Είναι δεδομένο ότι ο εργαζόμενος δεν έχει να φοβηθεί τίποτε από την στιγμή που φροντίζουν για πάρτη του οι συνδικαλιστικές του οργανώσεις. Φυσικά, όταν μιλάμε για συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν εννοούμε τους αναρχοκομμουνιστές τού ΠΑΜΕ, έτσι; Εννοούμε τις οργανώσεις που διοικούνται από αναγνωρισμένους συνδικαλιστές, εγκεκριμμένους από το κράτος, εγνωσμένης αυθεντίας και με μεταπτυχιακά στον συνδικαλισμό. Όπως, λόγου χάρη, την ΑΔΕΔΥ και τον φωτισμένο πρόεδρό της Κώστα Τσικρικά.
Η ΑΔΕΔΥ, λοιπόν, δεν θα μπορούσε να μην αντιδράσει στην δρομολογούμενη κυβερνητική απόφαση για περικοπή τού "εφ' άπαξ" των δημοσίων υπαλλήλων κατά 22,68% και, μάλιστα, μετά την ήδη γενομένη μείωση κατά 20%. Άλλωστε, αυτή είναι η δουλειά των συνδικαλιστικών οργανώσεων: να προστατεύουν τα δικαιώματα των εργαζομένων τους οποίους εκπροσωπούν. Έτσι, ο Τσικρικάς και η εκτελεστική επιτροπή τής ΑΔΕΔΥ έτριξαν τα δόντια στην κυβέρνηση: αυτή η μείωση δεν θα περάσει!
Αλλά, όπως είπαμε, οι σωστοί συνδικαλιστές δεν έχουν καμμία σχέση με τα αναρχοκομμούνια τού ΠΑΜΕ, τα οποία έχουν ως απώτερο σκοπό να καταστρέψουν την χώρα. Οι σωστοί συνδικαλιστές π.χ. δεν οργανώνουν απεργίες στα λιμάνια, για να μη πληγεί ο τουρισμός. Δεν κλείνουν τα σχολεία, για να μη φαλκιδευθεί το δικαίωμα των παιδιών στην μόρφωση. Δεν βγάζουν τα τρακτέρ στους δρόμους, για να μη θιγεί το δικαίωμα του οποιουδήποτε να πάει απρόσκοπτα στον προορισμό του. Δεν μπλοκάρουν τις πόρτες των δημοσίων υπηρεσιών, για να μη πλήξουν την οικονομία τής χώρας. Δεν συμφωνούν με τις καθολικές απεργίες που κλείνουν εργοστάσια, για να προστατεύσουν το δικαίωμα στην εργασία όσων θέλουν να εργασθούν.
Οι σωστοί συνδικαλιστές δεν κάνουν τίποτε απ' όλα αυτά. Οι σωστοί συνδικαλιστές δεν συγκρούονται μετωπικά ούτε με το κράτος ούτε με το κεφάλαιο, καθ' όσον γνωρίζουν άριστα ότι με τέτοιες συγκρούσεις δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εργαζομένων τους. Οι σωστοί συνδικαλιστές προτιμούν τον διάλογο αντί για την σύγκρουση, επειδή καταλαβαίνουν ότι μόνο με την ψιλοκουβέντα μπορούν να πετύχουν κάτι καλό.
Κυρίως, οι σωστοί συνδικαλιστές κάνουν προτάσεις. Όχι, βέβαια, προτάσεις ανυπόστατες κι εξωπραγματικές σαν εκείνες του ΠΑΜΕ, το οποίο απαιτεί π.χ. να πάει το αφορολόγητο στα 40 χιλιάρικα, να επανέλθουν οι νομοθετικές ρυθμίσεις που προστάτευαν τους εργαζόμενους από απολύσεις κι από κάθε λογής εργοδοτικές αυθαιρεσίες ή να πάει ο κατώτερος μισθός στα 1200 ευρώ. Όλα τούτα τα αναρχοκομμουνιστικά δεν έχουν καμμιά σχέση με τον σωστό συνδικαλισμό, οι προτάσεις τού οποίου είναι σεμνές και υλοποιήσιμες.
Έτσι, λοιπόν, ο Τσικρικάς και η παρέα του φρόντισαν να κάνουν μια σωστή πρόταση ώστε να λυθεί το πρόβλημα με τα "εφ' άπαξ" και να μη γίνει καμμία περαιτέρω μείωση. Πρώτα-πρώτα, δέχτηκαν ως τελεσίδικη την προγενέστερη μείωση του 20% και, κατόπιν, πρότειναν τον τρόπο με τον οποίο θα διασφαλιστούν τα μελλοντικά "εφ' άπαξ" δίχως άλλη μείωση. Ποιός είναι αυτό ο τρόπος; Η επιβολή εισφοράς 1% έως 2% στις συντάξεις του δημοσίου υπέρ του Ταμείου Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων. Τόσο απλό!
Ορίστε τα καλά τού διαλόγου και του σωστού συνδικαλισμού! Κύριε κράτος, δεν έχεις να πληρώσεις αυτά που πρέπει να πληρώσεις, επειδή προτιμάς να ικανοποιείς τις απαιτήσεις των απανταχού τοκογλύφων αντί να νοιάζεσαι για τους πολίτες σου; Δεν πειράζει και μη στενοχωριέσαι. Βγάζουμε σήμερα εμείς από την δεξιά μας τσέπη το κατιτίς μας και σου το ακουμπάμε, προκειμένου να μας το επιστρέψεις εσύ αύριο ως "εφ' άπαξ" για να το βάλουμε στην αριστερή. Πάρε σήμερα εσύ από τους συνταξιούχους κάτι παραπάνω και δωσ' το σ' εμάς αύριο. Ξηγήσου έτσι κι εμείς δεσμευόμαστε να μη σου δημιουργήσουμε προβλήματα με διαδηλώσεις, απεργίες κλπ.
Όμορφα πράγματα, νοικοκυρεμένα. Πάρε-δώσε. Διότι, εδώ που τα λέμε, τί να σου κάνει και το δόλιο το κράτος; Με τόσα στενέματα που είχε, αναγκάστηκε να βάλει χέρι στα αποθεματικά των Ταμείων. Δεν γινόταν αλλοιώς, βρε αδερφέ. "Ανάγκα και θεοί πείθονται", δεν έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι; Καλώς ή κακώς, τα φράγκα τα δικαιούνται οι πιστωτές μας οπότε εμείς πρέπει να βολευτούμε μεταξύ μας. Ευτυχώς, υπάρχει και ο σωστός συνδικαλισμός, για να διατηρείται το μέτρο, η σοβαρότητα και -πάνω απ' όλα- η κοινωνική ειρήνη.
Αλήθεια, ποιός μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως θα έφτανε κάποτε η μέρα που οι συνδικαλιστικές οργανώσεις θα εισηγούνταν στο κράτος την επιβολή εισφοράς στις συντάξεις; Πόσα σκαλιά πρέπει ακόμη να κατεβούμε στου "κακού την σκάλα" για να πάρουμε χαμπάρι ότι ο πατερναλιστικός κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός δεν έχει καμμία σχέση με τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων;
Υστερόγραφο. Η πρόταση της ΑΔΕΔΥ μού θύμισε ένα παλιό ανέκδοτο, σύμφωνα με το οποίο ένας γερμανός αξιωματικός απευθύνεται στους κρατούμενους κάποιου στρατόπεδου συγκέντρωσης: "Από σήμερα θα αλλάζετε σώβρακο κάθε μέρα. Εσύ μ' αυτόν, εσύ μ' αυτόν, εσύ μ' αυτόν..."
Η ΑΔΕΔΥ, λοιπόν, δεν θα μπορούσε να μην αντιδράσει στην δρομολογούμενη κυβερνητική απόφαση για περικοπή τού "εφ' άπαξ" των δημοσίων υπαλλήλων κατά 22,68% και, μάλιστα, μετά την ήδη γενομένη μείωση κατά 20%. Άλλωστε, αυτή είναι η δουλειά των συνδικαλιστικών οργανώσεων: να προστατεύουν τα δικαιώματα των εργαζομένων τους οποίους εκπροσωπούν. Έτσι, ο Τσικρικάς και η εκτελεστική επιτροπή τής ΑΔΕΔΥ έτριξαν τα δόντια στην κυβέρνηση: αυτή η μείωση δεν θα περάσει!
Αλλά, όπως είπαμε, οι σωστοί συνδικαλιστές δεν έχουν καμμία σχέση με τα αναρχοκομμούνια τού ΠΑΜΕ, τα οποία έχουν ως απώτερο σκοπό να καταστρέψουν την χώρα. Οι σωστοί συνδικαλιστές π.χ. δεν οργανώνουν απεργίες στα λιμάνια, για να μη πληγεί ο τουρισμός. Δεν κλείνουν τα σχολεία, για να μη φαλκιδευθεί το δικαίωμα των παιδιών στην μόρφωση. Δεν βγάζουν τα τρακτέρ στους δρόμους, για να μη θιγεί το δικαίωμα του οποιουδήποτε να πάει απρόσκοπτα στον προορισμό του. Δεν μπλοκάρουν τις πόρτες των δημοσίων υπηρεσιών, για να μη πλήξουν την οικονομία τής χώρας. Δεν συμφωνούν με τις καθολικές απεργίες που κλείνουν εργοστάσια, για να προστατεύσουν το δικαίωμα στην εργασία όσων θέλουν να εργασθούν.
