Η Συμφωνία του Λονδίνου και το ελληνικό χρέος

Το παρακάτω μήνυμα έφτασε προχτές στην θυρίδα τής ηλεκτρονικής μου αλληλογραφίας:

Ο αιθεροβάμων Benny λέει πως το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο.

Ο Αντωνάκης θα πάρει πιστοποιητικό βιωσιμότητας του χρέους.

Πάμε τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ. Άκουγα σήμερα τον Παπά στον Χατζηνικολάου.

Σαφώς επιθυμούν διαγραφή του χρέους. Ως εναλλακτικό σενάριο θα ήθελαν διαπραγμάτευση του χρέους στα πρότυπα της Συνθήκης του Λονδίνου 1953.

Θεωρώ δεδομένο πως δεν διαπραγματεύτηκαν Στουρνάρας, Βενιζέλος, Σαμαράς κλπ. 

Θα ήθελα να ρωτήσω κατά πόσο είναι εφικτό να διαπραγματευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ στα πρότυπα της Συνθήκης του Λονδίνου 1953;

Oι δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια υπόκεινται πλέον στο αγγλικό δίκαιο. 

Θα σκίσουν το μνημόνιο; Η αποπληρωμή γινόταν σε μάρκα και υπήρχε περιορισμός εισαγωγών.

Yπάρχει περίπτωση η Μέρκελ να αλλάξει την μέχρι τώρα στάση της, γιατί είναι πιο όμορφοι στον ΣΥΡΙΖΑ; 

Πρώτα-πρώτα, ας παραπέμψουμε όσους αναγνώστες δεν έχουν υπ' όψη τους αυτή την Συνθήκη (πιο σωστά: Συμφωνία) στο κείμενο της 11ης Μαρτίου με τίτλο "Η Συμφωνία τού Λονδίνου, 27/2/1953", όπου είχαμε ασχοληθεί αναλυτικά μαζί της.

Και τώρα, ας προχωρήσουμε στο ζουμί.

Προσωπικά, θεωρώ άνευ ουσιαστικού ενδιαφέροντος οποιαδήποτε συζήτηση περί του ελληνικού χρέους αναφέρεται στην Συνθήκη του Λονδίνου, επιχειρώντας να βρει ομοιότητες ανάμεσα στο τότε και στο τώρα. Λέω δε "άνευ ουσιαστικού ενδιαφέροντος" λόγω ευγενείας και μόνον. Κανονικά θα έπρεπε να πω ότι τέτοιες τοποθετήσεις είναι εκτός πραγματικότητος, δείχνουν είτε ασχετοσύνη είτε επιπολαιότητα, ενδεχομένως δε δεν αποσκοπούν παρά σε φτηνό εντυπωσιασμό.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο 1953. Η Συμφωνία του Λονδίνου δεν υπεγράφη επειδή οι ισχυροί τής δύσης (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία) αγαπούσαν τους γερμανούς ούτε επειδή ένοιωθαν τύψεις για τις καταστροφές που τους είχε επιφέρει ο πόλεμος. Υπεγράφη επειδή οι σύμμαχοι χρειάζονταν μια ισχυρή Γερμανία, η οποία θα έπαιζε ρόλο αναχώματος στην περαιτέρω επέκταση του σοσιαλισμού στην δυτική Ευρώπη. Μη ξεχνάμε ότι, πλην της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας, μια σειρά χωρών (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Αλβανία) είχε ήδη προσδεθεί ή ετοιμαζόταν να προσδεθεί στο κομμουνιστικό άρμα που οδηγούσε η Σοβιετική Ένωση, κάτι που έγινε απτή πραγματικότητα δυο χρόνια αργότερα με την ίδρυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας (1955).

Παράλληλα, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι βρισκόμαστε σε μια μεταπολεμική εποχή, οπόταν τα ατσαλωμένα κατά την διάρκεια του πολέμου και εμφορούμενα -στην συντριπτική τους πλειοψηφία- από σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές ιδέες αντιστασιακά κινήματα έχουν ισχυρά ερείσματα στα λαϊκά στρώματα. Ειδικά, μάλιστα, η Γερμανία είχε μεγάλη παράδοση σε οργανωμένη κομμουνιστική δράση (*), κάτι που έκανε τους συμμάχους να ανησυχούν για τυχόν επέκταση και ρίζωμα του "κόκκινου τρόμου" στο δυτικό τμήμα της. Όλα αυτά καθιστούσαν σχεδόν υποχρεωτική την καθ' οιονδήποτε τρόπο ενίσχυση της δυτικογερμανικής αστικής τάξης


Είναι σαφές, λοιπόν, ότι ανάμεσα στο 1953 και στο 2014 υπάρχουν χαώδεις διαφορές. Για παράδειγμα: ενώ τότε η δύση χρειαζόταν μια ισχυρή Γερμανία, κανείς δεν χρειάζεται σήμερα μια ισχυρή Ελλάδα. Όσο κι αν κάποιοι επιμένουν να μιλούν για τον "γεωστρατηγικό ρόλο" της χώρας μας, η αλήθεια είναι πως, με τις διαμορφωμένες σήμερα συνθήκες, η γεωστρατηγική αξία τής Ελλάδας όσο πάει και μικραίνει. Μπορεί κάποτε η χώρα μας να λειτουργούσε ως ανάχωμα στην επέκταση του κομμουνισμού προς νότο αλλά σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει: το μέτωπο έχει μεταφερθεί ανατολικώτερα και η μάχη γίνεται για τα πετρέλαια της Ανατολής. Ίσως, μάλιστα, μια ισχυρή Ελλάδα να είναι και εμπόδιο στα όποια σχέδια για ξανασχεδιασμό των Βαλκανίων, με τρόπο που θα βολεύει περισσότερο την κερδοφορία των επενδυόμενων στην περιοχή κεφαλαίων...

Συνεπώς, όσον αφορά το ελληνικό χρέος, ποτέ καμμιά διαπραγμάτευση δεν πρόκειται να γίνει στα πρότυπα της Συμφωνίας του Λονδίνου. Κι ούτε ο ΣυΡιζΑ (ή οποιοσδήποτε άλλος) πιστεύει ότι είναι δυνατόν να γίνει ποτέ κάτι τέτοιο.



(*) Αυτή ακριβώς η αναπτυγμένη κομμουνιστική πάλη στην προπολεμική Γερμανία είναι που ώθησε τους δυτικούς στην ανοχή (εν πολλοίς δε και στην στήριξη) του Χίτλερ και του ναζιστικού κόμματός του. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, στην οποία αναφερθήκαμε όταν μιλούσαμε για το σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ (ενδεικτικά: Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ - 5. Η δύση συμπαρίσταται στον Χίτλερ).