Ίμια: 17 χρόνια μετά

Ο Πάγκαλος τα χαρακτήρισε ως παλιόβραχους. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι τα απεκάλεσε κωλόβραχους, αλλά δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι, εκείνη την εποχή, ο Πάγκαλος ήταν υπουργός εξωτερικών και, ως εκ τούτου, θα έπρεπε να γνωρίζει μια σημαντική λεπτομέρεια: όταν οι παλιόβραχοι ή κωλόβραχοι έχουν πάνω τους ζωή, συμμετέχουν στην χάραξη της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) μιας χώρας.

Ας γυρίσουμε πίσω στον χρόνο. Χριστούγεννα 1995. Το τουρκικό φορτηγό πλοίο Φιγκέν Ακάτ προσαράζει κοντά σε μια συστάδα βραχονησίδων, γνωστή ως Ίμια. Το λιμεναρχείο Καλύμνου στέλνει ρυμουλκό για να αποκολλήσει το τουρκικό πλοίο, αλλά ο πλοίαρχός του αρνείται. "Βρισκόμαστε σε σε τουρκική περιοχή, άρα αρμοδιότητα επέμβασης έχουν οι αρχές τής χώρας μου", παραγγέλνει στους εμβρόντητους λιμενικούς.

Στις 26 Δεκεμβρίου, ο γραμματέας τής ελληνικής πρεσβείας στην Άγκυρα ενημερώνει την Διεύθυνση Ελληνικών Υποθέσεων του τουρκικού υπουργείου εξωτερικών ότι το Φιγκέν Ακάτ κινδυνεύει και πρέπει να επέμβει ρυμουλκό επειγόντως. Στις 27 Δεκεμβρίου, το τουρκικό υπουργείο εξωτερικών ενημερώνει την ελληνική πρεσβεία ότι, ανεξαρτήτως του ποιος θα ανελάμβανε τη διάσωση του πλοίου, υπάρχει γενικώτερο θέμα με τα Ίμια. Στις 28 Δεκεμβρίου, δυο ελληνικά ρυμουλκά αποκολλούν το τουρκικό πλοίο και το οδηγούν στην Τουρκία. Στις 29 Δεκεμβρίου, το τουρκικό υπουργείο εξωτερικών επιδίδει διακοίνωση στο αντίστοιχο ελληνικό, όπου αναφέρεται ότι οι βραχονησίδες Ίμια είναι καταχωρισμένες στο κτηματολόγιο Μουγκλά του νομού Μπόντρουμ (Αλικαρνασσού) και ανήκουν στην Τουρκία. Η Τουρκία θέτει ευθέως θέμα ιδιοκτησίας των νησιών.

Στις 25 Ιανουαρίου 1996, ο τότε δήμαρχος Καλύμνου (μαζί με τον αστυνομικό διευθυντή τού νησιού, έναν παπά και δυο κατοίκους) πάει στα Ίμια και υψώνει την ελληνική σημαία στην μεγαλύτερη βραχονησίδα. Οι τούρκοι το παίρνουν χαμπάρι, τα τηλεοπτικά τους κανάλια οργιάζουν και ξεσπάει σάλος. Ξημερώματα της 27ης, δυο τούρκοι δημοσιογράφοι φτάνουν με ελικόπτερο στην Μεγάλη Ίμια και αντικαθιστούν την ελληνική σημαία με την τουρκική. Στις 28 του μηνός, το περιπολικό Αντωνίου, του ελληνικού πολεμικού ναυτικού, ξαναλλάζει την σημαία, ενώ στην περιοχή έχουν σπεύσει ελληνικά και τουρκικά πολεμικά πλοία.

Κάπως έτσι φτάνουμε σε μια μέρα σαν την σημερινή: 31 Ιανουαρίου 1996. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, τούρκοι κομμάντος αποβιβάζονται στην Μικρή Ίμια, κάτω από την μύτη των ελληνικών δυνάμεων. Με το χάραμα, από την φρεγάτα Ναυαρίνο απονηώνεται ελικόπτερο για να διαπιστώσει την ύπαρξη των τούρκων στην βραχονησίδα. Κατά την επιστροφή, το ελικόπτερο συντρίβεται και το τριμελές πλήρωμά του (Χριστόδουλος Καραθανάσης, Παναγιώτης Βλαχάκος, Έκτωρ Γιαλοψός) σκοτώνεται. Επίσημη θέση για την αιτία του δυστυχήματος: κακοκαιρία και απώλεια προσανατολισμού τού πιλότου.

Εκείνες τις ημέρες η ελληνική κυβέρνηση έχασε τ' αβγά και τα καλάθια. Είναι χαρακτηριστικές δυο εικόνες: ο μεν Πάγκαλος βρίσκεται καλεσμένος σε τηλεοπτική εκπομπή και οι επιτελείς του είδαν κι έπαθαν για να τον πείσουν να πάει στο υπουργείο, ο δε Σημίτης ρωτάει τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ ναύαρχο Λυμπέρη αν είναι σοβαρό πρόβλημα να κατεβάσουμε μόνοι μας την ελληνική σημαία από τα Ίμια (προφανώς, για να μην έχουν λόγο οι τούρκοι να ξαναπάνε στις νησίδες!). Στο κόλπο μπαίνουν και οι αμερικανοί, προσπαθώντας (και καλά!) να ηρεμήσουν τους ξαναμμένους τούρκους. Τελικά, η ελληνική κυβέρνηση υποστέλλει την σημαία και βγάζει φιρμάνι, απαγορεύοντας στους βοσκούς να πηγαίνουν τα γίδια τους στα Ίμια και στους ψαράδες να πηγαίνουν για ψάρεμα στα νερά των βραχονησίδων. Οι τούρκοι πετυχαίνουν τον βασικό σκοπό τους, ο οποίος είναι να μην υπάρχει οποιαδήποτε ζωτική δραστηριότητα στις βραχονησίδες, προκειμένου να μη συμπεριληφθούν σε μελλοντική χάραξη ΑΟΖ. Η κρίση εκτονώνεται και ο Σημίτης γίνεται ρεζίλι με το "ευχαριστώ τους αμερικάνους" που ξεστομίζει μέσα στην βουλή.

Πικάντικη λεπτομέρεια. Στις 29 Ιανουαρίου, ο Σημίτης κάνει προγραμματικές δηλώσεις στην βουλή (στις 18 του μηνός είχε διαδεχθεί στην πρωθυπουργία τον άρρωστο Ανδρέα Παπανδρέου) και δηλώνει ότι η Ελλάδα θα αντιδράσει άμεσα και δυναμικά σε οποιαδήποτε πρόκληση. Στις 30 Ιανουαρίου, η τουρκάλα πρωθυπουργός Τανσού Τσιλέρ δηλώνει από το βήμα τής τουρκικής βουλής ότι την επόμενη ημέρα η ελληνική σημαία θα έχει κατεβεί από τα Ίμια. Τί ακριβώς είπαμε ότι ρώτησε ο Σημίτης τον Λυμπέρη; Έτσι μπράβο!

17 χρόνια μετά, η "ανεξάρτητη" Ελλάδα εξακολουθεί αταλάντευτα την "περήφανη" και "αδέσμευτη" πολιτική της. Μόνο που τα γίδια της εξακολουθούν να μην έχουν δικαίωμα βοσκής σε κάποιους από τους "κωλόβραχούς" της, παρ' ότι αυτοί οι "κωλόβραχοι" έχουν ποτιστεί με αίμα...

Ο σοβαρός και λογικός Μπάμπης

Για τον φρηντμανισμό, τα πάντα αφορούν την ιδιωτική πρωτοβουλία: παιδεία, υγεία, ασφάλεια, συντάξεις, ενέργεια, υποδομές κλπ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όσα έγιναν στην Νέα Ορλεάνη, μετά την καταστροφή του 2005. Η ιδέα του Φρήντμαν ήταν απλή: αντί το κράτος να δαπανήσει χρήματα προκειμένου να ξαναχτίσει τα κατεστραμμένα δημόσια σχολεία, να χορηγήσει εκπαιδευτικά κουπόνια στους μαθητές. Με αυτά τα κουπόνια, τα παιδιά θα μπορούσαν να επιλέξουν το ιδιωτικό εκπαιδευτικό ίδρυμα στο οποίο θα ήθελαν να φοιτήσουν ενώ το κράτος θα επιδοτούσε ανάλογα αυτά τα ιδρύματα.

Η ιδέα του Φρήντμαν υιοθετήθηκε από την κυβέρνηση Μπους και το αποτέλεσμα ήταν ανατριχιαστικό. Μέσα σε 19 μήνες, το σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης της Νέας Ορλεάνης αντικαταστάθηκε από ιδιωτικά σχολεία. Πριν το ξέσπασμα του τυφώνα Κατρίνα, στην εκπαιδευτική περιφέρεια της πόλης ανήκαν 123 δημόσια σχολεία. Σήμερα έχουν απομείνει μόλις τέσσερα! Αντίθετα, τα 7 ιδιωτικά σχολεία που υπήρχαν πριν την καταστροφή, έχουν αυξηθεί σε 31. Φυσικά, όλοι οι εκπαιδευτικοί που δούλευαν στα δημόσια σχολεία (470 άτομα) απολύθηκαν και μόνο λίγοι απ' αυτούς κατάφεραν να προσληφθούν (με μισθούς πείνας) από τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια που ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια.

(Απόσπασμα από το σημείωμα του ιστολογίου "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού - 1. Η έννοια")

Ο φόρος είναι η τιμή που ζητεί το κράτος από τους πολίτες-καταναλωτές για να τους «εξασφαλίζει» δημόσιες υπηρεσίες. Ομως, οι πολίτες δεν αντέχουν καμία νέα φορολογική επιβάρυνση. Εχουν μάλιστα κατανοήσει ότι αν οι φόροι είναι τόσο βαρείς και πολλαπλασιάζονται ως λερναία ύδρα, είναι γιατί το κόστος του κράτους, παραμένει πολύ μεγάλο. Ακόμη, το βάρος του χρέους είναι επίσης πολύ μεγάλο. Και ως να μην είναι αρκετή η διπλή αυτή επιβάρυνση, οι τιμές των προϊόντων και υπηρεσιών παραμένουν εξαιρετικά μεγάλες.

Πρέπει να βρεθούν τρόποι ώστε το πραγματικό κόστος του κράτους να γίνει ανταποδοτικό στον φορολογούμενο.

Ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι το κράτος επιστρέφει στον φορολογούμενο, κάθε χρόνο, μια επιταγή με το ποσό που αναλογεί στη δαπάνη του κράτους για την πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Ταυτοχρόνως, το πανεπιστήμιο θα χρεώσει τη δίκαιη τιμή των υπηρεσιών διδασκαλίας, το κόστος χρήσης των κτιρίων και όποια άλλα πνευματικά δικαιώματα υπάρχουν, υπό τύπο κλειστών διδάκτρων. Οποιος χρησιμοποιήσει το πανεπιστημιακό προϊόν θα πληρώσει με τα ποσά των επιταγών. Διαφορές θα καλύπτονται με υποτροφίες και δανεισμό, ο οποίος θα επιστρέφεται σταδιακά όταν το εισόδημα του μελλοντικού φορολογούμενου ξεπερνά ένα επίπεδο.

Παρόμοια ανταποδοτικότητα μπορεί να υπάρξει και σε άλλους τομείς της κοινωνικής μας ζωής. Ας κριθούν, επιτέλους, οι πολιτικοί από τις θέσεις εργασίας που δημιουργούν και τους φόρους που μειώνουν.

(Από άρθρο τού Μπάμπη Παπαδημητρίου στην "Καθημερινή", 29/01/2013)

 

 

Ο Μπάμπης! Ο σοβαρός και λογικός Μπάμπης! Εκεί που έχεσε η σοβαρότητα και διπλόχεσε η λογική, φύτρωσε ο Μπάμπης! Και μιλάμε για σοβαρότητα η οποία βγάζει μάτια, έτσι; Ακούς την χαζοχαρούμενη την Κοσιώνη, στο τηλεδελτίο παραπληροφόρησης τού Σκάι, να αναγγέλει "θα μιλήσουμε για το τάδε θέμα με τον Μπάμπη Παπαδημητρίου" και παθαίνεις ρεύση. Ρε παιδί μου, τό 'χει το θέμα ο άνθρωπος. Ξεχειλίζει από σοβαρότητα. Τον βλέπεις. Τόσες μαλακίες με τόση άνεση είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπορέσει να ξεστομίσει ο απλός θνητός! 

Έχει και λογική, όμως, ο Μπάμπης. Σου λέει: θες να σπουδάσεις, κύριε; πλήρωνε τους φόρους σου. Δεν μπορεί από την μία εσύ να κλέβεις το κράτος κι από την άλλη να έρχεται το κράτος να σου προσφέρει δωρεάν παιδεία. Τα σκας κανονικά; κιώσε το λύκειο. Δίνεις κάτι παραπάνω; άμε και στο πανεπιστήμιο. Πληρώνεις τον κώλο σου; κάνε και ντοκτορά. Κι αν είσαι μπατίρης, οπότε δεν βγαίνουν φόροι να πληρώσεις, μη σκας κι εδώ είμαστε εμείς: σου δίνουμε δανεικά και μας τα επιστρέφεις με πανωπροίκι όταν βγεις στην παραγωγή και κονομήσεις. Άλλωστε, κάπως έτσι δεν σπουδάζουν και στις ΗΠΑ (κυρίως) ή στην Αγγλία; Παίρνει ένα κωλόχαρτο ο άλλος και είναι χρεωμένος ίσαμε να πεθάνει, καθ' ότι δεν μπορεί να ξοφλήσει το φοιτητικό του δάνειο αφού δουλεύει "ευέλικτα" (παναπεί 3ωρα και 4ωρα) για πενταροδεκάρες.

 

Είναι ανατριχιαστική η ακρίβεια με την οποία τα μίσθαρνα όργανα του καπιταλισμού σπεύδουν να συμπαρασταθούν στους κεφαλαιοκράτες και στην επίθεσή τους στις λαϊκές μάζες. Δοκιμασμένα κόλπα υπάρχουν... πουλημένα τομάρια για να τα εφαρμόσουν, βρίσκουμε... Αν καταφέρουμε και κρατήσουμε τον λαό στα σκοτάδια τής άγνοιας, κάνοντάς τον ευεπίφορο τόσο σε μεγαλόστομα συνθήματα ("για μια Ελλάδα που να ανήκει στους έλληνες, περήφανα νιάτα, τιμημένα γερατειά") όσο και σε κλιμακούμενη τρομοκρατία ("πρέπει να κάνουμε θυσίες γιατί αν δεν πάρουμε την δόση θα χρεωκοπήσουμε και δεν θα έχουμε λεφτά για μισθούς, συντάξεις, φάρμακα κλπ"), τότε έχουμε εξασφαλίσει τους απαραίτητους χαχόλους οι οποίοι θα μας χειροκροτούν καθώς θα τους οδηγούμε στην αγχόνη, για να μη πω ότι θα μας πληρώσουν και το σχοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουμε.

Τελειώνω. Δεν έχω κρύψει την άποψή μου ότι δίχως βία δεν μπορούμε να ανατρέψουμε το σύστημα. Έτσι, λοιπόν, συχνά-πυκνά δέχομαι την ερώτηση πότε θα φτάσει η ώρα αυτής της βίαιης ανατροπής. Μέχρι τώρα απαντούσα μάλλον θεωρητικά αλλά από δω και πέρα μπορώ να γίνω σαφέστερος: η ώρα τής ανατροπής θα φτάσει όταν η αναγνωσιμότητα εφημερίδων σαν την Καθημερινή ή Το Βήμα και η τηλεθέαση ειδήσεων από κανάλια σαν το Μέγκα ή το Σκάι καταβαραθρωθούν.

Ποιοί είσαστε, τέλος πάντων;

Μάααααλιστα! Η "έγκυρη" εμετική φυλλάδα τού Μπόμπολα (υπό την εποπτεία τού αργυρώνητου Alexis) είναι σαφέστατη σε άρθρο της με τίτλο "Με τη «συνταγή» του μετρό απέναντι στις συντεχνίες" και υπότιτλο "σύμφωνα με κυβερνητικούς αξιωματούχους για να μην εκτροχιαστεί το πρόγραμμα", το γνωστό όργανο της εξουσίας μας "ενημερώνει":

"Το μοντέλο το οποίο ακολούθησε κατά την απεργία των εργαζομένων του μετρό έχει αποφασίσει να υιοθετήσει το Μέγαρο Μαξίμου, εάν υπάρξουν νέες κινητοποιήσεις από συντεχνίες που θα επιχειρήσουν να ακυρώσουν την οικονομική πολιτική. Οπως αναφέρουν συνομιλητές του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, το μέσο της επιστράτευσης και, εμμέσως, η απειλή της απόλυσης θα χρησιμοποιούνται σε όλες τις ακραίες κινητοποιήσεις που στρέφονται κατά του κοινωνικού συνόλου. «Δεν θα υποχωρήσει η κυβέρνηση, θα υποχωρήσουν αυτοί», ήταν το «μότο» του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά κατά τη διαχείριση της κρίσης, καθώς αντιλαμβάνεται πως εάν η κυβέρνηση υπαναχωρούσε στο μέτωπο του μετρό, θα προκαλούσε κύμα απεργιών που θα οδηγούσαν είτε σε παράλυση της χώρας είτε σε πλήρη δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Εξάλλου, το Μέγαρο Μαξίμου είναι αποδέκτης δημοσκοπήσεων που καταδεικνύουν ότι οι πολίτες διαφωνούν με την εξαίρεση συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων από τα μέτρα, ενώ ο κ. Σαμαράς έχει διασφαλίσει τη συναίνεση του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου σε μια πολιτική πυγμής έναντι των συντεχνιών."

