Στα νιάτα του, ο Φιντέλ είχε οργανωθεί στο Ορθόδοξο Κόμμα του Εδουάρδου Τσιμπάς, το οποίο ασκούσε έντονη κριτική στη διαφθορά των στρατηγών και των πολιτικών που κυβερνούσαν την Κούβα για λογαριασμό των ΗΠΑ. Το Ορθόδοξο Κόμμα είχε μεγάλη επιρροή στους μικροαστούς και στην νεολαία αλλά δεν είχε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά που απαιτούνταν για την ανατροπή της πολιτειακής εμπλοκής στην διακυβέρνηση της χώρας. Ο Φιντέλ δεν θα μπορούσε να βολευτεί με την μετριοπαθή πολιτική τού Τσιμπάς. Ο Μπλας Ρόκα Καλντέιρο, γενικός γραμματέας τού Κ.Κ.Κούβας, επέμενε ότι το κόμμα αυτό αποτελούσε εμπόδιο στην κινητοποίηση των λαϊκών μαζών, στον ενεργητικό αγώνα και στην επαναστατική δράση εναντίον της τυραννίας. Η προοπτική τής επαναστατικής δράσης δελέασε τον Φιντέλ και τον οδήγησε στην ενταξή του στο Κομμουνιστικό Κόμμα.
Μετά την Μονκάδα, ο Φιντέλ φυλακίζεται για δυο χρόνια. Όταν απελευθερώνεται, αυτοεξορίζεται στο Μεξικό, όπου συναντιέται με τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και τον Καμίλο Σιενφουέγκος. Εκεί, όλοι μαζί επεξεργάζονται σχέδιο ανατροπής του αιματοβαμμένου καθεστώτος του Μπατίστα και απελευθέρωσης της Κούβας από τα δεσμά των ΗΠΑ. Τον Νοέμβριο του 1956, το σχέδιο μπαίνει σε εφαρμογή. Στις 30 του μηνός, 82 επαναστάτες μπαίνουν στο Γκράνμα (ένα σαπιοκάραβο που σώζεται στο Μουσείο της Επανάστασης) και αποβιβάζονται σε μια παραλία στους πρόποδες της Σιέρρα Μαέστρα. Οι δυνάμεις τού Μπατίστα τους παίρνουν χαμπάρι και τους χτυπούν ακόμη και με αεροπορικά πυρά. Από τους 82 επιζούν μόνο 10. Ανάμεσά τους, ο Φιντέλ, ο αδελφός του Ραούλ, ο Τσε, ο Σιενφουέγκος κι ο Χουάν Αλμέιδα. Μ' αυτούς τους 10 αρχίζει στα βουνά η εποποιία της επόμενης διετίας.
Παράλληλα με την δράση στα βουνά, το "κίνημα της 26ης Ιουλίου" οργάνωνε ένα τεράστιο παράνομο δίκτυο, το οποίο δούλευε στις πόλεις και στα χωριά, δίνοντας όλες του τις δυνάμεις στην πάλη για τη δημιουργία μαχητικών επιτροπών σε εργοστάσια και κοινότητες, με σκοπό την δημιουργία ενός εθνικού δημοκρατικού μετώπου, που θα ένωνε όλες τις αντίθετες στην δικτατορία δυνάμεις. Αυτή η προσεκτική πολιτική προετοιμασία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών δυνάμεων αποδείχτηκε κρίσιμη για την επιτυχία της επανάστασης.
Μπορεί η επίθεση της 26/7/1953 στην Μονκάδα να απέτυχε τυπικά αλλά ουσιαστικά απετέλεσε την σπίθα που θα αφύπνιζε τις πλατειές λαϊκές μάζες, οι οποίες μέχρι τότε ήσαν τρομοκρατημένες από την σκληρή διακυβέρνηση του Μπατίστα. Μετά την Μονκάδα άρχισαν να εκδηλώνονται εξεγέρσεις σε κάθε σημείο του νησιού, με τη συμμετοχή πολλών φοιτητών, αγροτών και εργατών. Ο πρώτος σοβαρός τριγμός στα θεμέλια της δικτατορίας ακούστηκε τον Φεβρουάριο του 1956, όταν ξέσπασε η δίμηνη απεργία στα ζαχαρουργεία και τα μέσα μαζικών συγκοινωνιών, με την σπουδάζουσα νεολαία να συμπαρίσταται ενεργά στους απεργούς.
Στο μεταξύ, πάνω στην Σιέρρα Μαέστρα, οι επαναστάτες εδραιώνουν την θέση τους καθώς αγρότες και εργάτες εντάσσονται καθημερινά στον αντάρτικο στρατό που οργανώνουν ο Τσε με τον Φιντέλ. Μέρα με την μέρα, αυτός ο στρατός μεγαλώνει, δίχως να δέχεται σοβαρές ενοχλήσεις από τον στρατό τού Μπατίστα, ο οποίος είναι απασχολημένος με την τήρηση της τάξης στις μεγάλες πόλεις, όπου το "κίνημα της 26ης Ιουλίου" δημιουργεί συνεχώς αντιπερισπασμούς με διαδηλώσεις, απεργίες και εξεγέρσεις. Σπουδαιότερη απ' αυτές τις εξεγέρσεις θεωρείται η επίθεση που εξαπέλυσαν κατά του προεδρικού μεγάρου στις 13 Μαρτίου 1957 οι φοιτητές, με σκοπό να σκοτώσουν τον Μπατίστα. Η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα αλλά λειτούργησε αφυπνιστικά για τους κατοίκους της Αβάνας.
Το 1958, όλη η χώρα είχε πλέον καταληφθεί από επαναστατικό πυρετό, με τις απεργίες και τις διαδηλώσεις να την συγκλονίζουν. Δίχως μεγάλη αντίσταση, ο Επαναστατικός Στρατός προχωρούσε στην σταδιακή κατάληψη του νησιού. Τον Δεκέμβριο του 1958, οι περισσότεροι από 6.000 ένοπλοι αντάρτες, με επί κεφαλής τους Τσε Γκεβάρα, Ραούλ Κάστρο, Καμίλο Σιενφουέγκος και Χουάν Αλμέιδα, ξεκινούν για την Αβάνα. Τα ξημερώματα της 16ης Δεκεμβρίου ο Τσε οδηγεί την ομάδα του σε μια καθοριστικής σημασίας νίκη στην Σάντα Κλάρα (βιομηχανικό κέντρο τής χώρας), κόβοντας τον ανεφοδιασμό τού κυβερνητικού στρατού. Το κύμα της επανάστασης μπορεί πλέον να ξεχυθεί προς την πρωτεύουσα.
Πριν χαράξει η 29η του μηνός, ο Φιντέλ με την ομάδα του γλιστρούν στο σκοτάδι και πιάνουν καίριες θέσεις μέσα στην πόλη. Οι κυβερνητικές δυνάμεις αιφνιδιάζονται και η ψυχολογία τους καταρρέει. Μέχρι τα μεσάνυχτα της 31ης τα πάντα θα έχουν κριθεί. Υπό τις αναλαμπές των πυροτεχνημάτων που σημαίνουν την είσοδο του 1959, ο Μπατίστα και η συμμορία του μπαίνουν στο αεροπλάνο και εξαφανίζονται. Μια καινούργια περίοδος ξημερώνει για την Κούβα.
Αυτή είναι σε περίληψη η ιστορία τής κουβανικής επανάστασης μέχρι την επικράτησή της. Το τι κατάφερε αυτή η επανάσταση το λέει ο ίδιος ο Φιντέλ στην εισήγησή του κατά το πρώτο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας, τον Δεκέμβριο του 1975 (*):
Και για όσους ξεχνούν πως οι κουβανοί προσπαθούν να σταθούν όρθιοι μέσα σε ένα εμπάργκο που κρατάει πάνω από μισόν αιώνα, ας κλείσουμε με δυο ακόμη αποστροφές από εκείνη την εισήγηση του Φιντέλ:
(*) Φιντέλ Κάστρο, "Venceremos! - Εισήγηση στο πρώτο συνέδριο του κομμουνιστικού κόμματος Κούβας", Σύγχρονη Εποχή, 1975.
Μετά την Μονκάδα, ο Φιντέλ φυλακίζεται για δυο χρόνια. Όταν απελευθερώνεται, αυτοεξορίζεται στο Μεξικό, όπου συναντιέται με τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και τον Καμίλο Σιενφουέγκος. Εκεί, όλοι μαζί επεξεργάζονται σχέδιο ανατροπής του αιματοβαμμένου καθεστώτος του Μπατίστα και απελευθέρωσης της Κούβας από τα δεσμά των ΗΠΑ. Τον Νοέμβριο του 1956, το σχέδιο μπαίνει σε εφαρμογή. Στις 30 του μηνός, 82 επαναστάτες μπαίνουν στο Γκράνμα (ένα σαπιοκάραβο που σώζεται στο Μουσείο της Επανάστασης) και αποβιβάζονται σε μια παραλία στους πρόποδες της Σιέρρα Μαέστρα. Οι δυνάμεις τού Μπατίστα τους παίρνουν χαμπάρι και τους χτυπούν ακόμη και με αεροπορικά πυρά. Από τους 82 επιζούν μόνο 10. Ανάμεσά τους, ο Φιντέλ, ο αδελφός του Ραούλ, ο Τσε, ο Σιενφουέγκος κι ο Χουάν Αλμέιδα. Μ' αυτούς τους 10 αρχίζει στα βουνά η εποποιία της επόμενης διετίας.
 |
| Φιντέλ Κάστρο - Καμίλο Σιενφουέγκος |
Παράλληλα με την δράση στα βουνά, το "κίνημα της 26ης Ιουλίου" οργάνωνε ένα τεράστιο παράνομο δίκτυο, το οποίο δούλευε στις πόλεις και στα χωριά, δίνοντας όλες του τις δυνάμεις στην πάλη για τη δημιουργία μαχητικών επιτροπών σε εργοστάσια και κοινότητες, με σκοπό την δημιουργία ενός εθνικού δημοκρατικού μετώπου, που θα ένωνε όλες τις αντίθετες στην δικτατορία δυνάμεις. Αυτή η προσεκτική πολιτική προετοιμασία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών δυνάμεων αποδείχτηκε κρίσιμη για την επιτυχία της επανάστασης.
Μπορεί η επίθεση της 26/7/1953 στην Μονκάδα να απέτυχε τυπικά αλλά ουσιαστικά απετέλεσε την σπίθα που θα αφύπνιζε τις πλατειές λαϊκές μάζες, οι οποίες μέχρι τότε ήσαν τρομοκρατημένες από την σκληρή διακυβέρνηση του Μπατίστα. Μετά την Μονκάδα άρχισαν να εκδηλώνονται εξεγέρσεις σε κάθε σημείο του νησιού, με τη συμμετοχή πολλών φοιτητών, αγροτών και εργατών. Ο πρώτος σοβαρός τριγμός στα θεμέλια της δικτατορίας ακούστηκε τον Φεβρουάριο του 1956, όταν ξέσπασε η δίμηνη απεργία στα ζαχαρουργεία και τα μέσα μαζικών συγκοινωνιών, με την σπουδάζουσα νεολαία να συμπαρίσταται ενεργά στους απεργούς.
Στο μεταξύ, πάνω στην Σιέρρα Μαέστρα, οι επαναστάτες εδραιώνουν την θέση τους καθώς αγρότες και εργάτες εντάσσονται καθημερινά στον αντάρτικο στρατό που οργανώνουν ο Τσε με τον Φιντέλ. Μέρα με την μέρα, αυτός ο στρατός μεγαλώνει, δίχως να δέχεται σοβαρές ενοχλήσεις από τον στρατό τού Μπατίστα, ο οποίος είναι απασχολημένος με την τήρηση της τάξης στις μεγάλες πόλεις, όπου το "κίνημα της 26ης Ιουλίου" δημιουργεί συνεχώς αντιπερισπασμούς με διαδηλώσεις, απεργίες και εξεγέρσεις. Σπουδαιότερη απ' αυτές τις εξεγέρσεις θεωρείται η επίθεση που εξαπέλυσαν κατά του προεδρικού μεγάρου στις 13 Μαρτίου 1957 οι φοιτητές, με σκοπό να σκοτώσουν τον Μπατίστα. Η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα αλλά λειτούργησε αφυπνιστικά για τους κατοίκους της Αβάνας.
Το 1958, όλη η χώρα είχε πλέον καταληφθεί από επαναστατικό πυρετό, με τις απεργίες και τις διαδηλώσεις να την συγκλονίζουν. Δίχως μεγάλη αντίσταση, ο Επαναστατικός Στρατός προχωρούσε στην σταδιακή κατάληψη του νησιού. Τον Δεκέμβριο του 1958, οι περισσότεροι από 6.000 ένοπλοι αντάρτες, με επί κεφαλής τους Τσε Γκεβάρα, Ραούλ Κάστρο, Καμίλο Σιενφουέγκος και Χουάν Αλμέιδα, ξεκινούν για την Αβάνα. Τα ξημερώματα της 16ης Δεκεμβρίου ο Τσε οδηγεί την ομάδα του σε μια καθοριστικής σημασίας νίκη στην Σάντα Κλάρα (βιομηχανικό κέντρο τής χώρας), κόβοντας τον ανεφοδιασμό τού κυβερνητικού στρατού. Το κύμα της επανάστασης μπορεί πλέον να ξεχυθεί προς την πρωτεύουσα.
Πριν χαράξει η 29η του μηνός, ο Φιντέλ με την ομάδα του γλιστρούν στο σκοτάδι και πιάνουν καίριες θέσεις μέσα στην πόλη. Οι κυβερνητικές δυνάμεις αιφνιδιάζονται και η ψυχολογία τους καταρρέει. Μέχρι τα μεσάνυχτα της 31ης τα πάντα θα έχουν κριθεί. Υπό τις αναλαμπές των πυροτεχνημάτων που σημαίνουν την είσοδο του 1959, ο Μπατίστα και η συμμορία του μπαίνουν στο αεροπλάνο και εξαφανίζονται. Μια καινούργια περίοδος ξημερώνει για την Κούβα.
 |
| Φιντέλ Κάστρο - Χουάν Αλμέιδα |
Αυτή είναι σε περίληψη η ιστορία τής κουβανικής επανάστασης μέχρι την επικράτησή της. Το τι κατάφερε αυτή η επανάσταση το λέει ο ίδιος ο Φιντέλ στην εισήγησή του κατά το πρώτο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας, τον Δεκέμβριο του 1975 (*):
- Καταλαβαίναμε θαυμάσια όλες τις δυσκολίες κι όταν μπήκαμε στην πρωτεύουσα της Δημοκρατίας, στις 8 Γενάρη 1959, δηλώσαμε: "Ζούμε μια αποφασιστική στιγμή της ιστορίας μας. Η τυραννία έπεσε. Απέραντη είναι η λαϊκή χαρά. Έχουμε όμως ακόμα πολλά να κάνουμε. Δεν έχουμε την αυταπάτη να πιστεύουμε ότι από δω και μπρος όλα θα είναι εύκολα. Ισως στο μέλλον όλα θά 'ναι ακόμα πιο δύσκολα".
- Ένα από τα πρώτα μέτρα της Επανάστασης υπήρξε η παραδειγματική τιμωρία των βασικών ενόχων για τα εγκλήματα που έγιναν από τη δικτατορία του Μπατίστα. Αυτό που αποτελούσε στοιχειώδη πράξη δικαιοσύνης, που το ζητούσε ομόφωνα ο λαός μας, προκάλεσε τη λυσσασμένη εκστρατεία του ιμπεριαλιστικού Τύπου ενάντια στην Επανάσταση.
