Όχι πια θεατές. Πρωταγωνιστές!

Το εισαγωγικό σημείωμα αυτού εδώ του χώρου επιμένει ότι ανήκω ιδεολογικά στην Αριστερά. Όμως, κάθε φορά που ακούω φράσεις οι οποίες "εξυμνούν" τον λαό ("ο λαός μίλησε", "ο ελληνικός λαός μας εξέλεξε", "ο λαός μας κρίνει", "ο ελληνικός λαός μας ψήφισε" κλπ) παθαίνω αναφυλαξία και βγάζω φλύκταινες. Κάθε λογής αυθαιρεσία καλύπτεται πίσω από μια "λαϊκή εντολή". Κάθε προσπάθεια κατάλυσης δημοκρατικών ελευθεριών και λαϊκών κεκτημένων ενδύεται την "λαϊκή συγκατάθεση". Τα πάντα γίνονται "στο όνομα του λαού", έστω κι αν δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι καμμιά αντιδημοκρατική και αντιλαϊκή ενέργεια δεν μπορεί να προέρχεται από τον λαό. Ο δόλιος ο λαός! Κάποτε αγιοποιόταν από την Αριστερά, σήμερα αγιοποιείται από τους πάντες. Κι είναι λογικό, σε μια εποχή όπου η σχέση πολιτικών και λαού είναι πελατειακή, ο λαός να έχει πάντα δίκιο. Όπως όλοι οι πελάτες. Έτσι, λοιπόν, οι κάθε λογής λαϊκιστές, ενώ κάποτε απλώς χάιδευαν αυτιά, σήμερα κολακεύουν απροσχημάτιστα τον λαό και τον κοροϊδεύουν απροκάλυπτα με σκοπό την υφαρπαγή της ψήφου του. Και φαίνεται πως το σύστημα "δουλεύει" αφού το 85% που συγκεντρώνουν τα δυο μεγάλα κόμματα στις εκλογές αποδεικνύει ότι ο λαός αρέσκεται στην κοροϊδία.

Ο λαός δεν είναι άμοιρος ευθυνών για την κρατούσα -οικονομική, κοινωνική, περιβαλλοντική, πολιτική- κατάσταση που επικρατεί. Ο λαός φταίει γιατί συμβάλλει και συνεργεί αφ' ενός μεν λειτουργώντας σε ένα πλέγμα συνενοχής αφ' ετέρου δε γιατί ανέχεται (πολλάκις δε και υποθάλπει) αυθαιρεσίες και παρανομίες. Ο λαός φταίει γιατί συχνά μετατρέπεται σε μάζα, σε όχλο και σε κοπάδι ("κωλοσυρτό" κατά τους αρχαίους). Ο λαός φταίει γιατί συνήθως ξεχνά ότι είναι το παν και τα πάντα προέρχονται απ' αυτόν. Ο λαός φταίει γιατί παραβλέπει την δύναμή του. Ο λαός φταίει γιατί είναι μαραζιάρης (κατά τον Διονύση Σαββόπουλο).

Ο λαός δεν είναι το άλλοθι κανενός. Δεν μπορεί να είναι ευκολόπιστος και πάντα προδωμένος. Δεν μπορεί να μετατρέπεται σε αριθμό στατιστικών και σε αγοραστική δύναμη. Ο λαός είναι βράχος, είναι δύναμη, είναι μνήμη, είναι αγώνας, είναι ιστορία. Ο λαός είναι όλοι εμείς. Ο λαός είναι όλα, είναι σύνολο, είναι ταυτότητα, είναι μεγαλείο, είναι τα έργα του. Στο όνομά του δεν επιτρέπεται να γίνεται κανένα έγκλημα. Εϊναι ντροπή να άγεται και να φέρεται, να συμπαρασύρεται, να σκύβει το κεφάλι. Είναι ντροπή να επιτρέπει στις μειοψηφίες να καθορίζουν την πορεία του. Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος και εξευτελισμένος.

Λοιπόν; Πώς ένας λαμπρός λαός, με μνήμη και ιστορία, γίνεται άβουλος και παθητικός δέκτης συνθημάτων; Πώς καταντάει αχόρταγος καταναλωτής, καταπατητής, αδιάφορος, απογοητευμένος, φοβισμένος; Γιατί χάνει την αυτοεκτίμησή του, αρνείται κι αποδέχεται τα πάντα με ευκολία, αποπροσανατολίζεται και χειραγωγείται με άνεση; Πώς γίνεται και ξεγελιέται; Πώς ανέχεται τον εμπαιγμό; Γιατί δεν καταλαβαίνει ότι η Δημοκρατία που ονειρεύεται δεν έχει καμμιά σχέση με την "δημοκρατία" που του σερβίρουν";

Κάπου χάσαμε τον δρόμο και καταντήσαμε απαράδεκτοι πομφόλυγες των μεγάλων λόγων και των ξεθωριασμένων ιδεών. Χρειαζόμαστε αυτοπεποίθηση. Είμαστε παντοδύναμοι! Δεν μας πάει ο ρόλος των θεατών σε ένα κακοστημένο παιχνίδι. Πρέπει να διεκδικήσουμε τη θέση του πρωταγωνιστή. Να χαλάσουμε το στημένο "πολιτικό ντέρμπυ" με την χλεύη μας. Να γίνουμε ενεργοί πολίτες, συμμέτοχοι στην κοινωνία της δικαιοσύνης, του σεβασμού, της αξιοπρέπειας, του πολιτισμού. Η συμμετοχική Δημοκρατία του Κλεισθένη έχει 2.500 χρόνια ιστορία σε τούτο τον τόπο. Το αμερικάνικο μοντέλο με την εικονική πραγματικότητα της συμμετοχής από τον καναπέ δεν μας ταιριάζει. Δεν μας αξίζει.