4,13 τρισεκατομμύρια ευρώ...

Το σημερινό σημείωμα έρχεται ως συμπλήρωμα σε όσα προσπαθήσαμε να αναλύσουμε χτες. Στο τέλος της ανάλυσης, είδαμε πώς το κράτος (όπως αυτό εκφράζεται σήμερα στην Δύση) σπεύδει σε βοήθεια των κεφαλαιοκρατών, μιας και η διαπλεκόμενη σχέση του μαζί τους καθιστά την παρέμβασή του σχεδόν υποχρεωτική.

Πώς εκφράστηκε αυτή η βοήθεια στην σημερινή "δημοκρατική" Ευρωπαϊκή Ένωση; Σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου ήδη ο Νότος (ακολουθεί κι ο Βορράς σε λιγάκι) παίρνει σκληρά μέτρα, συμπιέζοντας όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων, πώς αποτιμάται η ενίσχυση του κινδυνεύοντος κεφαλαίου; Ιδού:

Η έκθεση της Κομισιόν «για τις πρόσφατες εξελίξεις όσον αφορά τις ενισχύσεις προς τον χρηματοπιστωτικό τομέα για την αντιμετώπιση της κρίσης», αναφέρεται αναλυτικά στον τρόπο ενίσχυσης των τραπεζών και -μέσω αυτών- άλλων παραγόντων του κεφαλαίου το 2009 και μέχρι τον Απρίλη του 2010. Είναι μια έκθεση-πρόκληση, ένα χαστούκι για εκατοντάδες εκατομμύρια εργαζόμενους σε ολόκληρη την Ευρώπη, η οποία αναφέρει ότι «ο μέγιστος όγκος των μέτρων που εγκρίθηκαν από την Επιτροπή, περιλαμβανομένων των καθεστώτων ενισχύσεων και παρεμβάσεων ad hoc που θεσπίστηκαν από τα κράτη μέλη μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση, ανέρχεται σε 4,13 τρισεκατομμύρια ευρώ».

4,13 τρισεκατομμύρια ευρώ! Πάνω από 1,4 τετράκις εκατομμύρια ελληνικές δραχμές του 2001! Κι επειδή το νούμερο φαίνεται ασύλληπτο, ας προσπαθήσω να το εκφράσω διαφορετικά: μιλάμε για ποσό που ξεπερνάει το 17πλάσιο του ΑΕΠ της Ελλάδας και προσεγγίζει το μισό του ΑΕΠ όλων των χωρών τηε Ευρωζώνης (δηλαδή, των χωρών που είναι ενταγμένες στο ευρώ)!

Αυθόρμητα γεννιέται ένα τεράστιο ερώτημα: πού βρέθηκαν τόσα χρήματα για την ενίσχυση των παραπαιόντων κεφαλαιοκρατών και της κλυδωνιζόμενης χρηματοοικονομικής αγοράς; Συνειρμικά, φτάνουμε στο άλλο αυθόρμητο ερώτημα: πού βρέθηκαν τα 28 δισεκατομμύρια που διέθεσε για την ενίσχυση των τραπεζών η προ της χρεωκοπίας ευρισκόμενη Ελλάδα;

Η απάντηση είναι απλή και στα δυο ερωτήματα: αυτά τα χρήματα αντλούνται από την μεγάλη στέρνα που γεμίζουν οι εργαζόμενοι με τους φόρους τους, τις γδαρμένες τους συντάξεις, τις κουτσουρεμένες τους αποδοχές και τις στερήσεις που τους επιβάλλονται άνωθεν με προοπτική ένα θολό "καλύτερο αύριο". Κι όσο το αδηφάγο κεφάλαιο θα αντλεί όλο και μεγαλύτερα ποσά, τόσο περισσότερο θα στίβονται οι εργαζόμενοι προκειμένου να ξαναγεμίσει η στέρνα. Το ζήτημα είναι πότε θα βροντοφωνάξουν οι καταπιεσμένοι "ως εδώ και μη παρέκει", πότε θα βγει πάλι σεργιάνι εκείνο το φάντασμα που είχε τρομάξει την Ευρώπη πριν ένα περίπου αιώνα...