Ο Χέρμαν Σέερ μιλάει για την κρίση

Ο Χέρμαν Σέερ (Hermann Scheer) δεν είναι ευρέως γνωστός. Ανήκει στην αριστερή πτέρυγα του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας (SPD) και ο ίδιος δηλώνει "ουτοπικός σοσιαλιστής". Διευκρινίζει, όμως, ότι εκπροσωπεί μια "ρεαλιστική ουτοπία" η οποία έχει στόχο την παγκόσμια ειρήνη μέσα από την ανάπτυξη των εναλλακτικών μορφών ενέργειας. "Η ηλιακή και η αιολική ενέργεια μπορούν να βάλουν τέρμα στους πολέμους για το πετρέλαιο και τα άλλα ορυκτά καύσιμα", υπογραμμίζει με νόημα. Αυτή η δραστηριότητα του χάρισε το 1999 το εναλλακτικό βραβείο Νόμπελ.

Ο Χέρμαν Σέερ είναι οικονομολόγος. Μάλιστα, όταν το 2008 το SPD κέρδισε τις τοπικές εκλογές της Έσσης, η υποψήφια πρωθυπουργός Αντρέα Υψηλάντη (ελληνικής καταγωγής) τον προόριζε για υπουργό οικονομίας, κάτι που δεν έγινε εξ αιτίας της αντίδρασης ορισμένων συντηρητικών βουλευτών του κόμματος (συντηρητικοί σοσιαλδημοκράτες; εμ, τι νομίζετε;) οι οποίοι δεν καλόβλεπαν τις αριστερόστροφες ιδέες του υποψήφιου υπουργού.

Πρόσφατα, ο Σέερ παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα "Το Βήμα", όπου αναφέρει μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Σταχυολογώ και, όπως πάντα, οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου:

"Τα διάφορα πακέτα σωτηρίας δεν φτάνουν για να αναχαιτίσουν την κρίση. Αυτά επενεργούν ως ασπιρίνες και ηρεμιστικά, την στιγμή που το ζητούμενο είναι η αναδόμηση του οικονομικού συστήματος."
"Η Ελλάδα έχει χαρακτήρα προτύπου για την αδυναμία του χρηματικού καπιταλισμού να λύσει τις αντιφάσεις του. Όταν, στις αρχές του χρόνου, προτάθηκε να δώσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δάνεια με τους ίδιους όρους που δίνει στις ιδιωτικές τράπεζες (δηλαδή, με επιτόκια από 0,25% έως 1,25%), το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο (σημ.: εννοεί της Γερμανίας) χαρακτήρισε την πρόταση ανήθικη."

(Σχόλιο δικό μου: Οι ιδιωτικές τράπεζες είναι εκείνες που αγοράζουν τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου με επιτόκια που κόντεψαν -λίγο πριν την υπογραφή του μνημονίου με την τρόικα- να αγγίξουν το 11%. Στη συνέχεια, ενεχυράζουν αυτά τα ομόλογα στην Ε.Κ.Τ. και παίρνουν δανεικά με 1%. Χέρι με χέρι, καθαρό κέρδος 10%. Νόμιμη και ηθική τοκογλυφία σε βάρος ενός ολόκληρου λαού. Κι από πάνω, μαζεύουν και κάτι δισεκατομμύρια από το πακέτο Αλογοσκούφη, το οποίο διεύρυνε ο Παπακωνσταντίνου. Γαμώ τον σοσιαλισμό μου, γαμώ!)

"Η Μέρκελ επηρεάζεται από τους οικονομικούς συμβούλους της, οι οποίοι είναι καθαρόαιμοι νεοφιλελεύθεροι, όπως το 95% των σημερινών γερμανών οικονομολόγων. Το φαινόμενο αυτό συνάδει με την μετεξέλιξη του μεταπολεμικού οικονομικού μοντέλου: τον εκφυλισμό του κοινωνικού καπιταλισμού του Ρήνου σε αγγλοσαξωνικό καπιταλισμό του καζίνου."

"Σίγουρα υπάρχει ελπίδα επιβίωσης. Κάθε ζωντανός οργανισμός έχει τέτοια δυνατότητα. Οι κοινωνίες δεν είναι μετοχικές εταιρείες που παίζουν τα χρεώγραφά τους στα ζάρια. Η ύπαρξή τους πρέπει να προστατευθεί από τους κερδοσκόπους μέσω της ανάκτησης της προτεραιότητας της πολιτικής έναντι του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου."

"Η τρέχουσα κρίση άρχισε να μαγειρεύεται από τις αρχές της δεκαετίας του '90 (σημ.: δηλαδή, αμέσως μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων), όταν οι κυβερνήσεις παρέλειψαν να προσθέσουν την παγκοσμιοποίηση της πολιτικής ως απαραίτητο και αναγκαίο αντίβαρο στην παγκοσμιοποίηση των αγορών. Το κεφάλαιο βρέθηκε διεθνώς εκτός ελέγχου. Έτσι, προκλήθηκε μια σχιζοφρένεια στις καπιταλιστικές κοινωνίες, που εντείνεται από τιους εξής τρεις παράγοντες: την καταστροφή του περιβάλλοντος, την εξάντληση των πρώτων υλών και το λεγόμενο ''κοινωνιολογικό όριο": τα εμπορεύματα και τα κεφάλαια μπορούν να διακινούνται κατά το δοκούν, όχι όμως και οι άνθρωποι. Μια κοινωνία νομάδων σε παγκόσμια κλίμακα είναι αδιανόητη."

"Οι ναυαρχίδες των τραπεζών είχαν τον τελευταίο χρόνο την υψηλότερη κερδοφορία της ιστορίας τους. Πρόκειται για την μεγαλύτερη ληστεία εις βάρος των φορολογουμένων που έγινε ποτέ. Και οι κυβερνήσεις, όχι μόνο δεν βάζουν χέρι στις τράπεζες αλλά, αντιθέτως, συνεργούν χαρίζοντάς τους δισεκατομμύρια ή πιστώνοντάς τις με πολύ περισσότερα, χωρίς να εξασφαλίζουν καμμιά εγγύηση για την επιστροφή τους."

Αυτά από τον Χέρμαν Σέερ. Η σημασία όλων των παραπάνω δεν βρίσκεται μόνο στο περιεχόμενό τους. Βρίσκεται, κυρίως, στην ταυτότητα αυτού που τα ξεστομίζει.