Σαββατιάτικα (317) - τα κυκλώπεια (ή του Θανάση)

Άστα, ρε Θανάση... άστα και βράστα. Πάντοτε έλεγα ότι δεν με νοιάζει να χουφταλιάσω και να μη μπορώ να πάρω τα πόδια μου, αρκεί να έχω τα μάτια μου και το μυαλό μου στην θέση τους αλλά είδες τι πήγα να πάθω στα καλά καθούμενα. Βέβαια, δεν είναι και προς θάνατο. Μπορεί να μη ξέρω να παίζω το ακκορντεόν σαν τον παλιόφιλο του Λοΐζου αλλά, ευτυχώς, στα νιάτα μου έμαθα να γρατζουνάω τα τέλια. Αν... λέμε τώρα... θα πάρω ένα άσπρο μπαστούνι, θα πάρω και το μπουζουκάκι μου, θα βρω κι ένα στασίδι σε κάποιον πεζόδρομο και όλα καλά.

Ναι, ρε, γέλα με το χάλι μου! Αλήθεια, θυμάσαι που γελάγαμε όποτε ακούγαμε τους παλιούς να λένε ότι η μαλακία τυφλώνει; Ε, λοιπόν, κακώς γελάγαμε, Θανάση μου. Όντως τυφλώνει. Μόνο που αυτό το σοφό ρητό θέλει ένα μικρό συμπλήρωμα για να γίνει κατανοητό: η μαλακία των άλλων μάς τυφλώνει.

Γιατί σε μπέρδεψα, ρε Θανάση; Θυμάσαι πώς αντιδρούσαμε μικροί, όταν πέταγε κάποιος καμμιά κοτσάνα; "Αμάν, το μάτι μου!" δεν αναφωνούσαμε, καλύπτοντας μάλιστα με την παλάμη το ένα μάτι μας; Ή μήπως ξέχασες το "ωχ, μου τό 'βγαλες το μάτι", που αποτελούσε την αυθόρμητη απάντηση σε όποιον αμόλαγε μαλακία; Δεν είναι όλα αυτά απόδειξη ότι τα μάτια μας υποφέρουν από την μαλακία που δέρνει τους γύρω μας και όχι από την δική μας;

Σε 24 ώρες να σε δω, μικρέ!

Που λες, λοιπόν, Θανάση μου, είχα από καιρό κάτι θολούρες στην όραση αλλά δεν έδινα σημασία επειδή αφ' ενός μεν δεν ήταν πολύ ενοχλητικές αφ' ετέρου δε δεν ήταν μόνιμες. Εμφανίζονταν κάπου-κάπου αλλά χάνονταν γρήγορα. Το πρώτο ανησυχητικό σύμπτωμα το ένιωσα την περασμένη βδομάδα, μόλις άκουσα τον Σωτήρη να λέει εκείνο το περίφημο "Πραγματικά, θέλουμε να βοηθήσουμε να υπάρχει και ποιοτική μετάβαση στον θάνατο". Στο τσακ-μπαμ, θόλωσε το μισό αριστερό μου μάτι κυριολεκτικά, σου λέω. Σαν να βγήκε μια τεράστια τσίμπλα που δεν έλεγε να φύγει. Δεν έδωσα σημασία, όμως, σκεπτόμενος ότι μάλλον είναι σύμπτωμα κούρασης.

Έκανα λάθος. Η κατάσταση επιδεινώθηκε γρήγορα. Μόλις άκουσα τον πρωθύ να λέει "γνωρίζω ότι  υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είναι εξαρτημένοι από τον μισθό τους", αυτή η τσίμπλα επεκτάθηκε στα δύο τρίτα τού ματιού. Εδώ, πλέον, άρχισα να ανησυχώ αλλά έπεισα τον εαυτό μου ότι ένας καλός ύπνος θα έλυνε το πρόβλημα. Δυστυχώς, το πρωί του Σαββάτου η θολούρα ήταν στην θέση της, ακλόνητη. Έπεσε κι από δίπλα ο Κυρανάκης... έπεσε και ο Κωλόχαρτος... χέστα σου λέω. Με χίλια βάσανα κατάφερα να ολοκληρώσω τα "Σαββατιάτικα", για να μη σου πω ότι κάποια στιγμή σκέφτηκα να τα παρατήσω.

Κι ενώ είχαν αρχίσει και με ζώνανε τα φίδια για τα καλά, πήρες κι εσύ τηλέφωνο και η θολούρα έγινε μαυρίλα κανονική. Ναι, ρε Θανάση, εσύ! Θυμάσαι τι μου είπες και μου ανέβασες το γράδο; "Άντε να τελειώσει αυτό το γαμημένο το 2020, να γλιτώσουμε", έτσι δεν είπες; Δηλαδή, τι περιμένεις να γίνει με το που θα φύγει το 2020, βρε κεφάλα; Να κερδίσεις τον πρώτο λαχνό τού πρωτοχρονιάτικου λαχείου; Ή να έρθουν οι μοίρες το βράδυ της πρωτοχρονιάς εκεί που κοιμάσαι και να σε μοιράνουν με τα μαγικά ραβδάκια τους; Έκλεισες μισό αιώνα ζωής, βρε άχρηστε, δίχως να καταλάβεις ότι κάθε καινούργια χρονιά είναι χειρότερη από την προηγούμενη; Να στο πω πιο απλά, μπας και καταλάβεις το μέγεθος της βλακείας σου; Θα σου στείλει πρωτοχρονιάτικο μήνυμα το χαϊμένο ο Μικροδράκουλας κι εσύ ελπίζεις ότι η νέα χρονιά θα είναι καλύτερη. Εντάξει τώρα;

Ο μαλάκας της ημέρας

Λοιπόν, πού είχα μείνει; Α, ναι. Εννοείται ότι πρώτη μου δουλειά το πρωί τής Δευτέρας ήταν να πάω στον οφθαλμίατρο. Μέχρι την τελευταία στιγμή πίστευα ότι με κάποιο κολλύριο θα λυνόταν το πρόβλημα αλλά ο ντοττόρε ήταν αμείλικτος στην διάγνωσή του: αποκόλληση αμφιβληστροειδούς! Παναπεί, τύφλωση. Ξερός ο Τέντυ, πιο ξερός κι από παστός μπακαλιάρος Ισλανδίας, απ' αυτόν που συνοδεύει τις σκορδαλιές μας στις εθνικές επετείους. Επιλογές περιορισμένες, για την ακρίβεια δύο: ή κάνω άμεση χειρουργική επέμβαση ή καταντάω κύκλωπας. Ευτυχώς, υπάρχει στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο τού Ρίου ο οφθαλμοχειρουργός καθηγητής Πάνος Σταύρακας, καλή του ώρα και θεός σχωρέσ' τα πεθαμένα του, ο οποίος είναι ειδικός σε επεμβάσεις στον αμφιβληστροειδή. Και ευτυχώς που μένω στην Πάτρα και όχι στην Κέρκυρα ή στην Καλαμάτα, καθ' όσον ο εν λόγω οφθαλμοχειρουργός είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει τέτοιες επεμβάσεις σε ολόκληρη την δυτική Ελλάδα. Ο μόνος! Ένας αλλά λέων! Όχι όπως με τους καρδιοχειρουργούς, που δεν υπάρχει ούτε ένας!

Τί με κοιτάς σαν χάχας, ρε Θανάση; Σου φαίνεται απίθανο να μην υπάρχει καρδιοχειρουργός στην Πάτρα; Εμ, έτσι μου φάνηκε κι εμένα πριν τρία χρόνια, όταν χρειάστηκε καρδιοχειρουργό η γυναίκα μου. Μόνο η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη έχουν αυτό το προνόμιο. Κι εκεί, βέβαια, με λίστα αναμονής κάτι μηνών. Οπότε, αν δεν θες να πεθάνεις, υπάρχει και η ιδιωτική υγεία. Βάλε το χέρι στην τσέπη, βγάλε δέκα-δεκαπέντε-χιλιάρικα και προχώρα. Κι αν βάλεις το χέρι στην τσέπη και, αντί για χιλιάρικα, βρεις λιόσπορους... ε, τί να σου κάνω; Ξέχνα τα νοσοκομεία και βολέψου με το "χέρι του θεού", όπου ως θεό δεν εννοούμε τον Μαραντόνα, έτσι; Δες την παρακάτω φωτογραφία και θα καταλάβεις. Άμα το κράτος έχει θωρακίσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας... τι να λέμε τώρα!

