Ευτυχώς που υπάρχουν και τα "εμπνευσμένα" ρεπορτάζ των καναλιών! Ευτυχώς, δηλαδή, που βγαίνουν στον δρόμο οι περιλάλητες χαζοβιολίτσες και οι περισπούδαστοι "θέλω-να-γίνω-Λάρρυ-Κινγκ" κρετινούληδες και μας αποκαλύπτουν αλήθειες που δεν γνωρίζαμε.
Χάρη σ' αυτά τα ακούραστα παιδιά με τα μαρκούτσια στα χέρια, τα οποία ξεροσταλιάζουν ακούραστα ανά τας ρύμας και τα αγυιάς των πόλεων, προκειμένου να ανιχνεύσουν και να καταγράψουν την κοινή γνώμη, μαθαίνουμε να οργιζόμαστε με όσα οργίζεται ο μέσος έλληνας, εκπαιδευόμαστε να συμφωνούμε με όσα πρεσβεύει ο μέσος έλληνας και προετοιμαζόμαστε να αντιδράσουμε σε όσα μας βρουν κατά τον τρόπο που θα αντιδρούσε ο μέσος έλληνας. Μόνο που αυτό που καταγράφεται ως "μέσος έλληνας" είναι ένας τεράστιο "μέσο τίποτε".
Μπορεί να ακούγομαι ως αιρετικός αλλά το ομολογώ ευθαρσώς: χέστηκα για την γνώμη τού μέσου έλληνα! Όπως ακριβώς χέστηκα για την γνώμη που έχει οποιοσδήποτε μη ειδικός ή μη σχετικός πάνω σε οποιοδήποτε ζήτημα. Όπως ακριβώς χέστηκε ο κάθε δάσκαλος για το πώς νομίζουν οι μαθητές του πώς γράφεται ο συμπερασματικός σύνδεσμος "τοίνυν". Όπως ακριβώς χέστηκε ο κάθε γιατρός για το πώς πιστεύουν οι γείτονές μου ότι θα μου περάσει ο πονόλαιμος. Ως εκ τούτου, δεν βλέπω κανέναν ιδιαίτερο λόγο να αναμεταδίδονται τέτοια "ρεπορτάζ". Ο μόνος λόγος ύπαρξης τέτοιων αηδιών είναι προφανής: οι απαντήσεις τού κόσμου φιλτράρονται και τελικά προβάλλονται μόνον εκείνες που συμφωνούν προς το μήνυμα που θέλει να προωθήσει είτε ο ρεπόρτερ είτε τα αφεντικά του.
Αφορμή για να γράψω όλα τούτα, στάθηκαν τα "ρεπορτάζ" που συνόδεψαν την είδηση πως οι φραουλάδες ζήτησαν από τον ΟΑΕΔ κάπου 4.600 εργάτες για τα χωράφια τους αλλά παρουσιάστηκαν μόνο 6 έλληνες. Άλλο που δεν θέλανε τα παιδιά με τα μαρκούτσια! Άρπαξαν έναν καμεραμανατζή (αθάνατη Μαλβίνα!) και βγήκαν στις ρούγες:
- Δυστυχώς, ο έλληνας είναι καλοπερασάκιας (εδώ η δήλωση συνοδεύεται με θλιμμένο κούνημα του κεφαλιού).
- Ε, τί να κάνουμε (εδώ η δήλωση συνοδεύεται με χασκόγελο ηλιθίου); Δεν μεγαλώσαμε με όνειρο να πάμε να δουλέψουμε στα χωράφια.
- Τα νέα παιδιά δεν έχουν μάθει να δουλεύουν (εδώ ο παππούς κοκκινίζει από οργή). Έχουνε μάθει στις καφετέριες και στο τεμπελίκι (προφανώς, ο παππούς πιστεύει ότι η δική του γενιά είχε μάθει να δουλεύει και το τεμπελίκι είναι αρρώστια που έπληξε τους νεώτερους).
- Βεβαίως θα πήγαινα, αν είχα ανάγκη για δουλειά (προφανώς ο δηλών δεν έχει ανάγκη για δουλειά, αφού κάθεται στην καφετέρια με το μαύρο γυαλί στα μαλλιά σαν στέκα).
- Με την κρίση που υπάρχει, όλοι θα έπρεπε να πάνε, όχι να κάθουνται και να περιμένουνε τα επιδόματα (το β' πληθυντικό εξηγείται από το γεγονός ότι ο δηλών είναι μάλλον συνταξιούχος).
