Μέχρι χτες δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του. Χάρη στον καπιταλισμό, όμως, σήμερα τον έχει μάθει πια ολόκληρος ο πλανήτης. Πολλοί ισχυρίζονται ότι μέσα σε μια μέρα κατάφερε να γίνει ο πλέον μισητός άνθρωπος του κόσμου. Κι όμως, στα 32 του χρόνια ο Μάρτιν Σκρέλι δεν έκανε τίποτε άλλο εκτός από το να συμπεριφέρεται ως συνεπής καπιταλιστής και είμαι σίγουρος πως ο Μίλτον Φρήντμαν, αν ζούσε, θα του έδινε πολλά συγχαρητήρια.
Τον περασμένο Αϋγουστο, λοιπόν, ο Σκρέλι διέθεσε, μέσω της εταιρείας του Turing, 55 εκατομμύρια δολλάρια και αγόρασε από την Impax Laboratories τα δικαιώματα του φαρμάκου Daraprim. Το εν λόγω φάρμακο περιέχει την δραστική ουσία πυριμεθαμίνη, η οποία καταπολεμά μεταξύ άλλων και την τοξοπλάσμωση, μια ασθένεια που μεταδίδεται κυρίως με την τροφή και προσβάλλει εύκολα όσους έχουν αδυνατισμένο ανοσοποιητικό σύστημα. Με απλά λόγια, το Daraprim είναι ένα φάρμακο άκρως απαραίτητο σε όσους πάσχουν από aids.
Για να καταλάβουμε τα παρακάτω, ας σημειώσουμε μια μικρή λεπτομέρεια. Η πυριμεθαμίνη βγήκε στην αγορά το 1953. Αυτό σημαίνει ότι η πατέντα τού φαρμάκου έχει λήξει προ πολλού και τώρα πλέον μπορεί να το παράξει όποιος θέλει, χωρίς να πληρώνει δικαιώματα. Όμως, αυτό το "όποιος θέλει" σημαίνει στον καπιταλισμό υψηλό ανταγωνισμό, άρα χαμηλή τιμή, άρα χαμηλά κέρδη. Έτσι, παρ' ότι το φάρμακο βγήκε "εκτός πατέντας" και μπορεί να το παράξει όποιος θέλει, η μόνη που το παρήγαγε ήταν η Impax αλλά κι αυτή το πούλησε στον Σκρέλι. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι όποια φαρμακευτική εταιρεία σέβεται τον εαυτό της ασχολείται μόνο με πατενταρισμένα φάρμακα.
Ας επιστρέψουμε, όμως, στην ιστορία μας. Αυτό το άκρως απαραίτητο σε πολλά εκατομμύρια ανθρώπους φάρμακο έχει κόστος παραγωγής κάτω από ένα δολλάριο το χάπι και μέχρι τον περασμένο Αύγουστο πουλιόταν προς 13,5 δολλάρια. Όμως, ο Σκρέλι δεν πλήρωσε 55 εκατομμύρια για να πουλάει χάπια προς 13,5 δολλάρια. Έτσι αποφάσισε να κάνει μια μικρή αύξηση στην τιμή του Daraprim κατά... 5.555%. Το χάπι που κοστίζει λιγώτερο από ένα δολλάριο, πουλιέται πλέον αντί εφτακοσίων πενήντα δολλαρίων!
Ξέσπασε σάλος. Η Εταιρεία Μολυσματικών Νόσων των ΗΠΑ έστειλε μία επιστολή στην Turing, ζητώντας να αναθεωρήσει την απόφασή της για την αύξηση της τιμής του φαρμάκου, την οποία χαρακτήρισε ως "άδικη για πολλές ευπαθείς κατηγορίες ασθενών" και προτρέποντάς τη να εφαρμόσει μία "δίκαιη και λογική στρατηγική τιμών". Ακόμη και η Χίλλαρυ Κλίντον αναγκάστηκε να σχολιάσει την αύξηση της τιμής τού φαρμάκου ως "εξωφρενική".
Ο Σκρέλι απάντησε με πολλούς τρόπους στους επικριτές του. Κατ' αρχάς, έγραψε στο τουίττερ: "Φαίνεται ότι τα μέσα ενημέρωσης άρχισαν ξαφνικά να με δείχνουν με το δάχτυλο. Έτσι, τους δείχνω κι εγώ ένα δάχτυλο, αλλά ούτε τον δείκτη μου ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι". Μάλιστα δε, συνόδεψε αυτή την ανάρτησή του με το τραγούδι τού Έμινεμ "The way I am (έτσι είμαι εγώ)". Ο σάλος που ξέσπασε, υποχρέωσε τον Σκρέλι να μετατρέψει τον λογαριασμό του σε private, ώστε να έχουν πρόσβαση μόνο όσοι εκείνος επιλέγει.
