Η "δημοκρατία" τής αστυνομικής καταστολής (13)

11 Μαΐου 2011. Διαδήλωση στο κέντρο τής Αθήνας. Οδός Πανεπιστημίου, ανάμεσα Αμερικής και Βουκουρεστίου. Μια ομάδα περίπου τριάντα διαδηλωτών κινείται συντεταγμένα πίσω από το πανώ τής "Συνέλευσης Αντίστασης και Αλληλεγγύης Πατησίων-Κυψέλης". Ο 31χρονος σπουδαστής Γιάννης Καυκάς είναι ένας απ' αυτούς που κρατάνε το πανώ. Ξαφνικά, εντελώς απρόκλητα και αναίτια (όπως προκύπτει από τις μαρτυρικές καταθέσεις ακόμη και αστυνομικών), μια ομάδα ματατζήδων επιτίθεται στους διαδηλωτές με τα γκλομπ τους. Ο Καυκάς, παλιά καραβάνα, δέχεται το πρώτο χτύπημα αλλά η μόνη του αντίδραση είναι να φωνάξει στους συντρόφους του: "Ψυχραιμία! Μένουμε πίσω από το πανώ και προχωράμε". Ακολουθεί δεύτερο χτύπημα... τρίτο... τέταρτο... Το χτύπημα που σώριασε τον Καυκά ήταν με πυροσβεστήρα (*) στο κεφάλι. Μεταφέρθηκε στο Γενικό Νικαίας, άλλο ένα ανοιγμένο κεφάλι στα δεκάδες που άνοιξαν εκείνη την ημέρα. Ευτυχως, επέζησε.

Ο Καυκάς έχει σπουδάσει ψυχολογία (έχει και μάστερ στην φωτογραφία), οπότε η άρνησή του να προσεγγίσει με ψυχολογικούς όρους το φαινόμενο της αστυνομικής βίας παρουσιάζει ενδιαφέρον: "Η ψυχολογία, όπως και κάθε κοινωνική επιστήμη, είναι πολιτική. Το νευροφυσιολογικό υπόβαθρο υπάρχει στην συμπεριφορά. Αυτού του είδους οι προσεγγίσεις όμως, που περιγράφουν παθολογικά το φαινόμενο, υποκρύπτουν το πολιτικό του υπόβαθρο. Δεν μπορείς να μελετάς συμπεριφορές αποκόπτοντάς τες από το πλαίσιο. Είναι σαν να προσπαθείς να αναδείξεις ως αιτία το αποτέλεσμα. Η αιτία έχει πολιτική ρίζα. Το ίδιο και το αποτέλεσμα."

Την ορθότητα της άποψης του Καυκά επιβεβαιώνει η ύπαρξη "επιχειρησιακού κέντρου" σε κάθε αστυνομική επιχείρηση. Σ' αυτό το "κέντρο" υπάρχουν πάντοτε ένας εισαγγελέας και κάποιοι ανώτεροι αξιωματικοί, ενώ συχνά-πυκνά εκπροσωπείται και η πολιτική ηγεσία, ακόμη και από τον ίδιο τον υπουργό δημόσιας τάξης. Το "κέντρο" έχει τον απόλυτο έλεγχο: οι επιθέσεις πάντοτε διατάσσονται και πάντοτε καλύπτονται πολιτικά.

Αυτό το ξέρουν οι αστυνομικοί και -κυρίως- οι ματατζήδες, οι οποίοι καλύπτονται από ανωνυμία (πάντοτε φορούν κουκούλα -πιο σωστά: μπαλακλάβα- για να μην αναγνωρίζονται και ποτέ δεν φέρουν διακριτικά ώστε να μη ξέρεις ποιος είναι αυτός που σε βαράει). Είναι ευκολώτερο να βρεις πιγκουίνο στην Κρήτη παρά να τιμωρηθεί αστυνομικός που βιαοπράγησε κατά την διάρκεια επιχείρησης της ομάδας του. Ο δελτάς, ο οποίος έπεσε με το δίκυκλό του πάνω στην Αγγελική Κουτσουμπού το 2009 στο Σύνταγμα (και μάλιστα υπό την κάλυψη του τηλοπτικού φακού) απαλλάχθηκε επειδή το επεισόδιο χαρακτηρίστηκε ως...τροχαίο. Ο ματατζής που άνοιξε το κεφάλι τού Καυκά με τον πυροσβεστήρα, δεν βρέθηκε ποτέ (**). Όπως δεν βρέθηκε ποτέ αυτός που στις 15/6/2011 πέταξε την χειροβομβίδα κρότου-λάμψης στην στοά τού υπουργείου οικονομικών και άφησε για πάντα κουφό τον δημοσιογράφο Μανώλη Κυπραίο. Όπως δεν βρέθηκε αυτός που παρά λίγο να αφήσει στον τόπο με γκλομπιές στο κεφάλι τον Μάριο Λώλο, πρόεδρο της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας, κατά την διάρκεια διαδήλωσης στις 5/4/2012. Όπως δεν βρέθηκαν εκείνοι που σκότωσαν τον Κουμή και την Κανελλοπούλου. Όπως δεν βρέθηκε αυτός που, από απόσταση αναπνοής, πλάκωσε στα χημικά τον Μανώλη Γλέζο. Και πάει λέγοντας...