Οι σωστοί συνδικαλιστές δεν κάνουν τίποτε απ' όλα αυτά. Οι σωστοί συνδικαλιστές δεν συγκρούονται μετωπικά ούτε με το κράτος ούτε με το κεφάλαιο, καθ' όσον γνωρίζουν άριστα ότι με τέτοιες συγκρούσεις δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εργαζομένων τους. Οι σωστοί συνδικαλιστές προτιμούν τον διάλογο αντί για την σύγκρουση, επειδή καταλαβαίνουν ότι μόνο με την ψιλοκουβέντα μπορούν να πετύχουν κάτι καλό.
Κυρίως, οι σωστοί συνδικαλιστές κάνουν προτάσεις. Όχι, βέβαια, προτάσεις ανυπόστατες κι εξωπραγματικές σαν εκείνες του ΠΑΜΕ, το οποίο απαιτεί π.χ. να πάει το αφορολόγητο στα 40 χιλιάρικα, να επανέλθουν οι νομοθετικές ρυθμίσεις που προστάτευαν τους εργαζόμενους από απολύσεις κι από κάθε λογής εργοδοτικές αυθαιρεσίες ή να πάει ο κατώτερος μισθός στα 1200 ευρώ. Όλα τούτα τα αναρχοκομμουνιστικά δεν έχουν καμμιά σχέση με τον σωστό συνδικαλισμό, οι προτάσεις τού οποίου είναι σεμνές και υλοποιήσιμες.
Έτσι, λοιπόν, ο Τσικρικάς και η παρέα του φρόντισαν να κάνουν μια σωστή πρόταση ώστε να λυθεί το πρόβλημα με τα "εφ' άπαξ" και να μη γίνει καμμία περαιτέρω μείωση. Πρώτα-πρώτα, δέχτηκαν ως τελεσίδικη την προγενέστερη μείωση του 20% και, κατόπιν, πρότειναν τον τρόπο με τον οποίο θα διασφαλιστούν τα μελλοντικά "εφ' άπαξ" δίχως άλλη μείωση. Ποιός είναι αυτό ο τρόπος; Η επιβολή εισφοράς 1% έως 2% στις συντάξεις του δημοσίου υπέρ του Ταμείου Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων. Τόσο απλό!
Ορίστε τα καλά τού διαλόγου και του σωστού συνδικαλισμού! Κύριε κράτος, δεν έχεις να πληρώσεις αυτά που πρέπει να πληρώσεις, επειδή προτιμάς να ικανοποιείς τις απαιτήσεις των απανταχού τοκογλύφων αντί να νοιάζεσαι για τους πολίτες σου; Δεν πειράζει και μη στενοχωριέσαι. Βγάζουμε σήμερα εμείς από την δεξιά μας τσέπη το κατιτίς μας και σου το ακουμπάμε, προκειμένου να μας το επιστρέψεις εσύ αύριο ως "εφ' άπαξ" για να το βάλουμε στην αριστερή. Πάρε σήμερα εσύ από τους συνταξιούχους κάτι παραπάνω και δωσ' το σ' εμάς αύριο. Ξηγήσου έτσι κι εμείς δεσμευόμαστε να μη σου δημιουργήσουμε προβλήματα με διαδηλώσεις, απεργίες κλπ.
Όμορφα πράγματα, νοικοκυρεμένα. Πάρε-δώσε. Διότι, εδώ που τα λέμε, τί να σου κάνει και το δόλιο το κράτος; Με τόσα στενέματα που είχε, αναγκάστηκε να βάλει χέρι στα αποθεματικά των Ταμείων. Δεν γινόταν αλλοιώς, βρε αδερφέ. "Ανάγκα και θεοί πείθονται", δεν έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι; Καλώς ή κακώς, τα φράγκα τα δικαιούνται οι πιστωτές μας οπότε εμείς πρέπει να βολευτούμε μεταξύ μας. Ευτυχώς, υπάρχει και ο σωστός συνδικαλισμός, για να διατηρείται το μέτρο, η σοβαρότητα και -πάνω απ' όλα- η κοινωνική ειρήνη.
Αλήθεια, ποιός μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως θα έφτανε κάποτε η μέρα που οι συνδικαλιστικές οργανώσεις θα εισηγούνταν στο κράτος την επιβολή εισφοράς στις συντάξεις; Πόσα σκαλιά πρέπει ακόμη να κατεβούμε στου "κακού την σκάλα" για να πάρουμε χαμπάρι ότι ο πατερναλιστικός κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός δεν έχει καμμία σχέση με τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων;
Υστερόγραφο. Η πρόταση της ΑΔΕΔΥ μού θύμισε ένα παλιό ανέκδοτο, σύμφωνα με το οποίο ένας γερμανός αξιωματικός απευθύνεται στους κρατούμενους κάποιου στρατόπεδου συγκέντρωσης: "Από σήμερα θα αλλάζετε σώβρακο κάθε μέρα. Εσύ μ' αυτόν, εσύ μ' αυτόν, εσύ μ' αυτόν..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Με την ελπίδα ότι ο γνωστός ΗΛΙΘΙΟΣ δεν θα επανέλθει, τα σχόλια δημοσιεύονται πλέον χωρίς έγκριση.