- Ταυτόχρονα, δημεύτηκαν χωρίς καθυστέρηση όλα τα παράνομα αποκτημένα υλικά αγαθά που βρίσκονταν στα χέρια των αξιωματούχων του αιματοβαμμένου καθεστώτος.
- Ο παλιός στρατός που είχε καταπιέσει σκληρά το λαό, διαλύθηκε και οι αρμοδιότητες που αντιστοιχούν στις ένοπλες δυνάμεις, μεταβιβάστηκαν στον ένδοξο Επαναστατικό Στρατό, που, όπως έλεγε ο Καμίλιο Σιενφουέγκος, "ήταν ο λαός, ντυμένος τ’ αμπέχονο".
- Η δημόσια διοίκηση ξεκαθαρίστηκε από τα στοιχεία που είχαν συνεργαστεί με την τυραννία.
- Τα πολιτικά κόμματα που υπηρέτησαν τους καταπιεστές διαλύθηκαν.
- Η διεφθαρμένη και πουλημένη ηγεσία των συνδικάτων απομακρύνθηκε και τα δικαιώματα των εργαζομένων αποκαταστάθηκαν.
- Οι εργάτες που είχαν απολυθεί από τις επιχειρήσεις στην περίοδο της δικτατορίας γύρισαν στις εργασίες τους. Σταμάτησε αμέσως το διώξιμο αγροτών από τη γη.
- Στις 3 Μάρτη 1959 η Κουβανική Εταιρεία Τηλεφώνων -γιάνκικο μονοπώλιο- που είχε αναμειχθεί στις βρώμικες υποθέσεις της τυραννίας σε βάρος των συμφερόντων του λαού, μπήκε κάτω από κρατικό έλεγχο.
- Στις 6 Μάρτη ψηφίστηκε νόμος που μείωσε κατά 50% τα υψηλά ενοίκια που πλήρωνε ο λαός, μέτρο που ξεσήκωσε μεγάλο ενθουσιασμό στον πληθυσμό των πόλεων και δημιούργησε πραγματική αναταραχή στους αστικούς κύκλους.
- Στις 21 Απρίλη όλες οι πλαζ της χώρας κηρύχτηκαν ελεύθερες για τη χρήση του λαού και καταργήθηκαν έτσι τα προνόμια και οι μισητές διακρίσεις που είχε επιβάλει η αστική τάξη σε πολλούς από αυτούς τους τόπους αναψυχής.
- Στις 17 Μάη ψηφίστηκε η πρώτη Αγροτική Μεταρρύθμιση. Αυτό το αποφασιστικό, αναγκαίο και δίκαιο μέτρο, μας έβαλε άμεσα αντιμέτωπους όχι μόνο με την ντόπια ολιγαρχία, αλλά και με τον ιμπεριαλισμό, γιατί πολλές αμερικάνικες επιχειρήσεις είχαν στην ιδιοκτησία τους πελώριες εκτάσεις με τα πιο γόνιμα εδάφη της χώρας, κυρίως φυτεμένες με ζαχαροκάλαμο. Παρ’ όλο που το καθορισμένο ανώτατο όριο ιδιοκτησίας ήταν 30 καβαλερίες (4.020 στρέμματα), δηλαδή έκταση σχετικά μεγάλη, υπήρχαν αμερικανικές εταιρείες που είχαν στην ιδιοκτησία τους εκτάσεις μέχρι και 17 χιλιάδες καβαλερίες (2.270 χιλιάδες στρέμματα). Απ’ αυτήν την άποψη ο νόμος ήταν πραγματικά ριζοσπαστικός.
- Στις 20 Αυγούστου 1959 μειώθηκε η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος και μπήκε έτσι τέρμα στην ασυδοσία ενός αλλού τεράστιου αμερικανικού μονοπωλίου.
- Εκτός από τα μέτρα αυτά που πάρθηκαν μέσα σε λίγους μήνες, η επανάσταση από τις πρώτες κιόλας μέρες καταπιάστηκε με τη φοβερή μάστιγα της ανεργίας κι έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στον αγώνα για βελτίωση των αθλίων συνθηκών που επικρατούσαν, στην παιδεία και στη λαϊκή υγεία. Χιλιάδες δάσκαλοι στάλθηκαν στην ύπαιθρο, ενώ στις πιο απόμακρες γωνιές της χώρας μας άρχισαν να χτίζονται πολυάριθμα νοσοκομεία.
- Σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισε με επιτυχία το έργο της εξάλειψης των τενεκεδοσυνοικιών που τόσο πλατιά διάδοση έχουν στις μεγάλες πόλεις της Λατινικής Αμερικής.
- Στις 24 Μάρτη του 1959 δημιουργήθηκε το Κουβανέζικο Ίδρυμα Κινηματογραφίας. Ο κουβανέζικος κινηματογράφος ήταν για τη χώρα μας μια νέα μορφή τέχνης και δεν είχε ούτε τη δική του ιστορία, ούτε παράδοση. (...) Η απουσία κινηματογραφικών προβολών στην ύπαιθρο ήταν εκδήλωση της έντονης ανισότητας ευκαιριών ανάμεσα στον πληθυσμό της πόλης και του χωριού. Τα τελευταία χρόνια ο κινητός κινηματογράφος πραγματοποίησε 1.603.000 προβολές και είχε 198.200.000 θεατές. Σήμερα έχουμε 620 μηχανές προβολής των 16 χιλιοστών, από τις οποίες 480 μόνιμα εγκατεστημένες, 112 φορητές σε καμιόνια, 22 μεταφερόμενες με ζώα και 2 σε μηχανοκίνητα πλοιάρια. Έχουμε 449 κινηματογράφους για ταινίες των 35 χιλιοστών, από τους οποίους 71 χτίστηκαν τελευταία, που δεν είναι όμως αρκετοί ακόμα για να αναπληρώσουν αυτούς που κλείστηκαν για επισκευές ή άλλες αιτίες. Ο αριθμός των θεατών έφτασε το 1970 τα 70 εκατομμύρια.
 |
| Ραούλ Κάστρο - Ερνέστο "Τσε" Γκεβάρα |
Και για όσους ξεχνούν πως οι κουβανοί προσπαθούν να σταθούν όρθιοι μέσα σε ένα εμπάργκο που κρατάει πάνω από μισόν αιώνα, ας κλείσουμε με δυο ακόμη αποστροφές από εκείνη την εισήγηση του Φιντέλ:
- Ωστόσο, η χώρα βρισκόταν σε δύσκολη οικονομική κατάσταση: οι τιμές της ζάχαρης παρέμεναν χαμηλές, ενώ τα συναλλαγματικά αποθέματα τα είχε κατακλέψει η τυραννία. Καθώς ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός παρακολουθούσε αυτό το πρόγραμμα επιτεύξεων με όλο και μεγαλύτερη εχθρότητα, οι ΗΠΑ σταμάτησαν τις εμπορικές τους πιστώσεις. Αυτό είχε σημαντική αρνητική επίδραση στις απαραίτητες για τη χώρα εισαγωγές. Ετσι, η Επανάσταση αναγκάστηκε να πάρει αυστηρά μέτρα οικονομίας. Αυτό όμως δεν το έκανε σε βάρος των φτωχών στρωμάτων του πληθυσμού, όπως γίνεται στον καπιταλιστικό κόσμο. Σταμάτησαν οι εισαγωγές των περιττών ειδών και καθιερώθηκε ισότιμη κατανομή των βασικών προϊόντων. Αυτό ήταν ένα από τα πιο δίκαια, ριζικά και αναγκαία μέτρα που πήρε η Επανάσταση, η οποία είχε μπροστά της έναν απελπισμένο αγώνα επιβίωσης.
- Ο ιμπεριαλισμός όμως δεν ήταν διατεθειμένος να επιτρέψει ήσυχα την ανάπτυξη της Επανάστασης στην Κούβα, δεν μπορούσε να ανεχτεί έστω και μόνο την εθνική-απελευθερωτική επανάσταση στην Κούβα. Μόλις ψηφίστηκε ό νόμος για την Αγροτική Μεταρρύθμιση, οι ΗΠΑ άρχισαν να οργανώνουν στρατιωτική επιχείρηση ενάντια στην Κούβα. Ακόμα λιγότερο ήταν διατεθειμένοι οι ιμπεριαλιστές να ανεχθούν το σοσιαλισμό στη χώρα μας. Και μόνο η σκέψη για το τι παράδειγμα μπορούσε να αποτελέσει για τη Λατινική Αμερική η νικηφόρα κουβανέζικη επανάσταση, τρόμαζε τους ηγετικούς κύκλους των γιάνκηδων. Για τον κουβανέζικο λαό, όμως, δεν υπήρχε άλλη διέξοδος. Ο λαός ούτε ήθελε ούτε μπορούσε να σταματήσει. Η εθνική μας απελευθέρωση και η κοινωνική μας απελευθέρωση ήταν αδιάσπαστα αλληλένδετες. Το να τραβήξουμε προς τα μπρος, γινόταν μια ιστορική ανάγκη. Το σταμάτημα θα σήμαινε δειλία και προδοσία που θα μας ξανακαταντούσε αποικία των γιάγκηδων και σκλάβους των εκμεταλλευτών. Είναι φανερό ότι οι συνθήκες για την τελική εθνική και κοινωνική απελευθέρωση της χώρας μας καθορίζονταν από το νέο συσχετισμό των δυνάμεων στον παγκόσμιο στίβο.
(*) Φιντέλ Κάστρο, "Venceremos! - Εισήγηση στο πρώτο συνέδριο του κομμουνιστικού κόμματος Κούβας", Σύγχρονη Εποχή, 1975.
..........ξέσπασε η δίμηνΗ απεργία...........
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι εννοείς δύο μήνες απεργία.... με Ρεπό και άδειες Γιατρού..... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Εθνική και η Κοινωνική μας απελευθέρωση είναι αλληλένδετα δεμένες. ΟΒΕΡ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μήπως, "los barbudos" ? Π.Γ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνα απο τα μέτρα της Επανάστασης ήτανε να διαλύσει τον παλιό Στρατό και όλες οι αρμοδιότητες να δοθούνε στον Επαναστατικό Στρατό. Στο λαό ντυμένο στο Αμπέχονο σύμφωνα με τον Καμίλο. Αντίθετα στην Χιλή του Αλιέντε και του Κ.Κ με τον Κορβαλάν που τους στήριζε ο παλιός Στρατός διατηρήθηκε.... ο λαός δεν ντύθηκε στο Αμπέχονο με αποτέλεσμα να διορίσουνε αρχηγό τον Πινοσέτ που τους έσφαξε την ώρα που βλέπανε όνειρο ...εθνική ενότητα....και σοσιαλισμό με στάδια.... Βεβαίως Βεβαίως. ΟΒΕΡ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιά νά μήν εισέλθουμε σέ στάδια... προτείνω νά πάρουμε τά κονσερβοκούτια μας καί νά πάμε στήν Μυκονο νά ξεκινήσουμε τό ξεκαθάρισμα τής παραστάσεωςςςςςςςς........Π.Γ/
ΑπάντησηΔιαγραφήH Kαλύτερη πρόταση απο ότι φαίνεται για τον Καπιταλισμό της Ανεργίας Φτώχιας εξαθλίωσης είναι να τον κάνουμε ....ανθρώπινο.... στην 2α Παρουσία...... Μαζί με τα ...κότερα και τις Βίλες του Χαρίλαου και του γιού του. Το ότι δεν έχει γιό βέβαια δεν πειράζει..... Η πρεσβεία.... ξέρει.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι βέβαια το παραμυθάκι με τα δήθεν ...κοσερβοκούτια..... Η Αστική τάξη απο το 1943 ..ενωμένη.. έκανε ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ συνειδητά ενώ αντίθετα απο την άλλα μεριά μέσα στις ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ συνεχώς υποχωρήσεις στο όνομα της ...εθνικής ενότητας....και των σταδίων.... και στο τέλος είχαμε και κονσερβοκούτια.... ΜΑΑΑΑΛΙΣΤΑ......... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Σύλλογος Κορδάτος έβγαλε ανακοίνωση για τον θάνατο του Φιντέλ. Τον Χαρακτηρίζει σαν τον μεγαλύτερο Κομμουνιστή ηγέτη μετά τον ΛΕΝΙΝ. ΤΟΜΠΟΛΑ...... Ο Ι.Β ΣΤΑΛΙΝ για τους θεωριτικούς του Μανιαδακισμού δεν υπήρξε ποτέ.... Επίσης χαραχτηρίζει τον Φιντέλ οτι ήτανε ..ευκαπτος... στην Τακτική και δεν ακολούθησε διοικητικές μεθόδους στις .. διαφωνίες στο κίνημα της 26ης Ιούλη απέναντι στα άλλα ...ιδεολογικά ρεύματα.... Ο οπορτουνισμός ....ρεύματα....Συμπέρασμα ο ΣΤΑΛΙΝ που δεν υπήρχε δεν ήτανε εύκαπτος... με 2 ΕΛΙΓΜΟΥΣ στον 2ο Π.ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ και εφάρμοζε διοικητικές μεθόδους στις ...διαφωνίες.... δηλαδή στην 5η Φάλαγγα Ζινόβιεφ Τρότσκι Μπουχάριν. Αυτοί είναι οι ...σταλινικοί... οπαδοί του ΑΑΔΜ..... που φύγανε απο το ....σεχταριστικό..... ΚΚΕ. Θαυμάστε τους. Μανιαδάκη ζεις εσυ τους Οδηγείς ΑΞΙΟΙ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι όμως, Παναγιώτη, και αναφέρομαι στο σχόλιο 29 Νοεμβρίου 2016 - 10:12 μ.μ., νομίζω ότι δεν ερμηνεύονται τα πάντα με τα "στάδια".
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντίθετα πάλι νομίζω ότι η κουβανική επανάσταση είναι πρακτικό πρότυπο συνεπούς και νικηφόρας "εφαρμογής" της λεγόμενης στρατηγικής των σταδίων.
Και να πώς: Με κινητήριες δυνάμεις την εργατική τάξη, την αγροτιά και τα φτωχομεσαία στρώματα της πόλης ξεκινά ο ένοπλος αγώνας για την ανατροπή της δικτατορίας του Μπατίστα. Τα πρώτα χρόνια μετά τη νίκη η επαναστατική εξουσία λύνει τα αστικοδημοκρατικά ζητήματα που είναι ανίκανη να λύσει η αστική εξουσία: η γη περνάει στα χέρια αυτών που τη δουλεύουν και παίρνονται μέτρα ενάντια στην οικονομική εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό με εθνικοποιήσεις επιχειρήσεων κύρια βορειοαμερικανικών συμφερόντων, παίρνονται μέτρα για την άνοδο του μορφωτικού επιπέδου του λαού και άλλα παρόμοια. Αυτά λοιπόν είναι κατεξοχήν τα μέτρα που προβλέπονται για το λεγόμενο αστικοδημοκρατικό στάδιο, που "περισσότερο ή λιγότερο" πρέπει να μετατραπεί σε σοσιαλιστικό. Και πράγματι μετά την απόκρουση της επίθεσης στον Κόλπο των Χοίρων διακηρύσσεται ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας της κουβανικής επανάστασης.
Ποια είναι λοιπόν η διαφορά αυτής της πορείας από τη στρατηγική των σταδίων; Προσωπικά δε βλέπω καμία.
Κι όσο για τη σύγκριση με τη Χιλή, το ζήτημα εδώ δεν βρίσκεται στα στάδια, αλλά στην αντίληψη για το ρόλο της βίας στην ιστορία. Η κουβανική επανάσταση ξεκίνησε απευθείας (και για την ακρίβεια, αφού πρώτα το δικαστήριο απέρριψε τη μήνυση του Κάστρο κατά του Μπατίστα!) με τον ένοπλο αγώνα κατά της δικτατορίας του Μπατίστα. Ενώ η επανάσταση στη Χιλή έκανε τα πρώτα της βήματα σε συνθήκες κοινοβουλευτισμού και στη Λαϊκή Ενότητα κυριάρχησε η "πίστη" στη "νομιμοφροσύνη" της αστικής τάξης και στο δόγμα του ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό.
Θα μπορούσα να επεκταθώ και σε σχέση με την Ελλάδα της δεκαετίας του 40, αλλά για την οικονομία της συζήτησης το αφήνω για άλλη φορά.
Εκεί που γράφει "περισσότερο ή λιγότερο" εννοεί: "περισσότερο ή λιγότερο σύντομα"
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΓΗΣ. Ειλικρινά δεν βλέπω που διαφωνούμε στην ουσία και το λεω αλήθεια Ας ξεκαθαρίσουμε την λέξη Στάδιο. Για τους Κομμουνιστές ασφαλώς και υπάρχουνε μεταβατικές στιγμές απο την στιγμή που έχει ξεκινήσει η Επανάσταση για Αστικοδημοκρατικά δικαιώματα απο την στιγμή που ήταν ΑΠΟΙΚΙΑ σε αντίθεση με την Ελλάδα του 1940. Ξεκίνησε λοιπόν σαν Επανάσταση με Κοινωνική Συμμαχία Εργατών Αγροτών και όχι Πολιτικό Μέτωπο δεν σταμάτησε στην μέση του δρόμου προχώρησε σε Σοσιαλιστική με Μεταβατικές στιγμές. Αντίθετα σε Ελλάδα το 1944 και Χιλή το 1973 είχαμε δημιουργία ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ και όχι Κοινωνική Συμμαχία και συμμετοχή σε Κυβέρνηση μέσα στον Καπιταλισμό. Αυτό είναι Στάδιο. Οπότε ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ δεν πήραμε την εξουσία εμεις τον Οκτώβρη του 1944 και συνέβη η τραγωδία στην Χιλή το 1973. Αυτή είναι η γνώμη μου Σύντροφε. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΓΗΣ. Το Κ.Κ είχε ενσωματωθεί με το ..Σοσιαλιστικό.... τους Καταδίκασε για ....τυχοδιωκτισμό.... στην Μονκάδα όπως το ίδιο έγινε και με τον ΤΣΕ το 1967 με τον Μάριο Μόνχε και το ...Κ.Κ... Ιστορικό στοιχείο που λέει πολλά κατα την γνώμη μου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορώ να καταλάβω ότι συμφωνούμε στην ουσία, ή στο "βάθος", αλλά ίσως χρειάζεται μια προσπάθεια να ξεκαθαριστεί ό,τι δεν επιτρέπει σε αυτή την ουσία ή σε αυτό το βάθος να έρθει στην επιφάνεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να τα πάρω με τη σειρά μου ένα-ένα:
Από τη μια η Κούβα δεν ήταν αποικία με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, ήταν βέβαια απόλυτα εξαρτημένη από τις ΗΠΑ. Αλλά από την άλλη κι η Ελλάδα του 40 ήταν κάτω από ξένη κατοχή.
Επίσης, αναφέρεται και στην ανάρτηση, σχετικά με την Κούβα, για την "πάλη για τη δημιουργία μαχητικών επιτροπών σε εργοστάσια και κοινότητες, με σκοπό την δημιουργία ενός εθνικού δημοκρατικού μετώπου, που θα ένωνε όλες τις αντίθετες στην δικτατορία δυνάμεις". Αλλά και η συντονισμένη δραστηριότητα ανάμεσα στο Κίνημα της 26ης Ιουλίου, το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα και το Επαναστατικό Διευθυντήριο αποτελεί συμμαχία με πολιτικά μετωπικά χαρακτηριστικά μέσα από τα οποία εκφράστηκε και η κοινωνική συμμαχία. Αλλά με πολιτικά μετωπικά χαρακτηριστικά που στρέφονται ευθέως ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την αστική εξουσία χωρίς, επίσης, οποιαδήποτε αυταπάτη γύρω από το δόγμα του "ειρηνικού δρόμου".
Γενικά όμως δεν νομίζω πως μπορεί να αναιρεθεί το γεγονός ότι ο χαρακτήρας της κουβανικής επανάστασης ακολούθησε ακριβώς τη διαδρομή των λεγόμενων σταδίων, με τις συγκεκριμένες κινητήριες δυνάμεις και το συγκεκριμένο γρήγορο πέρασμα στο σοσιαλιστικό "στάδιο".
Η διαφορά και το πρόβλημα στη Χιλή βρίσκεται αποκλειστικά στο δόγμα του "ειρηνικού δρόμου" (που η διάψευσή του δεν είναι καθόλου ειρηνική βέβαια). Και στο γεγονός ότι το συγκεκριμένο πολιτικό μέτωπο της Λαϊκής Ενότητας ήταν δεσμευτικό σε αυτό το δόγμα. Όμως η ίδια η κυβέρνηση της Λαϊκής Ενότητας δεν αποτελούσε όργανο ταξικής συνεργασίας αλλά όργανο ταξικής πάλης και αντικειμενικά όξυνσης της ταξικής πάλης, όξυνσής της σε βαθμό κορύφωσης. Και η τρομερή αντίφαση βρίσκεται στο ότι ένα τέτοιο όργανο όξυνσης της ταξικής πάλης περιορίζει τον εαυτό του στα όρια του δόγματος για ειρηνικό πέρασμα. Κι όμως, αν το δόγμα αυτό είχε παραμεριστεί έγκαιρα, τότε η ήττα του πραξικοπήματος θα μπορούσε να σημαίνει την ίδια στιγμή κι ένα τεράστιο άλμα από την τυπική αστικοδημοκρατική οργάνωση και τους περιορισμούς της, σε λαϊκοδημοκρατικές μορφές της πολιτικής εξουσίας (κατά την αναλογία όπου η ήττα της επέμβασης στην Κούβα σήμανε προχώρημα της επανάστασης).
Στην Ελλάδα πάλι, χωρίς δόγμα για ειρηνικό πέρασμα κλπ, το "αστικοδημοκρατικό" στάδιο υλοποιούνταν πολιτικά μέσα από τον ίδιο τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και μέσα από τους θεσμούς της λαϊκής εξουσίας στην Ελεύθερη Ελλάδα. Κι αυτό συνέβαινε ούτε 10 χρόνια από τότε που αυτός ο χαρακτήρας της "επικείμενης επανάστασης" είχε υιοθετηθεί προγραμματικά. Αλλά σε ποιο βαθμό, άραγε, το ίδιο το ΚΚΕ είχε τότε συνειδητοποιήσει την χρονική αμεσότητα αυτής της "επικείμενης" που μέσα σε ελάχιστο ουσιαστικά διάστημα έγινε "προκείμενη";
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως, επίσης, το ΚΚΕ την ίδια στιγμή βρισκόταν αντιμέτωπο με τις μεγάλες και "λεπτές" δυσκολίες των διεθνών συσχετισμών εντός της συμμαχίας του ΒΠΠ. Και επίσης βρισκόταν αντιμέτωπο με το βαθμό της ίδιας του της ικανότητας να σταθεί μπροστά σε αυτές τις δυσκολίες έτσι ώστε να τις ξεπεράσει αντί να υποταχθεί σε αυτές με αποτέλεσμα η ένοπλη πάλη να μείνει στη μέση και με αναγκαία συνέπεια την αντίδραση και την αντεπανάσταση για το τσάκισμα της οργάνωσης του λαού. Δεν πρόκειται για καθόλου απλό πρόβλημα, αλλά αν αυτό το πρόβλημα λυνόταν τότε θα έβρισκαν το δρόμο τους κι οι πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες που είχαν συγκροτηθεί μες στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα...
Αλλά πρόκειται για πρόβλημα που θα ήταν ακριβώς το ίδιο είτε με στάδια είτε χωρίς στάδια. Γιατί το ζήτημα δεν ήταν το "στάδιο", ήταν ότι η Αγγλία την ίδια ώρα που ήταν σύμμαχος της ΕΣΣΔ ήθελε την Ελλάδα δική της σχεδόν πάση θυσία, και ότι το επαναστατικό κίνημα έπρεπε γι' αυτό το λόγο να χαράξει την πορεία του χωρίς οποιαδήποτε διεθνή ενθάρρυνση και κατεύθυνση - επιπλέον ασυνήθιστο σε κάτι τέτοιο όσο υπήρχε η Διεθνής που επεξεργαζόταν κρίσιμα ζητήματα κλπ. Αλλά ακριβώς το ίδιο θα ίσχυε και χωρίς το "στάδιο".
Όσο για το "αστικοδημοκρατικό στάδιο", είναι ξεκάθαρο ότι η υλοποίησή του βρισκόταν στους θεσμούς της Λαϊκής Εξουσίας κι όχι φυσικά στην "κυβέρνηση εθνικής ενότητας" κάτω από την "αιγίδα" του βρετανικού ιμπεριαλισμού. Το να εμφανίζεται αυτή η δεύτερη σαν υλοποίηση του επαναστατικού "σταδίου" (είτε απολογητικά είτε απορριπτικά για τα "στάδια") αντικειμενικά έχει μόνο προσχηματικό χαρακτήρα. Μιλάμε για επαναστατικό αστικοδημοκρατικό στάδιο, όχι για την "αστική δημοκρατία" γενικά...
Είναι βέβαια πολύ συνοπτικά όλα αυτά, αν και κάπως πολλά, αλλά τα γράφω για να φανεί όσο γίνεται, ότι το θέμα δεν ήταν "τα στάδια", αλλά οι συγκεκριμένες αντικειμενικές (και υποκειμενικές) συνθήκες του κινήματος κάθε χώρας και περιόδου.
Άλλωστε έχει από τότε κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και οι αντικειμενικοί όροι διαφέρουν ριζικά σε σύγκριση με τότε. Διαφορές που μπορεί να μην επιτρέπουν πια σκέψεις για "στάδια", αλλά πάντοτε διατηρούν στο προσκήνιο ζητήματα "στιγμών", όπως λες, "κρίκων" κ.ο.κ.
AGIS. Συμφωνούμε για την Κούβα εξαρτημένη χώρα το 1950. Για την Ελλάδα στο θέμα της ξένης Κατοχής θα διαφωνήσω και το εξηγώ αμέσως. Η Ελλάδα είναι Ιμπεριαλιστική χώρα απο το 1919. Στην Ευρώπη το 1940 ήτανε συνειδητή επιλογή όλων των Αστικών Τάξεων ο Φασισμός με Σύμμαχο την Γερμανία για να αντιμετωπίσουνε τους λαούς τους και να χτυπήσουνε την ΕΣΣΔ. Ετσι πήρε την μορφή της παρουσίας ξένου Στρατού. Η Ηγεσία του ΚΚΕ μετά το 1937... δεν εφάρμοζε την απόφαση της 6ης Ολομέλειας του 1934 με το ΣΤΙΓΜΙΑΙΟ και Δικτακτορία του Προλεταριάτου. Μέσα στην 3η Συνδιάσκεψη του 1950 φαίνεται ξεκάθαρα με τις ομιλίες Καπετάν Γιώτη Ζαχαριάδη κ.α. Το 3ο Γράμμα Ζαχαριάδη δημοσιευμένο στην 2 ΚΟΜΕΠ του 1942 μιλάει για Ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Δίπλα υπάρχει άρθρο του ΣΙΑΝΤΟΥ.... που βγάζει το γράμμα ...σεχταριστικό... και λέει οτι το ΕΑΜ φτιάχτηκε με βάση το 1ο Γράμμα το οποίο δέχτηκε κριτική ως λάθος απο την Κ.Δ τον Γενάρη του 1941. Το Κόμμα των Μπολσεβίκων έχοντας την εξουσία στην ΕΣΣΔ έκανε 2 ΕΛΙΓΜΟΥΣ. Μολότοφ Ρίμπεντροπ και Αντιφασιστική Συμμαχία και πολύ καλά έκανε. Το πρόβλημα βρισκότανε στην Κ.Δ και στα υπόλοιπα Κ.Κ που δεν είχανε την εξουσία και μέσα στην διαπάλη με τον Οπορτουνισμό που υπήρχε διαλέγανε τον Αγγλικό Ιμπεριαλισμό. Εκεί δημιουργήθηκε το πρόβλημα με αποτέλεσμα το 1943 να την διαλύσουνε λόγω Ευρωκομμουνισμού και πήγαίνοντας ποιό πέρα διαλύανε Κ.Ν και Κ.Κ στο μίξερ με την Σοσιαλδημοκρατία. Αυτό που έπρεπε να γίνει για να βοηθήσουνε τον ευατό τους τα Κ.Κ και την ΕΣΣΔ είναι το εξής. Κοινωνική Συμμαχία σε Αντιφασιστική βάση ενάντια στον Αξονα απελευθερωτικό αγώνα με Ελιγμούς εκμεταλευόμενοι τις Ενδοιμπεριαλιστικές διαφορές και φτάνοντας στην Απελευθέρωση σύνδεση Απελευθερωτικού Ταξικού και την εξουσία τον Οκτώβρη του 1944 χωρίς ΣΜΑ ΛΙΒΑΝΟ ΚΑΖΕΡΤΑ. Είναι αδύνατο να το πετύχεις αυτό όταν είσαι σε ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ με Σοσιαλδημοκρατία και Οπορτουνισμό σε Εγκλωβίζει ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Καπιταλισμός συνολικά και οι Αγγλοι πήγανε να διαλύσουνε την ΕΣΣΔ. Μετά το 1943 και την συντριβή σε Στάλιγκραντ και Κούρσκ τρέχανε να σώσουνε ότι προλάβουνε για τον Καπιταλισμό στο Βερολίνο. Σε αυτές τις συνθήκες χωρίς τις συμφωνίες του ΕΑΜ και του ΚΚΕ δεν είχανε την δυνατότητα να έρθουνε στην Ελλάδα. Το ίδιο ισχύει και για την Β.Ιταλία που την είχανε απελευθερώσει οι Παρτιζάνοι πριν φτάσουνε εκει οι Δυτικοί. Στην Κούβα θα δεχτώ οτι υπήρχανε και τέτοια χαραχτηριστικά που αναφέρεις αλλα με μια λεπτομέρεια. Υποτιμήσανε οι Αμερικάνοι και οι Οπορτουνιστές τον Κίνδυνο οτι όλο αυτό θα φτάσει σε προλεταριακή επανάσταση. Αντε σου λέει θα πέσει ο Μπατίστα και θα το Μανουβράρουμε. Δεν πρέπει απο αυτή την ευνοική συγκυρία να βγάλουμε λάθος συμπέρασμα για τον Οπορτουνισμό. Κατα την γνώμη μου και σύμφωνα με την εμπειρία του 20ου αιώνα είναι θανάσιμο λάθος. Και για να μη παρεξηγηθώ οταν μιλάω για Οπορτουνιστές δεν αναφέρομαι στον απλό κόσμο που είναι εκεί εγκλωβισμένος τον οποίο πρέπει να κερδίσουμε σε ΤΑΞΙΚΗ ΒΑΣΗ μέσα απο την Κοινωνική Συμμαχια. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι για την Χιλή αναγνωρίζω τις καλύτερες προθέσεις στον Αλίεντε δεν διαφωνώ. Δεν φτάνουνε όμως σε καμμία περίπτωση. Και η διάψευση έρχεται με πολύ αίμα. Χώρια ότι πολλοί δεν βγάζουνε και συμπεράσματα η ο ..μπερλίγκουερ.... βγάζει τα αντίστροφα...... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαναγιώτη, δεν έχω τη δυνατότητα να απαντήσω επιγραμματικά στα θέματα που ανοίγουν τα τρία τελευταία σου σχόλια. Θα χρειαζόμουν μεγάλη έκταση και πολύ χρόνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεριορίζομαι μόνο στα εξής:
Το νομοτελειακό που βάζεις σε σχέση με ΕΑΜ και πολιτικό μέτωπο βασίζεται ΜΟΝΟ στο γεγονός ότι ΤΟ ΙΔΙΟ το ΚΚΕ ακολούθησε αυτή τη γραμμή κι όχι την άλλη. Ας μην καταδίκαζε το κίνημα της Μέσης Ανατολής, ας μην υπέγραφε το Λίβανο, και θα μιλάγαμε τώρα για πολύ διαφορετικές "νομοτέλειες". (Φυσικά και δεν πρόκειται για κάποια εκ των υστέρων "εγγύηση" της νίκης που χάθηκε).