Όχι "καρδιοχειρούργος", βρε αγράμματο στοκάδι! Στην λήγουσα πάει ο τόνος, όπως σε όλα τα εις -ουργός: ξυλουργός, μηχανουργός, αμπελουργός κλπ. Τόσα χρόνια κάνουμε παρέα και ακόμη δεν έμαθες τίποτε; Τζάμπα πάει η τόση ιδιοτροπία μου; Λοιπόν, για να το μάθεις μια κι έξω, στην παραλήγουσα τονίζονται μόνο τα κακίας σημαντικά: κακούργος, πανούργος, δολιούργος, ραδιούργος κλπ. Τώρα, βέβαια, θα μου πεις ότι υπ' αυτή την έννοια μπορεί να υπάρχουν και... χειρούργοι. Σωστά, δεν λέω, αλλά όχι και να τους αναζητούμε κιόλας!

Στο μεταξύ, κάπου στον Χολαργό...

Αυτά που λες, Θανάση μου. Τί λέγαμε; Α, ναι! Νά 'ναι καλά ο Σταύρακας, λοιπόν, μέσα σε τρεις ώρες με έβαλε στο χειρουργείο κσι μιάμιση ώρα σργότερα με έβγαλε κουφέτο. Επί ενενήντα σχεδόν λεπτά, μια ντουζίνα νοματαίοι (γιατροί, εκπαιδευόμενοι γιατροί και νοσηλευτές) μπάζανε και βγάζανε στο μάτι μου τροχούς, νυστέρια, τρυπάνια, λέιζερ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο αλλά στο τέλος τα καταφέρανε. Ο καθηγητής έμεινε απόλυτα ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, όταν με εξέτασε το επόμενο πρωί. Βέβαια, ο ίδιος ισχυρίζεται ότι αυτό που έπαθα οφείλεται στην υψηλή μυωπία που είχα επί πενήντα χρόνια αλλά πολύ φοβάμαι ότι κάνει λάθος. Τουλάχιστον, εν μέρει. Προσωπικά, πιστεύω ότι δεν φταίει μόνο η μυωπία. Φταίει κι αυτό που σου είπα στην αρχή τής κουβέντας μας.

Όχι, ρε συ, φυσικά και δεν βλέπω καλά ακόμη. Θα περάσουν πέντε με έξι εβδομάδες ώσπου να επανέλθει η οπτική μου ικανότητα σε κανονικά επίπεδα. Αν και ακούγοντας το χαϊμένο να παραδίδει μαθήματα περί εθνικής αντίστασης, περί αντίστασης στην χούντα και περί συμμετοχής δεξιών στο Πολυτεχνείο το '73, πολύ φοβάμαι ότι θα υποτροπιάσω. Μέχρι τότε κολλύρια και... υπομονή. Για να καταλάβεις, επί πέντε μέρες τώρα στην αρχή, πρέπει να είμαι οχτώ ώρες την ημέρα με σκυμμένο κεφάλι, σαν να κλαίω την μοίρα μου. Εμ, γιατί νομίζεις ότι σήμερα δεν έχει "Σαββατιάτικα" όπως τα ήξερες; Αφού δεν μπορούσα να διαβάσω ολόκληρη την εβδομάδα, πού να βρω ερεθίσματα για σχολιασμό; Και πώς να γράψω, δηλαδή, που πέντε αράδες είπα να βγάλω σήμερα και τις παλεύω τρεις μέρες με ένα μάτι. Τί να κάνω είπες; Να παρακολουθώ ειδήσεις στην τηλεόραση αφού δεν μπορώ να διαβάσω; Άντε βρε! Έχει ειδήσεις η τηλεόραση; Από πότε και δεν το έμαθα; Βεβαίως και γελάω. Αφού είσαι απαράδεκτος, βρε μπουμπούνα, πώς να μη γελάω; Άκου ειδήσεις στην τηλεόραση! Πού τα βρίσκεις αυτά τα νόστιμα, ρε μούργο;

