Από την παρανομία στην νομιμότητα

Πρώτα ήρθε αυτό:

ΦΕΚ 293, τεύχος Α', 27/12/1947

"Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, το Εθνικόν Απελευθερωτικόν Μέτωπον (Ε.Α.Μ.) και η Εθνική Αλληλεγγύη, προπαρασκευάσαντα και ενεργούντα την κατά της ακεραιότητος της χώρας προδοτικήν ανταρσίαν, διαλύονται. Επίσης διαλύεται και παν άλλο πολιτικόν κόμμα, σωματείον ή οργάνωσις, ήτις ήθελε θεωρηθή, κατά τας διατάξεις της επομένης παραγράφου, ως συνεργαζομένη μετ' αυτών ή επιδιώκουσα αμέσως ή εμμέσως την εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως σκοπόν την διά βιαίων μέσων ανατροπήν του πολιτεύματος, του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της Επικρατείας." (Α.Ν. 509/1947, άρθρο 1)


Αργότερα ήρθε αυτό:

ΦΕΚ 116, τεύχος Α', 30/7/1962

"Εν τέλει της παρ. 2 του άρθρου 1 του Α.Ν. 509/1947 (...) προστίθεται εδάφιον δεύτερον έχον ως ακολούθως: «Απαγορεύεται πάσα ενέργεια ανασυστάσεως του κομμουνιστικού κόμματος και των κατά τας διατάξεις τού παρόντος άρθρου διαλυομένων οργανώσεων, πάσα ενέργεια προς επικράτησιν αυτών, ως και η επί τω εκδήλω σκοπώ προβολής και ενισχύσεως τούτων καθ' οιονδήποτε τρόπον διάδοσις των συνθημάτων ή των αποφάσεων ή της εκνόμου δράσεως αυτών.»" (Ν.Δ. 4234/1962, άρθρο 6)


Κατόπιν ήρθε αυτό:

ΦΕΚ 1, τεύχος Α΄, 1/1/1971

"Πολιτικόν κόμμα είναι η ελευθέρα ένωσις πολιτών, εχόντων το δικαίωμα του εκλέγειν, σωματειακώς οργανωμένη, ήτις εντός των συνταγματικών πλαισίων και διά των νομίμων μέσων, εκφράζει την θέλησιν της υποστηριζούσης τούτο μερίδος τού εκλογικού σώματος και συμβάλλει εις την προαγωγήν του εθνικού συμφέροντος." - "1.Η οργάνωσις, το πρόγραμμα και η δράσις των πολιτικών κομμάτων δέον να διέπωνται υπό εθνικών και δημοκρατικών αρχών και να αποσκοπούν εις την πρόοδον του έθνους και την ευημερίαν του λαού, εν ελευθερία, ισότητι και δικαιοσύνη." - "2. Δεν επιτρέπεται σύστασις κομμάτων, των οποίων οι σκοποί αντιτίθενται, εκ του εμφανούς ή συγκεκαλυμμένως, προς το πολίτευμα ή τείνουν εις ανατροπήν τού υφισταμένου κοινωνικού καθεστώτος ή εκθέτουν εις κίνδυνον την εδαφικήν ακεραιότητα του Κράτους ή την δημοσίαν ασφάλειαν." (Ν.Δ. 800/1971 άρθρο 1 και άρθρο 2, παρ. 1 και 2).


Τελικά, μια μέρα σαν σήμερα πριν 41 χρόνια, στις 23 Σεπτεμβρίου 1974, ήρθε αυτό:

Αριστερά: ΦΕΚ 259, τεύχος Α΄, 23/9/1974 - Δεξιά: Η δήλωση του ΚΚΕ με την υπογραφή τού Χ. Φλωράκη

"1. Από της ενάρξεως της ισχύος του παρόντος νομοθετικού διατάγματος επιτρέπεται ελευθέρως η σύστασις πολιτικών κομμάτων ως και η επαναλειτουργία τοιούτων διαλυθέντων κατά το παρελθόν καθ' οιονδήποτε τρόπον ή των οποίων η λειτουργία και δράσις διεκόπη ή ανεστάλη. - 2. Τα πολιτικά κόμματα, υφιστάμενα ή εφεξής ιδρυόμενα, υποχρεούνται όπως προ της αναλήψεως οιασδήποτε δραστηριότητος καταθέσουν εις τον Εισαγγελέα τού Αρείου Πάγου δήλωσιν του Αρχηγού ή της Διοικούσης Επιτροπής αυτών περιλαμβάνουσαν ότι αι αρχαί του κόμματος αντιτίθενται προς πάσαν ενέργειαν αποσκοπούσαν εις την βία κατάληψιν της εξουσίας ή την ανατροπήν τού ελευθέρου δημοκρατικού πολιτεύματος. - 3. Από της καταθέσεως της κατά την προηγουμένην παράγραφον δηλώσεως, ουδείς περιορισμός υφίσταται ως προς την λειτουργίαν και την δράσιν των πολιτικών κομμάτων (...)" (Ν.Δ. 59/1974, άρθρο 1).


Κάπως έτσι, λοιπόν, μετά από αγώνες και θυσίες δεκαετιών, αναγνωρίστηκε το δικαίωμα να δηλώνει κάποιος κομμουνιστής χωρίς να τιμωρείται. Βέβαια, σήμερα υπάρχουν πολλοί (ειδικά στο ΝΑΤΟ και στις Βρυξέλλες) που φουσκώνουν από το κακό τους όταν ακούν την λέξη "κομμουνισμός" και κάνουν ό,τι μπορούν για να την εξαφανίσουν. Δεν πειράζει. Ας πιουν καμμιά κοκακόλα, να ρευτούν, να ξεφουσκώσουν.

Κλείνουμε, με δυο παρατηρήσεις:

(α) Κάπου ανάμεσα στις παραπάνω γραμμές γίνεται μάλλον σαφές το γιατί το ΚΚΕ δεν μιλάει ανοιχτά για βίαιη κατάληψη της εξουσίας ή για βίαιη ανατροπή του πολιτεύματος. Αν έκανε κάτι τέτοιο, θα κηρυσσόταν παράνομο την επόμενη στιγμή. Όσο γιὰ τον ισχυρισμό κάποιων ότι το κόμμα δεν έπρεπε να υπογράψει το 1974 την δήλωση του Ν.Δ. 59/1974 και να προτιμήσει να μείνει στην παρανομία, η Ιστορία προσφέρεται για χρήσιμα συμπεράσματα.

(β) Δεν έχει πλάκα το γεγονός ότι το χουντικό Ν.Δ.800/1971 που διατηρεί το ΚΚΕ στην παρανομία και το μεταχουντικό Ν.Δ. 59/1974 που το νομιμοποιεί, φέρουν και τα δυο την υπογραφή τού ίδιου προέδρου της δημοκρατίας, του στρατηγού Φαίδωνα Γκιζίκη; Από τότε ήσαν γλάστρες οι πρόεδροι της δημοκρατίας, λοιπόν. Μη βλέπουμε μόνο τον Παπούλια και τον Παυλόπουλο.