Ένα παραμύθι για το κέντρο της Αθήνας

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας υπουργός, ο οποίος είχε τιμή του και καμάρι του το ότι βρέθηκε στο Πολυτεχνείο κατά τα επεισόδια του 1973 (τότε, ο υπουργός ήταν φοιτητής αν και όχι του πολυτεχνείου). Βέβαια, μπορεί να καμάρωνε γι' αυτό αλλά ποτέ δεν είπε πως -μάλλον- είχε παρασυρθεί από τις παρέες του και βρέθηκε μέσα στο Πολυτεχνείο και πως -μάλλον- δεν ήταν κάτι που το είχε κάνει συνειδητά. Αλλά ας είναι.

Αυτός ο υπουργός, λοιπόν, πολλά χρόνια αργότερα, όταν είχε πλέον ξεθωριάσει στην μνήμη του το Πολυτεχνείο, απέκτησε ένα κολλητό φιλαράκι, ο οποίος δραστηριοποιόταν στον χώρο των μήντια. Συγκεκριμένα, το φιλαράκι του υπουργού ήταν εκδότης και, μάλιστα, ειδικευόταν σε περιοδικά τύπου life style. Ξέρετε, περιοδικά που σου προτείνουν πού να πας να χορέψεις, πού να πας να φας, ποια μαγαζιά είναι "in" και τα τοιαύτα. Μέχρις εδώ όλα πάνε καλά. Το κακό άρχισε όταν άρχισαν να μαζεύονται οικονομικοί και πολιτικοί μετανάστες στην Αθήνα. Τότε ήταν που ο υπουργός με το φιλαράκι του τον εκδότη συνέλαβαν την μεγάλη ιδέα. Ποια; Κάντε λίγη υπομονή.

Οι μετανάστες, λοιπόν, άρχισαν να συγκεντρώνονται στο κέντρο της Αθήνας. Με τον καιρό, έφεραν και τις οικογένειές τους. Κι έπειτα, ήρθαν κι άλλοι μετανάστες, που κι εκείνοι έφεραν τις οικογένειές τους. Για να μη τα πολυλογούμε, το κέντρο της Αθήνας έγινε κάτι σαν γκέττο φουκαράδων μεταναστών. Εννοείται ότι αυτή η εξέλιξη άρχισε να βγάζει στην επιφάνεια τις διαμαρτυρίες των μικροεμπόρων της περιοχής, οι οποίοι έβλεπαν να απαξιώνονται τα μαγαζάκια τους και να φθίνουν οι δουλειές τους, αφού οι αθηναίοι απέφευγαν πια την καθόδό τους στο κέντρο της πόλης.

Όμως, όσο κι αν φούντωναν οι φωνές διαμαρτυρίας των μαγαζατόρων, ο υπουργός και η κυβέρνησή του επέμεναν να σφυρίζουν αδιάφορα. Έτσι, η κατάσταση όλο και χειροτέρευε, ώσπου άρχισαν να κλείνουν τα πρώτα καταστήματα. Η ζημιά ήταν διπλή. Από τη μια, οι έμποροι έφευγαν, αφού ο τζίρος τους όλο και μειωνόταν. Κι από την άλλη, οι ιδιοκτήτες των ακινήτων έμεναν με τα μαγαζιά τους ξενοίκιαστα, αφού κανείς δεν ενδιαφερόταν να τα νοικιάσει.

Τότε έφτασε η ώρα για την υλοποίηση της ιδέας, την οποία είχαν συλλάβει ο υπουργός με τον εκδότη. Τα δυο φιλαράκια έστησαν μια εταιρεία, η οποία πλησίαζε τους απογοητευμένους ιδιοκτήτες και αγόραζε τα ακίνητά τους κοψοχρονιά. Στην συνέχεια, αυτή η εταιρεία διαμόρφωνε τα -τεχνητώς απαξιωμένα- ακίνητα σε χώρο διασκεδάσεως. Από την μεριά του, ο υπουργός φρόντιζε ώστε η αστυνομία να "καθαρίζει" την γύρω περιοχή από τους μετανάστες, ώστε να διευκολύνεται η πρόσβαση της νέας πελατείας. Από την δική του μεριά, ο εκδότης φρόντιζε να διαφημίζει το καινούργιο μαγαζί, μέσα από τα έντυπα που έβγαζε. Έτσι, σε σύντομο χρονικό διάστημα, ο κόσμος μάθαινε ότι στον νεοδιαμορφωμένο χώρο "γίνεται φάση" και άρχιζε η κονόμα.

Από τότε έχουν περάσει κάμποσα χρόνια. Ο υπουργός χάθηκε πλέον από το προσκήνιο κι ο εκδότης παλεύει για να διατηρηθεί στην επικαιρότητα. Όμως, οι περιουσίες των παλιών αθηναίων στο κέντρο της πόλης άλλαξαν χέρια για ένα ξεροκόμματο. Βλέπετε, η ιδέα των δυο φίλων δεν είχε πατενταριστεί κι έτσι μπήκαν στο κόλπο κι άλλοι φραγκάτοι.

(Παρένθεση. Σε άρθρο του με τίτλο "Κολοσσιαίο αλισβερίσι με τα ακίνητα" ["Ριζοσπάστης", 29/5/2011], ο Θανάσης Μπαλοδήμας αποκαλύπτει όλο το βρόμικο παιχνίδι που στήθηκε ώστε να πλουτίσουν κάποιοι λίγοι σε βάρος των πολλών. Ρίξτε μια ματιά. Αξίζει τον κόπο. Έτσι θα καταλάβετε γιατί έγραφα προχτές ότι εχθρός μας δεν είναι ο μετανάστης αλλά αυτός που τον εκμεταλλεύεται. Κλείνει η παρένθεση.)

Κάπου εδώ τελειώνει το σημερινό μας παραμύθι. Και ζήσαν οι λίγοι καλά και οι πολλοί τρισχειρότερα. 


ΥΓ: Για να μη μπαίνουν ιδέες σε ορισμένους, ξεκαθαρίζω ότι τόσο ο υπουργός όσο και ο εκδότης του παραμυθιού που διηγήθηκα είναι φανταστικά πρόσωπα. Άντε, να μην έχουμε και μπλεξίματα!