Άλλος ένας χρόνος κείμενα

Πάει κι αυτή η χρονιά, λοιπόν. Έφτασε η ώρα του απολογισμού και της αυτοκριτικής. Προσωπικά, εκτιμώ ότι, παρά τα λάθη του ή τις παραλείψεις του και με όπλο την ευθύτητα και την ειλικρίνειά του, το ιστολόγιο πορεύεται με όλο και πιο σταθερά βήματα και ωριμάζει όλο και περισσότερο. Φαίνεται πως είναι η μοίρα των ιστολογίων να ωριμάζουν ενώ οι συντάκτες τους γηράσκουν...

Μια χρονιά... σχεδόν τριακόσια ακριβοπληρωμένα κείμενα. Ακριβοπληρωμένα, ναι! Όσο να πείς, όσο να κάνεις... από μισή ώρα τουλάχιστον το καθένα για γράψιμο, έλεγχο, επιλογή φωτογραφικού υλικού, σενιάρισμα... βάλε κι ένα μισάωρο μίνιμουμ για ψάξιμο της επικαιρότητας προς αναζήτηση θέματος... πρόσθεσε κι ένα δίωρο για διάβασμα, συλλογή στοιχείων, διασταύρωση, αποδελτίωση... το όλον ένα τρίωρο σφιχτό, που συχνά γίνεται τετράωρο και παραπάνω, αν θες να λες πως πραγματικά σέβεσαι και τον εαυτό σου και τον αναγνώστη σου... κι άμα σου πέσει και καμμιά μετάφραση από ξενόγλωσση δημοσίευση, άστα... Παναπεί, λίαν επιεικώς, εννιακόσιες ώρες (που μπορεί να είναι και πάνω από χίλιες... ποιός τις λογαριάζει;)... εκατόν δωδεκάμισυ οκτάωρα... πλήρης απασχόληση τεσσερισήμισυ μηνών... Αν ο χρόνος είναι χρήμα, τότε ένα ιστολόγιο είναι όντως κάτι ακριβό και, συνεπώς, πολύτιμο.

Ίσως η συγκλονιστικώτερη φωτογραφία της χρονιάς
("Μεγάλη Παρασκευή, 1944...")

Ρίχνοντας μια ματιά προς τα πίσω, η χρονιά άρχισε με την χώρα σε προεκλογική περίοδο, καθώς η αριστερά βρισκόταν για πρώτη φορά στα πρόθυρα της εξουσίας και η ελπίδα ερχόταν. Ευλογημένη περίοδος για τους ιστολόγους, καθώς η επικαιρότητα έδινε συνεχή και καθημερινή τροφοδοσία για κείμενα. Εμείς, πάντως, ανάμεσα σε σωρό προεκλογικών κειμένων, βρήκαμε χώρο και παρουσιάσαμε σε τέσσερις συνέχειες τις λεπτομέρειες από το χοντρό παιχνίδι που παίχτηκε με το ξεπούλημα του ΟΔΙΕ και του Ιπποδρόμου ("Κόντρες για τον Αστραχάν").

Τον Φεβρουάριο μιλήσαμε για την διάσκεψη του Βάνζεε (ένα κείμενο του Ηρακλή Κακαβάνη), δημοσιεύσαμε το πλήρες κείμενο της συμφωνίας τής Βάρκιζας και εξηγήσαμε με απλά λόγια τι σημαίνει δημοσιονομικό σύμφωνο ("Γιούρογκρουπ και δημοσιονομικό σύμφωνο"). Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά και σε κάμποσα κείμενα για τις πρώτες μέρες τής "πρώτης φοράς αριστερά", βρήκαμε την ευκαιρία να ρίξουμε μια εκτεταμένη ματιά (σε πέντε συνέχειες) στην δράση και στα κατορθώματα της ολιγομελούς και δεινοπαθούσας τάξης των εφοπλιστών ("Εφοπλιστές ή πειρατές;").

Ο Μάρτης καλύφθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά από το εκτενές αφιέρωμα (σειρά 16 κειμένων) στους Βαρδινογιάννηδες. Χώρεσαν, όμως, και ένα αφιέρωμα στο ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ μέσω ΤΑΙΠΕΔ αλλά και ένα αγαπημένο μου κείμενο με Ανέκδοτα. Την τελευταία μέρα του μήνα, άρχισε μια -σημαντική, κατ' εμέ- σειρά τεσσάρων κειμένων, με τον τίτλο "Δημόσιοι υπάλληλοι: μύθοι και πραγματικότητα", που αποδόμησε όλα τα παραμύθια περί υδροκέφαλου κράτους και πλεονάζοντος προσωπικού, τα οποία αναμασούν όσοι έχουν στόχο να παραδώσουν τον δημόσιο τομέα στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Όσο για την περίφημη αξιολόγηση, αφιερώσαμε και σ' αυτήν δυο κείμενα που συζητήθηκαν αρκετά. Κάπου εκεί, στα μέσα Απριλίου και εν μέσω μεγάλης εβδομάδας, επιχείρησα ένα λογοτεχνικό αφιέρωμα στην μεγαλοβδομαδιάτικη και πασχαλινή ποίηση ("Καθώς πλέουμε πλησίστιοι προς το πάσχα...", "Ψύχρα...", "Μεγάλη Παρασκευή, 1944..." και "Πάσχα: ζωή μπερδεμένη με θάνατο"), για το οποίο άκουσα πολύ περισσότερα καλά λόγια απ' όσα θα μπορούσα να φανταστώ, κάτι που πιστοποίησε το επίπεδο των αναγνωστών και, ως εκ τούτου, με χαροποίησε ιδιαίτερα.

Από τα κείμενα του Μαΐου ξεχώρισε η "Ταφόπλακα της ελπίδας", που περίπου προφήτευσε το τρίτο μνημόνιο. Πολυδιαβάστηκε, επίσης, το "Ο ναζισμός κάνει καλό (σε κάποιους)", όπου παρουσιάσαμε δέκα μεγάλα μονοπώλια που έκαναν χρυσές δουλειές με τους χιτλερικούς, τόσο πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο όσο και κατά την διάρκειά του. Ενδιαφέρον είχε και το αποκαλυπτικό "Χρονικό μιας προδιαγεγραμμένης Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου", όπου καταδείχτηκε η απόλυτη συνέπεια με την οποία η κυβέρνηση της "πρώτης φοράς αριστερά" κινείται στις ράγες που είχαν στρώσει οι προκάτοχοί της. Τέλος, πρέπει να σημειώσω και την μίνι σειρά τριών κειμένων με τίτλο "Τα ψέμματα μιας διάσωσης", όπου αναλύσαμε τους πραγματικούς στόχους τής μνημονιακής διάσωσης της χώρας.

Ίσως η πιο σπάνια φωτογραφία της χρονιάς
("Βαρδινογιάννηδες - 6. Από την Joanna στην Manuela")

Τον Ιούνιο ήρθε η σειρά τού Μιχάλη Σάλλα και το ιστολόγιο του έφτιαξε ένα θερινό κοστουμάκι με 16 κείμενα. Εκτός απ' αυτά, επειδή η χώρα βρισκόταν σε αναβρασμό εν όψει του κινδύνου να βρεθούμε εκτός Ευρώπης, τολμήσαμε -και δικαιωθήκαμε- να προβλέψουμε τις εξελίξεις και να καθησυχάσουμε τον κόσμο, λέγοντας: "Μην ανησυχείτε, θα υπογράψουμε!" και εξηγώντας την "αισιοδοξία" μας σε ένα άλλο πολυαναδημοσιευμένο κείμενο, με τίτλο "Το στημένο παιχνίδι".

Όπως ήταν λογικό, ο Ιούλιος καλύφθηκε από κείμενα που είχαν -μικρότερη ή μεγαλύτερη- σχέση με το δημοψήφισμα. Ανάμεσά τους, ξεχώρισαν: "Γελάστε όσο υπάρχει καιρός", "Ζημιές και απώλειες του δημοψηφίσματος" και "Η ελπίδα μάς τελείωσε...". Από τα υπόλοιπα, ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν: "Ο σεβασμός στην δημοκρατία (και άλλα ευρωενωσιακά παραμύθια", "Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας - capital version" και "Η ίδρυση του ΔΝΤ και η... κομμουνιστική κατασκοπία". Και κάπου εκεί διακόψαμε για... διακοπές, κάνοντας όλο τον Αύγουστο μόνο την πλάκα μας με τα Σαββατιάτικα.

Φαίνεται πως τον Σεπτέμβρη γυρίσαμε ορεξάτοι. Εκτός από αρκετά κείμενα σχολιασμού και ανάλυσης της πολιτικής κατάστασης εν όψει εκλογών (ξεχώρισαν: "Οι "πολιτικές θέσεις" της Χρυσής Αυγής", "Αποχή-λευκό-άκυρο: αλήθειες και ψέμματα" και "Μετά την απομάκρυνσιν εκ της κάλπης..."), παρουσιάσαμε και μερικά "απλά μαθήματα οικονομίας" με κείμενα όπως "Ολοκληρώσεις: Η νέα φάση του ιμπεριαλισμού" (ένα κείμενο του αξέχαστου Κώστα Κάππου), "Εξωφρενική αύξηση; Απλώς... μπίζνες!", "Ο μύθος τού "κινεζικού θαύματος"" και "Αποπληθωρισμός: η θανατηφόρα ασθένεια".

Τον Οκτώβριο παρουσιάσαμε τους "σοφούς" τού Κατρούγκαλου ("Φοβού τους σοφούς και πόρισμα φέροντας"), δείξαμε ότι στην Ε.Ε. γίνονται και επανακρατικοποιήσεις ("Επανακρατικοποιήσεις στην Ε.Ε.; Ω, ναι!") και προετοιμάσαμε τους αναγνώστες για τις επερχόμενες κατασχέσεις ακινήτων ("Μπουρμπούτσαλα"). Από τα υπόλοιπα, ξεχώρισε μια σειρά κειμένων όπου αποκαλύψαμε πώς το κράτος στηρίζει το μεγάλο κεφάλαιο παρέχοντάς του εγγυήσεις ("Λεφτά δεν υπάρχουν αλλά υπάρχουν εγγυήσεις", "Η φάμπρικα των εγγυήσεων", και "Εγγυήσεις ως και για τον Καλταβερίδη!") αλλά και μια απλή ανάλυση που εξήγησε την πρεμούρα της κυβέρνησης για διεύρυνση της χρήσης πλαστικού χρήματος ("Πλαστικό χρήμα; Γιατί;"). Πάντως, το κείμενο που συζητήθηκε περισσότερο ήταν το "Μια απορία από το "βρόμικο '89"".

Ίσως η πιο funny φωτογραφία της χρονιάς ("Σαββατιάτικα (38)")

Ο Νοέμβριος άρχισε με ένα εκτεταμένο αφιέρωμα οκτώ κειμένων στην "Υπόθεση Μαξ Μέρτεν" και συνεχίστηκε με μια αναλυτική παρουσίαση της νέας τραπεζικής "μόδας" των συμβολαίων με αγρότες και κτηνοτρόφους ("Συμβολαιακή γεωργία: πεδίον τραπεζικής δόξης λαμπρόν" και "Συμβόλαια και συμβόλαια..."), ενώ δώσαμε με περηφάνεια την κατάλληλη απάντηση σε όσους κατηγορούν την δημοτική αρχή της Πάτρας για αναλγησία και φορομπηξία με ένα κείμενο ("Η "φορομπηχτική" πολιτική του Δήμου Πατρέων") που συζητήθηκε και αναδημοσιεύθηκε πολύ.

Τέλος, στο έβγα του χρόνου, ξεχώρισαν τα δυο προκλητικά (ίσως τα πιο προκλητικά στην ιστορία αυτού του ιστολογίου) κείμενα περί ελευθερίας της γνώμης, με αφορμή την δίκη του γερμανού καθηγητή Χάιντς Ρίχτερ ("Υπόθεση Χάιντς Ρίχτερ: Η γνώμη υπό διωγμό" και "Και πάλι περί ελευθερίας της γνώμης"). Ομολογώ ότι με εξέπληξαν οι οργισμένες αντιδράσεις πολλών αναγνωστών αλλά τους διαβεβαιώνω, εν πλήρη ειλικρινεία, ότι τα σχόλιά τους δεν έγιναν απλώς αποδεκτά με χαρά αλλά και καταγράφτηκαν και μελετήθηκαν. Ενδιαφέρον είχαν και τα κείμενα για την σφαγή των Καλαβρύτων ("Καλάβρυτα, Δευτέρα, 13 Δεκεμβρίου 1943, ώρα 2.34' ..."), για τις εξελίξεις στην Βενεζουέλα ("Βενεζουέλα: Η επανάσταση ξεφούσκωσε"), για τον Δεκέμβρη του '44 ("Το χρονικό των Δεκεμβριανών") αλλά και το πολύ πρόσφατο για την σφαγή του '65 στην Ινδονησία ("Ινδονησία: μισόν αιώνα μετά την 29/12/1965"). Προσωπικά, ευχαριστήθηκα και το α λα Σαραμάνγκου σχόλιο για τις εκλογές στην Νέα Δημοκρατία ("Τετρακόσιες χιλιάδες νοματαίοι").


Μετά από τόσον δρόμο, τούτη την ώρα, λίγες ώρες πριν ξεψυχήσει αυτή η χρονιά, δεν απομένει παρά να διατυπώσω την ευχή αφ' ενός μεν να διατηρήσουμε και κατά τον καινούργιο χρόνο "το μυαλό μας ενεργό και την σκέψη μας εναργή" αφ' ετέρου δε να έχουμε την αποφασιστικότητα και την δύναμη που απαιτούνται για να συνεχίσουμε τον αγώνα να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα, πάνω από τον κόσμο.

Καλή χρονιά!