Στην συνέχεια, παραχώρησε τηλεοπτική συνέντευξη όπου υποστήριξε ότι και στα 750 δολλάρια, το χάπι είναι υποτιμημένο. Δήλωσε, επίσης, ότι έπρεπε να αυξήσει την τιμή του φαρμάκου διότι η εταιρεία του πρέπει να ζήσει και για να ζήσει πρέπει να έχει κέρδη. Βέβαια, δεν παρέλειψε να προσθέσει ότι δεν προτίθεται να αφήσει δίχως φάρμακο όποιον δεν έχει να πληρώσει αλλά ξέχασε να εξηγήσει το πώς μπορεί να γίνει αυτό. "Σκοπός μου είναι να βοηθήσω όσο περισσότερους ανθρώπους μπορώ", συμπλήρωσε ο Σκρέλι, "αλλά πρέπει να βγάλω κι εγώ κάποιο κέρδος".
Εννοείται ότι, παρά τον κακό χαμό που έχει ξεσπάσει παγκοσμίως, ο Σκρέλι δεν άλλαξε γνώμη και το Daraprim εξακολουθεί να πουλιέται προς 750 δολλάρια το χάπι.
Όμως, δεν είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται τέτοιο φαινόμενο με τις τιμές των φαρμάκων. Το 2012, η τιμή τού γνωστού μας Digoxin (πανάρχαιο αλλά αναντικατάστατο φάρμακο για καρδιοπαθείς) δεκαπλασιάστηκε μέσα σε μια νύχτα (1,1 δολλάρια το χάπι από 0,11) ενώ το 2013, το Pravastatin (απαραίτητο σε όσους έχουν υψηλή χοληστερόλη) απογειώθηκε από τα 27 δολλάρια στα 196.
Αλλά το πιο κραυγαλέο παράδειγμα της όλης ιστορίας, ακόμη πιο κραυγαλέο από το Daraprim, είναι αυτό που έγινε με το παμπάλαιο αντιβιοτικό Doxycycline Hyclate. Όπως προκύπτει από επίσημο έγγραφο του Κονγκρέσσου των ΗΠΑ, μεταξύ Οκτωβρίου 2013 και Απριλίου 2014, η τιμή του εν λόγω φαρμάκου ανέβηκε από 20 σε... 1.849 δολλάρια! Αύξηση 8.281% σε έξι μήνες!
Για να μη κουράζω τον αναγνώστη, σταματώ εδώ (αν και το θέμα έχει "πολύ ψωμί" ακόμη) με μια τελευταία σκέψη. Όπως προαναφέραμε, υποτίθεται ότι η έξοδος ενός φαρμάκου από την πατέντα του πρέπει να ρίχνει κατακόρυφα την τιμή του. Φαίνεται, όμως, ότι στον καπιταλισμό (όπου το μόνο που μετράει είναι το κέρδος ενώ ο άνθρωπος εκτιμάται μόνον ως φτηνή εργατική δύναμη) υπάρχουν πολλά κόλπα για να βγάλει κανείς από την μύγα σπλήνα. Η τακτική των φαρμακευτικών εταιρειών να μην ασχολούνται με τα εκτός πατέντας φάρμακα, κάνοντας η μια πλάτες στην άλλη (πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το φαινόμενο να παράγει μόνο μία εταιρεία Daraprim, μόνο μία εταιρεία Doxycycline κλπ;) και αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στους κερδοσκόπους, είναι χαρακτηριστική.
Τον περασμένο Αϋγουστο, λοιπόν, ο Σκρέλι διέθεσε, μέσω της εταιρείας του Turing, 55 εκατομμύρια δολλάρια και αγόρασε από την Impax Laboratories τα δικαιώματα του φαρμάκου Daraprim. Το εν λόγω φάρμακο περιέχει την δραστική ουσία πυριμεθαμίνη, η οποία καταπολεμά μεταξύ άλλων και την τοξοπλάσμωση, μια ασθένεια που μεταδίδεται κυρίως με την τροφή και προσβάλλει εύκολα όσους έχουν αδυνατισμένο ανοσοποιητικό σύστημα. Με απλά λόγια, το Daraprim είναι ένα φάρμακο άκρως απαραίτητο σε όσους πάσχουν από aids.