Ξανά μάαααααλιστα! Ώστε ο Σαμαράς (για να αρχίσω από το τέλος) έχει εξασφαλίσει την συναίνεση του Μπένυ, ε; Καλέ, άει στο διάολο! Συναίνεση δυο νοματαίοι, πες δυόμισυ, λόγω Βενιζέλου; Καλέ, σώπα! Να βάλουμε και καμμιά εκατοστή, πες εκατόν τριάντα βουλευτές τους από δίπλα; Καλέ, άντε! Να προσθέσουμε και καμμιά χιλιάδα αρχινταραβεριτζήδων, μεγαλοεπιχειρηματιών και πουλημένων δημοσιογράφων; Καλέ, μπα! Να μετρήσουμε και καμμιά εκατοστή χιλιάδες βολεμένων από το σύστημα αλλά και ανεγκέφαλων του στυλ "τον λύκο τον κουρεύανε κι εκείνος ρώταγε πούθε παν' τα πρόβατα", όπως λέει κι η λαϊκή παροιμία; Καλέ, μη μας το λέτε! Συναίνεσαν όλοι αυτοί, ε; Ξανά-μανά μάααααααλιστα!

Ώστε "συντεχνίες", Αντωνάκη; Ώστε "συντεχνίες", Alexis; Όχι "σωματεία"; Όχι "συνδικάτα"; Όχι "εργατικές ενώσεις"; Χτυπάει πιο άσχημα η λέξη "συντεχνία", ε; Εμ, πώς! Άλλο πράμα να πεις "τα βάζω με το σωματείο" κι άλλο να πεις "γράφω στ' αρχίδια μου τις συντεχνίες", έτσι δεν είναι; Όμως, θά 'θελα νά 'ξερα, δεν βρέθηκε κανένας να σας πει ότι ο σημερινός συνδικαλισμός έχει τις ρίζες του στις συντεχνίες τού μεσαίωνα; Δεν μάθατε ποτέ σας στο έρμο το σχολειό που πηγαίνατε, ότι εκείνες οι συντεχνίες ήσαν τόσο ισχυρές ώστε στο τέλος κλόνισαν ακόμη και πανίσχυρους βασιλικούς θρόνους; Δεν διαβάσατε ποτέ, για παράδειγμα, ότι η πασίγνωστη σημερινή μασονία αποτελεί εξέλιξη της συντεχνίας των κατασκευαστών εκείνης της εποχής; Δεν πήρατε ποτέ χαμπάρι ότι ως και οι παντοδύναμες κάστες των διαφόρων ιπποτών δεν ήσαν παρά μορφές συντεχνιών; Πού το βρήκατε γραμμένο ότι οι συντεχνίες είναι μαλακό φρούτο για τα δόντια σας;

Για πάμε τώρα και στις περίφημες δημοσκοπήσεις, οι οποίες "καταδεικνύουν ότι οι πολίτες διαφωνούν με την εξαίρεση συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων από τα μέτρα". Για να το κουβεντιάσουμε λιγάκι αυτό.

Τί λένε, δηλαδή, αυτές οι δημοσκοπήσεις; Ότι το πρόβλημα των πολιτών δεν είναι το ότι το σύστημα τους έχει γαμήσει και συνεχίζει να τους γαμεί με κάθε τρόπο αλλά το ότι κάποιοι μένουν αγάμητοι; Παναπεί, ρωτήσανε τον απλό πολίτη κι εκείνος είπε ότι δεν τον πειράζει που έχουν σμπαραλιάσει τον μισθό του αλλά τον ενοχλεί που δεν κόψανε και τους μισθούς των υπάλλήλων τής βουλής; Είπε ότι δέχεται να καταντήσει φιλοδώρημα η σύνταξή του, αρκεί να κοπούν τα επιδόματα των οδηγών τού μετρό; Είπε ότι κατανοεί την ανάγκη να μη μπορεί να βάλει πετρέλαιο θέρμανσης στο σπίτι του αλλά θεωρεί ακατανόητη την προνομιακή μεταχείριση κάποιων δημοσίων υπαλλήλων; Είπε ότι μπορεί να αντέξει το να μην έχει να βάλει ένα πιάτο φαΐ στα παιδιά του, αρκεί να πεινάει και το παιδί τού γείτονα; Χμμμ... Έτσι, ε; Ρε καλόπαιδα, για πόσο μαλάκες μάς περνάτε; Ρε σεις, έχει και η κοροϊδία τα όριά της, γαμώτο!

Και κάτι ακόμη. Τί σημαίνει "δεν θα υποχωρήσει η κυβέρνηση, θα υποχωρήσουν αυτοί"; Ποιοί είναι οι "αυτοί"; Αυτοί που δουλεύουν; Αυτοί που πληρώνουν φόρους; Αυτοί που δεν κάνουν άλλο στην ζωή τους παρά να χτίζουν τούτον τον ρημαδότοπο με ιδρώτα και αίμα; Αυτοί που μεγαλώνουν παιδιά και τα μαθαίνουν να αγαπάνε την Ελλάδα; Και ποιοί είσαστε σεις, ρε μάγκες, που δεν θα υποχωρήσετε; Οι δυο ηγέτες τής πλάκας; Οι εκατόν-τόσοι που τους ρωτάνε αν πηδάει ο γάιδαρος κι αυτοί απαντούν "ουουουουουου αμέ, νά, ίσαμε κει πάνου!"; Οι καμμιά χιλιάδα που μασουλάνε χάρη σε σας; Ή οι καμμιά εκατοστή χιλιάδες βολεμένοι και ηλίθιοι; Ποιοί είσαστε, τέλος πάντων, σεις οι κουραδόμαγκες που δεν υποχωρείτε και που θα πνιγείτε αν σας ρίξουμε από μια ροχάλα εμείς οι υπόλοιποι; Έχετε το θράσος και μας απειλείτε; Τόσο μεγάλη την έχετε πια; Αν το πιστεύετε, βγάλτε την να την μετρήσουμε.

Τελειώνω με μια ανοιχτή πρόκληση. Θέλετε πράγματι να δούμε αν ο κόσμος είναι μαζί σας; Έχετε ψυχή; Κάντε μια δημοσκόπηση με ένα απλό ερώτημα: "Συμφωνείτε με τα μέτρα;". Έτσι απλά, δίχως φιοριτούρες. Αλλά, τί ψυχή να έχετε, κουνελόκαρδοι; Πού να την βρείτε την ψυχή, τσαμπουκάδες τού κώλου; Εδώ, τόλμησε μια φορά να πει ο Γιωρίκας κάτι για δημοψήφισμα (ο Γιωρίκας, θεέ μου!) και πέσανε λυτοί και δεμένοι να τον φάνε.

Ζήτημα..."κοινωνικής δικαιοσύνης";

Ακολουθεί απόσπασμα άρθρου τής αγγλικής εφημερίδας "The Telegraph", από το φύλλο τής περασμένης Παρασκευής, με τίτλο "Ο καλoπληρωμένος οδηγός μετρό φτάνει 61.218 λίρες ετησίως":

"Το πακέτο αμοιβών περιλαμβάνει βασικές αποδοχές, υπερωρίες, συνταξιοδοτικές εισφορές και κουπόνια ελεύθερων μετακινήσεων (...) Οι κριτικές καταδίκασαν το ύψος αυτών των αμοιβών, οι οποίες υπολογίζονται σε 61.218 λίρες (σ.σ.: 71.642 ευρώ) ετησίως, χαρακτηρίζοντάς τις ως 'πλατινένιες'. Οι αριθμοί που δημοσιεύθηκαν από την Transport for London (σ.σ.: την εταιρεία η οποία εκμεταλλεύεται τις συγκοινωνίες τού Λονδίνου), βάσει του νόμου για την Ελευθερία στην Πληροφόρηση, έδειξαν ότι ο βασικός μισθός των οδηγών τού λονδρέζικου μετρό φτάνει τις 42.424 λίρες (...) οι εργοδοτικές συνταξιοδοτικές εισφορές υπολογίστηκαν σε 13.151 λίρες και οι υπερωρίες σε 1.361 λίρες. Οι οδηγοί μπορούν επίσης να κερδίσουν ένα 'επίδομα εξυπηρέτησης πελατών' ύψους 250 λιρών, το οποίο καταβάλλεται σε όλο το προσωπικό, ανάλογα με το επίπεδο εξυπηρέτησης των πελατών..."

Στην συνέχεια, το άρθρο μάς πληροφορεί ότι αυτές είναι οι αμοιβές που ίσχυαν πριν το συνδικάτο εξασφαλίσει μια τετραετή σύμβαση βασισμένη σε τιμαριθμικές αναπροσαρμογές, η οποία αναμένεται να διαμορφώσει τον βασικό μισθό σε 52.000 λίρες (60.854 ευρώ) μέχρι το τέλος τού 2015. Επίσης. μαθαίνουμε ότι η εταιρεία υποχρεώθηκε να συμφωνήσει για έξτρα αμοιβή όσων θα δούλευαν την επόμενη μέρα των Χριστουγέννων, προκειμένου να αποφύγει την απεργιακή κινητοποίηση που ετοίμαζε το συνδικάτο.

Φυσικά, τα παραπάνω νούμερα ακούγονται σχεδόν σκανδαλώδη στα ελληνικά αφτιά μας. Όμως, το καλύτερο απόσπασμα του εν λόγω δημοσιεύματος είναι αυτό που ακολουθεί. Πρόκειται για δήλωση του Νάιτζελ Χόλνες, διευθυντή των υπηρεσιών δικτύου τής εταιρείας. Θα περίμενε κανείς ότι το υψηλόβαθμο στέλεχος θα χαρακτήριζε ως εξωπραγματικά υψηλές αυτές τις απολαβές, αλλά ο Χόλνες απέρριψε κατηγορηματικά τον ισχυρισμό ότι οι αμοιβές είναι υψηλές και πρόσθεσε: "Οι οδηγοί τού μετρό κερδίζουν γύρω στις 44.545 λίρες ετησίως συν κάποιες παροχές. Αυτό το ποσό (...) αντικατοπτρίζει την πιεσμένη και εξειδικευμένη φύση τής εργασίας αλλά και το απάνθρωπο ωράριο που πρέπει να εξυπηρετηθεί".


Αυτά συμβαίνουν στην Αγγλία. Το παραπάνω άρθρο επανέφερε στην μνήμη μου ένα παλιότερο δημοσίευμα αυτού του ιστολογίου ("Οι 'υπέρογκες' αμοιβές των εργαζομένων", 24/08/2012), όπου γράφαμε, μεταξύ άλλων:

"Ας πάρουμε έναν μηχανοδηγό τού ΟΣΕ, απ' αυτούς που τα διάφορα ΜουΜουΕ βάλανε στον στόχο πριν λίγο καιρό. Ποιά πρέπει να είναι η φυσιολογική αμοιβή αυτού του ανθρώπου; Να πούμε ένα χιλιάρικο; Να το πούμε. Άρα, αν ο συγκεκριμμένος μηχανοδηγός παίρνει δυο χιλιάρικα, παναπεί πως αμείβεται υπέρογκα. Σωστά ως εδώ; Σωστά. Έλα, όμως, που ο ολλανδός συνάδελφός του, με τα ίδια προσόντα και προϋποθέσεις, παίρνει τρία και τριάμιση χιλιάρικα! Πόσο κάνει τελικά αυτή η γαμημένη η δουλειά; Αν τα δυο χιλιάρικα του κάθε Μήτσου συνιστούν 'υπέρογκη αμοιβή', τότε ο μισθός τού κάθε Κλάους αποτελεί σκάνδαλο διεθνών διαστάσεων. Και το ερώτημα παραμένει: αφού ο Μήτσος και ο Κλάους κάνουν την ίδια δουλειά και πληρώνονται με το ίδιο νόμισμα, πόσο πρέπει να πληρώνεται κανονικά αυτή η γαμημένη η δουλειά τους;"

Εκείνο το ερώτημα δεν ήταν καθόλου ρητορικό αλλά έμεινε -και θα συνεχίσει να μένει- αναπάντητο. Πόσο κάνει, λοιπόν, η κωλοδουλειά τού οδηγού μετρό; Ένας από τους διευθυντάδες τού λονδρέζικου μετρό εκτιμά ότι 70 χιλιάρικα ετησίως είναι λογική και τίμια αμοιβή αλλά η ελληνική κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι ακόμη και τα 25 χιλιάρικα είναι υπερβολικά. Και τώρα έχουμε άλλο ένα ερώτημα:

Η εταιρεία που εκμεταλλεύεται τις λονδρέζικες συγκοινωνίες, πληρώνοντας "τρελλές" αμοιβές, προφανώς κονομάει. Αν δεν κονόμαγε, θα είχε σκάσει κανόνι προ πολλού. Η "Αττικό Μετρό", που εκμεταλλεύεται το μετρό τής Αθήνας, πληρώνοντας λιγώτερα από το ένα τρίτο όσων πληρώνουν οι εγγλέζοι, δεν κονομάει; Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που για την ανάπτυξή της εισπράττει τ' άντερά της από τα ευρωπαϊκά προγράμματα (ΕΣΠΑ κλπ); Ποιά είναι η "αδήριτη" ανάγκη, λοιπόν, η οποία επιβάλλει την περαιτέρω μείωση των αποδοχών των εργαζομένων της; Προφανώς, μία και μόνη, η γνωστή από καταβολής καπιταλισμού: η αύξηση των κερδών της.

Ο χαζοχαρούμενος "έγκυρος" αναλυτής Γιώργος Κούρος μίλησε τις προάλλες για εργαζομένους οι οποίοι "δεν θέλουν να χάσουν τα κεκτημένα που έχουν χάσει όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι". Καταλάβατε; Είναι ζήτημα...κοινωνικής δικαιοσύνης: αφού πηδήξανε όλους τους άλλους, γιατί δεν κάθεσαι να τον φας κι εσύ, ήσυχα-ήσυχα; Αυτή είναι η γραμμή που περνάει καθημερινά τόσο μέσα από τις δηλώσεις των πολιτικών ("πρέπει όλοι να κάνουμε θυσίες" κλπ κλπ) όσο και από τα τηλεπλυντήρια του μυαλού μας. Μια γραμμή που προσπαθεί να ενεργοποιήσει συγκρούσεις μέσα στην εργατική τάξη, με στόχο το απλό και δοκιμασμένο "ασχοληθείτε πώς να βγάλετε ο ένας το μάτι του άλλου κι αφήστε μας εμάς". Κάπως έτσι, λοιπόν, ο μισθωτός οργίζεται με τον μικροεπαγγελματία που δεν πληρώνει φόρους, ο μικροεπαγγελματίας τα βάζει με τον δημόσιο υπάλληλο που κοπροσκυλιάζει, ο άνεργος μισεί τον βολεμένο δημόσιο υπάλληλο, ο αμειβόμενος με ψίχουλα στρέφεται κατά των καλοπληρωμένων εργαζομένων, οι τελευταίοι σαλτάρουν με όσους είναι ακόμη πιο καλοπληρωμένοι κλπ.

Κι όμως! Αρκεί μια υποτυπώδης ταξική συνείδηση για να καταλάβουμε ότι όλοι βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά και ότι η δική μας "κοινωνική δικαιοσύνη" δεν πρέπει να έχει καμμιά σχέση μ' όλα τούτα. Το καπιταλιστικό θηρίο είναι απέναντί μας, απέναντι σε όλους μας και μόνο του μέλημα είναι να μας κρατάει διαιρεμένους για να μπορεί να επιβιώνει. Γιατί, λοιπόν, να παίζουμε το παιχνίδι του;

Η ενότητα της αριστεράς

Η σκηνή από το "Αλ Τσαντήρι" τού Λαζόπουλου. Στην σκηνή, ο αστυνόμος Φευγουλέας (Λάκης Λαζόπουλος) ανακρίνει έναν δόλιο καντηλανάφτη (Τάσος Παλαντζίδης), ο οποίος είναι παράλληλα και ταξιτζής. Λόγο τον λόγο, ο αστυνόμος συμπαθεί τον φουκαρά που έχει μπροστά του, ο οποίος το καταλαβαίνει, ξεθαρρεύει και τολμάει να ζητήσει την υποστήριξη του αστυνόμου επειδή έχει κάποιο πρόβλημα με την άδεια του ταξί του. Ακολουθεί ο εξής σπαρταριστός διάλογος:

- Θα σε βοηθήσω, γιατί εμείς βοηθάμε τους δεξιούς, λέει συγκαταβατικά ο αστυνόμος.
- Μα εγώ είμαι αριστερός, τολμάει να ψιθυρίσει ο φουκαράς ταξιτζής-καντηλανάφτης.
- Τί είσαι; ουρλιάζει θυμωμένος ο αστυνόμος.
- Του Κουβέλη, ψελλίζει έντρομος ο φουκαράς.
- Άει στο διάολο, είπα κι εγώ! απαντάει καθησυχασμένος ο αστυνόμος.


Θυμήθηκα το παραπάνω στιγμιότυπο επειδή άκουσα από έναν φίλο άλλη μια φορά την γνωστή ένσταση πως "θα έπρεπε να είναι ενωμένη η αριστερά".  Έχω βαρεθεί να ακούω την ίδια μαλακία, ξανά και ξανά, από ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν καν τι παναπεί αριστερά. Σημειώστε ότι ο Σπύρος (ο φίλος στον οποίο αναφέρομαι) αναγκάστηκε να κλείσει πριν δυο χρόνια το μπακαλικάκι του κι από τότε προσπαθεί να βρει κάπου μεροκάματο. Μάταια όμως, μιας κι έχει συμπληρώσει εδώ και καιρό τα 56 χρόνια του.

- Όταν λες να ενωθεί η αριστερά, ποιά κόμματα εννοείς ότι πρέπει να ενωθούν, ρε Σπύρο; τον ρώτησα οργισμένος.

Σφίχτηκε. Άναψε τσιγάρο. Βλέπετε, με ξέρει και, προφανώς, κατάλαβε ότι κακώς άνοιξε τέτοια κουβέντα.

- Ρε φίλε, εγώ δεν ξέρω από κόμματα, απάντησε τελικά, ρουφώντας λυτρωτικά μια τζούρα από το τσιγάρο του.

- Ναι, αλλά την μαλακία σου την λες, επέμεινα θυμωμένα. Όποια παπαριά ακούσεις στο καφενείο, την παίρνεις και την αναμεταδίδεις, μη χάσεις!

