Ποιος φοβάται τους "τρομοκράτες" τελικά;

Το προσέξατε; Γεμίσαμε τελάληδες οι οποίοι -πότε ψιθυρίζοντας και πότε κραυγάζοντας- προσπαθούν να μας πείσουν ότι το κακό πλησιάζει με βήμα ταχύ και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε απέναντι στην σίγουρη καταστροφή είναι να φοβόμαστε. Άντε και ν' ανοίξουμε ένα βαθύ πηγάδι, να το θωρακίσουμε με σύγχρονης τεχνολογίας υλικά και να μπούμε μέσα να κρυφτούμε. Να θαφτούμε ζωντανοί, δηλαδή, για να μην πεθάνουμε. Και το χειρότερο είναι πως αυτοί οι τελάληδες μέρα με τη μέρα αβγαταίνουν!

Εκατομμύρια αντίδοτα για προστασία από τον βάκιλλο του άνθρακα (καιρούς και ζαμάνια έχουμε ν' ακούσουμε γι' αυτό το φρούτο), διπλά τείχη στο Ολυμπιακό Χωριό της Αθήνας (η μεγίστη ύβρις για μια χώρα που γκρέμιζε τα τείχη προς τιμήν των ολυμπιονικών!), μάσκες κατά του χημικού πολέμου (το μετρό της Αθήνας πρωτοπορεί στην διαφήμισή τους), ευρύτατα δίκτυα έμψυχων και ηλεκτρονικών ευρωατλαντικών ρουφιάνων στην υπηρεσία μιας παγκοσμιοποιημένης στρατοχωροφυλακής, κάμερες παντού, τσιπάκια που εμφυτεύονται "για την προστασία μας" δίχως να επιτρέπονται διαμαρτυρίες ("αν είσαι από τους καλούς γιατί διαμαρτύρεσαι;")... Αυτά και χιλιάδες άλλα πράγματα επιστρατεύονται για να μας πείσουν ότι πρέπει να φοβόμαστε απέναντι στους κακούς "τρομοκράτες", στους μουσουλμάνους "εξτρεμιστές", στους καμικάζι της τζιχάντ.

Εκείνοι οι οποίοι πράγματι φοβούνται έχουν τους λόγους τους και τους γνωρίζουν καλά. Δυστυχώς γι' αυτούς, όμως, τους λόγους του τρόμου τους τους γνωρίζουμε κι εμείς. Τους μάθαμε ξεφυλλίζοντας τα βιβλία της Ιστορίας, σκορπισμένους μέσα σε χιλιάδες κεφάλαια αντίστασης. Από την Γαλλία του 1789 μέχρι την Ρωσσία του 1917 κι από την περίοδο του ναζισμού μέχρι την σύγχρονη επέλαση της "αυτοκρατορίας του καλού" και των συμμάχων της όσοι ακολούθησαν (και ακολουθούν) την επιλογή της αντίστασης δεν αρκούνται σε στρογγυλά τραπέζια, ατέλειωτες συζητήσεις και ψηφίσματα. Στην δύναμη των όπλων αντιτάσσουν όπλα και σε κάθε κατακτητή επιφυλάσσουν θάνατο και καταστροφή.

Όσοι, λοιπόν, επέλεξαν την συστράτευσή τους με τους "σταυροφόρους της ειρήνης", όσοι επιμένουν να διατηρούν και να αυξάνουν τις δυνάμεις τους στο "παζάρι της δημοκρατίας" καλά κάνουν και φοβούνται. Και καλύτερα ακόμα θα κάνουν να συνηθίζουν στην ιδέα πως τέτοιας μορφής πρωτοβουλίες έχουν ως σίγουρο αποτέλεσμα να αυξάνουν τα φέρετρα που θα επιστρέφουν στην πατρίδα τους. Για όλους εμάς τους υπόλοιπους ο μόνος δρόμος που υπάρχει είναι αυτός της αντίστασης. Αντίσταση στην επιχείρηση παγίωσης του φόβου. Αντίσταση σ' εκείνους που -ελέω του δικού τους τρόμου- σκαρφίζονται και πλασσάρουν τα πάσης φύσεως αντιτρομοκρατικά τους εφευρήματα (φυσικά, θησαυρίζοντας παράλληλα!). Και, πάνω απ' όλα, αντίσταση σ' εκείνους που με πρόσχημα τον τρόμο επιδιώκουν να χτίσουν έναν κόσμο με απόλυτη ομοιομορφία και απόλυτη σιωπή... σαν νεκροταφείο.

Άλλωστε έχουμε ένα πολύ σημαντικό αβαντάζ: όποιος αντιστέκεται δεν φοβάται!