Το πήραμε το μήνυμα. Για την ανεργία δεν φταίνε ούτε οι κυβερνητικές επιλογές, ούτε οι βιομήχανοι που κλείνουν τα εργοστάσιά τους στα πλαίσια μιας αναδιάταξης των κεφαλαίων τους, ούτε το φορολογικο στραγγάλισμα των μικροεπαγγελματιών που τους οδηγεί στο λουκέτο, ούτε η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους που κλείνει τον δρόμο σε νέους επιστήμονες, ούτε τίποτε από όσα νομίζαμε πως έφταιγαν. Φταίει το τεμπελίκι τού έλληνα και ο εθισμός του στην καλοπέραση, οπότε καλά κάνει η τρόικα (σε αγαστή συνεργασία με την κυβέρνηση, βεβαίως) και μας πηδάει.
Βέβαια, κανένα απ' αυτά τα παιδιά με τα μαρκούτσια δεν μας είπε μερικά βασικά πραγματάκια και κανένα δεν έκανε κάποιες απλές ερωτήσεις. Για παράδειγμα, σε κανένα ρεπορτάζ δεν άκουσα για τις συνθήκες που επικρατούν στα φραουλοχώραφα ή για τα μεροκάματα που δίνουν οι φραουλάδες. Μάλιστα δε, σε ορισμένα απ' αυτά άκουσα καραμπινάτα ψέμματα. Όπως π.χ. ότι το προσφερόμενο ημερομίσθιο είναι 25-28 ευρώ για 6,5 ώρες δουλειάς. Ειδικά αυτό το "6,5 ώρες δουλειάς" δεν υπάρχει ούτε στα παραμύθια!
Ας υποθέσουμε, όμως, ότι οι αριθμοί είναι αληθείς. Μιας και στα χωράφια δεν υπάρχει πενθήμερο, ο εργάτης καλείται να δουλέψει 26-27 ημέρες τον μήνα, άρα θα εισπράξει 27 Χ 28 = 756 ευρώ το πολύ. Εν τάξει; Πάμε παρακάτω. Πώς θα τα πάρει αυτά τα λεφτά; Μαύρα ή άσπρα; Παναπεί, θα τον δηλώσει κανονικά ο φραουλάς και θα του κολλήσει ένσημα ή θα τον πληρώσει ζούλα; Αν η δουλειά γίνει ζούλα, ο εργάτης δεν "γράφει" ένσημα, οπότε σύνταξη δεν βλέπει ούτε στα 80 του. Αν όλα γίνουν νόμιμα, αρχίζουν τα μείον: μείον κάπου ένα εκατονεικοσάρι για ΙΚΑ, μείον κανά εικοσιπεντάρι για φόρο και εισφορά αλληλεγγύης... Μένουν κάπου έξι κατοστάρικα στο χέρι. Ψιλοκαλά;
Αμ δε! Πού θα κοιμάσαι τα βράδυα; Στο χωράφι; Και πού θα πλένεσαι; Στο πηγάδι; Ή θα νοικιάσεις καμμιά κάμαρα του κώλου κάπου κοντά ή, αν το σπίτι σου είναι κοντά, θα θες ένα ταλληράκι στην ξεφτίλα για το καθημερινό πήγαιν'-έλα Το οποίον, πόσα σου μένουν τελικά; Τεσσεράμισι κατοστάρικα, μείον τα έμπλαστρα για την μέση επειδή είσαι άμαθος. Με τεσσεράμισι κατοστάρικα στην τσέπη, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να θυμηθείς τον oldie but goodie στίχο τού Μαρκόπουλου "τί θα φάω; τί θα πιω; τί θα στείλω στο χωριό;"... Φυσικά, εξυπακούεται πως, αν αρρωστήσει, θα φάει τα τεσσεράμισι κατοστάρικα σε γιατρούς και φάρμακα και θα μείνει και χρέος από πάνω. Τουθ' όπερ, οι 6 που πήγανε για δουλειά τελικά, μάλλον πιάστηκαν μαλάκες.
