Ύφεση, μνημόνιο και...30 χρόνια μνήμες

Μπορεί να ηχεί παράξενα στ' αφτιά των αδαών αλλά ακόμη κι οι πρωτοετείς φοιτητές των οικονομικών σχολών το γνωρίζουν (ή, τουλάχιστον, το έχουν ακούσει): μια κυβέρνηση είναι δυνατόν να αυξήσει τα φορολογικά της έσοδα με...μείωση της φορολογίας. Πώς; Απλούστατο: με αύξηση της φορολογικής βάσης (ή, όπως προτιμούν ορισμένοι, της φορολογητέας ύλης).

Η ελληνική οικονομία, με τα μέτρα που πάρθηκαν από κάποιους "φωστήρες", έχει μπει σε ύφεση, η οποία βαθαίνει με ρυθμούς πολύ ταχύτερους από τον μέσο όρο του δυτικού κόσμου. Σε απλά ελληνικά, ύφεση σημαίνει ότι εφέτος η παραγωγή μας (δηλαδή, το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, το περίφημο Α.Ε.Π.) θα είναι μικρότερη από πέρυσι. Τώρα, επειδή η παραγωγή μπορεί να εκφραστεί και σε εισόδημα ώστε να είναι μετρήσιμη, στα οικονομικά ισχύει η ισότητα: Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν = Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος ότι εφέτος το εισόδημα των ελλήνων θα είναι μικρότερο από πέρυσι.

Μικρότερο εισόδημα, όμως, σημαίνει μικρότερη κατανάλωση, άρα λιγότεροι έμμεσοι φόροι για το κράτος. Αδρό παράδειγμα αποτελεί ο Φ.Π.Α.: ενώ ο βασικός συντελεστής του αυξήθηκε κατά 21% (από το 19 στο 23), συνέτεινε μόλις 1% στην αύξηση των δημοσίων εσόδων. Παράλληλα, μικρότερο εισόδημα σημαίνει και μείωση των διαθεσίμων κεφαλαίων για επενδύσεις αλλά και μείωση της διάθεσης για επενδύσεις. Κι όταν μιλάω εδώ για επενδύσεις, δεν εννοώ μόνο την βαρειά βιομηχανία αλλά και την οικοτεχνία, το μαγαζάκι της γειτονιάς, το ψαροκάικο κλπ.

Αρκετά, όμως, με τα "απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας". Ας ξαναγυρίσουμε στην αύξηση της φορολογικής βάσης για την οποία κάναμε λόγο παραπάνω. Οι στρακαστρούκες με τους μεγαλογιατρούς του Κολωνακίου και τα αδήλωτα του Βοσκόπουλου δεν αρκούν για να αναιρέσουν την πραγματικότητα: όσοι φοροδιαφυγούσαν εξακολουθούν να φοροδιαφυγούν. Η αδυναμία (ηθελημένη ή μη) του κρατικού μηχανισμού να συλλάβει την αποκρυπτόμενη φορολογητέα ύλη αλλά και οι δομές οι οποίες ευνοούν την νόμιμη φοροαποφυγή (θυμηθείτε τι μπορεί να κάνει κάποιος "νόμιμα και ηθικά", κατά Βουλγαράκη), οδηγούν σε υπέρμετρη φορολόγηση των λαϊκών στρωμάτων χωρίς αντίκρυσμα στην εθνική οικονομία.

Ας δούμε μια ακόμη παράμετρο. Το εθνικό έλλειμμα εκφράζεται σε ποσοστό του Α.Ε.Π., όπως έχουμε όλοι εμπεδώσει. Εφ' όσον, όμως, το εισόδημα μειώνεται λόγω της ύφεσης, το ποσοστό αυτό αυξάνεται. Γι' αυτό στο μνημόνιο προβλέπονται επί πλέον μέτρα για τα επόμενα χρόνια ώστε να μη "τσινίσουν" οι δανειστές μας. Φυσικά, κι αυτά τα μέτρα θα συντελέσουν στην μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος, άρα στην περαιτέρω συρρίκνωση της κατανάλωσης, άρα... πάμε πάλι από την αρχή.

Δυστυχώς, οι κυβερνώντες δεν μπορούν (ή δεν θέλουν)  να αντιληφθούν αυτό που έχουμε ήδη πει σε τούτο το ιστολόγιο: το μνημόνιο δεν αποσκοπεί στην διάσωση της χώρας αλλά στην διάσωση των πιστωτών της και στην μετακύλιση των χρεών από τους ιδιωτικούς πιστωτικούς οργανισμούς στις κρατικές τράπεζες των χωρών που το στηρίζουν. Με άλλα λόγια: να γλιτώσουν οι κεφαλαιοκράτες και να επωμισθούν τον κίνδυνο οι λαοί.

Να θυμίσω άλλη μια φορά ότι με το μηνόμνιο κανένας δεν μας χαρίζει λεφτά. Δανεικά μας δίνουν. Δανεικά με υποθήκη την εθνική μας ανεξαρτησία. Το θλιβερό σ' αυτή την ιστορία είναι πως στο ξεπούλημα του τόπου πρωτοστατεί το κόμμα που ήρθε πριν 30 χρόνια στην εξουσία με το σύνθημα "η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες". Τριάντα χρόνια μετά, η Ελλάδα παραδίδεται στις "αγορές", στην τρόικα και στο Δ.Ν.Τ. με μόνο μέλημα τούτο: παρ' ότι η πίτα (το εισόδημα) μικραίνει, από το κομμάτι ορισμένων να μη χαθεί ούτε ψίχουλο. Τριάντα χρόνια μετά, τα "περήφανα νιάτα" αποτιμήθηκαν στα 590 ευρώ μηνιαίως και τα "τιμημένα γηρατειά" στα 360, προς δόξαν του τριτοδρομικού σοσιαλισμού.

Το ευχάριστο είναι ότι όλοι αυτοί πονούν και στενοχωριούνται για τα μέτρα που παίρνουν. Πάλι καλά. Δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα γινόταν αν το ευχαριστιούνταν κιόλας...