Μετάλλια και βραβεία

Κάτι με έτρωγε από την στιγμή που έμαθα ότι απονεμήθηκε στον Μπομπ Ντύλαν το Νόμπελ για την λογοτεχνία. Κάτι αναδευόταν στους βυθούς τής μνήμης μου αλλά τι; Εν τάξει, πάνε χρόνια που έχω πάρει τις αποστάσεις μου από τον γερόλυκο του ροκ αφού έχω μείνει στήν εποχή τού Highway 61 Revisited (άντε να πάω μέχρι την εποχή τού Desire), αδιαφορώντας για τις μεταφυσικές και πάσης φύσεως θρησκευτικές αναζητήσεις του, οι οποίες άρχισαν με το Slow Train Coming, συνεχίστηκαν με κάτι χαζά Oh Mercy και World Gone Wrong κι έφτασαν σε ξεφτίδια τύπου Christmas In The Heart (!) και Fallen Angels. Όχι, δεν ήταν η μουσική του αυτό που ξύπναγε την μνήμη μου. Κάτι άλλο ήταν... αλλά τί;

Επί τέλους, το θυμήθηκα χτες, μόλις διάβασα ότι κυκλοφόρησε από το Μεταίχμιο ένα βιβλίο τού Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη, με τίτλο "Το φαινόμενο Bob Dylan". Το μόνο που έμενε ήταν να γυρίσω στο γραφείο μου και να ψάξω το αρχείο μου για λεπτομέρειες. Ιδού τα ευρήματα:

Μπομπ Ντύλαν, Μαντλήν Ωλμπράιτ, Σιμόν Πέρες: Ο Μπαράκ Ομπάμα απονέμει το ίδιο μετάλλιο και στους τρεις.

Στις 7 Μαΐου 2012, ο πρόεδρος Ομπάμα απένειμε το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας σε δεκατρείς προσωπικότητες οι οποίες, σύμφωνα με την ανακοίνωση του Λευκού Οίκου, "έχουν ιδιαίτερης αξίας συνεισφορά στην ασφάλεια ή τα εθνικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών, στην παγκόσμια ειρήνη, ή σε πολιτιστικές ή άλλες σημαντικές δημόσιες ή ιδιωτικές προσπάθειες". Ανάμεσα στους δεκατρείς τιμώμενους ήταν και ο Μπομπ Ντύλαν, επειδή "το έργο του είχε σημαντική επίδραση στην κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα της δεκαετίας του 1960 και είχε σημαντικό αντίκτυπο στην αμερικανική κουλτούρα κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε δεκαετιών".

Τί με χάλασε σε όλο αυτό; Το ότι σ' εκείνη την τελετή το ίδιο μετάλλιο απονεμήθηκε και σε φάτσες που δεν τις λες κι από τις αγαπημένες μου: στον Σιμόν Πέρες και στην Μαντλήν Ωλμπράιτ. Εκείνος βραβεύθηκε ως "ένθερμος υποστηρικτής τής ασφάλειας και της ειρήνης" (αχ, η δόλια η ειρήνη... πόσα εγκλήματα γίνονται στο όνομά της...). Εκείνη, πάντα κατά τον λευκό Οίκο, βραβεύθηκε επειδή (σ.σ.: Προσοχή! Συνεχίστε την ανάγνωση μόνο αν το στομάχι σας είναι αδειανό!) "βοήθησε την εκστρατεία του ΝΑΤΟ κατά της τρομοκρατίας και της εθνοκάθαρσης στην περιοχή των Βαλκανίων, επιδίωξε την ειρήνη στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, προσπάθησε να μειώσει την επικίνδυνη εξάπλωση των πυρηνικών όπλων και ήταν υπέρμαχος της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και της χρηστής διακυβέρνησης σε όλον τον κόσμο". Η Μαντλήν όλα αυτά! Η Μαντλήν, που δεν δίστασε να δηλώσει ότι ο θάνατος μισού εκατομμυρίου παιδιών κατά την εισβολή στο Ιράκ ήταν απλώς μια δύσκολη επιλογή η οποία άξιζε προκειμένου να ανατραπεί ο Σαντάμ!

Παρένθεση. Την ίδια μέρα ακριβώς, λίγο πιο πέρα, το φιλονατοϊκό think-tank Atlantic Council βράβευε τον πρίγκηπα Χάρρυ για τις "Διακεκριμένες Ανθρωπιστικές Πρωτοβουλίες" που επέδειξε εν όσω υπηρετούσε την στρατιωτική θητεία του στο... Αφγανιστάν. Αφού γελάσατε επαρκώς, ας κλείσουμε την παρένθεση.

Η περίπτωση Ντύλαν που προαναφέραμε δεν είναι μοναδική σε ένα φαινόμενο που όσο πάει και επεκτείνεται. Αναφέρομαι στο φαινόμενο να χρησιμοποιούνται τόσο ο πολιτισμός όσο και οι διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις ως συστατικά στοιχεία (ή, έστω, συμπληρώματα) του καπιταλισμού, ακόμη κι όταν αυτός εκφράζεται ως φασισμός, ο οποίος επεκτείνεται αργά αλλά σταθερά ως στήριγμα και μακρύ χέρι του. Με τα δυσεπίλυτα -αν όχι άλυτα- και διαρκώς διογκούμενα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καπιταλισμός, έχει όλο και περισσότερη ανάγκη στήριξης από τους φασίστες. Το πρόβλημα είναι ότι η φάτσα τού φασισμού είναι αποκρουστική και δεν βοηθάει στην αποδοχή των πικρών χαπιών που κερνάει ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός τους λαούς. Έτσι, ο πολιτισμός χρησιμοποιείται ως κάψουλα που βοηθάει την κατάποση. Ακριβώς όπως χρησιμοποιήθηκε ο Ντύλαν για να καταπιούμε την Ωλμπράιτ.