Η αλήθεια είναι πως οι άνδρες των ΜΑΤ δεν φοβούνται τις κυρώσεις. Ξέρουν πως η εξουσία τούς προστατεύει και πάντοτε θα τους προστατεύει. "Κανένας που είναι στην εξουσία δεν διαλύει την ασπίδα του", λένε χαρακτηριστικά. Όμως, είναι εξ ίσου αλήθεια ότι τρέμουν τους "απέναντι". Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών πιστεύουν πραγματικά ότι προστατεύουν την κοινωνία από τους "αναρχικούς" και τους κάθε λογής "ακραίους", πράγμα που σημαίνει ότι θεωρούν πως κινδυνεύει η ζωή τους. Δηλαδή, κατά μία έννοια, το ξύλο που ρίχνει ένας αστυνομικός είναι διπλά "ιερό", αφού έτσι προστατεύει τόσο την κοινωνία όσο και την ίδια του την ζωή. Άλλωστε, "έχουν κι αυτοί παιδάκια και μαννούλες", όπως διατυμπάνισαν όσοι υποστήριξαν τον φονιά τού Γρηγορόπουλου, τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η βία των ματατζήδων οφείλεται στην εκπαίδευση που παίρνουν και στην αναπόφευκτη εσωστρέφεια στην οποία οδηγούνται καθώς ζουν αποξενωμένοι και περνούν την ζωή τους σε κλούβες, όταν δεν βρίσκονται παρατεταγμένοι σε θέση μάχης. Αυτό είναι όντως σωστό από ψυχολογικής απόψεως. Όμως, όπως λέει και ο Καυκάς, το θέμα δεν είναι πρωτίστως ψυχολογικό αλλά πολιτικό. Και ό,τι κι αν λέει η ψυχολογία, η αλήθεια είναι ότι η αστυνομική βία αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ συστατικό για την διατήρηση της αστικής εξουσίας στην θέση της. Υπ' αυτή την έννοια, η αστυνομική καταστολή δεν μπορεί ποτέ να είναι προς το συμφέρον τού λαού. Ποτέ!


Κάπου εδώ τελειώνουμε. Όχι επειδή εξαντλήσαμε ένα ανεξάντλητο θέμα αλλά επειδή πρέπει κάπου να τελειώσουμε. Για περισσότερα στοιχεία και πληροφορίες, παραθέτω μερικές από τις πηγές απ' όπου άντλησα τα στοιχεία αυτών των σημειωμάτων:

- Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου, "ΜΑΤ: Η ΕΣΑ της μεταπολίτευσης" (Άρθρο στο περιοδικό Unfollow, τεύχος 7, Ιούλιος 2012).
- Χρήστος Μπρατάκος, "ΜΑΤ - Οι κρανοφόροι" (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1990, σελ. 139, τιμή 3,66 ευρώ).
- Κυριάκος Μπαμπασίδης, "Πανεπιστημιακό άσυλο - Κοινωνικο-πολιτικές και εγκληματολογικές προεκτάσεις" (Βασ.Ν.Κατσαρός, 2006, σελ. 503, τιμή 45,87 ευρώ).
- Δημήτριος Μπελαντής, "Αναζητώντας τον «εσωτερικό εχθρό» (Προσκήνιο, 2005, σελ. 377, τιμή 17,94 ευρώ).
- "Μεμονωμένα περιστατικά και λοιπές παρεξηγήσεις" (Άρθρο στον ιστοτόπο Indymedia).
- Η προκήρυξη της οργάνωσης "17 Νοέμβρη" για την εκτέλεση του υποδιοικητή των ΜΑΤ Πέτρου και του οδηγού του Σταμούλου (Από τον ιστοτόπο Indymedia).
- "Μονάδες Αποκατάστασης Τάξης" (Άρθρο τής ηλεκτρονικής εγκυκλοπαίδειας Wikipedia).
- Παναγιώτης Βελισσάρης-Λυμπερίδης, "Τα ταραχώδη Πολυτεχνεία τής μεταπολίτευσης - Από τον Κουμή και την Κανελλοπούλου, στον Καλτεζά και στα επεισόδια του 1995" (Άρθρο στον ιστοτόπο Newpost).
- Τάσος Κωστόπουλος, "Σχετικά με τη βία της 29ης Ιουνίου" (Άρθρο στον ιστοτόπο Red Notebook).
- Ιός, "Ποιός φοβάται το άσυλο;" (Ελευθεροτυπία, 26/11/2006).
- Ιός, "Πώς έφτιαξα τα ΜΑΤ", (Ελευθεροτυπία, 1/8/2004).
- Ιός, "Δικαστές και πολιτικό έγκλημα" (Ελευθεροτυπία, 2/3/2003).
- Ιός, "Η κρυφή «Αρετή» της ΕΛΑΣ", (Ελευθεροτυπία, 9/4/2006).



(*) Σε κάθε διμοιρία ΜΑΤ υπάρχουν και δυο αστυνομικοί οι οποίοι φέρουν πυροσβεστήρες σε ειδκή θήκη, προκειμένου να επέμβουν αν κάποιος συνάδελφός τους χτυπηθεί με μολότοφ.

(**) Η αστυνομία ζήτησε από τον Καυκά να δώσει δείγμα DNA για να το ταυτοποιήσει με τυχόν DNA που θα βρισκόταν στους υπό εξέταση πυροσβεστήρες των αστυνομικών, οι οποίοι είχαν συμμετάσχει στην επίθεση. Φρονίμως ποιών, ο Καυκάς αρνήθηκε: αφού ο θύτης δεν επρόκειτο ποτέ να βρεθεί, δεν υπήρχε λόγος να βρεθεί ο ίδιος με φακελλωμένο γενετικό υλικό.