- Εγώ απλά λέω ότι για το συμφέρον τού λαού πρέπει να ενωθούν όλα τα αριστερά κόμματα, συνέχισε την μαλακία του ο φιλαράκος και τράβηξε άλλη μια τζούρα. Να μην είναι διασπασμένα.

- Αυτό το κατάλαβα, ρε! συνέχισα απτόητος. Αλλά σε ρωτάω, ποια κόμματα θεωρείς ως αριστερά που πρέπει να ενωθούν; Ένα το ΚΚΕ, αυτό το καταλαβαίνω. Ποιό άλλο; Τον Κουβέλη;

- Γάμησέ τον αυτόν. Αυτός είναι πουλημένος, απάντησε θλιμμένα.

- Ε, τότε ποιόν; Τον Τσίπρα; επέμεινα στρίβοντας το μαχαίρι στην πληγή.

Με κοίταξε γουρλώνοντας τα μάτια.

- Αυτός θα κάνει τα ίδια και χειρότερα, αντιγύρισε με το ύφος ανθρώπου που ανακάλυψε την χαμένη Ατλαντίδα. Δεν τον είδες πώς έκατσε σούζα στους αμερικάνους;

Είμαι σίγουρος ότι από μέσα του ευχόταν να γυρίσει η κουβέντα στον ΣυΡιζΑ αλλά σιγά μη του έκανα το χατήρι.

- Δηλαδή, ρε Σπύρο, δεν κατάλαβα, τί θες να πεις; ρώτησα με αμείωτη επιθετικότητα. Ότι πρέπει να ενωθεί το ΚΚΕ με τον εαυτό του; Γιατί, απ' ό,τι κατάλαβα, άλλη αριστερά από το ΚΚΕ δεν βλέπεις να υπάρχει.

- Εδώ που τα λέμε...., ψιθύρισε, τράβηξε την τελευταία τζούρα, έσβησε το τσιγάρο του και σηκώθηκε. Να πηγαίνω κι εγώ γιατί έχεις δουλειά, πρόσθεσε και τράβηξε προς την πόρτα.


Σπύρος. Ο χαρακτηριστικός τύπος των καφενείων. Ο κάποτε ψηφοφόρος τού ΠαΣοΚ (ή και της ΝουΔου ακόμη), που νοιώθει μεν προδομένος αλλά δεν καταφέρνει ν' ανοίξει τα μάτια του. Ο "αγαναχτισμένος", που ξεφούσκωσε με μερικά φάσκελα στις πλατείες πρόπερσι το καλοκαίρι. Ο "επαναστατημένος", που ενστερνίζεται την φόλα "όλοι λευκό στις εκλογές ή να μη πάει κανείς να ψηφίσει" και την αναμασά προς κάθε κατεύθυνση, επειδή αυτό αποφάσισε η "γενική συνέλευση" του καφενείου στο οποίο συχνάζει.

Αυτοί οι Σπύροι είναι που δεν μ' αφήνουν να ησυχάσω. Αυτοί είναι που με τσιγκλάνε και μου θυμίζουν διαρκώς ότι υπάρχει πολλή δουλειά που πρέπει να γίνει από όσους νομίζουμε ότι καταλαβαίνουμε δυο πράγματα παραπάνω. Από όλους όσους -με τόσα που βλέπουμε και ακούμε- αρνούμαστε να χαρακτηριστούμε ως αριστεροί, επειδή θεωρούμε τους εαυτούς μας κομμουνιστές.

Τηλεβόθρος

Η μαγκιά τού Σαμαρά και της κυβέρνησής του είχε φανεί ξεκάθαρα τότε που έστειλε τα ΜΑΤ να διαλύσουν την απεργία στην Χαλυβουργία, στηρίζοντας ξεκάθαρα τον αρχιαπατεώνα Μάνεση. Συνεπώς, δεν συνιστά έκπληξη το γεγονός ότι νυχτιάτικα μπήκαν τα ΜΑΤ στο αμαξοστάσιο του μετρό για να διαλύσουν τους απεργούς (κάνοντας, βέβαια, μερικές "απαραίτητες" συλλήψεις). Ο δρόμος για την επέμβαση των ΜΑΤ είχε στρωθεί έντεχνα από την εκτελεστική εξουσία σε συνεργασία με δυο άλλες εξουσίες, την δικαστική και την "τέταρτη", τον τύπο.

Κατ' αρχάς, η "ανεξάρτητη" δικαιοσύνη έκανε αυτό που κάνει πάντοτε: κήρυξε την απεργία παράνομη και καταχρηστική. Ως εδώ, καμμία πρωτοτυπία. Είπαμε, μαράζι τό 'χω να δω την δικαιοσύνη να χαρακτηρίζει μια απεργία ως νόμιμη.

Στην συνέχεια, πιάσανε δουλειά τα ΜουΜουΕ, τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Προχτές το βράδυ, κάνοντας καναλότσαρκα (κοινώς ζάπινγκ) πέρασα από το δελτίο "ειδήσεων" του Αντέννα και είδα στο κάτω μέρος της οθόνης ένα χαρακτηριστικό τσιτάτο: "Χωρίς τέλος η ταλαιπωρία των πολιτών αφού όλα δείχνουν ότι και αύριο τίποτα δεν θα κινηθεί". Αν και ήμουν απολύτως σίγουρος για το τι θα επακολουθούσε, δεν άλλαξα κανάλι (μάλλον με συντρέχει κάποια μορφή μαζοχισμού) περιμένοντας να δω μέχρι πού θα φτάσει η προστυχιά τής "αδέσμευτης" ενημέρωσης.

Σε απ' ευθείας σύνδεση με τον αδειανό σταθμό τού μετρό στον Αγ. Αντώνιο, η δημοσιογραφίσκα μάς ενημέρωσε ότι η κυβέρνηση έστειλε 24ωρο τελεσίγραφο στους απεργούς, απειλώντας με απολύσεις συνδικαλιστών. Προσοχή στην χρήση τού όρου "συνδικαλιστής"! Ο τηλεθεατής πρέπει να πειστεί ότι η απεργία δεν γίνεται με την εκούσια γενική συμμετοχή των εργαζομένων αλλά κατευθύνεται από κάποιους βολεμένους συνδικαλιστές.

Το τσιτάτο στην οθόνη άλλαξε: "Μέχρι τώρα δεν έχουν ανακοινώσει επίσημα κάτι αλλά ούτε ένας συνδικαλιστής δεν αρνείται ότι αύριο απεργούν" (προσοχή στο "επίσημα"). Η δημοσιογραφίσκα εξηγεί ότι οι συνδικαλιστές δεν ενημερώνουν τον κόσμο για το τι θα κάνουν κι αν θα απεργήσουν και την επόμενη μέρα αλλά, όπως συνηθίζουν, αρέσκονται στο να "αιφνιδιάζουν ενάμισι εκατομμύριο πολίτες". Έλα, όμως, που θέλει να δείξει ότι κάνει καλά την δουλειά της και παραδέχεται ότι "στα επανειλημμένα τηλεφωνήματα που τους κάνουμε, παραδέχονται ότι ναι, αύριο θα απεργήσουμε"! Τώρα τι σόι αιφνιδιασμός του επιβατικού κοινού είναι αυτός, να δηλώνεις στα κανάλια ότι αύριο θα απεργήσεις, μόνο το προχώ μυαλό των δημοσιογράφων μπορεί να το συλλάβει. Νέο τσιτάτο στην οθόνη: "Αν και δεν έχουν εκδόσει ανακοίνωση, ανοιχτά ενημερώνουν και για τις ώρες που δεν θα κυκλοφορούν τα μέσα μεταφοράς". Αυτό είναι! Ο απόλυτος αιφνιδιασμός λέμε!

Η ενημέρωση συνεχίζεται. Στην οθόνη βγαίνει κάρτα με την δήλωση Κεδίκογλου: "Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή αυτή η κατάσταση...". Ποιά κατάσταση, ρε συ Σίμο; Το ότι κάποιοι δεν θα βρίσκουν δημόσιο μεταφορικό μέσο για να πάνε στις δουλειές τους ή το ότι κάποιοι άλλοι δεν θα έχουν λόγο να ψάξουν για μεταφορικό μέσο επειδή δεν έχουν δουλειές να πάνε; Και από ποιούς ακριβώς δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή; Από την κυβέρνηση που βλέπει την λαϊκή οργή να οργανώνεται και να αντιδρά ή από τους εργαζόμενους που βλέπουν τα εισοδήματά τους να καταβαραθρώνονται;

Από κοντά σαν... (άντε μη πω τώρα) κι ο Βενιζέλος, μη χάσει: "Πρέπει να σταματήσει η ταλαιπωρία του κόσμου. Η θέση μας σε αυτό είναι απολύτως σαφής. Και δεν προστατεύουν τα συμφέροντα των εργαζομένων όσοι φέρνουν τους εργαζόμενους σε αντίθεση με την κοινωνία. Κάνουν μεγάλο λάθος και συνδικαλιστικό". Είδες ο Βαγγέλης; Ασταδιάλα Βαγγέλη (που λέει κι ο φίλος μου ο Πέτρος). Τον κόσμο που ταλαιπωρείται νοιάστηκε ο Βαγγέλης. Αυτόν που νοιάζεται πάντα. Ακόμη και τότε που τσάκιζε το αφορολόγητο, ακόμη και τότε που έβαζε τα χαράτσια στον λογαριασμό τής ΔΕΗ, ακόμη και τότε που υπέγραφε μνημόνια κι εφαρμοστικούς νόμους, ακόμη και τότε που προωθούσε τις περικοπές στους μισθούς και συνυπέγραφε τις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες... και τότε και πάντοτε αυτόν τον κόσμο σκέφτεται και το πώς να μη ταλαιπωρείται. Έτσι δεν είναι, Βαγγέλη; Άει στον γεροδιάολο, Βαγγέλη!

Παράλληλα, ο ογκόλιθος της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής παραδίδει και μαθήματα συνδικαλισμού. Ο άνθρωπος ο οποίος ηγείται του κόμματος το οποίο διέλυσε όποιο εργατικό δικαίωμα βρήκε μπροστά του, τολμάει να εγκαλεί τους συνδικαλιστές (τους οποίους, μη ξεχνιόμαστε, κατά μείζονα λόγο ελέγχει η αστική εξουσία) για λάθη. Μάλιστα. Να ξεράσω τώρα ή να το αφήσω για αργότερα;

Στην συνέχεια, κάποια "σοβαρή" αναλύτρια (;) μας ενημέρωσε ότι, για κάθε μέρα απεργίας, το δημόσιο ταμείο χάνει δέκα εκατομμύρια ευρώ. Ας μη κάνουμε τώρα τις πράξεις (πόσα εκατομμύρια εισιτήρια κόβονται καθημερινά, ρε γαμώτο;), έτσι; Ας δεχτούμε ότι χάνονται όντως αυτά τα λεφτά. Το πόσα λεφτά χάνουν οι εργαζόμενοι στα μέσα μεταφοράς είναι τόοοσο δύσκολο να μας το πουν; Τί διαόλο; Τόση καούρα έχουν όλοι με τα έσοδα του κράτους; Μήπως όλοι αυτοί θέλουν και την αύξηση στα εισιτήρια, προκειμένου να εισπράττει περισσότερα ο δημόσιος κορβανάς;

Μετά ήρθε η ώρα τού "μεγάλου αναλυτή", του Γιώργου Κούρου. Ήταν η ώρα που ξεβαφτίστηκα στα γαμοσταυρίδια. Και πώς να μη βλαστημήσεις, όταν τον ακούς να λέει ότι "επί τρεις ημέρες οι εργαζόμενοι αδιαφορούν για τις αποφάσεις της δικαιοσύνης και η κυβέρνηση δεν τις εφαρμόζει" ή ότι "οι εργαζόμενοι στα μέσα μεταφοράς απεργούν γιατί δεν θέλουν να χάσουν τα κεκτημένα που έχουν χάσει όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι" ή ακόμα και ότι "στη μέση είναι οι πολίτες που πληρώνουν, όπως πάντα, το μάρμαρο"; Πώς και πόσο να αντέξεις τέτοιες χοντρομαλακίες από "σοβαρά" (λέμε τώρα) χείλη; Και εκνευρίζομαι ακόμη περισσότερο όσο σκέφτομαι ότι αυτός ο παπάρας πληρώνεται για να πετάει τις οβίδες του...

Καινούργιο τσιτάτο στην οθόνη: "Στενάζουν για έβδομη μέρα στους δρόμους εκατομμύρια εργαζόμενοι". Οι εικόνες δείχνουν το κυκλοφοριακό κομφούζιο και η φωνή της δημοσιογραφίσκας κοντεύει να σπάσει από την συγκίνηση, καθώς περιγράφει την ταλαιπωρία "αυτών που πασχίζουν για το μεροκάματο, αυτών που μένουν απλήρωτοι για μήνες δίχως να ταλαιπωρούν τον κόσμο". Και, φυσικά, ακούγεται και ο "ταλαιπωρούμενος λαός": ένας μαλάκας που αγανακτεί επειδή απεργούν αυτοί που πληρώνονται απ΄ αυτόν (σ.σ.: πληρώνονται είπε;), μια ανεγκέφαλη που σκέφτεται ότι έχει δώσει 45 ευρώ για κάρτα απεριορίστων διαδρομών αλλά δεν μπορεί να την χρησιμοποιήσει, ένα σούργελο που χαζογελάει διαμαρτυρόμενη για την αναμονή της στην στάση, μια γιαγιά με αλτσχάιμερ που δεν εύρισκε μεταφορικό μέσο για να πάει να πληρώσει την ΔΕΗ και κινδύνευε να της κόψουν το ρεύμα κλπ. Στην οθόνη νέο τσιτάτο: "Παιδιά, γονείς, άρρωστοι, ηλικιωμένοι όμηροι των απεργών του μετρό."...

Δεν άντεξα άλλο τον τηλεβόθρο. Προς στιγμή, σκέφτηκα τι όργιο προπαγάνδας πρέπει να γινόταν στο Μέγκα και τι θα ακολουθούσε στον Σκάι και ανατρίχιασα. Μπροστά στον κίνδυνο να πετάξω κανένα τασάκι στην τηλεόραση, άλλαξα κανάλι. Σταρ. Υγιέστατο γεννήθηκε το μωράκι τής Σακίρας. Δόξα τω θεώ. Ηρέμησα.


Σημείωση: Τα "τσιτάτα" αποδίδονται ακριβώς όπως εμφανίστηκαν, μ' αυτή την σύνταξη και μ' αυτή την ορθογραφία και μάρτυς μου το διαδίκτυο.

Μάο Τσε Τουνγκ

"Έχει ελαττωθεί η ταχύτητα με την οποία πηγαίναμε στα βράχια. Τώρα κάνουμε προσπάθεια να στρίψουμε το τιμόνι" (Γιάννης Στουρνάρας, υπουργός οικονομικών)


Πριν κάμποσα χρόνια, βγάζοντας τον καινούργιο της δίσκο (το "Γύρνα και δες", αν θυμάμαι καλά), η Άντζελα Δημητρίου δήλωσε περήφανα: "μ' αυτόν τον δίσκο κάνω στροφή προς την ποιότητα". Κι ενώ ο δίσκος πήγαινε άπατος, ο Λάκης Λαζόπουλος σχολίαζε ευφυώς: "Όταν λέει η κυρία Δημητρίου ότι κάνει στροφή προς την ποιότητα, πού ακριβώς θα στρίψει; Σ' αυτή την γωνία; Στην επόμενη; Αριστερά θα πάει ή δεξιά; Διότι, για να κάνεις στροφή προς την ποιότητα, πρέπει να ξέρεις πού βρίσκεται αυτή η ποιότητα".

Το περιστατικό είναι πολύ παλιό αλλά δεν μπόρεσα να μη το ανασύρω στην μνήμη μου (σημ.: ρε, για δες κάτι πράγματα που έχω καταχωνιασμένα εκεί μέσα!) ακούγοντας τον Στουρνάρα να μιλάει ως "μεγάλος τιμονιέρης". Στουρνάρας! Κάτσε καλά, λέμε!

Στουρνάρας: ο άνθρωπος που έγινε υπουργός οικονομικών από σπόντα. Οι πιο "βαρεμένοι" αναγνώστες θα θυμούνται ότι ο Σαμαράς είχε προγραμματίσει για υπουργό οικονομικών τον Βασίλη Ράπανο αλλά, κατά διαβολική σύμπτωση, ο Ράπανος "αρρώστησε" πριν καλά-καλά ορκιστεί και αναγκάστηκε ο Σαμαράς να κάνει υποχρεωτική αλλαγή στο ρόστερ της ομάδας λίγο πριν αρχίσει το ματς. Ο Στουρνάρας ήρθε από τον πάγκο, άρπαξε την ευκαιρία απ' τα μαλλιά κι έγινε αναντικατάστατος.

Στουρνάρας: ο ροκ σταρ τής κυβέρνησης. Κάποτε είχαμε στο υπουργείο οικονομικών τον ξενέρωτο τον Αλογοσκούφη με την κιθάρα του, σήμερα έχουμε έναν γνήσιο ρόκερ. Κι αυτό δεν το λέω εγώ, έτσι; Το λένε οι Νιου Γυορκ Τάιμς! Σε δημοσίευμά της, αμέσως μετά την ανάληψη του υπουργικού θώκου, η "έγκριτη" εφημερίδα χαρακτηρίζει τον Γιάννη Στουρνάρα ως "δραστήριο και εύγλωττο άνδρα, με γόητρο ροκ σταρ στους οικονομικούς κύκλους της Ελλάδας". Στο ίδιο δημοσίευμα, ο Βασίλης Δαλαμάγκας (καθηγητής οικονομικών του πανεπιστημίου Αθηνών) προσθέτει ότι ο Στουρνάρας "είναι ένας άνθρωπος που εμπνέει σεβασμό και εμπιστοσύνη όσον αφορά στη διαπραγμάτευση κρίσιμων οικονομικών θεμάτων με την τρόικα".

