσαν παιδιά επειδή δεν πλήρωναν φόρους. Για την ακρίβεια: επειδή δεν πλήρωναν όλους αυτούς τους παράλογους φόρους που το κράτος επιμένει να θέλει να εισπράξει από πλατειά λαϊκά στρώματα, μόνο και μόνο για να μην υποχρεωθεί να τους αναζητήσει από τους λίγους που έχουν πράγματι φοροδοτική ικανότητα.

Κι ένα τελευταίο: η επιμονή τής καθεστηκυίας τάξης να δείχνει, με το δάχτυλο τεντωμένο, τους μικρομεσαίους, την ώρα που προβαίνει σε σκανδαλώδη μείωση της φορολογίας των μεγαλομεγάλων και στην νομιμοποίηση της φορολογικής ασυλίας των μεγαλοκαταθετών τού εξωτερικού, είναι εξαιρετικά περίεργη (για να μη πω σκανδαλωδεστάτη). Τελεία και παύλα.



ΥΓ:  Συγγνώμη αν το "φοροδιαφυγώ" ακούγεται παράταιρο, άκομψο ή λανθασμένο αλλά η λέξη είναι απόλυτα σωστή. Σύμφωνα με τον σχετικό "νόμο τού Σκάλιγκερ" (υποθέτω ότι οι φιλόλογοι με εννοούν), δεν υπάρχει λέξη "φοροδιαφεύγω". Όπως δεν υπάρχει λέξη "δενδροφυτεύω", αλλά ας μην ασχοληθούμε τώρα μ' αυτά.

Εγώ, το λαμόγιο

Τελικά, έφτασε η ώρα να σταματήσω να γράφω τούτο το ιστολόγιο. Με τί μούτρα να συνεχίσω, άλλωστε, τώρα που το λαμπρακαίηκο αποκάλυψε την απατεωνιά μου και με παρέδωσε βορά στην κοινή γνώμη ως "λαμόγιο"; Πώς να εξακολουθήσω να παριστάνω τον κάποιον, ενώ -όπως αποκάλυψε το χτεσινό "Βήμα"- είμαι ένας "δήθεν", ένας από τους πολίτες που "φέρουν ευθύνη για το κατάντημα της χώρας"; Αλλά καλύτερα να εξηγηθώ για να με καταλάβετε.

Πέρυσι την πρωτομαγιά έφυγε από τούτη την ζωή ο μαστρο-Νίκος, ο πατέρας μου. Λίγες μέρες αργότερα, πήγα σε κάποιο ΚΕΠ και δήλωσα τον θάνατό του, ζητώντας παράλληλα την χορήγηση στην μητέρα μου όποιας συντάξεως δικαιούται. Για κακή μου τύχη, ο μαστρο-Νίκος ήταν ανάπηρος πολέμου, συνεπώς έπαιρνε και αναπηρική σύνταξη. Λέω "για κακή μου τύχη" επειδή μπορεί η πολιτική του σύνταξη να κόπηκε αμέσως αλλά η διεύθυνση που χορηγούσε τις αναπηρικές συντάξεις εξακολούθησε να καταθέτει κανονικά την σύνταξη του.

Κάμποσους μήνες αργότερα, η μητέρα μου πήγε να κλείσει τον σχετικό τραπεζικό λογαριασμό. Κι ενώ η δόλια περίμενε να πάρει μερικές πενταροδεκάρες, διεπίστωσε έκπληκτη ότι ο λογαριασμός είχε "γεννήσει" χιλιάρικα, οπότε με πήρε τηλέφωνο τρομαγμένη. Με τη σειρά μου, λοιπόν, απευθύνθηκα στον τοπικό Σύνδεσμο Αναπήρων & Θυμάτων Πολέμου, καταθέτοντας άλλη μια σειρά δικαιολογητικών που αποδείκνυαν τον θάνατο του πατέρα μου και ζητώντας εκ νέου την διακοπή παροχής τής αναπηρικής σύνταξής του.

Από τότε πέρασε κοντά ένας χρόνος αλλά το υπόλοιπο στον λογαριασμό εξακολουθούσε να αβγαταίνει αδιατάρακτα, ώσπου στις αρχές αυτού του μήνα χρειάστηκε να επικοινωνήσω τηλεφωνικά με την μοναδική αρμόδια υπάλληλο σε ολόκληρο υπουργείο. Ευτυχώς, έπεσα σε άνθρωπο με φιλότιμο. Έτσι, λοιπόν, την περασμένη Δευτέρα ενημερώθηκα ότι -16,5 μήνες μετά τον θάνατό του- ο μαστρο-Νίκος θα έπαυε να εισπράττει την αναπηρική σύνταξή του και το κράτος θα ξανάβαζε στα συρτάρια του όσα κακώς κατέθετε τόσον καιρό.

Δυστυχώς, όμως, δεν μπόρεσα να ξεφύγω από το άγρυπνο μάτι των έγκριτων δημοσιογράφων τού λαμπρακαίηκου. Το χτεσινό "Βήμα" αποκάλυψε πως "η επίσημη έρευνα στα ασφαλιστικά ταμεία κατέδειξε ότι περίπου 11.000 συμπολίτες μας ελάμβαναν παρανόμως τις συντάξεις πεθαμένων συγγενών τους" και ο αγανακτισμένος δημοσιογράφος δεν παρέλειψε να απαιτήσει "τον ποινικό κολασμό των υπευθύνων".

Σκύβω ταπεινά το κεφάλι, μετανοώ για την λαμογιά μου, συναισθάνομαι το έγκλημα που διέπραξα εις βάρος της ταλαίπωρης πατρίδας μου και υπόσχομαι ότι θα δεχτώ αδιαμαρτύρητα την ισόβια εκτόπισή μου στην Μακρόνησο, στα Γιούρα, στον Άη-Στράτη ή όπου αλλού με στείλουν. Τί κι αν τα στοιχεία τού υπουργείου εργασίας πιστοποιούν ότι τα λαμόγια που εισέπρατταν συντάξεις πεθαμένων δεν ξεπερνούσαν τα 500 άτομα; Αφού η έγκυρη εφημερίδα μίλησε για 11.000 απατεώνες, ποιόν πρέπει να πιστέψετε;

Λυπάμαι που τούτο το ιστολόγιο κλείνει τόσο άδοξα την πορεία του, με το ξεμπρόστιασμα και την καταισχύνη τής παλιόφατσας που βλέπετε δίπλα. Τούτη την ώρα δυο πράγματα μετριάζουν την θλίψη μου: (α) καταλάβατε -έστω κι έτσι- ποιος είναι υπεύθυνος για την ανεργία σας, για το σμπαράλιασμα των κοινωνικών παροχών σας, για το τσάκισμα των μισθών σας και για την μαύρη σας την τύχη γενικώτερα: εγώ και άλλα 10.999 λαμόγια που εισπράτταμε συντάξεις πεθαμένων και (β) τώρα που πιαστήκαμε όλοι εμείς οι εθνοπροδότες και θα επιστρέψουμε όλα τα δισεκατομμύρια που φάγαμε, θα ξανααβγατίσουν οι μισθοί και οι συντάξεις σας, θα ξαναλειτουργήσουν τα νοσοκομεία κι οι παιδικοί σταθμοί που έκλεισαν, θα διαγραφούν τα χαράτσια, θα ξαναφτηνύνει το πετρέλαιο θέρμανσης, θα ξαναπάνε βιβλία και δάσκαλοι στα σχολεία, θα πάψετε να τρώτε τα απομεινάρια των λαϊκών και, γενικά, θα ξαναγίνει η ζωή σας όπως ήταν πριν τα μνημόνια.

Μ' αυτές τις ανακουφιστικές σκέψεις σάς ζητώ ταπεινά συγγνώμη και σας αποχαιρετώ οριστικά.


ΥΓ1: Η ίδια εφημερίδα έκανε άλλη μια αποκάλυψη χτες: η κυβέρνηση μεθοδεύει την αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση με στόχο να αναγκάσει κάποιους δημόσιους υπαλλήλους να βγούν με το ζόρι στην σύνταξη κι έτσι να αποφύγει την απόλυση των 150.000 που -υποτίθεται πως- ζητάει η τρόικα. Συνεπώς, όσοι δεν είσαστε δημόσιοι υπάλληλοι, δεν πρέπει να ανησυχείτε: τα 67 χρόνια θα αφορούν μόνο τους δημοσίους υπαλλήλους. Το λέει η "έγκριτη"!

ΥΓ2: Σιγά μη σταματήσω να γράφω...

"Καθημερινά" μαργαριτάρια: η συνέχεια

Στο σημερινό φύλλο τής εφημερίδας "Ριζοσπάστης", ο Νίκος Μπογιόπουλος τιμά -μάλλον άθελά του αλλά δεν έχει καμμιά σημασία- τούτο το ιστολόγιο. Στην προτελευταία σελίδα τής εφημερίδας και στην μόνιμη στήλη του "Ημεροδρόμος Ρίζος", ο Μπογιόπουλος καταθέτει τις δικές του σκέψεις πάνω στο θέμα που διαπραγματευτήκαμε στο προχτεσινό σημείωμά μας με τίτλο "''Καθημερινά'' μαργαριτάρια". Από τις σκέψεις αυτές, σταχυολογώ:

......
2. Στην περίπτωση της «Καθημερινής» και του συντάκτη της δεν έχουμε να κάνουμε με μια λαθεμένη εκδοχή κάποιας αφηρημένης και γενικής καταδίκης της βίας, που σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε να εκληφθεί και ως μια ευγενική αλλά ουτοπική ουμανιστική στάση.

Στην περίπτωση της «Καθημερινής» και του συντάκτη της, το θέμα δεν είναι να επαναλάβεις ότι, για παράδειγμα, η βία της Επανάστασης του '21, η βία της Αντίστασης εναντίον των ναζί στην Κατοχή, η βίαιη κατάληψη των Βερσαλιών, η μάχη του Στάλινγκραντ από την πλευρά των αμυνόμενων, η αιματοβαμμένη πάλη για το 8ωρο, ήταν ιστορικά αναγκαίες και δικαιωμένες μορφές πάλης.

Εδώ - στην περίπτωση της «Καθημερινής» και του συντάκτη της - έχουμε μια «μαύρη», διεστραμμένη και χυδαία επιχείρηση διαστρέβλωσης, παραχάραξης και παραποίησης. Εχουμε, στην πιο «κίτρινη» εκδοχή της, την επιδίωξη οι λαϊκοί, μαζικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες που αντιτίθενται στην πολιτική της πλουτοκρατίας (και επειδή ακριβώς αντιτίθενται στην πλουτοκρατία), να ταυτιστούν, να συκοφαντηθούν και να εξομοιωθούν με τον ναζισμό (τον βγαλμένο από τα πολιτικά σπλάχνα της πλουτοκρατίας), ωσάν να έχουν ή να είχαν ποτέ οποιαδήποτε σχέση (!) με τις τραμπούκικες ναζιστικές συμμορίες της ρατσιστικής, της φυλετικής, της μισαλλόδοξης, της φασιστικής βίας και τρομοκρατίας.

3. Η προσπάθεια της «Καθημερινής» και του συντάκτη της (στο ίδιο πνεύμα κινούνται δηλώσεις που αποδίδονται στον Μητσοτάκη, άρθρα σε άλλες εφημερίδες, τοποθετήσεις στελεχών της συγκυβέρνησης κ.λπ.) να διαχυθεί στην κοινή συνείδηση το σχήμα πως «η ναζιστική και χρυσαυγίτικη βία οφείλεται στην αριστερή και κουκουέδικη βία», δεν είναι καινούργια. Αν ξύσει κανείς τη σκουριά αυτής της πολυκαιρισμένης προστυχιάς θα θυμηθεί, για παράδειγμα, τη θεωρία της εποχής των γερμανοτσολιάδων.

Τότε που οι «Τσολάκογλου» κατηγορούσαν το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ επειδή έκαναν Αντίσταση. Τότε που οι «Τσολάκογλου» ζητούσαν να σταματήσει η Αντίσταση, αφού, όπως έλεγαν, προκαλούσε - η Αντίσταση - τα αντίποινα των Γερμανών, δηλαδή τις θηριωδίες των ναζί. Θηριωδίες για τις οποίες, σύμφωνα με τους «Τσολάκογλου», υπεύθυνοι δεν ήταν οι Γερμανοί ναζί, αλλά το ΕΑΜ και το ΚΚΕ, επειδή έκαναν Αντίσταση...
......

Στο κείμενό του, ο Νίκος Μπογιόπουλος δεν παραλείπει να ασχοληθεί (όπως κι εμείς, άλλωστε) με το "ιερό τέρας τής δημοσιογραφίας", τον Γεώργιο Βλάχο. Εμείς είχαμε αναφέρει την "ανοικτή επιστολή" του προς "την αυτού εξοχότητα" τον Χίτλερ. Ο Μπογιόπουλος ανασύρει ένα άλλο άρθρο, με το οποίο ο Γεώργιος Βλάχος υποδέχεται ευτυχής τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής. "Καθημερινή", 29 Απριλίου 1941 (δυο μέρες μετά την είσοδο των ναζί στην Αθήνα):

«Ο αθηναϊκός λαός αντιμετωπίζει τα γεγονότα με σταθεράν πεποίθησιν ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερον, ότι λήξαντος του πολέμου, διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος. Η θέλησις των Ελλήνων, όπως εντός του ειρηνικού πλαισίου, το οποίο εξασφαλίζει εις αυτούς ο τερματισμός του πολέμου, αναπτύξουν όλας των τας ικανότητας και όλας των τας πρωτοβουλίας, θα δώση ασφαλώς αφορμήν διά να εκδηλωθούν όλαι εκείναι αι κεκρυμμέναι αρεταί της φυλής μας, αι οποίαι είτε εξ αδιαφορίας, είτε εξ αισθημάτων ηλαττωμένης αλληλεγγύης δεν είχον ανέλθει εις την επιφάνειαν τους τελευταίους καιρούς. Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν -περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία- εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν».



Άσχετο ΥΓ: Την ώρα που δακτυλογραφούσα το παραπάνω κείμενο, μπήκε στο γραφείο μου κάποιος γνωστός. Έρριξε μια ματιά, μου χαμογέλασε ειρωνικά, έβγαλε τα κλειδιά του από την τσέπη και μου κούνησε επιδεικτικά το μπρελόκ με τον μαίανδρο της Χρυσής Αυγής. "Οι μισοί πήγατε με τον Τσίπρα", μου είπε ειρωνικά, "οι υπόλοιποι θα 'ρθετε σε μας". "Πρώτος εγώ", του απάντησα, "αλλά φυλάξου γιατί θα 'ρθω με το κονσερβοκούτι που έχω και σκουριάζει στο πίσω μπαλκόνι τριάντα χρόνια τώρα"...

Γλώττα λανθάνουσα τ' αληθή λέγει

*** Ή έχει πρόβλημα με τα ελληνικά του ο Γιάννης Στουρνάρας ή του ξέφυγε. Ο υπουργός οικονομικών, θέλοντας να δείξει ότι το έδαφος για επενδύσεις στην Ελλάδα έχει "στρωθεί" ικανοποιητικά, δήλωσε ότι "οι μισθοί και το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος έχουν μειωθεί δραματικά".

Η λέξη "δράμα" και τα παράγωγά της δεν σημαίνουν κάτι καλό, σε καμμιά περίπτωση. Ό,τι "δραματικό" κι αν συμβεί, είναι πάντοτε για κλάματα. Προφανώς, ο παραμορφωμένος υπουργός μπέρδεψε τα επιρρήματα και είπε "δραματικά" αντί να πει "δραστικά". Για κλάματα, λοιπόν, τα ελληνικά τού Στουρνάρα. Ή, μήπως, "γλώττα λανθάνουσα τ' αληθή λέγει";


*** "Αιδοίον καλλιγραφία" τα έχουν κάνει στο υπουργείο εργασίας. Πρώτα βγαίνει ο υπουργός, ο Βρούτσης ο απελευθερωτής, να ξεκαθαρίσει ότι, από το πακέτο μέτρων των 11,5 δισ., το υπουργείο του έχει αναλάβει να μαζέψει 4,5-5 δισ. (με τους γνωστους τρόπους: κόψιμο μισθών και συντάξεων, καρατόμηση επιδομάτων, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης κλπ). Έλα, όμως, που τον καρφώνει ο προκάτοχός του (και συνεταιράκι του στην κυβερνητική τρόικα) Γιώργος Κουτρουμάνης, ο οποίος αποκαλύπτει ότι ο προγραμματισμός γίνεται για εξοικονόμηση 9,5 δισ. (8 από περικοπές μισθών και συντάξεων και 1,5 από άλλες δράσεις)!

Και φυσικά, δεν έχω τίποτε με τα αιδοία, πολύ δε περισσότερο με τα καλλιγραφημένα. Αλλά όταν χτες χάλαγες κάθε χρόνο 16 δισ. για μισθούς και συντάξεις, πώς διάβολο θα εξοικονομήσεις αύριο 8, δηλαδή τα μισά; Τα φτωχά μου μαθηματικά έναν μόνο τρόπο υποδεικνύουν: μείωση μισθών και συντάξεων στο μισό. Και, μάλιστα, οριζόντια. Τόσο οριζόντια όσο οι ταφόπλακες. Προφανώς, οι αυξημένες ταφόπλακες θα αποδείξουν στην ανθρωπότητα ότι η Ελλάδα έπαψε πλέον να είναι σοβιέτ. Και, προφανέστερα, ο Κουτρουμάνης δεν ξέρει τι του γίνεται, εκτός εάν κι αυτουνού η γλώσσα είπε την αλήθεια κατά λάθος.


*** Πάντως, ακούσαμε κι ένα "μπράβο" ως χώρα. Μας το απένειμε ο πρόεδρος της ευρωζώνης, ο πολύς Ζαν-Κλωντ Γιούνγκερ, μαζί με την διαπίστωση ότι η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας έχει βελτιωθεί σημαντικά, εξαιτίας της υποχώρησης του εργατικού κόστους. Πάμε καλά, λοιπόν. Πιάνουν τόπο οι θυσίες μας, βρε αδερφέ. Παράλληλα, ο Γιούνγκερ δεν έχασε την ευκαιρία να επισημάνει ότι κάνει τα αδύνατα δυνατά για να κρατήσει την Ελλάδα στην ευρωζὠνη, μιας και τυχόν αποχώρησή μας θα επηρέαζε αρνητικά ολόκληρη την Ευρώπη.

Ντάνκεσεν και μερσί μποκού για το διπλό κοπλιμέντο, μίστερ! Ντάνκεσεν για την αμέριστη συμπαράσταση και μερσί μποκού που αναγνώρισες το μεγαλείο τής φυλής μας με την παραδοχή πώς η απουσία μας θα ταρακουνήσει ολόκληρη Ευρώπη. Μόνο που, με κάτι τέτοια, καταλαβαίνουμε ότι νοιαζόσαστε για την πάρτη σας κι εμάς μας έχετε γραμμένους στα παπάρια σας. Καθ' ότι, αν εγώ πεθάνω από την πείνα, να χέσω την ανταγωνιστικότητά μας. Καπίτο; Οπότε, άσε τα μπράβο γιατί εκτίθεσαι.


*** Όταν σας έλεγα τις προάλλες "να τον χαιρόμαστε", ήξερα τι σας έλεγα. Περιχαρής ο Τάκης Αθανασόπουλος (ο πρόεδρος του ταμείου αποκρατικοποιήσεων, ντε!), το διέπραξε καθώς έδινε συνέντευξη στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς: "H Ελλάδα μπορεί να γίνει Ελ Ντοράντο για τους επενδυτές, καθώς προωθεί αποφασιστικά το πρόγραμμα των αποκρατικοποιήσεων". Πώς λέμε "θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει"; Έτσι ακριβώς.

Με το μπαρδόν, μεγάλε, αλλά η παρομοίωσή σου είναι μάλλον ατυχής. Μπορεί να πλούτισαν οι χρυσοθήρες που την έπεσαν στο "Ελ Ντοράντο" (σ.σ.: πώς λέμε "Ελ Σαλβαντόρ" πάει αυτό;) αλλά τους ντόπιους, τους φουκαριάρηδες τους ιθαγενείς, τους έφαγε η μαρμάγκα και το μαύρο σκοτάδι. Τόσο χρυσάφι είχε η γη τους αλλά αυτοί δεν πήραν ούτε από τα τρία το μακρύτερο. Προφανώς, ο Τάκης δεν ήθελε να υπονοήσει κάτι τέτοιο για μας τους ιθαγενείς αλλά είπαμε: "γλώττα λανθάνουσα..."

"Καθημερινά" μαργαριτάρια

Αλήθεια, πόσο μυαλό πρέπει να κουμαντάρει κανείς για να την βρίσκει με μια "έγκριτη" φυλλάδα όπου γράφουν ένα μάτσο διεστραμμένα μυαλά τύπου Παπαχελά, Μανδραβέλη, Λυγερού, Κασιμάτη, Παπαδημητρίου, Πορτοσάλτε κλπ κλπ; Φυσικά, αναφέρομαι στην "Καθημερινή", πνευματικό παιδί τού αλησμόνητου Γεωργίου Βλάχου και της κόρης του Ελένης. Για όσους δεν θυμούνται, ο Γεώργιος Βλάχος πέρασε στην ιστορία με την περισπούδαστη "Ανοιχτή επιστολή προς την Αυτού Εξοχότητα κ. Αδόλφον Χίτλερ", όπου χαρακτήριζε την ναζιστική Γερμανία ως κράτος "μαχόμενον διά να δημιουργήση εις τον κόσμον νέαν τάξιν πραγμάτων -τάξιν φανταζόμεθα αρετής". Όσο για την κόρη του, ήταν τόσο "μεγάλο μυαλό" ώστε σαγηνεύτηκε από τον αρχιαπατεώνα Γιώργο Κοσκωτά σε σημείο να του πουλήσει την εφημερίδα της το 1986.

Ανοίγουμε παρένθεση. Φυσικά, πατέρας και κόρη μνημονεύονται σήμερα ως "πρυτάνεις της δημοσιογραφίας" αλλά αυτό δεν πρέπει να μας παραξενεύει. Εδώ μνημονεύεται ο Γεώργιος Παπανδρέου ως "γέρος της δημοκρατίας" κι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ως "εθνάρχης" και θα παραξευτούμε με τους Βλάχους; Κλείνουμε την παρένθεση.

