Τούτη τη μέρα, που ξεψυχάει το 2011, φτάνει η ώρα τού απολογισμού για όλους. Οι επικούριοι αναρωτιούνταν κάθε βράδυ "πη έπραξα, πη δ' έρριξα, τι δε μοι δέον ουκ ετελέσθη (= τί έκανα, τί δεν έκανα, τί απ' αυτά που έπρεπε να κάνω δεν έγινε)". Σήμερα, καθώς αναδιφούμε στην χρονιά που φεύγει, μακάρι να μη διαπιστώσουμε ότι ήταν μια χαμένη χρονιά.
Όμως, επειδή ο λόγος ο δικός μου είναι πολύ πεζός και πολύ φτωχός, ας αφήσουμε τον Δημήτρη Ραβάνη-Ρεντή να μας μιλήσει για τα χαμένα χρόνια, με τον δικό του σπαρακτικό τρόπο, μέσα από το ποίημά του "Ανανέωση":
Εκεί που μοίραζαν τα χρόνια
για τον καθένα
πήγα κι εγώ.
"Εσείς", μου λένε, "τί τα θέλετε και πόσα;"
"Είκοσι", λέω, "είκοσι, ν' αλλάξω τον κόσμο!"
Τα ξόδεψα και πήγα ξανά:
"Δώστε μου άλλα είκοσι, ν' αλλάξω τον κόσμο!"
Πάνε και τούτα.
Σαν ξαναπήγα με διώξαν:
Να μας στείλετε", μου είπανε, "το γιο σας..."
(Από την συλλογή τού Δημήτρη Ραβάνη-Ρεντή "Ρεπορτάζ για ένα ζεστό Νοέβρη")
Όμως, επειδή ο λόγος ο δικός μου είναι πολύ πεζός και πολύ φτωχός, ας αφήσουμε τον Δημήτρη Ραβάνη-Ρεντή να μας μιλήσει για τα χαμένα χρόνια, με τον δικό του σπαρακτικό τρόπο, μέσα από το ποίημά του "Ανανέωση":
Εκεί που μοίραζαν τα χρόνια
για τον καθένα
πήγα κι εγώ.
"Εσείς", μου λένε, "τί τα θέλετε και πόσα;"
"Είκοσι", λέω, "είκοσι, ν' αλλάξω τον κόσμο!"
Τα ξόδεψα και πήγα ξανά:
"Δώστε μου άλλα είκοσι, ν' αλλάξω τον κόσμο!"
Πάνε και τούτα.
Σαν ξαναπήγα με διώξαν:
Να μας στείλετε", μου είπανε, "το γιο σας..."
(Από την συλλογή τού Δημήτρη Ραβάνη-Ρεντή "Ρεπορτάζ για ένα ζεστό Νοέβρη")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Με την ελπίδα ότι ο γνωστός ΗΛΙΘΙΟΣ δεν θα επανέλθει, τα σχόλια δημοσιεύονται πλέον χωρίς έγκριση.