Στουρνάρας: ο ιθύνων νους τής επιβίωσής μας. Εκεί που όλοι μάς είχαν ξεγραμμένους, ο Στουρνάρας κατάφερε και μας ξελάσπωσε. Όχι δηλαδή πως έκανε τίποτε σπουδαίο, έτσι; Τον κλητήρα κάνει ο άνθρωπος: πάει μια βόλτα στις Βρυξέλλες, υποβάλλει την αναφορά του, παίρνει τον φάκελλο με τα "memo" και τα "things to do" κι έρχεται να εκτελέσει τις εντολές. Κόψε μισθούς, του λένε; Τους κόβει. Διώξε δημοσίους υπαλλήλους, του λένε; Τους διώχνει. Γράψε στ' αρχίδια σου τον κοσμάκη, του λένε; Τον γράφει. Δεν παίζει "εν ου παικτοίς", λέμε.

Στουρνάρας: ο άνθρωπος που στρίβει το τιμόνι για να μη στουκάρουμε στον βράχο. Τώρα, βέβαια, δεν ξέρουμε (και, μάλλον, δεν ξέρει κι ο ίδιος) κατά πού πρέπει να στρίψει. Σαν την Άντζελα ένα πράγμα. Κάνεις αριστερά την τιμονιά για να γλιτώσεις τον βράχο; πέφτεις στον γκρεμό. Την κάνεις δεξιά; τρακάρεις μετωπικά με τον απέναντι και τσακίζεσαι. Αν είναι έτσι, άστο να πάει στον διάολο και ρίχτο στον βράχο, το γαμημένο.

Στουρνάρας: ο μεγάλος τιμονιέρης. Ο Μάο Τσε Τουνγκ τής Ελλάδας.

Περιορισμένης ευθύνης

Προχτές, ο αναπληρωτής υπουργός οικονομικών (ο Σταϊκούρας ντε!), άτομο εγνωσμένης "περιορισμένης ευθύνης", καμάρωνε στην βουλή επειδή κατά το πρώτο εικοσαήμερο του Ιανουαρίου οι εισπράξεις τού δημοσίου από τον φόρο στο πετρέλαιο θέρμανσης έφτασαν τα 44,6 εκατ. ευρώ έναντι των 37,1 εκατ. ευρώ κατά το αντίστοιχο περυσινό διάστημα. Και το καμάρι του ήταν διπλό επειδή αυτή η αύξηση επετεύχθη παρά την μείωση της κατανάλωσης κατά 78,2%.

Έτσι πρέπει να κάνουν οι λαοπρόβλητες κυβερνήσεις και οι πολιτικοί που νοιάζονται για το συμφέρον τού λαού και του τόπου: να κοιτάνε το πορτοφόλι. Μόνον έτσι θα νοικοκυρευτούμε κάποια στιγμή και ως πολίτες και ως κράτος γενικώτερα. Φυσικά, το γεγονός τής μείωσης της κατανάλωσης κατά 78,2% (που σημαίνει είτε ότι 4 στους 5 κατοίκους αυτής της χώρας δεν έβαλαν εφέτος καθόλου πετρέλαιο θέρμανσης είτε ότι οι περισσότεροι έβαλαν σταγόνες) δεν πρέπει να απασχολεί την εξουσία. Η εξουσία πρέπει να ενδιαφέρεται για το πώς θα πληρωθούν οι τοκογλύφοι, όχι για το πώς δεν θα ξεπαγιάσουν οι πολίτες.

Η πλάκα είναι ότι ο Σταϊκούρας δήλωσε έκπληκτος για το ότι μειώθηκε η κατανάλωση και στο πετρέλαιο κίνησης. Και με το δίκιο του ο άνθρωπος, έτσι; Αφού οι τιμές δεν αυξήθηκαν τρελλά τον τελευταίο χρόνο, πώς γίνεται να πέσει η κατανάλωση στο πετρέλαιο κίνησης κατά 33,4%;

Ρε συ Σταϊκούρα, θα μας τρελλάνεις; Εδώ ζοριζόμαστε να εξασφαλίσουμε το ψωμί που τρώμε κι εσύ αναρωτιέσαι γιατί πάψαμε να αγοράζουμε πετρέλαιο κίνησης; Γιατί δεν ρωτάς τους ταξιτζήδες πόσο έχει πέσει η δουλειά τους; Γιατί δεν πας μια βόλτα από την Αγίας Άννης, εκεί που βρίσκονται όλα τα πρακτορεία μεταφορών, να δεις τα φορτηγά παρκαρισμένα; Γιατί δεν ρωτάς έναν μεταφοριτζή να σου πει πόσα δρομολόγια Αθήνα-Πάτρα κάνει την εβδομάδα, εκεί που κάποτε έκανε ένα τουλάχιστον κάθε μέρα; Γιατί δεν ρωτάς να μάθεις πόσα πετρελαιοβόρα τζιποειδή έχουν καταθέσει πινακίδες; Διάολε, αν θέλεις έσοδα από το πετρέλαιο κίνησης, πάψε να δίνεις αφορολόγητα καύσιμα στους πλοιοκτήτες και στους εφοπλιστές!

Δυστυχώς, δεν είναι μόνο ο Σταϊκούρας που έχει μυαλό "περιορισμένης ευθύνης". Είναι αμέτρητοι άλλοι. Για παράδειγμα, είναι κι αυτοί που αναμασούν την παπαριά πως, τάχατες, απολύονται 4 υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα για κάθε δημόσιο υπάλληλο που δεν απολύεται! Αυτή η χοντρομαλακία υποτίθεται ότι αποτελεί πόρισμα παλιότερης αναλογιστικής μελέτης και είχε γίνει προεκλογική σημαία εκείνου του πανηλίθιου νεοφιλελεύθερου, του Στέφανου Μάνου. Μάλιστα, ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος (ο οποίος υποτίθεται ότι υπερασπίζει τους ομοφυλόφιλους αλλά ευτυχώς που οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι σαν τα μούτρα του, γιατί θα τους είχαμε σιχαθεί), υποψήφιος βουλευτής με το κόμμα τού Μάνου, δήλωνε σε συνέντευξή του με αποτροπιασμό: "όταν ο πρόεδρος της ΓΕΣΕΒΕ αναφέρεται σε αναλογιστικές μελέτες που λένε ότι για κάθε έναν δημόσιο υπάλληλο που δεν απολύεται, απολύονται τέσσερις στον ιδιωτικό τομέα, επιτρέπεται να κουβεντιάζουμε ακόμα αν θα απολυθούν 100.000, όταν έχουν απολυθεί 1 εκατομμύριο; Δηλαδή, οι άνθρωποι οι οποίοι εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα είναι δεύτερης, τρίτης, τέταρτης, ανύπαρκτης κατηγορίας άνθρωποι; Θεωρώ εξαιρετικά θρασύ να συζητάμε για το αν θα απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι, όταν κάθε ένας που δεν απολύεται, απολύονται τέσσερις. Τι είναι οι τέσσερις δηλαδή;"

Το ωραίο είναι ότι όλοι αυτοί έχουν και "λογική" εξήγηση για την θέση τους! Σου λένε, λοιπόν: για να πληρώσει το κράτος αυτόν που δεν απολύει, αναγκάζεται να επιβάλει μέτρα, τα οποία δημιουργούν οικονομική ασφυξία στον ιδιωτικό τομέα κι έτσι ο ιδιωτικός τομέας προχωράει σε απολύσεις. Γι' αυτό λέει ο Βαλλιανάτος "διώξε έναν για να γλιτώσουν τέσσερις". Λογική κυβική, όχι απλώς τετράγωνη.

Εκεί, όμως, που τα μυαλά "περιορισμένης ευθύνης" οργίασαν κι έστησαν παρτούζα με την φτηνή προπαγάνδα και το ψέμα, ήταν στην περίπτωση της απεργίας των εργαζομένων στο μετρό, όπου "ανακάλυψαν" ότι κάποιοι εργαζόμενοι απήργησαν δίχως να το δηλώσουν κι έτσι πληρώθηκαν κανονικά το μεροκάματό τους. Το ότι αυτοί οι "πονηροί" και "κακόβουλοι" εργαζόμενοι δεν πήγαν στην δουλειά τους όχι επειδή απεργούσαν αλλά επειδή είχαν ρεπό (οπότε πληρώθηκαν κανονικά), δεν έχει καμμιά σημασία για τους σπεκουλαδόρους δημοσιογραφίσκους (του κώλου δηλαδή).

Εν πάση περιπτώσει, το πρόβλημά μου δεν είναι τα αστικά μυαλά "περιορισμένης ευθύνης". Άλλωστε, ως αστικά μυαλά, δύσκολα θα μπορούσαν να είναι κάτι άλλο. Το πρόβλημά μου είναι οι ψηφοφόροι "περιορισμένης ευθύνης" που αναδεικνύουν τέτοια μυαλά.

Το κομπιουτεράκι

Ο "αναμορφωτής" ξαναχτυπά! Ο πολιτικός σουρουκλεμές που ανέλαβε να καθαρίσει τον εργασιακό χώρο από τα σοβιετικά του κατάλοιπα, ο Βρούτσης δηλαδή, ετοιμάζει νέο ασφαλιστικό νόμο! Σε άρθρο του στην χτεσινή Ημερησία, με τίτλο "Παράθυρο για μειώσεις συντάξεων έως και 30%", ο Γιώργος Γάτος αποκαλύπτει την οργή τού υπουργού για το ότι "το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας είναι ένα άθροισμα εξαιρέσεων και στρεβλώσεων και παρά τις παρεμβάσεις που έχουν γίνει στο παρελθόν παραμένει δαιδαλώδες, κατακερματισμένο, με διαφορετικές ταχύτητες και ανισότητες" αλλά και την πρόθεσή του να διορθώσει μια και καλή τα "κακώς κείμενα" εντός του έτους.

Εδώ επιτρέψτε μου να θυμίσω στον αναγνώστη την περηφάνεια με την οποία ο ίδιος Βρούτσης αποκάλυψε πριν λίγο καιρό ότι, "επί τέλους", η κατώτερη σύνταξη έπεσε κάτω από τον κατώτερο μισθό. Τότε είχα χειροκροτήσει το επίτευγμα του "αποσοβιετιστή" υπουργού. Εμ, πώς; Είναι ποτέ δυνατόν να παίρνει αυτός που κάθεται και τα ξύνει περισσότερα απ' αυτόν που δουλεύει; Όχι, βέβαια. Κι αφού αυτός που δουλεύει παίρνει 500-κάτι μικτά, αυτός που κάθεται και τα ξύνει πρέπει να παίρνει σκάρτο πεντακοσάρικο. Σωστά πράγματα και δίκαια.

Έλα, όμως, που εγώ έχω κάνει κάτι κωλοσπουδές στα οικονομικά και, ως εκ τούτου, έχω συνηθίσει να συμβουλεύομαι το κομπιουτεράκι μου πριν ανοίξω το στόμα μου και αμολήσω καμμιά μαλακία! Προσέξτε, λοιπόν, τι λέει αυτό το κομπιουτεράκι:

Ας πάρουμε τον ψιλικαντζή της γωνίας, ο οποίος έκλεισε το μαγαζί του μετά από 30 χρόνια δουλειάς, πνιγμένος στα χρέη. Ο άνθρωπος είναι σήμερα 55 ετών, συνεπώς πρέπει να περιμένει 12 χρόνια για να πάρει την σύνταξη που του αναλογεί. Στα 30 χρόνια που δούλεψε, πλήρωνε κάθε μήνα στο ΤΕΒΕ -κι αργότερα στον ΟΑΕΕ- μόνο για σύνταξη κάπου 340 ευρώ μηνιαίως (χώρια οι ιατροφαρμακευτικές εισφορές). Έχουμε και λέμε, λοιπόν: 340 ευρώ Χ 30 χρόνια Χ 12 μήνες = 122.400 ευρώ, χοντρά-ψιλά. Καλά ως εδώ; Πάμε παρακάτω.

Φτάνει, λοιπόν, ο άνθρωπος στα 67 του και παίρνει την σύνταξή του. Πόσα πρέπει να πάρει; Χμμμ... Πόσα χρόνια αναμένεται να ζήσει ακόμη; Ποιό είναι, δηλαδή, το προσδόκιμο ζωής του; Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι με βάση αυτό το γαμημένο το προσδόκιμο ζωής έφτασε το όριο ηλικίας για σύνταξη στα 67. Πόσο θα ζήσει ακόμη, λοιπόν; Το CIA World Factbook, η ετήσια έκδοση της CIA με στοιχεία για όλες τις χώρες του κόσμου, στην πρόσφατη έκδοσή του εκτιμά το προσδόκιμο ζωής στην Ελλάδα του 2012 ως εξής: άνδρες 77,48 χρόνια - γυναίκες 82,79 χρόνια - μέσος όρος 80,05 χρόνια. Λεπτομέρεια: αυτό είναι το προσδόκιμο ζωής για όσους γεννήθηκαν μέσα στο 2012. Παναπεί, όσους έχουν κάμποσες δεκαετίες στην πλάτη τους αναμένεται να τους ξεπροβοδίσουμε πριν ογδονταρίσουν.

Ας γυρίσουμε, όμως, στον δόλιο τον ψιλικαντζή, ο οποίος αναμένεται να μας αποχαιρετήσει κάπου στα 77 του. Αναμένεται, δηλαδή, να εισπράττει την σύνταξή του για καμμιά δεκαριά χρόνια. Για να δούμε, λοιπόν, πόσα πρέπει να παίρνει κάθε μήνα ώστε να ξαναβάλει στην τσέπη μόνον όσα πλήρωσε επί 30 χρόνια: 122.400 ευρώ / 10 χρόνια / 12 μήνες = 1.020 ευρώ. Ένα χιλιαρικάκι σύνταξη, χοντρά-ψιλά.

Να υπολογίσουμε τώρα και την απόδοση των εισφορών του; Στην τράπεζα να τα είχε τα λεφτά του ο άνθρωπος, δεν θα έπαιρνε πέντε δεκάρες τόκο; Θα έπαιρνε. Τόσα χρόνια, πού τα είχε τα λεφτά του το ΤΕΒΕ; Στο συρτάρι; Δεν τα είχε βάλει κάπου να γεννάνε; Τί διάολο; Τριάντα χρόνια κλειστά λεφτά λέμε. Και γαμώ τις καταθέσεις προθεσμίας. Να βάλουμε ένα ξεφτιλέ τόκο 3% ετησίως; Που είναι πολύ παραπάνω αλλά πρέπει να βγουν τα έξοδα του ταμείου και οι αμοιβές τού διοικητικού του συμβουλίου, οπότε ας είμαστε μετριοπαθείς. Δεν θέλουμε να πλουτίσουμε εις βάρος του κράτους. Κομπιουτεράκι... 340 Χ 12 = 4.080 ετήσιες εισφορές... μούμπλε-μούμπλε... Με στοιχειώδη μαθηματικά ή με κοπιαστικές πράξεις το βγάλαμε: 55.080 ευρώ τόκοι, υπολογίζοντάς τους μάλιστα μια φορά τον χρόνο μόνο! Να τα προσθέσουμε στην σύνταξη; 55.080 ευρώ / 10 χρόνια / 12 μήνες = 459 ευρώ.

Ουφ, τελειώσαμε! Κουραστήκαμε αλλά υπολογίσαμε ότι ο φουκαράς ο ψιλικαντζής δικαιούται 1.020 + 459 = 1.479 ευρώ σύνταξη, ολόκληρη από δικά του λεφτά και δίχως να επιβαρύνει κανένα μα κανένα! Δικαιούται σκάρτο ενάμισι χιλιάρικο τον μήνα, δίχως να χρειάζεται κανένα δάνειο για να βρεθούν αυτά τα λεφτά, δίχως να χρειάζεται κανένα μνημόνιο, δίχως να χρειάζεται κανένα χατήρι.

Να το πάμε κι από την ανάποδη, για να τελειώνουμε: αν αυτός ο άνθρωπος πάρει σύνταξη μικρότερη από 1.479 ευρώ, είναι σαφές ότι κάποιοι τον κλέβουν. Τον κλέβουν φανερά και καραμπινάτα, σε σημείο αηδίας, το οποίο θα έπρεπε να προκαλέσει την επέμβαση του εισαγγελέα. Επειδή, όμως, ποτέ δεν θα επέμβει κανένας εισαγγελέας, διέξοδος μπορεί να δοθεί μόνο αν ξηλωθούν και γκρεμιστούν αυτοί που τον κλέβουν. Κι αυτό μπορεί να το κάνει μόνο ο λαός. Μόνος του. Δίχως να λογαριάζει τις παπαριές οποιουδήποτε Βρούτση.


Σημείωση: Αν διασταυρώσετε τους παραπάνω υπολογισμούς με μαθηματικό τρόπο ή με Excel, δοκιμάστε να υπολογίσετε σύνταξη για 35 ή για 40 χρόνια δουλειάς. Θα σας έρθει ντoυβρουτζάς από το μέγεθος της κλοπής.

Περίεργο φρούτο η "δημοκρατία"

Ομολογώ ότι αδυνατώ να κατανοήσω όχι μόνο την βάση και τις αρχές που διέπουν την λειτουργία της αλλά και τις τακτικές που ακολουθεί αυτό το "καλύτερο πολίτευμα που γνώρισε ποτέ ο κόσμος", η "δημοκρατία" δυτικού τύπου, της οποίας είμαστε θιασώτες κι εμείς οι έλληνες.

Πρώτα-πρώτα, ανακάλυψα ότι αυτή η "δημοκρατία" αποτελεί εξαγώγιμο προϊόν. Το είπε ο ίδιος ο τέως πλανητάρχης, ο Τζωρτζ Ντάμπλγιου Μπους ο Β(λαξ), όταν χαρακτήρισε την εισβολή στο Ιράκ ως "επιχείρηση εξαγωγής δημοκρατίας". Ασφαλώς, θα θυμάται ο αναγνώστης ότι εκείνο που εξήγειρε τους "δημοκράτες" τής δύσης κατά του Σαντάμ Χουσεΐν ήταν τα εγκλήματα του μπααθικού δικτάτορα κατά του λαού του αλλά και τα σχεδιαζόμενα εγκλήματα κατά σύμπασας της ανθρωπότητας μέσω των πυρηνικών όπλων που ετοίμαζε. Μιλάμε για καταστάσεις που είναι αδύνατον να δεχτεί οποιαδήποτε "δημοκρατία".

