Συμβασιούχοι ή κολλίγοι;

Τελείωσε η υπόθεση των συμβασιούχων του Δημοσίου. Διαδήλωσαν οι συμβασιούχοι, υπέβαλαν υπομνήματα οι δικηγόροι τους, συμπαραστάθηκε η ΓΣΕΕ, φορτίστηκε συναισθηματικά το κλίμα... Τίποτε ο εισαγγελέας. Άτεγκτος. Σπίτι τους οι συμβασιούχοι.

Στη ζωή μου έχω μάθει να μην είμαι απόλυτος. Ειπώθηκε και γράφτηκε κατά κόρον ότι ο εισαγγελέας είχε έκδηλη διάθεση να χειραγωγήσει την απόφαση υπέρ του Δημοσίου. Δεν βιάζομαι να τον κατηγορήσω. Μπορεί ο άνθρωπος να εμφορείται από σύγχρονες πεποιθήσεις και να είναι επηρεασμένος από σύγχρονες μικροοικονομικές αντιλήψεις. Υπάρχει, όμως, κάτι που δεν μπορώ να καταπιώ κι αυτό είναι οι "παραινέσεις" του προς την ΓΣΕΕ.

Από πότε η "ανεξάρτητη" δικαιοσύνη είναι ανώτερη της συλλογικής αυτονομίας των συνδικαλιστικών οργανώσεων; Από πότε νομιμοποιείται ο οποιοσδήποτε να "συμβουλεύει" (και μάλιστα από επίσημο βήμα) συνδικαλιστικό όργανο; Από πότε οι παχυλά αμειβόμενοι καταδικάζουν μια ευνοϊκή συλλογική σύμβαση εργασίας ως "αντισυνταγματική" και παράλληλα μας τραβούν και το αφτί;

Δεν ξέρω από ποια "εκσυγχρονιστική τάση" επηρεάζεται ο κ. εισαγγελέας και ποιες αρχές ή ιδέες υπηρετεί. Εκείνο που ξέρω είναι ότι αγνοεί πως οι συμβασιούχοι παραμένουν χρόνια εγκλωβισμένοι, θύματα μιας πρωτοφανούς ομηρείας κρατικών υπηρεσιών οι οποίες ελέγχουν την νομοθετική εξουσία ρυθμίζοντας τα πάντα προς όφελός τους και εις βάρος της αξιοπρέπειας των εργαζομένων. Με τέτοιες ρυθμίσεις, το Δημόσιο καταντάει καρικατούρα τσιφλικά: προσλαμβάνει όποιον θέλει και για όσον καιρό θέλει, αποπέμποντας όποιον τολμήσει να βγάλει γλώσσα. Τι κι αν οι πάγιες ανάγκες του Δημοσίου δεν μπορούν να καλύπτονται από συμβασιούχους; Αποφασίζομεν, διατάσσομεν και τα σκυλιά δεμένα!

Δεν προσωποποιώ το θέμα, αν και θυμάμαι πάντοτε την περιπέτεια του αδελφού μου ο οποίος ανανέωνε βραχύχρονες συμβάσεις επί εννέα ολόκληρα χρόνια πριν μονιμοποιηθεί κάνοντας χρήση όχι του δικαίου και της λογικής αλλά μιας ευνοϊκής για τα παιδιά των αναπήρων πολέμου διατάξεως. Μιλάω γενικά και υποστηρίζω ότι τέτοιες τακτικές κάθε άλλο παρά εκσυγχρονιστικές είναι, αφού δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές ούτε από τις πλέον νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις περί δικαίου και ισοπολιτείας. Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Μαρίνου Αντύπα...