Για την Κατερίνα...

[Μετά από δυο βδομάδες, τις οποίες πέρασα χαμένος ανάμεσα σε αναζητήσεις και σημειώσεις για να βγάλω πέρα την σειρά με τα σημειώματα για την αστυνομική καταστολή, αισθάνομαι κουρασμένος και λερωμένος. Κουρασμένος και λερωμένος όχι σωματικά μα ψυχικά. Τόσο ώστε σήμερα δεν έχω διάθεση παρά ν' αφήσω το μυαλό μου ν' αδειάσει από την βρόμα που σωρεύτηκε μέσα του όλο τούτο το δεκαπενθήμερο. Δεν είναι εύκολο μα, καθώς συμμάζευα το γραφείο μου, βρήκα τον τρόπο...]


Βράδυ Τετάρτης 16 Ιανουαρίου 1980. Στις 11 παρά 20, η οργάνωση "17 Νοέμβρη" σκοτώνει τον υποδιοικητή των ΜΑΤ Παντελή Πέτρου και τραυματίζει σοβαρά τον οδηγό του Σωτήρη Σταμούλη, ο οποίος πεθαίνει λίγες μέρες αργότερα. Παρά το γεγονός ότι ο υπουργός δημόσιας τάξης Αναστάσιος Μπάλκος δηλώνει πως "το έγκλημα κατά 99% είναι βέβαιο ότι έγινε από κομμουνιστές", η αστυνομία είναι σίγουρη ότι το χτύπημα οφείλεται σε αναρχικούς. Μόλις κάποιος αυτόπτης μάρτυρας καταθέτει πως είδε μια γυναίκα να φεύγει τρέχοντας από τον τόπο τού εγκλήματος, τα "τσακάλια" τής ΕΛΑΣ ενεργούν αστραπιαία. Ξημερώματα Πέμπτης, σπάζοντας την εξώπορτα, μπουκάρουν στο σπίτι της και συλλαμβάνουν ως ύποπτη την Κατερίνα Γώγου.

Οι αστυνομικοί είχαν λόγους να μη χωνεύουν την Γώγου, όπως δεν τους χώνεψε ποτέ κι εκείνη. Μια ζωή ταγμένη στον αντιεξουσιαστικό χώρο, η Γώγου έβγαζε φλύκταινες όταν συναντούσε αστυνομικό. Αποκορύφωμα ήταν η μήνυση που κατέθεσε το 1986 κατά του υπουργού δημόσιας τάξης Αντώνη Δροσογιάννη, επειδή χτυπήθηκε από αστυνομικούς κατά την διάρκεια μιας διαδήλωσης.


[Τα παραπάνω βρίσκονταν ανάμεσα στις σημειώσεις μου αλλά δεν βρήκαν χώρο στα κείμενα της σειράς. Τα παραθέτω εδώ, μεταμελημένος που άφησα απ' έξω το κομμάτι το οποίο αναφερόταν στην Γώγου. Μαζί με ένα ποίημά της. Ως συγγνώμη.]


25 Μαΐου

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θάβγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι απ' τον πατέρα
κι ένα κομμάτι απ' τη θάλασσα -αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που την σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
ίσα ολοΐσα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
κι είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα, όπως εγώ
-γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως κι εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί
θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ' όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με τον χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.

(Κατερίνα Γώγου, "Τρία κλικ αριστερά", εκδόσεις Καστανιώτη - πρώτη έκδοση: 1978)


[Δείτε στο Youtube το δεκάλεπτο αφιέρωμα στην Κατερίνα Γώγου από την εκπομπή "Πρωταγωνιστές" τής 18/11/2008]