Τις προάλλες, καθώς χάζευα τις καινούργιες εκδόσεις στο βιβλιοπωλείο, βρέθηκα μπροστά στο νέο βιβλίο τού γνωστού καθηγητή και "ερευνητή" Στάθη Καλύβα. "Πουλάει;" ρώτησα την βιβλιοπώλη. "Ευτυχώς, ναι", μου απάντησε. "Γιατί 'ευτυχώς';" την πείραξα, "τόσο πολλά κονομάτε απ' αυτό;". "Δεν είναι για το κέρδος", απάντησε σοβαρά, "απλώς είναι καλό να βλέπεις νέα παιδιά να διαβάζουν".
Παρ' ότι έχει ενδιαφέρον το πώς κατάφερα και συνδύασα την παρόρμηση για εκτόνωση της αηδίας που μου προκαλεί το όνομα του συγγραφέα, με τον ανυπόκριτη εκτίμησή μου για την βιβλιοπώλη και με τον σεβασμό μου για το μαγαζί που με ανέχεται επί δεκαετίες, δεν έχει σημασία ο διάλογος που ακολούθησε. Παρά ταύτα, θα ήθελα να αραδιάσω μια σειρά σκέψεων που γεννήθηκαν απ' αυτόν.
Υπάρχουν ανάμεσά μας κάποιοι που συνειδητά δεν ψηφίζουν στις εκλογές με την δικαιολογία "όλοι ίδιοι είναι", κάποιοι που αποφεύγουν την ενημέρωση ραδιοφωνικών σταθμών και τηλεοπτικών καναλιών με το επιχείρημα "όλα τα ίδια λένε" και κάποιοι άλλοι που δεν πιάνουν καν εφημερίδα στα χέρια τους επειδή "όλες τα ίδια γράφουν".
Όσο κι αν στρογγυλέματα και γενικότητες τέτοιου τύπου είναι εκ φύσεως άδικα, πρέπει να δεχτούμε ότι είναι εν μέρει δικαιολογημένα. Ειδικά, μάλιστα, αν αναλογιστούμε ότι εκείνοι που καταδικάζουν αυτές τις γενικότητες, δεν διστάζουν να προβάλλουν και να υπερασπίζονται κάποιες άλλες, όπως π.χ. πρέπει να σεβόμαστε τις αποφάσεις της δικαιοσύνης, πρέπει να υπερασπιζόμαστε την δημοκρατία και τους θεσμούς, πρέπει να καταδικάζουμε την βία απ' όπου κι αν προέρχεται κλπ.
Η αλήθεια είναι ότι στο σύνολό τους οι κονδυλοφόροι υπερασπιστές τής "έννομης τάξης", παρά τις επί μέρους διαφορές τους, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: την στήριξη της -κυρίαρχης, αυτή την δεδομένη ιστορική στιγμή- αστικής τάξης διά της προπαγάνδας υπέρ του κρατούντος αστικού πολιτεύματος. Η συμβολή όλων αυτών στην διατήρηση της -τόσο απαραίτητης για την λειτουργία τού καπιταλιστικού συστήματος- κοινωνικής ειρήνης είναι μεγαλύτερης σημασίας σε περιόδους κρίσεων (όπως αυτή που βιώνουμε) και οι παραπάνω γενικότητες συνιστούν σημαντικό όπλο στην προσπάθεια τους.
Ζούμε στην εποχή όπου είναι απολύτως ξεκάθαρη η εξέλιξη του καπιταλισμού σε ιμπεριαλισμό, για την οποία είχε μιλήσει πριν έναν αιώνα ο Λένιν. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει μετατραπεί έργω σε κοινοβουλευτική δικτατορία τού κεφαλαίου, η οποία διασφαλίζει και ανατροφοδοτεί την θεοποιημένη "ελεύθερη αγορά". Μια αγορά η οποία εμφορείται από τα αλληλοσυγκρουόμενα και πολύμορφα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών και από τον διαρκή αγώνα των διάφορων κοινωνικών ομάδων για συμμετοχή στα παραγόμενα αγαθά, δηλαδή από συστατικά τα οποία κάθε άλλο παρά ευνοούν την κοινωνική ειρήνη και τροφοδοτούν τις ταξικές συγκρούσεις.
Εδώ, λοιπόν, έρχονται να παίξουν τον ρόλο τους οι γενικότητες πάσης φύσεως, περί των οποίων κάναμε λόγο στις δυο πρώτες παραγράφους αυτού τού κειμένου, επειδή, μέσα από την ισοπέδωση που προάγουν, υποβαθμίζουν την ανάγκη για συλλογική δράση και προάγουν τον ωχαδερφισμό και τον ατομικισμό, άρα συντείνουν στην επίτευξη κοινωνικής ειρήνης. Το κακό είναι πως οι εμπνευστές και οι υπηρέτες αυτής της λογικής ξεχνούν ή αγνοούν (ή κάνουν πως ξεχνούν ή αγνοούν) ότι το σύστημα το οποίο κατ' εξοχήν υπόσχεται και ιστορικά έχει επιχειρήσει την επιβολή και τήρηση της κοινωνικής ειρήνης είναι ο φασισμός.
Μπορεί αυτό το τελευταίο να το αγνοούν ή να το ξεχνούν οι υποστηρικτές τής κρατούσας τάξης αλλά οι κεφαλαιοκράτες και το γνωρίζουν και το έχουν πάντοτε κατά νου. Γι' αυτό ιστορικά έχουν στηρίξει οικονομικά (και όχι μόνο) κάθε φασιστικό έκτρωμα που έχει εμφανιστεί όπου γης, από τον Φράνκο μέχρι τις λατινοαμερικανικές χούντες κι από τους χιτλερικούς εθνικοσοσιαλιστές μέχρι τους εγκληματίες χρυσαυγήτες. Κι επειδή στην συγκεκριμένη περίπτωση τα ετερώνυμα δεν έλκονται, είναι φυσικό οι εραστές τού φασισμού να τρέφουν αποστροφή και απύθμενο μίσος προς το σύστημα το οποίο όχι απλώς δεν προάγει την κοινωνική ειρήνη αλλά ευαγγελίζεται και προπαγανδίζει την ταξική σύγκρουση: τον κομμουνισμό.
Όλοι αυτοί, όμως, αντιμετωπίζουν ένα διπλό πρόβλημα. Από την μια δεν μπορούν να ταχθούν ανοιχτά υπέρ του φασισμού, μιας και τα εγκλήματά του είναι όχι απλώς γνωστά και πρόσφατα αλλ' επί πλέον συνεχίζονται. Από την άλλη πάλι δεν μπορούν να καταγγείλουν στις μεγάλες λαϊκές μάζες τις αξίες και τα ιδεώδη του κομμουνισμού περί ισότητας, περί δικαιωμάτων στην δουλειά, στην μόρφωση, στην υγεία κλπ. Οπότε καταλήγουν σε ένα απίθανο τερατούργημα: μεταλλάσσουν τον φασισμό σε κάτι αγνό και φιλολαϊκό (τίτλοι όπως "εθνικοσοσιαλισμός", "λαϊκό μέτωπο", "λαϊκός σύνδεσμος", "εθνική δράση", "πρώτα η πατρίδα" κλπ δεν είναι καθόλου τυχαίοι) και παρουσιάζουν τον κομμουνισμό ως... φασισμό.
Κάπως έτσι ανακαλύψαμε διάφορες "ομορφιές", όπως π.χ. ότι τα εγκλήματα του Χίτλερ ωχριούν μπροστά σ' εκείνα του Στάλιν, ότι ο Μεταξάς ήταν πατριώτης και ο Ζαχαριάδης προδότης, ότι οι δωσίλογοι κι οι ταγματασφαλίτες δεν ήσαν συνεργάτες των γερμανών αλλά αγωνιστές ενάντια στην κομμουνιστική υποδούλωση που επεδίωκε το ΕΑΜ, ότι οι χουντικοί έκαναν έργα χωρίς να κλέψουν δεκάρα κλπ. Και κάπως έτσι πήρε μπρος η μοντέρνα φάμπρικα της αναθεωρημένης ιστορίας, την οποία συνειδητά -και με το αζημίωτο, φυσικά- υπηρετούν "ερευνητές" τής κακιάς ώρας, σαν τον Στάθη Καλύβα και το συνεταιράκι του, τον -καθηγητή, επίσης- Νίκο Μαραντζίδη.
Παρ' ότι έχει ενδιαφέρον το πώς κατάφερα και συνδύασα την παρόρμηση για εκτόνωση της αηδίας που μου προκαλεί το όνομα του συγγραφέα, με τον ανυπόκριτη εκτίμησή μου για την βιβλιοπώλη και με τον σεβασμό μου για το μαγαζί που με ανέχεται επί δεκαετίες, δεν έχει σημασία ο διάλογος που ακολούθησε. Παρά ταύτα, θα ήθελα να αραδιάσω μια σειρά σκέψεων που γεννήθηκαν απ' αυτόν.
 |
| 1934: Ο Γουσταύος Κρουπ χαιρετάει "αρχαιοελληνικά" σε εκδήλωση προς τιμή τού Αδόλφου Χίτλερ. |
Υπάρχουν ανάμεσά μας κάποιοι που συνειδητά δεν ψηφίζουν στις εκλογές με την δικαιολογία "όλοι ίδιοι είναι", κάποιοι που αποφεύγουν την ενημέρωση ραδιοφωνικών σταθμών και τηλεοπτικών καναλιών με το επιχείρημα "όλα τα ίδια λένε" και κάποιοι άλλοι που δεν πιάνουν καν εφημερίδα στα χέρια τους επειδή "όλες τα ίδια γράφουν".
Όσο κι αν στρογγυλέματα και γενικότητες τέτοιου τύπου είναι εκ φύσεως άδικα, πρέπει να δεχτούμε ότι είναι εν μέρει δικαιολογημένα. Ειδικά, μάλιστα, αν αναλογιστούμε ότι εκείνοι που καταδικάζουν αυτές τις γενικότητες, δεν διστάζουν να προβάλλουν και να υπερασπίζονται κάποιες άλλες, όπως π.χ. πρέπει να σεβόμαστε τις αποφάσεις της δικαιοσύνης, πρέπει να υπερασπιζόμαστε την δημοκρατία και τους θεσμούς, πρέπει να καταδικάζουμε την βία απ' όπου κι αν προέρχεται κλπ.
Η αλήθεια είναι ότι στο σύνολό τους οι κονδυλοφόροι υπερασπιστές τής "έννομης τάξης", παρά τις επί μέρους διαφορές τους, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: την στήριξη της -κυρίαρχης, αυτή την δεδομένη ιστορική στιγμή- αστικής τάξης διά της προπαγάνδας υπέρ του κρατούντος αστικού πολιτεύματος. Η συμβολή όλων αυτών στην διατήρηση της -τόσο απαραίτητης για την λειτουργία τού καπιταλιστικού συστήματος- κοινωνικής ειρήνης είναι μεγαλύτερης σημασίας σε περιόδους κρίσεων (όπως αυτή που βιώνουμε) και οι παραπάνω γενικότητες συνιστούν σημαντικό όπλο στην προσπάθεια τους.