Επίσης, διαπίστωσα ότι η "δημοκρατία" δεν διστάζει να συμμαχήσει και με τον ίδιο τον διάβολο, προκειμένου να επιτύχει την επέκτασή της. Για παράδειγμα, δεν είχε κανένα πρόβλημα να τακιμιάσει τόσο με τον Οσάμα Μπιν Λάντεν όσο και με τους Ταλιμπάν (χρηματοδοτώντας και εξοπλίζοντάς τους), ώστε να πατάξει την σοβιετική κατοχή τού Αφγανιστάν. Καθ' ότι, βεβαίως, ποτέ η "δημοκρατία" δεν θα μπορούσε ποτέ να ανεχτεί τα εγλήματα των σοβιετικών κατά του αφγανικού λαού.

Προσέξτε τώρα το πραγματικό μεγαλείο αυτής της "δημοκρατίας": είναι τόσο ανιδιοτελής και ακριβοδίκαιη ώστε δεν διστάζει να στραφεί κατά των πρώην συμμάχων της, αν θεωρήσει ότι αυτοί ξεφεύγουν από τους δημοκρατικούς κανόνες. Μη ξεχνάτε ότι εξόντωσε τον Σαντάμ παρ' ότι εκείνη ήταν που τον "κατασκεύασε", προκειμένου να χτυπήσει το ανελεύθερο και αντιδημοκρατικό Ιράν. Κι επίσης, είδατε πόσο ανηλεής ήταν -και είναι- με τον Οσάμα και τους ταλιμπανέζους.

Μπορεί ως εδώ όλα να είναι ωραία και διάφανα αλλά υπάρχουν κάποια άλλα πράγματα που με προβληματίζουν. Άντε, ας πούμε, να δεχτώ ότι εκείνος ο Μιλόσεβιτς ήταν εγκληματίας και καλά τού 'κανε η "δημοκρατία" και τον εξόντωσε (κυριολεκτικά). Δηλαδή, εκείνα τα άλλα τα παλληκάρια, ο Τούτσμαν κι ο Ιζετμπέκοβιτς έρχονταν "από δρόμο" και δεν τους πείραξε κανένας; Ή μπας κι ο άλλος ο λεβέντης ο Θάτσι είναι τόσο "δημοκράτης", ώστε του φτιάξανε ολόκληρη χώρα για να τον βάλουν να την κυβερνήσει;

Δεν καταλαβαίνω, επίσης, πώς διάβολο γίνεται και όλα τα εγκλήματα στον συριακό εμφύλιο τα διαπράττουν οι δυνάμεις τού καθεστώτος. Δηλαδή, εκείνοι οι αντάρτες δεν ρίχνουν σφαίρες και οβίδες; Λουκουμόσκονη ρίχνουν; Και τόσα όπλα που τους στέλνουν οι "δημοκρατικές" χώρες τής δύσης τί τα κάνουν; Τα εκθέτουν σε κανένα μουσείο;

Τέλος πάντων, ας δεχτώ ότι το συριακό καθεστώς είναι τα ίδια σκατά με τα πρώην καθεστώτα τής Λιβύης και της Αιγύπτου (ανελεύθερο, σκληρό, δικτατορικό κλπ κλπ) και -σύμφωνα πάντοτε με τις "δημοκρατικές" επιταγές και τα "δημοκρατικά" ιδεώδη- πρέπει να ανατραπεί. Δηλαδή, το καθεστώς τού Μάλι τί είναι κι έπεσαν από δίπλα όλες οι "δημοκρατικές" χώρες για να το στηρίξουν; Δημοκρατικό; Με εκλογές βγήκε πρόεδρος ο Τραουρέ; Γιατί, αν θυμάμαι καλά, μόλις πέρυσι ήταν που έγινε πραξικόπημα στην χώρα και οι πραξικοπηματίες ήσαν που βάλανε τον Τραουρέ να παραστήσει τον πρόεδρο.

Τελικά, είναι πολλά που δεν μπορώ να καταλάβω σε τούτη την "δημοκρατία". Όπως δεν καταλαβαίνω τι στον διάβολο θέλουμε και στέλνουμε έλληνες στρατιώτες στο Αφγανιστάν και τι στον διάβολο κόψιμο μας έπιασε τώρα και στέλνουμε έλληνες στρατιώτες στο Μάλι για να εκπαιδεύσουν τον κυβερνητικό στρατό. Μα να μου κόβουνε εμένα μισθό και σύνταξη για να βοηθάνε αφγανούς, μαλιναίους και λοιπούς "εκδημοκρατιζόμενους"; Και μιλάμε για λεφτά, έτσι; Για ρίξτε μια ματιά σε μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις ελληνικών "δημοκρατικών" στρατιωτικών αποστολών:

• Αφγανιστάν: 175 άνδρες και δύο αερροσκάφη - κόστος 100 χιλ. ευρώ ημερησίως
• Λιβύη: Μία φρεγάτα - κόστος 4,5 εκατ. ευρώ μηνιαίως
• Κοσσυφοπέδιο: συμμετοχή στην KFOR - κόστος 26,5 εκατ. ευρώ ετησίως

Ρε περίεργο φρούτο που είναι τούτη η "δημοκρατία"... Σάμπως μου φαίνεται ότι μόνο στο χωράφι τού ΝΑΤΟ ευδοκιμεί...

"Οι πόλεμοι της μνήμης"

«Το παρελθόν δεν μένει αμετάβλητο, αλλά αλλάζει με βάση τα νέα ερωτήματα που θέτουμε, τις νέες ερμηνείες που αναζητούμε… Από την άλλη πλευρά καλούμαστε να σκεφτούμε γιατί αυτά τα ερωτήματα τίθενται σήμερα και όχι παλαιότερα, ποιες ανάγκες εξυπηρετούν, τι παρελθόν κατασκευάζουν… Η θέση που κατέχει ο πόλεμος στον 20ό αιώνα είναι κεντρική, όχι μόνο εξαιτίας των όσων συνέβηκαν κατά τη διάρκειά του, αλλά και όσων ακολούθησαν μετά την λήξη του. Στην περίπτωση του πολέμου αυτού έχουμε να κάνουμε με ένα πολυεπίπεδο παρελθόν το οποίο ήδη εμπεριέχει ένα διαφορετικό παρελθόν (πριν το έτος ορόσημο 1989)… Η Ιστορία του B’ Π.Π., μετά το 1989, ξαναγράφεται και όλοι οι πρωταγωνιστές διεκδικούν τον ρόλο του θύματος, συνήθως με σκοπό την τόνωση της εθνικής ταυτότητας και την κατασκευή ενός (κατά περίπτωση) όσο το δυνατόν λιγότερο προβληματικού εθνικού παρελθόντος».

Χρειάστηκε ένας «Γερμανοέλληνας», όπως αποκαλούσε τον Χάγκεν Φλάισερ ο Βάρναλης, για να κρατήσει σταθερά έναν καθρέφτη απέναντί μας και μέσα από τις μύριες κατοπτρικές αντανακλάσεις μας να μας οδηγήσει βήμα το βήμα σε εκ νέου «ανακαλύψεις» της Ιστορίας μας, ξεδιπλώνοντας κρυφές πτυχές της, στεκόμενος με τον σεβασμό ενός έντιμου ακαδημαϊκού απέναντι σε ιερά και ανίερα μυστικά μας, όχι για να μας ενοχοποιήσει ή να μας μειώσει, αλλά για να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε και να συγχωρήσουμε και να μας προσφέρει ευσπλαχνικά έναν «τόπο» από όπου μπορούμε (όσοι μπορούμε…) να συμφιλιωθούμε  με την Ιστορία μας –καθόσον κάθε λαός εβίωσε, κάποια στιγμή, την Υβριν και την Τίσιν και αυτό έχει την τάση να επαναλαμβάνεται, αν δεν εμφιλοχωρήσει η κάθαρση, μέσω του ελέους και του φόβου.

Χρειάστηκαν επίσης κάποιες δεκαετίες και αρκετά πισωγυρίσματα και ματαιώσεις(*) για να ωριμάσει και σε μας (όσο ωρίμασε…) η «κοινή γνώμη» και να ανοιχτεί έντιμα η συζήτηση με το παρελθόν, για να τύχουν ευήκοου ωτός οι τεκμηριωμένες αφηγήσεις του για το ιστορικό μας παρελθόν και όχι μόνο. 

Το πεδίο ειδίκευσης (όπως αποδίδεται το αγγλικό field of expertise) του Χάγκεν Φλάισερ είναι ο Β’ Παγκόσμιος.Πόλεμος, ως το αποφασιστικότερο γεγονός του 20ού αιώνα. Ένας πόλεμος που διαδραματίστηκε κυρίως στο σώμα της Ευρωπαϊκής ηπείρου, εμπλέκοντας πλείστες χώρες έως την Άπω Ανατολή και την Αμερική, δημιούργησε νέες, διέλυσε παλιές, εξόντωσε και μετατόπισε ολόκληρους πληθυσμούς, εγγράφηκε στην ατομική και συλλογική μνήμη και εξακολουθεί να «στοιχειώνει» τη μνήμη όχι μόνο των χωρών που πρωταγωνίστησαν σε αυτόν, αλλά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Για την βιογραφία του μιλά ο ίδιος: γεννήθηκε στη Βιέννη, η οποία, τότε (1944) ήταν Γερμανική και μεγάλωσε στην Γερμανία του πολέμου, των δελτίων τροφίμων και των βομβαρδισμένων πόλεων, με παιδότοπο τα χαλάσματα ενός εργοστασίου, όπου και έχασε ένα φίλο του από μια κρυμμένη βόμβα, που δεν είχε εκραγεί για 4-5 χρόνια. Φανταζόταν τον πόλεμο σαν ανθρωποφάγο κύκλωπα, που, τότε, δεν γνώριζε πως είχε ξεκινήσει από την πατρίδα του. Αντιμέτωπος με την συλλογική σιωπή αποφάσισε να σπουδάσει Ιστορία, να μελετήσει τον πόλεμο ένθεν και ένθεν. Η αρχική του διατριβή αφορούσε την κατοχική Δανία.

Με τη μεσολάβηση του απριλιανού πραξικοπήματος στην Ελλάδα και τη γνωριμία του στο Βερολίνο, στους αντιδικτατορικούς κύκλους, με την μετέπειτα ελληνίδα γυναίκα του Ελένη, αλλάζει το θέμα της διατριβής του και αποφασίζει να στραφεί προς την Ελλάδα. Είχε προηγηθεί η επίσκεψή του εδώ -υπό την σκιά της χούντας- , η γνωριμία του με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και τον Αλέκο Παναγούλη στην αίθουσα του Έκτακτου Στρατοδικείου. Έστειλε σχετικό άρθρο σε εφημερίδα του Βερολίνου και αρθρογραφούσε με ψευδώνυμο, καθώς, εκτός από Ιστορία, σπούδασε και δημοσιογραφία. Μετεξέλιξη της διατριβής του αποτέλεσε το δίτομο «Στέμμα και Σβάστικα - Η Ελλάδα της Κατοχής και της Αντίστασης, 1941-1944», έργο αναφοράς, επειδή, όπως γράφηκε, «ξεχέρσωσε» το ναρκοπέδιο της κατοχικής ιστορίας, αφαιρώντας απολιθωμένους παραταξιακούς μύθους, μέσω της αντιπαράθεσης όσο το δυνατόν περισσότερων νέων πηγών: αρχεία, προφορικές μαρτυρίες, πρωτότυπα έγγραφα που μόλις είχαν αποχαρακτηριστεί, εκτεταμένη βιβλιογραφία.

Το 1985 πολιτογραφήθηκε Έλληνας και δίδαξε σε ελληνικά Πανεπιστήμια σχεδόν επί 35 χρόνια, όπου, όπως ο ίδιος αφηγείται, αρχικά «πολλοί φοιτητές με κοιτούσαν σαν εξωτικό πλάσμα: ένας Γερμανός που διδάσκει ταμπού θεματικές (πόλεμος-κατοχή-αντίσταση) και μάλιστα πρώτος σε ελληνικό Α.Ε.Ι., ακουγόταν σαν ανέκδοτο». Εκπροσώπησε την Ελλάδα σε Διεθνή Προγράμματα και εξεταστικές και γνωμοδοτικές επιτροπές, όπως για παράδειγμα, για το παρελθόν τού τότε Αυστριακού Προέδρου Κουρτ Βαλντχάιμ, για τα γερμανικά πολεμικά χρέη και για τα εγκλήματα της Βέρμαχτ.

Με ενεργή συμμετοχή σε διεθνή συνέδρια και έχοντας γράψει περίπου εκατό επιστημονικές μελέτες, ο Χάγκεν Φλάισερ συνταξιοδοτήθηκε πρόσφατα, εν μέσω μιας άλλης δύσκολης περιόδου για την Ελλάδα, που εν πολλοίς αντιστοιχεί σε έναν ακόμη πόλεμο στο έδαφός της…

Στο βιβλίο του με τίτλο «Οι πόλεμοι της μνήμης» και υπότιλο «Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στη Δημόσια Ιστορία», στη σειρά Ιστορία -που επιμελείται ο Αντώνης Λιάκος- των εκδόσεων Νεφέλη, ο καθηγητής Φλάισερ, μέσα από εξαντλητική, κατά την προσφιλή του συνήθεια, έρευνα και αξιοποίηση πάσης φύσεως πηγών, που συμπεριλαμβάνουν, εκτός από τις κλασσικές βιβλιογραφικές αναφορές και έρευνες αρχείων και ένα τεράστιο δείγμα της τετάρτης εξουσίας, αφηγείται τη δημόσια ιστορία των λαών που ενεπλάκησαν στον Β.Π.Π., αναλύει τις προσλαμβάνουσες που δημιούργησαν οι μνήμες αυτές στη «δημοσίως αναγνωρισμένη πραγματικότητα» των λαών και τελικά, μέσα από αυτούς ακριβώς τους «πολέμους της μνήμης», παρουσιάζει την νέα, άλλοτε επινοημένη, κάποτε εξωραϊσμένη, αποφασιστικά όμως καθεστηκυία συλλογική ταυτότητά τους, καθώς και τις ρωγμές που αυτή εμφανίζει, κάθε φορά που το παρελθόν εφορμά με εξαιρετική δριμύτητα να ταράξει την δυσκολοαποκτημένη ισορροπία της.

Κατά τον ίδιο τον συγγραφέα, «η Δημόσια Ιστορία, μετάφραση του Public History, είναι σχετικά νέα έννοια… αποσκοπεί στην ιστορική αφύπνιση, την ενημέρωση και ενδεχομένως την επιμόρφωση του κοινού αυτού –του “ανειδίκευτου” συνολικού πληθυσμού, του “λαού”… Μαζί με τους κατά παράδοση ιστορικούς συνεισφέρουν επίσης δημοσιογράφοι, υπεύθυνοι αρχείων και μουσείων, αλλά και σκηνοθέτες… οργανωτές εκθέσεων… ειδήμονες που συμβουλεύουν πολιτικούς έως την κορυφή της πολιτείας… ξεναγοί ιστορικού τουρισμού… έως και συγγραφείς σχολικών συγγραμμάτων. Ωστόσο επιπροσθέτως ανακατεύονται και ταχυδακτυλουργοί, τσαρλατάνοι ή αρνητές. Δηλαδή όχι μόνο ιστοριοδίφες, συγγενείς εξ αγχιστείας, ερασιτέχνες, εραστές, αλλά και βιαστές της ιστορίας…».

Στο αριστουργηματικό αυτό βιβλίο του Φλάισερ θα δούμε να αναδύονται συνεχώς σκελετοί: στην Ανατολική Ευρώπη, τη Ρωσία, τις Βαλτικές Χώρες, την Πολωνία και τη διαχείριση της μνήμης του πολέμου στη δημόσια ιστορία των χωρών αυτών, στη Δύση, την ίδια τη Γερμανία και τα φαντάσματά της: η Βέρμαχτ και η εμπλοκή της ή μη στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, οι Ναζί και η απήχησή τους στο Γερμανικό λαό, η Εκκλησία και το Ολοκαύτωμα, η νέα διαχείριση του ναζιστικού παρελθόντος, ακόμα και ο ρόλος των Γερμανικών Σιδηροδρόμων στη μεταφορά των εβραίων προς τα στρατόπεδα εξόντωσης και πολλά άλλα. Σκελετοί και στην Άπω Ανατολή: στην Ιαπωνία, η οποία περισσότερο από κάθε άλλη χώρα αναφέρεται ως πρότυπο αναθεωρητισμού, στην πρόσληψη και διαχείριση από την δημόσια ιστορία της ρίψης των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, στην Κίνα και τις δικές της  ιστορικές μνήμες. Σκελετοί και στα καθ΄ημάς: οι συνεργάτες των Γερμανών και ο δωσιλογισμός, οι γερμανικές αποζημιώσεις, ο χειρισμός τους σε πολιτικό επίπεδο και η διαχείριση του εμφυλίου έως και μέχρι σήμερα.

Το βιβλίο του Χάγκεν Φλάισερ, στο οποίο θα απολαύσετε, πέρα από το μοναδικά γλαφυρό ύφος γραφής ενός πραγματικού διδασκάλου και επιστήμονα, όλες τις αρετές ενός κλασσικού ιστορικού (εξαντλητική παράθεση παραπομπών, κατάλογος συντομογραφιών και εντύπων του περιοδικού τύπου, ηλεκτρονικών και τηλεοπτικών ΜΜΕ, ευρετήριο τοπωνυμίων και κυρίων ονομάτων), κλείνει με το διαφωτιστικό επίμετρο «Οι Ελληνογερμανικές σχέσεις και ο σωφρονισμός της μνήμης». Κυκλοφορεί σε μια φροντισμένη έκδοση, με τιμή εκδότη 37,00 ευρώ, την οποία αξίζει πραγματικά να καταβάλετε.