Σήμερα, η αλαφούζεια "Καθημερινή" πορεύεται επάξια στα βήματα των Βλάχων και του Κοσκωτά, αναδεικνυόμενη κάθε μέρα και περισσότερο σε υποστηρικτή και προπαγανδιστή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που καταπατούν κάθε έννοια δημοκρατίας και καταδυναστεύουν τον τόπο, στρεφόμενες απροκάλυπτα κατά των λαϊκών στρωμάτων. Ο εσμός των πουλημένων κονδυλοφόρων της βγάζει σπυράκια με ο,τιδήποτε και οποιονδήποτε αντιτίθεται στα συμφέροντα του κεφαλαίου και της αστικής τάξης. Και μόνη η λέξη "αριστερά" φέρνει αναγούλα στο επιτελείο τής εφημερίδας ενώ η λέξη "κομμουνισμός" προκαλεί ζαλάδα και εμετούς. Το αισχρό προχτεσινό άρθρο τού Στέφανου Κασιμάτη με τίτλο "Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία" είναι χαρακτηριστικό: 

«Οσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στην Χρυσή Αυγή - και σοβαρολογώ απολύτως... Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης, που όλοι το φοβούνται και κανείς δεν το αγγίζει· αυτό που σήμερα αποτελεί το βασικό εμπόδιο στη μετάβαση της χώρας από την εποχή των σοβιέτ με αστακομακαρονάδα (ελληνικό μοντέλο του σοσιαλισμού...) στη σύγχρονη πραγματικότητα...

»...Ανεχόμαστε στελέχη ή ακόμη και βουλευτές του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζονται καταλήψεις πανεπιστημιακών κτιρίων από λαθρομετανάστες, να εμποδίζουν τη λειτουργία επιχειρήσεων που υφίστανται νομίμως (π.χ., το χρυσωρυχείο στην Χαλκιδική), να επιβάλουν με το ξύλο την υποχρέωση της απεργίας σε ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν. Επιτέλους, ας παραδεχθούμε ότι κάτι έχει πάει πολύ στραβά σε τούτη τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης! Ας το παραδεχθούν, μάλλον, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του αστικού κόσμου που τόσα χρόνια κάνουν τις κότες μπροστά στο φαινόμενο -πλην ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων, όπως των Ν. Δένδια και Φ. Σαχινίδη- γιατί εμείς οι άλλοι το έχουμε καταλάβει προ πολλού. (Για ποιον λόγο νομίζετε εξαφανίσθηκε από την πολιτική εκείνος ο ανεκδιήγητος Παπουτσής;)...

»...ας είναι καλά τα «λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες» και τα καμώματά τους, που δίνουν την ευκαιρία στον αστικό πολιτικό κόσμο να υπερβεί το δέος της εξ αριστερών «ιεράς αγανακτήσεως» και να αποδείξει ότι η δημοκρατία μπορεί να υπερισχύσει εκείνων που επιβάλλουν τη βία, είτε μαύρη είτε κόκκινη...το χρώμα της βίας δεν κάνει καμία διαφορά ως προς την ουσία της. Εξ ου και η υστερία με την οποία Δ. Παπαδημούλης και Ζ. Κωνσταντοπούλου αντέδρασαν στον εύστοχο συσχετισμό ακροδεξιάς και ακροαριστερής βίας που τόλμησε ο Φ. Σαχινίδης από το βήμα της Βουλής...

»...Εξάλλου, το διδάσκει και η Ιστορία: στη Γερμανία της Βαϊμάρης, τα Τάγματα Εφόδου του Ρεμ δεν ήλθαν μόνα τους, επειδή τα γέννησε η κρίση· ήλθαν παρέα με τις στρατιωτικοποιημένες μονάδες των κομμουνιστών. Τα δε Τάγματα Ασφαλείας στην Αργολίδα οι κάτοικοι τα υποδέχονταν με ζητωκραυγές, μετά το κύμα τρομοκρατίας που εξαπέλυσε ο ΕΛΑΣ το καλοκαίρι του 1943...»


Στην αρχή σκέφτηκα να υπογραμμίσω τις πιο χοντρές μαλακίες στο παραπάνω κείμενο αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι μόνο τα άρθρα και οι προθέσεις θα έμεναν δίχως υπογράμμιση. Από πιο μαργαριτάρι να ξεκινήσω; Από το ότι πρέπει να ευχαριστήσουμε τους χρυσαυγίτες; Από το ότι η Αριστερά χαρακτηρίζεται από νομιμοποιημένη βία, η οποία αποτελεί μεταπολιτευτικό καρκίνωμα; Από το ότι η Ελλάδα βιώνει κατάσταση σοβιέτ (α ρε μπαγάσα Βρούτση, βρήκαμε ποιος σου δίδαξε την παπαριά που είπες προχτές!); Από το ότι οι αριστεροί βουλευτές κλείνουν νόμιμες επιχειρήσεις (να ρωτήσουμε τον αλήστου μνήμης Πάχτα πόσο νόμιμα πήρε την δουλειά η "Ελληνικός Χρυσός ΑΕ";) και επιβάλλουν τις απεργίες με το ξύλο; Από την εξομοίωση του "κόκκινου" με το "μαύρο" (ούτε στο καζίνο δεν εξομοιώνονται αυτά, ρε γαμώτο!); Από τα διδάγματα της Ιστορίας ότι τα χιτλερικά τάγματα εφόδου γεννήθηκαν ως αντίδραση στους κομμουνιστές (να 'ξερα ποιον καθηγητή Ιστορίας είχες στο σχολείο, ρε Κασιμάτη, να του στείλω δυο φάσκελα); Ή από το απίστευτο περί λαϊκών ζητωκραυγών υπέρ των ταγμάτων ασφαλείας;

Έστω και χωρίς υπογραμμίσεις, όμως, δικαιούμαι να κάνω μερικές σκέψεις πάνω στην τελευταία παράγραφο του κασιμάτειου λίβελλου. Υποψιάζομαι ότι, σύμφωνα με τον Κασιμάτη, ήταν καταστροφικό για την ανθρωπότητα το γεγονός ότι ο Πάουλυ συνετρίβη στο Στάλινγκραντ κι έτσι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος τού ναζισμού καθ' ότι, αν ο Χίτλερ κατάφερνε να νικήσει τον Στάλιν, ο κόσμος θα είχε γλιτώσει από τον κομμουνισμό μια ώρα αρχύτερα (εδώ έχουμε απόλυτη ταύτιση του Κασιμάτη με την Χρυσή Αυγή). Επίσης, πάντοτε σύμφωνα με τον Κασιμάτη, είτε μόνο στην Αργολίδα εξαπέλυσε κύμα τρομοκρατίας ο ΕΛΑΣ είτε οι υπόλοιποι έλληνες είναι ηλίθιοι για να μην υποδεχτούν αλλού τα τάγματα ασφαλείας με ζητωκραυγές.

Και τώρα που τα καταλάβαμε όλα, ας κλείσουμε με μια ερώτηση: κόντρα στην "ακροαριστερή" και στην "ακροδεξιά" βία, πώς υποτίθεται ότι πρέπει να αντιδράσει η "συντεταγμένη πολιτεία"; Μόνο μην υποψιαστώ ότι η "ανάμεσα" βία (η κρατική) επιτρέπεται ως δημοκρατική...


ΥΓ: Αναρωτιέμαι πού ακριβώς ακούστηκαν εκείνες οι ζητωκραυγές υπέρ των ταγμάτων ασφαλείας; Σ' ολόκληρη την Αργολίδα απ' άκρη σ' άκρη (όπως προκύπτει από το κείμενο) ή μπας και φώναζε κανένας χίτης στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, το οποίο έχει καταπληκτική ακουστική και μπερδεύτηκε ο Κασιμάτης;

Σύνταξη στα 67; Και πάλι καλά!

Δεν είναι πως δεν το περιμέναμε. Απλώς δεν ξέραμε πότε θα φάμε την κατακεφαλιά. Τα φίδια μάς είχανε ζώσει από τότε που στην ευρωσυνεταίρα μας Τσεχία πέρασε νόμος που ορίζει ότι κάθε τσέχος που γεννιέται τώρα, θα πάρει σύνταξη όταν θα συμπληρώσει -κρατηθείτε!- 72,5 χρόνια ζωής.

Προφανώς, οι τσέχοι επιστήμονες είναι τόσο προχώ ώστε υπολόγισαν πως κάπου τότε, στα τέλη του αιώνα, το προσδόκιμο ζωής θα έχει φτάσει τα 90 χρόνια. Οπότε, σου λένε, αφού στα 72,5 θα είσαι κοτσονάτος σαν σημερινός πενηντάρης, γιατί να κάθεσαι αραχτός και να μη προσφέρεις στο κοινωνικό σύνολο; Λογικόν, λογικώτατον! Εξυπακούεται ότι ήδη οι αμερικανοί έχουν ρίξει χρυσάφι στα πόδια αυτών των επιστημόνων, προκειμένου να τους πάρουν μεταγραφή στην άλλη πλευρά τού Ατλαντικού.

Υπ' αυτή την έννοια, εμείς πρέπει να θεωρούμε εξαιρετικά ευνοημένους τους εαυτούς μας που η δική μας κυβέρνηση μας πάει για δουλειά μέχρι τα 67 μόνο. Καθ' ότι, αν το προσδόκιμο ζωής των τσέχων πάει στα 90, φανταστείτε πού θα πάει το δικό μας που και καλύτερο κλίμα έχουμε και μεσογειακή διατροφή απολαμβάνουμε. Τα 100 τα έχουμε στο τσεπάκι. Συνεπώς, δεν τρέχει και τίποτε άμα βγούμε σε σύνταξη στα 67. Θα μας μένουν 33 ολόκληρα χρόνια να τα περάσουμε ζάχαρη!