Ζούμε στην εποχή όπου είναι απολύτως ξεκάθαρη η εξέλιξη του καπιταλισμού σε ιμπεριαλισμό, για την οποία είχε μιλήσει πριν έναν αιώνα ο Λένιν. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει μετατραπεί έργω σε κοινοβουλευτική δικτατορία τού κεφαλαίου, η οποία διασφαλίζει και ανατροφοδοτεί την θεοποιημένη "ελεύθερη αγορά". Μια αγορά η οποία εμφορείται από τα αλληλοσυγκρουόμενα και πολύμορφα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών και από τον διαρκή αγώνα των διάφορων κοινωνικών ομάδων για συμμετοχή στα παραγόμενα αγαθά, δηλαδή από συστατικά τα οποία κάθε άλλο παρά ευνοούν την κοινωνική ειρήνη και τροφοδοτούν τις ταξικές συγκρούσεις.
Εδώ, λοιπόν, έρχονται να παίξουν τον ρόλο τους οι γενικότητες πάσης φύσεως, περί των οποίων κάναμε λόγο στις δυο πρώτες παραγράφους αυτού τού κειμένου, επειδή, μέσα από την ισοπέδωση που προάγουν, υποβαθμίζουν την ανάγκη για συλλογική δράση και προάγουν τον ωχαδερφισμό και τον ατομικισμό, άρα συντείνουν στην επίτευξη κοινωνικής ειρήνης. Το κακό είναι πως οι εμπνευστές και οι υπηρέτες αυτής της λογικής ξεχνούν ή αγνοούν (ή κάνουν πως ξεχνούν ή αγνοούν) ότι το σύστημα το οποίο κατ' εξοχήν υπόσχεται και ιστορικά έχει επιχειρήσει την επιβολή και τήρηση της κοινωνικής ειρήνης είναι ο φασισμός.
Μπορεί αυτό το τελευταίο να το αγνοούν ή να το ξεχνούν οι υποστηρικτές τής κρατούσας τάξης αλλά οι κεφαλαιοκράτες και το γνωρίζουν και το έχουν πάντοτε κατά νου. Γι' αυτό ιστορικά έχουν στηρίξει οικονομικά (και όχι μόνο) κάθε φασιστικό έκτρωμα που έχει εμφανιστεί όπου γης, από τον Φράνκο μέχρι τις λατινοαμερικανικές χούντες κι από τους χιτλερικούς εθνικοσοσιαλιστές μέχρι τους εγκληματίες χρυσαυγήτες. Κι επειδή στην συγκεκριμένη περίπτωση τα ετερώνυμα δεν έλκονται, είναι φυσικό οι εραστές τού φασισμού να τρέφουν αποστροφή και απύθμενο μίσος προς το σύστημα το οποίο όχι απλώς δεν προάγει την κοινωνική ειρήνη αλλά ευαγγελίζεται και προπαγανδίζει την ταξική σύγκρουση: τον κομμουνισμό.
 |
| Τορίνο, 1932: Ο Μπενίτο Μουσσολίνι επισκέπτεται την Fiat. Δίπλα του ο Τζοβάννι Ανιέλλι. |
Όλοι αυτοί, όμως, αντιμετωπίζουν ένα διπλό πρόβλημα. Από την μια δεν μπορούν να ταχθούν ανοιχτά υπέρ του φασισμού, μιας και τα εγκλήματά του είναι όχι απλώς γνωστά και πρόσφατα αλλ' επί πλέον συνεχίζονται. Από την άλλη πάλι δεν μπορούν να καταγγείλουν στις μεγάλες λαϊκές μάζες τις αξίες και τα ιδεώδη του κομμουνισμού περί ισότητας, περί δικαιωμάτων στην δουλειά, στην μόρφωση, στην υγεία κλπ. Οπότε καταλήγουν σε ένα απίθανο τερατούργημα: μεταλλάσσουν τον φασισμό σε κάτι αγνό και φιλολαϊκό (τίτλοι όπως "εθνικοσοσιαλισμός", "λαϊκό μέτωπο", "λαϊκός σύνδεσμος", "εθνική δράση", "πρώτα η πατρίδα" κλπ δεν είναι καθόλου τυχαίοι) και παρουσιάζουν τον κομμουνισμό ως... φασισμό.