«Η Ιστορία δεν είναι ένα στατικό απόθεμα από καθιερωμένα συμβάντα και αποκρυσταλλωμένες πραγματικότητες του παρελθόντος, αλλά νοείται ως μια ατέρμονη διεργασία των ιστορικών (και όχι μόνο) να επαναπροσεγγγίσουν το αντικείμενό τους, δηλαδή το ατελώς κατεργασμένο παρελθόν».

Καλή ανάγνωση και καλή τύχη.

(*) Σημειώνουμε για παράδειγμα την απόσυρση του Φλάισερ από, σχετικό με την κατοχή και την αντίσταση, εκδοτικό προτζεκτ με την Ακαδημία Αθηνών, λόγω της απροθυμίας του να δεχτεί λογοκρισία της έρευνάς του και των εγγράφων των επιτελών της Βέρμαχτ, οι οποίοι («προφανώς κρυπτοκομμούνια!», όπως λέει ο ίδιος σκωπτικά) επέμεναν πως όχι ο Ζέρβας αλλά το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ αποτελούσε την κύρια αντιστασιακή δύναμη… Διασπάστηκε τότε η Επιτροπή Β' Π.Π. της Ακαδημίας Αθηνών, αφού αποχώρησαν ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος και ο Άγγελος Αγγελόπουλος που του είχαν συμπαρασταθεί. Επικράτησε η σκληροπυρηνική φράξια του Κωνσταντίνου Τσάτσου, όπως ο ίδιος καυχιόταν στις αυτοβιογραφικές σημειώσεις του.

Σημ.: Ζητώ συγγνώμη για το ενδεχομένως κουραστικό μέγεθος της σημερινής βιβλιοπαρουσίασης, όμως στη σύγχρονη Ελλάδα δεν αισθάνεται συχνά κανείς δέος μπροστά σε ακαδημαϊκούς, η δε επιθυμία μου να μην αδικήσω στο ελάχιστο τον, εν ζωή, Διδάσκαλο Χάγκεν Φλάισερ εκφράζεται με «μαθητική» αγωνία.

[Επιλογή - Επιμέλεια - Παρουσίαση: Στάσα Μπαΐλα]

Ξύλινος λόγος

Μεγάλο μέρος των τοποθετήσεων τόσο του κ. Παπακωνσταντίνου όσο και του κ. Βενιζέλου προχτές στη Βουλή ήταν αφιερωμένο στα μέτρα, στους νόμους, στις ρυθμίσεις κ.ο.κ. που προώθησαν κατά τις θητείες τους στο υπουργείο Οικονομικών για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής.

"Εγώ έκανα το ένα, εγώ έκανα το άλλο, εγώ έκανα το τρίτο", είπαν στις αγορεύσεις τους και ο ένας και ο άλλος.

Πρόκειται για τα μέτρα που, όπως ισχυρίστηκαν, μιλώντας ο καθένας για τον εαυτό του, έχουν το προσωπικό τους στίγμα και αποτελούν την απόδειξη ότι ήταν απηνείς διώκτες της φοροδιαφυγής.

Μάλιστα, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν παρέλειψε να σημειώσει ότι επί της δικής του θητείας "άλλαξαν ριζικά τα δεδομένα στη μάχη κατά της φοροδιαφυγής", ότι αυτή η μάχη (σ.σ.: κατά της φοροδιαφυγής) την έδωσε με "αίσθηση του επείγοντος", ότι για το θέμα αυτό συγκαλούσε συσκέψεις στο υπουργείο "τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα" κι άλλα πολλά.

Και φυσικά αν σημειώνουμε όλα τα προηγούμενα από τις αγορεύσεις των Παπακωνσταντίνου - Βενιζέλου είναι για να γνωρίζετε κι εσείς σε ποιους οφείλεται και πώς προέκυψε, τελικά, το κατόρθωμα της...πάταξης της φοροδιαφυγής!

----------------------------------------------

"Έχουν αρχίσει να πέφτουν οι τιμές"!

Το ισχυρίστηκε ο κ. Στουρνάρας μιλώντας την περασμένη Πέμπτη στην ΝΕΤ.

Μήπως, όμως, για να γίνει κάπως πειστικότερος, θα μπορούσε να πει -συγκεκριμένα- από ποιο σούπερ μάρκετ, από ποιο βενζινάδικο και από ποια...ΔΕΗ ψωνίζει "φθηνότερα" ο κ. Στουρνάρας;

----------------------------------------------

Η Γαλλία του κυρίου Ολάντ πρωτοστατεί -έχοντας στρατιωτική υποστήριξη και από τη Γερμανία- στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Μάλι.

Θυμίζουμε ότι σύμφωνα με τους εγχώριους θαυμαστές του ο "σοσιαλιστής", ο "κεντροαριστερός" (ή μήπως και "αριστερός";) Ολάντ θα ήταν αυτός που θα έφερνε ένα "νέο άνεμο" στην Ευρώπη.

Τα πράγματα, όπως φαίνεται, γίνονται ακόμη πιο...αισιόδοξα: Όπως όλα δείχνουν, ο κ. Ολάντ φέρνει "νέο άνεμο" όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά στον κόσμο όλο!

----------------------------------------------

Τα παραπάνω κείμενα-σχόλια δημοσιεύονται στην προτελευταία σελίδα τού σημερινού Ριζοσπάστη και υπογράφονται από τον Νίκο Μπογιόπουλο. Εκτός από τον δηλωμένο θαυμασμό μου προς την γραφίδα τού συντάκτη τους, τα αναδημοσιεύω για δυο ακόμη λόγους: (α) επειδή για πολλοστή φορά υποχρεώθηκα να αποσύρω το κείμενο που ετοίμαζα, προκειμένου να μη κατηγορηθώ ότι αντιγράφω Μπογιόπουλο και (β) για να καταδείξω τον -δυσνόητο στο ευρύ κοινό- ξύλινο λόγο των κομμουνιστών.

Τώρα, βέβαια, θα πουν ορισμένοι ότι "ωραία τα λέει ο Μπογιόπουλος αλλά, για να δει άσπρη μέρα το ΚουΚουΕ, πρέπει να αλλάξει Γραμματέα". Συμφωνώ και επαυξάνω. Βλέπετε, έχω προσωπική αντίληψη των δεκάδων χιλιάδων ψηφοφόρων που ΘΑ ψήφιζαν ΚουΚουΕ στις πρόσφατες εκλογές ΑΝ δεν ήταν Γενική Γραμματέας τού κόμματος η Αλέκα. Παναπεί, μιας και στο επικείμενο συνέδριο θα αποσυρθεί η Αλέκα, όλοι αυτοί δεν θα έχουν πλέον πρόβλημα. Οπότε, τώρα με τον καινούργιο Γραμματέα, ας ετοιμάζονται εκεί στον Περισσό για εξακοντισμό των εκλογικών τους ποσοστών στα ύψη. 

Μάλιστα. Ο ξύλινος λόγος των ανερμάτιστων ψηφοφόρων.

Τα γιαλένια

Από την μια ο Δημητράκης, γόνος πλουσίας οικογενείας αλλά υπέρ το δέον αθώος, δηλαδή ψιλοχαζούλης. Από την άλλη ο Κώστας, γυιός τσαγκάρη αλλά διαόλου κάλτσα. Χώρος, το σκάμμα στην πάνω μεριά στα Ψηλαλώνια, όπου κάθε απόγευμα μαζευόταν η μαρίδα για να παίξει γιαλένια (κοινώς, βόλους).

Ο Δημητράκης συγκέντρωνε τον θαυμασμό αλλά και τον φθόνο μας. Στην πάνινη σακκούλα, που κουβάλαγε πάντα μαζί του, υπήρχαν όλα τα αντικείμενα του πόθου μας σε άφθονες ποσότητες: μικρά γιαλένια όλων των δυνατών χρωματικών συνδυασμών, μεγαλύτερες "μπάλλες" (κοινώς, "μπρομπόνες"), αδιάφανοι αλλά πολύχρωμοι και πανάκριβοι "αστακοί" κλπ. Τί κι αν ο Δημητράκης συνήθως έχανε; Του αρκούσε η χαρά που έπαιρνε επειδή τον παίζαμε, άσχετα αν εμείς τον παίζαμε επειδή συνήθως έχανε. Άλλωστε, το πλούσιο χαρτζηλίκι του του επέτρεπε να διατηρεί την πάνινη σακκούλα του μονίμως γεμάτη.

Ο Κώστας είχε βρει το κόλπο. Πλησίαζε τον Δημητράκη όλο χαμόγελα. "Παίζουμε γιαλένια;" ρωτούσε με εντυπωσιακά φιλικό ύφος. "Παίζουμε!", απαντούσε περιχαρής ο Δημητράκης. "Ναι, αλλά επειδή εγώ δεν έχω πάρει κοντά τα δικά μου, δώσε μου από τα δικά σου κι αν κερδίσω θα σου τα επιστρέψω", πρότεινε ο Κώστας. Ο Δημητράκης άνοιγε αμέσως την σακκούλα, ο Κώστας διάλεγε τα καλύτερα γιαλένια κι άρχιζαν το παιχνίδι. Αν κέρδιζε ο Κώστας, επέστρεφε τα "δανεικά" και κρατούσε τα υπόλοιπα. Αν έχανε, έδινε συγχαρητήρια στον αντίπαλό του κι έφευγε. Τί είχε; Τί έχασε;


Ζητώ συγγνώμη από τους φίλους αναγνώστες, μιας και τους ανάγκασα να μοιραστούν τις αναμνήσεις μου, που γύρισαν 40-45 χρόνια πίσω για να θυμηθούν δυο συμμαθητές μου στο δημοτικό. Όμως, δεν μπόρεσα να αποφύγω αυτόν τον συνειρμό καθώς διάβαζα κάτι για τις Συμπράξεις Δημόσιου-Ιδιωτικού Τομέα, τις περιώνυμες ΣΔΙΤ. Τί σημαίνει ΣΔΙΤ; Ας δούμε ένα παράδειγμα:

Ας πούμε πως θέλει η κυβέρνηση να φτιάξει έναν δρόμο, ο οποίος θα συνδέει τα Σέκλανα με το Πορδότσιτσι. Τί θα έκανε μια ευνομούμενη αλλά "παλαιολιθική" κυβέρνηση; Απλώς...θα τον έφτιαχνε. Όταν, όμως, είσαι κυβέρνηση μιας σύγχρονης χώρας, ενταγμένης σε οργανισμούς όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν επιτρέπεται να ενεργείς με παλαιολιθικά δεδομένα. Τί κάνεις; Προκηρύσσεις το έργο και καλείς τους ιδιώτες να υποβάλλουν προσφορές. Έλα, όμως, που κανένας ιδιώτης δεν έχει -ή δεν θέλει να διαθέσει- τα απαιτούμενα φράγκα για να γίνει το έργο! Τί κάνεις τότε; Του δίνεις το δικαίωμα να εκμεταλλευτεί το έργο που ΘΑ γίνει, βάζοντας διόδια. Πάει καλά ως εδώ;

Ο ιδιώτης, όμως, έχει ακόμη κάποιες αναστολές. Βλέπεις, ένα έργο συνεπάγεται υποχρεώσεις, δάνεια, υπογραφές, σφραγίδες, έξοδα... Ναι, αλλά εσύ, ως κυβέρνηση, θες να γίνει. Δέχεσαι, λοιπόν, να κάνετε μια σύμπραξη για να τον ξαλαφρώσεις. Για παράδειγμα: δέχεσαι να πληρώσεις τις απαιτούμενες απαλλοτριώσεις των χωραφιών απ' όπου θα περάσει ο δρόμος, εντάσσεις και το έργο σε κάποιο ευρωπαϊκό πρόγραμμα (π.χ. ΕΣΠΑ), χορηγείς και κάποιες φοροαπαλλαγές, εκχωρείς και το δικαίωμα εκμετάλλευσης των διοδίων για 30 χρόνια, εγγυάσαι και κάποια δάνεια που θα πάρει ο ιδιώτης, δίνεις και μια προφορική εντολή στις υπηρεσίες σου (π.χ. επιθεώρηση εργασίας) να μη του παρασκοτίζουν τ' αρχίδια, του υπόσχεσαι κι ένα δικαίωμα προτίμησης σε κάποιον άλλο δρόμο που θα φτιάξεις αργότερα, αναλαμβάνεις και την υποχρέωση να βάλεις κι εσύ ένα μέρος των απαιτουμένων κεφαλαίων (π.χ. το 40%) κλπ. Κάπως έτσι, λοιπόν, παίρνει ο ιδιώτης το έργο, έχοντας εξασφαλισμένη την κερδοφορία του. Και, κυρίως, το παίρνει δίχως να χρειαστεί να  βάλει δεκάρα από την τσέπη του ή, το πολύ-πολύ, βάζοντας κάτι πενταροδεκάρες (π.χ. το 5%-7% του συνολικού προϋπολογισμού, το οποίο μηδενίζεται στην πράξη χάρη σε μερικές υπερτιμολογήσεις).

Πείτε μου, λοιπόν, πώς να μην έρθουν στο μυαλό μου οι δυο τοτινοί συμμαθητές μου; Πώς να μη δω το μεν ελληνικό δημόσιο στο πρόσωπο του ψιλοχαζούλη Δημητράκη τον δε ιδιώτη στο πρόσωπο του τετραπέρατου απατεωνίσκου Κώστα; Πάλι καλά να λέτε που δεν θυμήθηκα τους ιθαγενείς, οι οποίοι αντάλλασσαν το χρυσάφι τους με κάτι καθρεφτάκια και κάτι χρωματιστές χάντρες...

Μόνο που στην περίπτωσή μας, ο Δημητράκης δεν έχει χαρτζηλίκι για να αναπληρώσει τα χαμένα γιαλένια. Ζητάει από εμάς να του δώσουμε λεφτά. Από κείνα που δεν έχουμε.

Ένα σπασμένο τζάμι

Καλέ, άντε! Καλέ, σώωωωπα! Καλέ, τί λες; Κινδυνεύει η δημοκρατία; Από τι, καλέ; Από τους τρομοκράτες; Καλέ, ποιούς τρομοκράτες; Αυτούς που με μια βολίδα σπάσανε το τζάμι των γραφείων τής Νέας Δημοκρατίας; Άει στο διάολο! Δηλαδή, εγώ που στα μικράτα μου δεν είχα αφήσει γλόμπο για γλόμπο με το φλόμπερ μου και τζάμι για τζάμι με το πεταχτήρι μου, τί ήμουνα; Ο Κάρλος σε παιδική ηλικία;

Σε άρθρο με τίτλο "Παιχνίδι με τη φωτιά", η εφημερίδα "Έθνος" διαπιστώνει ότι "η επίθεση (σ.σ.: η ποιά;) αποδεικνύει ότι κάθε άλλο παρά έχουμε τελειώσει με τη λεγόμενη νέα γενιά της τρομοκρατίας και ο κίνδυνος μάλιστα είναι ακόμη μεγαλύτερος καθώς η επαναδραστηριοποίησή της εκδηλώνεται σε μια ευαίσθητη στιγμή για τη χώρα". Μάαααλιστα. Τί δεν μας λέει ο αρθρογράφος; Πρώτον: για να υπάρχει τρομοκράτης, πρέπει να υπάρχει και τρομοκρατούμενος. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ποιός είναι ο τρομοκρατούμενος; Διότι, όποιον περαστικό κι αν ρωτήσεις στον δρόμο, κάθε άλλο παρά τρομοκρατημένος θα δηλώσει. Δεύτερον: τί σημαίνει "ευαίσθητη στιγμή για τη χώρα"; Έχω καβαντζάρει εδώ και καιρό μισό αιώνα ζωής κι αυτή τη χώρα την θυμάμαι να βρίσκεται μονίμως σε "ευαίσθητη στιγμή". Πότε στο καλό θα βρεθεί σε μη ευαίσθητη στιγμή, ώστε να κάνουμε κι εμείς μια "τρομοκρατική" πράξη με την ησυχία μας;

Από την πλευρά της, σε άρθρο τού Θανάση Λυρτσογιάννη με τον τίτλο "Πολιτική συναίνεση και έξοδος από την κρίση αντίδοτα στη βία", η εφημερίδα "Ημερησία" καταγγέλει ότι "η βία της οποίας τα σημάδια φαίνεται να δείχνουν το χώρο της άκρας αριστεράς (...) είναι διαφορετικής φύσης και οι στόχοι πιο ξεκάθαρα πολιτικοί". Ώστε έτσι, Θανασάκη; Τα σημάδια τής βίας δείχνουν τον χώρο τής άκρας αριστεράς, ε; Υποθέτω ότι κάτι παραπάνω πρέπει να ξέρεις. Δηλαδή, να πούμε, αποκλείεται τελείως η περίπτωση να δείχνουν τον χώρο τής μαλακίας, ε; Πάει καλά. Αλλά δεν μας λες ποιοι είναι οι "πιο ξεκάθαροι πολιτικοί στόχοι", τους οποίους αναφέρεις. Γιατί δεν μας το κάνεις λιανά, να το καταλάβουμε κι εμείς οι μικρόνοες; Βλέπεις, εγώ δεν βλέπω κανέναν πολιτικό στόχο σε οποιοδήποτε σπασμένο τζάμι. Αν η βολίδα έριχνε κανέναν υπουργό ανάσκελα και τον παίρνανε τέσσερις σηκωτό, ίσως να καταλάβαινα κάτι. Ίσως, λεω. Αλλά τώρα....