Πάντως, εκείνο που θα χαιρόμουν ειλικρινά θα ήταν να δω ένα από τα παιδιά με τα μαρκούτσια να ρωτάει τον παππού που ωρυόταν πως τα νέα παιδιά δεν έχουν μάθει να δουλεύουν, κάτι πολύ απλό:
- Αφού η δική σας γενιά είχε μάθει να δουλεύει, πώς διάολο κατάντησε έτσι η Ελλάδα; Μήπως αυτή ακριβώς η δική σας δουλειά είναι που φταίει για τούτο το κατάντημα;
Χάρη σ' αυτά τα ακούραστα παιδιά με τα μαρκούτσια στα χέρια, τα οποία ξεροσταλιάζουν ακούραστα ανά τας ρύμας και τα αγυιάς των πόλεων, προκειμένου να ανιχνεύσουν και να καταγράψουν την κοινή γνώμη, μαθαίνουμε να οργιζόμαστε με όσα οργίζεται ο μέσος έλληνας, εκπαιδευόμαστε να συμφωνούμε με όσα πρεσβεύει ο μέσος έλληνας και προετοιμαζόμαστε να αντιδράσουμε σε όσα μας βρουν κατά τον τρόπο που θα αντιδρούσε ο μέσος έλληνας. Μόνο που αυτό που καταγράφεται ως "μέσος έλληνας" είναι ένας τεράστιο "μέσο τίποτε".
Μπορεί να ακούγομαι ως αιρετικός αλλά το ομολογώ ευθαρσώς: χέστηκα για την γνώμη τού μέσου έλληνα! Όπως ακριβώς χέστηκα για την γνώμη που έχει οποιοσδήποτε μη ειδικός ή μη σχετικός πάνω σε οποιοδήποτε ζήτημα. Όπως ακριβώς χέστηκε ο κάθε δάσκαλος για το πώς νομίζουν οι μαθητές του πώς γράφεται ο συμπερασματικός σύνδεσμος "τοίνυν". Όπως ακριβώς χέστηκε ο κάθε γιατρός για το πώς πιστεύουν οι γείτονές μου ότι θα μου περάσει ο πονόλαιμος. Ως εκ τούτου, δεν βλέπω κανέναν ιδιαίτερο λόγο να αναμεταδίδονται τέτοια "ρεπορτάζ". Ο μόνος λόγος ύπαρξης τέτοιων αηδιών είναι προφανής: οι απαντήσεις τού κόσμου φιλτράρονται και τελικά προβάλλονται μόνον εκείνες που συμφωνούν προς το μήνυμα που θέλει να προωθήσει είτε ο ρεπόρτερ είτε τα αφεντικά του.
Αφορμή για να γράψω όλα τούτα, στάθηκαν τα "ρεπορτάζ" που συνόδεψαν την είδηση πως οι φραουλάδες ζήτησαν από τον ΟΑΕΔ κάπου 4.600 εργάτες για τα χωράφια τους αλλά παρουσιάστηκαν μόνο 6 έλληνες. Άλλο που δεν θέλανε τα παιδιά με τα μαρκούτσια! Άρπαξαν έναν καμεραμανατζή (αθάνατη Μαλβίνα!) και βγήκαν στις ρούγες:
- Δυστυχώς, ο έλληνας είναι καλοπερασάκιας (εδώ η δήλωση συνοδεύεται με θλιμμένο κούνημα του κεφαλιού).
- Ε, τί να κάνουμε (εδώ η δήλωση συνοδεύεται με χασκόγελο ηλιθίου); Δεν μεγαλώσαμε με όνειρο να πάμε να δουλέψουμε στα χωράφια.
- Τα νέα παιδιά δεν έχουν μάθει να δουλεύουν (εδώ ο παππούς κοκκινίζει από οργή). Έχουνε μάθει στις καφετέριες και στο τεμπελίκι (προφανώς, ο παππούς πιστεύει ότι η δική του γενιά είχε μάθει να δουλεύει και το τεμπελίκι είναι αρρώστια που έπληξε τους νεώτερους).
- Βεβαίως θα πήγαινα, αν είχα ανάγκη για δουλειά (προφανώς ο δηλών δεν έχει ανάγκη για δουλειά, αφού κάθεται στην καφετέρια με το μαύρο γυαλί στα μαλλιά σαν στέκα).
- Με την κρίση που υπάρχει, όλοι θα έπρεπε να πάνε, όχι να κάθουνται και να περιμένουνε τα επιδόματα (το β' πληθυντικό εξηγείται από το γεγονός ότι ο δηλών είναι μάλλον συνταξιούχος).
Το πήραμε το μήνυμα. Για την ανεργία δεν φταίνε ούτε οι κυβερνητικές επιλογές, ούτε οι βιομήχανοι που κλείνουν τα εργοστάσιά τους στα πλαίσια μιας αναδιάταξης των κεφαλαίων τους, ούτε το φορολογικο στραγγάλισμα των μικροεπαγγελματιών που τους οδηγεί στο λουκέτο, ούτε η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους που κλείνει τον δρόμο σε νέους επιστήμονες, ούτε τίποτε από όσα νομίζαμε πως έφταιγαν. Φταίει το τεμπελίκι τού έλληνα και ο εθισμός του στην καλοπέραση, οπότε καλά κάνει η τρόικα (σε αγαστή συνεργασία με την κυβέρνηση, βεβαίως) και μας πηδάει.
Βέβαια, κανένα απ' αυτά τα παιδιά με τα μαρκούτσια δεν μας είπε μερικά βασικά πραγματάκια και κανένα δεν έκανε κάποιες απλές ερωτήσεις. Για παράδειγμα, σε κανένα ρεπορτάζ δεν άκουσα για τις συνθήκες που επικρατούν στα φραουλοχώραφα ή για τα μεροκάματα που δίνουν οι φραουλάδες. Μάλιστα δε, σε ορισμένα απ' αυτά άκουσα καραμπινάτα ψέμματα. Όπως π.χ. ότι το προσφερόμενο ημερομίσθιο είναι 25-28 ευρώ για 6,5 ώρες δουλειάς. Ειδικά αυτό το "6,5 ώρες δουλειάς" δεν υπάρχει ούτε στα παραμύθια!
Ας υποθέσουμε, όμως, ότι οι αριθμοί είναι αληθείς. Μιας και στα χωράφια δεν υπάρχει πενθήμερο, ο εργάτης καλείται να δουλέψει 26-27 ημέρες τον μήνα, άρα θα εισπράξει 27 Χ 28 = 756 ευρώ το πολύ. Εν τάξει; Πάμε παρακάτω. Πώς θα τα πάρει αυτά τα λεφτά; Μαύρα ή άσπρα; Παναπεί, θα τον δηλώσει κανονικά ο φραουλάς και θα του κολλήσει ένσημα ή θα τον πληρώσει ζούλα; Αν η δουλειά γίνει ζούλα, ο εργάτης δεν "γράφει" ένσημα, οπότε σύνταξη δεν βλέπει ούτε στα 80 του. Αν όλα γίνουν νόμιμα, αρχίζουν τα μείον: μείον κάπου ένα εκατονεικοσάρι για ΙΚΑ, μείον κανά εικοσιπεντάρι για φόρο και εισφορά αλληλεγγύης... Μένουν κάπου έξι κατοστάρικα στο χέρι. Ψιλοκαλά;
Αμ δε! Πού θα κοιμάσαι τα βράδυα; Στο χωράφι; Και πού θα πλένεσαι; Στο πηγάδι; Ή θα νοικιάσεις καμμιά κάμαρα του κώλου κάπου κοντά ή, αν το σπίτι σου είναι κοντά, θα θες ένα ταλληράκι στην ξεφτίλα για το καθημερινό πήγαιν'-έλα Το οποίον, πόσα σου μένουν τελικά; Τεσσεράμισι κατοστάρικα, μείον τα έμπλαστρα για την μέση επειδή είσαι άμαθος. Με τεσσεράμισι κατοστάρικα στην τσέπη, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να θυμηθείς τον oldie but goodie στίχο τού Μαρκόπουλου "τί θα φάω; τί θα πιω; τί θα στείλω στο χωριό;"... Φυσικά, εξυπακούεται πως, αν αρρωστήσει, θα φάει τα τεσσεράμισι κατοστάρικα σε γιατρούς και φάρμακα και θα μείνει και χρέος από πάνω. Τουθ' όπερ, οι 6 που πήγανε για δουλειά τελικά, μάλλον πιάστηκαν μαλάκες.
Πάντως, εκείνο που θα χαιρόμουν ειλικρινά θα ήταν να δω ένα από τα παιδιά με τα μαρκούτσια να ρωτάει τον παππού που ωρυόταν πως τα νέα παιδιά δεν έχουν μάθει να δουλεύουν, κάτι πολύ απλό:
- Αφού η δική σας γενιά είχε μάθει να δουλεύει, πώς διάολο κατάντησε έτσι η Ελλάδα; Μήπως αυτή ακριβώς η δική σας δουλειά είναι που φταίει για τούτο το κατάντημα;
πέστα! έχω βαρεθεί ν'ακούω το "γεμάτες οι καφετέριες! που την βλέπουν την κρίση;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο όταν η ανεργία τους χτυπήσει την πόρτα την θυμούνται.