Η είδηση έπεσε σαν βόμβα στην Γερμανία τον περασμένο Οκτώβριο: η καγκελλάριος Μέρκελ ετοιμαζόταν να ανακοινώσει στο επόμενο συνέδριο του κόμματός της την θέσπιση κατώτερου ημερομισθίου. Πράγματι, επρόκειτο περί εντυπωσιακής εξέλιξης, αν λάβουμε υπ' όψη ότι οι γερμανοί δεν ξέρουν τι παναπεί "εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας". Το μόνο που υπάρχει στην χώρα τους είναι μερικές κλαδικές συμβάσεις (μερικές, έτσι; σε κάποιους κλάδους δηλαδή). Αυτό σημαίνει ότι ο κατώτερος μισθός διαφέρει από κλάδο σε κλάδο. Μάλιστα, ακόμη και στον ίδιο κλάδο προβλέπονται χαμηλότερα μεροκάματα στην πρώην Ανατολική Γερμανία και υψηλότερα στην πρώην Δυτική!
Όχι, δεν τρελλάθηκε ξαφνικά η Μέρκελ. Ηρεμήστε. Δεν την έπιασε το ψυχοπονιάρικό της. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να συμβεί κάτι τέτοιο στην "σιδηρά" εκπρόσωπο του μεγάλου κεφαλαίου; Ας δούμε ψύχραιμα το ζήτημα.
Το "γερμανικό θαύμα" δεν είναι παρά γέννημα των συνεχών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που πραγματοποιήθηκαν στην Γερμανία από την λήξη τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου ίσαμε σήμερα, ανεξάρτητα αν στην εξουσία βρίσκονταν σοσιαλδημοκράτες και πράσινοι (όπως πριν) ή χριστιανοδημοκράτες και φιλελεύθεροι (όπως σήμερα). Έτσι, οι όποιες κινήσεις στον εργασιακό χώρο δεν μπορεί παρά να αποτελούν συνέχεια μιας συγκεκριμένης πολιτικής, η οποία έχει ως κεντρικό της άξονα την συγκράτηση και την περαιτέρω μείωση του κόστους εργασίας.
Αυτό που είχε στο μυαλό της η Μέρκελ διαγράφεται καθαρά στην εισηγητική έκθεση του συγκεκριμένου μέτρου: "θέλουμε έναν ελάχιστο μισθό που θα καθορίζεται από τους κοινωνικούς εταίρους και, συνεπώς, προσανατολισμένο στην αγορά, παρά μια ελάχιστη μισθολογική πολιτική". Και η έκθεση κατέληγε στην πρόταση για θέσπιση ελάχιστου ωρομισθίου 6,89 ευρώ στην πρώην Ανατολική Γερμανία και 7,79 στην Δυτική ("Η Μέρκελ ξανασκέφτεται το κατώτερο ημερομίσθιο", Τα Νέα, 01/11/2011).
Μ' αυτό το σχέδιο, η γερμανική κυβέρνηση είχε δυο στόχους. Από την μια, όριζε το κατώτερο ημερομίσθιο ακόμη χαμηλότερα από τον μέσο όρο που πλήρωναν οι εργοδότες, γεγονός που θα πίεζε προς τα κάτω τις αποδοχές των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα κατ' αρχήν και εν συνεχεία και στον δημόσιο. Από την άλλη, βάζοντας στο κόλπο και τους "κοινωνικούς εταίρους" (έτσι, για να μη νομίζουμε ότι η φάμπρικα που λέγεται "κοινωνικοί εταίροι" αποτελεί ελληνικό εφεύρημα), ήθελε να εμφανίσει τα συνδικάτα ως εγγυητές των αποδοχών των εργαζομένων, δίνοντάς τους λίγη από την αίγλη που έχουν χάσει, μιας και οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι οι μεγαλοσυνδικαλιστές τους είναι ξεπουλημένοι και τους έχουν γυρίσει την πλάτη. Παράλληλα, μια τέτοια κίνηση αναμενόταν να λειτουργήσει ως "βαλβίδα ανακούφισης" της συσσωρευόμενης λαϊκής οργής.
Και πώς να μην υπάρχει λαϊκή οργή, όταν οι μηνιαίες αποδοχές κατά την προηγούμενη δεκαετία μειώθηκαν μεσοσταθμικά κατά 4%, σύμφωνα με έκθεση του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών; Αξιοσημείωτο είναι ότι οι μισθοί είναι παγωμένοι αλλά υπάρχει μείωση των μηνιαίων αποδοχών λόγω μείωσης του ωραρίου εργασίας. Η έκθεση, την οποία προαναφέραμε, σημειώνει ότι ο μέσος μισθός το 2000 ήταν 1.300 ευρώ και το 2010 είχε πέσει κάτω από τα 1.200 ευρώ, ενώ τα χαμηλά εισοδήματα (λόγω τετραημέρων και τετραώρων) έχουν μειωθεί κατά...22% (μήπως σας θυμίζει κάτι αυτό το ποσοστό;).
Τελικά, η ιδέα τής Μέρκελ βρίσκεται ακόμη στα χαρτιά, επειδή αντέδρασε -ποιος άλλος;- το κεφάλαιο. Αυτή η αντίδραση είναι φυσιολογική, αφού μια μελέτη τού ινστιτούτου ερευνών "Prognos" κατέδειξε ότι 1,2 εκατομμύρια εργαζόμενοι εισπράττουν λιγώτερα από 5 ευρώ την ώρα και άλλα 2,4 εκατομμύρια έχουν ωρομίσθιο μικρότερο των 7,5 ευρώ.
Για να γίνει ακόμη πιο καθαρή η εικόνα των γερμανών εργαζομένων, ας συμπληρώσουμε μερικά νούμερα από την πενταετή έκθεση του ΟΗΕ για τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά δικαιώματα: (α) 7,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι δουλεύουν για λιγώτερα από 400 ευρώ τον μήνα, (β) 1,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι έχουν εισοδήματα χαμηλότερα εκείνων που απαιτούνται για να επιβιώσουν δίχως πρόσθετη οικονομική στήριξη, (γ) 13% των γερμανών βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας.
"Γερμανικό οικονομικό θαύμα", λοιπόοοοον! Έτσι, για να ξέρουμε τι γίνεται γύρω μας και να καταλαβαίνουμε τι μας περιμένει αν δεν αντιδράσουμε.
Όχι, δεν τρελλάθηκε ξαφνικά η Μέρκελ. Ηρεμήστε. Δεν την έπιασε το ψυχοπονιάρικό της. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να συμβεί κάτι τέτοιο στην "σιδηρά" εκπρόσωπο του μεγάλου κεφαλαίου; Ας δούμε ψύχραιμα το ζήτημα.
Το "γερμανικό θαύμα" δεν είναι παρά γέννημα των συνεχών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που πραγματοποιήθηκαν στην Γερμανία από την λήξη τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου ίσαμε σήμερα, ανεξάρτητα αν στην εξουσία βρίσκονταν σοσιαλδημοκράτες και πράσινοι (όπως πριν) ή χριστιανοδημοκράτες και φιλελεύθεροι (όπως σήμερα). Έτσι, οι όποιες κινήσεις στον εργασιακό χώρο δεν μπορεί παρά να αποτελούν συνέχεια μιας συγκεκριμένης πολιτικής, η οποία έχει ως κεντρικό της άξονα την συγκράτηση και την περαιτέρω μείωση του κόστους εργασίας.
Αυτό που είχε στο μυαλό της η Μέρκελ διαγράφεται καθαρά στην εισηγητική έκθεση του συγκεκριμένου μέτρου: "θέλουμε έναν ελάχιστο μισθό που θα καθορίζεται από τους κοινωνικούς εταίρους και, συνεπώς, προσανατολισμένο στην αγορά, παρά μια ελάχιστη μισθολογική πολιτική". Και η έκθεση κατέληγε στην πρόταση για θέσπιση ελάχιστου ωρομισθίου 6,89 ευρώ στην πρώην Ανατολική Γερμανία και 7,79 στην Δυτική ("Η Μέρκελ ξανασκέφτεται το κατώτερο ημερομίσθιο", Τα Νέα, 01/11/2011).
Μ' αυτό το σχέδιο, η γερμανική κυβέρνηση είχε δυο στόχους. Από την μια, όριζε το κατώτερο ημερομίσθιο ακόμη χαμηλότερα από τον μέσο όρο που πλήρωναν οι εργοδότες, γεγονός που θα πίεζε προς τα κάτω τις αποδοχές των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα κατ' αρχήν και εν συνεχεία και στον δημόσιο. Από την άλλη, βάζοντας στο κόλπο και τους "κοινωνικούς εταίρους" (έτσι, για να μη νομίζουμε ότι η φάμπρικα που λέγεται "κοινωνικοί εταίροι" αποτελεί ελληνικό εφεύρημα), ήθελε να εμφανίσει τα συνδικάτα ως εγγυητές των αποδοχών των εργαζομένων, δίνοντάς τους λίγη από την αίγλη που έχουν χάσει, μιας και οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι οι μεγαλοσυνδικαλιστές τους είναι ξεπουλημένοι και τους έχουν γυρίσει την πλάτη. Παράλληλα, μια τέτοια κίνηση αναμενόταν να λειτουργήσει ως "βαλβίδα ανακούφισης" της συσσωρευόμενης λαϊκής οργής.
Και πώς να μην υπάρχει λαϊκή οργή, όταν οι μηνιαίες αποδοχές κατά την προηγούμενη δεκαετία μειώθηκαν μεσοσταθμικά κατά 4%, σύμφωνα με έκθεση του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών; Αξιοσημείωτο είναι ότι οι μισθοί είναι παγωμένοι αλλά υπάρχει μείωση των μηνιαίων αποδοχών λόγω μείωσης του ωραρίου εργασίας. Η έκθεση, την οποία προαναφέραμε, σημειώνει ότι ο μέσος μισθός το 2000 ήταν 1.300 ευρώ και το 2010 είχε πέσει κάτω από τα 1.200 ευρώ, ενώ τα χαμηλά εισοδήματα (λόγω τετραημέρων και τετραώρων) έχουν μειωθεί κατά...22% (μήπως σας θυμίζει κάτι αυτό το ποσοστό;).
Τελικά, η ιδέα τής Μέρκελ βρίσκεται ακόμη στα χαρτιά, επειδή αντέδρασε -ποιος άλλος;- το κεφάλαιο. Αυτή η αντίδραση είναι φυσιολογική, αφού μια μελέτη τού ινστιτούτου ερευνών "Prognos" κατέδειξε ότι 1,2 εκατομμύρια εργαζόμενοι εισπράττουν λιγώτερα από 5 ευρώ την ώρα και άλλα 2,4 εκατομμύρια έχουν ωρομίσθιο μικρότερο των 7,5 ευρώ.
Για να γίνει ακόμη πιο καθαρή η εικόνα των γερμανών εργαζομένων, ας συμπληρώσουμε μερικά νούμερα από την πενταετή έκθεση του ΟΗΕ για τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά δικαιώματα: (α) 7,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι δουλεύουν για λιγώτερα από 400 ευρώ τον μήνα, (β) 1,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι έχουν εισοδήματα χαμηλότερα εκείνων που απαιτούνται για να επιβιώσουν δίχως πρόσθετη οικονομική στήριξη, (γ) 13% των γερμανών βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας.
"Γερμανικό οικονομικό θαύμα", λοιπόοοοον! Έτσι, για να ξέρουμε τι γίνεται γύρω μας και να καταλαβαίνουμε τι μας περιμένει αν δεν αντιδράσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Με την ελπίδα ότι ο γνωστός ΗΛΙΘΙΟΣ δεν θα επανέλθει, τα σχόλια δημοσιεύονται πλέον χωρίς έγκριση.