Φυσικά, από τον χορό δεν θα μπορούσε να λείπει ο γραμματέας τής ΝουΔου, ο Κεφαλογιάννης τζούνιορ, ο οποίος ξαναπιπίλησε την γνωστή καραμέλλα των άκρων: "να καταδικαστούν τα άκρα και οι ακρότητες από όπου και να προέρχονται, από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά". Μπράβο ρε Μανούσο! Αυτό λέμε κι όλοι εμείς, οι οποίοι διαθέτουμε μια σταλιά λογική. Μόνο που "ανάμεσα στα δυο άκρα" βρίσκονται και τα κόμματα της συγκυβέρνησης (και το δικό σου, έτσι;), τα οποία μας έχουν σκοτίσει και τα νεύρα και τ' αρχίδια με τις ακρότητές τους. Διότι αν δεν είναι ακρότητες το κόψιμο της σύνταξης των 600 ευρώ, η απαίτηση να πληρώνουν "εισφορά αλληλεγγύης" μισθωτοί των 400 ευρώ, η κατάργηση των πολυτεκνικών επιδομάτων, η αύξηση της τιμής τού ρεύματος την ώρα που κατρακυλάει το εισόδημα των εργαζομένων, η καταδίκη ενός στους τρεις έλληνες σε ζωή κάτω από το όριο της φτώχειας κλπ κλπ, τί στο διάολο σημαίνει "ακρότητα", επί τέλους; Αυτές τις ακρότητες δεν τις καταδικάζεις, όμως. Αντιθέτως, τις υποστηρίζεις. Για πες μας, λοιπόν, τί πρέπει να κάνουμε εμείς που δεν τις υποστηρίζουμε; Άστο, ξέρω: διάλογο. Τρομάρα σου...

Τελειώνω. Το ότι η δημοκρατία τους είναι ένα εξαιρετικά ασθενικό κι αδύναμο σύστημα, το ξέραμε από πριν. Φαίνεται, όμως, πως είναι πολύ πιο ασθενικό και πολύ πιο αδύναμο απ' όσο νομίζαμε. Κινδυνεύει ακόμη κι από ένα σπασμένο τζάμι.

Παραμυθάκια

Παραμυθάκι Νο 1: Ο τόπος περνάει δυσκολίες και πρέπει όλοι να κάνουμε θυσίες αν θέλουμε να δούμε καλύτερες μέρες.

Η αλήθεια είναι ότι ο τόπος δεν έχει καμμία δυσκολία. Δυσκολίες έχουν ορισμένοι απ' αυτούς που ζουν σ' αυτόν τον τόπο. Για την ακρίβεια, δυσκολίες έχουν εκείνοι που είχαν μάθει να ξεζουμίζουν αυτόν τον τόπο και ξαφνικά διαπίστωσαν ότι η κάνουλα που τους πότιζε τόσες δεκαετίες άρχισε να στερεύει. Το κακό είναι ότι όσοι επαναλαμβάνουν αυτό το παραμυθάκι είναι ταγμένοι να στηρίζουν αυτούς που αντιμετωπίζουν τέτοιες δυσκολίες. Και, φυσικά, δεν ακριβολογούν. Θά 'πρεπε να λένε: πρέπει όλοι εσείς να ΚΑΝΕΤΕ θυσίες, προκειμένου ΕΜΕΙΣ να δούμε καλύτερες μέρες. Διάολε, κάτι σε χοντρομαλακία μού κάνει να περιμένουμε να δει καλύτερες μέρες αυτή η χώρα με το να ξεπουλάμε τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα νησιά και, γενικά, όλο της τον πλούτο μαζί με τους ανθρώπους της!


Παραμυθάκι Νο 2: Οι νόμοι πρέπει να ισχύουν για όλους και να εφαρμόζονται από όλους.

Αυτό θα ήταν σωστό αν προηγείτο η φρασούλα "να ψηφίζονται από όλους". Διότι καταντάει παπαριά να ψηφίζεται ένας νόμος από μια δράκα πουλημένων, ανεγκέφαλων κλπ (οι οποίοι πολύ συχνά, όπως παραδέχονται και ίδιοι, δεν τον έχουν καν διαβάσει πριν τον ψηφίσουν) και μετά να ζητάνε από όλους εμάς να τον εφαρμόσουμε. Άσε δε που κάποιοι απ' αυτούς τους παραμυθατζήδες έχουν φροντίσει να φτιάξουν ειδικούς νόμους για πάρτη τους (π.χ. νόμος περί βουλευτικής ασυλίας, νόμος περί ευθύνης υπουργών κλπ). Αν αυτό δεν είναι παραμυθάκι, γιατί πριν κάμποσα χρόνια κάποιοι αμφισβήτησαν π.χ. τον νόμο με τον οποίο ορίστηκε πρόεδρος της ελληνικής δημοκρατίας ο Γεώργιος Παπαδόπουλος;


Παραμυθάκι Νο 3: Οι αποφάσεις της δικαιοσύνης είναι ιερές και πρέπει όλοι να τις σέβονται.

Κατ' αρχάς, η ίδια η δικαιοσύνη παραδέχεται ότι οι αποφάσεις της δεν είναι και τόσο ιερές, εφ' όσον μπορεί κάποιος να τις εφεσιβάλει: ενώ ένα δικαστήριο με καταδικάζει, έρχεται ένα άλλο και με αθωώνει. Ποιά από τις δυο αποφάσεις είναι ιερή; Έπειτα, αυτό το παραμυθάκι έχει μια τεράστια "τρύπα" απ' όπου χάνει: αν δεχτούμε την ορθότητά του, θα πρέπει να δεχτούμε ότι είναι ιερές και οι αποφάσεις των έκτακτων στρατοδικείων επί κατοχής, οι αποφάσεις που οδήγησαν στο απόσπασμα τον Μπελογιάννη και την παρέα του, οι αποφάσεις που έστειλαν στα ξερονήσια χιλιάδες αριστερών κλπ. Εκτός αν ισχύει μια παραλλαγή τής οργουελικής αποστροφής: "όλες οι δικαστικές αποφάσεις είναι ιερές αλλά κάποιες είναι πιο ιερές από τις άλλες".


Παραμυθάκι Νο 4: Η βία πρέπει να καταδικάζεται απ' όπου κι αν προέρχεται. 

Πρώτα-πρώτα, η Ιστορία μάς διδάσκει ότι την βία την απεχθάνονται εκείνοι οι οποίοι έχουν το προνόμιο να την χρησιμοποιούν νόμιμα. Δηλαδή, η εκάστοτε και απανταχού καθεστηκυία εξουσία. Και την απεχθάνεται επειδή ξέρει ότι μόνο με την βία μπορεί να ανατραπεί. Το σωστό είναι ότι η δημοκρατία δεν φοβάται την βία, την βία την φοβούνται οι τύραννοι. Το να καταδικάζεις την βία είναι σαν να καταδικάζεις κάθε επανάσταση. Δίχως βία δεν θα υπήρχε ούτε 1775-1783 στην Αμερική, ούτε 1789 στην Γαλλία, ούτε 1821 στην Ελλάδα, ούτε 1917 στην Ρωσσία. Και μη μου πείτε ότι αναφέρομαι σε μη δημοκρατικά πολιτεύματα, διότι και o Γεώργιος Γ΄ της Αγγλίας και ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ της Γαλλίας και ο σουλτάνος Μαχμούντ Β΄ της Τουρκίας και ο τσάρος Νικόλαος Β΄ της Ρωσίας το ίδιο παραμύθι υποστήριζαν. Κι όταν λέμε "απ' όπου κι αν προέρχεται" να το εννοούμε, έτσι;


Παραμυθάκι Νο 5: Τα διάφορα προβλήματα πρέπει να επιλύονται μέσω διαλόγου.

Μιλάμε για ΤΟ παραμύθι. Πρώτα-πρώτα, την αποτελεσματικότητα του διαλόγου την βλέπουμε καθημερινά στα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων, όπου εφαρμόζονται απολύτως οι κοινές ρήσεις "παράλληλοι μονόλογοι" και "διάλογος κουφών", καθώς και το αρχαιοελληνικό "ου με πείσεις κάν με πείσης (= δεν θα με πείσεις ακόμη κι αν με πείσεις)". Έπειτα, πρέπει να δούμε ποιος βάζει τους όρους υπό τους οποίους γίνεται ο διάλογος. Διότι, αν είναι να κουβεντιάζουμε με τις ώρες και στο τέλος να μου ρίχνεις μια Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου στο κεφάλι, χέστηκα. Μπορεί να κάνουμε διάλογο για το αν ο Μητροπάνος είναι καλύτερος λαϊκός τραγουδιστής από τον Καζαντζίδη ή για το αν ο Μαραντόνα είναι πράγματι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που βγήκε ποτέ, αλλά αν περιμένουμε μέσω διαλόγου να αλλάξει η κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων...ε, είμαστε ηλίθιοι. Άλλωστε, όταν ο ποιητής έλεγε "ομπρός να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα", σίγουρα δεν εννοούσε να κάτσουμε γύρω από ένα τραπέζι και να πιάσουμε την ψιλοκουβέντα ώσπου να τα βρούμε.


Συμπέρασμα: Ο λαός δεν έχει καμμιά υποχρέωση να πληρώσει προκειμένου να βγει από τα αδιέξοδά της μια κλάκα κεφαλαιοκρατών. Κι αν η αστική εξουσία φροντίζει να νομοθετεί με τρόπο που να τον κρατάει δεμένο χεροπόδαρα, αυτός ο λαός έχει καθήκον και υποχρέωση να αμφισβητήσει έμπρακτα αυτή την νομοθεσία, έστω κι αν βρει απέναντί του μια δικαιοσύνη που φροντίζει να εξασφαλίζει στην εξουσία τα απαραίτητα στηρίγματα για τις αντιλαϊκές της επιλογές (παρεμπιπτόντως, μαράζι τό 'χω να δω μια δικαστική απόφαση που να ΜΗ βγάζει μια απεργία παράνομη και καταχρηστική). Κι αυτή η αμφισβήτηση είναι σίγουρο πως δεν περνάει μέσα από καλοπροαίρετους διαλόγους αλλά μέσα από έντονη και βίαιη πάλη. Όλα τα άλλα είναι φούμαρα.

Νομιμοποίηση της κλοπής;

ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ
ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΤΕΥΧΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
Αριθμός Φύλλου 3313 - Β’ 12/12/2012
 

Αριθμ. Α2 -1145
Νέα Αγορανομική Διάταξη σχετικά με τη λιανική πώληση καυσόξυλων και το δικαίωμα του καταναλωτή να μην καταβάλει αντίτιμο αν δεν λάβει το νόμιμο παραστατικό στοιχείο της συναλλαγής του.

Ο ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ, ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΥΠΟΔΟΜΩΝ, ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ ΚΑΙ ΔΙΚΤΥΩΝ

ΑΓΟΡΑΝΟΜΙΚΗ ΔΙΑΤΑΞΗ ΑΡΙΘ. 04/2012

Έχοντας υπόψη (κλπ), αποφασίζουμε:

Άρθρο 1
Μη έκδοση νομίμων παραστατικών - Δικαιώματα καταναλωτή
1. Κατά την πώληση προϊόντων και παροχή υπηρεσιών και υπό την επιφύλαξη των διατάξεων του Κώδικα Φορολογικής Απεικόνισης Συναλλαγών, του Ποινικού Κώδικα και του ν. 2523/1997, ο καταναλωτής δεν υποχρεούται να καταβάλει το αντίτιμο εάν δεν λάβει το νόμιμο παραστατικό στοιχείο, όπως αυτό ορίζεται στις οικείες διατάξεις.
2. Για την εφαρμογή της παραγράφου 1, όλες οι επιχειρήσεις λιανικής πώλησης προϊόντων αναρτούν πινακίδα σε εμφανές σημείο του καταστήματος και συγκεκριμένα πλησίον του ταμείου συναλλαγής στην οποία αναγράφεται με ευδιάκριτα και κεφαλαία γράμματα η ένδειξη σε ελληνική και αγγλική γλώσσα ως εξής: «Ο ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΕΑΝ ΔΕΝ ΛΑΒΕΙ ΤΟ ΝΟΜΙΜΟ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ (ΑΠΟΔΕΙΞΗ-ΤΙΜΟΛΟΓΙΟ)» «CONSUMER IS ΝΟΤ OBLIGED TO PAY IF THE NOTICE OF PAYMENT HAS ΝΟΤ BEEN RECEIVED (RECEIPT - INVOICE)»
..........
Άρθρο 3
Κυρώσεις
1. Για τους παραβάτες των διατάξεων του άρθρου 1 της παρούσας, εφόσον δεν αναρτάται η προβλεπόμενη πινακίδα ή δεν περιλαμβάνεται η απαιτούμενη ένδειξη στον τιμοκατάλογο οι παραβάτες τιμωρούνται, πέραν των ποινικών κυρώσεων που προβλέπονται στην παράγραφο 15 του άρθρου 30 του Ν.Δ. 136/1946, επιβάλλεται και διοικητικό πρόστιμο 1.000 Ευρώ.
..........


Αυτά είναι τα ωραία! Ο παραλογισμός της δημόσιας διοίκησης στο απόγειό του και η μαλάκυνση των κυβερνητικών στελεχών στο μεγαλείο της! Μέσα σε λίγες γραμμές, μια αγορανομική διάταξη καταγράφει με εντυπωσιακή σαφήνεια το κυβερνητικό αλαλούμ, την προχειρότητα της κρατικής διοίκησης και την έλλειψη κοινού νου εκείνων που διαφεντεύουν αυτόν τον δόλιο τόπο. Και μη βιαστείτε να πείτε "καλά τους κάνουν, τους κερατάδες που δεν κόβουν αποδείξεις" γιατί η ιστορία είναι περισσότερο σοβαρή απ' όσο δείχνει, παρά το άκρατο γέλιο που βγάζει με την πρώτη ματιά.

Κατ' αρχάς, πάμε λίγο να δούμε την διατύπωση. Αλήθεια, τί παναπεί "υπό την επιφύλαξη των διατάξεων του Κώδικα Φορολογικής Απεικόνισης Συναλλαγών, του Ποινικού Κώδικα και του ν. 2523/1997"; Να το πω σε απλά ελληνικά: εσύ, κύριε καταναλωτή, που αποφασίζεις να κάνεις χρήση τής εν λόγω διάταξης και να μη πληρώσεις επειδή δεν σου έκοψαν απόδειξη, πρόσεξε μήπως παραβιάζεις τις διατάξεις τού ΚΦΑΣ, του ποινικού κώδικα ή του νόμου 2523/1997. Δηλαδή, η κάθε κυρα-Μαριγούλα κι ο κάθε μαστρο-Μήτσος πρέπει να ρωτήσουν πρώτα κάποιον δικηγόρο και κάποιον λογιστή πριν αποφασίσουν να πουλήσουν τσαμπουκά στον περιπτερά που δεν τους έκοψε απόδειξη για τις τσίκλες που αγόρασαν. Καθ' ότι, πού πας κύριε δίχως να γνωρίζεις τον ποινικό κώδικα, τον νόμο 2523/1997 και τον ΚΦΑΣ;

Ωραίο, έτσι; Για σκέψου...να πηγαίνεις να το παίξεις μάγκας και να βρεθείς κατηγορούμενος! Κι αν δεν καταλαβαίνεις πώς διάβολο μπορεί να γίνει αυτό, ας δούμε και το σημαντικώτερο πρόβλημα αυτής της διάταξης.

Πες, λοιπόν, ότι ο περιπτεράς δεν σου κόβει απόδειξη, οπότε εσύ βάζεις τις τσίκλες στην τσέπη και φεύγεις. Τί γίνεται αν βγει έξω ο περιπτεράς κι αρχίσει να φωνάζει "κλέφτης! πιάστε τον!"; Από την στιγμή που έχεις την τσέπη σου τις τσίκλες και δεν τις έχεις πληρώσει, δυο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: ή ότι δεν πλήρωσες επειδή δεν πήρες απόδειξη ή ότι ο περιπτεράς δεν έκοψε απόδειξη επειδή βούτηξες τις τσίκλες κι έφυγες. Νά 'τος ο ποινικός κώδικας και περάστε περικαλώ από το αστυνομικό τμήμα δια τα περαιτέρω, π' ανάθεμα και τις τσίκλες κι αυτόν τον πούστη που τις έφτιαξε.

Εδώ κολλάει αυτό που είπα πρωτύτερα για παραλογισμό και μαλάκυνση. Είτε εκδίδεται απόδειξη είτε όχι, το να πάρεις ένα κουτάκι τσίκλες ή να κάτσεις να φας μία γίγαντες με φέτα και να φύγεις δίχως να πληρώσεις, είναι αδίκημα. Μιλάμε για κλοπή. Πώς διάολο γίνεται να βγαίνει αγορανομική διάταξη η οποία δικαιώνει την κλοπή, δεν το καταλαβαίνω. Ξαφνικά βγαίνουν λάδι όλοι οι "αλαφροχέρηδες" που μπαίνουν στα μαγαζιά και τα ρημάζουν: αφού δεν πήραν απόδειξη, καλά κάνανε κι έφυγαν δίχως να πληρώσουν. Έχετε δει ποτέ κλέφτη να ζητάει απόδειξη;

Πάντως, πολύ θα γουστάριζα να φτάσει στο δικαστήριο μια τέτοια υπόθεση. Να δω την μια πλευρά να προσπαθεί να αποδείξει την βούληση του πωλητή να εκδώσει απόδειξη και την άλλη πλευρά να προσπαθεί να αποδείξει την βούληση του πωλητή να φοροδιαφυγήσει. Ο πωλητής να κατηγορεί τον πελάτη για κλέφτη κι ο πελάτης να κατηγορεί τον πωλητή για φοροφυγά. Κι επειδή πάντοτε -υποτίθεται ότι- ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας, να ξεκινάει η δίκη στην βάση ότι και οι δύο είναι αθώοι. Άσε δε που μπορεί το δικαστήριο να βγάλει απόφαση ότι καλά έκανε ο αγοραστής και έφυγε δίχως να πληρώσει, δηλαδή ότι καλά έκανε και έκλεψε. Αν αυτό δεν είναι παραλογισμός, αναρωτιέμαι τί στα κομμάτια είναι.

Εν πάση περιπτώσει, προσωπικά δεν προτίθεμαι να κάνω χρήση τής παραπάνω γελοιωδεστάτης αγορανομικής διατάξεως και θα συνεχίσω να μη ζητάω αποδείξεις από οποιονδήποτε μικροεπαγγελματία. Διάολε, δεν σκοπεύω να καταντήσω γελοίος σ' αυτή την ηλικία...


ΥΓ: Παρεμπιπτόντως, εφ' όσον άγνοια νόμου δεν επιτρέπεται, γιατί υποχρεώνονται (επί ποινή χιλιάρικου) οι επιχειρηματίες να ενημερώνουν τους πελάτες τους περί της εν λόγω αγορανομικής διατάξεως; Δεν είναι υποχρεωμένοι οι πελάτες να την γνωρίζουν;

Ένα νερό, κρύο νερό...