Γκράμσι: Η αυστηρή συναίσθηση του καθήκοντος

Αγαπητή Τάνια,

Αρχίζει και πάλι ένας καινούργιος χρόνος. Όπως συνηθίζεται, θα έπρεπε να κάνω σχέδια για μια καινούργια ζωή. Αλλά, όσο και αν προσπάθησα, δεν κατόρθωσα ποτέ να κάνω τέτοια σχέδια. Αυτή υπήρξε μια μεγάλη δυσκολία στη ζωή μου, ακόμα και από τα πρώτα χρόνια της λογικής δραστηριότητας μου. Στα δημοτικά σχολεία, κάθε χρόνο, έδιναν τότε σαν θέμα έκθεσης το εξής:
"Τι θα κάνετε στη ζωή;"

Δύσκολο ερώτημα, στο οποίο εγώ έδωσα απάντηση για πρώτη φορά στα οκτώ χρόνια μου, επιλέγοντας για επάγγελμα αυτό του καροτσιέρη. Έβρισκα ότι το επάγγελμα του καροτσιέρη συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά του χρήσιμου και του ευχάριστου: κροταλίζει το καμτσίκι και οδηγεί τ’ άλογα, αλλά ταυτόχρονα εκτελεί ένα έργο που εξευγενίζει τον άνθρωπο και του παρέχει τον επιούσιο.

Το πάσο τού Γκράμσι για είσοδο στο Κρεμλίνο κατά το τέταρτο συνέδριο τής Κομμουνιστικής Διεθνούς (1922).
Ήταν το τελευταίο συνέδριο της Διεθνούς υπό την καθοδήγηση του Λένιν.

Έμεινα πιστός σ’ αυτή την κατεύθυνση και τον επόμενο χρόνο, αλλά, θα έλεγα, μόνο για λόγους εξωτερικούς. Αν ήμουν ειλικρινής με τον εαυτό μου θα είχα εκδηλώσει την πιο ζωντανή επιθυμία μου, που ήταν να γίνω δικαστικός κλητήρας. Γιατί; Διότι τον ίδιο χρόνο είχε έρθει στο χωριό μου, σαν δικαστικός κλητήρας, ένας ηλικιωμένος κύριος που είχε ένα πολύ συμπαθητικό μαύρο σκυλάκι, όλο στολίδια: κόκκινο φιογκάκι στην ουρά, ζακετούλα στην πλάτη, γυαλισμένο κολάρο και στολίδια στο κεφάλι.

Εγώ στ’ αλήθεια δεν μπορούσα να ξεχωρίσω από τη συνολική εικόνα το σκύλο, το αφεντικό του ή το επάγγελμα του αφεντικού του. Κι όμως, αρνήθηκα με μεγάλη δυσαρέσκεια να λικνίζομαι σ’ αυτή την προοπτική, που τόσο με γοήτευε. Σαν αποτέλεσμα μιας εξαιρετικής λογικής και μιας ηθικής ακεραιότητας που θα έκανε και τους πιο μεγάλους ήρωες του καθήκοντος να κοκκινίσουν, θεωρούσα τον εαυτό μου ανάξιο να γίνει δικαστικός κλητήρας και, κατά συνέπεια, να έχει σκυλάκια τόσο όμορφα. Ο λόγος; Δεν ήξερα απ’ έξω τα ογδόντα τέσσερα άρθρα του Συντάγματος του βασιλείου. Αυτό ήταν όλο.

Είχα τελειώσει τη δευτέρα δημοτικού (πρώτη αποκάλυψη των αρετών ενός μελλοντικού καροτσιέρη) και σκέφτηκα να δώσω τις εξετάσεις προβιβασμού το Νοέμβρη για να περάσω στην τετάρτη τάξη, πηδώντας την τρίτη. Ήμουν πεισμένος ότι μπορούσα να το καταφέρω, αλλά, όταν παρουσιάστηκα στο διευθυντή για να του καταθέσω τη σχετική αίτηση, άκουσα να με ρωτούν: "Μα γνωρίζεις τα ογδοντατέσσερα άρθρα του Συντάγματος;"

Ούτε καν είχα σκεφτεί τα άρθρα αυτά. Eίχα αρκεσθεί να μελετήσω γενικά τα "καθήκοντα και υποχρεώσεις του πολίτη" που υπήρχαν στο βιβλίο.

Αυτό ήταν για μένα μια τρομερή παραίνεση, που με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο γιατί στις 20 του Σεπτέμβρη του προηγούμενου έτους είχα λάβει μέρος για πρώτη φορά στη συνοδεία απόδοσης τιμών με μια βενετική λάμπα στα χέρια, είχα φωνάξει μαζί με τους άλλους "Ζήτω το λιοντάρι της Καπρέρα! Ζήτω ο νεκρός του Σταλιένο" (δεν θυμάμαι αν φώναζα "ο νεκρός" ή "ο προφήτης", ίσως και τα δύο, για ποικιλία) με μια βεβαιότητα ότι θα πέρναγα τις εξετάσεις και ότι θα αποκτούσα τους δικαστικούς τίτλους και θα γινόμουν ένας δραστήριος και τέλειος πολίτης.

Αντίθετα, δεν ήξερα τα ογδόντα τέσσερα άρθρα του Συντάγματος. Τι είδους πολίτης ήμουν λοιπόν; Πώς θα μπορούσα να εκδηλώσω τη φιλοδοξία μου να γίνω δικαστικός κλητήρας και να έχω σκυλάκι με φιογκάκι και ζακετούλα; Ο δικαστικός κλητήρας είναι ένα κρατικό γρανάζι (εγώ θα έλεγα ένας μεγάλος οδοντωτός τροχός), είναι ένας φύλακας του νόμου, που μπαίνει εμπόδιο στους πιθανούς τυράννους που θέλουν να τον καταπατήσουν. Και εγώ δεν γνώριζα τα ογδόντα τέσσερα άρθρα του Συντάγματος!

Έτσι λοιπόν κατέληξα να περιορίσω τους ορίζοντες μου, εκθειάζοντας για μια ακόμα φορά τις κοινωνικές αρετές του καροτσιέρη, που παρ’ όλα αυτά μπορεί να έχει και αυτός σκυλάκι, έστω και χωρίς φιόγκο. Βλέπεις πώς τα σχέδια, όταν είναι πολύ αυστηρά και σχηματικά, συγκρούονται κατά τρόπο σκληρό με την ωμή πραγματικότητα, όταν υπάρχει αυστηρή συναίσθηση του καθήκοντος.


Σε φιλώ!

Αντόνιο

L' Ordine Nuovo (Η Νέα Τάξη): Η "εβδομαδιαία κριτική του σοσιαλιστικού πολιτισμού" που εξέδιδε ο Γκράμσι
και απετέλεσε τον πρόδρομο της ιστορικής εφημερίδας L’ Unità.

---------------------------------------
Σημείωση
Το παραπάνω κείμενο είναι ένα από τα γράμματα που έστειλε μέσα από την φυλακή ο Αντόνιο Γκράμσι. Περιλαμβάνεται στο βιβλίο για εφήβους "Το δέντρο του σκαντζόχοιρου" (Ιστορικές εκδόσεις, 1981), μαζί με όλα τα γράμματα του Γκράμσι που είχαν ως τελικούς αποδέκτες τα δυο μικρά παιδιά του (το δεύτερο δεν το είδε ποτέ). Η Τάνια, στην οποία απευθύνεται, είναι η Τάνια Σουχτ, αδελφή τής συζύγου του Τζούλιας. Το σύνολο των επιστολών που έστειλε μέσα από την φυλακή ο Γκράμσι, εκδόθηκε το 1972 από τις εκδόσεις Ηριδανός, σε ένα -δυσεύρετο πια- βιβλιαράκι ("Γράμματα από την φυλακή") που κοσμούσε τα φοιτητικά δωμάτια εκείνης της εποχής.

Ινδονησία: μισόν αιώνα μετά την 29/12/1965

Εκατοντάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν σε ένα τζαμί στην Ινδονησία για να παρακολουθήσουν την παραδειγματική τιμωρία μιας γυναίκας που παρέβη τον Ισλαμικό Νόμο, τη Σαρία. Η γυναίκα υπέστη πέντε χτυπήματα με ραβδί στην πλάτη γιατί έκανε το «έγκλημα» να βρεθεί πολύ κοντά σε έναν άντρα που δεν ήταν σύζυγός της. Οδηγήθηκε στην αυλή του τζαμιού, μπροστά στο πλήθος που ζητωκραύγαζε, υποχρεώθηκε να γονατίσει μπροστά στον δήμιό της. Ο άντρας που φορούσε μάσκα στο πρόσωπο, την χτύπησε με το ξύλινο ραβδί πέντε φορές στην πλάτη, ενώ εκείνη ούρλιαζε από τον πόνο. Στο τέλος η γυναίκα κατέρρευσε και την απομάκρυναν από το σημείο «σηκωτή», προκειμένου να λάβει ιατρική βοήθεια.


Εδώ και λίγη ώρα, η παραπάνω είδηση κάνει τον γύρο του κόσμου. Προφανώς, ο απίστευτος -για λογικό άνθρωπο- λόγος ξυλοδαρμού αυτής της γυναίκας αποτελεί βέλος στην φαρέτρα όσων υποστηρίζουν ότι η δημοκρατική δύση πρέπει να αντιδράσει δυναμικά στις ισλαμικές προκλήσεις. Δυστυχώς, όμως, κανένα ΜΜΕ δεν τολμά να προσθέσει την απαραίτητη και εξαιρετικά σημαντική λεπτομέρεια ότι αυτή η "δημοκρατική δύση" ήταν που, πριν μισό αιώνα, εξέθρεψε στην Ινδονησία το θηρίο τού ισλαμικού φονταμενταλισμού ώστε να το στρέψει κατά των κομμουνιστών. Πριν τέσσερα περίπου χρόνια, στην "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού" γράφαμε, μιλώντας για την Ινδονησία:

Ινδονησία, 2015: Ραβδισμός γυναίκας που εγκλημάτισε διότι βρέθηκε
"πολύ κοντά σε κάποιον που δεν ήταν σύζυγός της".

(...) Εκεί, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε αναδειχθεί ως ηγέτης ο εθνικιστής πρόεδρος Σουκάρνο. Ο Σουκάρνο είχε προκαλέσει την οργή του διεθνούς κεφαλαίου επειδή ακολουθούσε πολιτική προστατευτισμού και είχε δρομολογήσει διαδικασίες για αναδιανομή του πλούτου. Όμως, το μείζον πρόβλημα με τον Σουκάρνο ήταν ότι είχε διακόψει τις σχέσεις της Ινδονησίας τόσο με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όσο και με την Παγκόσμια Τράπεζα, επειδή πίστευε ότι αποτελούσαν βιτρίνα των συμφερόντων των πολυεθνικών της δύσης. Μάλιστα δε, προκειμένου να επιτύχει εθνική ομοψυχία, ο εθνικιστής Σουκάρνο δεν δίστασε να συνεργαστεί ακόμη και με το κομμουνιστικό κόμμα της Ινδονησίας! Επομένως, είναι απολύτως λογικό το ότι η CIA έξυνε τα νύχια της για να τον ανατρέψει. Γι' αυτή την ανατροπή χρησιμοποίησε τον στρατηγό Σουχάρτο. 

Ο Σουχάρτο προετοιμαζόταν πολύ καιρό από τους αμερικανούς. Αυτοί τον έφεραν σε επαφή με τα "πρωτοξάδερφα" των "παιδιών του Σικάγου", την περίφημη "Μαφία του Μπέρκλεϋ". Πράγματι, στο πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνιας λειτουργούσε μια οικονομική σχολή, η οποία το μόνο που είχε να ζηλέψει από την αντίστοιχη σχολή του Σικάγου ήταν η παρουσία του Φρήντμαν. Κατά τα άλλα, οι φοιτητές του Μπέρκλεϋ δεν υστερούσαν σε τίποτε από τα "ξαδέρφια" τους. Αυτή, λοιπόν, η "Μαφία του Μπέρκλεϋ" ανέλαβε να κάνει μαθήματα νεοφιλελευθερισμού στον Σουχάρτο και να σχεδιάσει μαζί του την οικονομική πολιτική που θα ακολουθούσε η "απελευθερωμένη" από τον Σουκάρνο Ινδονησία. Κι όλα αυτά, υπό την εποπτεία και την χρηματοδότηση του περίφημου Ιδρύματος Φορντ.

 Ο Σουχάρτο ακολούθησε πιστά τις οδηγίες για "κεραυνοβόλο σοκ". Εκτός από τον άριστο εξοπλισμό των δυνάμεών του, η CIA τον είχε εφοδιάσει με ονομαστικό κατάλογο όλων των αριστερών ηγετών. Ο Σουχάρτο εκδήλωσε το πραξικόπημά του, στέλνοντας τους άντρες του να εκτελέσουν επί τόπου τα πεντακόσια περίπου άτομα που περιέχονταν στον κατάλογό του. Παράλληλα, εξαπέλυσε στην επαρχία κατάλληλα εκπαιδευμένους σπουδαστές θρησκευτικών σχολών, για να "καθαρίσουν" την ύπαιθρο από τους κομμουνιστές. Το "κεραυνοβόλο σοκ" πήρε τέτοια έκταση ώστε μέσα σε ένα μήνα δολοφονήθηκαν από μισό μέχρι ένα εκατομμύριο άνθρωποι σφαγμένοι κατά χιλιάδες, σύμφωνα με το περιοδικό "Time"! Μάλιστα δε, για να γίνει ακόμη εντονώτερο το σοκ, τα πτώματα των δολοφονημένων δεν θάβονταν αλλά πετιούνταν στις άκρες των δρόμων ή στα ποτάμια, προκειμένου να τρομοκρατούνται ακόμη περισσότερο όσοι τα έβλεπαν.

