Η επιστροφή του φελλού

Πριν πάω στο ζουμί του σημερινού σημειώματος, επιτρέψτε μου μια μικρή εισαγωγή. Το τριμηνιαίο περιοδικό "Οικονομικά Χρονικά" -υποτίθεται πως- είναι μια επιστημονική έκδοση του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδος. Γιατί έβαλα εμβόλιμα αυτό το "υποτίθεται"; Επειδή, ενώ κάποτε διαβάζαμε σ' αυτό αρκετά ενδιαφέροντα άρθρα οικονομικού, φορολογικού, λογιστικού και ελεγκτικού ενδιαφέροντος, εδώ και κάμποσο καιρό δεν διαβάζουμε παρά πολιτικές και επιστημονικοφανείς μπούρδες.

Το τελευταίο τεύχος τού εν λόγω περιοδικού έχει ως κεντρικό θέμα το "Φάκελος επενδύσεις". Μόνο που αντί για οποιαδήποτε επιστημονική προσέγγιση του θέματος, ο "φάκελος" φιλοξενεί άρθρα των Δημήτρη Μάρδα (υφυπουργός εξωτερικών), Κωστή Χατζηδάκη (βουλευτής ΝΔ, πρώην υπουργός ανάπτυξης), Αλέξανδρου Χαρίτση (αναπληρωτής υπουργός οικονομίας και ανάπτυξης), Θεοδώρας Τζάκρη (υφυπουργός οικονομίας και ανάπτυξης), Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου (βουλευτής ΠαΣοΚ), Νίκου Χριστοδουλάκη (πρώην υπουργός οικονομίας), Χρήστου Στάικου (διορισμένου προέδρου ΔΣ της κρατικής Enterprise Greece), Θέμη Καλπακτσόγλου (διορισμένου προέδρου του κρατικού Οργανισμού Ασφάλισης Εξαγωγικών Πιστώσεων) και Πέτρου Δούκα (πρώην υφυπουργού οικονομικών). Δηλαδή... ήμαρτον! Καταρτίζει η Τζάκρη (όπως γράφει) "σχέδιο εθνικής βιομηχανικής πολιτικής με ορίζοντα το 2020"; Δηλαδή... ύψιστε τα έργα σου!

Πάμε, όμως, στο σημερινό θέμα μας. Όπως είδατε, μεταξύ των αρθρογράφων είναι και ο Πέτρος Δούκας, ο γνωστός και μη εξαιρετέος γαμπρός τού μακαρίτη Μιλτιάδη Έβερτ, ο οποίος είχε διωχθεί προ τριετίας σε βαθμό κακουργήματος για παραβάσεις του νόμου περί "πόθεν έσχες". Με τον Δούκα είχαμε ασχοληθεί στο ιστολόγιο τότε ("Ο τζάμπας κι ο φελλός"), με αφορμή την "ιδέα" του να δουλεύουν οι άνεργοι στις βιομηχανίες δίχως να πληρώνονται, προκειμένου να αποκτούν εργασιακή εμπειρία (!!). Σήμερα, ο φελλός επιστρέφει και θα του κάνουμε την τιμή να ξανασχοληθούμε μαζί του, με αφορμή το άρθρο του στα Οικονομικά Χρονικά, το οποίο εχει τίτλο "58 προτάσεις για ένα νέο ελληνικό deal". Ιδού μερικές από τις "ριζοσπαστικές" προτάσεις του:

- Κατάργηση του πιστοποιητικού φορολογικής ενημερότητας. Όπως εξηγεί, "οι φορολογικές διαφορές των πολιτών με το δημόσιο δεν μπορεί να βάζουν φρένο στις προσπάθειές τους να δράσουν οικονομικά". Μ' αρέσει αυτό που αναφέρεται στους "πολίτες", λες και εννοεί εμένα ή τον γείτονά μου. Λες και οι απλοί πολίτες έχουν χρήμα διαθέσιμο αλλά δεν κάνουν επενδύσεις επειδή δεν μπορούν να πάρουν φορολογική ενημερότητα.

- Για την τόνωση της ρευστότητας και των επενδύσεων, κατάργηση του πόθεν έσχες. Εμ, δεν είναι αμαρτία να κάθεται τόσο χρήμα ανενεργό στα σεντούκια επειδή είναι μαύρο;

- Ελεύθερος επαναπατρισμός κεφαλαίων από το εξωτερικό, με 5% εισφορά υπέρ του δημοσίου και με κατάργηση κάθε άλλης δίωξης των καταθετών. Άντε ντε, να ξεμπερδεύουμε όσοι μπερδευτήκαμε με την λίστα Λαγκάρντ και μερικές άλλες λίστες. Άσε δε που οι ελβετικές τράπεζες έρριξαν τα επιτόκια ταμιευτηρίου κάτω από το μηδέν και τώρα πια πληρώνουμε για να φυλάμε σ' αυτές τον παρά μας.

