Τριάντα χρόνια στα...αρχεία τους!

Στις αρχές κάθε χρόνου οι Αγγλοαμερικάνοι κουμανταδόροι του πλανήτη έχουν τη συνήθεια να ξεμπροστιάζονται βγάζοντας τα άπλυτά τους στη φόρα, αφού πρώτα τα φύλαγαν απόρρητα επί τριάντα χρόνια. Έτσι, ουσιαστικά, συλίουν την ιστορική τους πιστότητα. Γιατί ο πολίτης της κάθε "προστατευόμενης" απ' αυτούς τους κουμανταδόρους χώρας διαπιστώνει ότι τα εθνικά του συμφέροντα παίχτηκαν προ τριακονταετίας σε τραπέζι με πράσινη τσόχα όπου οι μεγάλοι του κόσμου τούτου "διεμερίσαντο τα ιμάτιά του εαυτοίς". Ας μη γελιόμαστε. Ο πλανήτης έχει αυτή τη στιγμή 192 χώρες κι είναι ζήτημα αν χρειάζονται περισσότερα από δυο χεριών δάχτυλα για να μετρηθούν όσες εξ αυτών δεν αποτελούν προτεκτοράτα των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρεττανίας.

Τι είδαμε εφέτος από τους εγγλέζους; Έγγραφα σχετικά με τον Μακάριο και το Πολυτεχνείο. Έγγραφα που αποδεικνύουν ότι το Φόρειν Όφφις διατηρούσε τις δικές του αποικιοκρατικές φόρμες και τις δικές του νόρμες ερμηνείας των πολιτικών γεγονότων. Όμως το θράσος της δημοσίευσης (στο όνομα της ιστορικής αλήθειας των αρχείων αυτών) δεν σταματάει σε άχροες γενικότητες αλλά προχωράει στη σπίλωση των ανθρώπων με τους οποίους συνεργάστηκαν οι αποικιοκράτες. Και, φυσικά, μετά από τριάντα χρόνια οι άνθρωποι αυτοί δεν βρίσκονται -κατά κανόνα- στη ζωή για να υπεραμυνθούν της προσωπικότητός τους.

Τι μάθαμε, λοιπόν, από το άνοιγμα αυτών των αρχείων; Μάθαμε αφ' ενός ότι, όσο κυβερνούσε ο Μακάριος, τα βρεττανικά συμφέροντα ήσαν εξασφαλισμένα (σημ.: πόσο αληθή είναι αυτά; η απάντηση στο κείμενο της 12/12/2003 με τίτλο "Έτσι σώθηκε και η Κύπρος"), αλλά όταν εκείνος ζήτησε την βοήθειά τους τον παρέπεμψαν στον...ΟΗΕ! Μάθαμε αφ' ετέρου ότι το Πολυτεχνείο "στήθηκε" από τους παλαιούς πολιτικούς της Ελλάδος, ότι το σύνθημα της επίθεσης το έδωσε ο Σπύρος Μαρκεζίνης (σημ.: είναι δεδομένο και καταγεγραμμένο ότι ο Μαρκεζίνης είχε ξεκαθαρίσει στον Παπαδόπουλο την αντίθεσή του σε βίαιη λύση και γι' αυτό την επόμενη μέρα παραιτήθηκε από πρωθυπουργός), ότι η νεολαία παρασύρθηκε (!) σε αντιχουντικές εκδηλώσεις (σημ.: λες και ως τότε τα πάντα ήσαν ήρεμα!), ότι τα συνθήματα των φοιτητών ήσαν εμφυλιοπολεμικά (σημ.: εδώ γελάμε μέχρι δακρύων!), ότι το κίνημα των φοιτητών ήταν καπελλωμένο από το ΚΚΕ (σημ.: μερικά σχόλια για τον ρόλο του ΚΚΕ στα Πολυτεχνείο βρίσκονται στα κείμενα της 14/11/2003 με τίτλο "Γένοβα, Ιούνης, Πολυτεχνείο και ηρωισμοί" και της 17/11/2003 με τίτλο "Τι κράτησα από το Πολυτεχνείο"), ότι οι μισοί συλληφθέντες δεν ήσαν φοιτητές (σημ.: αλήθεια, τόσο πολύ τους πόνεσε που οι φοιτητές ξεσήκωσαν και την εργατιά και που αν δεν χτύπαγαν τα τανκς θα ξεσηκώνονταν μέχρι και οι μανάδες των έγκλειστων αλλά και τα πιτσιρίκια όπως ο αθάνατος 16χρονος Διομήδης Κομνηνός;). Με άλλα λόγια, τα όσα μάθαμε με το άνοιγμα των αρχείων του Φόρειν Όφφις συνοψίζονται σε μια λέξη: μπουρμπούτσαλα!

Τι σημαίνει, λοιπόν, η ετησία δημοσίευση αυτών των αρχείων; Μήπως αποσκοπεί σε εξευμενισμό των τύψεων και σε αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας; Όχι βέβαια! Άλλωστε μερικές απλές σκέψεις (σαν κι αυτές που αναφέρονται τόσο πιο πάνω όσο και σε προηγούμενα κείμενά μου) είναι αρκετές για να μας πείσουν ότι η ιστορική αλήθεια όχι μόνο δεν εξυπηρετείται αλλά μάλλον κινδυνεύει από τέτοια αρχεία. Τότε τι;

Το ζήτημα είναι απλούστατο. Η όλη διαδικασία αποτελεί ένα καλοστημένο θρίλλερ. Ένα άριστα σκηνοθετημένο θρίλλερ επίδειξης δυνάμης. Σαν να μας λένε κάθε χρόνο: "Εντάξει με την εθνική σας ανεξαρτησία και με τη λαϊκή σας κυριαρχία αλλά στον γάμο της ανεξαρτησίας σας με την κυριαρχία σας εμείς είμαστε οι κουμπάροι"!

Ώπα, ρε μάγκες! Είπαμε να συνασπιστείτε και να μας βοηθήσετε τότε που τα βάλαμε με τους Τούρκους, πριν καμμιά διακοσαριά χρόνια. Αλλά δεν νομίζετε ότι εκείνη η ναυμαχία στο Ναυαρίνο κάποτε πρέπει να τελειώσει;