Παρεμφερές είναι και αυτό που συμβαίνει στην Γερμανία, όπου το νεοναζιστικό κόμμα NPD έχει ανακαλύψει την αγάπη προς την οικολογία. Ξαφνικά, οι ναζί άρχισαν να προπαγανδίζουν τις βιολογικές καλλιέργειες και να εκδίδουν έντυπα για το περιβάλλον, μη παραλείποντας βεβαίως να σημειώνουν ότι όλα αυτά ταιριάζουν γάντι με τα ιδεώδη τής άρειας γερμανικής φυλής. Με όχημα την μαύρη "πρασινίλα" τους, οι ναζί προσπαθούν να απλώσουν ρίζες στους αγροτικούς συνεταιρισμούς και να γίνουν ευρύτερα αποδεκτοί στις κοινωνίες της γερμανικής επαρχίας. Ο στόχος είναι απλός: να αναφέρεται το NPD όλο και περισσότερο σε κουβέντες που έχουν σχέση με το περιβάλλον ώστε να μπορούν ευκολώτερα οι ναζί να προσεγγίζουν τις πλατειές μάζες ως... οικολόγοι.

Δεν βλάφτει να θυμηθούμε εδώ την προσπάθεια που έκαναν οι δικοί μας ναζί τής Χρυσής Αυγής να προσεγγίσουν την νεολαία διά της μουσικής, με οχήματα τύπου "Καιάδας" ή "Τόλης88". Βέβαια, αυτή η ελληνική προσπάθεια απέτυχε, μιας και τα επιλεγμένα οχήματα αποδείχθηκαν αραμπάδες τής κακιάς ώρας, όμως μια άλλη προσπάθεια, σε διεθνές επίπεδο, ήταν πετυχημένη. Φυσικά, ο λόγος γίνεται για την κατά τον τελευταίο διαγωνισμό τής Γιουροβίζιον βράβευση του τραγουδιού τής Ουκρανίας, το οποίο στηλίτευε τα "εγκλήματα" των κομμουνιστών κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δικαιώνοντας μ' αυτόν τον τρόπο τα πραγματικά εγκλήματα του "πατριώτη" εθνικιστή ναζί Στεπάν Μπαντέρα.

Σαντιάγο, 1976: Ο δικτάτορας Αουγκούστο Πινοτσέτ με τον νομπελίστα (από το 1973) Χένρυ Κίσσιντζερ

Το φαινόμενο της εκμετάλλευσης της τέχνης, του αθλητισμού, των θρησκειών, των διαφόρων κοινωνικών εκδηλώσεων κλπ για πολιτικούς λόγους δεν είναι καθόλου καινούργιο. Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε γελάσει πικρά μ' εκείνο το Νόμπελ για την ειρήνη, που έχει απονεμηθεί σε κάθε καρυδιάς καρύδι... (*) Απλώς, τα τελευταία χρόνια μπήκαν ανοιχτά στο παιχνίδι και οι λογής-λογής φασίστες όλου του κόσμου, σε μια προσπάθεια να δείξουν ένα περισσότερο "ανθρώπινο πρόσωπο" ώστε να γίνουν ελκυστικώτεροι στις πλατειές λαϊκές μάζες. Όπως και να το κάνουμε, κάθε Γερμενής γίνεται ευκολώτερα αποδεκτός ως "Καιάδας" παρά ως "Εγέρθητου". Άλλωστε, αυτό το πρόβλημα το έχουν εντοπίσει εδώ και χρόνια οι "έγκυροι" αναλυτές (σαν τον κ. Μπάμπη Παπαδημητρίου ή τον κ. Άρη Πορτοσάλτε, ας πούμε), μιλώντας για την ανάγκη ύπαρξης μιας "σοβαρής Χρυσής Αυγής".

Τελειώνω. Μη με ρωτήσετε πώς κατάφερα να ξεκινήσω από τον Μπομπ Ντύλαν και να φτάσω στον Καιάδα, καθ' ότι άβυσσος η ψυχή τού ανθρώπου και τα άλματα του μυαλού του. Το βασικό είναι ότι, παρά τα όποια άλματά του, αυτό το μυαλό αρκεί για να μην επιτρέπει στους φασίστες να μας ξεγελούν, όσα φτιασίδια κι αν φορέσουν. Εμείς καταδικάζουμε τον φασισμό απ' όπου κι αν προέρχεται. Είτε κουβαλάει μαζί του μετάλλια και βραβεία είτε όχι.


-----------------------------------
(*) Ενδεικτικά: Φρεντερίκ Ντε Κλερκ, Σιμόν Πέρες, Γιτζάκ Ράμπιν, Μεναχέμ Μπέγκιν, Τζωρτζ Μάρσαλ, Χένρυ Κίσσιντζερ, Λεχ Βαλέσα, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, Τζίμμυ Κάρτερ, Αλ Γκορ, Μπαράκ Ομπάμα, Ευρωπαϊκή Ένωση... Όλοι αγωνιστές για την ειρήνη!