Κάπως έτσι ανακαλύψαμε διάφορες "ομορφιές", όπως π.χ. ότι τα εγκλήματα του Χίτλερ ωχριούν μπροστά σ' εκείνα του Στάλιν, ότι ο Μεταξάς ήταν πατριώτης και ο Ζαχαριάδης προδότης, ότι οι δωσίλογοι κι οι ταγματασφαλίτες δεν ήσαν συνεργάτες των γερμανών αλλά αγωνιστές ενάντια στην κομμουνιστική υποδούλωση που επεδίωκε το ΕΑΜ, ότι οι χουντικοί έκαναν έργα χωρίς να κλέψουν δεκάρα κλπ. Και κάπως έτσι πήρε μπρος η μοντέρνα φάμπρικα της αναθεωρημένης ιστορίας, την οποία συνειδητά -και με το αζημίωτο, φυσικά- υπηρετούν "ερευνητές" τής κακιάς ώρας, σαν τον Στάθη Καλύβα και το συνεταιράκι του, τον -καθηγητή, επίσης- Νίκο Μαραντζίδη.
Είναι απόλυτα φυσιολογικό η Αστική Τάξη να παίρνει τα μέτρα της απέναντι στον πραγματικό της αντίπαλο που είναι οι Κομμουνιστές και που πραγματικά είναι οι μόνοι που έχουνε στόχο την Ιδιοκτησία τους στα μέσα παραγωγής και ιδιαίτερα σε κρίσεις και παραμονές Ιμπεριαλιστικού πολέμου Τέτοιο στόχο είχε η Δικτακτορία του Μεταξά να χτυπήσει το ΚΚΕ και να το αποδυναμώσει παραμονές πολέμου πράγμα που πέτυχε στον Ιδεολογικό επίπεδο με αποτέλεσμα το ΚΚΕ να βρεθεί ανέτοιμο το 1941 44 ωστε να μπορέσει να συνδέση το Απελευθερωτικό με το Ταξικό την ώρα που έπρεπε. Παρόλα αυτά η Αστική Τάξη Αγγλοφιλη και Γερμανόφιλη συνέχισε να παίρνει τα Ταξικά μέτρα που χρειαζότανε. Τέτοια ήτανε τα Τάγματα Ασφαλεία μετά το Στάλιγκραντ και το Κούρσκ το 1943. Ητανε η Αμυνα του Καπιταλιστικού κόσμου απέναντι στον λαό και τους Κομμουνιστές όλη αυτή την περίοδο. Είχε την ικανότητα να προσαρμόζει την τακτική της συνδυάζοντας Μαστίγιο και καρότο και μετά την Βάρκιζα. Είχε ξεκινήσει το ανελέητο κυνηγητό αλλά ταυτόχρονα διατηρούσε τυπικά την νομιμότητα του ΚΚΕ εκμεταλευόμενη αριστοτεχνικά της Αντιφάσεις και τις Αυταπάτες μέχρι που πρόλαβε να οργανωθεί το Αστικό κράτος τέλη του 1947 και να περάσει σε ολοκληρωτικό πόλεμο. Την ίδια τακτική ακολούθησε και απο το 1949 μέχρι το 1967 με τον ίδιο στόχο. Ολα αυτά οι Κομμουνιστές πρέπει να τα μελετάμε και χωρίς να υποτιμήσουμε ούτε στιγμή τον Φασισμό να μη ξεχνάμε και τα Αδερφάκια του Σοσιαλδημοκρατία και Οπορτουνισμό που σαν παιδιά του καπιταλισμού και τα τρια τον ίδιο στόχο υπηρετούνε ΜΑΣΤΙΓΙΟ ΚΑΙ ΚΑΡΟΤΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυό γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα….. ο (πολιτικά…. και όχι μόνο) αναθεωρητής Γιάνης Γιανουλόπουλος καρφώνει τους συναδέλφους του ¨ιστορικούς αναθεωρητές¨ : https://www.efsyn.gr/arthro/tis-ethnikofrosynis-ilie-noite
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΣ Η τελευταία παράγραφος του teddy και το σχόλιο ¨ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ¨ όλα τα λευτά.
Δέν συμφωνώ αγαπητέ μου καθόλου και εξηγούμαι:
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ιδιωτεία , ο ατομικισμός και ο ωχαδερφισμός βρίσκουν την απόλυτη έκφρασή τους σε κάθε είδους συλλογικότητα , κόμμα , συνεταιρισμό , γενικότητα .
Αυτό γιατί , όλοι αυτοί οι σχηματισμοί , αποτελούν καταφύγιο και ορμητήριο για κάθε ελλειματική προσωπικότητα που επιζητά την συντροφιά , την αίσθηση οτι αποτελεί κάποιο σημαντικό κρίκο στην καθημερινότητα , την αίσθηση ότι είναι μέλος του κοπαδιού βρε αδερφέ .
Με το φερετζέ της συλλογικότητας λοιπόν ο απώτερος σκοπός είναι η αναγνώριση και το αυτοχειροκρότημα.
Αυτά που περιγράφω αφορούν τους μετριοπαθείς , καθημερινούς ανθρώπους.
Όσο για τα ανθρωποειδή , θα μπορούσε όλο αυτό να περιγραφεί στον υπερθετικό βαθμό και πάλι να υπάρχει η ιδέα ότι δεν αρκεί.
Δεν ψηφίζει κάποιος , γιατί , δεν αισθάνεται οτι είναι υποχρεωμένος σώνει και καλά να αντιπροσωπευθεί , δεν αισθάνεται οτι τα καταφέρνουν κάποιοι άλλοι καλύτερα , δεν αισθάνεται ότι πρέπει να νομιμοποιήσει κάποιους να πράξουν όπως επιθυμούν βασιζόμενοι και επικαλούμενοι αυτή του την ψήφο.
Αντίθετα , θεωρώ γελοίο να αυτοπροτείνονται οι σωτήρες , να διεκδικούν την προτίμηση του νοήμονος και φιλοθεάμονος κοινού , το οποίο κοινό να παριστάνει εκ των υστέρων τη μωρή παρθένα που ξεγελάστηκε και τους ψήφισε.
Ελπίζω να διαβάζεται το κείμενο , δεν τόχω με τα γραπτά.
Τόλης
Καλώς τα τά …. ζουμπουρλούδικα. Αμ΄ δεν το έχεις ούτε καν με την λογική, ¨η αποθέωση του ατομικισμού¨ που έλεγε και κάποιος του φυράματός σου. Χιλιάδες και χιλιάδες φάγανε (με) τα νιάτα τους για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης (από τις εκτελέσεις και τα ξερονήσια σε ¨εκείνους¨ τους καιρούς μέχρι την αντίσταση σε όποια εξαγορά και καριέρα σε ¨τούτους¨ τους καιρούς). Όποιος ¨μπαίνει¨ στο δικό μας κόμμα βάζει το κεφάλι του στον ντορβά, όποιος θέλει να γλυτώσει την ¨πάρτη του¨ την κάνει με όποια δικαιολογία. Γι αυτό προσπαθείτε ¨προοδευτικοί¨ και ¨φιλελεύθεροι¨ να τα ισοπεδώσετε όλα. Για να μείνουν όλα ίδια, ΑΜ ΔΕ. Η πρώτη απόπειρα άνοιξε τον δρόμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ψηφιση οποιουδηποτε κομματος που λαμβανει μερος στο κοινοβουλευτικο-δικτατορικο πανηγυρι, δεν ειναι τιποτα αλλο παρα θριαμβος γι αυτους που προωθουν συνθηκες αναθεσης. Απαραιτητη βεβαιως η οργανωμενη δραση σε συλλογικο επιπεδο, μεσα σε συλλογικοτητες που λειτουργουν αυστηρα ισοτιμα και ισηγορικα, διαφορετικα δεν αλλαζει κατι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάμε μάγκες, ντού από παντού να χτυπήσετε το κατεστημένο της συλλογικότητας και της συμμετοχής στα κοινά... που μας έφερε ως εδώ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠείτε επιτέλους για τον ένα και μοναδικό δρόμο του παρτακισμού και του ατομισμού, τα οποία και θα πάνε τον εγωισμό μας στο μέλλον!!!!!!
Σε τελική ανάλυση ποιος τη γαμάει την κοινωνία, την ανθρωπότητα και την λύση των προβλημάτων της, όταν η ατομάρα μας είναι τόσο μα τόσο γαμάτη ε;
Παίδες, σοβαρά, φτάσαμε ως εδώ με αυτές ακριβώς της φανφάρες. Άμα θέλουμε να αλλάξουμε την κατάσταση δεν θα την αλλάξουμε κάνοντας τα ίδια, με τα οποία φέραμε τη κατάσταση που θέλουμε να αλλάξουμε. Απλό και λογικό.
Τέλος άμα δεν γουστάρετε μαζική οργάνωση και μαζική πολιτική-ιδεολογική καθοδήγηση των φτωχών, τους θέλετε υποταγμένους και με το κεφάλι σκυφτό. Γιατί; Γιατί μόνο με μαζική οργάνωση και πολιτική-ιδεολογική καθοδήγηση, μπορείς να αντιμετωπίσεις τον ταξικό εχθρό, ο οποίος είναι οργανωμένος με τα μπούνια, και έχει τον μεγαλύτερο μηχανισμό πολιτικής και ιδεολογικής καθοδήγησης στην ιστορία.
Άμα τώρα δεν γουστάρετε τα αστικά κόμματα αυτό είναι υγεία. Το ΚΚΕ όμως δεν είναι αστικό κόμμα, και δεν έχει καμία σχέση με αυτά.
Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι κυνηγάνε τα μέλη του στα δικαστήρια για τη δράση τους, από τον τρόπο που λειτουργεί που δεν έχει καμία σχέση με το πως λειτουργούν τα αστικά κόμματα, και από το γεγονός ότι είναι το μόνο κόμμα που χρησιμοποιεί την βουλή σαν εργαλείο, μόνο για λόγους προπαγάνδας, αποκάλυψης της πολιτικής των αστών, και βοήθειας όσο γίνετε των αγώνων. Δεν προβάλει τις εκλογές σαν λύση στα προβλήματα, το αντίθετο, και είναι το μόνο κόμμα που μιλάει ανοιχτά για προετοιμασία της επανάστασης χωρίς να βάζει στάδια για αυτή και το σοσιαλισμό.
Κώστας
Κώστας. Αυτά δεν τα λέει στην τύχη. Προσπαθεί να μας πείσει οτι είναι λάθος του ΚΚΕ που συμμετέχει στο Αστικό κοινοβούλιο. Κάνει γαργάρα το εκεί είμαστε απο θέσεις Εργατικής Λαικής Αντιπολίτευσης. Η Μεγάλη πλάκα είναι οτι όλοι αυτοί φέρνουνε την θεωρία των Σταδίων απο την πίσω πόρτα.....ΟΒΕΡ... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήνα απευθυνω ενα ερωτημα στο αρχικο σχολιαστη κ.παναγιωτη
ΑπάντησηΔιαγραφήπιστευετε απο την εμπειρια που εχει το κκε και απο αγωνες και απο την κατοχη και απο ολες τις διωξεις που εχει δεχτει στην ελλαδα αλλα και υπολοιπα κκ στις υπολοιπες χωρες οτι θα πρεπε να διατηρουν παρανομες δομες ωστε σε περιπτωση επαναληψης της ιστοριας να μπορουν να διατηρησουν και την οργανωση τους και την επαφη τους με το λαο αλλα και να προστατεψουν τους υποστηρικτες τους;