Πάτρα-Θεσσαλονίκη μέσω Μπρίντεζι

Ώστε, λοιπόν, η χρονιά πάει άσχημα για τον τουρισμό μας. Σ' αυτό συμφωνούν τόσο οι αριθμοί όσο κι οι κλαυθμηρίζοντες επαγγελματίες του χώρου. Κι επειδή βρισκομαι σε διακοπές (δηλαδή, σε ραστώνη και χαλάρωση), ας συμφωνήσω μαζί τους μιας και δεν έχω διάθεση για αντεγκλήσεις.

Δυστυχώς, δεν μπορώ να συμφωνήσω και με τους μεγαλοσχήμονες και περισπούδαστους δημοσιογράφους των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, οι οποίοι κόπτονται, μήνες τώρα, καθ' όλων εκείνων (προσώπων και καταστάσεων) που τραυματίζουν το "εθνικό κεφάλαιο" της χώρας. Γιατί, βλέπετε, όλοι εκείνοι οι οποίοι κάποτε σατίριζαν και λοιδορούσαν τους Έλληνες πως, τάχατες, έχουν καταντήσει τα "γκαρσόνια της Ευρώπης", επιμένουν πως ο τουρισμός αποτελεί την "βαρειά βιομηχανία" αυτού του τόπου. Όλοι αυτοί έχουν φρυάξει κατά των λιμενεργατών, οι οποίοι απεργούν και δημιουργούν πρόβλημα στους τουρίστες. Πνέουν μένεα κατά των φορτηγατζήδων και βυτιοφορέων, οι οποίοι ακινητοποιούν τα οχήματά τους κοιτάζοντας το συντεχνιακό τους συμφέρον κι όχι τα συμφέροντα όλων των ελλήνων, τα οποία εξαρτώνται από τον τουρισμό. Κατηγορούν το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, επειδή δήθεν υποδαυλίζουν τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, έχοντας ως απώτερο στόχο την καταστροφή της πατρίδας μας. Τα βάζουν και με τους κερδοσκόπους μικροϊδιοκτήτες τουριστικών καταλυμάτων, επειδή δεν κατεβάζουν τις τιμές τους κι έτσι στερούν από τον φτωχό έλληνα τις διακοπές του.

Από τούτο το ιστολόγιο έχουμε κάνει επανειλημμένως αναφορά σε ζητήματα σχετικά με τον τουρισμό. Ας τα αναζητήσει ο αναγνώστης, αν θέλει να διαβάσει κάτι διαφορετικό από όσα του σερβίρουν οι Καψήδες κι οι Πρετεντέρηδες. Σήμερα έχω κατά νου να ασχοληθώ με κάτι άλλο.

Πέρυσι, υποτίθεται πως ήταν μια χρονιά κάμψης του τουρισμού, με την οικονομική κρίση να έχει ήδη ξεσπάσει διεθνώς. Κι όμως, ήταν η πρώτη φορά που, ψάχνοντας από τα μέσα Ιουλίου, δεν κατάφερα να βρω τρόπο να επιστρέψω στα τέλη Αυγούστου από την Λέσβο στον Πειραιά. Χρειάστηκε να περάσει και το δεύτερο δεκαήμερο του Αυγούστου για να καταφέρω να εξασφαλίσω θέση στο πλοίο που πήγαινε...Θεσσαλονίκη.

Εφέτος, όλοι λένε πως η χρονιά είναι ακόμη χειρότερη. Κι όμως, αναγκάστηκα να ορίσω την ημερομηνία της αναχώρησής μου από τον Μόλυβο ΠΕΝΤΕ ημέρες νωρίτερα απ' όταν θα ήθελα, επειδή ήταν αδύνατον να βρω θέση στο πλοίο για Πειραιά. Το ωραιότερο είναι πως δυο φίλοι από την Πάτρα, οι οποίοι έρχονται στην Λέσβο σχεδόν κάθε χρόνο, δεν βρίσκουν θέση στο πλοίο και θα φτάσουν μεθαύριο στο νησί με πρωτότυπο τρόπο: θα πάνε με το αυτοκίνητό τους ως την Αλεξανδρούπολη, θα περάσουν στην Τουρκία, θα κατηφορίσουν ως το Αϊβαλί και θα πάρουν από κει το καράβι για το λιμάνι της Μιτυλήνης!

Πριν μερικά χρόνια, προς δόξαν της ελεύθερης αγοράς και του ανοιχτού ανταγωνισμού, σταμάτησε ο κρατικός παρεμβατισμός στην ναυσιπλοΐα. Στόχος των πανσόφων εγκεφάλων ήταν να πέσουν οι τιμές των εισιτηρίων και να καλυτερέψει η εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού μέσω του ανταγωνισμού ανάμεσα στις εταιρείες. Κανένας απ' αυτούς τους εγκεφάλους δεν σκέφτηκε πως μ' αυτόν τον τρόπο ανοίγει ο δρόμος για την δημιουργία ολιγοπωλιακών καταστάσεων. Κανένας από την συγκροτημένη πολιτεία δεν φρόντισε να πάρει μέτρα για να αποφευχθεί αυτή η στρέβλωση. Κι έτσι, οι ναυτιλιακές εταιρείες χώρισαν το Αιγαίο σε δοβλέτια, λειτουργούν σχεδόν μονοπωλιακά καθεμιά στις γραμμές της και κερδίζουν ένα σκασμό λεφτά από τις αυθαίρετες τιμές των εισιτηρίων και από τις κρατικές επιδοτήσεις.

Το αποτέλεσμα: σήμερα, η Λέσβος με την Χίο (δυο από τα μεγαλύτερα νησιά της χώρας) εξυπηρετούνται με ένα καράβι της προκοπής, ένα χρέπι που ετοιμάζεται για το διαλυτήριο κι ένα σκυλοπνίχτη που έπρεπε να έχει ήδη γίνει σκραπ. Την εποχή της "κρατικής παρέμβασης" μπορούσα να κλείσω εισιτήριο μια βδομάδα πριν αναχωρήσω. Σήμερα, εν μέσω ελευθέρου ανταγωνισμού, πρέπει να μεριμνήσω 2-3 μήνες νωρίτερα και, μάλιστα, καταβάλλοντας σχεδόν το διπλάσιο ποσό από εκείνο που θα κετέβαλα αν πήγαινα στην...Βενετία.

Γι' αυτό δεν συμφωνώ με τα συμπεράσματα των φημισμένων δημοσιογράφων μας. Επειδή δεν πείθομαι ότι ο τουρισμός μας υποφέρει από τους απεργούς λιμενεργάτες και τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ. Κι επειδή βλέπω ότι το παλιό ανέκδοτο που λέγαμε στην Πάτρα ("πάω Θεσσαλονίκη μέσω Μπρίντεζι") δεν είναι πλέον ανέκδοτο.