 Η ανελέητη τρομοκρατία ξεπέρασε και τους χειρότερους εφιάλτες των Ινδονησίων οι οποίοι, καταβεβλημένοι από τον απόλυτο τρόμο, παρέδωσαν την απόλυτη εξουσία στον Σουχάρτο δίχως την παραμικρή αντίσταση. Υπό την επήρεια αυτού του "κεραυνοβόλου σοκ", το νεοφιλελεύθερο οικονομικό πρόγραμμα μπήκε αμέσως σε εφαρμογή και σε μικρό χρονικό διάστημα η Ινδονησία αναδείχθηκε στο φιλικώτερο περιβάλλον ολόκληρου του κόσμου για τις πολυεθνικές. Φυσικά, υπό την προστασία του διεθνούς κεφαλαίου, ο αιμοσταγής Σουχάρτο έμεινε ανενόχλητος στην εξουσία ίσαμε τον θάνατό του, το 1998. (...)

Τζακάρτα, 23 Μαΐου 1965: Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας γιορτάζει τα 45 χρόνια του.
Στο βήμα ο γενικός γραμματέας του Ντίπα Νουσαντάρα Αϊντίτ και ο πρόεδρος της χώρας Σουκάρνο.

 Στο παραπάνω απόσπασμα, πρέπει να προσθέσουμε δυο λεπτομέρειες. Πρώτον, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας ήταν όχι απλώς το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας αλλά και το μεγαλύτερο μη κυβερνητικό κομμουνιστικό κόμμα του κόσμου, με τριάμισυ εκατομμύρια κομματικά μέλη και είκοσι εκατομμύρια οπαδούς ενταγμένους στις οργανώσεις του. Δεύτερον, ο Σουχάρτο ήταν φανατικός ισλαμιστής και οι υπ' αυτόν μονάδες θύμιζαν τους ταλιμπάν, τους οποίους γνωρίσαμε μερικές δεκαετίες αργότερα στο Αφγανιστάν.

Η τρομερή σφαγή που εξαπέλυσαν οι ισλαμιστές του Σουχάρτο κορυφώθηκε μια μέρα σαν σήμερα, 29 Δεκεμβρίου, το 1965, θεωρήθηκε δε από την "δημοκρατική δύση" ως "νίκη της δημοκρατίας επί του κομμουνισμού". Μόνο που εκείνο το θηρίο, αφού εκτέλεσε το έργο για το οποίο ανατράφηκε, μεγάλωσε, αγρίεψε και ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Τώρα, πλέον, η δύση πρέπει να αρχίσει να καταλαβαίνει τι σημαίνει η παλιά, γνωστή παροιμία "όποιος κατουράει στην θάλασσα, το βρίσκει στο αλάτι".

-------------------------
Σημείωση

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις σφαγές που εξαπέλυσαν οι ισλαμιστές τού Σουχάρτο κατά των ινδονήσιων κομμουνιστών το 1965, διαβάστε:
- Ινδονησία, 1965-66: Μια γενοκτονία χωρίς καμία σημασία (Ι) και Ινδονησία, 1965-66: Μια γενοκτονία χωρίς καμία σημασία (ΙΙ). Από το εξαιρετικό και πάντα χρήσιμο -παρ' ότι δεν ενημερώνεται πλέον- ιστολόγιο Lenin Reloaded, με άφθονο φωτογραφικό υλικό.
- Το ξεχασμένο ολοκαύτωμα. Εκτενής παρουσίαση του ισλαμοφασιστικού πραξικοπήματος στην Ινδονησία από τον Τάσο Κωστόπουλο στην Εφημερίδα των Συντακτών.
- Another look at the indonesian "coup". Ανάλυση του αυστραλού πολιτικού αναλυτή Χάρολντ Κράουτς, ο οποίος έχει ασχοληθεί επισταμένως με την Ινδονησία. Το σχετικό με το θέμα βιβλίο του "The army and politics in Indonesia" θεωρείται σημαντικό (δεν κυκλοφορεί στα ελληνικά).
- Good and bad genocide. Ενδιαφέρον άρθρο από τον ιστότοπο Fair, όπου ο Έντουαρντ Χέρμαν αναλύει τον υποκριτικό τρόπο με τον οποίο η δύση δυο μέτρα και δυο σταθμά για να κρίνει τις σφαγές τού Σουχάρτο και του Πολ Ποτ.

Δείτε, επίσης, την διαρκείας 115' πολυβραβευμένη ταινία-ντοκυμανταίρ The Act of Killing, του Τζόσουα Οππενχάιμερ, όπου η σφαγή του 1965 αποδίδεται με τρόπο που σοκάρει. Στην ταινία συμμετέχουν κάποιοι από τους σφαγείς εκείνης της εποχής.

Πρώτη ώρα: Χίτλερ

Όταν πρωτοείδα την ειδησούλα, ομολογώ ότι την θεώρησα ως ένα ακόμη από τα αμέτρητα δικτυακά τρολλαρίσματα και δεν της έδωσα σημασία. Όμως, άλλαξα γνώμη όταν την είδα να δημοσιεύεται σε μια σειρά ιστοτόπων, οι οποίοι διαθέτουν κάποια ψήγματα σοβαρότητος και αξιοπιστίας. Και τότε ήρθε η ανατριχίλα:

- Η ομοσπονδιακή υπουργός παιδείας της Γερμανίας πρότεινε την διδασκαλία τού βιβλίου τού Αδόλφου Χίτλερ "Ο αγών μου" στα σχολεία όλης της χώρας. Η απόφαση αυτή έρχεται λίγο πριν ανατυπωθεί μια κριτική έκδοση του βιβλίου για πρώτη φορά μετά τον θάνατο του Χίτλερ, προκαλώντας έντονες αντιπαραθέσεις (RT - Question more).

- Η ομοσπονδία των καθηγητών τής Γερμανίας λέει ότι το "Ο αγών μου" πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία ώστε να δημιουργεί "αντισώματα" στην μόλυνση των εφήβων από το φυλετικό μίσος (Metro).

- Η υπουργός παιδείας, Γιοχάνα Βάνκα, απαντά στις αντιδράσεις σε συνέντευξή της σε γερμανική εφημερίδα όπου δηλώνει ότι η κίνηση αυτή του υπουργείου στοχεύει «στην προώθηση της πολιτικής παιδείας, και είναι εύκολα κατανοητό». Παράλληλα, υπογράμμισε ότι οι ισχυρισμοί του Χίτλερ δεν θα προβάλλονται «χωρίς σχολιασμό», ενώ προθέτει ότι «οι μαθητές έχουν ερωτήματα, και είναι καλύτερα να τα ξεφορτωθούν μιλώντας ανοιχτά στην τάξη». Η εισαγωγή του «ο Αγών μου» στη διδακτέα ύλη των γερμανικών σχολείων ήρθε μετά από αίτημα της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας της Γερμανίας, που τονίζει ότι το βιβλίο θα «προστάτευε τους εφήβους από τα κελεύσματα του πολιτικού εξτρεμισμού» (Alfavita).

Να σημειώσουμε εδώ ότι το διαβόητο βιβλίο τού Χίτλερ δεν απαγορεύτηκε ποτέ στην Γερμανία αλλά η έκδοσή του μπλοκαριζόταν. Επειδή ο αρχιναζί δικτάτορας δεν άφησε κληρονόμους, τα δικαιώματα του βιβλίου έχουν περάσει στο κρατίδιο της Βαυαρίας, το οποίο δεν επέτρεπε ως τώρα την επανέκδοσή του και έσερνε στα δικαστήρια όποιον τολμούσε να το εκδώσει. Όμως, σε λίγους μήνες θα συμπληρωθούν εβδομήντα χρόνια από τον θάνατο του συγγραφέα, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα υπάρχουν πλέον προστατευμένα δικαιώματα και θα μπορεί να το εκδώσει ο οποιοσδήποτε.

Έτσι, λοιπόν, η βαυαρική κυβέρνηση αποφάσισε να δώσει έγκαιρα την άδειά της για μια "κριτική έκδοση", η οποία θα περιλαμβάνει πλήθος σχολίων, παρατηρήσεων και σημειώσεων. Προφανώς, στόχος της κυβέρνησης είναι να βγει μια έκδοση αναφοράς, της οποίας θα διατηρεί τα δικαιώματα και στην οποία θα προστρέχει η πλειοψηφία των μελλοντικών αναγνωστών. Και, μεταξύ μας, οι μαθητές ολόκληρης της Γερμανίας αποτελούν ένα καθόλου ευκαταφρόνητου μεγέθους αναγνωστικό κοινό. Αφήστε δε που το εν λόγω βιβλίο θα μπορεί να εισαχθεί και στα σχολεία άλλων χωρών, όπως π.χ. της Ουκρανίας ή της Λετονίας, αυξάνοντας τα έσοδα των βαυαρών.

Το θέμα είναι κατά πόσο μπορεί να θεωρηθεί ως εμπνευσμένη (ή, έστω, αθώα) η απόφαση να μπει αυτό το βιβλίο στις σχολικές τάξεις και να αποτελέσει κομμάτι τής διδακτέας ύλης. Διότι ο ισχυρισμός τής ομοσπονδίας των καθηγητών (πως τάχα μέσω της διδασκαλίας τού χιτλερικού συγγράμματος θα καταλάβουν τα παιδιά πόσο κακό πράγμα είναι οι φυλετικές διακρίσεις) είναι τόσο βλακώδης ώστε δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός από κανένα λειτουργούν μυαλό. Δηλαδή, τί μας λένε οι μορφωμένοι καθηγητές; Ότι αν βάλουμε τον Χίτλερ να μας μιλήσει, θα σιχαθούμε τον ρατσισμό; Ή ότι δεν υπάρχουν εξαιρετικά βιβλία που να αποδομούν τον ναζισμό και πρέπει να βγάλουμε τον Αδόλφο από το χώμα για να τον βάλουμε να το κάνει ο ίδιος; Ήμαρτον!

Εδώ αξίζει τον κόπο να κάνουμε μια παρενθεσούλα. Εκείνο που πρόσεξα διαβάζοντας την είδηση σε διάφορους ιστοτόπους, είναι ότι πουθενά δεν βρήκα τον παραμικρό ισχυρισμό ότι με όλα αυτά επιδιώκεται αυτό που μόλις ανέφερα: η αποδόμηση και η καταδίκη τού ναζισμού. Είδα να γίνεται λόγος για φυλετικές διακρίσεις και για πολιτικό εξτρεμισμό γενικά και αόριστα αλλά ούτε η υπουργός ούτε οι καθηγητές τόλμησαν να χρησιμοποιήσουν τον όρο ναζισμός. Κλείνει η παρενθεσούλα.

14/2/2013: Ο πρόεδρος της Γερμανίας Γιόακιμ Γκάουκ συγχαίρει την νέα υπουργό παιδείας Γιοχάννα Βάνκα
αμέσως μετά την ορκωμοσία της, υπό το βλέμμα τής καγκελλαρίου Άνγκελας Μέρκελ.

Τούτο το ιστολόγιο δεν υποτίμησε ποτέ την ευφυΐα των αναγνωστών του. Συνεπώς, δεν πρόκειται να εκθέσω την γνώμη μου για το πού πραγματικά αποσκοπεί η επανέκδοση του χιτλερικού πονήματος ούτε θα σχολιάσω το πόσο ανιαρό και ανάξιο λόγου είναι ή το πόση λογοτεχνική ή φιλοσοφική αξία περικλείουν οι σελίδες του. Δεν περιμένετε από μένα να σας πω αν είναι αστείο ή επικίνδυνο να δούμε αύριο τους γερμανούς μαθητές να σημειώνουν στο πρόγραμμά τους "Πρώτη ώρα: Χίτλερ". Εγώ, απλώς, θα κλείσω προσθέτοντας μερικές ιδέες προς τους γερμανούς εκπαιδευτικούς και προς την υπουργό τους για εισαγωγή μερικών άλλων βιβλίων στα σχολεία:

- Καρλ Μαρξ, "Το κεφάλαιο": Η διδασκαλία αυτού του βιβλίου θα αποδομήσει την μαρξική θεωρία και θα βοηθήσει τα παιδιά να καταλάβουν τα καλά τού καπιταλισμού ώστε να μη κινδυνεύουν να παρασυρθούν από επικίνδυνες αντικαπιταλιστικές δοξασίες. Λόγω όγκου, ο δεύτερος και ο τρίτος τόμος μπορούν να διδαχθούν περιληπτικά.

- Βλαδίμηρος Λένιν, "Κράτος και επανάσταση": Απαραίτητο βιβλίο για την σωστή διαπαιδαγώγηση των νέων παιδιών, μέσα από τις σελίδες του οποίου θα καταλάβουν πόσο λανθασμένες είναι οι ιδέες περί φοβερής καταπίεσης των εργαζομένων από το κράτος και πόσο ψευδής είναι ο ισχυρισμός ότι η συνεργασία τού κράτους με τις διάφορες καπιταλιστικές ενώσεις κάνει αυτή την καταπίεση φοβερώτερη.

- Ξαβιέρα Χολλάντερ, "Η χαρούμενη πόρνη": Σύγγραμμα απαραίτητο για παιδιά, ιδιαίτερα για τα κορίτσια, η διδασκαλία τού οποίου θα τα προφυλάξει από τις παγίδες των εμπόρων λευκής σαρκός και θα τα αποτρέψει από το να γίνουν πόρνες.

- Ίλιτς Ραμίρες Σάντσες (Κάρλος το Τσακάλι): "Revolutionary Islam": Το βιβλίο που έγραψε μέσα στην φυλακή ο αρχιτρομοκράτης για να δικαιολογήσει τις πράξεις του αλλά και για να υπερασπιστεί την δράση τής Αλ Κάιντα και του Οσάμα Μπιν Λάντεν, μπορεί να αποτελέσει το καλύτερο υλικό για να σιχαθεί η νέα γενιά την τρομοκρατία.

Νέοι καιροί, νέα εκπαιδευτικά ήθη...

Σαββατιάτικα (87) - τα ανδρολάγνα

*** Αρρητουργός, βάτταλος, λάσταυρος, κατάπρωκτος, γύννις. *** Αν η ομοφυλοφιλία είναι ανωμαλία, η μαλακία τι είναι; *** Αναρωτιέμαι πώς περνάνε τούτο το τριήμερο οι άθεοι. *** Εύχονται και χρόνια πολλά; *** Κι αφού φάγαμε χτες τον σκασμό, διαπιστώσαμε τι είχαμε ξεχάσει να αγοράσουμε από το σουπερμάρκετ. *** Σόδες. *** Παιδιά, δεν είναι κακό να βάζουμε στόχους στην ζωή μας. *** Μόνο να τους κάνουμε λίγο μεγάλους για να τους πετυχαίνουμε. *** Με δέκα βαθμούς μυωπία κι ενάμισυ αστιγματισμό... ε, ψιλοδυσκολεύομαι. *** Πιστεύετε και σεις ότι ο Καραμανλής επηρέασε τις εκλογές τής ΝουΔου; ***

Καλά αυτή. Αυτός, π' ανάθεμά τον....

Δηλαδή, ο μπουχέσας είναι άτομο εγνωσμένου κύρους και υψηλής ευφυΐας; *** Ρε, τι μαθαίνει ο άνθρωπος... *** Λακαταπυγών, θρυπτικός, πυγαλγής, κινησίας, φιλομείραξ. *** Αν το καλοσκεφτείτε, οι βλάκες είναι ακίνδυνοι, εκτός από εκείνους που περνιούνται για έξυπνοι. *** Χρόνια πολλά, Άδωνι. *** Άδωνι, χάσαμε! *** Τζάμπα το τρέξιμο για τις υπογραφές, ρε γαμώτο. *** Τζάμπα και το σπρώξιμο από τον Σκάι.*** Κούλη, είναι σίγουρο πως είναι καλό να σε στηρίζει ο Κωλόχαρτος; *** Για πάρε και την γνώμη τού Καρατζαφέρη επ' αυτού. *** Κούλης: "Η ΝΔ όπως είναι σήμερα θυμίζει ένα φεουδαρχικό κόμμα και όχι ένα κόμμα άξιων και αξιών." *** Τι να σου πω, ρε Κυριάκο, εμένα πάντοτε μπουρδέλο μου θύμιζε. *** Κάτι Λιάπηδες, κάτι Βουλγαράκηδες, κάτι Ρουσόπουλους, κάτι Παυλίδηδες και κάτι Σαλαγκούδηδες δεν τους λες και άξιους, ε; *** Ρε σεις, το γυμνό τής Στάη το είδατε; *** Μη ξανακούσω κουβέντα για την Ζωζώ, κουφάλες! *** Παθικός, παιδοπίπης, θηλυδρίας, ανδροκόμος, αβρόπους. *** Βρούτσης: "Τα 400.000 ηλεκτρονικά καταγεγραμμένα νέα μέλη μας με σωστή αξιοποίηση θα περάσουν τη ΝΔ σε νέα εποχή!" *** Γιάννη μου, είδες τις ηλικίες τους; *** Πού να σας πάνε, μωρέ, που οι μισοί θα έχουν αποδημήσει μέχρι να γίνουν εκλογές; *** Αυτό που οι κωλόγεροι στήθηκαν καρτερικά στην ουρά για να ψηφίσουν πρόεδρο ενώ πριν πέντε μήνες βρίζανε στις ουρές των ΑΤΜ, πώς σας φαίνεται; *** Λοβέρδος: "Ακριβαίνουν τα φάμακα. Είναι ανίκανοι και ανάλγητοι." *** Ανδρέα, χτύπησες στο κεφάλι ή έκοψες τσιμούχα και χάνεις λάδια;

Βρεφοκρατούσα και Γλυκοφιλούσα. Για να ανανεώσετε το εικονοστάσι σας.

*** Αληθεύει ότι έφυγε κι ο Γιώργος Σαραντάκος από το Μέγκα; *** Γι' αυτό ήσαν τόσο υποτονικά τα ρεπορτάζ για την τιμή της γαλοπούλας; *** Αβροείμας, γονοπότης, καταπυγόσυνος, φίληβος, παρατετλιμένος. *** Καταλήξατε σε συμπέρασμα αν έπρεπε να γίνει το σύμφωνο συμβίωσης ή όχι; *** Εγώ εξέθεσα εγκαίρως τους προβληματισμούς μου αλλά, στο μεταξύ, μου δημιουργήθηκαν καινούργιες απορίες. *** Φερ' ειπείν: εγώ, που είμαι παντρεμένος κανονικά, α λα παλαιά, μπορώ να κάνω και ένα σύμφωνο συμβίωσης με τρίτο πρόσωπο (σερνικό ή θηλυκό, δεν έχει σημασία); *** Το γιατί είναι δικός μου λογαριασμός, δεν σας πέφτει λόγος. *** Άλλο: οι καλόγεροι, που δεν μπορούν να παντρευτούν, μπορούν να κάνουν σύμφωνο συμβίωσης; *** Έστω, σύμφωνο κοινοβίωσης; *** Αυτό που η εκκλησία έχει λόγο για το αν θα ζήσουν μαζί δυο άνθρωποι, δεν θα το καταλάβω ποτέ. *** Μαλακίων, ανδροβάτης, πυγοστόλος, κέλωρ, γυναικίας. *** Απορία: τα παιδιά των μονογονεϊκών οικογενειών δεν μεγαλώνουν με λάθος πρότυπο;

Λάκης Γαβαλάς, κουμπάρος με χιτώνα. Άπαιχτος;

*** Τί λέει επ' αυτού ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας; *** Αμβρόσιε, εσύ με τι πρότυπα μεγάλωσες και βγήκες και μισάνθρωπος και φασίστας; *** Ας όψεται εκείνο το σκουτί ο Καλλίνικος, ο πρώην Πειραιώς, που σ' έκανε σαν τα μούτρα του. *** Κορίτσια, μήπως να το ξαναδείτε αυτό που προσπαθείτε να γίνετε όσο πιο σέξυ μπορείτε για να βγείτε από το σπίτι; *** Σέξυ, σέξυ... σας βλέπει η ζωή και σας πάει γαμιώντας. *** Αυτόν τον χαμό που γίνεται παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς στα κωλάδικα, δεν θα τον καταλάβω ποτέ. *** Δηλαδή, ρεβεγιόν δίχως άφωνο ξέκωλο σε πίστα δεν γίνεται; *** Εγώ την έβγαλα τσέτουλα, με Παπαδόπουλο και στηνυγιασασρεπαιδιά. *** Άγια νύχτα σε προσμένουν με Καρρά οι χριστιανοί. *** Θηλυμίτρης, λάστρις, οπισθοβάτης, σαυρόπους, γλούτης. *** Πάντως, μ' αυτό το σύμφωνο συμβίωσης ανακαλύψαμε κάτι υποστηρικτές τού θεσμού τής οικογένειας εκεί που δεν τους περιμέναμε! *** Κι εσύ, ρε Θανάση, που έχεις οχτώ χρόνια εξωσυζυγική σχέση, από κοντά; *** Άσε πια εκείνους τους ορκισμένους εργένηδες, που ανατριχιάζουν στην ιδέα τού γάμου αλλά μαίνονται υπέρ του γάμου μεταξύ ομόφυλων.

Ευτυχισμένα χρόνια

*** Μακρυά από τον κώλο μας κι όπου θέλει ας μπει ένα πράμα. *** Τα λέω καλά, ρε Βαγγέλη; *** Ρε σεις, τραβάνε τον Γκίκα στον ανακριτή και δεν λέτε κουβέντα; *** Τι διάολο γίνεται μ' αυτούς τους υπουργούς οικονομικών; *** Μαράζι τό 'χω να ακούσω καλά λόγια για κάποιον. *** Μόνο για τον Τσοβόλα είχαμε πει δυο καλά λόγια (ας είναι καλά οι αντικειμενικές αξίες και οι μοναδικοί συντελεστές που εφάρμοσε) αλλά κι αυτόν στην φυλακή τον στείλανε. *** Σαύλος, πυγαίος, κοπραγωγός, εθελόπορνος, αΐτης. *** Πώς σας φαίνεται ο απύθμενος πλούτος κοσμητικών επιθέτων που διαθέτει από τα αρχαία χρόνια η ελληνική γλώσσα για τους άνδρες ομοφυλόφιλους; *** Επειδή δεν με παίρνει ο χώρος, αν θέλετε καμμιά τριακοσαριά ακόμη στείλτε μου e-mail. *** Όσοι χειροκροτήσατε το σύμφωνο συμβίωσης, πείτε μου τι γίνεται με το παιδί στην περίπτωση που ένα κανονικό ζευγάρι χωρίζει, η γυναίκα παίρνει το παιδί και μετά κάνει σύμφωνο συμβίωσης με την καλή της. *** Σας βάζω δύσκολα; *** Μωρέ, εγώ καλά τα βάζω, εσείς τα πήρατε για εύκολα. *** Και σούρατε κι ένα σωρό μπινελίκια σε όσους έλεγαν πως είναι δύσκολα. *** Αν στην πρώτη φωτογραφία αναγνωρίσατε στο πρόσωπο της κυρίας την βασίλισσα Ελισσάβετ, σίγουρα μαντέψατε ότι το μωρό είναι ο πρίγκηπας Κάρολος (τρομάρα του!). *** Η τελευταία φωτογραφία είναι από την εποχή που η Δέσποινα Βανδή δήλωνε ότι "ο Ντέμης είναι το απόλυτο αρσενικό". *** Γι' αυτό την έβαζε όπου έβρισκε, Δεσποινάκι μου. *** Ημιθήλεις, θηλάρσενοι, θηλύστολοι, πρωκτόσοφοι, σφίγκται αλλά και όλοι ανεξαιρέτως οι αναγνώστες έχετε τις καλύτερες ευχές μου επί ταις εορταίς. *** Χρόνια σας Πολλά! ***

Τα Χριστούγεννα του Παπαδιαμάντη

[Επειδή δεν νοούνται χριστούγεννα δίχως Παπαδιαμάντη, αποφάσισα να δημοσιεύσω σήμερα ένα διήγημα του Κώστα Βάρναλη, γραμμένο "εις ύφος Παπαδιαμαντικόν" (οι μυημένοι θα γνωρίζουν ότι ο Βάρναλης ήταν θαυμαστής τού Παπαδιαμάντη κι έχει γράψει κάμποσα κείμενα σε τέτοιο ύφος), όπου, μάλιστα, πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο κυρ-Αλέξανδρος. Ίσως, όμως, η επιλογή μου να οφείλεται σε κάποιον άρρητο, υποσυνείδητο λόγο επειδή, όπως κι εφέτος, "εκείνην την χρονιάν τα Χριστούγεννα έπεσαν Παρασκευήν". Το διήγημα περιλαμβάνεται στην συλλογή "Πεζός λόγος" (Κέδρος, 1986), μαζί με την "Αληθινή απολογία τού Σωκράτη" και άλλα διηγήματα.]

Μόσχα, 1959. Ο Κώστας Βάρναλης παραλαμβάνει το "Βραβείο Λένιν". Αριστερά ο Ιλιά Έρενμπουργκ.

Ο ουρανός έβρεχε διαρκώς λεπτόν νερόχιονον, ο γραίος αδιάκοπος εφύσα και ήτο ψύχος και χειμών τας παραμονάς των Χριστουγέννων του έτους… 

Ο κυρ Αλέξανδρος είχε νηστεύσει ανελλιπώς ολόκληρον το Σαρανταήμερον και είχεν εξομολογηθεί τα κρίματά του (Παπά-Δημήτρη το χέρι σου φιλώ!). Και αφού εγκαίρως παρέδωσε το χριστουγεννιάτικον διήγημά του εις την "Ακρόπολιν" και διέθεσεν ολόκληρον την γλίσχρον αντιμισθίαν του προς πληρωμήν του ενοικίου και των ολίγων χρεών του, γέρων ήδη κεκμηκώς υπό των ετών και της νηστείας, αποφεύγων πάντοτε την πολυάσχολον τύρβην, αλλά φιλακόλουθος πιστός, έψαλεν, ως συνήθως, με την βραχνήν και σπασμένην φωνήν του, πλήρη όμως ενθέου πάθους, ως αριστερός ψάλτης, εις το παρεκκλήσιον του Αγίου Ελισσαίου τας Μεγάλας Ώρας, σχεδόν από στήθους, και ότε επανήλθεν εις το πτωχικόν του δωμάτιον, δεν είχεν ακόμη φέξει.

Ήναψε το κηρίον του και τη βοηθεία του κηρίου (και του Κυρίου!) έβγαλε το υπόδημά του το αριστερόν, διότι τον ηνώχλει ο κάλος, και ημίκλιντος επί της πενιχράς στρωμνής του, πολλά ρεμβάζων και ουδέν σκεπτόμενος, ήκουε τας ορυγάς του κραταιού ανέμου και τους κρότους της βροχής και έβλεπε νοερώς τον πορφυρούν πόντον να ρήγνυται εις τους σκληρούς αιχμηρούς βράχους του νεφελοσκεπούς και χιονοστεφάνου Άθω.

Εκρύωνεν. Αλλά το καφενείον του κυρ Γιάννη του Αγκιστριώτη ήτο κλειστόν. Αλλά και οβολόν δεν είχε να παραγγείλει:

– Πάτερ Αβραάμ, πέμψον Λάζαρον! (ένα ποτηράκι ρακή ή ρώμι).

Εκείνην την χρονιάν τα Χριστούγεννα έπεσαν Παρασκευήν. Τόσον το καλύτερον. Θα νηστεύσει και πάλιν, ως το είχε τάμα να νηστεύει δια βίου κάθε Παρασκευήν δια να εξαγνισθεί ο αμαρτωλός δούλος του Θεού από το μέγα κρίμα της νεότητός του, που είδε τυχαίως από την κλειδαρότρυπαν την νεαράν του εξαδέλφην να γδύνεται.

Έκαμε τον σταυρόν του κι εσκεπάσθη με την διάτρητον βατανίαν του, όπως ήτο ντυμένος και με τα υποδήματα – πλην του αριστερού.

Και τότε ευρέθη εις την προσφιλήν του νήσον των παιδικών του χρόνων με τα ρόδιν' ακρογιάλια, τας αλκυονίδας ημέρας, τας χλοϊζούσας πλαγιάς, με τα κρίταμα, την κάππαριν και τας αρμυρήθρας των παραθαλασσίων βράχων και με τους απλούς παλαιούς ανθρώπους, θαλασσοδαρμένους ή ναυαγούς, ζωντανούς και κεκοιμημένους.

Και ήλθεν ο Χριστός με το τεθλιμμένον πρόσωπον, η Παναγία η Γλυκοφιλούσα με το λευκόν και ένθεον Βρέφος της, ο Άγιος Στυλιανός, ο φίλος και φρουρός των νηπίων, η Αγία Βαρβάρα και η Αγία Κυριακή με τους σταυρούς και τους κλάδους των φοινίκων εις τας χείρας, ο όσιος Αντώνιος και Ευθύμιος και Σάββας με τας γενειάδας και τα κομβοσχοίνιά των· και ήλθε και ο όσιος Μωϋσής ο Αιθίοψ, "άνθρωπος την όψιν και θεός την καρδίαν", η Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια κρατούσα εις τας χείρας το μικρόν της ληκύθιον, το περιέχον τα λυτήρια όλων των μαγγανειών και επωδών, ο Άγιος Ελευθέριος, η Αγία Μαρίνα και είτα ο Άγιος Γεώργιος και ο Άγιος Δημήτριος με τα χαντζάρια των, με τας ασπίδας και τους θώρακάς των – ολόκληρον το Τέμπλον του παρεκκλησίου της Παναγίας της Γλυκοφιλούσης εκεί επάνω εις τον βράχον τον μαστιζόμενον από θυέλλας και λαίλαπας και λικνιζόμενον από το πολυτάραχον και πολύρροιβδον κύμα....

Φέγγος εαρινόν και θαλπωρή διεχύθησαν εντός του υγρού δωματίου και ο κυρ Αλέξανδρος λησμονήσας τον κάλον του ανεσηκώθη να φορέσει και το αριστερόν του υπόδημα δια ν’ ασπασθεί ευλαβώς τους πόδας του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων.

Αλλ' η οπτασία εξηφανίσθη και ιδού ευρέθη εις τον Άι Γιάννην τον Κρυφόν, που εγιάτρευε τους κρυφούς πόνους κι εδέχετο την εξαγόρευσιν των κρυφών αμαρτιών. Πλήθος πιστών είχεν ανέλθει από την πολίχνην, ζωντανοί και συγχωρεμένοι, να παρακολουθήσουν την Λειτουργίαν, την οποία ετέλει ο παπά-Μπεφάνης βοηθούμενος από τον μπάρμπ’ Αναγνώστην τον Παρθένην.

Κατά περίεργον αντινομίαν των στοιχείων, ήτο καλοκαίρι κι η Λειτουργία είχε τελειώσει και ήτον δεν ήτον τρίτη πρωϊνή, ότε η αμφιλύκη ήρχισε να ροδίζει εις τον αντικρυνόν ζυγόν του βουνού.

Όλοι οι γείτονες, λάλοι και φωνασκοί, εκάθηντο κατά γης πέριξ εστρωμένης καθαράς οθόνης. Τέσσερ' αρνιά, τρία πρόβατα, δύο κατσίκια, αστακοουρές, κεφαλόπουλα καπνιστά της λίμνης, αυγοτάραχον και εγχέλεις αλατισμένοι, πίττες, κουραμπιέδες, μπακλαβάδες, πορτοκάλια και μήλα – όλα τα καλούδια, προϊόντα της μικρής και ωραίας νήσου, περιέμενον τους συνδαιτυμόνας.

– Καλώς ώρισες κυρ Αλέξαντρε, κάτσε κ' η αφεντιά σου, του είπεν η θεια η Αμέρσα.

Αλλά τι βλέπει γύρω του; Όλους τους ήρωας και τας ηρωίδας των Χριστουγεννιάτικων διηγημάτων του. Εκεί ήτον η θεια-Αχτίτσα, φορούσα καινουργή μανδήλαν και νέα πέδιλα, επιδεικνύουσα μετ' ευγνωμοσύνης το συνάλλαγμα των δέκα λιρών, το οποίον μόλις έλαβε από τον ξενητευμένον εις την Αμερικήν υιόν της. Δίπλα της εκάθητο κι ο Γιάννης ο Παλούκας, ο προσποιηθείς τον Καλλικάντζαρον την Παραμονήν των Χριστουγέννων και ληστεύσας τον Αγγελήν, τον Νάσον, τον Τάσον – όλα τα παιδιά τα οποία κατήρχοντο από την Επάνω ενορίαν, αφού είχαν ψάλει τα Κάλανδα. Εσηκώθη και παρέδωσεν εις τον κυρ Αλέξανδρον τας κλεμμένας πεντάρας -δεν είχε πως να μεθύσει και εορτάσει τα Χριστούγεννα εκείνην την χρονιάν (συχωρεμένος ας είναι!).

Ιδού κι ο Μπάρμπ' Αλέξης, ο Καλοκαιρής, που δεν είχεν ανάγκην του πορθμείου του Χάρωνος δια να πηδήσει εις τον άλλον κόσμον· είχε το ιδικόν του, υπόσαθρον πλοιάριον, αυτόχρημα σκυλοπνίχτην. Μαζί του ήτον κι ο σύντροφός του ο Γιάννης ο Πανταρώτας ο ναυτολογημένος ως Ιωαννίδης και διατελών εν διαρκεί απουσία κατά τας ώρας της εργασίας.

– Να φροντίσεις, του είπεν ο Πανταρώτας, να πάρω την σύνταξή μου!

Και λησμονών την ιερότητα της στιγμής εμούντζωσε το κενόν συνοδεύων την άσεμνον χειρονομίαν με την ασεμνοτέραν βλασφημίαν:

– Όρσε, κουβέρνο!

Εκεί ήτον κι ο Μπάρμπα-Διόμας, ευτυχής διότι εγλύτωσεν από το ναυάγιον και ερρόφησεν απνευστί επί του διασώσαντος αυτόν τρεχαντηρίου ολόκληρον φιάλην πλήρη ηδυγεύστου μαύρου οίνου δια να συνέλθει – ω πενιχρά αλλ' υπερτάτη ευτυχία του πτωχού!

Μια σπάνια φωτογραφία του 1906: Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης με τον φίλο του Γιάννη Βλαχογιάννη,
στο καφενεδάκι της Δεξαμενής, όπου σύχναζε ο κυρ-Αλέξανδρος.

Αλλ' ιδού έτρεξε να του σφίξη την χείρα και ο βοσκός ο Σταθ'ς του Μπόζα, του οποίου δύο αίγες είχον βραχωθή εις τον κρημνόν υπεράνω της αβύσσου, όπου έχαινεν ο πόντος και ήτο αδύνατον να σωθούν, αν δεν τον κατεβίβαζαν δια σχοινίου εις τον βράχον με κίνδυνον της ζωής του.

– Την Ψαρή την έχω τάξει ασημένια στην Παναγιά. Την Στέρφα (την άλλην αίγα) θα την σφάξω για σένα, να την φάμε.

Και η Ασημίνα του μαστρο-Στεφανή του βαρελά, με τας τέσσαρας κακοτυχισμένας θυγατέρας, την Ροδαυγή, την Ελένη, την Μαργαρώ και την Αφέντρα, η Ασημίνα, που την μίαν ημέραν εώρτασε τους γάμους της Αφέντρας με τον Γρηγόρη της Μονεβασάς και την άλλην ημέραν επένθησεν τον θάνατον του υιού της του Θανάση.

Τέλος, ω! της εκπλήξεως, ενεφανίσθη και ο έτερος εαυτός του, ο Αλέξανδρος Παπαδημούλης, ο πτωχαλαζών, ο ασχολούμενος εις έργα μη κοινώς παραδεδεγμένης χρησιμότητος!

Ο κυρ Αλέξανδρος ησθάνθη τύψεις, ότι έπλασεν όλους αυτούς τους ανθρώπους του λαού τόσον δυστυχείς και ταπεινούς ή τόσον αμαρτωλούς (ουδείς αναμάρτητος!) και τον εαυτόν του τόσον επηρμένον!...

Αλλά την στιγμήν εκείνην τον διέκοψεν η οκταόκαδος τσότρα, η περιφερομένη από χειρός εις χείρα. Δεν επρόλαβε να την εναγκαλισθή και ήχησαν τα λαλούμενα (βιολιτζήδες ντόπιοι και τουρκόγυφτοι με κλαρινέτα) και... εξύπνησεν.

Ποτέ ο κοσμοκαλόγηρος κυρ Αλέξανδρος δεν εξύπνησε τόσον χορτάτος, όσον εκείνην την αγίαν ημέραν, ο νήστις του Σαρανταημέρου και ο νήστις όλης της ζωής του – ζωήν να έχει!

Απλώς εξουσιαστική κλίκα

[Το ιστολόγιο φιλοξενεί σήμερα μια ενδιαφέρουσα ανάλυση του Πέτρου Γιώτη, από την εβδομαδιαία εφημερίδα "Κόντρα" (φ. 849, 19/12/2015), η οποία διανύει τον εικοστό της χρόνο και δεν έχει καμμιά σχέση με την πατσαβούρα "Kontra News" του Κουρή). Σημειώνω και πάλι ότι η αναδημοσίευση κάποιου άρθρου δεν σημαίνει αυτονόητα ότι συμφωνώ απολύτως με τις απόψεις που διατυπώνει ο συντάκτης του (χωρίς, βεβαίως, να αποκλείεται κάτι τέτοιο). Άλλωστε, η τελική εκτίμηση ανήκει στον αναγνώστη.]

Όταν το ΠαΣοΚ κέρδισε πανηγυρικά τις εκλογές και σχημάτισε την πρώτη κυβέρνησή του το 1981, είχε ήδη μια επταετία ορμητικής ανάπτυξης της επιρροής του στο επίπεδο των κοινωνικών οργανώσεων. Πλειοψηφούσε στα συνδικάτα του βιομηχανικού συνδικαλισμού, ανέβαζε συνεχώς την επιρροή του στα συνδικάτα του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ, είχε κερδίσει πολιτικά τη φτωχή και τη μεσαία αγροτιά, είχε γίνει πρώτη δύναμη στο φοιτητικό συνδικαλισμό, είχε κερδίσει δήμους στα μεγάλα προλεταριακά κέντρα. Μιλώντας πολιτικά, είχε καταφέρει να μεταφέρει υπό την επιρροή του ευρύτατα εργατικά και μικροαστικά στρώματα (συρρικνώνοντας διαρκώς τη δύναμη του Περισσού), ενώ χαρακτηριστικό από πολιτική άποψη είναι το γεγονός ότι κατάφερε να απορροφήσει και σημαντικές δυνάμεις από τις διάσπαρτες ομαδοποιήσεις του μαοϊκού ρεύματος, που ήταν αναμφισβήτητα το πιο αριστερό ρεύμα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, όταν και γνώρισε τη μεγαλύτερη ανάπτυξή του.

Όταν ο ΣυΡιζΑ άρχισε την ορμητική εκλογική του ανάπτυξη, από τα μέσα του 2011 και μετά, δε συγκέντρωνε κανένα απ' αυτά τα χαρακτηριστικά. Και δε βελτίωσε τις επιδόσεις του ούτε τα επόμενα χρόνια. Ετσι, είχαμε το φαινόμενο ο ΣυΡιζΑ να φουσκώνει εκλογικά, αλλά στις λεγόμενες κοινωνικές οργανώσεις να μην σημειώνει καμιά άξια λόγου άνοδο, ενώ το ΠαΣοΚ να συρρικνώνεται εκλογικά και ταυτόχρονα η κάθε είδους συνδικαλιστική γραφειοκρατία του να διατηρεί σχεδόν αλώβητες τις δυνάμεις της. Μάλιστα, αυτή η αστικοποιημένη γραφειοκρατία σε πολύ μικρό βαθμό πέρασε στον ΣυΡιζΑ, μην ακολουθώντας το δρόμο κάποιων μεσαίων στελεχών της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας που μεταπήδησαν στον ΣυΡιζΑ.

Το φαινόμενο αυτό αποτελεί καταρχάς αδιάψευστο μάρτυρα της πλήρους γραφειοκρατικοποίησης των οργανώσεων που εξέφραζαν το κοινωνικό κίνημα στο συνδικαλιστικό επίπεδο και της πλήρους κοινοβουλευτικοποίησης των πολιτικών διαδικασιών. Αν η λεγόμενη Μεταπολίτευση χαρακτηρίστηκε από μια έκρηξη πολιτικοποίησης, που συνοδεύτηκε από συμμετοχή σε συλλογικές διαδικασίες (με κυρίαρχο το ρεφορμιστικό στοιχείο, βεβαίως), οι πολιτικές αλλαγές την περίοδο της κρίσης πιστοποίησαν απλώς το «τέλος της μεταπολίτευσης», το οποίο είχε συντελεστεί αρκετά χρόνια πριν. Οι μαζικές συλλογικές διαδικασίες εξαφανίστηκαν, ο συνδικαλισμός κοινοβουλευτικοποιήθηκε πλήρως, οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες αστικοποιήθηκαν, οι εργαζόμενοι περιορίστηκαν στο ρόλο του ψηφοφόρου (είτε στα συνδικάτα, είτε στις τοπικές εκλογές, είτε στις βουλευτικές εκλογές).

Οι μαζικές κινητοποιήσεις των πρώτων χρόνων της κρίσης (διάρκειας περίπου μιας διετίας) έφεραν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Για να μιλήσουμε με κοινωνιολογικούς όρους, αντιπροσώπευαν περισσότερο αθροίσματα ατομικοτήτων (σε μεγάλη κλίμακα), παρά εκδηλώσεις οργανωμένων συλλογικοτήτων (έστω και με την πιο χαλαρή μορφή οργάνωσης). Γι' αυτό και δεν κατάφεραν να έχουν τη διάρκεια και την ένταση παλαιότερων κινητοποιήσεων (της περιόδου του αγωνιστικού ρεφορμισμού) ή να ξεπεράσουν  τα όρια που θέτει η αστική νομιμότητα. Είναι χαρακτηριστικές οι αντιλήψεις περί «μη βίας» που κυριάρχησαν στο κίνημα των «αγανακτισμένων», το πιο μαζικό κίνημα των τελευταίων χρόνων.

Το φαινόμενο ΣυΡιζΑ είναι αποτέλεσμα αυτής της κοινωνικά και πολιτικά παρακμιακής κατάστασης. Μια αδίστακτη πολιτική κλίκα κατάφερε να πλασαριστεί μέσα σ' αυτό το χάος και να εκτιναχτεί από το ψυχοβγαλτικό «μπαίνω - δεν μπαίνω στη Βουλή» σε πρώτη κοινοβουλευτική δύναμη. Από την άνοιξη του 2012, που αναδείχτηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση, μέχρι το Γενάρη του 2015, που σχημάτισε κυβέρνηση, ο ΣυΡιζΑ δεν κατάφερε ούτε το στόχο αύξησης των κομματικών του μελών, που η ηγεσία του έθεσε, να πιάσει, ούτε τις επιρροές του στο γραφειοκρατικοποιημένο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης και της αγροτιάς να ανεβάσει (μετά την αποχώρηση των Λαφαζανικών και τη δημιουργία της ΛαΕ, μάλιστα, έχασε και τα πλέον προβεβλημένα συνδικαλιστικά του στελέχη). Και βέβαια, αυτό που δεν κατάφερε την περίοδο της ορμητικής ανόδου του προς την εξουσία δεν υπάρχει περίπτωση να το καταφέρει από τώρα και μετά, που έχει η αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση, καθώς ο ΣυΡιζΑ έχει στιγματιστεί ανεξίτηλα ως μνημονιακή δύναμη.

Εχουμε, δηλαδή, τη δημιουργία μιας κοινοβουλευτικής φούσκας. Της μεγάλης φούσκας, γιατί υπάρχουν και μικρότερες, όπως τα κόμματα του Καμμένου, του Θεοδωράκη, ακόμα και του Λεβέντη. Μιας φούσκας που όσο γρήγορα φούσκωσε τόσο γρήγορα μπορεί να ξεφουσκώσει (μολονότι αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να προβλεφθεί ως προς τη χρονική της διάρκεια).

Η κλίκα που διοικεί τον ΣυΡιζΑ, όμως, εμφανίζεται να έχει άλλη γνώμη. Θεωρεί ότι έχει ξεκινήσει μια διαδικασία που στο τέλος της έχει το... σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, πρώτο βήμα για τον οποίο είναι η κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας και επόμενο βήμα η κατάκτηση της πραγματικής εξουσίας. Οπως είπε ο Τσίπρας μιλώντας στην τελευταία σύνοδο της ΚΕ του ΣυΡιζΑ, «είναι άλλο πράγμα η κυβέρνηση -και πλέον το γνωρίζουμε πολύ καλά, μετά από αρκετούς μήνες στη διακυβέρνηση του τόπου-, και άλλο η πολιτική εξουσία». Γι' αυτό έθεσε ως στόχο «να παίξει [ο ΣυΡιζΑ] πρωταγωνιστικό ρόλο και στη διαμόρφωση και την μετατόπιση των κοινωνικών συσχετισμών. Γιατί οι κοινωνικοί συσχετισμοί, όπως εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά στην Αριστερά, είναι το Α και το Ω στην προσπάθεια για τον μετασχηματισμό του κράτους και της οικονομίας». Οπως είπε, «πρέπει το κόμμα να έχει συνεχή και αυτόνομη παρουσία: Στα συνδικάτα και τις γειτονιές. Στα κινήματα και τους αγώνες. Στα καινοτόμα εγχειρήματα αλληλεγγύης και κοινωνικής οικονομίας. Στα σχολεία και στα Πανεπιστήμια. Στους χώρους δουλειάς. Ωστε να μπορεί να βρίσκεται εκεί όπου οι άνθρωποι δίνουν μάχες, η κοινωνία αγωνιά και μάχεται, ώστε να μπορεί να εξηγεί, να ενημερώνει αλλά και να ακούει. Να διδάσκει αλλά και να μαθαίνει».

Ακόμη και αν αγνοήσουμε την κατάσταση του οργανωμένου κοινωνικού κινήματος, που περιγράψαμε στην αρχή, απορεί κανείς πώς είναι δυνατόν ο κομματικός μηχανισμός του ΣυΡιζΑ να πετύχει τώρα, που ως κυβέρνηση βαθαίνει την πολιτική των Μνημονίων, αυτό που δεν κατάφερε να πετύχει μέχρι πριν ένα χρόνο, όταν ένα μεγάλο κομμάτι (σχετικά το μεγαλύτερο) του ελληνικού λαού είχε εναποθέσει τις ελπίδες του σ' αυτό το κόμμα. Εκείνη την περίοδο ο ΣυΡιζΑ έταζε στους πάντες τα πάντα, όμως το φούσκωμά του ήταν καθαρά εκλογικό. Σήμερα και στις μέρες που θ' ακολουθήσουν τι θα τάξει για να μπορέσει να διευρύνει την κοινωνική επιρροή του;

Αυτό που εύκολα μπορεί να σκεφτεί ακόμα και ένας αρχάριος της πολιτικής δεν μπορούν άραγε να το σκεφτούν αυτοί που απαρτίζουν την ΚΕ του ΣυΡιζΑ; Υπάρχει περίπτωση αυτό το κράμα παλιών ευρωαναθεωρητών, ξεσκολισμένων πασόκων και νεότερων πολιτικών χίπστερ να πείθεται από τις παραμυθένιες οραματικές ενατενίσεις που τους παρουσιάζει ο Τσίπρας; Να πιστεύουν, δηλαδή, ότι θ' αλλάξουν βαθμιαία την Ελλάδα, οδηγώντας την στο δρόμο του... σοσιαλιστικού μετασχηματισμού; Ακόμα κι αν υπάρχουν αφελείς που τρέφονται με τέτοια παραμύθια, αυτοί θα είναι ελάχιστοι. Οι πολλοί (για να μην πούμε όλοι) ξεκινούν από το μόνο πραγματικό γεγονός που μπορεί να τους εμπνεύσει: το κόμμα μας είναι στην εξουσία κι αυτό πρέπει να μας αφορά όλους και όχι μόνο ένα μικρό κύκλο κυβερνητικών, παρακυβερνητικών και κρατικών στελεχών.

Ο Πέτρος Γιώτης

Επειδή αυτό το γνωρίζει καλά και η ηγετική κλίκα, ο Τσίπρας φρόντισε να τους στείλει κωδικοποιημένο (αλλά ευανάγνωστο) το μήνυμα, ότι όλοι θα έχουν μερίδιο από τη νομή της εξουσίας: «Σε όλη αυτή την μεγάλη και ελπιδοφόρα αλλά ταυτόχρονα δύσκολη πορεία είναι ανάγκη το κόμμα μας να αναβαθμίσει την πολιτική παρουσία του και να κατοχυρώσει το ρόλο του. Και αυτός δεν μπορεί να είναι ένας ρόλος απλής παρακολούθησης του κυβερνητικού έργου και άσκησης κριτικής. Η κριτική είναι βεβαίως πάντοτε όχι απλώς καλοδεχούμενη, αλλά απαραίτητη. Ομως ο ρόλος του κόμματος δεν μπορεί να είναι ένας ρόλος παρακολουθητή των εξελίξεων. Το κόμμα πρέπει να αποκτήσει ρόλο συνυπευθυνότητας και οργανικής σύνδεσης με την Κυβέρνηση». Συμπλήρωσε, βέβαια, και τα καθιερωμένα: «Οχι για να γίνει κομμάτι του κράτους και συνδιαχειριστής της διαφθοράς και των πελατειακών δικτύων, όπως τα κόμματα του παλιού πολιτικού συστήματος. Αλλά για να διασφαλίσει τη διαμεσολάβηση της κυβέρνησης με την ίδια την κοινωνία. Με τις ανάγκες και τις προσδοκίες της κοινωνίας. Με τις βεβαιότητες και τις αμφιβολίες της κοινωνίας. Κυρίως, με τα κινήματα και τους θεσμούς της κοινωνίας».

Φυσικά, όλοι κράτησαν το μήνυμα ουσίας: κόμμα σε οργανική σύνδεση με την κυβέρνηση. Που σημαίνει βόλεμα ολόκληρης της εξουσιαστικής κλίκας, για να μπορέσει αυτή να παραμείνει ενωμένη και να παρατείνει τη νομή της εξουσίας. 


 -------------------
[Τηρήθηκαν πιστά η ορθογραφία, η στίξη και η μορφοποίηση του πρωτοτύπου. Επιλογή φωτογραφιών: Cogito ergo sum]

Ε.Ε.: Με τον ναζισμό, κρατάμε πισινή

Στις 4 Νοεμβρίου 2015 κατατέθηκε στα Ηνωμένα Έθνη, με πρωτοβουλία τής Ρωσσίας, μια πρόταση ψηφίσματος υπογεγραμμένη από 18 χώρες, ανάμεσα στις οποίες η Βόρεια Κορέα, η Μπουργκίνα Φάσο, η Βολιβία, η Βενεζουέλα κλπ. Η πρόταση έγινε στα πλαίσια ενός άξονα δράσεων του ΟΗΕ με θέμα την "εξάλειψη του ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας". Το ψήφισμα είχε ως τίτλο "Καταπολέμηση της εξύμνησης του ναζισμού και άλλων πρακτικών που συμβάλλουν στην ανάπτυξη σύγχρονων μορφών ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας και της σχετικής μισαλλοδοξίας" και καταχωρίστηκε με αύξοντα αριθμό A/C.3/69/L.56.

Με αναφορές στην Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και στην Δίκη τής Νυρεμβέργης, το ψήφισμα, μεταξύ άλλων:
- "κρούει τον κώδωνα του κινδύνου λόγω της εξάπλωσης σε πολλά μέρη του κόσμου των διαφόρων
εξτρεμιστικών πολιτικών κομμάτων, κινημάτων και ομάδων, συμπεριλαμβανομένων των νεο-Ναζί και των σκίνχεντ",
- "εκφράζει βαθιά ανησυχία για την εξύμνηση, σε οποιαδήποτε μορφή, του ναζιστικού κινήματος, του νεο-ναζισμού και των οργανώσεων πρώην μελών των Waffen SS, μεταξύ άλλων με την ανέγερση μνημείων και την οργάνωση δημόσιων εκδηλώσεων στο όνομα της εξύμνησης του ναζιστικού παρελθόντος, του ναζιστικού κινήματος και του νεο-ναζισμού, καθώς και με την αθώωση ή την προσπάθεια αθώωσης  όσων πολέμησαν εναντίον του αντχιτλερικού συνασπισμού ή συνεργάστηκαν με τους ναζί",
- "εκφράζει ανησυχία για τις επαναλαμβανόμενες προσπάθειες βεβήλωσης ή κατεδάφισης μνημείων που ανεγέρθηκαν στην μνήμη όσων αγωνίστηκαν ενάντια στον ναζισμό κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου",
- "εκφράζει βαθιά ανησυχία για την αύξηση του αριθμού των εδρών που καταλαμβάνονται από τους αντιπροσώπους των εξτρεμιστικών πολιτικών κομμάτων σε εθνικά και τοπικά κοινοβούλια μιας σειράς χωρών και περιοχών, καθώς και για το γεγονός ότι σε ορισμένες χώρες τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα συνεχίζουν να σχηματίζουν συμμαχίες μαζί τους".

Η εν λόγω πρόταση μπήκε για συζήτηση και στην ψηφοφορία τής 21ης Νοεμβρίου το ψήφισμα υιοθετήθηκε κατά πλειοψηφία. Υπέρ ψήφισαν 115 χώρες, κατά ψήφισαν 3 και άλλες 55 απείχαν από την ψηφοφορία. Στον πίνακα που ακολουθεί, προσέξτε την στάση που τήρησε κάθε χώρα: 

Με σκούρο κόκκινο έχω σημειώσει τις τρεις χώρες που απέρριψαν το ψήφισμα: ΗΠΑ, Καναδάς και Ουκρανία. Καμμία έκπληξη. Οι ΗΠΑ δεν έχουν υπερψηφίσει ποτέ μα ποτέ ψήφισμα καταδίκης οποιουδήποτε δικτατορικού, φασιστικού ή αυταρχικού καθεστώτος, εκτός από εκείνα όπου μια τέτοια στάση ευνοούσε τις επιδιώξεις τους (π.χ. Σαντάμ Χουσέιν στο Ιράκ, Μουαμμάρ Καντάφι στην Λιβύη κλπ). Ο Καναδάς παριστάνει την μετριοπαθή χώρα (πολύ περισσότερο τώρα με τον νεαρό και φέρελπι Τρυντώ στην πρωθυπουργία) αλλά μια ζωή ακολουθεί τις ΗΠΑ σαν σκυλάκι. Η δε Ουκρανία δεν ήταν ποτέ δυνατόν να εγκρίνει ψήφισμα κατά του ναζισμού αφού εκεί είναι οι ναζί στην εξουσία ενώ, λίγες μέρες αργότερα, η "ανεξάρτητη" δικαιοσύνη τής χώρας θα απαγόρευε την λειτουργία τού ουκρανικού κομμουνιστικού κόμματος.

Με γαλάζιο έχω σημειώσει τις χώρες της Ευρώπης που απείχαν από την ψηφοφορία. Εντελώς συμπτωματικά, απείχαν όλες! Δηλαδή, σχεδόν όλες, γιατί υπήρξε και μία ευρωπαϊκή χώρα που είχε το τσαγανό να συμμετέχει και να υπερψηφίσει. Την έχω σημειώσει με πράσινο και δεν είναι άλλη από την Σερβία. Φαίνεται πως οι περί πολλού έχοντες τα "δημοκρατικά ιδεώδη" ευρωταγοί μας είναι της άποψης ότι πρέπει να "κρατάμε μια πισινή" και να μη βιαζόμαστε να καταδικάσουμε τον ναζισμό, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Διάβολε, πώς να ταιριάξουμε μια τέτοια επιλογή με το χάιδεμα στους νεοναζί και με την Frontex; Άλλωστε, δεν κάνει να δυναμιτίσουμε τις -πολλά υποσχόμενες- σχέσεις μας με την Ουκρανία για ένα κωλοψήφισμα, έτσι δεν είναι;

Για να μπορέσετε να ξεχωρίσετε ευκολώτερα την μοναδική χώρα της Ευρώπης που στην κυβέρνησή της βρίσκεται αριστερό κόμμα, την σημείωσα με κόκκινο της φωτιάς, αν και ίσως θα έπρεπε να είχα επιλέξει το ροζ. Καμμία έκπληξη και εδώ. Σιγά μην έπαιρνε αποστάσεις ο ΣυΡιζΑ από την ενιαία ευρωπαϊκή στάση.

Τέλος, σημείωσα και δυο χώρες με αστερίσκο κι αυτές δεν είναι άλλες από τις δυο Κορέες. Rebuplic of Korea είναι η Νότια Κορέα, η καλή, η δημοκρατική, η χώρα της ελευθερίας. Democratic People's Republic of Korea είναι η Βόρεια Κορέα, η κακή, η κομμουνιστική, η δικτατορία τού Κιμ, που απειλεί την παγκόσμια ειρήνη με τα πυρηνικά της. Όλως παραδόξως, όμως, οι καλοί νοτιοκορεάτες απείχαν από την ψηφοφορία ενώ οι κακοί κομμουνιστές πήγαν και υπερψήφισαν το ψήφισμα...


Αν με ρωτήσετε ποια πρακτική αξία έχουν όλα τούτα, δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να απαντήσω ευθέως: καμμία. Έτσι κι αλλιώς, οι ισχυροί δεν έχουν κανένα πρόβλημα στο να γράψουν τον ΟΗΕ (όπου προΐσταται κατά παράδοση ένας αγαπημένος των ΗΠΑ) στα παλιά τους τα παπούτσια και να τον χρησιμοποιούν κατά πώς τους βολεύει κάθε φορά. Όμως, σε επίπεδο συμβολισμού, όλα έχουν την σημασία τους.

Ουκρανία, 2014: Η υφυπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ (*) ποζάρει ανάμεσα
στον εγκάθετο και υποστηριζόμενο από τους ναζί πρωθυπουργό Αρσένυ Γιάτσενυουκ (δεξιά)
και τον ηγέτη τού ναζιστικού κόμματος Σβόμποντα Όλεχ Τυάχνιμποκ (αριστερά).

Πριν από τρία χρόνια, η Ρωσσία είχε ξαναφέρει στον ΟΗΕ πρόταση ψηφίσματος με το οποίο καταδικαζόταν "κάθε προσπάθεια ηρωοποίησης του ναζισμού". Εκείνο το ψήφισμα είχε υπερψηφιστεί από 130 χώρες, το είχαν καταψηφίσει 3 (ΗΠΑ, Καναδάς, Παλάου - η Ουκρανία δεν είχε πέσει ακόμη στα χέρια των ναζί) και 54 απείχαν. Μαντέψτε... Πολύ σωστά μαντέψατε! Ανάμεσα σ' αυτές που απείχαν ήσαν όλες μα όλες οι χώρες τής Ευρώπης! Σε σχετικό κείμενο ("Ευρωανατριχίλες"), είχαμε σημειώσει τότε:

Ανάμεσα σ' αυτές τις 54 χώρες ήσαν και όλες οι χώρες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης!  Ό λ ε ς !!! Ακόμα κι αυτός ο βραχότοπος που λέγεται Ελλάδα, με τα Καλάβρυτά του, με τα Δίστομά του, με τις Καισαριανές του, με τις Κοκκινιές του, με τις Μέρλιν του, με τις Πίνδους του και με την κάθε καταματωμένη του σπιθαμή. Ακόμα κι αυτός. Για την ακρίβεια, όχι αυτός ο τόπος αλλά αυτοί που τον διαφεντεύουν, αυτά τα πολιτικά τσουτσέκια που προτιμούν να καταπιούν την γλώσσα τους παρά να αντιμιλήσουν στ' αφεντικά τους, αυτά τα πουλημένα τομάρια που μας παραμυθιάζουν με φούμαρα περί εθνικής περηφάνειας και εθνικής ομοψυχίας, αυτοί οι προδότες τού λαού που πασχίζουν να κρύψουν το αποκρουστικό πρόσωπο του "παραδείσου" που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτά τα ανερμάτιστα πολύσπαστα που δήθεν εκπροσωπούν τον λαό αλλά δεν εκπροσωπούν παρά την τάξη τους.

Το ότι τώρα η κυβέρνηση της χώρας είναι αριστερή ενώ τότε ήταν δεξιά δεν φαίνεται να άλλαξε και πολύ τα πράγματα. Εξακολουθούμε να κρατάμε πισινή με τον ναζισμό.


-----------------------------------------
(*) Για όσους δεν θυμούνται, εκείνη την εποχή οι ρώσσοι είχαν υποκλέψει τηλεφωνική συνομιλία τής Νούλαντ με τον πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Ουκρανία, κατά την διάρκεια της οποίας η απρόσεκτη υφυπουργός ξεστόμισε το βαρύγδουπο "να πάει να γαμηθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση".

Τετρακόσιες χιλιάδες νοματαίοι

Ρε, τι ήτανε τούτο, άγιες μέρες πού 'ρχονται, να μαζευτούνε τετρακόσιες χιλιάδες νοματαίοι να πάνε να ψηφίσουνε για να βγάλουνε πρόεδρο στη ΝουΔου, κάνοντας τα μεγάλια κεφάλια της μεγάλης ευρωπαϊκής δημοκρατικής παράταξης -και όχι συμπαράταξης- να ουρλιάξουν από χαρά, σε σημείο που πήραν φόρα κι ανέβηκαν να τραγουδήσουν στο αψηλότερο βουνό, να ακουστεί στην ερημιά το ξέσπασμά τους με την πεννιά, για να τ' ακούσουν κι εκείνοι οι μικρόψυχοι που είχαν στηθεί από το πρωί στις τηλεοράσεις και στο ίντερνετ περιμένοντας πώς και πώς σαν ωσαννά το χαρμόσυνο χαμπέρι ότι έπεσε η Βόδαφον και ματαξανακυρώθηκε η εκλογική διαδικασία που, ως γνωστόν, είναι η πεμπτουσία τής δημοκρατίας αλλά όσο περνούν τα χρόνια τόσο και περισσότερο χεσμένη την έχουν οι λογής-λογής ψηφοφόροι, οι οποίοι είναι τόσο στόκοι ώστε δεν καταλαβαίνουν ότι μπορεί οι πολιτικοί να κάνουν αμέτρητες μαλακίες όταν έρθουν στην εξουσία αλλά την πιο χοντρή μαλακία την κάνουν αυτοί οι ίδιοι που τους στέλνουν να ασκήσουν εξουσία, ακριβώς δηλαδή όπως κάνανε και χτες που μαζευτήκανε τετρακόσιες χιλιάδες νοματαίοι για να πάρουν ενεργά θέση ως προς το αν ο Κούλης είναι καλύτερος από τον Βαγγέλα ή αν ο Άδωνις είναι ανώτερος του Τζίτζι, κάνοντας όλους όσους έμειναν μακρυά από όλο τούτο το πανηγυράκι να κοιτάνε και να σταυροκοπιούνται.

Κινητοποιηθήκανε, λοιπόν,  τετρακόσιες χιλιάδες νοματαίοι, αποφασισμένοι να βροντοφωνάξουνε στον Αλέξη ότι το κόμμα που ίδρυσε ο εθνάρχης είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό, αν και αυτά τα περί ενότητας σάμπως και αμφισβητήθηκαν λιγάκι τις τελευταίες μέρες, από τότε που ανακλαδίστηκε ο Βούδδας και βγήκε χρησμός από Ραφήνα μεριά, κάνοντας τα μουστάκια τού Βαγγέλα να γελάσουν και τα κόντρα ξυρισμένα μάγουλα των αντιπάλων του να κοκκινήσουν από θυμό αλλά επειδή και οι τρεις είναι σοβαροί άνθρωποι και βάζουν πάνω απ' όλα το καλό της χώρας και αμέσως μετά το καλό της μεγάλης ευρωπαϊκής δημοκρατικής παράταξης -και όχι συμπαράταξης- αποφάσισαν να μη πουν κουβέντα και να καταπιούν την οργή τους, εκτός λίγο από τον Άδωνι που κάτι ψέλλισε για Ρουσόπουλους και Αντώναρους και για στημένες δημοσκοπήσεις, επειδή ήξερε ότι κάτι περίεργο συμβαίνει από κάτι πληροφορίες που του μετέφερε η Ευγενία και, όπως αποδείχτηκε, είχε δίκιο διότι οι υπολογισμοί λένε πως τελικά μάζεψε λιγώτερες από πενήντα χιλιάδες ψήφους, ποιός, αυτός που στην βήτα Αθηνών μαζεύει για πλάκα εβδομήντα χιλιάδες σταυρούς και που από την μεγάλη περιοδεία του σε όλη την Ελλάδα με το τροχόσπιτο είχε στεριώσει μέσα του την σιγουριά πως, αν όχι πρώτος, θα ήταν τουλάχιστον δεύτερος, ίδια με την σιγουριά που είχαν και οι άνθρωποι του Τζίτζι, ο οποίος ήθελε να μπει στο βιβλίο Γκίνες ως ο πρώτος στον κόσμο αρχηγός κόμματος που δεν θα μπορούσε να βγει βουλευτής, πλην όμως άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων άλλα δε θεοί κελεύουσιν και ο περιφερειάρχης έμεινε τρίτος και καταϊδρωμένος και πολύ τον συμπονώ, εφ' ω και δεν θα του αποκαλύψω ότι η θέση που ήθελε στο βιβλίο Γκίνες είναι κατειλημμένη από τον Ερντογάν, το κόμμα του οποίου κέρδισε τις εκλογές το 2002 αλλά ο Ρετζέπ Ταγίπ δεν έγινε πρωθυπουργός επειδή είχε πρόβλημα εκλογιμότητας, κάτι που έτσι κι αλλιώς βάζω στοίχημα ότι δεν σκέφτηκαν ούτε οι τετρακόσιες χιλιάδες νοματαίοι που πήγαν στις κάλπες ούτε όσοι έμειναν μακρυά από όλο τούτο το πανηγυράκι να κοιτάνε και να σταυροκοπιούνται.

Μαζευτήκανε, λοιπόν, τετρακόσιες χιλιάδες νοματαίοι κυριακάτικα και στείλανε τον Κυριάκο στον δεύτερο γύρο να κοντραριστεί με τον Βαγγέλα, αποδεικνύοντας ακόμη μια φορά ότι μόλις ο άνθρωπος βρεθεί μπροστά σε κάλπη παθαίνει κλακάζ και ξεχνάει, διότι πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι πάνω από εκατό χιλιάδες άνθρωποι διάλεξαν τον Κούλη για αρχηγό και ξέχασαν πως ο Κούλης ήταν εκείνος που ως υπουργός άνοιξε τον χορό των απολύσεων από το δημόσιο και λύσσαξε να προωθήσει τις αξιολογήσεις που θα πετάγανε άλλους τόσους στον δρόμο, άσχετα που δεν πρόλαβε, όπως ξέχασαν και κάτι παλιές ιστορίες με κάποια Ζήμενς κι όπως ξέχασαν ότι είναι γυιος του γκαντέμη και πίστεψαν πως ο γουρλομάτης θα αποδειχτεί γουρλής για την μεγάλη ευρωπαϊκή δημοκρατική παράταξη -και όχι συμπαράταξη- ακριβώς όπως είχαν πιστέψει για τον Γιωργάκη κάπου ένα εκατομμύριο άλλοι πριν κάμποσα χρόνια και τον έβγαλαν πρόεδρο του κόμματός τους ξεχνώντας ότι μέχρι τότε ζαβό τον ανεβάζανε και βλαμμένο τον κατεβάζανε ώσπου ήρθε η ώρα να βαρέσουνε τα κεφάλια τους στον τοίχο και αναρωτιέμαι γιατί λένε πως η ιστορία είναι ο καλύτερος δάσκαλος αφού κανένας δεν διδάσκεται απ' αυτήν, καθ' όσον δεν μπορεί να έχουν πάρει το παραμικρό δίδαγμα από την ιστορία οι τετρακόσιες χιλιάδες νοματαίοι που τσακιστήκανε κυριακάτικα να πάνε ψηφίσουν, κάνοντας όλους όσους έμειναν μακρυά από όλο τούτο το πανηγυράκι να κοιτάνε και να σταυροκοπιούνται.