Και, δεύτερο, ότι δεν συμμερίζομαι καθόλου την εκτίμηση για ιμπεριαλιστική Ελλάδα το 1919. Η Ελλάδα του 1919 και του 1922 ήταν ένα πολιτικό μπαίγνιο στις αντιθέσεις των "μεγάλων δυνάμεων" στις οποίες και επενδύανε τα διάφορα τμήματα της εγχώριας αστικής τάξης για την κατοχύρωση των ιδιαίτερων και των "εθνικών" συμφερόντων τους.
Και άλλωστε ήταν η μικρασιατική καταστροφή και το εκατομμύριο των προλεταριοποιημένων προσφύγων που ήρθαν στη χώρα μετά το 22, που αποτέλεσαν την τροφή για μια γενική ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού.
Σε σχέση τέλος με τη Χιλή, το ζήτημα δεν είναι καν οι προθέσεις του Αλιέντε. Το ζήτημα είναι ότι η κυβέρνηση της Λ.Ε. ακολουθεί μια πολιτική που αντικειμενικά οξύνει την ταξική πάλη σε βαθμό κορύφωσης και την ίδια στιγμή βαδίζει προς αυτή την κορύφωση εκ των προτέρων αφοπλισμένη (στο όνομα του "ειρηνικού δρόμου") απέναντι στην αντίδραση της αστικής τάξης και των ΗΠΑ. Τέτοιο πολιτικό μέτωπο αφοπλισμού η ιστορία σαφώς και απέδειξε πού οδηγεί. Όμως η απόδειξη περιορίζεται στο θέμα του "ειρηνικού δρόμου" και σε τίποτα άλλο. (Ισα-ίσα που από την άλλη, ξαναλέω, πρόκειται για συνθήκες κορύφωσης της ταξικής πάλης).
ΑΓΗΣ Καταρχήν σε ευχαριστώ για τον διάλογο με τις διαφωνίες μας είναι εξαιρετικός. Σίγουρη νίκη δεν υπάρχει ποτέ αυτό είναι δεδομένο. Απλά εγω λέω οτι με την γραμμή του ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ είναι Στάνταρ οτι θα βρεθείς εγκλωβισμένος και το εξηγώ απλά. Ακολουθήθηκε αυτή η γραμμή γιατί με τους Διωγμούς που δέχθηκε το ΚΚΕ απο την Δικτακτορία του Μεταξά δόθηκε χώρος στον Οπορτουνισμό να επικρατήση μέσα στο κόμμα. Απο εκεί και μετά συνεργασία με Κόμματα των Σβώλος Τσιριμώκος Κύρκος και του Μενσεβικού Πασαλίδη θεωρώ οτι για Σοσιαλισμό δεν πας. Πιστεύω οτι στόχος κάθε Κ.Κ είναι η ενότητα του λαού σε ΤΑΞΙΚΗ ΒΑΣΗ. Τα κόμματα τα φτιάχνει ο Καπιταλισμός για Ανάχωμα. Σε ευχαριστώ ειλικρινά για τον διάλογο έστω και με τις διαφωνίες μας Σύντροφε. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμοιβαία η ευχαρίστηση Παναγιώτη
ΑπάντησηΔιαγραφή
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ Γράφει ο Λένιν (εν μέσω γενικότερης θεματολογίας) για την Ελλάδα του 1916 (οι αναφορές σχετίζονται με την κατοχή που επέβαλαν στην Ελλάδα οι εμπόλεμοι ιμπεριαλιστές του ΑΠΠ για να την προσαρτήσουν στον δικό τους συνασπισμό):
"...Ο Π. Κίεβσκι δεν παρατηρεί ότι όλους του τους συλλογισμούς τους διαπερνά χαρακτηριστικά αυτή η εξουθένωση, ο τρόμος, η παραίτηση από την ανάλυση εξαιτίας του πολέμου. Μα τι να μιλάμε τώρα εδώ για την υπεράσπιση της πατρίδας, όταν έχουμε μπροστά μας ένα τόσο άγριο μακελειό! Τι να μιλάμε τώρα εδώ για δικαιώματα των εθνών, όταν βασιλεύει απλώς ο γενικός στραγγαλισμός! Για ποια αυτοδιάθεση, "ανεξαρτησία" των εθνών μπορεί να γίνει εδώ λόγος, όταν κοιτάξτε τι έκαναν με την "ανεξάρτητη" Ελλάδα!..."
Και παρακάτω:
"...Το παράδειγμα της Ελλάδας φαίνεται να "αναιρεί" κάθε αυτοδιάθεση των εθνών, το παράδειγμα, όμως, αυτό, αν θέλει κανείς να σκεφτεί, να αναλύσει, να ζυγίσει κι όχι να ξεκουφαθεί από την ηχηρότητα των λέξεων, όχι να αφήσει τον εαυτό του να τρομοκρατηθεί κάτω από το βάρος των εφιαλτικών εντυπώσεων του πολέμου - το παράδειγμα αυτό δεν είναι διόλου σοβαρότερο και πειστικότερο από τις κοροϊδίες σε βάρος της δημοκρατίας απ' αφορμή το γεγονός ότι "οι δημοκρατικές", οι πιο δημοκρατικές δημοκρατίες, όχι μόνο η Γαλλία, αλλά και οι Ηνωμένες Πολιτείες, και η Πορτογαλία, και η Ελβετία, στη διάρκεια αυτού του πολέμου, εγκαθίδρυσαν και εγκαθιδρύουν την ίδια ακριβώς αυθαιρεσία της στρατοκρατικής κλίκας, όπως στη Ρωσία..."
Αυτά γράφει, ανάμεσα και σε άλλα, ο Λένιν το 1916, θέλοντας να "πείσει" τον Κίεβσκι, ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν σημαίνει "κατάργηση" της υπεράσπισης της πατρίδας σε συνθήκες δημοκρατικού και επαναστατικού πολέμου, ούτε "κατάργηση" της πάλης για τα λαϊκά δημοκρατικά δικαιώματα και την αυτοδιάθεση των εθνών.
Και σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, μπορεί από τα παραπάνω να συναχθεί, ότι η Ελλάδα του 1916 αποτελούσε χώρα που η εθνική της αυτοδιάθεση παιζόταν στην τράπουλα των "μεγάλων δυνάμεων", κι αυτό δείχνει κάτι κάθε τι άλλο από ιμπεριαλιστική χώρα.
Και δε νομίζω ότι από το 1916 ως το 1919 μεσολάβησε κάτι που μετέτρεψε την Ελλάδα από χώρα που ψάχνει την εθνική της αυτοδιάθεση και δεν τη βρίσκει σε χώρα ιμπεριαλιστική.
(Τα αποσπάσματα είναι από την "Απάντηση στον Κίεβσκι (Γ. Πιατακόφ)", σελ. 81 της συλλογής: Λένιν, Για τους δίκαιους και άδικους πολέμους, εκδ. ΣΕ)
Δεν θέλω να προβοκάρω τον διάλογο και συγνώμη για την παρέμβαση, αλλά στέκομαι στον όρο της "ταξικής" ενότητας στην βάση με ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ όρους (και όχι δηλ με τα θεωρητικά εργαλεία πριν 100 χρόνια που η χώρα μας είχε 70% αγροτική τάξη, συν τω χρόνω προϊούσα σε εργατική κυρίως) και θέτω το απλό και αφελέστατο ερώτημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτον σύγχρονο "δυτικό" κόσμο η πάσης φύσεως γραφειοκρατία (νομενκλατούρα+δυνάμει απαρατσίκοι+διασπορά εξουσιαστικού "μπλόκ"-είτε κομματικού, ή οπωσδήποτε θέλετε να ονομασθή) συν "απομαχία" καταλαμβάνει την συντριπτική (πλέον) αναλογία στο σώμα των πολιτών... γιαυτό και η ανάγκη "εισαγωγής" ατόφιας εργατικής τάξης+παράπλευρα, για να... βολευτούμε όλοι.
Εάν (εάν λέγω) η στοιχειώδης πολιτική ηθική που μας επιτρέπει ... δια να ομιλούμε και να... κανοναρχούμε, είναι η ανταμειπτική σύνδεση του προϊόντος με τους πάσης και ευθείας εμπλοκής παραγωγούς του, τότε...
Τότε πως αντιλαμβανόμαστε την ενσωμάτωση της μικρομέγαλης "παρασιτικότητας" σε αυτό το (πάντοτε ζητούμενο και καθοριστικό) προιόν;
Τέλος, σε αυτό το συνονθύλευμα των πάσης φύσεως και θέσεως μικρομέγαλων καρεκλοκενταύρων, πως νοείται η ταξική ταυτοποίηση και ποιούς εν τέλει συναμφότερους περιλαμβάνει;
Έτσι για να ξεστραβωθώ και εγώ ο εν συγχύσει διατελών ταλαίπωρος, που έχω μείνει βαθειά σημειωτόν στον προηγούμενο αιώνα και δεν αντιλαμβάνομαι τα τζιμλοντικά αεροπλανικά κόλπα που καθηλώνουν όμορφα και ωραία τα σύγχρονα προβλήματα στο σχεδιαστικό καναβάτσο..
Μια "σοφή" και λακωνικά περιεκτική απάντηση (ει δυνατόν) θα με καλύψει ώστε να μην ανταπαντήσω -άλλωστε να φωτισθώ επιθυμώ ο τάλας- και έτσι να μην αρχίσουμε την "βιόλα" πηγαινέλα, πράγμα βαρετό για εμένα, επειδή τα "σχολικά" έδρανα λόγω ηλικίας δεν μας πρέπουν πλέον.
AGIS. Το 1912 1913 η Ελλάδα πρόσθεσε καινούργια εδάφη με τους Βαλκανικούς πολέμους. Η Φεουδαρχία είχε τελειώσει το 1909. Απο εκει και μετά παιζότανε σε ποιό ιμπεριαλιστικό οργανισμό θα πάει και ποιό τμήμα της Αστικής Τάξης θα επικρατήση. Το 1919 συμμετείχε στην Ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ουκρανία και σε αντάλαγμα διεκδικούσε λεια απο την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτό και έκανε με την εκστρατεία του 1919 δεν σταμάτησε ούτε στην συνθήκη των Σεβρών και προχώρησε για την Κατάκτηση μέχρι την Αγκυρα. Ιμπεριαλιστική χώρα κατα την γνώμη μου χωρις να διαφωνώ καθόλου με τον ΛΕΝΙΝ ο οποίος σε άρθρο του το 1917 εξηγούσε στον Γκρόιλιχ γιατί η Ελβετία είναι Ιμπεριαλιστική χώρα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήανώνυμε 1 Δεκεμβρίου 2016 - 3:19 μ.μ., το σύμπτωμα που περιγράφεις περί εργατικής τάξης δεν είναι κατά τη γνώμη μου άσχετο με τα συμπτώματα αυτού που πριν 100 χρόνια (παλιό εργαλείο, όσο και η αξίνα...) ο Λένιν περιέγραφε σαν σάπισμα (αν θες διαβάζεις: αποσύνθεση) του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του δηλ. στο μονοπωλιακό του στάδιο. Το ίδιο ο ίδιος πριν 100 χρόνια περιγράφει επίσης σαν σύμπτωμα της ιμπεριαλιστικής εποχής και τη μετανάστευση από τις φτωχότερες στις πλουσιότερες χώρες. Κατά τα άλλα αμφισβητώ τη στατιστική σου και την ερμηνεία της σε σχέση με την εργατική τάξη. Πάνω από ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι, πολλοί από αυτούς με ανώτερες σπουδές και ειδίκευση είναι άνεργοι, κι αυτοί ανήκουν κατεξοχήν στην εργατική τάξη, στο σύγχρονο προλεταριάτο, και όχι στην "νομενκλατούρα" κτλ που θεωρείς. Και δεν είναι φυσικά μόνο αυτό το εκατομμύριο. Είναι η πλειοψηφία του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Τέλος, αν εσύ δεν θες μια κι εγώ δεν θέλω δέκα φορές τη "βιόλα" σου, όχι γιατί είναι βαρετή, αλλά γιατί είναι ένας καταναγκασμός που πάντοτε μάταια προσπαθώ να τον αποφύγω. "Κάποτε όταν θα έχουμε καιρό όλες τις γυναίκες θα αγαπήσουμε", έγραφε ο Μπρεχτ, αλλά να που κάθε τόσο είναι πότε αυτά και πότε εκείνα που δεν μας επιτρέπουν να βρούμε καιρό για τις επιθυμίες μας ("να πιω καφέ, να πάρω το λεωφορείο", που λέει κι ένα άλλο τραγούδι). Παρ' όλα αυτά δε συμμερίζομαι και την απαιτητικότητά σου για μια απάντηση 33 λέξεων που ταυτόχρονα θα καλύπτει τις ανησυχίες σου και μάλιστα χωρίς ανάγκη περαιτέρω "διευκρινίσεων". Ειλικρινά δεν νιώθω καθόλου σαν τη μαμά-σπουργίτι που έρχεται να ταΐσει το σπουργιτάκι της ρίχνοντάς του έτοιμη τροφή στο ανοιχτό στοματάκι του, και ούτε εσύ μού δίνεις τέτοια εικόνα από το σχόλιό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαναγιώτη, από μόνη της η συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική εκστρατεία στην Ουκρανία δεν βγάζει αυτόματο συμπέρασμα για ιμπεριαλιστική Ελλάδα. Σε αυτές τις εκστρατείες άλλες χώρες πάνω σαν στρατηγοί κι άλλες σαν τζόβενα. Και πράγματι ο Βενιζέλος (;) έλεγε ότι "ο δρόμος για την Πόλη ή τη Σμύρνη (όποια κι αν ήταν η διατύπωση) περνά από την Ουκρανία", αλλά αυτή η παράδοξη γεωγραφία δείχνει ακριβώς το ότι τα σχέδια της ελληνικής αστικής τάξης περί "εθνικής ολοκλήρωσης" ήταν συναρτημένα όχι με κάποιο δικό της μονοπωλιακό-ιμπεριαλιστικό επίπεδο ανάπτυξης και αντίστοιχη "αυτόνομη" στρατηγική αλλά απολύτως συνδεμένα με τη στρατηγική των ιμπεριαλιστικών κέντρων στα οποία πρόσβλεπε να ικανοποιήσουν τα "δίκαιά" της. Και η ίδια η κατάληξη της μικρασιατικής εκστρατείας καταδείχνει τον ελληνικό αστικό μεγαλοϊδεατισμό σαν μια κούφια ρητορική απόλυτα εξαρτημένη στα αποτελέσματά της από τις κυκλοθυμικές διαθέσεις της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας κλπ κλπ. Από αυτό όμως καθόλου δε βγαίνει πώς η ελληνική αστική τάξη δεν εξυπηρέτησε τα συμφέροντά της και με την εκστρατεία και με την καταστροφή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην Πτολεμαίδα, στην εξόρυξη λιγνίτη, ο εργαζόμενος παίρνει 22,40 ευρώ το οκτάωρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι στας Αθήνας, ο με AC κλιματιζόμενος με... ανώτερες σπουδές (πολλές φορές ξενοσπούδαστος με "εξαγωγή" συναλλάγματος που όμως πληρώνουμε τώρα όλοι τον λογαριασμό) μανδαρίνος, που υπολογίζει πόσα βγάζει ο εργαζόμενος (ο κάθε χ εργαζόμενος) ή κάτι τέτοιο, τα βγάζει περισσότερα και ανετώτερα ΕΠΕΙΔΗ σε ΟΛΑ τα συστήματα "εργαζόμενος" με εργαζόμενο έχει διαφορά... τόσο, που ο πρώτος αποστέλλεται ακόμη στο μέτωπο και ο άλλος προφυλάσσεται στα μετόπισθεν (παντού λέμε).