Έλα, αρκετά με την περιπέτειά μου, ας πούμε τίποτε άλλο. Αλήθεια, ρε συ, έχεις βρει ποτέ έστω ένα φωτοκουίζ των Σαββατιάτικων; Δύσκολο, ε; Λοιπόν, σήμερα το έκανα πιο εύκολο για πάρτη σου. Επειδή αποκλείεται να αναγνώρισες τον μπούλη στην πρώτη φωτογραφία (μάγος είμαι!), κάνε κλικ πάνω της για να τον δεις μαζί με τον πατέρα του, τον οποίο σίγουρα θα αναγνωρίσεις. Ναι ρε συ, ο Κήφερ Σάντερλαντ είναι, σε πόζα τού 1970! Πατέρας και γιος έπαιξαν μαζί στο σύγχρονο αλλά παλιομοδίτικο γουέστερν τού 2015 "Forsaken", που προβλήθηκε στην Ελλάδα ως "Πολιορκημένοι", από τα γυρίσματα του οποίου είναι και η τελευταία σημερινή φωτογραφία, με τον Κήφερ αριστερά και τον Ντόναλντ δεξιά. Σου έχω πει ότι τον πάω τρελά τον Ντόναλντ Σάντερλαντ; Α, στο έχω πει...

Ευτυχισμένα χρόνια

Πώς το είπες αυτό, ρε Θανάση; Είπες μπράβο μου που κατάφερα να βρω φωτογραφικό υλικό για σήμερα αν και δεν καλοβλέπω; Τι να σου κάνω, ρε μπαγάσα, που δεν μπορώ να σε βαρέσω επειδή σ' αγαπάω κι ας είσαι φαινόμενο ηλιθιότητας... Αγόρι μου, ας είναι καλά τα αρχεία! Οι κονσέρβες, που λέμε. Αν ήταν να περιμένω την τελευταία ώρα πριν την δημοσίευση για να βρω φωτογραφίες και γκιφάκια, δεν θα έβγαζα Σαββατιάτικα αλλά Μηνιάτικα, για να μη σου πω... Εξαμηνίτικα!

Άιντε τώρα, αρκετά με την πολυλογία. Πέρνα από δω, να πιούμε καφέ και να ακούσουμε μουσική. Τί πώς θα έρθεις; Στείλε 4 στο 13033 κι άμα σε σταματήσει κανένας μπάτσος, πες του ότι πας να δεις έναν στραβό, που θέλει βοήθεια για να πάει στον καμπινέ. Έλα και θα βάλω για πάρτη σου το πρώτο άλμπουμ των Rolling Stones, την πρώτη έκδοση του 1964, στο εξώφυλλο της οποίας δεν υπάρχει ούτε τίτλος ούτε όνομα παρά μόνο η φωτογραφία των πέντε μελών τού γκρουπ. Ναι ρε σου λέω, τα κωλόπαιδα βγάλανε δίσκο χωρίς τίτλο! Στο Γιούζα, το άλμπουμ βγήκε με την ένδειξη "England's Newest Hit Makers", η οποία με τα χρόνια έγινε αποδεκτή και ως τίτλος, αν και οι ροκάδες όλου του κόσμου το ξέρουν ως "The Rolling Stones 1".

Α! Σου θυμίζω να μη τολμήσεις να φέρεις μαζί σου εφημερίδες! Είπαμε ότι δεν πρέπει να συγχίζομαι στην κατάστασή μου, έτσι; Όμως, όπως θα 'ρχεσαι, φέρε κανένα εκλαιράκι ή κανένα μιλφέιγ, γιατί σάμπως νιώθω μια σβησμάρα και φοβάμαι μήπως έχω υπογλυκαιμία. Να γλυκάνουμε και το σαββατοκύριακό μας λιγάκι! Να σε δω κι εγώ με άλλο μάτι, βρε αδερφέ!!