Δεν υπάρχει περίπτωση...

... να πάψω να γελάω όποτε τους ακούω να μιλάνε για νέες αφετηρίες και νέα ξεκινήματα, για ανασυντάξεις, για ανασυστάσεις και για επανιδρύσεις. Με χρησιμοποιημένα εισιτήρια δεν πας ταξίδι και με φθαρμένα υλικά δεν φτιάχνεις τίποτε καινούργιο.

... να χωνέψω τα αμέτρητα παραμύθια για την "κρίση χρέους" που ακούω επί επτά ολόκληρα χρόνια. Παραμύθια που δεν αποσκοπούν παρά στο να με πείσουν πως εγώ είμαι ο ένοχος για τα δικά τους εγκλήματα. Το μόνο δικό μου έγκλημα είναι πως τόσα χρόνια είχα βολευτεί στον καναπέ μου και δίσταζα να κατεβώ στον δρόμο για να κλείσω τον δικό τους δρόμο. Όμως, έχω ήδη τιμωρηθεί γι' αυτό το έγκλημα και δεν σκοπεύω να το ξανακάνω.

... να πιστέψω ποτέ ότι ο τόπος καταστράφηκε από σιδηροδρομικούς που έπαιρναν μισθό 2.500 ευρώ, από τις απαράδεκτα υψηλές συντάξεις, από τον υδροκέφαλο δημόσιο τομέα με τους ένα εκατομμύριο και πλέον υπαλλήλους, από τους τυροπιτάδες που δεν κόβουν αποδείξεις, από τους εκπαιδευτικούς που κάθονται τρεις μήνες τον χρόνο ή από τους άνεργους που καλοπερνάνε χάρη στα υψηλά επιδόματα.

10/5/1985: Προεκλογική συγκέντρωση του ΠαΣοΚ στο Ολυμπιακό Στάδιο

... να ανταποκριθώ στις εκκλήσεις για ομοψυχία επειδή τάχα αυτό είναι που χρειαζόμαστε για να βγούμε από το αδιέξοδο. Δεν θα το κάνω επειδή ξέρω πως, όταν μου ζητούν ομοψυχία, ουσιαστικά μου ζητούν να καθήσω ήσυχος και να συμφωνήσω με τις επιλογές τους δίχως αντιδράσεις και διαμαρτυρίες.

... να πάψω να τους αντιστέκομαι, να τους λοιδορώ, να τους αποδομώ, να εξευτελίζω τον ήδη ευτελισμένο λόγο τους, να ειρωνεύομαι το πομπώδες αλλά κενό περιεχομένου ύφος τους, να υπακούσω πειθήνια στις εντολές τους.

... να προσμετρήσω εαυτόν στην συλλογικότητα που προκύπτει από τους πρωτοπρόσωπους πληθυντικούς που χρησιμοποιούν. Θα απορρίπτω μονίμως μπούρδες του στυλ "καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε", "ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας", "είμαστε διεφθαρμένος λαός", "όλοι μαζί τα φάγαμε". Και, φυσικά, δεν υπάρχει περίπτωση να ενθουσιαστώ στην προοπτική "όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε".

... να αποδεχτώ ευθύνες που δεν μου αναλογούν. Αφού ποτέ δεν δούλεψα μαζί τους, δεν έφαγα μαζί τους και δεν αποφάσισα μαζί τους κι αφού ποτέ δεν μοιραστήκαμε τα ίδια όνειρα και τις ίδιες αγωνίες, ας αναλάβει καθένας τις δικές του ευθύνες. Αυτό το "στην μάχη ενωμένοι και στην μάσα χωριστά" δεν στέκει πλέον ούτε ως ανέκδοτο.

... να δικαιολογήσω τις χιλιάδες ηλιθίων που πιστεύουν πως η λύση στα προβλήματά τους είναι ο φασισμός. Ούτε να ανακαλέσω την εκτίμησή μου ότι όλοι οι ψηφοφόροι τής Χρυσής Αυγής είναι φασίστες. Όλοι! Μηδενός εξαιρουμένου.

... να απαλλάξω τα πληρωμένα παπαγαλάκια των εφημερίδων και των καναλιών, που κάνουν ό,τι μπορούν για να κρατούν τον λαό βυθισμένο στο σκοτάδι και που δεν διστάζουν να ξεπουλήσουν κάθε ιερό και όσιο προκειμένου να στηρίξουν την εξουσία των αφεντικών τους. Μαζί μ' αυτούς, δεν υπάρχει περίπτωση να απαλλάξω και όσους τους πιστεύουν επειδή έχουν κι αυτοί το φταίξιμό τους. Πώς να το κάνουμε; Αν σε μαδήσουν στον "παπά", μη ζητάς ευθύνη μόνο από τον παπατζή.

... να εκφυλιστώ από κομμουνιστής σε σοσιαλδημοκράτη. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει περίπτωση από αριστερός να γίνω πασόκος. Μια ζωή πίστευα ότι από τα λόγια πρέπει κάποτε να περνάμε στα έργα. Αυτό το πέρασμα από τα λόγια σε... άλλα λόγια, δεν είναι αριστερά. Είναι... άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε.

... να πάψω να θυμώνω με τους πάντες και τα πάντα. Ακόμη και με τον ίδιο μου τον εαυτό. Όταν πάψεις να θυμώνεις, δίνεις χώρο σ' εκείνους που θέλουν να σου χαϊδέψουν τ' αφτιά. Και, ως γνωστόν, ό,τι χαϊδεύει τα αφτιά, απέχει πολύ απ' την αλήθεια.

... να αισθανθώ ικανοποίηση όσες αξιολογήσεις κι αν κλείσουν, όσες συμφωνίες κι αν υπογραφούν, όσα μεγάλα λόγια κι αν ειπωθούν, όσες υποσχέσεις κι αν δοθούν, όσα ψίχουλα κι αν μοιραστούν στα πεινασμένα πλήθη. Όσο το όπλο παραμένει παρά πόδα κι όσο το κονσερβοκούτι στην πίσω βεράντα εξακολουθεί να μένει αχρησιμοποίητο, δεν δικαιούμαι να νιώσω ικανοποίηση.

[Διευκρίνιση ως επίλογος: Ξεκίνησα να γράφω ένα κείμενο για την διαφαινόμενη "συμφωνία με τους θεσμούς", η οποία θα περιλαμβάνει τσεκούρωμα του αφορολόγητου των μισθωτών, νέες μειώσεις στις συντάξεις, νέες παρεμβάσεις υπέρ των εργοδοτών στα εργασιακά κλπ. Κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι, παράγραφο την παράγραφο και φράση την φράση, μέσα από τις λέξεις άρχισε να ξεχειλίζει μια οργή. Τελικά, αποφάσισα να σβήσω όλα τα υπόλοιπα και να κρατήσω μόνο αυτή την οργή.]