Γιαυτά τα πράματα μιλάω.
Και δεν πήγα να καλυφθώ από εσένα που το πήρες προσωπικά, αλλού είχα τον νού μου και ήθελα μια ικανοποιητική συζήτηση.
Μου δίνεις όμως την ευκαιρία να συμπληρώσω την αρχική μου σκέψη πιό κάτω.
π
Το τί απολαμβάνει στην πράξη ο καθένας έχει σχέση κατά την γνώμη μου με δυο (βασικά) πηγές προϋποθέσεων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πρώτη αφορά τις προσωπικές επιδόσεις του (μάλλον συνδυασμός ευφυίας και εργασίας), η δε δεύτερη την όποια υλική "συνοδεία" του.
Για την πρώτη πηγή έχουν γραφή τόσα και τόσα για την αρένα της αγοράς... όποια μορφή και άν έχει αυτή (η αγορά, πάντα υπάρχει ένα βασικό σύστημα αξιολογικής αγοράς, οπουδήποτε).
Για την δεύτερη όμως (συσσώρευση-κεφάλαιο) υπάρχουν κάποια πραγματα που δεν είναι ευκόλως κατανοητά.
Έτσι, η... "συνοδεία" μπορεί αφετηριακά να είναι μεν από σχεδόν ασήμαντη (ένα πατρογονικό σπίτι, είτε χωράφι- νυν οικόπεδο, είτε ένας "διορισμός" που σε διάρκεια 35+ 20 περίπου ετών αποδίδει ισόποση αξία αρκετών παγίων, κάποιο χρεώγραφο κλπ) και να κλιμακώνεται δε έως πολλά πολλά διάφορα, που καθιστούν το "καταπίστευμα" δυσανάλογο της κανονικότητας.
Ως αντικανονικότητα θα μπορούσαμε να ορίσουμε οτιδήποτε δεν μπορεί αθροιστικά και σε βάθος γενεών να δικαιολογήσει μια ομαλή πορεία αποταμιεύσεων-επενδύσεων. Αυτό αφορά από τα μικρά δένδρα έως και το μεγάλο... Δένδρο (με άλλους όρους προσέγγισης που εκφεύγουν του παρόντος, κάτι γράφεις άλλωστε πιό πάνω).
Ζητήματα δηλ αποτίμησης ιστορικών προσδιορισμών του πεδίου αναφοράς "άμα πρόσσω και οπίσσω".
Με λίγα λόγια το γνωστό πως "κανείς δεν πλουτίζει μόνο με την εργασία του", χρειάζεται και σπρώξιμο, που στην ακραία και αποδεκτά τυχαία περίπτωση είναι ένα λαχείο, στην δε "δεδουλευμένη" κόλπα με το δημόσιο χρήμα-παγκόσμιο γίγνεσθαι (πολλά κόλπα και διαφόρων διαβαθμίσεων-εμπλοκών σε αυτό).
Έως εδώ ας πούμε πως είναι τα εκτεθέντα κάπως (κάπως λέμε) απλοϊκά και σύντομα κατανοητά.
Υπάρχει όμως και βαθύτερη προσέγγιση στην δεύτερη πηγή που μας τα "χαλάει".
Αυτή αφορά τα δικαιώματα στον κοινό πλούτο.
Πώς νοείται αυτός, πως καταμετρείται, από ποιούς, και το κυριώτερο πως επιμερίζεται...
Τα διάφορα πηλίκα.
Πώς ακόμη "επανακυκλοφορούν" τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα... πχ σύστημα υγείας, αναγκαίας παιδείας, μέσω φόρων κλπ.
Εδώ οι απλές αριθμητικές πράξεις έχουν τον πρώτο λόγο, και η απλή αριθμητική -μακριά από λογιστικές νομιμοφανείς λαθροχειρίες- σε αυτά τα ζωτικά οφείλει να είναι η βέλτιστη προσέγγιση που όμως...
Που όμως κατι περίεργο συμβαίνει και δεν ειναι κοινή για όλους.
Για κάποιο επίπεδο (κοινής κατ' ελάχιστον) συνεννόησης δηλ.
Τι να υποθέσει κανείς, να το ρίξουμε στην βασκανία μάλλον δεν παίζει.
π
@π τότε συγγνώμη και για τον προσωπικό τόνο του σχολίου μου, παρεξήγηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑGIS. Η Δουλειά για την Αστική μας τάξη χάλασε απο την Επανάσταση των Μπολσεβικών το 1917 γιατί έσπασε ο Κρίκος. Είχανε αποφασίσει την διάλυσει και της Τουρκίας αλλά χάσανε τον Τσάρο και τον αριστερό κερένσκι και χάλασε η δουλειά. Ηρθε και ο Ελιγμός συμφωνία του 1921 του Λένιν με τον Κεμάλ που τους τελείωσε το έργο. Πάντως σε κάθε περίπτωση ξεπερνώντας την συνθήκη των Σεβρών το 1920 ζητάγανε εδάφη που οι άλλοι δεν θέλανε να δώσουνε. Για εμένα είναι Κομβικό το θέμα της Ιμπεριαλιστικής χώρας γιατί πανω εκει έγινε η διαστρέβλωση και φτάσαμε να λένε τα ...παιδιά... εξαρτημένες.... χώρες Γαλλία Αγγλια Ιταλία Δ.Γερμανία απο τις ΗΠΑ. ΜΠΙΓΚΟ..... Και δεν εννοώ για εσένα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑGIS. Αν κοιτάξεις και τα Κομματικά ντοκουμέντα μετά το 1937... με την ...λαοκρατία.... και όλα αυτά πάνω στην εξάρτηση.... πατήσανε με τα γνωστά αποτελέσματα το 1944 και με το να καθυστερούνε και τον Ζαχαριάδη απο το να πέσει όλο το βάρος στον ΔΣΕ απο το τέλος 45 αρχές 46 με αποτέλεσμα όταν έγινε Σεπτέμβρη του 1947 το Αστικό κράτος είχε οργανωθεί. Μετά το 1949 τα άλλαξε όλα αυτά στο πρόγραμμα αλλά το 1956 μας προλάβανε ....αλλοι.... και ξανά μανά στα ...ιδια.... ΟΒΕΡ... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαναγιώτη, και που είναι κομβικό, και πού λέγανε εξαρτημένες χώρες Αγγλία κλπ, αυτό δεν δίνει απάντηση στο ερώτημα. Το θέμα δεν είναι να πούμε ιμπεριαλιστική την Ελλάδα του 1919 για να μη δώσουμε πάτημα και πούνε εξαρτημένη την Αγγλία του 1960. Το θέμα είναι ποια ήταν στ' αλήθεια η ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα το 1919 και κατόπιν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι κάτι τελευταίο ίσως: Θεωρείς ότι αν στο πρόγραμμα έγραφε πχ "προλεταριακή-σοσιαλιστική που έχει να λύσει και αστικοδημοκρατικά ζητήματα" αντί να γράφει "αστικοδημοκρατικός χαρακτήρας που περισσότερο ή λιγότερο γρήγορα θα γίνει προλεταριακός-σοσιαλιστικός", τότε θα είχαν παραμεριστεί ταλαντεύσεις (του είδους από το ΣΜΑ και το Λίβανο μέχρι και το 47) και το κάθε τι θα μπορούσε να γίνει έγκαιρα, ούτε νωρίς ούτε αργά αλλά στην ώρα του...
Εγώ πάλι θεωρώ ότι ούτε η αιτία των ταλαντεύσεων βρίσκεται στο "αστικοδημοκρατικός και γρήγορα σοσιαλιστικός χαρακτήρας" ούτε ότι "ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας όπου θα λυθούν και αστικοδημοκρατικά ζητήματα" θα καταργούσε τα αντικειμενικά προβλήματα της πραγματικότητες και τις υποκειμενικές αδυναμίες επίλυσής τους.
Και στις δυο περιπτώσεις πρόκειται για την επανάσταση που από "επικείμενη" έχει γίνει "προκείμενη" και το θέμα είναι αν την προχωράς ή δεν την προχωράς.
Ούτε και μπορώ να φανταστώ ότι το 45, όταν αμέσως μετά τη Βάρκιζα άρχισε ο εξανδραποδισμός, ο «μονόπλευρος εμφύλιος», το πρόβλημα για να παρθούν άμεσα μέτρα που να ανταποκρίνονται, ήταν αν η επανάσταση θα είχε αυτόν τον χαρακτήρα ή αν θα είχε εκείνον.
Ας παίρνονταν τα μέτρα που να ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες και η επανάσταση θα τον έβρισκε το δρόμο της.
AGIS. Ασφαλώς και στις δυο περιπτώσεις υπάρχει λύση στο ζήτημα. Την λύση την έδωσε ο ΛΕΝΙΝ το 1917 με τις Θέσεις του Απρίλη με τον πλέον υποδειγματικό τρόπο. Χωρίς να φτιάξει Πολιτικό σχηματισμό με Εσέρους και Μενσεβίκους και βέβαια χωρίς να μπει στην Κυβέρνηση Κερένσκι. Το ζήτημα λοιπόν είναι το εξής κατά την γνώμη μου. Η Διαπάλη με τον Οπορτουνισμό μέσα στην Κ.Δ με την αλλαγή του Σοσιαλφασισμού με τα πολιτικά μέτωπα και οι διώξεις του Αστικού Κράτους απο το 1936 δώσανε την δυνατότητα στον Οπορτουνισμό να επικρατήση μέσα στο κόμμα που να θυμίσω οτι και πριν το 1931 πάλι πρόβλημα είχε πήρανε λοιπόν τα ...αστικοδημοκρατικά ζητήματα και την Θεωριτικοποίηση του ΕΛΙΓΜΟΥ της ΕΣΣΔ ως Σοσιαλιστικού Κράτους και την κάνανε συνειδητά θεωρία του Ειρηνικού δρόμου μιλάω για το ΤΑΞΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ. Οτι ακολούθησε ήτανε προδιαγεγραμένη πορεία. Παλεύανε για Εκδημοκρατισμό του Αστικού κράτους και μέσα απο Κοινοβουλευτικές διαδικασίες θα φέρνανε λέει Σοσιαλισμό.... Ασφαλώς μπορούσε να γίνει η δουλειά και κατα αυτόν τον τρόπο με αστικοδημοκρατικά ζητήματα με Ζαχαριάδη όμως και την Δημιουργία του ΕΑΜ σαν Κοινωνική Συμμαχία Εργατών Αγροτών για Αντιφασιστικό Απελευθερωτικό αγώνα χωρίς Κόμματα με όλους τους ΕΛΙΓΜΟΥΣ που χρειαζόντουσαν. Δεν θα υπήρχε ΣΜΑ ΛΙΒΑΝΟΣ ΚΑΖΕΡΤΑ δεν θα υπήρχε η Διάλυση της ΟΚΝΕ το 1943 όταν καλώς φτιαχτηκε η ΕΠΟΝ αλλά θα ήτανε όπως είναι σήμερα το ΜΑΣ δεν θα υπογράφαμε το Μυριόφυλο Πλάκα σώζοντας τον Ζέρβα. Δεν θα είχαμε διαλύση τρεις φορές τον Ψαρρό ΠΡΟΤΟΒΟΥΛΙΑΚΑ οπως λέει ο Χαρίλαος και μετά θα λέγαμε συγνώμη λάθος και φτάνοντας στην Απελευθέρωση κομμάτι κομμάτι όπου φεύγανε οι Γερμανοί η Κοινωνική Συμμαχία ΕΑΜ θα έπαιρνε την Εξουσία έχωντας έρθει σε επαφή με τον Κόκκινο Στρατό απο το Καλοκαίρι του 1944 μαζί με την βοήθεια που θα είχαμε σαν αναπόσπαστο τμήμα του. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπως έγινε με Πολιτικά Κόμματα Σβώλος.. Τσιριμώκος..Μ.Κυρκος και του Μενσεβίκου ΥΠΕΞ στην Γεωργία το 1921 δεν μπορούσε να γίνει τίποτα άλλο απο αυτό που συνέβη. Δεν θέλανε Σοσιαλισμό οι Ανθρωποι Καπιταλισμό θέλανε εντάξει χωρίς Φασίστες. Φεύγουνε οι Γερμανοί δίνουμε περιθώριο 50 μέρες στην Ενωμένη Αστική τάξη και τους Αγγλους να αλλάξουνε τον Συσχετισμό και σαν σήμερα το 1944 μας στέλνουνε τελεσίγραφο να διαλύσουμε τον ΕΛΑΣ. Και ποια ήτανε η απάντηση μετά απο 50 μέρες Εγκλωβισμού. Συγκεντρώσεις και πορείες στην Αθήνα με την συνοδεία του Εφεδρικού ΕΛΑΣ χωρίς Οπλα.... ΤΟΜΠΟΛΑ. Και στην συνέχεια μετά απο όλα αυτά πετάνε και την Μπάλα στην Εξέδρα με ερώτηση στον ΣΤΑΛΙΝ αν μπορεί να βοηθήση...... Ανοιχτή προβοκάτσια κανονικά. Για εμένα ΔΣΕ χωρίς την επιστροφή του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ με όλους αυτούς επικεφαλης δεν γινότανε. ΟΙ Ανθρωποι δεν θέλανε Σοσιαλισμο. Η Κατοπινή πορεία όλων τους το ΄λέει ξεκάθαρα ειδικά σήμερα Σύντροφε ΟΒΕΡ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι κάτι ακόμα. Ο Ζαχαριάδης στην 3η Συνδιάσκεψη του 1950 εξηγεί σε τι κατάσταση βρήκε το κόμμα όταν γύρισε και δεν μπόρεσε να έρθει αμέσως σε ρήξη με όλα αυτά. Επίσης αν πατήσεις στον Υπολογιστή σου 40 χρόνια Εσωτερικό.... θα σου βγάλει εκδήλωση του Συνασπισμού το 2008 οπου με αναφορες στν .....παρτσαλίδη.... τα λένε μόνοι τους χωρίς ξύλο.... Διάβασε τους. Μιλάμε για αποκαλυπτήρια Σύντροφε. ΟΒΕΡ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαναγιώτη, μια ερώτηση: Ποιος ήταν συνεπής στη γραμμή της "επικείμενης επανάστασης" με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που συζητάμε (αστικοδημοκρατικός χαρακτήρας και λίγοτερο ή περισσότερο γρηγορα σοσιαλιστικός);
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Θανάσης Χατζής που διαφώνησε με την υπογραφή και επικύρωση του Λιβάνου (και παύθηκε γι' αυτό από γραμματέας του ΕΑΜ);
Ή η πλειοψηφία που επικράτησε στο ΠΓ και επικύρωσε το Λίβανο;
Για μένα η απάντηση, με χίλια, είναι ότι σ' αυτή τη συγκεκριμένη κρίσιμη στιγμή η συνεπής άποψη (συνεπής σε σχέση με αυτήν την προγραμματική επεξεργασία)ήταν η άποψη του Χατζή. Και ότι η άποψη που επικράτησε στο ΠΓ βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με αυτήν την προγραμματική επεξεργασία, αποτελούσε την άρνησή της αναφανδόν.