Από μια πλευρά, λοιπόν, γνωρίζοντας τι έχει γίνει ήδη στην Τσεχία, η αναμενόμενη αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 μάς ήρθε απαλή σαν χάδι. Για να μη πω ότι, παράλληλα, νοιώσαμε και μια κάποια εθνική περηφάνεια να φουσκώνει τα στήθια μας. Γιατί, παρακαλώ; Μικρό πράμα είναι να σου λέει η πατρίδα ότι δεν μπορεί να αποστερηθεί νωρίς τις υπηρεσίες σου και σε χρειάζεται στην δούλεψή της ίσαμε τα 67 σου; Ή, μήπως, είναι αμελητέο το γεγονός ότι τώρα θα είσαι χρήσιμος στα 67 σου ενώ πρωτύτερα σε θεωρούσαν άχρηστο από τα 60 σου ή τα 58 σου;

Από την άλλη, όμως, με προβληματίζει η δυστοκία τού οικονομικού επιτελείου τής κυβέρνησης. Κάνανε τόσο καιρό να βρούνε ότι το κράτος θα εξοικονομεί ένα δισεκατομμύριο για κάθε χρόνο παράτασης του εργασιακού βίου. Δυο χρόνια παράταση, λοιπόν, δυο δισεκατομμυριάκια ωφέλεια. Να χέσω τα πτυχία τους! Γιατί δεν ρωτούσαν εμένα να τους δώσω την κορυφαία συμβουλή, κι ας μην έχω πτυχία ούτε από το Χάρβαρντ ούτε από το Ταφτ ούτε από το Μιτ: σύνταξη στα 72,5! Τι διάολο, πιο πονηροί είναι οι τσέχοι από μας;

Μόνο που δεν καταλαβαίνω ένα πράγμα. Πώς κέρατο συνδυάζονται η παράταση του εργασιακού βίου και η μείωση των εργοδοτικών εισφορών; Μ' αυτόν τον συνδυασμό, αν δεν κάνω λάθος, τα χρήματα που κερδίζουμε από δω, τα χαρίζουμε στην εργοδοσία από κει. Οπότε είμαστε μία η άλλη και μας μένουν δυο χρόνια παραπανίσιας δουλειάς, έτσι δεν είναι; Δηλαδή, ρε γαμώ την πουτάνα μου μέσα, τζάμπα θα δουλέψω δυο χρόνια παραπάνω;

Μάλλον δεν ακούγονται πολύ ευχάριστα όλα τούτα αλλά το χειρότερο σας το φυλάω για το τέλος. Στο χτεσινοβράδυνο δελτίο πλύσης εγκεφάλου (το χαριτολογώντας επονομαζόμενο και "δελτίο ειδήσεων") του Μέγκα, Στραβελάκης και Σπυράκη προσπάθησαν να με πείσουν ότι αυτή η διετής παράταση του εργασιακού βίου είναι απαραίτητη για να μη μειωθούν πολύ οι συντάξεις (προσέξτε το πολύ)! Δηλαδή, την ολίγη από μείωση δεν την γλιτώνουμε. Παναπεί, ρε παιδιά, δεν θα δουλέψω απλώς τζάμπα δυο χρόνια αλλά θα βάλω κι απ'την τσέπη μου από πάνω;

Ευτυχώς, να 'ναι καλά ο Καρατζαβέλης, δεν θα γίνουν οριζόντιες μειώσεις...

"Ρεμπέτικο και πολιτική"

Πόσοι γνωρίζουν ότι ο Απόστολος Καλδάρας έγραψε το "Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι" κατα΄την περίοδο του εμφυλίου, για τους αριστερούς που είχαν φυλακίσει οι εθνικόφρονες στο Γεντί-Κουλέ; Μάλλον λίγοι. Κι ακόμη λιγώτεροι πρέπει να γνωρίζουν ότι η τελευταία στροφή, πριν λογοκριθεί, έλεγε: "Πόρτα ανοίγει, πόρτα κλείνει, μα διπλό είναι το κλειδί / τί έχει κάνει και το ρίξαν το παιδί στην φυλακή;".

Πόσοι γνωρίζουν ότι στο υπέροχο ζεϊμπέκικο του Μπάμπη Μπακάλη "Συρματοπλέγματα βαριά" τους στίχους έγραψε η αλησμόνητη Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, έχοντας κατά νου τους αριστερούς αγωνιστές που βρίσκονταν φυλακισμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά την μετεμφυλιακή περίοδο;

Πόσοι γνωρίζουν ότι ο Βασίλης Τσιτσάνης έγραψε το πασίγνωστο "Πάλιωσε το σακκάκι μου" εμπνευσμένος από την λαϊκή φτώχεια τής ίδιας περιόδου; Και πόσοι γνωρίζουν ότι οι στίχοι "τόσα κουστούμια χάρισα, μα τώρα που ρεστάρισα..." αναφέρεται στην ανατροπή που έφερε η κατοχή, με το τέλος της οποίας άλλοι βγήκαν έχοντας χάσει τα πάντα κι άλλοι βγήκαν κονομημένοι είτε από το μαυραγοριτιλίκι είτε από την συνεργασία τους με τον κατακτητή;

Πόσοι γνωρίζουν ότι το περίφημο "Γιούπι-για-για" (ή "Τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά;") δεν αποτελεί δημιούργημα κάποιου συγκεκριμένου συνθέτη αλλά φτιάχτηκε με συρραφή των ειρωνικών στίχων που κυκλοφορούσαν από στόμα σε στόμα για να σατιρίσουν την συνήθεια των γυναικών τής "καλής κοινωνίας" να νταραβερίζονται με την εκάστοτε εξουσία, είτε αυτή ήταν κατοχική είτε ήταν συμμαχική; Αυτά τα στιχάκια ήσαν πάμπολλα. Ανάμεσά τους και το κουκουέδικο: " Τι τον θέλουμε παιδιά τον βασιλιά; / Να του δώσουμε καλάθι / να πουλάει Ριζοσπάστη / κι ότι άλλο τον διατάξει η εργατιά".

Πόσοι γνωρίζουν ότι ο Κώστας Βίρβος έγραψε τους στίχους στο -μελοποιημένο από τον Βασίλη Τσιτσάνη- "Της γερακίνας γυιος" εμπνευσμένος από τα βασανιστήρια που γίνονταν επί χούντας στο κολαστήριο του ΕΑΤ-ΕΣΑ; 

Όλες οι παραπάνω πληροφορίες -και πολύ περισσότερες ακόμη- περιλαμβάνονται στο θαυμάσιο δοκίμιο του κύπριου μελετητή Νέαρχου Γεωργιάδη με τίτλο "Ρεμπέτικο και πολιτική". Ο Γεωργιάδης μελέτησε το λαϊκό τραγούδι επί "ένα τέταρτο του αιώνα" (όπως λέει χαρακτηριστικά) και μας χάρισε μια σειρά από δοκίμια ("Από το Βυζάντιο στον Μάρκο Βαμβακάρη", "Ο Ακρίτας που έγινε ρεμπέτης", "Το φαινόμενο Τσιτσάνης", "Ο Θόδωρος Δερβενιώτης και το μετεμφυλιακό τραγούδι", "Ο Μάρκος όπως τον γνώρισα", "Κώστας Παπαδόπουλος, ο Παγκανίνι τού μπουζουκιού", "Ρένα Στάμου, μια εγκυκλοπαίδεια του ρεμπέτικου"), τα οποία δεν πρέπει να αφήσουν αδιάφορο όποιον αγαπά το γνήσιο λαϊκό τραγούδι.

Το "Ρεμπέτικο και πολιτική" αποτελεί μια διαφορετική εικόνα τής Ελλάδας τού 20ου αιώνα. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα ιστορικό ταξίδι με όχημα τα τραγούδια, από την Σμύρνη τού 1900 ίσαμε τα μέσα τής δεκαετίας τού '70, όταν το ρεμπέτικο τραγούδι ολοκλήρωσε τον κύκλο του, νικημένο οριστικά από την εμπορευματοποίηση της εποχής.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από την "Σύγχρονη Εποχή" (όπως όλα τα βιβλία τού Νέαρχου Γεωργιάδη), σε μια όχι πολυτελή αλλά εξαιρετικά προσεγμένη έκδοση, η οποία περιλαμβάνει πλήθος παραπομπών και σημειώσεων με μεγάλο ενδιαφέρον αλλά και μια σειρά σπάνιες φωτογραφίες. Επενδύστε δίχως να υπολογίσετε το ευτελέστατο (για τέτοια δουλειά) τίμημα των 12 ευρώ!

Βρούτσης ο απελευθερωτής

Μαζευτήκανε τις προάλλες εκεί στην Νέα Δημοκρατία για να κάνουνε, λέει, σύσκεψη. Τώρα, βέβαια, θα μου πείτε ότι "σύσκεψη" σημαίνει να μαζευτούν κάποιοι για να σκεφτούν μαζί, να ανταλλάξουν σκέψεις, δηλαδή προϋπόθεση κάθε σύσκεψης είναι να υπάρχει σκέψη, καθ' ότι άμα βάλω δέκα τούβλα γύρω-γύρω τί σόι σύσκεψη θα κάνουν; Τέλος πάντων.

Μαζευτήκανε, λοιπόν, εκεί στην Νέα Δημοκρατία για σύσκεψη, καθ' ότι φοβούνται ότι οι βουλευτές τους είναι χοντροκέφαλοι και δεν θα καταλάβουν το μεγαλείο των μέτρων προς εξοικονόμηση καμμιά δεκαπενταριά δισεκατομμυρίων, οπότε ελλοχεύει κίνδυνος κάποιοι να τα καταψηφίσουν. Έτσι, κλήθηκαν τα μεγάλα κεφάλια μπας και βγει κανένα καλό επιχείρημα, προκειμένου να πειστούν οι όποιοι χοντροκέφαλοι.

Εκεί είναι που έλαμψε το υπέρλαμπρο άστρο τού Γιάννη Βρούτση. Ξέρετε, αυτού του ναρκισσευόμενου φιόγκου, του μηδέποτε εργασθέντος αλλ' όμως επιφορτισθέντος το τιτάνιο έργο να λύσει τα προβλήματα των εργαζομένων ως υπουργός εργασίας. Κι επειδή όσο πιο άδειος είναι ο ντενεκές τόσο μεγαλύτερο θόρυβο κάνει, ο φέρελπις υπουργός άστραψε και βρόντηξε όταν είδε ότι αμφισβητούνται τα μέτρα που προωθεί και έρριξε το αφοπλιστικό επιχείρημα:

"Η Ελλάδα στα εργασιακά δεν ήταν ελεύθερη αγορά. Λειτουργούσε περίπου ως σοβιέτ. Αυτή η αγορά απελευθερώθηκε με το δεύτερο μνημόνιο".

Τόμπολλα! Πέσαμε ξεροί. Πιο ξεροί κι από παστοί μπακαλιάροι Ισλανδίας λέμε. Βρούτσης ο απελευθερωτής!

Έτσι είναι, κύριε. Ξέρεις τι παναπεί σοβιέτ; Να σε αναγκάζουν να έχεις την ίδια δουλειά μια ζωή αντί να σ' αφήνουν ελεύθερο να ψάχνεις κάθε τόσο για καινούργια. Να ρυθμίζεται η αμοιβή σου από την μια κι από την άλλη σύμβαση και όχι να επαφίεται στην γαλαντομία του εργοδότη σου. Να αντιμετωπίζει προβλήματα η υγιής επιχειρηματικότητα επειδή υποχρεώνονται οι επιχειρηματίες να νοιάζονται για την υγιεινή και την ασφάλεια των εργαζομένων. Να εθίζεται ο κόσμος στην τεμπελιά λόγω των πενθημέρων, των οκταώρων, των αργιών και των αδειών. Να δουλεύεις 30, άντε 35 χρόνια και μετά να σε βγάζουν στην σύνταξη με το ζόρι και να σε παραπετάνε ως άχρηστο πάνω στην ακμή των 60-65 σου χρόνων. Να κάθεσαι όταν αρρωσταίνεις και να πληρώνεσαι σαν να δουλεύεις επειδή, τάχαμου, είσαι ασφαλισμένος. Να παραπετάς τα παιδιά σου στον κάθε τυχαίο κρατικό παιδικό σταθμό κι όχι να επιλέγεις ελεύθερα όποια μετανάστρια ή φοιτήτρια γουστάρεις εσύ για να σου τα φυλάει όσο βρίσκεσαι στην δουλειά σου. Να δουλεύεις το οχτάωρό σου και να σε αναγκάζουν να σχολάσεις, αντί να σε κρατάνε μερικές ώρες ακόμη προκειμένου να ικανοποιηθείς δημιουργώντας και προσφέροντας στην επιχείρηση που σε ταΐζει. Να ξοδεύεις την ζωή σου πάνω στις μηχανές επειδή τάχα σπούδασες μηχανολόγος μηχανικός κι όχι να μπορείς να απολαύσεις την ξενοιασιά ενός ντελιβερά πίτσας ή να σε τρώει η μιζέρια ενός νοσοκομείου επειδή σπούδασες γιατρός αντί να χαίρεσαι την ζωή ως γκαρσόνι σε καφετέρια. Να έχεις λύσει από νωρίς τα βιοποριστικά σου προβλήματα και να στήνεις από τα 25 σου την δική σου οικογένεια αντί να τρέφουν οι γονείς σου και να 'σαι ξένοιαστο πουλί ίσαμε τα σαράντα-φεύγα σου. Τέτοια κι άλλα χειρότερα παναπεί σοβιέτ. Ευτυχώς, ήρθε ο Βρούτσης για να μας απελευθερώσει από τούτη την γάγγραινα.

