Υποψίες...

Το 2007 υπεγράφη συμφωνία Ρωσσίας - Ιράν, για μια αγοραπωλησία αντιαρεπορικών πυραυλικών συστημάτων S-300, συνολικής αξίας 800 εκατομμυρίων δολλαρίων. Το S-300 θεωρείται ένα από τα πιο σύγχρονα αντιαεροπορικά πυραυλικά συστήματα στον κόσμο. Εννοείται ότι το Ισραήλ και οι ΗΠΑ τάχθηκαν κατά της πώλησης των S-300 στο Ιράν. Βλέπετε, ένα τέτοιο όπλο θα έδινε ουσιαστική προστασία στο Ιράν από τις απειλές που εξαπολύει το Ισραήλ, το οποίο ομολογεί πως εξετάζει αεροπορικά πλήγματα κατά του Ιράν, με πρόσχημα το πυρηνικό πρόγραμμα των ιρανών.

Κατά περίεργο τρόπο, όμως, τον περασμένο μήνα η Ρωσσία αποφάσισε να μη παραδώσει στο Ιράν όχι μόνο τους S-300 αλλά και άλλα οπλικά συστήματα, τα οποία εμπίπτουν στις κυρώσεις του ΟΗΕ εις βάρος της Τεχεράνης. Με το ίδιο διάταγμα του Μεντβέντιεφ, απαγορεύονται τόσο η πώληση στο Ιράν άλλων υπερσύγχρονων όπλων όσο και κάθε οικονομική σχέση σχετική με το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης.

Τότε που διάβασα την είδηση, ξαφνιάστηκα. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί οι νεόπλουτοι Ρώσσοι ακύρωσαν μια παραγγελία 800 εκατομμυρίων δολλαρίων. Φυσικά, δεν μπορούσα να καταπιώ την επίσημη δικαιολογία ότι, τάχατες, "η Ρωσσία, ως γείτονας του Ιράν, είναι κατηγορηματικά αντίθετη με το να αποκτήσουν κάποιες χώρες, μεταξύ αυτών και το Ιράν, όπλα μαζικής καταστροφής καθώς και μέσα εκτόξευσής τους, επειδή βρισκόμαστε πιο κοντά απ' όλους στο Ιράν και πρέπει να σκεφτόμαστε για τη δική μας ασφάλεια". Αντιαεροπορικά ήθελε να αγοράσει το Ιράν. Αμυντικά όπλα, δηλαδή. Από πότε τα αμυντικά όπλα αποτελούν απειλή για έναν κολοσσό, όπως η Ρωσσία;

Τελικά, υποψιάζομαι ότι η ουσία βρίσκεται αλλού κι όχι στο πρόσχημα της διατήρησης της ειρήνης. Βρίσκεται στην προσπάθεια των πυρηνικών δυνάμεων να θέσουν υπό τον έλεγχό τους το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Οι υποψίες μού δημιουργήθηκαν όταν, διάβασα για κάτι το οποίο έλαβε χώρα πέρυσι, τέτοια εποχή και τότε δεν είχα δώσει σημασία. Τον Οκτώβρη του 2009, λοιπόν, η Ρωσσία, οι ΗΠΑ και η Γαλλία πρότειναν στην Τεχεράνη ένα σχέδιο εξαγωγής των επεξεργασμένων καυσίμων για τον εμπλουτισμό τους σε τρίτη χώρα και την επιστροφή του για ειρηνικούς σκοπούς. Αυτό το σχέδιο συνοδεύτηκε από μια απόφαση των μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΗΠΑ, Γαλλία, Ρωσία, Μεγάλη Βρετανία, Κίνα) συν την Γερμανία, η οποία καλεί το Ιράν σε διάλογο για το πυρηνικό του πρόγραμμα.

Δεν έχω δίκιο, λοιπόν, να υποψιάζομαι ότι η όλη εξέλιξη έχει χεσμένη την ειρήνη και νοιάζεται μόνο για το κέρδος που μπορεί να προκύψει από τις στρατιωτικές δαπάνες του Ιράν; Γιατί κάτι μου λέει ότι, αν το Ιράν είχε συμφωνήσει με το σχέδιο των "μεγάλων", η πώληση των ρωσσικών πυραύλων δεν θα είχε κολλήσει. Ποιος νοιάζεται για 800 ψωροεκατομμύρια δολλάρια, προκειμένου να πάρει δουλειά δισεκατομμυρίων; Όλα στον βωμό της αδυσώπητης μάχης για τον έλεγχο της παγκόσμιας αγοράς πυρηνικής ενέργειας. Μια μάχη που φέρνει άλλη μια φορά στην επικαιρότητα τον θείο Κάρολο, ο οποίος είχε πει πριν ενάμιση αιώνα:

"Το κεφάλαιο το τρομάζει η έλλειψη κέρδους ή το πολύ μικρό κέρδος. Όταν το κεφάλαιο έχει το ανάλογο κέρδος, γίνεται τολμηρό. Με 10% κέρδος, αισθάνεται τον εαυτό του σίγουρο και μπορεί να το χρησιμοποιήσει κανείς παντού, με 20% γίνεται ζωηρό, με 50% γίνεται θετικά παράτολμο, με 100% τσαλαπατάει όλους τους ανθρώπινους νόμους, με 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μη ριψοκινδυνεύσει να το πράξει, ακόμα και με κίνδυνο να πάει στην κρεμάλα."

Κάποια αντίρρηση;