Προφανώς εσύ έχεις αντίθετη γνώμη.
ΑGIS. Και όμως σε αυτό συμφωνούμε. Εγω λέω ξανά. Οταν το σχήμα είναι Κοινωνική Συμμαχία και μόνο μπορείς να κάνεις Αντιφασιστικό αγώνα μαζί με όποιον θέλει και τους Σβώλο Τσιριμώκο Κύρκο Πασαλίδη σαν άτομα όπως σαν άτομα θα συμμετέχουνε και τα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ. Αν δεν θέλουνε που σίγουρα δεν θέλουνε δικό τους πρόβλημα τον λαό θέλεις να ενώσεις Ταυτόχρονα στην Ελεύθερη Ελλάδα θα δουλεύουνε η Κ.Ο σαν Κ.Κ και όχι θα χτυπάμε τις καμπάνες και θα έρχεται όλο το χωριό σύμφωνα με τις ομιλίες στην 3η Συνδιάσκεψη του 1950. Με απλά λόγια η ηγεσία του ΚΚΕ στην Κατοχή ήτανε Οπορτουνιστική και για αυτό έφτιαξε το ΕΑΜ σαν πολιτικό σχηματισμό και είχανε και έτοιμη την μετατροπή του ΚΚΕ σε Ομόσπονδο το 1944 σύμφωνα με δικά τους λόγια στην εκδήλωση του 2008. Οπως έγινε με το ΑΚΕΛ. Τους το χάλασε ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ και κατόπιν το πετύχανε με την δημιουργία της ΕΔΑ. Συμφωνούμε στην ουσια στο είπα ξανά. Το ζήτημα είναι δεν φτιάχνεις Πολιτικό σχηματισμό με τον Οπορτουνισμό. Πάρε την περίπτωση του ΑΡΗ και βγάλε συμπερασμα για όλα. Ουτε νερό ουτε ψωμί λέγανε. Μιλάω για την ηγεσία της Κατοχής. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαναγιώτη, και ο οπορτουνισμός είναι ένας σημαντικός παράγοντας στην όλη υπόθεση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν όμως και άλλα ζητήματα που η παραγνώρισή τους δεν συμβάλλει στη σύγχρονη αυτογνωσία μας, αν μπορώ να εκφραστώ έτσι.
Τέτοιο αντικειμενικό πρόβλημα, το έγραψα και πιο πάνω, είναι οι διεθνείς συσχετισμοί στην αντιφασιστική συμμαχία που δεν μπορούν να ιδωθούν απλοποιημένα αν μάλιστα σκεφτούμε ότι μέχρι τις τελευταίες στιγμές δεν έλειπαν οι διαπραγματεύσεις προσέγγισης (φυσικά σε αντισοβιετική βάση) μεταξύ βρετανίας και γερμανίας ενώ από την άλλη ήταν ζήτημα ζωής για την ΕΣΣΔ να μην προβαίνει η ίδια σε ενέργειες που θα την έφερναν σε ρήξη με τους πολεμικούς της συμμάχους.
Επίσης: ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, ενώ αποτέλεσε τη βάση όλης της ανάπτυξης του κινήματος, από την άλλη μεριά την ίδια στιγμή βάζει όρους που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν "εργαλειακά", αλλά πρέπει να υπηρετηθούν με συνέπεια.
Απέναντι σε αυτά τα αντικειμενικά, υπάρχουν υποκειμενικές αδυναμίες από την πλευρά του ΚΚΕ που δεν αρχίζουν και τελειώνουν στον οπορτουνισμό, αλλά αφορούν και το ίδιο το επίπεδο εμπειρίας που -ξαφνικά- από την οργάνωση κυρίως οικονομικών λαϊκών αγώνων πρέπει να ανταποκριθεί αλματωδώς σε ζητήματα πολύ πιο σύνθετου περιεχομένου, σημασίας και έκτασης.
Εγώ πιστεύω ότι "μπορούσε και έπρεπε" όλα τα μεγάλα αντικειμενικά προβλήματα να ξεπεραστούν, ακόμα και με το ΕΑΜ ως τέτοιο που ήταν και με τις όποιες ανακατατάξεις θα ήταν αναγκαίες γι' αυτό το σκοπό. Αλλά αυτό είναι πρόβλημα που, πια, η λύση του δεν ανάγεται σε εκ των υστέρων κριτική και σχέδια επί χάρτου. Στην πραγματικότητα είναι πρόβλημα που αφορά τις προκλήσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε στο παρόν και το μέλλον και το πώς εμείς θα σταθούμε απέναντι στο κάθε νέο καθήκον, που όπως και τότε έτσι και σήμερα και αύριο θα είναι εξ ορισμού σύνθετο και πρωτόγνωρο.
ΑGIS. Ασφαλώς και έχουνε μεγάλη σημασία οι Διεθνείς συσχετισμοί και η Αντιφασιστική συμμαχία που είχε η ΕΣΣΔ. Ο Καπιταλισμός ξεκίνησε με στόχο να καταστρέψει την ΕΣΣΔ και μετά το 1943 βρέθηκε όχι μόνο να μη το πετυχαίνει αλλά να χάνει και άλλες χώρες. Αντιστροφή Συμμαχιών πριν την λήξη του πολέμου δεν μπορούσανε να κάνουνε. Θα είχανε ζήτημα μέσα στις χώρες τους. Σε αυτή την βάση οι Γερμανοί Στρατηγοί προσπαθούσανε να Σκοτώσουνε τον Χίτλερ για να μπορέσουνε να κάνουνε την μανούβρα. Αλλωστε και ο ίδιος ο Χίτλερ το πρότεινε. Δεν γινότανε σε συνθήκες 1944 1945 αν δεν τελείωνε ο Πόλεμος. Για αυτό και οι Γερμανοί Στρατηγοί ανοίγανε το Μέτωπο στην Δύση. Για αυτό και στην Κρήτη αφήσανε με συμφωνία τους Γερμανούς μήπως και χάσουνε το νησί. Χωρίς ΣΜΑ ΛΙΒΑΝΟ ΚΑΖΕΡΤΑ δεν θα ερχόντουσαν οι Αγγλοι τις χρειαζόντουσαν τις συμφωνίες πάση θυσία. Αυτά τα επιχειρήματα και δεν λεω για εσένα παγιωθήκανε για Δεκαετίες στα κεφάλια μας απο τον Οπορτουνισμό και τις Ιδεολογικές παρρεκλίσεις που συνεχίσανε να υπάρχουνε στο ΚΚΕ και μετά το 1968 και αφορά και την δική μου σκέψη μέχρι το 1985. Οσο για το ίδιο το κόμμα η γνώμη μου είναι η εξής. Απο το 1918 αντιμετώπστηκε απο το Αστικό Κράτος με δύο συνδυασμένους τρόπους. Ανοιχτές διώξεις φυλακές εξορίες Εκτελέσεις με ταυτόχρονη δράση του Οπορτουνισμού. Τα διαλείματα στην προσπάθεια Μπολσεβικοποίσης του Κόμματος είναι τα εξής. 1931 1936 στην συνέχεια απο το 1949 1955 και στην συνέχεια ξανά με την ..ΕΔΑ... το 1968 ήτανε μια καλή ανάσα αλλα η ζημιά ήτανε ήδη τεράστια και καθώς δεν μπορέσαμε να αλλάξουμε το πρόγραμμα ότι ακολούθησε μέχρι το 1991 ήτανε μοιραίο να γίνει ευτυχώς που το 1991 σωθήκαμε. Αν δεν είχαμε αλλάξει το 1996 στο 15ο Συνέδριο το πρόγραμμα του κόμματος με την Κοινωνική συμμαχία που τα λέγαμε μέτωπα πάλης και την μη συμμετοχή σε κυβερνήσεις δεν καθαρίζαμε. Θα είχαμε πέσει ξανά σε μεγάλο βόθρο το 2012. Τα καταστροφικά γεγονότα του 1991 μας δώσανε την δυνατότητα να πάμε μέχρι το τέλος την ρήξη. Στα δύσκολα και πολύπλοκα που έχουμε μπροστά μας θέλει επαγρύπνηση και ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ μέσα απο την ΛΑΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ. Το θεωρώ απόλυτα Κομβικό Σύντροφε. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήAGIS. Και κάτι ακόμα για να μη παρεξηγηθώ. Δεν λέω οτι μετά το 1991 γίνονται όλα τέλεια. Πάντα υπάρχουνε περιθώρια για να γίνουμε καλύτεροι σε αυτή όμως την γραμμή όχι σε κάποια άλλη. Και κάτι για το 2012. Με καλύτερη δουλειά όλα αυτά τα χρόνια το 2012 θα μπορούσαμε να είχαμε λιγότερη ζημιά. Ζημιά όμως θα είχαμε γιατί η Αστική Τάξη έπαιξε καλό χαρτί γνωρίζοντας οτι μέρος των μας κουβαλάνε Κοινοβουλευτικές αυταπάτες απο πριν το 1991 και για δεκαετίες παγιωμένες βαθιά. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να μην παρεξηγηθώ κι εγώ, τις αντικειμενικές δυσκολίες τις βάζω όχι σαν αντικειμενικά αξεπέραστες - νομίζω φαίνεται αυτό - αλλά σαν ένα "ύψος των περιστάσεων" μπροστά στο οποίο κανένας μεταγενέστερος - πέρα από το να αναλύει, να ερμηνεύει κλπ - δεν μπορεί να "κατηγορεί" κανέναν τοτινό, αν δεν έχει υποστεί την πρακτική δοκιμασία να ανταποκριθεί ο ίδιος στο αντίστοιχο "ύψος των περιστάσεων". Δηλαδή το θεωρώ αυτό σαν τήρηση αναγκαίου μέτρου στην ιστορική αποτίμηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε σχέση με τους διεθνείς συσχετισμούς, το πρόβλημα για μένα "συμπυκνώνεται" στο εξής: Από τη μια, το ΚΚΕ θεωρούσε (και από μία άποψη όχι ανυπόστατα) ότι στα κρίσιμα ζητήματα που θα είχαν διεθνή αντίχτυπο έπρεπε να έχει τη σύμφωνη γνώμη της ΕΣΣΔ. Από την άλλη, η ΕΣΣΔ βρισκόταν σε θέση να μην της επιτρέπεται εκ των πραγμάτων να δώσει την παραμικρή παρότρυνση που θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή ρήξης με τους ιμπεριαλιστές-συμμάχους της κατά της ναζιστικής Γερμανίας. Αλλά αυτό το γεγονός, σαν συνδυασμός αντικειμενικών προβλημάτων και υποκειμενικών αδυναμιών (που δεν αρκεί, που δεν ανταποκρίνεται ούτε επαρκώς ούτε ανεπαρκώς ο "οπορτουνισμός" για την περιγραφή τους), οδηγούσε σε ματαίωση κάθε δυνατότητα χάραξης της γραμμής που θα οδηγούσε τον λαϊκό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ως το τέλος του κι όχι ως τα μισά του δρόμου.
Τέλος, επειδή το ερώτημα με το Θ. Χατζή δίνει ίσως την εντύπωση μιας ατομικής μεμονωμένης περίπτωσης χωρίς γενικότερη έκφραση και σημασία, που τάχα δεν αντανακλά γενικότερες υποκειμενικές δυνατότητες, το ίδιο ερώτημα θα μπορούσε να τεθεί ως εξής:
Ποιος ήταν συνεπής στη γραμμή της "επικείμενης επανάστασης" με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που συζητάμε (αστικοδημοκρατικός χαρακτήρας και λίγοτερο ή περισσότερο γρηγορα σοσιαλιστικός);
Η ΚΟΑ, που όταν πληροφορήθηκε την Καζέρτα από τον... περιχαρή Ράλλη, γέμισε την Αθήνα με συνθήματα καταγγελίας της "προβοκάτσιας του Ράλλη";
Η ίδια η ΚΟΑ, όταν λίγες μέρες μετά, πειθαρχώντας στο ΠΓ, οργάνωνε συσκέψεις για να εξηγήσει τη "σημασία της Καζέρτας";
Και το βάζω και έτσι, όχι ζητώντας απάντηση από εσένα Παναγιώτη, αλλά για να είναι πιο ξεκάθαρο ποια γραμμή δικαιώνεται σαν κομματικά-προγραμματικά "νόμιμη" και ποια ταξινομείται σαν "παρέκκλιση" από το πρόγραμμα (δηλ. σε σχέση με την συγκεκριμένη επεξεργασία) ανάλογα με τη μια ή την άλλη ιστορική εκτίμηση για την επίδραση της συγεκριμένης επεξεργασίας στην πορεία του αγώνα...
Αλλά και πάλι: Το ζήτημα δεν είναι η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα περί συνέπειας σε σχέση με τη δοσμένη προγραμματική επεξεργασία να δωθεί με κριτήριο ποια γραμμή θα δικαιωθεί σαν κομματικά "νόμιμη" και ποια θα ταξινομηθεί σαν έστω ορθή μεν αλλά πάντως "παρέκκλιση"...
Το ζήτημα είναι η αντικειμενική γνώμη για το ποια ήταν η συνεπής και ποια όχι με το συγκεκριμένο πρόγραμμα.
Αν όμως αυτή η αντικειμενική γνώμη συμπίπτει με την απάντηση (που βέβαια είναι και η δική μου): "συνεπής με την προγραμματική επεξεργασία ήταν η καταγγελία της Καζέρτας", τότε αυτό αποτελεί πηγή χίλιων δυό συμπερασμάτων (όχι μηχανιστικών)σε σχέση με την ιστορική αποτίμηση συνολικά.