Κάποτε, όχι πριν πολλά χρόνια, οι ναζί έβαλαν μια επιγραφή στην είσοδο του στρατοπέδου εργασίας τού Άουσβιτς: Arbeit macht frei. Δηλαδή: η εργασία απελευθερώνει. Σήμερα, οι φιόγκοι τύπου Βρούτση προχωρούν ένα βήμα παραπέρα: μας απελευθερώνουν από την ίδια την εργασία. Τώρα πια δεν φοβόμαστε τίποτε.

Και δεν ελπίζουμε σε τίποτε.

Είμαστε λεύτεροι.

Πόσο πιο καθαρά να μας το πουν;

...Ο Μητσοτάκουλας (υποβοηθούμενος από "μεγάλα μυαλά" τύπου Μάνου, Ανδριανόπουλου κλπ) είχε χρόνια που το 'λεγε, σαν δίσκος που κόλλησε η βελόνα, προετοιμάζοντας -όσο μπορούσε- το έδαφος για την νεοφιλελεύθερη επέλαση: "Καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε".

...Ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και επίτροπος οικονομικών & νομισματικών θεμάτων της, ο φινλανδός Όλλι Ρεν, μας το είπε με έναν αλησμόνητο και κυνικό τρόπο στην γλώσσα μας, όταν πρωτομπαίναμε στο μνημόνιο: "Καλό κουράγιο".

...Ο υπουργός οικονομικών τής Γερμανίας, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, διαπιστώνει μεν ότι "η Ελλάδα ανέλαβε σημαντικές προσπάθειες για να μειώσει το έλλειμμά της" αλλά παραμένει αυστηρός: "Είναι σαφές πως όλες οι υποχρεώσεις πρέπει να τηρηθούν. Αν αυτό δεν συμβεί, η εμπιστοσύνη θα πληγεί για μια ακόμη φορά και αυτό θα επιφέρει έναν αυξανόμενο κίνδυνο διάχυσης στους κόλπους τής ευρωζώνης. Γι' αυτόν τον λόγο δεν μπορεί να υπάρξουν νέες διαπραγματεύσεις με την Αθήνα".

...Ο δικός μας υπουργός οικονομικών, ο πολυσπουδαγμένος Γιάννης Στουρνάρας, φαίνεται πως δεν έχει ενημερωθεί για το προεκλογικό πρόγραμμα του κόμματός του κι έτσι έβαλε σε νέα βάση το ζήτημα της διαπραγμάτευσης των όρων του μνημονίου: "Το πρόγραμμα είναι εκτός τροχιάς και δεν μπορούμε να ζητήσουμε ο,τιδήποτε από τους πιστωτές μας πριν το επαναφέρουμε σε τροχιά".

...Ο πρόεδρος των γερμανών βιομηχάνων, ο Χανς Πέτερ Κάιτελ, μας κάνει την χάρη να μας βλέπει σαν μια προβληματική θυγατρική εταιρεία του, την οποία θέλει να εξυγιάνει και μας υπαγορεύει τον τρόπο με τον οποίο θα...εξυγιανθούμε: "Η Ελλάδα θα πρέπει να μετατραπεί σε ένα είδος ειδικής οικονομικής ζώνης εντός της ευρωζώνης, θωρακισμένη με την αναγκαία και επιτρεπτή οικονομική βοήθεια, αλλά και με προσωπικό από υπαλλήλους τής Ευρωπαϊκής Ένωσης".

...Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ο Σίμος Κεδίκογλου (για όσους δεν θυμούνται, ο πατέρας του υπήρξε πολυπράγμον στέλεχος και υπουργός εμπορίου κατά την πρώτη κυβερνητική περίοδο του αντρεϊκού ΠαΣοΚ), ξεκαθάρισε τον απώτερο στόχο τής ακολουθούμενης πολιτικής: "Το εργασιακό κόστος στην Ελλάδα έχει κατεβεί ήδη πολύ χαμηλά. Εκτιμούμε βάσιμα ότι αυτό θα είναι και ένα πολύ καλό θεμέλιο για την τροχιά ανάπτυξης στην οποία μπορούμε και θα μπούμε σύντομα".


Ας προσπαθήσουμε να συνοψίσουμε όλα τα παραπάνω μεγάλα αποφθέγματα:

Είμαστε ένας σπάταλος λαός, ο οποίος δανειζόταν και ξόδευε δίχως να παράγει. Μοιραία, λοιπόν, έφτασε ο κόμπος στο χτένι και έπρεπε να πάρουμε θαρραλέες αποφάσεις, υιοθετώντας μέτρα των οποίων η εφαρμογή απαιτεί κουράγιο. Κι αν αυτά τα μέτρα αποδείχτηκαν περισσότερο σκληρά και δυσβάσταχτα απ' όσο περιμέναμε, πρέπει αδιαμαρτύρητα να τα τηρήσουμε στο ακέραιο, αλλοιώς θα πλήξουμε την συνοχή ολόκληρης της Ευρώπης. Μάλιστα δε, σε περίπτωση που χαλαρώσει κάπως το σχοινί στο λαιμό μας, πρέπει να το ξανασφίξουμε από μόνοι μας αντί να τολμήσουμε να ζητήσουμε οποιασδήποτε μορφής έλεος από τους πιστωτές μας. Οι οποίοι πιστωτές μας θα ήσαν απόλυτα ικανοποιημένοι αν όλοι οι έλληνες αποφάσιζαν να εργαστούν δίχως τις "πεπαλαιωμένες" και "αναχρονιστικές" προφυλάξεις εργατικών νόμων, συλλογικών συμβάσεων κλπ., πράγμα το οποίο θα μείωνε αποτελεσματικά το εργασιακό κόστος. Κι ας βάλουμε καλά στο μυαλό μας πως, όσο περισσότερο μειώνεται αυτό το κόστος, τόσο αποτελεσματικώτερη θα είναι η προσπάθειά μας για ανάπτυξη.

Πόσο πιο καθαρά περιμένουμε να μας τα πουν; Τί θέλουμε, επί τέλους να μας εξηγήσουν; Ποιοί ξοδεύανε τα δανεικά που έπαιρνε η χώρα; Ποιοί χρειάζονται κουράγιο; Αν τα μέτρα τα πήραμε μόνοι μας ή μας τα επέβαλε η τρόικα; Ποιά ευρωπαϊκή συνοχή θα πληγεί, με τόσες ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις που ήδη υπάρχουν και εντείνονται όλο και περισσότερο; Πώς να ζητήσουμε έλεος από τον δήμιό μας όταν πια θα μας έχει πνίξει; Ποιά διαφορά υπάρχει ανάμεσα στο να είναι κανείς άνεργος και στο να δουλεύει για τρία κατοστάρικα τον μήνα; Ή, μήπως, ποιά θα είναι η δική μας ωφέλεια από την προσδοκώμενη ανάπτυξη, αν και όταν έρθει αυτή;

Ας σοβαρευτούμε λίγο. Η πραγματικότητα δεν σηκώνει πολλές κουβέντες: η καπιταλιστική μηχανή παραγωγής κερδών έχει στομώσει και χρειάζεται αίμα για να ξαναπάρει μπρος. Αίμα που, βεβαίως, δεν θα είναι το αίμα των αφεντικών.

Πόσο πιο καθαρά περιμένουμε να μας το πουν; 

Το γαϊτανάκι

Πριν από καμμιά δεκαριά μήνες, το ιταλικό αστικό σύστημα -ξεχνώντας τις παπαριές για "δημοκρατία", "εκλογές", "λαϊκή βούληση" κλπ- αποφάσισε να παραδώσει την διακυβέρνηση της χώρας στον "τεχνοκράτη" τραπεζίτη Μάριο Μόντι, προκειμένου να βρει διέξοδο από την κρίση του. Σήμερα, μετά από τόσους μήνες "τεχνοκρατικής" διακυβέρνησης, η κατάσταση της γειτονικής μας χώρας κάθε άλλο παρά δείχνει βελτιωμένη. Για παράδειγμα, τον Ιούλιο η ιταλική βιομηχανία σημείωσε πτώση 7,3% σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα τής προηγούμενης χρονιάς, μια πτώση που συνεχίζεται αδιάκοπα επί 11 μήνες.

Θα αναρωτηθείτε, ασφαλώς, τι διάβολο κάνει ο "τεχνοκράτης" μεγαλοτραπεζίτης. Ε, πώς! Κάτι κάνει κι αυτός! Κάλεσε τα συνδικάτα να υπογράψουν συμφωνία με την κυβέρνηση για μειώσεις των μισθών και ανατροπή των εργασιακών σχέσεων "προκειμένου να αυξηθεί η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα της χώρας". Δεν μπορεί, κάτι από τα δικά μας σας θυμίζει η όλη ιστορία. Πάλι φαλάγγι τους πήραμε τους ιταλούς, υποχρεώνοντάς τους να βαδίσουν στον δικό μας δρόμο και δίχως να έχουν υπογράψει μνημόνια σαν εμάς! Αέρααααα...

Μια χαρά πάει το γαϊτανάκι, έτσι; Στην αρχή, βάλανε εμάς στο ντρόκολο: "αν δεν μειώσετε τα μεροκάματα, οι επενδυτές θα προτιμήσουν την Βουλγαρία όπου τα μεροκάματα είναι φτηνότερα". Ύστερα στρίμωξαν τους ισπανούς: "αν δεν μειώσετε τα μεροκάματα, οι επενδυτές θα προτιμήσουν την Πορτογαλία όπου τα μεροκάματα είναι φτηνότερα". Τώρα έφτασε η σειρά των ιταλών: "αν δεν μειώσετε τα μεροκάματα, οι επενδυτές θα προτιμήσουν την Ελλάδα όπου τα μεροκάματα είναι φτηνότερα επειδή οι έλληνες τα ρίξανε στο επίπεδο της Βουλγαρίας". Μετά θα πιάσουν σειρά οι γάλλοι, με τα φτηνότερα μεροκάματα ισπανών και ιταλών. Και πάει λέγοντας...

