Νομοθεσία και φασισμός (μερικές σκέψεις με αφορμή την δίκη της Χρυσής Αυγής)

Με αφορμή την δίκη της Χρυσής Αυγής, αναρωτιέμαι πόσο ονειροπαρμένοι πρέπει να είναι όσοι περιμένουν μια δικαστική απόφαση που θα αποτελέσει κόλαφο κατά του φασισμού και πόσο αιθεροβάμονες πρέπει να είναι όσοι πιστεύουν πως μια ποινική δίκη μπορεί να παράξει πολιτικό αποτέλεσμα. Αφού η δικαιοσύνη και οι νόμοι, τους οποίους αυτή υπηρετεί, δεν μπορούν να αποτρέψουν ούτε την εμφάνιση ούτε το θέριεμα του φασιστικού τέρατος, πώς είναι δυνατόν να περιμένουμε πως αυτή η δικαιοσύνη και αυτοί οι νόμοι μπορούν έστω να το πλήξουν;

Λυπάμαι, αλλά η πράξη δεν επιτρέπει καμμία τέτοια αισιοδοξία. Στην Ουγγαρία, για παράδειγμα, το φασιστικό (άρα και αντισημιτικό και ρατσιστικό) κόμμα Γιόμπικ έφτασε να γίνει τρίτο κόμμα στην βουλή (δηλαδή, ακριβώς όπως η Χρυσή Αυγή) με 17% (δηλαδή, πολύ πάνω από την Χρυσή Αυγή), παρ’ ότι στην χώρα προβλέπονται αυστηρότατες ποινές για όσους αρνούνται το Ολοκαύτωμα. Στην Γερμανία, όπου η νομοθεσία απαγορεύει την ίδρυση και λειτουργία ναζιστικών κομμάτων, είναι γνωστό ότι δρουν πάμπολλες νεοναζιστικές οργανώσεις και συμμορίες, οι οποίες διαπράττουν χιλιάδες ρατσιστικού χαρακτήρα εγκλήματα κάθε χρόνο (μόνο το 2012 καταγράφηκαν 17.600 τέτοια εγκλήματα στην χώρα!). Στην Γαλλία, όπου υπάρχει νόμος ο οποίος καταδικάζει όποιον αρνείται τη γενοκτονία των Αρμενίων, το «εκλεπτυσμένο» φασιστικό Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν (δηλαδή, μια «σοβαρή» Χρυσή Αυγή) παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην πολιτική σκηνή, διεκδικώντας με απαιτήσεις την πρώτη θέση στις προτιμήσεις του κόσμου. Και, γενικά, σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία -υποτίθεται πως- έχει «δημοκρατικές ευαισθησίες» και εμφορείται από αντιφασιστικές ιδέες, η ακροδεξιά συνεχώς ενισχύεται και τα κάθε λογής φασιστόμουτρα παίζουν όλο και πιο ενεργό ρόλο στα πολιτικά πράγματα.

Στην πράξη, λοιπόν, όλο αυτό το νομικό οπλοστάσιο κατά του φασισμού δεν αποτελεί παρά τον δημοκρατικό φερετζέ των αστικών κρατών. Αφού αυτά τα κράτη υπηρετούν τον καπιταλισμό, είναι δεδομένο ότι όχι μόνο δεν αποστρέφονται αλλά υποδαυλίζουν, τρέφουν και εκτρέφουν κάθε καπιταλιστικό σαπρόφυτο, όπως ο φασισμός, ο ναζισμός, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία κλπ. Κι αφού η δικαιοσύνη και οι νόμοι αυτών των κρατών είναι απλές θεραπαινίδες τους, είναι λογικό να μη προσδοκούμε ότι θα επιχειρήσουν να ξερριζώσουν αυτά τα σαπρόφυτα.

Προχωρούμε. Αξίωμα πρώτο: οι πολιτικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις δε γίνονται με νομοθετικές απαγορεύσεις. Όσο υπάρχουν αμαθείς ή ημιμαθείς που δεν γνωρίζουν τι συμβολίζει η σβάστικα και όσο υπάρχουν φασιστόμουτρα που εξυμνούν τον Χίτλερ και τα Άουσβιτς (δηλαδή, όπως κάνουν οι χρυσαυγήτες), η κοινωνία δεν θα κερδίσει τίποτε από έναν νόμο που θα απαγορεύει την σβάστικα.

Για σκεφτείτε το λίγο. Ένας αρνητής του Ολοκαυτώματος, για παράδειγμα, είναι ή ηλίθιος ή φασίστας. Από την μια πλευρά, είναι δεδομένο ότι η ηλιθιότητα δεν αντιμετωπίζεται με νόμους. Κι από την άλλη, ένας νόμος που θα επιβάλλει την απόρριψη της φασιστικής ή όποιας άλλης ιδεολογίας, συνιστά a priori φασισμό.

Πάμε παρακάτω. Αξίωμα δεύτερο: το οικονομικό και πολιτικό σύστημα που εκτρέφει το φασισμό και το ρατσισμό, δεν πρόκειται να καταπολεμήσει ποτέ την αιτία που δημιουργεί το πρόβλημα διότι σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να αυταπατάται κανείς ότι το σύστημα θα στραφεί ενάντια στον ίδιο τον εαυτό του.

Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει και έχει ιστορικά αποδειχτεί είναι ότι όλες σχεδόν οι απαλλοτριώσεις δικαιωμάτων ξεκινούν από απαγορεύσεις που επιβάλλονται εναντίον εκείνου που φαντάζει εξώφθαλμο. Και επιλέγεται να γίνει η αρχή από το εξώφθαλμο, επειδή η κοινή γνώμη είναι ευκολότερο να κάνει αποδεκτή την απαγόρευση του εξώφθαλμου.

Ο ρατσισμός, ας πούμε, αποτελεί μια τέτοια εξώφθαλμα αποκρουστική ιδεολογία η οποία προάγει και εγκληματικές πράξεις. Αλλά, αν στο όνομα της αντιμετώπισης οποιασδήποτε πράξης αποδεχτείς την δίωξη οποιασδήποτε ιδέας, αν δεχτείς την απαγόρευση που στρέφεται ακόμα και κατά του ιδεολογικά εξώφθαλμου, τότε αρχίζεις ανεπαισθήτως να αποδέχεσαι το ξήλωμα του πουλόβερ. Δίχως να το καταλάβεις, ανοίγεις την Κερκόπορτα και για άλλες απαγορεύσεις, οι οποίες είναι σίγουρο ότι θα έρθουν. Το τι είδους απαγορεύσεις θα είναι αυτές θα το καθορίσει ο εκάστοτε ισχυρός, ο οποίος θα σε έχει προηγουμένως υποχρεώσει να αποδεχτείς (μετά από πλύση εγκεφάλου και στο πλαίσιο ενός συσχετισμού πολιτικής δύναμης) ως εξώφθαλμα βλαπτικό ετούτο ή το άλλο, ανάλογα με τα δικά του συμφέροντα.

Έτσι, λοιπόν, μπορούμε να διατυπώσουμε ένα τρίτο αξίωμα: συνιστά στοιχειώδη δημοκρατική άμυνα η εναντίωση στο να παρέχεται στον κάθε στιγμή πολιτικά ισχυρό η άδεια να προσδίδει ισχύ νόμου στην άποψή του. Αν του επιτρέψουμε κάτι τέτοιο, ουσιαστικά του εκχωρούμε το δικαίωμα να αποφασίζει μόνος του τι είναι σωστό και τι όχι. Με την πρόφαση π.χ. ότι ο νομοθέτης σήμερα καταπολεμά τον φασισμό, δίνουμε την άνεση στον αυριανό νομοθέτη να ποινικοποιήσει κάθε ιδέα που εναντιώνεται στα συμφέροντα του κράτους που εκείνος υπηρετεί.

Ας συνοψίσουμε. Η αλήθεια είναι πως ο φασισμός συνιστά εγκληματική ιδεολογία. Άρα, στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιους εγκληματίες που έτυχε να είναι φασίστες αλλά με κάποιους που έγιναν εγκληματίες επειδή είναι φασίστες. Επειδή, όμως, η αστική δικαιοσύνη αποκλείεται να καταλήξει σε τέτοιο συμπέρασμα, ας δικάσει τους κατηγορούμενους για τα εγκλήματά τους και όχι για την ιδεολογία τους. Η καταδίκη τής φασιστικής ιδεολογίας πρέπει να είναι πολιτική, όχι ποινική. Ας μην αφήσουμε το βενιζελικό ιδιώνυμο να νεκραναστηθεί.