Το χρέος μας

Το διέπραξε πάλι ο Μίχαλος. Ξέρετε, ο πρόεδρος του επιμελητηρίου της Αθήνας. Αυτός ντε, που ο πατέρας του ήταν καμάρι και υπουργός της χούντας. Ε, λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος έχει την παπαριά στο αίμα του. Τί μας είπε πάλι; Την γνωστή και πολυπιπιλισμένη καραμέλα: οι διαδηλώσεις έχουν καταστρέψει τα εμπορικά καταστήματα και οι διαδηλωτές είναι υπεύθυνοι για τα κεσάτια της αγοράς!

Κι όμως, αυτή την χοντρομαλακία την ξεστομίζουν πολλοί σαν τον Μίχαλο. Λες κι άμα εγώ είχα φράγκα στο πορτοφόλι, δεν θα έβρισκα μια άλλη ώρα να πάω να ψωνίσω, εκτός διαδηλώσεων! Αλήθεια, τι θα βόλευε τον Μίχαλο; Να πάνε οι διαδηλωτές να κάνουν πορεία στο Λαύριο; Ή να αναστείλουν τις απεργίες τους οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μεταφοράς για μετά τις γιορτές; Μέχρι κι ο αρτηριοσκληρωτικός ο Πρετεντέρης αγανάκτησε και ζήτησε από τον Μίχαλο να του πει μία απεργία για την οποία να μη διαμαρτυρήθηκαν οι έμποροι.

Είχα πλάκα η κουβέντα με τον Πρετεντέρη, πάντως. Ήταν από δίπλα κι ο Ραυτόπουλος, ο πρόεδρος των εργαζομένων στα λεωφορεία, ο οποίος βρήκε άλλη παπαριά να πει. Ενώ ο κλάδος βράζει, ο εκπρόσωπός του δήλωσε ότι είχε προτείνει εδώ και 15 χρόνια όσα προωθεί σήμερα η κυβέρνηση! Βέβαια, έσπευσε να διευκρινήσει ότι διαφωνεί με την διαδικασία και τους όρους που έχει προκρίνει η κυβέρνηση.

Ρε, δεν πάνε στον διάολο όλοι οι πουλημένοι συνδικαλιστές, λέω 'γω; Και καλά ο Μίχαλος. Με τέτοια νάματα γαλουχήθηκε, τέτοιες μαλακίες θα υποστηρίζει. Όμως, πού ακούστηκε συνδικαλιστής, την ώρα που οι συνάδελφοί του απειλούνται με απολύσεις και με πετσόκομμα των αμοιβών τους, να δηλώνει ότι του αρέσει αυτή η πολιτική αλλά διαφωνεί με τα φτιασίδια της; Αν συμφωνείς, παλληκάρι μου, παραιτήσου και τράβα να κολλάς αφίσσες του ΠΑΣΟΚ, μπας και σε βολέψουν σε κανένα γραφειάκι.

Ναι, το παραδέχομαι. Δεν είναι οι Μίχαλοι που με εκνευρίζουν. Όση κακία μπορώ να κρατήσω στον Παττακό για όσα λέει ακόμη και σήμερα, άλλη τόση μπορώ να κρατήσω και στους λογής-λογής Μίχαλους, Δασκαλόπουλους, Μπομπολαίους, Εμφιετζόγληδες και το σινάφι τους. Το πολύ-πολύ, να χαραμίσω για πάρτη τους δυο φάσκελα και να τους γυρίσω την πλάτη.

Εκείνοι που με τσιτώνουν είναι κάτι ξεπουλημένα τομάρια που παριστάνουν τους εργατοπατέρες. Κάτι μπινέδες, κάτι προδότες της εργατιάς, που ζηλεύουν τσουτσούνια σαν τον Πρωτόπαπα κι ονειρεύονται βουλευτικά έδρανα. Κάτι καθήκια που παριστάνουν τους συνδικαλιστές αλλά έχουν τον νου τους μόνο στις παχυλές αμοιβές που μαζεύουν από επιτροπές, συμβούλια, συνέδρια και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Όλοι αυτοί είναι που με χαλάνε, που κάνουν το στομάχι μου να ανακατεύεται και που θα με κάνουν κάποια στιγμή να σπάσω την τηλεόρασή μου και να μπω σε έξοδα να την αντικαταστήσω.

Πόση θλίψη... Πόση θλίψη να βλέπεις τους εκπροσώπους της εργατιάς, της αγροτιάς και των μικρομαγαζατόρων που πασχίζουν για τον επιούσιο. Πόση θλίψη να βλέπεις ποιοι παριστάνουν τους "μπροστάρηδες", ενώ στην ουσία δεν είναι παρά η ουρά της κάθε κυβερνητικής πολιτικής. Και πόση περισσότερη θλίψη να βλέπεις την εργατιά, την αγροτιά και τους μικρομαγαζάτορες να παρακολουθούν απογοητευμένοι, δίχως να αντιδρούν.

Είναι πλέον καιρός να συνειδητοποιήσουμε κάτι απλό: όταν έλεγε ο ποιητής "ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ' την Ελλάδα", δεν απευθυνόταν ούτε στον Μίχαλο ούτε στον Παναγόπουλο. Αυτοί, άλλωστε, δεν καταλαβαίνουν από τέτοια. Σε μας απευθυνόταν. Και στο χρέος μας να αντιδράσουμε.

"Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα,
ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο!
Tι ιδέτε, εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη,
κι ά, ιδέτε, χώθηκε τ’ αξόνι του βαθιά μες στο αίμα!
Ομπρός παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος,
σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη,
σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα.
Δέστε, ακουμπάμε απάνω του ομοαίματοι αδερφοί του!
Ομπρός, αδέρφια, και μας έζωσε με τη φωτιά του
ομπρός, ομπρός κ’ η φλόγα του μας τύλιξε, αδερφοί μου!"

(Άγγελος Σικελιανός, "Πνευματικό Εμβατήριο")