ΑGIS. Δεν πρόκειται να σε παραξηγήσω καταλαβαίνω απόλυτα τι λες. Εχω την ικανότητα να αντιλαμβάνομαι οπως και εσυ ΄τι είναι ο συνομιλητής μου. Η Κ.Δ το 1943 είχε διαλυθεί λόγω ....εθνικών ιδιομορφιών.... γιατί λεει υπήρχανε ιδιαίτερες συνθήκες και κάθε Κ.Κ έπρεπε να το δει απο μόνο του. Αποτέλεσμα όπου δεν πέρασε ο Κόκκινος Στρατός ολα γίνανε ομοιόμορφα Ευρωκομμουνιστικά. Μόνο στην Αν. Ευρώπη ο Κόκκινος Στρατός έδωσε την δυνατότητα στους λαούς και στους Κομμουνιστές να οικοδομήσουνε Σοσιαλισμό. Ο Οπορτουνισμός εκεί λούφαξε ενσωμάτωσε τα Κ.Κ μαζί με Σοσιαλδημοκρατικά και περίμενε τις εξελίξεις στην ΕΣΣΔ απο την στιγμή που το Κόμμα των Μπολσεβίκων είχε μείνει απο στελέχη λόγω του πολέμου. Σήκωσε κεφάλι μετά το 1953. Στην περίπτωση της χώρας μας εγινε ο Δεκέμβρης για τον εξης λόγω κατα την γνώμη μου. Η Ηγεσία του ΚΚΕ και ασφαλώς του ΕΑΜ δεν είχε καμμία διάθεση για σύγκρουση. Τους ήτανε όμως αδύνατον να δεχτούνε το τελεσίγραφο για την διάλυση του ΕΛΑΣ και να το εξηγήσουνε στον λαό. Δεν μπορούσανε. Δώσανε την μάχη για ενα ποιό δημοκρατικό Αστικό κράτος και τίποτα άλλο. Ολος ο χειρισμός επιεικός Απαράδεκτος. Σου στέλνουνε τελεσίγραφο αφού έχουνε αλλάξει τον συσχετισμό για 50 μέρες και πας σε διαδήλωση.... γίνεται σφαγή και πάλι διαδήλωση. ΩΧ.... Και όταν επιτέλους ξεκινάς κάνεις αυτό που οι Στρατιωτικοί του ΕΛΑΣ σου έχουνε πει να μη κάνεις με τίποτα. Διασπορά δυνάμεων. Τις πρώτες μέρες δολοφονήθηκε κόσμος που έβγαινε απο τα σπίτια τους απο τους Αγγλους να τους υποδεχτεί σαν Συμμάχους. Η Εντολή στον ΕΛΑΣ ήτανε μη χτυπάτε συμμάχους. ΟΙ Πρώτοι νεκροί Αγγλοι πέσανε απο παραβίαση των Εντολών....ΟΥΦ.... Και αφού χάνουμε στην Αθήνα τους παραδίνουμε όλη την χώρα χωρίς να έχουμε χάσει πουθενά αλλού. Αντι χαραχτηρισμών ... απο εμένα παραθέτω Κομματικά Ντοκουμεντα Σύντροφε. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όλος ο λαός να μας πει πάρτε την εξουσία και κάντε Σοσιαλισμό δεν γίνεται..... Πρέπει να μεσολαβήσει ένα ...αστικοδημοκρατικό... στάδιο λύσης των εσωτερικών ζητημάτων και μετά ...με ομαλές δημοκρατικές διαδικασίες θα πάμε στον Σοσιαλισμό.... Γ.ΣΙΑΝΤΟΣ Συνδιάσκεψη ΠΕΕΑ λίγο πριν την Καζέρτα. ΟΙ Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας δεν ήτανε λάθος ήτανε μέσα στην πολιτική μας της ...εθνικής ενότητας... το ίδιο ισχύει και για την Βάρκιζα. Γ.ΣΙΑΝΤΟΣ Εισήγηση στο 7ο Συνέδριο ΟΥΦΦΦΦ..... Οσο για την ΚΟΑ και τον σ.Μπαρτζιώτα ΦΑΝΗΣ αντιδράσανε σαν Κομμουνιστές. Μετά εφαρμόσανε τον Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό πάλι σαν Κομμουνιστές. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήAGIS. Και ήτανε και η μάχη των Αρδενών που οι Αγγλοαμερικάνοι πάθανε πανωλεθρία απο τους Γερμανούς και απευθήνθηκανε στον ΣΤΑΛΙΝ να συντομεύση την επίθεση που προετοίμαζε για να τους Ανακουφίση. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι από την άλλη ο Τσόρτσιλ έπαιρνε δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες από το μέτωπο του Πολέμου για να τους φέρει στην Ελλάδα να χτυπήσουν τον ΕΛΑΣ, το λαϊκό στρατό μιας απελευθερωμένης χώρας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι μεγάλα τα ιστορικά μεγέθη, επικά, γι' αυτό και λέω η "απόρριψη" προϋποθέτει τη δοκιμασία στα ίδια μεγέθη. Και ούτε καν. Δεν είναι ζήτημα απόρριψης. Είναι ζήτημα εμπειρίας και διδαγμάτων με την επαναστατική έννοια. Και αυτό είναι προϋπόθεση για τη δοκιμασία στα ίδια μεγέθη...
Οι μεγάλες επιτυχίες και οι μεγάλες αποτυχίες αποτελούν μια ενότητα, την ενότητα του ίδιου αγώνα, των ίδιων πραγμάτων και των ίδιων προσώπων.
Και η ανάλυση, η αποτίμηση, δεν πρέπει να περιορίζει την ερμηνεία της στο πώς τα ίδια τα πρόσωπα βλέπουν (και δικαιολογούν) τη δική τους δραστηριότητα.
AGIS. Οπως ακριβώς το λες Σύντροφε. Εξαγωγή συμπερασμάτων για το σήμερα και το αύριο. Και απόλυτο σεβασμό στον λαό και στους Κομμουνιστές που θυσιαστήκανε στην Αντίσταση τον Δεκέμβρη του 1944 σε Αθήνα Πειραιά και ασφαλώς στην Αθάνατη Εποποιια του ΔΣΕ και στον ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που είναι η βασικότερη παρακαταθήκη που αντέξαμε το 1968 το 1991 και βάλαμε τις βάσεις για το ξεκαθάρισμα απο Δεξιό και αριστερό Οπορτουνισμό αλλά και απο τους ...ΚΕΝΤΡΙΣΤΕΣ... του Κάουτσκι....για τους τελευταίους καταλαβαίνεις ποιούς εννοώ...... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήAGIS. Είναι και η κατοπινή πορεία όλων αυτών μέσα απο ..ΕΔΑ..εσωτρικό.. συνασπισμό...Σύριζα Αριστερή Κυβέρνηση που και να θέλει κάποιος να μη τα δει δεν μπορεί....ΟΥΦΦΦΦ..... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ο Αντικομμουνισμός συνεχίζεται. Στις πεντακάθαρες θέσεις του ΚΚΕ απο όλα τα στελέχη του και τον Γ.Γ οτι η Εξοδος απο την Ε.Ε και το ΝΑΤΟ για να είναι σε όφελος του λαού πρέπει να γίνει μαζί με την Κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής γιατί διαφορετικά θα βγούνε κερδισμένοι τμήματα της Αστικής Τάξης και οι Ιμπεριαλιστές Ρωσίας Κίνας οι Αθλιοι απόγονοι του Μανιαδάκη την διαστρεβλώνουνε οτι ο Γ.Γ δεν λέει πάντα αυτό. Φαίνεται για άλλη μια φορά πεντακάθαρα οτι οι προδότες του Κ.Κ είναι τα χειρότερα κατακάθια της Κοινωνίας χειρότεροι και απο τους Φασίστες. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πάλη για αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ είναι πάλη που εξ ορισμού συνδέεται και στοχεύει στην ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν υπάρχουν άλλοι, που θέλουν έξοδο από ΕΕ και ΝΑΤΟ για να αλλάξουν τη μορφή της δικτατορίας των μονοπωλίων, τότε πρόκειται για "σύμπτωση", για "απλή συνωνυμία".
Βλέπεις γύρω από το κομβικό αυτό θέμα, της αποδέσμευσης, είναι δυνατό να συγκλίνουν ταυτόχρονα οι αντιθέσεις ανάμεσα σε τμήματα της αστικής τάξης και η αντίθεση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της ενάντια σε ολόκληρη την αστική τάξη.
Για εμάς η αποδέσμευση δεν σημαίνει επιλογή διαφορετικού ιμπεριαλιστή και διαφορετικής δικτατορίας του κεφαλαίου, αλλά να γίνει ο λαός αφέντης στον τόπο του.
Γι' αυτό και πρέπει να τη φωνάζουμε δυνατά και να τη διεκδικούμε καθημερινά, ανδείχνοντας την αναγκαιότητά της μέσα από τις καθημερινές μικρές και μεγάλες αντιλαϊκές συνέπειες της ένταξης στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Κι ας λεν οι άλλοι ό,τι θέλουν.
Αυτό το θέμα με βάζει σε πειρασμό και για άλλες σκέψεις:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη στρατηγική συνενώνονται μια σειρά ζητήματα σε ένα ενιαίο περιεχόμενο, όπου το επίκεντρο είναι η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, και όπου αυτό το επίκεντρο περιλαμβάνει βέβαια τα πάντα: ανάμεσα σε αυτά τα πάντα είναι και η αποδέσμευση από ΕΕ-ΝΑΤΟ "με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων".
Στην πράξη αυτό το ενιαίο περιεχόμενο, για να υλοποιηθεί, πρέπει να ξεδιπλωθεί σε διαδοχικές ιστορικές "στιγμές", οι οποίες δεν είναι αυθαίρετες αλλά προκύπτουν από τις ανάγκες της πάλης: μεροκάματο, ανεργία, συντάξεις, ιδιωτικοποιήσεις, μνημόνια, διαγραφή χρέους, αποδέσμευση από ΕΕ-ΝΑΤΟ, όλα αυτά και άλλα τόσα εν τέλει προϋποθέτουν την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, και η κοινωνικοποίηση προϋποθέτει την πάλη γι αυτά.
Και μια που το θέμα της ανάρτησης ξεκινάει από τον Φιντέλ: Και η κουβανική επανάσταση δεν ξεκίνησε να ανατρέψει τη δικτατορία του Μπατίστα για να την αντικαταστήσει με μια άλλη μορφή της εξουσίας των εκμεταλλευτών αναιρώντας έτσι κάθε δυνατή λαϊκή της κατάκτηση. Και μ' αυτή την έννοια η στρατηγική της ήταν "ανατροπή του Μπατίστα - η γη στους αγρότες - αποτίναξη της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης - με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων".
Αλλά αν η πράξη, αντί να ξεδιπλώσει τη στρατηγική σε διαδοχικές ιστορικές φάσεις, "παρέλυε" στο όνομα της ίδιας της στρατηγικής, τότε ούτε ο Μπατίστα θα είχε ανατραπεί ούτε η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων θα είχε πραγματοποιηθεί.
Και είναι καλό πιστεύω να κατανοηθούν αυτά τόσο από εμάς τους ίδιους, όσο και από τους διάφορους καλοθελητές και πολιτικούς σπεκουλαδόρους που αναφέρεις, Παναγιώτη, στο σχόλιό σου.
AGIS. Οπως ακριβώς το λες είναι. Ας δούμε λίγο ποιοί είναι οι άλλοι γιατί είναι διαφορετικών ...αποχρώσεων... στην ουσία όμως ο στόχος είναι κοινός. Να έχουμε πάντα καπιταλισμό. Υπάρχουνε Ξενοδοχοι Εφοπλιστές Φαρμακοβιομήχανοι που τα συμφέροντα τους είναι εκτός Ε.Ε στον Εθνικό Καπιταλισμό σε πρώτη φάση και στην συνέχεια με τους Ιμπεριαλιστές Ρωσίας Κίνας. Με πολιτική έκφραση τους Εθνικιστές και Φασίστες απο την μια μεριά. Απο την άλλη μεριά συγκλίνουνε στον ίδιο στόχο οι Οπορτουνιστές όλων των αποχρώσεων που είναι και οι ποιό επικύνδινοι χρησιμοποιώντας το παραμύθι με τα ....μεταβατικά στάδια και την συμμετοχή σε κυβερνήσεις. Ποντάρουνε σε παγιωμένες Ιδεολογικές παρρεκλίσεις που είχαμε για Δεκαετίες πριν το 1991 και που δεν μπορούσες να αλλάξεις σε μια μέρα μετα. Η Αντιπαράθεση και το ξεβράκωμα πρέπει να είναι χωρίς έλεος. Για μένα είναι χειρότεροι και απο τους Φασίστες. Δεν μιλάω για τον απλό κόσμο που είναι Εγκλωβισμένος εκεί. Με αυτούς πρέπει να προσπαθήσουμε πάντα στην Αντίθεση Τάξη απέναντι σε Τάξη χωρίς αυταπάτες οτι θα ξεμπλοκάρουμε πολλούς. Ο Στόχος μας πρέπει να είναι οι Νέοι και απο άλλα κόμματα. Ποιό καλά θα σε καταλάβει ο εργάτης που ψηφίζει π.χ Ν.Δ και δεν είχε μπλέξει ποτέ στο ...ντάξει μωρέ όλοι ...αριστεροί.... είμαστε. Αυτό πρέπει να συνεχίσουμε να το σπάμε με πείσμα επιμονή υπομονή ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήAGIS. Θα μου επιτρέψεις μια διαφωνία. Κοινωνικοποίηση των Βασικών Συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και όχι Μονοπωλίων. Την διαφορά σίγουρα την Καταλαβαίνεις. Στα υπόλοιπα για τον Φιντέλ και τις Μεταβατικές στιγμές αφού έχει ξεκινήσει η Επαναστατική διαδικασία συμφωνούμε απόλυτα. Με μια βασική προυπόθεση. Δεν μιλάμε για Πολιτικό σχηματισμό αλλά για Κοινωνική η Λαική Συμμαχία. Οπου όλοι και οι Κομμουνιστές θα συμμετέχουνε σαν άτομα. Σε αυτό το σχήμα ας έρθει όποιος θέλει. Με αυτό το τελευταίο αν υπάρχει είμαι απόλυτα σύμφωνος σε όλα Σύντροφε. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήAGIS. Η Αυτοτελής δράση του ΚΚΕ σε όλες τις συνθήκες είναι δεδομένη. Και δεν εξασφαλίζεται σε καμμία περίπτωση με την ύπαρξει Πολιτικού σχηματισμού. Η Εμπειρία που γνωρίζουμε όλοι και τις 3 φορές είχε καταστροφικά αποτελέσματα. Δεν πρέπει να αφήσουμε ευκαιρία για 4η φορά Ο λόγος που υπάρχουνε τα ...παιδιά.... αυτός είναι. Να μη υπάρχει ΚΚΕ για την ουσία μιλάω. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν καταλαβαίνω τι ακριβώς εννοείς "αφού ξεκινήσει η επαναστατική διαδικασία". Και πριν από αυτήν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αυτοτέλεια είναι απαραίτητο πράγμα, αλλά δε συμμερίζομαι το ότι η πορεία του ΕΑΜ ήταν αυτή που ήταν λόγω έλλειψης αυτοτέλειας. Ούτε κι ο "ΣΥΝ" ήταν ό,τι ήταν λόγω έλλειψης αυτοτέλειας. Το θέμα του ΣΥΝ δεν ήταν η έλλειψη αυτοτέλειας αλλά η πολιτική γραμμή. Άλλωστε όταν μπήκε το θέμα μετατροπής του σε κόμμα διαλύθηκε. Ή φταίει η έλλειψη αυτοτέλειας για τη διάλυση των οργανώσεων το 58; Το 73 στη Χιλή ήταν η έλλειψη αυτοτέλειας ή το δόγμα του ειρηνικού δρόμου;
Σωστά, των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Απλά δεν είναι καθόλου ασήμαντο πρακτικά το ότι, πχ στην Ελλάδα, μόνο οι 200 μεγαλύτερες επιχειρήσεις συγκεντρώνουν πάνω από το μισό του συνολικού κύκλου εργασιών και κερδοφορίας.
Των "βασικών και συγκεντρωμένων", και πάνω σε αυτό δεν μπορώ να δω θεωρητικό "μέτρο" άλλο από αυτό που περιγράφει ο Ένγκελς σαν: "άμεση και ανοιχτή κατοχή της κοινωνίας πάνω στις παραγωγικές δυνάμεις που αναπτύχθηκαν τόσο, ώστε να μην ανέχονται άλλη διεύθυνση εκτός από τη διεύθυνση της κοινωνίας" (ο σοσιαλισμός από την ουτοπία στην επιστήμη).
AGIS. Να σου το πω όσο ποιό απλά μπορώ. Για τους Κομμουνιστές η αυτοτέλεια του Κόμματος είναι απαραίτητο εργαλείο για να πετύχουνε τον Στρατηγικό τους στόχο. Αντίθετα για τους Οπορτουνιστές Κεντριστές Δεξιούς και αριστεριστές ο σκοπός τους και ο λόγος ύπαρξης τους είναι ο Αντίθετος. Σε πρώτη φάση να Εγκλωβίσουνε το Κ.Κ σε Πολιτικό σχηματισμό σε δεύτερη φάση να αναλάβει ο Δεξιός να σε πάει στην Αγκαλιά της Αστικής Τάξης διαλύοντας το Κόμμα και στην συνέχεια ο αριστεριστής να χρεώσει στους Κομμουνιστές όλο αυτό. Η Λύση δεν είναι να πάμε μαζί και όταν πάει να γίνει να φύγουμε.... Γιατί τότε εχεις φτάσει με ...φαράκο... Γ.Γ. Η λύση είναι να μην έχεις μέσα στο κόμμα τέτοιους ούτε ....κεντριστές.....και να παλεύεις μέσα απο Ταξικό Μέτωπο και Κοινωνική Συμμαχία όπως κάνουμε απο το 1996. ΟΙ Δυνάμεις που θα συμμετέχουνε στην Λαική Συμμαχία θα είναι Εργάτες Αυτοαπασχολούμενοι φτωχοί αγρότες που έχουνε ενα μικρό μέσω παραγωγής και το δουλεύουνε με την οικογένεια τους. Με τους υπόλοιπους το κρίσιμο είναι πόσο περισσότερους θα καταφέρεις να είναι ουδέτεροι. Εχει ξεκινήσει η Επαναστατική διαδικασία εννοω οτι στο Αστικό Κοινοβούλιο συμμετέχουμε μόνο απο θέσεις Εργατικής Λαικής Αντιπολίτευσης. Πάντως και τα τρια ΕΑΜ ΕΔΑ και ο Συνασπισμός ίδια κοινή λογική είχανε του Πολιτικού σχηματισμού. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήAGIS. Η Θεωρία των Συγγενών πολιτικών χώρων δεν είναι φτιαγμένη για να εξυπηρετήση τους Κομμουνιστές. Είναι το απαραίτητο όχημα για τον Εκτροχιασμό του Κ.Κ. Εμεις πρέπει να επιδιώκουμε την Ανοιχτή Ιδεολογική Αντιπαράθεση μαζί τους. Και ανεκτικότητα όταν μιλάμε με τον απλό άνθρωπο που έχει εγκλωβιστεί εκεί. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑGIS. Για την διάλυση των Κ.Ο που αναφέρεις. Μέχρι το 1947 υπήρχε το ΕΑΜ που είχε μετατραπεί σε πολιτικό σχηματισμό απο τον Απρίλη του 1945 μέσα στις συνθήκες προετοιμασίας του ΔΣΕ συνέχισε να υπάρχει μέχρι το 1947 παίζοντας ανασταλτικό ρόλο στο να πέσει όλο το βάρος στο ΔΣΕ. Το Αστικό κράτος μας έβγαλε παράνομους και τυπικά το 1947 για να προλάβει να οργανωθεί. Μετά το 1948 σύμφωνα με τον σ. Βαβούδη Οπορτουνιστικές δυνάμεις με την βοήθεια της Γιουγκοσλαβικής πρεσβείας και την ανοχή του Αστικού κράτους προσπαθούσανε για την δημιουργία καινούργιου κόμματος.... Το ΚΚΕ και ο Ζαχαριάδης απο την 5η Ολομέλεια του 1949 τον Φλεβάρη ξεκίνησε την διόρθωση του προγράμματος. το 1951 πήγαμε να φτιάξουμε ένα εκλογικό συνδυασμό Δημοκρατικός Συναγερμός για μία χαραμάδα νομιμότητας και όχι πολιτικό σχηματισμό. Με ταυτόχρονη ύπαρξει παράνομων Κ.Ο. Βρεθήκαμε με πολιτικό σχηματισμό την ...ΕΔΑ...που πολέμησε με λύσσα την αυτοτελή δράση του κόμματος. Ας πάρουμε τον ...φαράκο.... του 1968 κεντριστής ήτανε ο άνθρωπος. Το 1991 έγινε Δεξιός Οπορτουνιστής. Πάρε την πορεία των Μανιαδάκηδων Το 1991 δεν θέλανε να διαλυθεί το ΚΚΕ. Το 2012....Ντάξει μωρέ όλοι αριστεροί.......... είμαστε πάμε σε κυβέρνηση με τον Σύριζα. Που θα είμαστε σήμερα Σύντροφε αν δεν είχαμε αυτή την πορεία μετά το 1991. Είμαι σίγουρος οτι το καταλαβαίνεις. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήAGIS. Μια διευκρίνηση για να μη σε μπερδέψω. Οταν λέω οτι το ΕΑΜ είχε μετατραπεί σε πολιτικό σχηματισμό απο τον Απρίλη του 1945 εννοώ οτι είχε φύγει το Απελευθερωτικό και είχε γίνει και επίσημα η μετατροπή του ΚΚΕ σε ΟΜΟΣΠΟΝΔΟ...σύμφωνα με δικά τους λόγια όπως σου έχω γράψει και αλλού στην εκδήλωση το 2008 του Συνασπισμού για τα 40 χρόνια του ....εσωτερικού..... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά κάποια πράγματα δεν είμαι σε θέση να τα γενικεύσω σαν κανόνα με ισχύ σε όλο το παρελθόν κι όλο το μέλλον. Πχ το ότι το ΕΑΜ ήταν πολιτικός συνασπισμός κομμάτων δεν αρκεί κατά τη γνώμη μου καθόλου για την ερμηνεία μιας σειράς δυνατοτήτων που ακυρώθηκαν, ούτε σχετικά με την αυτοτελή δραστηριότητα του ΚΚΕ εκείνα τα χρόνια και σχετικά με το ποια συγκεκριμένα ήταν αυτή. Κι από την άλλη δε βρίσκω νόημα σε υποθετικές θέσεις: "έπρεπε να είναι με μορφή κοινωνικής συμμαχίας". Αν το ΕΑΜ δεν ήταν αυτό που ήταν, μπορεί να μην έφτανε ποτέ η εργατική τάξη με τους συμμάχους της στα πρόθυρα της εξουσίας, και να μην υπήρχε καν λόγος συζήτησης για όλα αυτά. Ούτε τον κανόνα "στο Αστικό Κοινοβούλιο συμμετέχουμε μόνο απο θέσεις Εργατικής Λαικής Αντιπολίτευσης" μπορώ να τον απολυτοποίησω: είναι κανόνας, εξ αντικειμένου, αλλά δεν ανήκει στον ρόλο του "υποκειμένου" να αποκλείει εκ των προτέρων την κάθε πιθανότητα εξαίρεσης που λειτουργεί σαν επιβεβαίωση του κανόνα. Ας φτάσουν οι εκλογές στο σημείο που μπορούν να αλλάξουν την κοινωνία, κι ας τις βγάλουν αυτοί, τότε, παράνομες. Ο λόγος επ' αυτού δεν ανήκει σε εμάς, ανήκει στην ταξική πάλη και στις μορφές που εναλλάσσει αυτή κατά την ολόπλευρη διαδρομή της. Έτσι το βλέπω.
ΑπάντησηΔιαγραφήAGIS. Κανένα πρόβλημα με τις διαφωνίες μας. Χαρά μου η συζήτηση. Η Πορεία του Κόκκινου Στρατού στα Βαλκάνια άλλαξε τους Συσχετισμούς σε όλη την περιοχή και με διαφορετικό σχήμα το ΕΑΜ παρόλο που ο δρόμος για το Βερολίνο δεν πέρναγε απο την καλαμάτα η την Αθήνα θα μπορούσαμε να είχαμε πάρει την εξουσία Βόρεια και με διαφορετικό εσωτερικό συσχετισμό. Γιατί με πολιτικό σχηματισμό είχαμε το 80% του λαού αλλά εγκλωβισμένοι απόλυτα πάντα κατα την γνώμη μου. Μας καθυστέρησε όσο χρειάστηκε για να φύγει απο την μέση το Απελευθερωτικό και να Εγκλωβίσουνε τον λαό στο Καπιταλισμό και πάλι. Για τις Αστικές εκλογές σίγουρα θα τις βγάλουνε παράνομες όταν τους Βολεύει. Το ζήτημα είναι να μην έχουμε μπλέξει σε πολιτικό σχηματισμό και συμμετοχή η στήριξει οποιασδήποτε κυβέρνησης. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήAGIS. Ασφαλώς η Ταξική πάλη είναι που τα ξεκαθαρίζει όλα. Θα γίνεται όμως μέσα απο το ΠΑΜΕ και την ΛΑΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ που συμμετέχει όποιος θέλει σε ΤΑΞΙΚΗ ΒΑΣΗ. Μέσα εκεί γίνεται και η Ιδεολογική αντιπαράθεση που την επιδιώκουμε και δεν την φοβόμαστε. Ετσι υπάρχει τρόπος πραγματικής άμυνας στον Οπορτουνισμό. Διαφορετικά ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ανεξάρτητα προθέσεων το ...παράθυρο.... είναι ανοιχτό και πάλι ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ θα ανοίξει και η πόρτα...... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα αποτολμήσω ακόμα ένα σχόλιο σε αυτή την ατελείωτη συζήτηση:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο ίδιο όπως παραπάνω κείμενο ("απάντηση στον Κίεβσκι") τον Αύγουστο-Σεπτέμβρη 1916 ο Λένιν αναπτύσσει το ζήτημα της μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε ταξικό εμφύλιο και καταλήγει με τη φράση:
"Μέσω της χρησιμοποίησης του αστικού δημοκρατισμού - προς τη σοσιαλιστική και συνεπή δημοκρατική οργάνωση του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη και ενάντια στον οπορτουνισμό. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Κάθε άλλη "διέξοδος" δεν είναι διέξοδος. Ο μαρξισμός δεν ξέρει άλλη διέξοδο, όπως δεν ξέρει και η πραγματική ζωή".
Όταν διαβάζουμε το παραπάνω απόσπασμα μπορούμε να είμαστε ιδεολογικά "ήρεμοι" επειδή σήμερα, εκ των υστέρων, ξέρουμε ότι 6 μήνες μετά επήλθε η επανάσταση του Φλεβάρη κι ακόμα 8 μήνες αργότερα η επανάσταση του Οκτώβρη.
Αν το ίδιο απόσπασμα το διαβάσουμε σαν να αφορά το παρόν, θα μας γεμίσει ιδεολογική ανησυχία: πόσα και πόσα πατήματα δεν μπορεί να βρει ο ίδιος ο οπορτουνισμός στη "χρησιμοποίηση του αστικού δημοκρατισμού".
Το θέμα όμως δεν είναι να αφαιρέσουμε τη "χρησιμοποίηση του αστικού δημοκρατισμού" μαζί με ό,τι άλλο μπορεί να προκαλεί ιδεολογική ανησυχία. Γιατί η ιδεολογική ανησυχία εκφράζει και την κίνηση της ζωής ενώ η ιδεολογική ηρεμία τείνει κάποτε σε αδυναμία να την εκφράσει.
Δεν προσπαθώ να "ιδιοποιηθώ" τη σκέψη του Λένιν, κάνω απλά μια παρατήρηση χρήσιμη πιστεύω για κάθε απόχρωση των όσων συμφωνούμε και των όσων διαφωνούμε.
AGIS. Συμφωνούμε και δεν θα μας γεμίσει καμμιά Ιδεολογική ανησυχία. Θα χρησιμοποιήσουμε λοιπόν τον Αστικό δημοκρατισμό όπως το έκανε ο ΛΕΝΙΝ που με τις Θέσεις του Απρίλη είπε τελειώσαμε με την Φεουδαρχία έχουμε Καπιταλισμό δεν μπήκε ποτέ στην Αριστερή κυβέρνηση Κερένσκι αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα και το Στρατιωτικό πραξικόπημα και ανέτρεψε Αυτό κατα την γνώμη μου στην Αντίσταση είχε την εξής εφαρμογή σύμφωνα με το 2ο και 3ο Γράμμα Ζαχαριάδη Αντιφασιστικό αγώνα μέσα απο ΕΑΜ Κοινωνική Συμμαχία που θα μπορούσε να συμμετέχει όποιος θέλει ακόμα και οι Σβώλος..Τσιριμώκος...Κύρκος... και ο Μενσεβικός ΥΠΕΞ Πασαλίδης.... αλλο αν δεν θέλανε..... και φτάνοντας στην ώρα της αποχώρησης των Γερμανών σύνδεση Απελευθερωτικού Ταξικού. Κανένας Οπορτουνισμός δεν θα μπορούσε να παίξει ρόλο. Στο σήμερα ο αγώνας για την Ταξική Ενότητα μέσα απο την Λαική Συμμαχία που μέσα εκει θα γίνεται αφοβα και η Ιδεολογική αντιπαράθεση των απόψεων. Με αυτόν το τρόπο έχεις πιθανότητες να νικήσεις. Με τον άλλον...πιστεύω καμμία Σύντροφε. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θέλω να πω οτι έχουμε Φεουδαρχία σήμερα. Απλά ας δεχτώ οτι υπάρχουνε κάποια Αστικοδημοκρατικά ζητήματα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ σημερινή ιστορία δεν διαβάζεται σαν τη χθεσινή, ούτε η χθεσινή σαν τη σημερινή. Δεν ασχολούμαστε με το ιστορικό παρελθόν για να επιβεβαιώσουμε μέσω αυτού το παρόν, ούτε με το παρόν για να επιβεβαιώσουμε το παρελθόν.
ΑπάντησηΔιαγραφήAGIS. Και σε αυτό συμφωνούμε. Επειδή όμως το 1991 είχαμε καταστροφικά γεγονότα σε ολόκληρο το Σοσιαλιστικό Στρατόπεδο εκτος Κορεας Κούβας και εξαφάνιση σχεδόν όλων των Κ.Κ ήτανε η ώρα για εξαγωγή συμπερασμάτων για να συνεχίσουμε. Και τα συμπερασμα στην Συζήτηση για την ΕΣΣΔ το Καλοκαίρι του 1995 και στο 18ο Συνέδριο το 2009 είναι καταπέλτης. Ο Σοσιαλισμός δολοφονήθηκε απο τα μέσα με αφετηρία το 20ο Συνέδριο το 1956 με την Σταδιακή εφαρμογή νόμων του Καπιταλισμού. Οταν έχεις τέτοιο συμπέρασμα καταπέλτη που συμφωνώ 100% και σαν προσωπική άποψη την έχω απο το 1991 απο εκει και μετά όλα θέλουνε Ψάξιμο. Μας καθυστέρησε και πλημύρα του 1994 με το αρχείο μέσα στο νερό και η κλοπή του Αρχείου το 1968 στο ΣΙΜΠΙΟΥ.... Τώρα το ότι κάποιοι.... βιαστήκανε να κυκλοφορήσουνε τον 1ο Τόμο το 1994 με τις επεξεργασίες να έχουνε γίνει πριν το 1991....ας πρόσεχαν. Δεν εννοώ εσένα για τα ...παιδιά... λέω. Ολους μας ενδιαφέρει τον Μέλλον αλλά το παρελθόν φωτίζει τα πάντα Σύντροφε. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το προηγούμενο σχόλιο εννοώ, ότι από αυτά τα συγκεκριμένα που γράφω για τον "αστικοδημοκρατικό χαρακτήρα και λιγότερο - περισσότερο γρήγορα σοσιαλιστικό" το '40, δεν βγαίνει ότι το ίδιο ισχύει και τώρα. Ούτε και από το ότι τώρα ο χαρακτήρας της επανάστασης είναι σοσιαλιστικός χωρίς αντικειμενική βάση για διαφορετικές σκέψεις, βγαίνει ότι αυτό πρέπει να ίσχυε και το 40. Οι δεκαετίες που μεσολάβησαν είναι κοινωνικο-οικονομικά καταλυτικές. Κι αυτό δεν αναιρεί ότι το παρελθόν φωτίζει πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήAGIS. Aσφαλώς και είναι καταλυτικές οι δεκαετίες που μεσολαβήσανε Κοινωνικοοικονομικά. Ακόμα και στα εδάφη που προστεθήκανε στην Ελλαδα μέχρι το 1920 τα Αστικοδημοκρατικά θέματα λυθήκανε. Αυτό που παραμένει διαχρονικό είναι ο Οπορτουνισμός και η αντιμετωπισή του σαν τον χειρότερο εχθρό και όχι σαν απλές...διαφωνίες ...συγγενών. Στην ίδια πλευρά είμαστε καλή δύναμη σου ευχομαι Σύντροφε. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή