Του καφενέ και του ούζου

Η συζήτηση στον καφενέ είχε ανάψει. Με το ούζο να ρέει, οι γλώσσες είχαν λυθεί. Ξωμάχοι της ζωής σιχτίριζαν τα οικονομικά μέτρα που τους έκοβαν τις συντάξεις, νεώτεροι έβριζαν τις κυβερνητικές επιλογές που μαύριζαν το μέλλον των παιδιών τους. Κάποιοι θυμόσοφοι ηλικιωμένοι θυμόντουσαν με νοσταλγία τα χρόνια του Κονδύλη, του Παπάγου, του Μεταξά και της χούντας. Κι όλοι μαζί να ρουφούν τα ποτήρια τους με το παράπονο ότι χάθηκε πια η μπέσα από τους πολιτικούς (λες και στα χρόνια της νιότης τους υπήρχαν πολιτικοί με μπέσα)...

Ο φιλαράκος από δίπλα με κοίταξε γελώντας με νόημα και ψιθύρισε:

- Ποια μπέσα λένε τούτοι, μωρέ; Ο Γιώργης δεν μας είχε τάξει ελεύθερο χασίσι κι ο καθένας με την γλαστρούλα του στο μπαλκόνι; Ε, τώρα κοντεύει να μας κόψει και το απλό τσιγάρο...