Τί μέλλει γενέσθαι; Απλούστατον: όταν ολοκληρωθεί ο πρώτος γύρος αλλαξοκωλιάς κι όλα τα ευρωπαϊκά μεροκάματα συμπιεσθούν σε επίπεδο αηδίας, θα αρχίσει ο δεύτερος γύρος με πρώτη την Βουλγαρία: "αν δεν μειώσετε κι άλλο τα μεροκάματα, οι επενδυτές θα προτιμήσουν το Μπαγκλαντές όπου τα μεροκάματα είναι φτηνότερα"... Στο μεταξύ, βέβαια, η καπιταλιστική ολιγαρχία θα πραγματοποιεί συνόδους κορυφής, θα εξετάζει νέα μέτρα, θα ενισχύει μηχανισμούς στήριξης (αλήθεια, ποιούς στηρίζουν αυτοί οι μηχανισμοί;) και ο απλός λαός θα δουλεύει όλο και περισσότερο αφού, κατά παράξενο τρόπο, θα ανεβαίνει το προσδόκιμο ζωής παρά την διογκούμενη πείνα, ...

Και την ίδια ώρα, τα ντόπια όργανα των καπιταλιστών (αστικές κυβερνήσεις κλπ) θα συνεχίζουν το ξεζούμισμα των λαϊκών στρωμάτων, μειώνοντας τις κοινωνικές δαπάνες, τσακίζοντας όλο και πειρσσότερο την αξία τής εργασίας τους, επιβάλλοντας όλο και βαρύτερη φορολογία, απομυζώντας και την τελευταία δεκάρα από όσες αποταμιεύσεις υπάρχουν ακόμη, κάνοντας εξαήμερα (και, γιατί όχι, εφταήμερα) τα πενθήμερα ή δεκάωρα τα οχτάωρα, σπρώχνοντάς τα όλο και περισσότερο κάτω από τα όρια της εξαθλίωσης.

Δεν μπορώ να μη θυμηθώ το "επιχείρημα" της αστικής τάξης τότε που προσπαθούσε να χτίσει μια Ελλάδα απαλλαγμένη από το "μίασμα" του κουμμουνισμού: "αν έρθουν οι κομμουνιστές, θα σας πάρουν τα σπίτια". Τότε υπήρξαν πολλοί που επηρεάστηκαν από τούτο το επιχείρημα, δίχως να προβληματιστούν όχι απλώς για την ορθότητά του αλλά -έστω!- με το τι στο καλό θα έκαναν οι κομμουνιστές όλα αυτά τα σπίτια που θα μάζευαν. Σήμερα, αλήθεια, τί έχουν να πουν όλοι αυτοί καθώς εκείνη η ίδια αστική τάξη τούς παίρνει τα σπίτια αργά και βασανιστικά, κεραμίδι το κεραμίδι, πλακάκι το πλακάκι, τούβλο το τούβλο; Ποιά άλλη λύση έχουν να προτείνουν εκτός από την μετωπική σύγκρουση μ' αυτή την τάξη, μέχρι την τελική ανατροπή της;

Η απορρύθμιση της ασφάλισης και το τσεχικό πείραμα

Όσοι φίλοι αυτού του ιστολογίου παρακολούθησαν την μακρά σειρά των σημειωμάτων μας με θέμα την "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού" πρέπει να έχουν εμπεδώσει ότι το πρώτο βήμα για την διάδοση των νεοφιλελεύθερων πρακτικών είναι η απορρύθμιση του κράτους. Κι αν η λέξη "απορρύθμιση" ακούγεται κάπως άγνωστη, μπορούμε να την αντικαταστήσουμε με τις λέξεις διάλυση, αποδόμηση, καταστροφή κλπ.

Ας θυμηθούμε λίγο το φρηντμανικό θέσφατο, σύμφωνα με το οποίο πρέπει να ισοπεδωθεί το παλιό για να δομηθεί σωστά το καινούργιο. Κι αφού αυτό το καινούργιο δεν είναι άλλο παρά η παράδοση των πάντων στις ορέξεις τού κεφαλαίου, το υπό διάλυση παλιό δεν μπορεί να είναι παρά το κοινωνικό κράτος και οι κεντρικές δομές μιας χώρας.

Έτσι, λοιπόν, οι πιστοί στα νεοφιλελεύθερα δόγματα άρχοντές μας έχουν αποδυθεί σε άοκνη προσπάθεια απορρύθμισης των πάντων. Π.χ. ετοιμάζονται να διώξουν 150.000 δημοσίους υπαλλήλους, τάχατες για να γίνει λιγώτερο δαπανηρό το κράτος. Ουσιαστικά, όμως, μια τέτοια βίαιη μείωση του δημόσιου προσωπικού δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην απορρύθμιση της κρατικής μηχανής, παναπεί στην υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών του κράτους προς τους πολίτες. Ήδη η ακολουθούμενη τακτική "1 πρόσληψη για κάθε 10 αποχωρήσεις" έχει δημιουργήσει σχολεία δίχως δασκάλους, νοσοκομεία δίχως γιατρούς, εφορίες δίχως εφοριακούς, αστυνομία δίχως αστυνομικούς κλπ.

Στο χτεσινό σημείωμα είδαμε πώς μεθοδεύεται η πλήρης απορρύθμιση της -ήδη ταλαιπωρημένης- δημόσιας ασφάλισης, μέσω της μείωσης των εργοδοτικών εισφορών. Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Ποιό θα είναι το επόμενο; Αυτό που δείχνει η Τσεχία.

Είναι γνωστό ότι οι μικρές χώρες χρησιμοποιούνται ως "πειραματόζωα" για τα "δραστικά φάρμακα", δηλαδή για τα νεοφιλελεύθερα καπιταλιστικά πειράματα. Έτσι όπως έγινε με την Ελλάδα, ας πούμε. Στην Τσεχία, λοιπόν, δοκιμάζεται η δραστικότητα ενός νέου "φαρμάκου", το οποίο θα διευκολύνει την κατεδάφιση των δημοσίων συστημάτων υγείας και το ξεπούλημά τους μπιρ-παρά στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Ποια είναι, όμως, τα "συστατικά" αυτού του νέου φαρμάκου; Κάθε τσέχος μισθωτός θα μπορεί να αφαιρεί από τις ασφαλιστικές του εισφορές ποσοστό ίσο προς το  3% του μσθού του και να το καταθέτει σε ιδιωτικούς ασφαλιστικούς φορείς, υπό την προϋπόθεση ότι θα βάζει από την τσέπη του ένα 2% ακόμη. Έτσι, λοιπόν, με το 5% του μισθού τους, οι τσέχοι εργαζόμενοι θα "χτίσουν" σιγά-σιγά τα ιδιωτικά ασφαλιστικά ταμεία. Τα οποία, βεβαίως-βεβαίως, ως ιδιωτικά θα είναι και κερδοσκοπικά για τους ιδιοκτήτες τους. Κι ενώ οι εργαζόμενοι θα "χτίζουν" το ιδιωτικό ασφαλιστικό σύστημα του αύριο, το κράτος (προκειμένου να πιέσει προς την κατεύθυνση αυτή) θα εγγυάται μόνο μια "βασική σύνταξη", άγνωστου ως τώρα ύψους.

Αυτό το τελευταίο περί "βασικής σύνταξης" έχει αρχίσει να κουβεντιάζεται έντονα και στον τόπο μας. Πόσος είναι ο μισθός σου, κύριε; Σήμερα 586 ευρώ (κι αύριο...βλέπουμε). Ε, λοιπόν, εγώ, ως κράτος, σου εγγυώμαι μια βασική σύνταξη ύψους -φερ' ειπείν- 40% του μισθού σου, δηλαδή κάπου 235 ευρώ. Και θα ζήσω με 235 ευρώ; Εμ, τι να σου κάνω κι εγώ το δόλιο κράτος, αυτά έχω κι αυτά δίνω αλλά, αν θες παραπάνω, τράβα σε μια ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία, πλέρω κατιτίς και θα 'χεις να πορεύεσαι. Ναι, αλλά είναι σίγουρο ότι έτσι και πληρώσω θα 'χω να πορεύομαι ή θα καταντήσω σαν τους ασφαλισμένους τής Enron, που βάρεσε κανόνι η εταιρεία τους κι αυτοί πήραν τον πούλο; Και τί θες, καλέ; Να πληρώνει το κράτος τα σπασμένα κάθε εταιρείας που πτωχεύει;

Έλα ντε...

"Μη μισθολογικό κόστος" και άλλες μπούρδες

Στην αρχή μάς πιπίλισαν το μυαλό με το "μη μισθολογικό κόστος" των επιχειρήσεων. Ανερμάτιστοι πολιτικάντηδες, φληναφούντες αναλυτές, παρλαπιπίζοντες δημοσιολόγοι και πομφολυγούντες δημοσιογραφίσκοι έχουν αποδυθεί εδώ και μια τριετία σε έναν υπέρ πάντων αγώνα να "ενημερώσουν" τους πολίτες για τις δυσμενείς επιπτώσεις (τόσο στην ανάπτυξη όσο και στην οικονομία γενικώτερα) αυτού του περίφημου "μη μισθολογικού κόστους".

Αλήθεια, είχε ακούσει ποτέ κανείς από τους μεγαλύτερους να γίνεται παλιά λόγος για "μη μισθολογικό κόστος"; Όχι βέβαια! Ο συγκεκριμένος όρος αποτελεί ευφημιστική εφεύρεση (πώς λέμε το ξύδι "γλυκάδι", την Μαύρη Θάλασσα "Εύξεινο Πόντο" και τον ωκεανό που καταπίνει ολόκληρα νησιά "Ειρηνικό";) γι' αυτό που πάντοτε λεγόταν "εργοδοτικές εισφορές" και που πάντοτε αποτελούσε σαφώς μισθοδοτικό κόστος. Όσα βιβλία κι αν ανοίξετε, πουθενά δεν θα βρείτε να γίνεται λόγος για "μη μισθοδοτικό κόστος". Αλλά, πριν συνεχίσουμε και για να είμαστε σαφέστεροι, ας δούμε ένα παράδειγμα:

Ας πάρουμε έναν εργαζόμενο με μισθό 1.000 ευρώ (ναι, ναι, υπάρχουν τέτοιοι μισθοί ακόμη και σήμερα!). Ο εργοδότης αφαιρεί, ως ασφαλιστικές κρατήσεις, 165 ευρώ (16,5%) και αποδίδει στον εργαζόμενο 835. Ταυτόχρονα, προσθέτει άλλα 285,60 (28,56%), ως εργοδοτική εισφορά, αποδίδοντας στο ΙΚΑ συνολικά 450,6 ευρώ (45,06%). Καλά ως εδώ; Ε, λοιπόν, εδώ είναι που έρχονται οι "καλοθελητές" και λένε πώς δεν είναι σωστό να πληρώνει η επιχείρηση 1.285,60 κι ο εργαζόμενος να βάζει στην τσέπη μόνο 835 και το κράτος είναι ρουφήχτρα και αντιαναπτυξιακό κλπ κλπ.

Και, γαμώ το φελέκι μου, υπάρχουν πολλοί ανεγκέφαλοι εργαζόμενοι που συμφωνούν μ' όλη τούτη την σπέκουλα, λες και τα 450,6 που παίρνει το ΙΚΑ δεν αποτελούν εισόδημα για τον εργαζόμενο, λες και δεν πληρώνονται απ' αυτά τα λεφτά οι συντάξεις του, η φαρμακευτική του περίθαλψη, τα επιδόματα ανεργίας του, η εργατική του κατοικία, ο κοινωνικός τουρισμός του κλπ κλπ! Κι έμαθαν όλοι τούτοι οι κακομοιραίοι να κατηγορούν κι αυτοί το κράτος και να μιλάνε κι αυτοί για "μη μισθολογικό κόστος"... Μισθολογικό κόστος είναι κι αυτό, ζώα! Μισθολογικώτατο!! Κι αν κοπεί, από σας θα λείψει, όχι από τ' αφεντικά σας!