- Μείωση του φόρου μεταβίβασης στο 4%. Η ιδέα είναι να μη ξεπαραδιαστούν οι τράπεζες όταν θα παίρνουν τα σπίτια του κοσμάκη αλλά ο πρώην υφυπουργός πιάστηκε αδιάβαστος: οι κυβερνήσεις μας βύθισαν ήδη τον εν λόγω φόρο ακόμη χαμηλότερα, στο 3%. Εκτός αν ο γίγας εννοεί να καταργηθούν παράλληλα ο φόρος υπεραξίας και ο ΦΠΑ στα νεόδμητα.

- Εφαρμογή ενός φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας 0,4%. Προφανώς, ο αρθρογράφος τρόμαξε στην ιδέα ότι μπορεί ο νέος φόρος που σχεδιάζεται να φτάνει και το 2% για την πολύ μεγάλη περιουσία.

- Σταδιακή μείωση των φορολογικών συντελεστών στις επιχειρήσεις και τους ιδιώτες, διότι "οι υψηλοί φορολογικοί συντελεστές (...) αποτρέπουν κάθε νέα επένδυση". Σιγά την πρωτοτυπία, καλέ! Όλοι οι καλαμοκαβαλλημένοι το ίδιο λένε. Μόνο κάτι άσχετοι σαν τον Κέυνς ή τον Σάμουελσον δεν έβλεπαν αιτιώδη συνάφεια υψηλής φορολόγησης και επενδύσεων.

- Κατάργηση των απαγορευτικών διατάξεων σχετικά με τις επενδύσεις από offshore εταιρείες. Μήπως ανησυχούσατε μπας και δεν πει κάτι τέτοιο ο τεράστιος; Ηρεμήστε. Το είπε.

- Μείωση του αριθμού των απασχολούμενων στο δημόσιο. Εδώ τα λέει ο Λεβέντης κάτι τέτοια και δεν θα τα πει ο Δούκας, που είναι και πιο μορφωμένος;

- Συνέχιση της απελευθέρωσης των εργασιακών σχέσεων, ώστε οι αμοιβές να είναι ανάλογες με την πραγματικότητα κάθε επιχείρησης. Δηλαδή, κάθε επιχειρηματίας να πληρώνει όσα γουστάρει. Τί πρωτότυπο! Λες και πρόκειται να πει ποτέ κανείς τους στους εργάτες του "παιδιά, επειδή το μαγαζί πάει καλά, θα σας κάνω αύξηση, για να μη τα τρώω όλα μόνος μου"!

- Απελευθέρωση των ωραρίων εργασίας για όλα τα καταστήματα, χωρίς να μπορούν οι Ενώσεις τους να επιβάλουν άλλη τάξη πραγμάτων. Άλλη μια πρωτοτυπία, έτσι, για να δέσει το αυγολέμονο: "αφού σας δίνω όσα θέλω εγώ, θα δουλεύετε και όσο θέλω εγώ και οι συνδικαλιστές να κάτσουν στα αβγά τους". Απλά πράγματα.


Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ ακόμη αλλά δεν έχει νόημα. Προτιμώ να επικεντρωθώ σε δυο σημεία, τα χυδαιότερα (κατά την αποψή μου):

Το πρώτο σημείο κάτι μας θυμίζει: "Όλοι οι νέοι και οι νέες 17-23 ετών να ενταχθουν σε προγράμματα μαθήτευσης στα εργοστάσια και στις βιομηχανικές μονάδες της χώρας (όχι σε γραφεία) για δυο καλοκαίρια, με αμοιβή που θα μπορεί να διαθέσει το δημόσιο συν τα οδοιπορικά και φαγητό". Πρόκειται για μια παραλλαγή τής ιδέας που ανέφερα πιο πάνω και είχα σχολιάσει προ τριετίας, μόνο που τώρα την επεκτείνουμε σε όλους τους νέους. Δηλαδή, στο όνομα της ανάπτυξης, ο Δούκας θέλει να στείλει όλους τους νέους να δουλέψουν για ένα πιάτο φαΐ (που κι αυτό θα το πληρώνει το κράτος!), προκειμένου να βρει τζάμπα εργάτες το κεφάλαιο. Προφανώς, ο άνθρωπος σκέφτηκε ότι κάτι τέτοιο κάνανε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού με τους δούλους κι έτσι έγιναν οι ΗΠΑ υπερδύναμη. Μόνο που ο Δούκας ξεπερνάει και την δουλοκτησία: στις ΗΠΑ δεν πλήρωνε το κράτος το φαΐ των δούλων.

Το δεύτερο σημείο είναι ακόμη πιο εξωφρενικό και βιάζει την κοινή λογική: "Προτείνω να μοιρασθεί όλη η κρατική περιουσία -που σήμερα αποτελματώνεται και απαξιώνεται- στους πολίτες. Απ' τα συρτάρια των υπουργών κατευθείαν στα σπίτια των Ελλήνων" (!!!) Και ο αρθρογράφος εξηγεί πώς θα γίνει αυτό:
- Να μετοχοποιηθούν όλοι οι δημόσιοι φορείς που έχουν εμπορικό αντικείμενο.
- Να εισαχθούν οι μετοχές τους με συνοπτικές διαδικασίες στο Χρηματιστήριο.
- Να μοιρασθούν οι μετοχές τους στα 11 εκατομμύρια Ελλήνων που θα μπορούν ελεύθερα να τις διαπραγματεύονται στο χρηματιστήριο. 
- Τυχόν μεγαλοεπενδυτές που θα ενδιαφερόντουσαν να επενδύσουν και να αποκτήσουν τον καταστατικό έλεγχο οποιασδήποτε από τις παραπάνω εταιρείες θα απευθύνονται κατευθείαν στους πολίτες μέσω του χρηματιστηρίου και όχι στους υπουργούς.

Και ο πρώην υπουργός κλείνει απαριθμώντας τα οφέλη τής "ρηξικέλευθης" πρότασής του:
- Οι πολίτες θα αισθανθούν, επιτέλους, πως συμμετέχουν σε κάτι. Η απρόσωπη κρατική περιουσία θα γίνει άμεσα "δική τους".
- Ενώ το κράτος είναι παντελώς αδιάφορος και ανίκανος ιδιοκτήτης και μάνατζερ, οι πολίτες θα δείξουν άμεσο ενδιαφέρον για την σωστή αξιοποίηση όλης αυτής της περιουσίας. 
- Θα τονωθεί το χρηματιστήριο, που είναι βασικός πόλος έλξης μεγάλων κεφαλαίων και μοχλός ανάπτυξης.
- Θα τονωθεί η οικονομική δραστηριότητα, αφού, επιτέλους, θα ενεργοποιηθούν όλα αυτά τα περιουσιακά στοιχεία!
- Όταν κάποιος πολίτης πουλήσει κάποιες από τις μετοχές του -που θα έχει παραλάβει δωρεάν- μέσω του χρηματιστηρίου, το 30% από αυτά που θα εισπράξει να φορολογείται αυτοτελώς (...) Το υπόλοιπο 70% να μένει -αφορολόγητο πλέον- στην τσέπη των συμπολιτών μας.

15/5/2008: Ο Πέτρος Δούκας παρουσιάζει στην Λέσχη ΣΑΚΑ (Ψυχικό) το βιβλίο του
"Οικονομικές Θεωρίες, Αρχές Διοίκησης και Αρχαία Ελληνική Σκέψη" (Απορία: αρχαία ελληνική σκέψη;)

Αυτά είναι τα ωραία! Ποιος κομμουνισμός και παπάρια, ρε σεις; Δούκας! Δεν μας έχει πρήξει το ΚΚΕ με το σύνθημα να περάσει ο έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πηγών στον λαό; Ε, ορίστε η λύση! Δούκας λέμε! Ο κομμουνιστής των κομμουνιστών! Δούκας, ρε! Και ξεχνάμε και Μαρξ και Λένιν!

Παρένθεση. Δεν ξέρω αν προσέξατε επαρκώς το τελευταίο που λέει "Όταν κάποιος πολίτης πουλήσει..." και μιλάει περί 30% φόρου και 70% "στην τσέπη των συμπολιτών μας". Πείτε μου, παρακαλώ πολύ, τί σας θύμισε; Εμένα μου θύμισε τα τάμπλετ που μοίραζε πέρυσι στους άπορους η κυβέρνηση. Θυμάστε; Τα παίρνανε τζάμπα οι ρομά και μετά στήνονταν έξω από τα μαγαζιά και τα πουλούσαν ένα πενηντάρι. Κλείνει η παρένθεση.

Δεν ξέρω αν και πόσο γελάσατε με όλα τούτα. Προσωπικά έβρισα, φασκέλωσα και βλαστήμησα αλλά δεν γέλασα καθόλου. Μπορεί να είμαι προκατειλημμένος αλλά κάτι τέτοιους φελλούς τους θεωρώ λίαν επικίνδυνους όταν παίζουν τον ρόλο του λαγού. Φοβάμαι πως, αφού βρέθηκε "επιστημονική έκδοση" να φιλοξενήσει τέτοιες παπαριές, ο κίνδυνος να βρεθούν σύντομα ευήκοα ώτα δεν πρέπει να θεωρείται αμελητέος.


Επιμύθιο. Ζω για την ημέρα που θα δω την μάνα μου (στα 90 της πλέον) να παίρνει μετοχές ΔΕΣΦΑ, Μετρό και αεροδρομίων και να δείχνει "άμεσο ενδιαφέρον για την αξιοποίηση όλης αυτής της περιουσίας". Μετά θα μπορώ να πεθάνω ήσυχος, αφού θα τα έχω δει όλα.