Ψήφισαν, λοιπόν, τετρακόσιες χιλιάδες νοματαίοι και κάνανε τα μεγάλα κεφάλια της μεγάλης ευρωπαϊκής δημοκρατικής παράταξης -και όχι συμπαράταξης- να ξεχάσουνε ότι τότε που βγήκε πρόεδρος ο Αντώνης είχανε ψηφίσει οι διπλοί και να αλαλάξουνε από χαρά και κάνανε και κάποιους άλλους να μελαγχολήσουν στην σκέψη πως μάλλον δεν θα μαζεύονταν ούτε το ένα δέκατο αν ήταν για να διαδηλώσουν κατά των μέτρων που τους μαυρίζουν την ψυχή ή για να διαλαλήσουν την αγωνία τους για το μέλλον των παιδιών τους ή για να ζητήσουν δουλειά και περίθαλψη και παιδεία και ανθρωπιά, μιας και τέτοια πράγματα είναι πολύ λίγα για να ξεσηκώσουν τον κόσμο από τους καναπέδες και πού να πάρει ο διάολος σιγά μη σηκωθούνε να βγούνε στους δρόμους τετρακόσιες χιλιάδες νοματαίοι επειδή κάποιοι δεν έχουν τι να κάνουν και οργανώνουνε διαμαρτυρίες λες και είναι ποτέ δυνατόν να αλλάξει κάτι με τις διαμαρτυρίες και τις διαδηλώσεις αφού όλα είναι αποφασισμένα από πριν και χεστήκανε όλοι τους εκεί στην εξουσία για το τι λέει ο λαός, εκτός βέβαια από τον καινούργιο πρόεδρο της ΝουΔου που μπορεί να τα αλλάξει όλα έστω κι αν είναι προαποφασισμένα, όπως φαίνεται ότι πιστεύουν τετρακόσιες χιλιάδες νοματαίοι που πήγαν χτες στις κάλπες κάνοντας όλους όσους έμειναν μακρυά από όλο τούτο το πανηγυράκι να κοιτάνε και να σταυροκοπιούνται και να παραμιλάνε πως με τέτοια μυαλά ανάθεμα κι αν αλλάξει ποτέ κάτι...

...και κάνοντας κι εμένα να χάνω τα λόγια μου και να ξεχνάω να φτιάχνω προτάσεις και να βάζω τελείες, όπως ξέχναγε κι ο μεγάλος Ζοζέ ντε Σόουζα Σαραμάγκου και δεν φαντάζομαι να βρεθεί κανείς να πει ότι προσπαθώ να τον μιμηθώ γιατί δεν επιτρέπεται νά 'ρθουν οι γύφτοι να κρεμάσουν τα νταούλια τους εκεί όπου οι Κλέφτες κρεμάγανε τα καριοφίλια τους, άσχετα αν για μένα ο μεγάλος πορτογάλος συγγραφέας συνιστά ορόσημο στην σύγχρονη λογοτεχνία και άσχετα αν πιστεύω πως το "Περί φωτίσεως" πρέπει να το διαβάσουν όχι μόνο οι τετρακόσιες χιλιάδες νοματαίοι που πήγαν χτες στις κάλπες αλλά και όλοι όσοι έμειναν μακρυά από όλο τούτο το πανηγυράκι να κοιτάνε και να σταυροκοπιούνται.

Σαββατιάτικα (86) - τα μάγκικα

*** Μαγκιά, κλανιά, εξάτμιση, παπούτσι λουστρίνι και κώλο φινιστρίνι. *** Κωλόχαρτος: "Εγώ δεν φοβάμαι τον Λαζόπουλο και θέλω μια ΝΔ που να μη τον φοβάται επίσης." *** Γιασάν, ρε μάγκα Άδωνι! *** Μπάι δε γουέυ, έκανες μήνυση αυτουνού του αλήτη τού Λάκη που δεν σε άφησε να μιλήσεις στην παράστασή του; *** Κάτι τέτοια τσογλάνια, που προσβάλλουν τον αυριανό πρόεδρο της ΝουΔου και μεθαυριανό πρωθύ, θέλουν λιώσιμο με το τακούνι. *** Μα, να μας κάνουν τούμπες ο Αυτιάς, ο Παπαδάκης, ο Πρετεντέρης, η Σία, η Όλγα, ο Οικονόμου κι ο Χατζηνίκος και να μας προβοκάρει ο κωλόβλαχος ο λαρισαίος; *** Αλλά κι εσύ, βρε μπαγάσα, αυτό το "Βέμπω" που το βρήκες; *** Βέμπω, βέμπεις, βέμπει... και υπερσυντέλικος εβεβόμφειν, σαν το πέμπω; ***

Μόρφωση το παλληκάρι!

 Εντελαμαγκιέν ντε Βοτανίκ. *** Kωλόχαρτος: "Ο Χατζηνικολάου ρώτησε όλα όσα έπρεπε βάσει της δημοσιογραφικής δεοντολογίας χτες τον Πάνο Καμμένο. Δεν είναι τυχαία πρώτος." *** Άδωνι, σε χαρέμι να σε κλείναμε, τέτοιο γλείψιμο δεν θα έκανες, ρε μπαγάσα. *** Θύμωσε η Μιμή με την Μαργαρίτα κι έβγαλε καινούργιο βιβλίο. *** "Η οργή του Ανδρέα!" *** Να δω ποιο θα πουλήσει περισσότερο *** Εμένα μου φάνηκαν καλά και τα δυο. *** Τώρα διαβάζω το τελευταίο τού Σημίτη. *** Γιατί γελάτε, ρε; *** Δεν κατάλαβα, είναι καλύτερος ο Παπαδήμος που έγινε ακαδημαϊκός; *** Ήταν που ήταν για φτύσιμο η Γεροβασίλη, χόρεψε δημοσίως ζεϊμπέκικο κι έγινε για ροχάλες. *** Άντε να δω και τον Βαγγέλα να χορεύει τσιφτετέλι, να ξεράσω ώχρα, να τελειώνω. *** Όλη μέρα παλληκάρι και το βράδυ μαξιλάρι. *** Τελικά, καταλάβατε ποιος ξεπούλησε τα αεροδρόμια; *** Ο γκαβός που έκανε την συμφωνία ή ο Αλέξης που την επικύρωσε; *** Αυτός που κέρδισε τα 15,5 στο τζόκερ, έχει καταλάβει τι καζίκι έπαθε; ***

Κουίζ:  Σε ποιο κόμμα ανήκει σήμερα ο Βασίλης Οικονόμου;

15,5 μείον ο φόρος ίσον 12,4... διά 420 την εβδομάδα... θέλει 29.524 εβδομάδες, ήτοι 568 χρόνια για να τα φάει. *** Έτσι! Να σκάσεις, κερατά κωλόφαρδε! *** Σεραφείμ, μητροπολίτης Πειραιώς: "Παύω οποιαδήποτε σχέση με όποιον ψηφίσει το σύμφωνο συμβίωσης." *** Σεβασμιώτατε, το "ζμπούτσαμας" είναι ύβρις και απαιτεί εξομολόγησιν; *** Άνθιμος Θεσσαλονίκης: "Στην φύση δεν υπάρχει ομοφυλοφιλία." *** Παναγιώτατε, παραβλέπω ότι αυτό είναι ανακριβές και σας θυμίζω ότι στην φύση δεν υπάρχουν θρησκείες και παπάδες. *** Έκανε η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο. *** Αυτό το παράλληλο πρόγραμμα είναι κάτι σαν αυτό που λέμε παράλληλη σχέση; *** Ίσα για το πήδημα, δηλαδή, αλλά μη χαλάσουμε και το σπίτι μας; *** Αλέξη, αν κατάλαβα καλά, πήραμε πίσω το παράλληλο πρόγραμμα επειδή μας μυρίστηκαν τα συνεταιράκια, ε; *** Μωρή λουμπίνα, στη ζούλα ξηγιέσαι; *** Δεν παίρνεις παράδειγμα από το κουαρτέτο που είναι σπαθί; *** Θέλουν να μας πηδήξουν, μας το λένε και μας πηδάνε, δεν κρύβονται. *** Αϊβαλιώτης, στέλεχος ΛαΟΣ: "Με Αδωνι Γεωργιαδη η ΝΔ στον Αδη". *** Ωχ, θα κατηγορηθώ ότι συμπλέω με τους φασίστες τού Καρατζαφύρερ! ***

Μεγάλο σόι...

A propos, Κωστή, ξέρει ο πρόεδρος ότι έχεις πάρει διαζύγιο από τους τόνους; *** Εθνικόφρων και ατονικό δεν πάει, λεβέντη μου. *** Μάγκεψε ο παραγιός κι έβαλε το πίσω μπρος. *** Αυτό που οι δανοί αποφάσισαν να κατάσχουν ό,τι πολύτιμο κουβαλάνε οι πρόσφυγες ώστε να καλύψουν μέρος των εξόδων υποδοχής τους, πόσο έξυπνο! *** Αμ οι πολωνοί, που αποφάσισαν να τους βάζουν να δουλεύουν τζάμπα για να ξοφλήσουν την υποχρέωση; *** Προοδευμένοι ευρωπαίοι, ρε σεις, όχι βλαχαδερά βαλκάνιοι σαν εμάς. *** Αλήθεια, είναι σίγουρο ότι η δουλεία έχει καταργηθεί στον δυτικό κόσμο; *** Γεροβασίλη: "Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν άβατα." *** Όλγα, γδύσου, ξάπλω κι έφτασα για ένα αβάτεμα. *** Με μουσική υπόκρουση βαρύ ζεϊμπέκικο, παρακαλώ. *** Τζιτζιφιόγκος: "Μετά την εκλογή μου θα ορίσω 2 αντιπροέδρους." *** Μετά την ποιά, Απόστολε; *** Έχεις χιούμορ, βρε μπαγάσα. *** Πιπέρωσε τα μπρόκολα να κλάσει ο πεθαμένος. *** Μήπως μάθατε αν στην προχτεσινή διαδήλωση των συνταξιούχων συμμετείχε και η Φώφη; *** Πορτοσάλτε: "Όλοι ξέρουν πως αυτό που λείπει στον Γεωργιάδη είναι το δημόσιο βήμα για να πει αυτά που θέλει." *** Αρούλη, τί πίνεις και δεν μας δίνεις; *** iefimerida: "Ο γερμανός πρέσβης ζήτησε και είδε τον Λεβέντη - Του ζήτησε να μπει στην κυβέρνηση". *** Ότι, δηλαδή, ζητάει ο Αλέξης από τον Λεβέντη να μπει στην κυβέρνηση και, επειδή εκείνος αρνείται, έβαλε τους γερμανούς να τον πιέσουν; *** Παναγία μου, ούτε σε ταινία τού Βέγγου δεν συμβαίνουν αυτά. *** Το ενδεχόμενο να τις έφαγε ο Οικονόμου επειδή είχε πάει για φαΐ την ώρα που έπαιζε ο Λάκης, το εξετάσαμε; *** Οικονόμου, μετά τις μάπες: "Δεν μπορούν να αμφισβητούν το δικαίωμα ενός ανθρώπου να κάτσει να πιει ένα κρασί."

Ευτυχισμένα χρόνια

*** Βασιλάκη, ξέρεις πόσες εκατοντάδες χιλιάδες θέλουν να κάτσουν να πιουν ένα κρασί αλλά κάτι γαμημένοι σαν εσένα τους το έχουν απαγορεύσει; *** Μαγκιά δεν είναι να βαράς χωρίς να σε βαράνε, μαγκιά είναι να αγαπάς χωρίς να σ' αγαπάνε. *** Συγγνώμη για τα μάγκικα αλλά με Βαγγέλα και Άδωνι αύριο στην κόντρα, μου βγήκαν αυθόρμητα. *** Κωνσταντινόπουλος, βουλευτής ΠαΣοΚ: "Η κυβέρνηση κάνει σάτιρα και ο Λαζόπουλος πολιτική." *** Εσείς, Οδυσσέα, παραμένετε κολλημένοι με την τραγωδία, ε; *** Νομίζω πως δεν πρέπει να δυσκολευτήκατε να αναγνωρίσετε στην πρώτη φωτογραφία τον αγαπημένο μας αρχιτραπεζίτη Γιάννη Στουρνάρα. *** Το ίδιο εύκολα πρέπει να αναγνωρίσατε στην τελευταία φωτογραφία τον Κώστα Καραμανλή (ΝΔ) στο κέντρο, τον Γιάννη Σουλαδάκη (ΠαΣοΚ) πίσω του και τον Ορέστη Κολοζώφ (ΚΚΕ) στο δεξί άκρο ενώ δεν φαίνεται αλλά είναι κάπου δίπλα και ο Μίμης Ανδρουλάκης (Συνασπισμός). *** Το ενσταντανέ είναι από εκδήλωση που έγινε στο Ειρήνης και Φιλίας το 1993 για τον εμφύλιο στην Γιουγκοσλαβία. *** Το "ευτυχισμένα χρόνια" δεν πάει στον εμφύλιο, πάει στο ότι τους βλέπουμε να κάνουν κάτι όλοι μαζί. *** Μη ξεχνάτε: αύριο ψηφίζουμε για πρόεδρο ΝΔ! *** Τι αμαρτίες πληρώνω, θεέ μου; *** Εμάγκεψαν οι πέρδικες και ροβολούν στα πλάγια. *** Καλό σας βράδυ. ***