Στην αρχή, λοιπόν, ήρθε η σπέκουλα, η πλύση εγκεφάλου. "Ενημερώθηκε" ο πολίτης. Ψήθηκε, που λέμε. Έτσι, σήμερα έφτασε η ώρα να μειωθεί αυτό το "μη μισθολογικό κόστος" κατά 5 μονάδες. Παναπεί, στο παραπάνω παράδειγμα η επιχείρηση θα πληρώσει 50 ευρώ λιγώτερα στο ΙΚΑ, τάχα πως έτσι θα φτηνύνει το τελικό της προϊόν και η επιχείρηση θα γίνει πιο ανταγωνιστική. Μάαααλιστα! Παναπεί ότι τώρα η ΦΑΓΕ θα βγάλει φτηνότερα τα γιαούρτια της και ο Υφαντής φτηνότερα τα σαλάμια του, ε; Τέλεια; Δόξα σοι ο θεός, ανατρίχιασα, ο πούστης!

Ώρα να ξυπνήσουμε, ρε σεις. Αν η επιχείρηση του παραδείγματός μας έχει, ας πούμε, χίλιους εργαζόμενους (δηλαδή, όσους μια μεσαία αλυσίδα σούπερ-μάρκετ), ο επιχειρηματίας θα κερδίζει πενήντα χιλιάρικα κάθε μήνα ή εφτακόσια ολοστρόγγυλα χιλιάρικα κάθε χρόνο! Έχετε την εντύπωση ότι θα μετακυλίσει αυτή την ωφέλεια στο ράφι του; Δηλαδή, ενώ θα έχει την άνεση να τσεπώσει εφτακόσια χιλιάρικα τον χρόνο, θα τα χαρίσει στον καταναλωτή; Παπάρια μάντολες, λεβέντες μου! Ούτε φτηνότερο γιαούρτι θα φάμε ούτε φτηνότερο σαλάμι. Απλώς, ο επιχειρηματίας θα...αναπτυχθεἰ, δηλαδή θα γίνει πλουσιώτερος κατά εφτακόσια χιλιάρικα. Εις βάρος του ασφαλιστικού μας ταμείου, φυσικά.

Πάμε λίγο παρακάτω τώρα; Το ΙΚΑ (έτσι μας λένε, τουλάχιστον) έχει τρύπα κάποιων δισ., έτσι; Με χίλιες επιχειρήσεις σαν του παραδείγματός μας, η τρύπα μεγαλώνει αυτομάτως κατά 7 δισεκατομμυριάκια. Ποιός θα την μπαλώσει αυτήν την τρύπα; Αφού την ανοίγει ο επιχειρηματίας, θα την μπαλώσει ο εργαζόμενος (απαρασάλευτος καπιταλιστικός νόμος). Πώς; Απλούστατο: τσοντάροντας κάτι από την σύνταξή του, από την ιατροφαρμακευτική του περίθαλψη, από τα επιδόματα ανεργίας του κλπ. Παναπεί, εμείς θα την μπαλώσουμε την τρύπα από τις κάθε λογής αποδοχές μας. Δηλαδή, σε τελική ανάλυση, το περίφημο "μη μισθολογικό κόστος" αποδεικνύεται μισθολογικό. Μισθολογικώτατο του κερατά! Τόσο μισθολογικό ώστε τώρα πια θα αναλαμβάνει να το καλύψει ο εργαζόμενος κατ' ευθείαν από τον μισθό του.

Χαίρετε και καλά ξυπνητούρια!


ΥΓ: Α προπό, μ' εμένα τον μικροεπαγγελματία που πληρώνω ΤΕΒΕ τί θα γίνει; Θα μειωθούν και οι δικές μου εισφορές ή θα μείνουν όπως είναι επειδή δεν παίρνω μισθό άρα δεν έχω "μη μισθολογικό κόστος"; Κι αν μειωθούν οι εισφορές μου, θα μειωθεί και η σύνταξη που θα πάρω αύριο, οπότε δώρον άδωρον και πάλι εγώ θα πληρώσω την λέζα;

Η μαύρη τύφλα

Με τον Αντώνη Καρακούση έχουμε επανειλημμένα ασχοληθεί κατά το παρελθόν. Αν δεν τον ξέρετε, κακώς. Τί διάολο του έχει εμπιστευτεί το Λαμπρακαίηκο ολόκληρη "στήλη γνώμης" στο Βήμα; Ο άνθρωπος κάνει ό,τι μπορεί για να μας πείσει π.χ. ότι οι τροϊκανοί είναι φίλοι μας ("Η τύφλα τού Λαμπρακαίηκου") ή ότι όσοι αρνούνται να πληρώσουν διόδια είναι περίπου εθνοπροδότες ("Ο τζάμπας πέθανε") κι εμείς τον αγνοούμε; Πα πα πα...

Στο χτεσινό κυριακάτικο Βήμα, λοιπόν, ο Καρακούσης μεγαλούργησε άλλη μια φορά. Στο κείμενό του με τίτλο "Το πρώτο χελιδόνι", ο "έγκριτος" αναλυτής βλέπει χελιδόνια και διαπιστώνει ότι η οικονομική άνοιξη έρχεται (οι υπογραμμίσεις δικές μου):

...Ο κ. Ντράγκι (σ.σ.: ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) αναγνωρίζοντας ότι η ασκούμενη από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μέσω κυρίως του εργαλείου των επιτοκίων, νομισματική πολιτική δεν διαχέεται σε ολόκληρη την ευρωζώνη, παρά μόνο σε ελάχιστες χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, έκανε ένα γιγαντιαίο βήμα.

Προκειμένου λοιπόν να αποκαταστήσει τη διαταραγμένη νομισματική ισορροπία και να απελευθερώσει τις δοκιμαζόμενες χώρες από την αιχμαλωσία των αγορών, ανακοίνωσε παρεμβάσεις ανάλογες με εκείνες που κατά καιρούς επιχειρεί η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ. Προανήγγειλε έτσι απεριόριστες αγορές κρατικών ομολόγων χωρών που καταδυναστεύονται από την κρίση χρέους, μέχρι το επιτόκιο να επανέλθει σε λογικά επίπεδα.

Εστω και αν οι παρεμβάσεις θα ασκούνται υπό τον όρο ότι οι πληττόμενες χώρες θα αποδέχονται ένα είδος μνημονίου, η επίδραση είναι ήδη σημαντική. Και αυτό γιατί ουσιαστικά μεταδόθηκε στις αγορές ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα εγγυηθεί, μέσω των παρεμβάσεών της, την ονομαστική αξία των ομολόγων.

Από μόνη της η κίνηση είναι επαναστατική για τα ευρωπαϊκά δεδομένα καθώς συνιστά το πρώτο ομοσπονδιακό μέτρο. Έστω και αργά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δρα για λογαριασμό όλων των χωρών της ευρωζώνης, όπως θα δρούσε κάθε εθνική κεντρική τράπεζα για τη χώρα που εκπροσωπεί. Και στέλνει το πρώτο χελιδόνι ελπίδας στις χειμαζόμενες από την κρίση χρέους χώρες... 

Έχω δει πάμπολλα αισχρά κείμενα αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιδιότυπη αισχρότητα. Δεν είναι μόνο ότι ο συντάκτης θεωρεί απαραίτητα τα μνημόνια για όλον τον κόσμο. Ούτε είναι μόνο το ότι ψεύδεται ασύστολα όταν ισχυρίζεται πως κάθε εθνική τράπεζα θα έκανε το ίδιο πράγμα, αφού ποτέ οι εθνικές τράπεζες δεν υπαγόρευσαν πολιτική αλλά, απλώς, χρησιμοποιούνταν από την πολιτική. Η μεγαλύτερη προστυχιά τού παραπάνω κειμένου βρίσκεται στην φράση: "η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα εγγυηθεί, μέσω των παρεμβάσεών της, την ονομαστική αξία των ομολόγων". Τί σημαίνει αυτή η φρασούλα;

Κατ' αρχάς, σε ποιόν εγγυάται η ΕΚΤ; Στις αγορές. Και τί τους λέει; Συνεχίστε να γαμάτε τις χώρες με τα τοκογλυφικά σας επιτόκια κι εγώ εγγυώμαι ότι θα βάζω τους λαούς τους να πληρώνουν μέσω των μνημονίων. Θα τους κόβω μισθούς και συντάξεις...θα κλείνω τα σχολεία και τα νοσοκομεία τους...δεν ξέρω κι εγώ τι ακριβώς θα κάνω, πάντως εσείς δεν πρόκειται να χάσετε δεκάρα. Αυτό λέει η ΕΚΤ. Κι αυτό συνιστά, κατά τον Καρακούση, προμήνυμα άνοιξης!

Όμως, δεν είναι μόνο αυτά που λέει ο "διαπρεπής" αρθρογράφος. Είναι κι αυτά που δεν λέει. Π.χ. δεν λέει τίποτε για το ότι η ΕΚΤ αποφάσισε να αγοράζει κρατικά ομόλογα μόνο δευτερογενώς. Παναπεί, η ΕΚΤ εξακολουθεί να μην αγοράζει κρατικά ομόλογα με το κεντρικό της επιτόκιο (1% ή και χαμηλότερο!) κατά την έκδοσή τους αλλά αποφάσισε να τα αγοράζει "δεύτερο χέρι" με 5%, 6%, 7% κλπ. Επίσης, δεν βγάζει κιχ για το ότι η ΕΚΤ δεν αναιρεί την απαγόρευση αγοράς κρατικών ομολόγων από τις κεντρικές εθνικές τράπεζες (π.χ. Τράπεζα της Ελλάδος) πρωτογενώς, αλλά πρώτα ρίχνει τις χώρες στα δόντια των τοκογλύφων και μετά έρχεται να τις βοηθήσει (φυσικά, υπό την προϋπόθεση υπογραφής μνημονίων), με το αζημίωτο πάντα. Και, βέβαια, παραλείπει σκοπίμως να αναφέρει ότι η ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ (η FED) κάνει ό,τι κάνει κόβοντας καινούργιο χρήμα, πράγμα που δεν κάνει η ΕΚΤ.

Φτάσαμε στον Σεπτέμβρη, Αντώνη! Τέτοιες μέρες είναι ανωμαλία να σου μυρίζει άνοιξη, γαμώτο. Κι αυτό το μαύρο που βλέπεις δεν είναι χελιδόνι, π' ανάθεμά σε. Η μαύρη σου η τύφλα είναι. Και η μαυρίλα που μας πλακώνει όλο και περισσότερο...

"Αντίο Μαδρίτη"

Τον Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ τον γνώρισα από το βιβλίο "Ανήσυχοι νεκροί", που έγραψε μαζί με τον Υποδιοικητή Μάρκος. Ήταν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα γνωριμία, η οποία με υποχρέωσε να αναζητήσω κι άλλα έργα αυτού του ισπανού (γεννημένου στην Χιχόν, πριν 63 χρόνια) συγγραφέα. Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Άγρα" το "Αντίο Μαδρίτη", μια νουβέλλα που πρωτοδημοσιεύθηκε το 1993 και στην οποία αναφερόμαστε σήμερα.

