Ανάπτυξη; Ναι, αλλά για ποιον;

Σίγουρα θυμόμαστε το -πολυδιαφημισμένο, άλλωστε- πρόσφατο ταξίδι του πρωθυπουργού στις Η.Π.Α. αλλά μάλλον δεν προσέξαμε (δηλαδή, δεν μας τα ανέλυσαν οι τηλεειδικοί αναλυτές) τα όσα είπε εκεί, μιλώντας στο Economic Club. Στον ιστοτόπο του πρωθυπουργού υπάρχει ολόκληρη η ομιλία, αλλά εδώ θα δούμε και θα σχολιάσουμε μερικά αποσπάσματα:

"Μετατρέψαμε την κρίση σε ευκαιρία, προκειμένου να προωθήσουμε τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις (...) επίκεινται και νέες μεταρρυθμίσεις, που αποσκοπούν στην αναζωογόνηση της οικονομίας μας. Οι επιχειρηματίες, που διαθέτουν μακρόπνοο όραμα, θα πρέπει να επιδιώξουν την είσοδό τους στην ελληνική αγορά (...) Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Ο.Ο.Σ.Α., οι Ελληνες είναι ο λαός που εργάζεται περισσότερο από όλους. Οι μισθοί στην Ελλάδα είναι στην πραγματικότητα 60% χαμηλότεροι σε σύγκριση με τους μισθούς σε Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Βέλγιο, Κάτω Χώρες και Ιρλανδία"

Ανατριχίλα! Μέσα σε λίγες γραμμές, ο έλληνας πρωθυπουργός είπε ότι η κορωνίδα της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας και ανάπτυξης είναι η διαρκής υποτίμηση της εργασίας. Φθηνοί εργάτες = περισσότερα κέρδη, άρα επενδυτικές ευκαιρίες για να τοποθετήσουν οι λίγοι έχοντες τα συσσωρευμένα κεφάλαιά τους.

Ξετσιπωσιά! Ο έλληνας πρωθυπουργός παραδέχεται ότι χρησιμοποιεί τις ανατροπές σε εργασιακό, ασφαλιστικό, υγεία, παιδεία κλπ ως κράχτη για να προσελκύσει επενδύσεις. Παραδέχεται ότι η ανάπτυξη στον καπιταλισμό έχει ταξικό πρόσημο: οικοδομείται πάνω στη διαρκή μείωση της τιμής στην οποία το κεφάλαιο αγοράζει την εργατική δύναμη.

"Αρχής γενομένης από το έτος 2011, η φορολογία κερδών για όλες τις επιχειρήσεις θα μειωθεί από 24% σε 20% (...) Διατηρούμε σταθερό το πλαίσιο φορολόγησης των μεγάλων επενδυτικών προγραμμάτων, με ορίζοντα δεκαετίας". Δηλαδή, το κεφάλαιο θα συνεχίσει -με αυξανόμενους μάλιστα ρυθμούς- να απολαμβάνει φοροασυλία (ο συντελεστής της οποίας μπορεί να φτάσει και κάτω από το 20%, σύμφωνα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο), ώστε να δοθούν "κίνητρα σε επενδυτές οι οποίοι θα έρθουν να επενδύσουν στη χώρα μας".

"Το δημόσιο διαθέτει ακίνητη περιουσία, η αξία της οποίας υπερβαίνει τα 270 δισ. Ξεκινούμε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα, που εφαρμόζεται σε ένα ευρύτατο φάσμα τομέων, όπως μεταφορές, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, ακίνητα, ΔΕΚΟ και τράπεζες, μέσω απευθείας πώλησης, υπογραφής σύμβασης παραχώρησης, δημοσίου διαγωνισμού, ιδιωτικοποιήσεων, στρατηγικών συνεργασιών". Γουστάρω σύστημα! Βγάζουμε με μια μονοκοντυλιά στο σφυρί το σύνολο της δημόσιας περιουσίας. Με άλλα λόγια, συνεχίζουμε την διαχρονική μούφα να πουλάμε την κληρονομιά των γονιών μας: στρατηγικής σημασίας τομείς της παραγωγής και υποδομές που χτίστηκαν με το αίμα και τον ιδρώτα του λαού περνάνε εξ ολοκλήρου στο μεγάλο κεφάλαιο. Αν θέλετε παράδειγμα, σκεφτείτε πώς μεθοδεύτηκαν οι πωλήσεις του Ο.Τ.Ε. και της Ολυμπιακής και πώς μεθοδεύονται οι πωλήσεις του Ο.Σ.Ε. και της Δ.Ε.Η.: πρώτα τα κάνουμε μπάχαλο κι ύστερα τα χαρίζουμε και πείθουμε τον λαό να μας πει κι ευχαριστώ από πάνω.

"Μόλις ψηφίσαμε νομοσχέδιο για την ταχεία αδειοδότηση -fast track- επενδυτικών σχεδίων, προκειμένου να υπάρξουν συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) για έργα νέων υποδομών, όπως δίκτυα πράσινης ενέργειας, ευρυζωνικά δίκτυα, αστικής ανάπλασης και αγροτικής επιχειρηματικότητας (...) Απελευθερώνουμε την αγορά ενέργειας, στην οποία οι ΣΔΙΤ μπορούν να διαδραματίσουν κεντρικό ρόλο (...) Ψηφίσαμε νομοσχέδιο για τη διευκόλυνση των μεγάλων επενδυτικών σχεδίων, που αφορούν στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας".

Ας πούμε ότι τα λέει σωστά ο πρωθυπουργός. Ας μας πει, όμως, ποιος θα ωφεληθεί από όλα τούτα! Και μην ακούσω την γνωστή παπαριά ότι -τάχαμ' δήθεν-  αυτά τα μέτρα θα φέρουν ανάπτυξη προς όφελος του λαού, γιατί ο πρωθυπουργός παραδέχτηκε, στην ίδια ομιλία: "Μέχρι το 2008, η Ελλάδα παρουσίαζε σταθερά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας μας ήταν σημαντικά υψηλότερος, έναντι των αντίστοιχων της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, ακόμη και της Γερμανίας". Ποιος πούστης ωφελήθηκε από αυτή την ανάπτυξη; Ο λαός, όχι. Γιατί ο λαός το μόνο που πήρε ήταν κάτι παπάρια.

Άει σιχτίρ πια, γαμώ τον εκσυγχρονιστικό μου σοσιαλισμό, γαμώ...