Το γαϊτανάκι

Πριν από καμμιά δεκαριά μήνες, το ιταλικό αστικό σύστημα -ξεχνώντας τις παπαριές για "δημοκρατία", "εκλογές", "λαϊκή βούληση" κλπ- αποφάσισε να παραδώσει την διακυβέρνηση της χώρας στον "τεχνοκράτη" τραπεζίτη Μάριο Μόντι, προκειμένου να βρει διέξοδο από την κρίση του. Σήμερα, μετά από τόσους μήνες "τεχνοκρατικής" διακυβέρνησης, η κατάσταση της γειτονικής μας χώρας κάθε άλλο παρά δείχνει βελτιωμένη. Για παράδειγμα, τον Ιούλιο η ιταλική βιομηχανία σημείωσε πτώση 7,3% σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα τής προηγούμενης χρονιάς, μια πτώση που συνεχίζεται αδιάκοπα επί 11 μήνες.

Θα αναρωτηθείτε, ασφαλώς, τι διάβολο κάνει ο "τεχνοκράτης" μεγαλοτραπεζίτης. Ε, πώς! Κάτι κάνει κι αυτός! Κάλεσε τα συνδικάτα να υπογράψουν συμφωνία με την κυβέρνηση για μειώσεις των μισθών και ανατροπή των εργασιακών σχέσεων "προκειμένου να αυξηθεί η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα της χώρας". Δεν μπορεί, κάτι από τα δικά μας σας θυμίζει η όλη ιστορία. Πάλι φαλάγγι τους πήραμε τους ιταλούς, υποχρεώνοντάς τους να βαδίσουν στον δικό μας δρόμο και δίχως να έχουν υπογράψει μνημόνια σαν εμάς! Αέρααααα...

Μια χαρά πάει το γαϊτανάκι, έτσι; Στην αρχή, βάλανε εμάς στο ντρόκολο: "αν δεν μειώσετε τα μεροκάματα, οι επενδυτές θα προτιμήσουν την Βουλγαρία όπου τα μεροκάματα είναι φτηνότερα". Ύστερα στρίμωξαν τους ισπανούς: "αν δεν μειώσετε τα μεροκάματα, οι επενδυτές θα προτιμήσουν την Πορτογαλία όπου τα μεροκάματα είναι φτηνότερα". Τώρα έφτασε η σειρά των ιταλών: "αν δεν μειώσετε τα μεροκάματα, οι επενδυτές θα προτιμήσουν την Ελλάδα όπου τα μεροκάματα είναι φτηνότερα επειδή οι έλληνες τα ρίξανε στο επίπεδο της Βουλγαρίας". Μετά θα πιάσουν σειρά οι γάλλοι, με τα φτηνότερα μεροκάματα ισπανών και ιταλών. Και πάει λέγοντας...

Τί μέλλει γενέσθαι; Απλούστατον: όταν ολοκληρωθεί ο πρώτος γύρος αλλαξοκωλιάς κι όλα τα ευρωπαϊκά μεροκάματα συμπιεσθούν σε επίπεδο αηδίας, θα αρχίσει ο δεύτερος γύρος με πρώτη την Βουλγαρία: "αν δεν μειώσετε κι άλλο τα μεροκάματα, οι επενδυτές θα προτιμήσουν το Μπαγκλαντές όπου τα μεροκάματα είναι φτηνότερα"... Στο μεταξύ, βέβαια, η καπιταλιστική ολιγαρχία θα πραγματοποιεί συνόδους κορυφής, θα εξετάζει νέα μέτρα, θα ενισχύει μηχανισμούς στήριξης (αλήθεια, ποιούς στηρίζουν αυτοί οι μηχανισμοί;) και ο απλός λαός θα δουλεύει όλο και περισσότερο αφού, κατά παράξενο τρόπο, θα ανεβαίνει το προσδόκιμο ζωής παρά την διογκούμενη πείνα, ...

Και την ίδια ώρα, τα ντόπια όργανα των καπιταλιστών (αστικές κυβερνήσεις κλπ) θα συνεχίζουν το ξεζούμισμα των λαϊκών στρωμάτων, μειώνοντας τις κοινωνικές δαπάνες, τσακίζοντας όλο και πειρσσότερο την αξία τής εργασίας τους, επιβάλλοντας όλο και βαρύτερη φορολογία, απομυζώντας και την τελευταία δεκάρα από όσες αποταμιεύσεις υπάρχουν ακόμη, κάνοντας εξαήμερα (και, γιατί όχι, εφταήμερα) τα πενθήμερα ή δεκάωρα τα οχτάωρα, σπρώχνοντάς τα όλο και περισσότερο κάτω από τα όρια της εξαθλίωσης.

Δεν μπορώ να μη θυμηθώ το "επιχείρημα" της αστικής τάξης τότε που προσπαθούσε να χτίσει μια Ελλάδα απαλλαγμένη από το "μίασμα" του κουμμουνισμού: "αν έρθουν οι κομμουνιστές, θα σας πάρουν τα σπίτια". Τότε υπήρξαν πολλοί που επηρεάστηκαν από τούτο το επιχείρημα, δίχως να προβληματιστούν όχι απλώς για την ορθότητά του αλλά -έστω!- με το τι στο καλό θα έκαναν οι κομμουνιστές όλα αυτά τα σπίτια που θα μάζευαν. Σήμερα, αλήθεια, τί έχουν να πουν όλοι αυτοί καθώς εκείνη η ίδια αστική τάξη τούς παίρνει τα σπίτια αργά και βασανιστικά, κεραμίδι το κεραμίδι, πλακάκι το πλακάκι, τούβλο το τούβλο; Ποιά άλλη λύση έχουν να προτείνουν εκτός από την μετωπική σύγκρουση μ' αυτή την τάξη, μέχρι την τελική ανατροπή της;