Λένε πως ο Τάιμπο ΙΙ γράφει αστυνομικά μυθιστορήματα. Άλλωστε, έχει κερδίσει τρεις φορές το βραβείο "Ντάσιελ Χάμμετ", το οποίο απονέμεται σε τέτοια μυθιστορήματα. Όμως, το "Αντίο Μαδρίτη" δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίσει ως αστυνομικό ανάγνωσμα, αφού ούτε φόνους περιλαμβάνει ούτε αστυνομία μπλέκεται στην ιστορία. Αλήθεια, πώς θα χαρακτηρίζατε την κλασσική ταινία "Το κεντρί"; Ίσως να την αποκαλούσατε περιπέτεια, ίσως να προτιμούσατε την ετικέττα τής φάρσας αλλά μάλλον δεν θα την θεωρούσατε αστυνομική. Ε, λοιπόν, χαρακτηρίστε με τον ίδιο τρόπο την νουβέλλα τού Τάιμπο ΙΙ και δεν θα πέσετε έξω.

Στο "Αντίο Μαδρίτη" πρωταγωνιστεί ο αγαπημένος πρωταγωνιστής τού Τάιμπο ΙΙ, ο κακοσούλουπος και μονόφθαλμος ντετέκτιβ Έκτωρ Μπελασκοαράν Σάυν. Ο Μπελασκοαράν αγγαρεύεται από τον φίλο του Χούσκο Βάσκο να ξεκαθαρίσει μια περίεργη υπόθεση αρχαιοκαπηλείας. Συγκεκριμένα, ο Βάσκο, ο οποίος είναι συντηρητής στο μουσείο ανθρωπολογίας τού Μεξικού, ανακαλύπτει ότι κάποιος έχει κλέψει τον ολόχρυσο θώρακα του αζτέκου βασιλιά Μοκτεζούμα. Οι υποψίες πέφτουν σε μια ξεπεσμένη πρώην ερωμένη τού πρώην μεξικανού προέδρου, η οποία κάνει πλέον καρριέρα σε μαδριλένικα καμπαρέ. Προφανώς, ο εν λόγω πρόεδρος ακολούθησε την τακτική των προκατόχων του, οι οποίοι φρόντιζαν, κατά την τελευταία χρονιά της θητείας τους, να κλέψουν ό,τι προλάβαιναν μέχρι να 'ρθει η ώρα να παραδώσουν την εξουσία.

Δεν θα πω περισσότερα για την υπόθεση. Άλλωστε, πόσα να πει κανείς για την υπόθεση μιας νουβέλλας, η οποία απλώνεται σε λιγώτερες από 120 αραιογραμμένες σελίδες μικρού μεγέθους, χωρίς να χαλάσει την έκπληξη που ετοίμασε ο συγγραφέας; Μπορώ, όμως, να πω δυο πράγματα. Πρώτον, η αριστοτεχνική πλοκή "φορτώνεται" υποδειγματικά, σελίδα την σελίδα, ώσπου να φτάσει στο αποκορύφωμά της, εντείνοντας μεθοδικά την ένταση του αναγνώστη. Και, δεύτερον, το φινάλε τής ιστορίας συνιστά μια από τις πιο απρόσμενες ανατροπές που έχετε διαβάσει ποτέ, πράγμα ιδιαίτερα σπάνιο σε κείμενα τόσο μικρής έκτασης.

Συμπερασματικά, το "Αντίο Μαδρίτη" αποτελεί τον απλούστερο και -ίσως- τον πιο ευχάριστο τρόπο να γνωρίσετε τον υπέροχο κόσμο τού Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ. Κι αυτή η γνωριμία θα σας κοστίσει μόλις 9 ευρώ, τα οποία δεν πρέπει να διστάσετε να ξοδέψετε.

Ο βρόμικος "Κομιστής"

Τούτο το ιστολόγιο έχει κατ' επανάληψη ξεβαφτίσει ονομαστικά "ου και λίγους" (όπως έλεγε μια θεια μου) πουλημένους παπαγαλόμορφους δημοσιογραφίσκους τής οκάς. Οι τακτικοί αναγνώστες σίγουρα θυμούνται τι έχουμε σούρει σε κάτι μουσούδια τύπου Πρετεντέρη, Καψή, Τρέμη, Κοσιώνη, Παπαδημητρίου, Μανδραβέλη, Πορτοσάλτε, Κώνστα κλπ κλπ. Φυσικά, δεν διεκδικούμε δάφνες πρωτοτυπίας αφού την ίδια άποψη εκφράζουν καθημερινά δεκάδες άλλα ιστολόγια αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία τού νοήμονος κοινού (κυρίως αυτή).

Σήμερα, όμως, διαπίστωσα ότι υπάρχει ένα περίεργο μουσούδι που μου έχει ξεφύγει και αισθάνομαι την ανάγκη να διορθώσω την...αδικία. Πρόκειται για τον τύπο που "πάει το γράμμα", τον γνωστό από την υπόθεση Ζαχόπουλου (τον θυμάστε;) ως "κομιστή", τον Θέμο Αναστασιάδη. Ξέρετε, τον πρώην κολλητό των δυο άλλων "τεράτων" τής δημοσιογραφίας, του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου και του Πέτρου Κωστόπουλου. Του γνωστού και ως "δημοσιογράφου τού κώλου", αφού όλα τα θέματα που παρουσιάζει στην δημοσιογραφική (ο θεός να την κάνει) τηλεοπτική εκπομπή του αναπτύσσονται με φόντο λικνιζόμενους κώλους.

Αυτός ο τύπος, λοιπόν, φαίνεται ότι έχει πάρει εργολαβία την στήριξη του φασιστικού μορφώματος που αποκαλείται "Χρυσή Αυγή". Τόσο μέσα από την εκπομπή του "Όλα" όσο και από τις σελίδες τής εφημερίδας του "Πρώτο Θέμα" κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να εξωραΐσει τους αποκρουστικούς νεοναζί ώστε να τους βοηθήσει να περάσουν στην κοινωνία ως κάποιοι δικοί μας, κάποιοι από εμάς.

Πρώτα-πρώτα, έφερε πριν λίγο καιρό στην εκπομπή του τον χρυσαυγίτη βουλευτή Γιώργο Γερμενή. Δεν τον ξέρετε; Δεν σας αδικώ. Ίσως να τον ξέρετε με το παρατσούκλι του ως "Καιάδα", σίγουρα όμως τον ξέρετε ως "εγέρθουτω". Εκεί, λοιπόν, ο "Κομιστής" μάς παρουσίασε ένα παιδί τού λαού, το οποίο πάλευε από μικρό για το μεροκάματο και εμπνέεται από μια αγνή αγάπη για την πατρίδα. Μάλιστα δε, αυτό το λαϊκό παιδί έχει φίλους αναρχικούς, έχει τρέλλα με τον Ολυμπιακό, δεν διστάζει να δηλώσει ότι οι χρυσαυγίτες (αν υπήρχαν το 1940) θα πολεμούσαν κατά του Χίτλερ και υποστηρίζει ότι οι αντίθετοι πρέπει να πείθονται "πρωτίστως" με διάλογο (σημ.: φυσικά, δεν μας είπε πώς θα πειστούν "δευτερευόντως" αν δεν πειστούν "πρωτίστως" με διάλογο). Επίσης, δεν έχει δει ποτέ τους φούρνους όπου οι ναζί έφτιαχναν ανθρωποσάπουνα, οπότε δεν μπορεί να τοποθετηθεί σχετικά. Όσοι έχετε γερό στομάχι, δείτε το σχετικό απόσπασμα εκείνης της εκπομπής εδώ.

Στο φύλλο τής Κυριακής 1/7/2012, η εφημερίδα τού "Κομιστή" είχε ένα δισέλιδο αφιερωμένο στον χρυσαυγίτη αρχηγό Νίκο Μιχαλολιάκο. Ένας δημοσιογράφος τής εφημερίδας πήγε στο σπίτι τού Μιχαλολιάκου για να του πάρει συνέντευξη, στα πλαίσια της δημοκρατικής πλουραλιστικής ενημέρωσης (φυσικά!). Το αποτέλεσμα ήταν μια "αγιογραφία", ενός αγνού πατριώτη, ο οποίος ζει λιτά κι απέριττα και απολαμβάνει τις απλές χαρές της καθημερινότητας όπως ο κάθε απλός πολίτης. Ας μη ξεχάσουμε ότι λίγο πριν τις εκλογές τού Μαΐου, στις 30/4/2012, το "Πρώτο Θέμα" παρουσίασε στον δικτυακό του τόπο μια άλλη συνέντευξη του Μιχαλολιάκου, διαρκείας 25 λεπτών. Περίεργες δημοσιογραφικές συμπάθειες για κάποιον που το βράδυ των εκλογών τού Μαΐου έχυσε δηλητήριο κατά των μέσων ενημέρωσης που -τάχαμ' δήθεν- πολεμούσαν το κόμμα του...

Φυσικά, ο Θέμος δεν θα μπορούσε να αφήσει παραπονεμένο τον υπαρχηγό τού Μιχαλολιάκου, τον κουραδόμαγκα που επιτίθεται σε γυναίκες, τον Ηλία Κασιδιάρη. Εδώ η "αγιογραφία" φτιάχτηκε διαφορετικά: ο δημοσιογράφος πήγε στο σπίτι τού υπαρχηγού και μίλησε με τον πατέρα του. Πρώτης τάξεως ευκαιρία για να μάθουμε ότι ο μικρός Ηλίας μεγάλωσε διαβάζοντας τους άθλους του Ηρακλή κι όχι τα τρία γουρουνάκια με τον κακό λύκο. Επίσης, μάθαμε ότι ο Ηλίας είναι "καλλιτεχνική ψυχή" με τέτοια έφεση στον χορό ώστε θα μπορούσε να γίνει επαγγελματίας χορευτής αλλά θυσιάστηκε για το καλό τής πατρίδας. Όλα αυτά τα "ωραία" -και πολλά περισσότερα- δημοσιεύθηκαν στο φύλλο τής Κυριακής 10/6/2012, λίγο πριν τις δεύτερες εκλογές.

Κοντά σε όλα αυτά, η εφημερίδα τού "Κομιστή" δεν παραλείπει να "ενημερώνει" κατ' επανάληψη τους αναγνώστες της για το κοινωνικό έργο που επιτελούν οι χρυσαυγίτες, μοιράζοντας τρόφιμα σε αναξιοπαθούντες έλληνες ή συμπαραστεκόμενοι σε γριούλες που φοβούνται να κυκλοφορήσουν κλπ. Φυσικά, η εφημερίδα δεν ασχολείται με χρυσαυγίτικες εκδηλώσεις που μπορεί να παρεξηγηθούν, όπως π.χ. με τους ξυλοδαρμούς των μεταναστών ή με χρυσαγίτικα δημοσιεύματα που εξυμνούν τον Χίτλερ.

Κατά τα άλλα, το "Πρώτο Θέμα" είναι η πρώτη σε κυκλοφορία κυριακάτικη εφημερίδα. Τρομάρα μας!