Θυμόσαστε τις προάλλες, τότε που, πριν καλά-καλά φτάσει η περιβόητη υπερδόση στην Ελλάδα, ο Σαμαράς υποδέχτηκε τους εκπροσώπους των μεγάλων μονοπωλίων, προκειμένου να αποφασίσουν από κοινού για το πως θα μοιραστούν οι δουλειές και για το πώς θα φαγωθούν τα λεφτά; Σίγουρα το θυμόσαστε. Άλλωστε, είχαμε κάνει και σχετικό σημείωμα στο ιστολόγιό μας ("Άρχισε η ανάπτυξη!"). Τότε, λοιπόν, μαζευτήκανε κάμποσοι αρκουδιαραίοι από 13 μεγάλες εταιρείες για να συνεννοηθούνε πώς θα βαρέσουνε το ντέφι προκειμένου να χορέψουμε όλοι εμείς και να κονομήσουν εκείνοι διασκεδάζοντας. (*)

Ανάμεσα σ' εκείνους τους αρκουδιαραίους, λοιπόν, ήταν και οι εκπρόσωποι της Pepsiko-Ήβη. Ξέρετε για τι πράγμα μιλάμε, έτσι; Πέπσι, Σέβεν-Απ, Λίπτον, Γκατορέιντ, Ήβη κλπ. Να σημειώσουμε εδώ ότι με την φίρμα Ήβη η εταιρεία εμφιαλώνει και εκμεταλλεύεται το περίφημο -και γνωστό εδώ και πολλές δεκαετίες- νερό Λουτρακίου (οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται την ονομαστή "πηγή Καραντάνη"), για το οποίο δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι ήταν ένα από τα δυο νερά που έμαθαν στους έλληνες να πίνουν εμφιαλωμένα από την δεκαετία τού '60 κιόλας (το άλλο ήταν το νερό από την πηγή "Κορπή").

Τέλος πάντων, ας επιστρέψουμε στο θέμα μας. Εδώ και κάποια χρόνια, λοιπόν, οι νταραβεριτζήδες της εταιρείας σκέφτηκαν να κλείσουν το εργοστάσιο στο Λουτράκι, προφανώς ως ασύμφορο. Φυσικά, φρόντισαν όπως αυτές οι σκέψεις τους διαρρεύσουν καταλλήλως ώστε να φτάσουν στα κατάλληλα αφτιά. Και πιο κατάλληλα αφτιά από εκείνα των τοπικών αρχόντων δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν. Μόλις έμαθε η δημοτική αρχή ότι θα κλείσει το εργοστάσιο, πάγωσε. Ούτε στα κρύα νερά της πηγής να έπεφτε! Θα βγαίνανε στον δρόμο καμμιά εικοσαριά εργαζόμενοι με τις οικογένειές τους. Δεν είναι και μικρό πράγμα.

Εδώ θέλω να διατυπώσω μια απορία. Άντε και το έκλεινε το εργοστάσιο η Πέπσικο. Θα τάπωνε και την πηγή; Θέλω να πω, ρε γαμώτο, αφού έχεις στα χέρια σου ένα φυσικό προϊόν-τεφαρίκι, γιατί πρέπει να παρακαλάς τον κάθε καπιτάλα να το εκμεταλλευτεί και συ να βολεύεσαι με τα ξεροκόμματα που σου πετάει; Έχει γεμίσει ο τόπος με μικροεπιχειρησούλες που εμφιαλώνουν νερό. Δεν μπορεί μια ολόκληρη κοινωνία να εκμεταλλευτεί για πάρτη της τα δώρα που της κάνει η φύση; Θα τρελλαθούμε τελείως;

Εν πάση περιπτώσει, τότε το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε να δράσει. Όχι, βέβαια, για να πει στην εταιρεία "άντεστε στον αγύριστο και θα κάνουμε την δουλειά μόνοι μας", μη μπερδεύεστε! Προκειμένου να δελεάσει την εταιρεία και να την πείσει να μη κλείσει το εργοστάσιο, αποφάσισε να της μειώσει την τιμή του νερού κατά 50%! Ξεβράκωμα-ζάχαρη λέμε. Αυτές είναι ρηξικέλευθες αποφάσεις, όχι μπαρμπούτσαλα!

Πάντως, φαίνεται ότι αυτή η μείωση ήταν αρκετή για να πείσει τα μεγάλα κεφάλια της εταιρείας να ξανασκεφτούν το θέμα και, τελικά, αποφάσισαν να κρατήσουν το εργοστάσιο ανοιχτό. Μόνο μην αρχίσετε να σκαλίζετε την μνήμη σας προσπαθώντας να θυμηθείτε πότε φτήνυνε το εμφιαλωμένο νερό στα σούπερ-μάρκετ. Θα σας το πω εγώ: ποτέ! Όλη η ωφέλεια από την έκπτωση του 50% πήγε στα ταμεία τής Πέπσικο.

Και τώρα ας επιστρέψουμε στο σήμερα. Δεν έχει περάσει ούτε μήνας από τότε που ο Σαμαράς συνάντησε τους μεγαλοβιομήχανους για να συνεννοηθούν περί "ανάπτυξης" (και περί άλλων ωραίων) και τις προάλλες η Πέπσικο ανακοίνωσε την οριστική της απόφαση για κλείσιμο του εργοστασίου στο Λουτράκι. Η δουλειά μεταφέρεται στα Οινόφυτα και όποιος εργαζόμενος γουστάρει ας πάει στα Οινόφυτα να δουλέψει. Όποιος δεν γουστάρει να ξεσπιτωθεί, ας πάει σπίτι του.

Αυτά είναι τα ωραία! Αναπτυξάρα έφερε ο Σαμαράς, ε; Αναρωτιέμαι τι διάολο κουβέντιασε με τους μεγαλοκαπιτάλες και τι συμφωνίες κάνανε. Να κλείσουν τα εργοστάσιά τους; Με το μπαρδόν, ρε παιδιά, αλλά το φτωχό μου το μυαλό δεν μπορεί με τίποτε να συλλάβει αυτό το "άλλο μείγμα πολιτικής" που προωθεί ο Αντωνάκης... Όμως, το πιο αξιολύπητο πρόσωπο στην όλη ιστορία είναι ο δήμαρχος Λουτρακίου, ο οποίος δείχνει να μη καταλαβαίνει τι γίνεται: "Τους κάναμε έκπτωση 50%... τί άλλο θέλουν;"

Ρε συ δήμαρχε, γιατί δεν τους δίνεις το νερό τελείως τζάμπα; Ποιός ξέρει; Μπορεί έτσι να τους πείσεις να σου κάνουν την χάρη να παραμείνουν και να συνεχίσουν να εκμεταλλεύονται τον πλούτο τού τόπου σου ακόμη περισσότερο. Άσε δε που δεν θα βγουν στον δρόμο οι εργαζόμενοι. Όσο για την περίπτωση να περάσει η εκμετάλλευση του νερού στα χέρια τής ίδιας της κοινωνίας, δεν έχω καμμία απαίτηση να την σκεφτείς. Το μυαλό σου δεν φτάνει ως εκεί...


(*) Το "διασκεδάζοντας" δεν το έβαλα τυχαία. Για τα λεχάρια τού καπιταλισμού αποτελεί διασκέδαση το να βγάζουν λεφτά. Όσοι διάβασαν τα σημειώματα της "Ανατομίας του νεοφιλελυθερισμού" ίσως να θυμούνται την δήλωση ενός εκ των επί κεφαλής οικονομολόγων τής Παγκόσμιας Τράπεζας, του "φρηντμανόπαιδου" Τσαρλς Μπλίτζερ, ο οποίος συμμετείχε στην ομάδα που είχε αναλάβει το ξεκοκκάλισμα της ρωσσικής περιουσίας: "Ποτέ δεν διασκέδασα τόσο πολύ στην ζωή μου" ("Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού - 39. Φαγοπότι και...διασκέδαση").

Ξύδι ή γλυκάδι;

Πριν καμμιά σαρανταπενταριά χρόνια, όταν η γιαγιά μου με έστελνε στο κρασοπουλιό να αγοράσω ξύδι, μου τόνιζε καθώς μου έδινε την μισοκαδιάρα: "κοίτα μη ζητήσεις ξύδι! γλυκάδι να του πεις να σου βάλει". Βλέπετε, τότε ήταν κακό να ακουστεί η λέξη "ξύδι" μέσα σε κρασοπουλιό γιατί θα...ξύδιαζαν τα κρασιά. Αυτός είναι ο γνωστός "ευφημισμός". Όπως οι ναυτικοί ονόμασαν Εύξεινο Πόντο την Μαύρη Θάλασσα, για να ξορκίσουν τους θαλάσσιους δαίμονες που κατάπιναν τα καράβια τους. Βέβαια, με τον ευφημισμό ούτε το ξύδι άλλαζε γεύση ούτε η Μαύρη Θάλασσα σταματούσε να καταπίνει καράβια κι αυτό είναι το σημαντικό.

Προχτές, ο γερμανός καθηγητής Κλάους Μάρτιν Σβαμπ (ιδρυτής τού περίφημου "Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ" του Νταβός) τόνισε σε ομιλία του ότι ο όρος "καπιταλισμός" είναι πλέον αδόκιμος ως ξεπερασμένος. Το πρέπον, κατά τον πολυπράγμονα καθηγητή, είναι σήμερα να μιλάμε για "επιχειρηματικότητα". Όπως υπογράμμισε ο ίδιος, "η εποχή του θριάμβου του καπιταλισμού έχει περάσει πλέον στην ιστορία".

Φυσικά, ο κύριος καθηγητής δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να ονοματίζει το ξύδι ως γλυκάδι. Από την στιγμή που η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής παραμένει στα ίδια χέρια κι από την στιγμή που οι παγκόσμιοι εκμεταλλευτές εξακολουθούν να απομυζούν τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων όπου γης, καμμία απολύτως σημασία δεν έχει το πώς θα ονοματίσουμε αυτή την κατάσταση. Όπως το ξύδι παραμένει ξύδι έστω κι αν το πεις "γλυκάδι" κι όπως ο βιασμός παραμένει βιασμός έστω κι αν τον χαρακτηρίσεις ως "ασέλγεια". Κι όπως δεν υπάρχει καμμία διαφορά για τον κάθε εργαζόμενο ανάμεσα στα μέτρα τού "σοσιαλιστή" Γιωργάκη και του "δεξιού" Αντωνάκη.

Πάντως, δεν είναι η πρώτη φορά που ο Σβαμπ παίζει με τις λέξεις. Πέρυσι, τέτοιες μέρες, σε αντίστοιχη ομιλία του είχε πει ότι "το παλιό μοντέλο ήταν ο Καπιταλισμός, το νέο μοντέλο είναι ο Ταλεντισμός", σημειώνοντας ότι το νέο μοντέλο θα επικεντρώνεται στο ανθρώπινο ταλέντο ώστε να ενθαρρύνει την δημιουργικότητα, την επιχειρηματική και καινοτομική οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική πρόοδο. Προφανώς, ο καινούργιος όρος δεν του "βγήκε" κι έτσι επανήλθε εφέτος με κάτι φρέσκο.

Ποιά είναι, όμως, η αιτία που ο Σβαμπ τα βάζει με τον όρο "καπιταλισμός" και τον τρώει η πρεμούρα να τον αλλάξει; Προφανώς, είναι το αδιέξοδο στο οποίο είναι σαφές πλέον πως έχει φτάσει ο καπιταλισμός. Ο ίδιος ο Σβαμπ λέει: "πρέπει να παραδεχτούμε ότι η (σ.σ.:προσπάθεια για) επίλυση των προβλημάτων στα πλαίσια των ξεπερασμένων και θρυμματισμένων προτύπων, απλώς θα μας χώσει βαθύτερα στην τρύπα".

Συμφωνούμε απολύτως μ' αυτό το τελευταίο. Μόνο που τα "ξεπερασμένα και θρυμματισμένα πρότυπα" δεν αλλάζουν με μια απλή αλλαγή ονόματος. Όπως δεν έπαψε και ο Μιχαλολιάκος να είναι φασίστας επειδή ξαφνικά ονοματίστηκε "κοινοβουλευτικός ανήρ". Το σύστημα δεν μπορεί να βελτιωθεί όσα ονόματα κι αν του αλλάξουμε. Το μόνο που θα έχει πραγματικό αποτέλεσμα είναι να το γκρεμίσουμε συθέμελα και να χτίσουμε ένα καινούργιο. Όλα τα υπόλοιπα είναι "άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε".

Πάμε καλά, λοιπόν!

Πάμε καλά, λοιπόν! Ο πρόεδρος της δημοκρατίας ήταν ιδιαίτερα χαρούμενος καθώς ανακοίνωνε στους γερμανούς κεφαλαιούχους ότι στην χώρα μας υπάρχουν πλέον οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να έρθουν να επενδύσουν (διάβαζε: να κονομήσουν). Στο μεταξύ, το ποσοστό των πολιτών που αντιμετωπίζει συνθήκες φτώχειας αυξήθηκε από το 16,3% το 2010 (έτος ένταξης στο μνημόνιο) στο 22,9% του πληθυσμού το 2011, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Αν σκεφτούμε δε και πόσες κατακεφαλιές φάγαμε μέσα στο 2012 (απολύσεις, διαθεσιμότητες, μειώσεις μισθών και συντάξεων, καρατόμηση δικαιωμάτων, αύξηση κόστους ζωής κλπ), μπορούμε άνετα να στοιχηματίσουμε ότι στο τέλος τού 2012 ο ένας στους τρεις έλληνες ήταν φτωχός. Τώρα, βάλτε από δίπλα το τσεκούρωμα των φοροαπαλλαγών, την κατάργηση των δώρων και των επιδομάτων στον δημόσιο τομέα (οσονούπω και στον ιδιωτικό), την αύξηση φόρων και χαρατσιών κλπ και μπορείτε να προβλέψετε με ασφάλεια ότι στο τέλος της χρονιάς θα είναι φτωχοί οι μισοί έλληνες.

Πάμε καλά, λοιπόν! Ο υπουργός οικονομικών ήταν ιδιαίτερα ευτυχής καθώς ανακοίνωνε ότι, κατά την περασμένη χρονιά, τα δημόσια οικονομικά κατέγραψαν πρωτογενές πλεόνασμα 2-κόμμα-κάτι δισ ευρώ. Στο μεταξύ, το επίσημο ποσοστό της ανεργίας αυξήθηκε από το 7,6% το 2008 (πριν την κρίση) στο 9,5% το 2009, πήγε στο 12,5% το 2010, εκτινάχτηκε στο 17,7% το 2011 και τον Σεπτέμβριο του 2012 σκαρφάλωσε στο 26%. Φυσικά, σ' αυτό το ποσοστό δεν περιλαμβάνονται όσοι κάνουν 1-2 μεροκάματα την εβδομάδα ή όσοι δουλεύουν τρίωρα και τετράωρα για δύομιση κατοστάρικα τον μήνα.

Πάμε καλά, λοιπόν! Ο πρωθυπουργός αναδείχτηκε από τους γερμανούς ως "πρόσωπο του 2012", αποκατέστησε την αξιοπιστία τής χώρας στο εξωτερικό και "μιλώντας και με τον θεό" (όπως είπε ο ίδιος) κατάφερε να μας εξασφαλίσει την υπερδόση των 44-κάτι δισ., η οποία τονώνει την ρευστότητα και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για αύξηση της επενδυτικότητας. Στο μεταξύ, οι πολίτες που, μεταξύ άλλων, αδυνατούν να ανταποκριθούν στην πληρωμή ενοικίων, πάγιων λογαριασμών (ηλεκτρικού ρεύματος, νερού, αερίου κλπ), καθώς και στην πληρωμή δόσεων δανείου κατοικίας ή πιστωτικών καρτών, ενώ στερούνται, κατά περίπτωση, πρόσβαση σε σειρά άλλων αγαθών και υπηρεσιών, συνιστούσαν το 28,4% του πληθυσμού στο τέλος τού 2011 και υπολογίζεται πως αγγίζουν το 35% στο τέλος τού 2012.

Πάμε καλά, λοιπόν! Η κυβέρνηση μοιράζει λεφτά με την σέσουλα μέσω του ΕΣΠΑ σ' εκείνους που έχουν ήδη λεφτά, κανονίζει την "αξιοποίηση" του Τατοΐου, πουλάει ό,τι πουλιέται, χαρίζει ό,τι δεν πουλιέται, γαμεί, δέρνει και υπολογίζει ότι το 2013 θα αποτελέσει έτος-καμπή για να βγει η χώρα από την ύφεση. Στο μεταξύ, καταργούνται προνοιακά επιδόματα, ΕΚΑΣ, ενισχύσεις σε νοικοκυριά μόνιμων κατοίκων ορεινών και μειονεκτικών περιοχών, κοινωνικές παροχές σε πολύτεκνους, ανάπηρους, χρονίως πάσχοντες κλπ. ενώ παράλληλα κλείνουν νοσοκομεία, σχολεία, παιδικοί σταθμοί κλπ. Με δυο λόγια, δηλαδή, απορρυθμίζεται τελείως ένα κράτος που οι πολίτες του έχυσαν ποτάμια αίματος και ιδρώτα για να το χτίσουν.

Πάμε καλά, λοιπόν! Γερμανοί, κινέζοι, ρώσσοι, καταριανοί και λοιποί λεφτάδες σπρώχνονται για το ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο και το καλύτερο φιλέτο τούτου του ρημαδότοπου, που τον κομματιάζουν μέρα με τη μέρα εκείνοι οι οποίοι υποτίθεται πως έχουν ταχτεί για να τον υπηρετούν και να τον προσέχουν. Στο μεταξύ, οι ιθαγενείς νέοι άνθρωποι σπρώχνονται στα γραφεία μετανάστευσης, με την ελπίδα να βρουν σε Αυστραλίες και Σουηδίες την κλεμμένη τους ζωή.

Πάμε καλά, λοιπόν!