Δυο "ρεπορτάζ" από εκείνο τον Νοέβρη

Δεν είναι η πρώτη φορά που το ιστολόγιο προστρέχει στην ταπεινή συλλογή των δεκάξι μόνο ποιημάτων τού αλησμόνητου Δημήτρη Ραβάνη-Ρεντή με τον χαρακτηριστικό τίτλο "Ρεπορτάζ για ένα ζεστό Νοέβρη". Όμως, κάθε χρόνο, τέτοια μέρα δεν είναι δυνατόν να μη κατεβάσω αυτό το μόλις σαράντα σελίδων βιβλιαράκι από το ράφι τής βιβλιοθήκης μου...

Έτσι άρχιζε το κείμενο που ανέβασα στο ιστολόγιο πέρυσι, στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Δεν έχω κανένα λόγο να αλλάξω συνήθεια εφέτος. Τότε, από αυτή την ποιητική συλλογή είχα παρουσιάσει το "Ελικόπτερο" ενώ παλιότερα είχα μοιραστεί μαζί σας τα "Ορόσημα" και το "Περιμένουν". Σήμερα λέω να προσθέσω άλλα δυο "ρεπορτάζ" από εκείνο το ταπεινό αλλά επί 43 ολόκληρα χρόνια πάλλον από ζωντάνια βιβλιαράκι. Ας πούμε, ότι το πρώτο "ρεπορτάζ" μεταφέρει μια εικόνα από το πώς άρχισαν όλα και το δεύτερο από το πώς τέλειωσαν...

Το κέρδος

Ως τότε δεν γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον
και μες στο σπίτι μας ακόμη.
Ως εκείνη τη μέρα του Νοέβρη,
δεν ξέραμε ποιος κάθεται στο διπλανό διαμέρισμα.
Και ξαφνικά,
συναντηθήκαμε στο ασανσέρ με τον συνταξιούχο του τρίτου,
συναντηθήκαμε στην είσοδο με τη νοικοκυρά του πρώτου,
συναντηθήκαμε στην πόρτα με έναν εργάτη,
με έναν πρώην υπουργό,
συναντηθήκαμε στο δρόμο με τους απέναντι
και κατεβήκαμε την Πατησίων.

Και ξαφνικά χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλον,
κι απλώσαμε τις αντένες μας στα ίδια κύματα:
1050 χιλιόκυκλοι. 

Αποστολή

Πρώτα - πρώτα, πλύσου καλά,να φύγουν τα αίματα,
να μην τρομάξουν όταν σε δουν.
Χτύπα την πόρτα και πες...
Μα πλύνε, πρώτα, τα αίματα.
Είσαι και κίτρινος,
προσπάθησε να συνέλθεις.
Μην έχεις αυτό το ύφος.
Χτύπα την πόρτα και πες...
Μα ρώτησε πιο πριν τη γειτονιά.
Μου φαίνεται πως ήταν άρρωστη η μητέρα της.
Ρώτα τη γειτονιά αν μπορεί ν' αντέξει την είδηση.
Πλύσου, όμως, πρώτα, καλά,
ξυρίσου και κυρίως μην κλάψεις.
Αν δεν μπορείς, να πάει κανένας άλλος.

Βρες έναν τρόπο να το πεις:
Η Άννα, πες...
Βρες έναν τρόπο...
Μα πλύνε πρώτα τα αίματα, ξυρίσου κι άλλαξε κοστούμι.
Και προπαντός μην κλαις.
Που είναι κόκκινα τα μάτια σου
πες: «φταίνε τα δακρυγόνα»
εξάλλου, ολωνών τα μάτια είναι κόκκινα.
Πες, στην αρχή, πως είναι μόνο ένα τραύμα...
Καθάρισε, όμως, πρώτα τα αίματα, ξυρίσου κι άλλαξε κοστούμι.
Και προπαντός μην κλάψεις.

Αν δεν μπορείς, να πάει κανένας άλλος.