Για να καταλάβουμε τα παρακάτω, ας σημειώσουμε μια μικρή λεπτομέρεια. Η πυριμεθαμίνη βγήκε στην αγορά το 1953. Αυτό σημαίνει ότι η πατέντα τού φαρμάκου έχει λήξει προ πολλού και τώρα πλέον μπορεί να το παράξει όποιος θέλει, χωρίς να πληρώνει δικαιώματα. Όμως, αυτό το "όποιος θέλει" σημαίνει στον καπιταλισμό υψηλό ανταγωνισμό, άρα χαμηλή τιμή, άρα χαμηλά κέρδη. Έτσι, παρ' ότι το φάρμακο βγήκε "εκτός πατέντας" και μπορεί να το παράξει όποιος θέλει, η μόνη που το παρήγαγε ήταν η Impax αλλά κι αυτή το πούλησε στον Σκρέλι. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι όποια φαρμακευτική εταιρεία σέβεται τον εαυτό της ασχολείται μόνο με πατενταρισμένα φάρμακα.
 |
| Ο Μάρτιν Σκρέλι εξηγεί: "Στα 750 δολλάρια το χάπι, το φάρμακο παραμένει υποτιμημένο"... |
Ας επιστρέψουμε, όμως, στην ιστορία μας. Αυτό το άκρως απαραίτητο σε πολλά εκατομμύρια ανθρώπους φάρμακο έχει κόστος παραγωγής κάτω από ένα δολλάριο το χάπι και μέχρι τον περασμένο Αύγουστο πουλιόταν προς 13,5 δολλάρια. Όμως, ο Σκρέλι δεν πλήρωσε 55 εκατομμύρια για να πουλάει χάπια προς 13,5 δολλάρια. Έτσι αποφάσισε να κάνει μια μικρή αύξηση στην τιμή του Daraprim κατά... 5.555%. Το χάπι που κοστίζει λιγώτερο από ένα δολλάριο, πουλιέται πλέον αντί εφτακοσίων πενήντα δολλαρίων!
Ξέσπασε σάλος. Η Εταιρεία Μολυσματικών Νόσων των ΗΠΑ έστειλε μία επιστολή στην Turing, ζητώντας να αναθεωρήσει την απόφασή της για την αύξηση της τιμής του φαρμάκου, την οποία χαρακτήρισε ως "άδικη για πολλές ευπαθείς κατηγορίες ασθενών" και προτρέποντάς τη να εφαρμόσει μία "δίκαιη και λογική στρατηγική τιμών". Ακόμη και η Χίλλαρυ Κλίντον αναγκάστηκε να σχολιάσει την αύξηση της τιμής τού φαρμάκου ως "εξωφρενική".
Ο Σκρέλι απάντησε με πολλούς τρόπους στους επικριτές του. Κατ' αρχάς, έγραψε στο τουίττερ: "Φαίνεται ότι τα μέσα ενημέρωσης άρχισαν ξαφνικά να με δείχνουν με το δάχτυλο. Έτσι, τους δείχνω κι εγώ ένα δάχτυλο, αλλά ούτε τον δείκτη μου ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι". Μάλιστα δε, συνόδεψε αυτή την ανάρτησή του με το τραγούδι τού Έμινεμ "The way I am (έτσι είμαι εγώ)". Ο σάλος που ξέσπασε, υποχρέωσε τον Σκρέλι να μετατρέψει τον λογαριασμό του σε private, ώστε να έχουν πρόσβαση μόνο όσοι εκείνος επιλέγει.
Στην συνέχεια, παραχώρησε τηλεοπτική συνέντευξη όπου υποστήριξε ότι και στα 750 δολλάρια, το χάπι είναι υποτιμημένο. Δήλωσε, επίσης, ότι έπρεπε να αυξήσει την τιμή του φαρμάκου διότι η εταιρεία του πρέπει να ζήσει και για να ζήσει πρέπει να έχει κέρδη. Βέβαια, δεν παρέλειψε να προσθέσει ότι δεν προτίθεται να αφήσει δίχως φάρμακο όποιον δεν έχει να πληρώσει αλλά ξέχασε να εξηγήσει το πώς μπορεί να γίνει αυτό. "Σκοπός μου είναι να βοηθήσω όσο περισσότερους ανθρώπους μπορώ", συμπλήρωσε ο Σκρέλι, "αλλά πρέπει να βγάλω κι εγώ κάποιο κέρδος".
Εννοείται ότι, παρά τον κακό χαμό που έχει ξεσπάσει παγκοσμίως, ο Σκρέλι δεν άλλαξε γνώμη και το Daraprim εξακολουθεί να πουλιέται προς 750 δολλάρια το χάπι.
Όμως, δεν είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται τέτοιο φαινόμενο με τις τιμές των φαρμάκων. Το 2012, η τιμή τού γνωστού μας Digoxin (πανάρχαιο αλλά αναντικατάστατο φάρμακο για καρδιοπαθείς) δεκαπλασιάστηκε μέσα σε μια νύχτα (1,1 δολλάρια το χάπι από 0,11) ενώ το 2013, το Pravastatin (απαραίτητο σε όσους έχουν υψηλή χοληστερόλη) απογειώθηκε από τα 27 δολλάρια στα 196.
Αλλά το πιο κραυγαλέο παράδειγμα της όλης ιστορίας, ακόμη πιο κραυγαλέο από το Daraprim, είναι αυτό που έγινε με το παμπάλαιο αντιβιοτικό Doxycycline Hyclate. Όπως προκύπτει από επίσημο έγγραφο του Κονγκρέσσου των ΗΠΑ, μεταξύ Οκτωβρίου 2013 και Απριλίου 2014, η τιμή του εν λόγω φαρμάκου ανέβηκε από 20 σε... 1.849 δολλάρια! Αύξηση 8.281% σε έξι μήνες!
 |
| Fox News. Ο Μάρτιν Σκρέλι επιμένει ότι το φάρμακο "δεν είναι καθόλου ακριβό" και ο δημοσιογράφος Eric Bolling τον υπερασπίζεται: "Ακούγεται ως μπίζνες..." (από το youtube) |
Για να μη κουράζω τον αναγνώστη, σταματώ εδώ (αν και το θέμα έχει "πολύ ψωμί" ακόμη) με μια τελευταία σκέψη. Όπως προαναφέραμε, υποτίθεται ότι η έξοδος ενός φαρμάκου από την πατέντα του πρέπει να ρίχνει κατακόρυφα την τιμή του. Φαίνεται, όμως, ότι στον καπιταλισμό (όπου το μόνο που μετράει είναι το κέρδος ενώ ο άνθρωπος εκτιμάται μόνον ως φτηνή εργατική δύναμη) υπάρχουν πολλά κόλπα για να βγάλει κανείς από την μύγα σπλήνα. Η τακτική των φαρμακευτικών εταιρειών να μην ασχολούνται με τα εκτός πατέντας φάρμακα, κάνοντας η μια πλάτες στην άλλη (πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το φαινόμενο να παράγει μόνο μία εταιρεία Daraprim, μόνο μία εταιρεία Doxycycline κλπ;) και αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στους κερδοσκόπους, είναι χαρακτηριστική.
Ρε συ Θοδωρή, επειδή μάλλον κάτι δεν κατάλαβα, γιατί δεν πάει κάποια άλλη εταιρεία να παράξει το φάρμακο με χαμηλότερη τιμή; Βασίλης
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Βασίλης
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα πάει! Αν η τιμή μείνει εκεί, θα πάει. Λίγος χρόνος χρειάζεται. Υπάρχουν πάντοτε κάποια νομικά θεματάκια που πρέπει να τακτοποιηθούν.
Το φάρμακο είχε τζίρο 9,9 εκ δολ. / χρόνο. Οπότε κανονικά θα έκανε απόσβεση σε μια πενταετία. Με αύξηση 5,555% θα χρειαστεί ένα μήνα να κάνει απόσβεση και θα βγάλει και μερικά εκατ. κέρδος μέχρι να πάρουν άδειες οι ανταγωνιστές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί να είναι μακάβριο ότι μιλάμε για ανθρώπινες ζωές στο βωμό του κέρδους, αλλά ο καπιταλισμός δεν έχει πρόσωπο και ηθική. Η ανατριχίλα βέβαια στο σχόλιο του μακελάρη "...διότι η εταιρεία του πρέπει να ζήσει και για να ζήσει πρέπει να έχει κέρδη..." πραγματικά με ξεπερνά.
"παράξει", "παράξει" και δώσε του "παράξει"… "παραγάγει" είναι το σωστό βρε παιδιά, μη γίνουμε και Σαραντάκοι δηλαδή…
ΑπάντησηΔιαγραφήπεραστικός
Αγαπητέ "περαστικέ", αυτό το "παραγάγει" τί τύπος είναι; Τί χρόνος; Τί έγκλιση; Το "παράξει" μπορώ να σου πω, αν θες.
ΔιαγραφήΔεν θέλω να γίνω Σαραντάκος. Και Θόδωρος που είμαι, καλά είμαι.
Οι φιλελεύθεροι θα πουν δεν υπάρχει πρόβλημα, να παραχθεί το φάρμακο και από άλλη εταιρεία και θα πέσει η τιμή και η ποιότητα θα ανέβει και όλα καλά. Η ελεύθερη αγορά θα λύσει το πρόβλημα. Δεν βλέπω το πρόβλημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτός είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε που λέει και ο Μπογιοπουλος, το αστείο μέσα σε όλα αυτά είναι ότι παρ όλο ότι τον ζούμε στο πετσί μας με τον ένα η άλλο τρόπο ακόμα και τώρα συνεχίζουμε να τον έχουμε Θεό.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Thumomenos, αυτό συμβαίνει επειδή θέλουμε να έχουμε κάποιον θεό, δηλαδή κατά βάθος δε θέλουμε ελευθερία όσο κι αν το κρύβουμε, και επειδή θέλουμε ο θεός αυτός να είναι και υλικός - δηλαδή να έχει επίδραση στην πραγματική ζωή. (Γι αυτό και κάναμε θεό το χρήμα)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοίτα να δεις Θοδωρή, επειδή σε διαβάζω χρόνια και τα ελληνικά σου είναι εξαίρετα, μπήκα στον πειρασμό να διορθώσω μια παραφασάδα που δεν είναι σίγουρα αποκλειστικά δική σου αλλά δια της επαναλήψεως —η επανάληψη δεν είναι μόνο μητέρα της μάθησης, αλλά και της βλακείας, αν το επαναλαμβανόμενο είναι λανθασμένο— τείνει κακώς να καθιερωθεί. Ακολουθούν ορισμένα δασκαλίστικα κι ενδεχομένως μονότονα και πληκτικά, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Λοιπόν το ρήμα άγω, του όποιου σύνθετο είναι το παράγω, έχει δύο θέματα: το ενεστωτικό αγ- και το αοριστικό αγαγ-. Απ’ αυτά σχηματίζονται ανάλογα με το αν εκφράζουν τη διάρκεια ή το στιγμιαίο, με τις αντίστοιχες, εννοείται, μεταβολές, όλοι οι υπόλοιποι τύποι του ρήματος. Βέβαια το αοριστικό θέμα αγαγ- δεν είναι ομαλό γιατί σχηματίστηκε κατ’ εξαίρεση με αττικό αναδιπλασιασμό που κατά κανόνα παρατηρείται στον αρχαίο ελληνικό παρακείμενο κι όχι στον αόριστο, δηλαδή εκεί που περιμέναμε έναν σιγματικό αόριστο *ήξα βγήκε το ήγαγον. Τι να κάνουμε, η γλώσσα έχει και τα ανώμαλα ρήματά της. Σημειωτέον ότι ίχνη σιγματικού αορίστου του άγω παρουσιάζονται εκτός της αττικής διαλέκτου στα αρχαία ελληνικά, αλλά δεν επιβλήθηκαν κατά πάσα πιθανότητα για να αποφευχθεί σύγχυση με τον αρχαίο σιγματικό μέλλοντα άξω/άξομαι. Επομένως να παραγάγω είναι υποτακτική αορίστου, θα παραγάγω οριστική στιγμιαίου μέλλοντα κ.ο.κ. Αυτά πάντα με βάση ότι η νεοελληνική συνεχίζει την ελληνιστική κοινή, κορμός και θεμέλιο της οποίας είναι η αττική διάλεκτος. Οι σύγχρονες προσπάθειες να επιβληθεί το σπάνιο στην αρχαιότητα σιγματικό αοριστικό θέμα του άγω δείχνουν κατά τη γνώμη μιαν ορισμένη νωχέλεια στην εκμάθηση των ανωμάλων ρημάτων της νέας ελληνικής. Τώρα η αναφορά στον Σαραντάκο πλάκα ήταν, μην την πάρεις στα σοβαρά σε παρακαλώ, απλώς τον ανέφερα όχι μόνο γιατί είναι άσχετος γλωσσολογικής παιδείας, αλλά και γιατί αναλαμβάνει κι εκστρατείες γλωσσοπλάστη και γλωσσαμύντορα που θυμίζουν άλλες μαύρες εποχές. Κλείνοντας σού εύχομαι καλό Σαββατοκύριακο και να ’σαι πάντα καλά Θοδωρή που μας ανοίγεις κυριολεκτικά τα μάτια με την πάντα ωραία σου ιστοσελίδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεραστικός
experience Αλλιως μετρα ο χρονος οταν βλεπεις την πορτα της τουαλετας απο μεσα και αλλιως απο εξω. Αλλιως βλεπεις τα πραγματα ως καρκινοπαθης και με αλλα ματια ως απολαμβανων την υγεια σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή