Δεν θέλω να μαυρίζουμε τις καρδιές μας δευτεριάτικα αλλά τούτες τις μέρες συμπληρώνεται ένα ολόκληρο δεκαοκτάμηνο αριστερής διακυβέρνησης της χώρας και δεν βλάφτει να δούμε τι αντίκτυπο έχει στην καθημερινότητά μας η προ δεκαοχτώ μηνών απόφασή μας να στρίψουμε για πρώτη φορά (μη το ξεχνάμε αυτό!) το καράβι αριστερά. Νομίζω δε ότι την καλύτερη θέα μάς την δίνει η ολιγοσέλιδη αλλά αποκαλυπτικώτατη έρευνα του Ινστιτούτου Μικρών Επιχειρήσεων της ΓΣΕΒΕΕ για το εισόδημα και την οικονομική κατάσταση των νοικοκυριών στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς. Μόνο που τα ευρήματά της δεν είναι και τόσο ευχάριστα, όπως βλέπουμε (σημ.: οι χαρακτήρες με πλάγια γράμματα μέσα σε αγκύλες προέρχονται από την αντίστοιχη έρευνα του Δεκεμβρίου 2014):
(α) Το 94,2% [93,7%] των νοικοκυριών δηλώνουν ότι το εισόδημά τους μειώθηκε από τότε που άρχισε η κρίση ενώ ένα 0,7% [0,4%] είδαν τα εισοδήματά τους να αυξάνονται. Σε συνδυασμό με τα επόμενα ευρήματα, είναι σαφές ότι η φτώχεια συνεχίζει να μεγαλώνει.
(β) Το 36,3% [34,4%] των νοικοκυριών είναι υποχρεωμένα να επιβιώνουν με λιγώτερα από 10.000 ευρώ ετησίως. Όπως σημειώνεται στην έκθεση, "η παραπάνω διαπίστωση επαληθεύει τις αυξητικές τάσεις ανισότητας που αποτυπώνονται σε μια σειρά από διεθνείς και εγχώριες μελέτες (EUROSTAT, ΕΛΣΤΑΤ), όπου η Ελλάδα βρισκόταν ως προς τα διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών το 2015 στη 3η χειρότερη θέση στην Ευρώπη (προηγούνται Εσθονία και Λετονία) ως προς το συντελεστή ανισότητας Gini (35,4). Σύμφωνα με το Γερμανικό Ινστιτούτο Μακροοικονομικής Πολιτικής (μελέτη Γιαννίτση- Ζωγραφάκη), την περίοδο της κρίσης τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού επιβαρύνθηκαν με 337% (!) περισσότερους φόρους, ενώ το 10% των φτωχότερων νοικοκυριών σημείωσε απώλεια εισοδήματος της τάξεως του 86%".
(γ) Το 15,2% των νοικοκυριών δηλώνουν ότι τα εισοδήματά τους δεν επαρκούν για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες (εύρημα που συνάδει με το ποσοστό ακραίας φτώχειας που σημειώνεται στη χώρα) ενώ ένα άλλο 64,1% δηλώνουν ότι χρειάζεται να κάνουν περικοπές για να τα βγάλουν πέρα με τα αναγκαία. Δηλαδή, μόνο το 20,7% των νοικοκυριών κατάφεραν να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους με άνεση [Το 2014 το ερώτημα είχε διατυπωθεί διαφορετικά αλλά το εύρημα ήταν ότι το 50,3% των νοικυριών κάλυψαν τις βασικές τους υποχρεώσεις έστω και με δυσκολία.]
(δ) Πάνω από τα μισά νοικοκυριά αδυνατούν να καλύψουν σωστά τις διατροφικές τους ανάγκες (56,5%) ή να εξασφαλίσουν ικανοποιητική θέρμανση τον χειμώνα (56,7%). Σημειώστε ότι οι δαπάνες για διατροφή και θέρμανση συνιστούν τον δείκτη κοινωνικής αποστέρησης. [Το 2014 το ερώτημα είχε τεθεί διαφορετικά αλλά το εύρημα ήταν ότι το 50,9% των νοικοκυριών είχε περικόψει τις δαπάνες του για είδη διατροφής και το 46,5% είχε περικόψει τις δαπάνες του για θέρμανση.]
(ε) Μόνο το 5,1% των νοικοκυριών ελπίζουν πως μέσα στην χρονιά θα βελτιωθούν τα οικονομικά τους ενώ το 70% περιμένουν επιδείνωση. Προφανώς, εδώ βρίσκεται η ξεκάθαρη απόδειξη ότι η Ελπίδα που περιμέναμε να έρθει, μας έστησε στο ραντεβού (όπως μας έστησε πριν καμμιά τριανταριά χρόνια και η Ιστορία αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). [Το 2014 δεν υπήρχε τέτοιο ερώτημα αλλά το 42,5% προέβλεπαν ότι την επόμενη χρονιά δεν θα μπορούσαν να καλύψουν τις βασικές τους υποχρεώσεις.]
Έχει κι άλλα ευρήματα η έρευνα αλλά το γενικό συμπέρασμα από οικονομικής απόψεως είναι ότι το καράβι δεν πάει καλά, είτε φταίει ο στραβός γιαλός είτε φταίνε οι στραβοί καπεταναίοι. Όμως, για να λέμε και των στραβών το δίκιο, μπορεί και με την αριστερά να υποφέρει το πορτοφόλι μας (ίσως να υποφέρει και λίγο παραπάνω από πριν) αλλά έχουμε εξασφαλίσει άλλα καλά. Π.χ.:
(α) Παρά τους φόβους πολλών, μείναμε και στην Ευρώπη και στο ευρώ. Για να καταφέρουμε το πρώτο, δεν διστάσαμε να παραχωρήσουμε στο μεν ΝΑΤΟ το δικαίωμα να κόβει βόλτες στην αυλή μας, θυσιάζοντας την εθνική μας κυριαρχία στον βωμό τού να μη φτάσουν πρόσφυγες και μετανάστες στο Βερολίνο, στους δε θεσμούς το δικαίωμα να διαχειρίζονται την περιουσία μας για έναν αιώνα και βλέπουμε. Για να πετύχουμε το δεύτερο, αδειάζουμε καθημερινά τα πορτοφόλια μας (τουλάχιστον οι 94,2% από μας), διότι ξέρουμε πως δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο από το να είσαι μέσα στο ευρώ, έστω και δίχως ευρώ.
(β) Εξαλείφουμε αργά αλλά σταθερά τις κοινωνικές ανισότητες. Π.χ., υποβαθμίζουμε την παιδεία για να μην έχουμε πια γραμματιζούμενους κι αγράμματους, τσακίζουμε την υγεία για να μη πεθαίνει άλλος στον δρόμο κι άλλος σε νοσοκομείο, ισοπεδώνουμε τους μισθούς για να μην υπάρχουν πλέον υψηλόμισθοι και χαμηλόμισθοι, εξαλείφουμε τα εργασιακά δικαιώματα για να αποκατασταθούν τα δικαιώματα των εργοδοτών, καταργούμε την μονιμότητα στην εργασία για να δουλεύουν όλοι από λίγο και να εξαφανιστούν οι μακροχρόνια άνεργοι, εξαερώνουμε τις συντάξεις ώστε όλοι οι συνταξιούχοι να καταντήσουν ζητιάνοι και όχι κάποιοι απ' αυτούς να καλοπερνούν παίζοντας πρέφα στα καφενεία κλπ.
(γ) Στηρίζουμε τις ευπαθείς ομάδες τού πληθυσμού. Μπορεί η ανάγκη να μας έκανε φτωχούς και να κινδυνεύουμε να χάσουμε τα σπίτια μας από την εφορία ή τις τράπεζες αλλά και ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα σχεδιάσαμε και τα κοινωνικά συσσίτια αβγατίσαμε και ΜΚΟ που μοιράζουν είδη πρώτης ανάγκης στους εξαθλιωμένους χρηματοδοτούμε και με την εκκλησία αποκαταστήσαμε τις σχέσεις μας ώστε να βάλει κι ο θεός ένα χέρι βοηθείας καθ' όσον πόσα να κάνει ένα κράτος και δη μπατιρημένο...
Αυτά είναι τα δεδομένα του δεκαοκτάμηνου κι ας βγάλουμε όλοι τα συμπεράσματά μας. Ξέρουμε ότι δεν πάνε τα πράγματα όπως θα θέλαμε αλλά τουλάχιστον σήμερα, με την αριστερά και τον Αλέξη, έχουμε εναλλακτική απέναντι στο μονότερμα που μας έπαιζαν κάποτε η δεξιά με το ΠαΣοΚ. Όπως είχε πει προεκλογικά ο πρωθυπουργός, "σκεφθείτε ποιον θέλουμε υπουργό υγείας, τον Κουρουμπλή ή τον Άδωνι". Πώς να το κάνουμε; Άλλο πράγμα είναι να τρως αριστερή "μεταρρύθμιση" και άλλο να τρως δεξιά. Και μην ακούω κουταμάρες του στυλ "ούτε τον Κουρουμπλή ούτε τον Άδωνι", διότι μου θυμίζουν το "τι Πλαστήρας, τι Παπάγος".
Τελειώνω. Τώρα θυμήθηκα την αντίδραση ενός απογοητευμένου ψευτομεροκαματιάρη ψηφοφόρου τού ΣυΡιζΑ, όταν του είπα πως μπορεί να κοιτάξει και λίγο πιο πέρα: "Και πού να πάω, ρε Θόδωρε; Στον Μητσοτάκη;". Ο αιώνιος εκβιασμός του -παλιού και καλού- Χάρρυ Κλυνν από την Μονομαχία στις Σέρρες Μάντρες ζη και βασιλεύει: "αν φύγω, θα ξανάρθουν οι Ντάλτον"...
(α) Το 94,2% [93,7%] των νοικοκυριών δηλώνουν ότι το εισόδημά τους μειώθηκε από τότε που άρχισε η κρίση ενώ ένα 0,7% [0,4%] είδαν τα εισοδήματά τους να αυξάνονται. Σε συνδυασμό με τα επόμενα ευρήματα, είναι σαφές ότι η φτώχεια συνεχίζει να μεγαλώνει.
(β) Το 36,3% [34,4%] των νοικοκυριών είναι υποχρεωμένα να επιβιώνουν με λιγώτερα από 10.000 ευρώ ετησίως. Όπως σημειώνεται στην έκθεση, "η παραπάνω διαπίστωση επαληθεύει τις αυξητικές τάσεις ανισότητας που αποτυπώνονται σε μια σειρά από διεθνείς και εγχώριες μελέτες (EUROSTAT, ΕΛΣΤΑΤ), όπου η Ελλάδα βρισκόταν ως προς τα διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών το 2015 στη 3η χειρότερη θέση στην Ευρώπη (προηγούνται Εσθονία και Λετονία) ως προς το συντελεστή ανισότητας Gini (35,4). Σύμφωνα με το Γερμανικό Ινστιτούτο Μακροοικονομικής Πολιτικής (μελέτη Γιαννίτση- Ζωγραφάκη), την περίοδο της κρίσης τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού επιβαρύνθηκαν με 337% (!) περισσότερους φόρους, ενώ το 10% των φτωχότερων νοικοκυριών σημείωσε απώλεια εισοδήματος της τάξεως του 86%".
(γ) Το 15,2% των νοικοκυριών δηλώνουν ότι τα εισοδήματά τους δεν επαρκούν για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες (εύρημα που συνάδει με το ποσοστό ακραίας φτώχειας που σημειώνεται στη χώρα) ενώ ένα άλλο 64,1% δηλώνουν ότι χρειάζεται να κάνουν περικοπές για να τα βγάλουν πέρα με τα αναγκαία. Δηλαδή, μόνο το 20,7% των νοικοκυριών κατάφεραν να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους με άνεση [Το 2014 το ερώτημα είχε διατυπωθεί διαφορετικά αλλά το εύρημα ήταν ότι το 50,3% των νοικυριών κάλυψαν τις βασικές τους υποχρεώσεις έστω και με δυσκολία.]
(δ) Πάνω από τα μισά νοικοκυριά αδυνατούν να καλύψουν σωστά τις διατροφικές τους ανάγκες (56,5%) ή να εξασφαλίσουν ικανοποιητική θέρμανση τον χειμώνα (56,7%). Σημειώστε ότι οι δαπάνες για διατροφή και θέρμανση συνιστούν τον δείκτη κοινωνικής αποστέρησης. [Το 2014 το ερώτημα είχε τεθεί διαφορετικά αλλά το εύρημα ήταν ότι το 50,9% των νοικοκυριών είχε περικόψει τις δαπάνες του για είδη διατροφής και το 46,5% είχε περικόψει τις δαπάνες του για θέρμανση.]
(ε) Μόνο το 5,1% των νοικοκυριών ελπίζουν πως μέσα στην χρονιά θα βελτιωθούν τα οικονομικά τους ενώ το 70% περιμένουν επιδείνωση. Προφανώς, εδώ βρίσκεται η ξεκάθαρη απόδειξη ότι η Ελπίδα που περιμέναμε να έρθει, μας έστησε στο ραντεβού (όπως μας έστησε πριν καμμιά τριανταριά χρόνια και η Ιστορία αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). [Το 2014 δεν υπήρχε τέτοιο ερώτημα αλλά το 42,5% προέβλεπαν ότι την επόμενη χρονιά δεν θα μπορούσαν να καλύψουν τις βασικές τους υποχρεώσεις.]
Έχει κι άλλα ευρήματα η έρευνα αλλά το γενικό συμπέρασμα από οικονομικής απόψεως είναι ότι το καράβι δεν πάει καλά, είτε φταίει ο στραβός γιαλός είτε φταίνε οι στραβοί καπεταναίοι. Όμως, για να λέμε και των στραβών το δίκιο, μπορεί και με την αριστερά να υποφέρει το πορτοφόλι μας (ίσως να υποφέρει και λίγο παραπάνω από πριν) αλλά έχουμε εξασφαλίσει άλλα καλά. Π.χ.:
(α) Παρά τους φόβους πολλών, μείναμε και στην Ευρώπη και στο ευρώ. Για να καταφέρουμε το πρώτο, δεν διστάσαμε να παραχωρήσουμε στο μεν ΝΑΤΟ το δικαίωμα να κόβει βόλτες στην αυλή μας, θυσιάζοντας την εθνική μας κυριαρχία στον βωμό τού να μη φτάσουν πρόσφυγες και μετανάστες στο Βερολίνο, στους δε θεσμούς το δικαίωμα να διαχειρίζονται την περιουσία μας για έναν αιώνα και βλέπουμε. Για να πετύχουμε το δεύτερο, αδειάζουμε καθημερινά τα πορτοφόλια μας (τουλάχιστον οι 94,2% από μας), διότι ξέρουμε πως δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο από το να είσαι μέσα στο ευρώ, έστω και δίχως ευρώ.
(β) Εξαλείφουμε αργά αλλά σταθερά τις κοινωνικές ανισότητες. Π.χ., υποβαθμίζουμε την παιδεία για να μην έχουμε πια γραμματιζούμενους κι αγράμματους, τσακίζουμε την υγεία για να μη πεθαίνει άλλος στον δρόμο κι άλλος σε νοσοκομείο, ισοπεδώνουμε τους μισθούς για να μην υπάρχουν πλέον υψηλόμισθοι και χαμηλόμισθοι, εξαλείφουμε τα εργασιακά δικαιώματα για να αποκατασταθούν τα δικαιώματα των εργοδοτών, καταργούμε την μονιμότητα στην εργασία για να δουλεύουν όλοι από λίγο και να εξαφανιστούν οι μακροχρόνια άνεργοι, εξαερώνουμε τις συντάξεις ώστε όλοι οι συνταξιούχοι να καταντήσουν ζητιάνοι και όχι κάποιοι απ' αυτούς να καλοπερνούν παίζοντας πρέφα στα καφενεία κλπ.
(γ) Στηρίζουμε τις ευπαθείς ομάδες τού πληθυσμού. Μπορεί η ανάγκη να μας έκανε φτωχούς και να κινδυνεύουμε να χάσουμε τα σπίτια μας από την εφορία ή τις τράπεζες αλλά και ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα σχεδιάσαμε και τα κοινωνικά συσσίτια αβγατίσαμε και ΜΚΟ που μοιράζουν είδη πρώτης ανάγκης στους εξαθλιωμένους χρηματοδοτούμε και με την εκκλησία αποκαταστήσαμε τις σχέσεις μας ώστε να βάλει κι ο θεός ένα χέρι βοηθείας καθ' όσον πόσα να κάνει ένα κράτος και δη μπατιρημένο...
Αυτά είναι τα δεδομένα του δεκαοκτάμηνου κι ας βγάλουμε όλοι τα συμπεράσματά μας. Ξέρουμε ότι δεν πάνε τα πράγματα όπως θα θέλαμε αλλά τουλάχιστον σήμερα, με την αριστερά και τον Αλέξη, έχουμε εναλλακτική απέναντι στο μονότερμα που μας έπαιζαν κάποτε η δεξιά με το ΠαΣοΚ. Όπως είχε πει προεκλογικά ο πρωθυπουργός, "σκεφθείτε ποιον θέλουμε υπουργό υγείας, τον Κουρουμπλή ή τον Άδωνι". Πώς να το κάνουμε; Άλλο πράγμα είναι να τρως αριστερή "μεταρρύθμιση" και άλλο να τρως δεξιά. Και μην ακούω κουταμάρες του στυλ "ούτε τον Κουρουμπλή ούτε τον Άδωνι", διότι μου θυμίζουν το "τι Πλαστήρας, τι Παπάγος".
Τελειώνω. Τώρα θυμήθηκα την αντίδραση ενός απογοητευμένου ψευτομεροκαματιάρη ψηφοφόρου τού ΣυΡιζΑ, όταν του είπα πως μπορεί να κοιτάξει και λίγο πιο πέρα: "Και πού να πάω, ρε Θόδωρε; Στον Μητσοτάκη;". Ο αιώνιος εκβιασμός του -παλιού και καλού- Χάρρυ Κλυνν από την Μονομαχία στις Σέρρες Μάντρες ζη και βασιλεύει: "αν φύγω, θα ξανάρθουν οι Ντάλτον"...
Αφιέρωση Παράφραση - Επικαιροποίηση
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τους ερωτευμένους που παντρεύτηκαν
Για το σπίτι που χτίστηκε
Για τα παιδάκια που μεγάλωσαν
Για τα πλοία που άραξαν
Για τη μάχη που κερδήθηκε
Για τον άσωτο που επέστρεψε
Για τα ''προγράμματα'' που συμφωνήθηκαν με τους ''θεσμούς''
Για όλα όσα τέλειωσαν χωρίς ελπίδα πια.
Και με την εκκλησία αποκαταστήσαμε τις σχέσεις μας σαν ελάχιστη ένδειξη της ευγνωμοσύνης μας προς τον θεό για την ''πλάτη που έβαλε'' διά των Γραφών : ΛΟΥΚΆΣ ΚΕΦΆΛΑΙΟΝ 6 ΕΔΆΦΙΟΝ 27 ᾿Αλλὰ ὑμῖν λέγω τοῖς ἀκούουσιν· ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς, 28 εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμῖν, προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς. 29 τῷ τύπτοντί σε ἐπὶ τὴν σιαγόνα πάρεχε καὶ τὴν ἄλλην, καὶ ἀπὸ τοῦ αἴροντός σου τὸ ἱμάτιον καὶ τὸν χιτῶνα μὴ κωλύσῃς. 30 παντὶ δὲ τῷ αἰτοῦντί σε δίδου, καὶ ἀπὸ τοῦ αἴροντος τὰ σὰ μὴ ἀπαίτει. 31 καὶ καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. 32 καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι. 33 καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι. 34 καὶ ἐὰν δανείζητε παρ᾿ ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα. 35 πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. 36 Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί. και ΚΑΤΆ ΜΕΤΆΦΡΑΣΙΝ : 27 «Αλλά σ’ εσάς λέω που ακούτε: αγαπάτε τους εχθρούς σας, κάνετε καλό σ’ αυτούς που σας μισούν, 28 ευλογείτε αυτούς που σας καταριούνται, προσεύχεστε γι’ αυτούς που σας βλάπτουν. 29 Σ’ όποιον σε χτυπά στη μια πλευρά του σαγονιού σου πάρεχε και την άλλη, και από αυτόν που σου παίρνει το πανωφόρι μην τον εμποδίσεις να πάρει και το πουκάμισο. 30 Σε καθέναν που σου ζητάει δίνε, και από όποιον παίρνει τα δικά σου, πίσω μην τα ζητάς. 31 Και καθώς θέλετε να κάνουν σ’ εσάς οι άνθρωποι, κάνετε σ’ αυτούς ομοίως. 32 Και αν αγαπάτε όσους σας αγαπούν, ποια χάρη έχετε; Γιατί και οι αμαρτωλοί αγαπούν όσους τους αγαπούν. 33 Και βέβαια, αν αγαθοποιείτε όσους σας αγαθοποιούν, ποια χάρη έχετε; Και οι αμαρτωλοί το ίδιο κάνουν. 34 Και αν δανείσετε σ’ εκείνους από τους οποίους ελπίζετε να τα λάβετε, ποια χάρη έχετε; Και αμαρτωλοί σε αμαρτωλούς δανείζουν, για να λάβουν πίσω τα ίσα. 35 Αλλά όμως αγαπάτε τους εχθρούς σας και αγαθοποιείτε και δανείζετε μην ελπίζοντας πίσω τίποτα. και θα είναι ο μισθός σας πολύς, και θα είστε γιοι του Υψίστου, γιατί αυτός είναι ευεργετικός στους αχάριστους και κακούς. 36 Γίνεστε οικτίρμονες καθώς και ο Πατέρας σας είναι οικτίρμονας». με ΗΘΙΚΌΝ ΔΊΔΑΓΜΑ 30 '' Και από όποιον παίρνει τα δικά σου, πίσω μην τα ζητάς '', προφανώς, προσευχόμενος να'ναι καλά να τα χαίρεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα σωστά, το κείμενο είναι ένας ακριβής απολογισμός του τελευταίου 18μηνου. Αλλά δυστυχώς δεν μας βοηθάει να πάμε παραπέρα. Από τον απολογισμό λείπει το δια ταύτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτός αν το "παραπέρα" το ονομάζουμε Κυριάκο (μπρρρρρ...)
Εύκολες / έτοιμες λύσεις δεν υπάρχουν. Και δεν μπορούν να υπάρξουν από τα πάνω. Δλδ. από ένα κόμμα που θα εμφανιστεί ξαφνικά από το πουθενά με έναν (επίσης ουρανοκατέβατο) ηγέτη που θα τα κάνει όλα σωστά. Λύσεις κτγμ μπορούν να υπάρξουν μόνο από τα κάτω. Δηλαδή από ομάδες πολιτών. Ομάδες που - στην αρχή τους τουλάχιστον - δεν είναι υποχρεωτικά κινηματικές στο στυλ "παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους". Αλλά θα προτείνουν ένα καινούργιο / καλύτερο κοινωνικό φαντασιακό.
Επειδή ο όρος "κοινωνικό φαντασιακό" είναι ρευστός, δίνω τον δικό μου ορισμό. Πρόκειται γιά μιά φράση που θεωρείται γενικά και καθολικά αληθής στην συγκεκριμένη κοινωνία στην συγκεκριμένη ιστορική στιγμή. Παράδειγμα από το παρελθόν: "αν δώσουμε στις γυναίκες δικαίωμα ψήφου θα σταματήσουν να κάνουν παιδιά". Παράδειγμα από το παρόν: "μόνο με το ευρώ μπορούμε να ευημερήσουμε". Υπάρχουν φυσικά και πολλά άλλα παραδείγματα.
Δεν θέλω εδώ να ξεκινήσω την κουβέντα ευρώ ή δραχμή. Επειδή μιά τέτοια κουβέντα θα είναι μακροσκελέστατη και θα εμπεριέχει πάμπολλες οικονομοτεχνικές αναλύσεις. Δεν με ενδιαφέρει η τεχνική ορθότητα της επιλογής ευρώ / δραχμη. Με ενδιαφέρει το κοινωνικό φαντασιακό.
Γιατί τελικά το 80 - 90% των ελλήνων τρέμει στην ιδέα μιάς εξόδου από το ευρώ; Ηλίθιοι είναι; Προφανώς όχι, αλλά έχουν το φαντασιακό ότι μόνο στο ευρώ υπάρχει ευημερία.
Ολοι αυτοί οι άνθρωποι έζησαν επι 10 χρόνια με την ψευδαίσθηση ότι είναι υπεργαμάτοι και σούπερ ουάου. Δεν έχει σημασία που η ευμάρεια βασιζόταν σε δανεικά. Δεν έχει σημασία που ξεπατώναμε άλλους άνθρώπους γιά την ευμάρεια μας (φράουλες στην Μανωλάδα από πακιστανούς, προσεχώς βουλγάρες στα πορνεία και η κάθε οικογένεια και από μιά ουκρανή υπηρέτρια γιά να φροντίζει την γιαγιά).
Εκείνο που εδραίωσε το φαντασιακό του ευρώ ήταν ότι ο κάθε έλληνας ένιωσε επί 10 χρόνια (1998 - 2008) σαν γαμάτο αφεντικό. Με άφθονους υπηρέτες γιά να ικανοποιούν τα (όποια) γούστα του και με άφθονα λεφτά γιά να αγοράζει ότι μαλακία έβγαινε στην αγορά.
Πως να πείσεις όλους αυτούς τους ανθρώπους ότι η επιστροφή στην δραχμή είναι καλύτερη; Δηλαδή θα μαζεύω εγώ τις φράουλες με τα χέρια μου; Και δεν θα έχω πιά βουλγάρες; Πας καλά;
Φαντασιακό μεν (κανένας δεν ήταν αφεντικό στην πραγματικότητα), πανίσχυρο δε.
Χωρίς να θέλω ούτε στο παραμικρό να δικαιολογήσω τον τωρινό απατεώνα και τις κωλοτούμπες του, αν αποφάσιζε να βγούμε από το ευρώ, θα έπρεπε όντως να κατεβάσει τον στρατό στους δρόμους γιά να αντιμετωπίσει τους απελπισμένους ευρωλιγούρηδες. Κανένας κυβερνήτης δεν μπορεί να επιβιώσει (ούτε βιολογικά) ενάντια στο 80% του εξοργισμένου λαού.
Δεν κολλάω στο δίλημμα ευρώ / δραχμή. Ας κάνουμε ότι είναι τεχνικά σωστό. Αλλά γιά να αποφασίσουμε πάνω στο τι είναι τεχνικά σωστό, πρέπει πρώτα να απαλλαγούμε από το συγκεκριμένο κοινωνικό φαντασιακό. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με απτά παραδείγματα από οργανωμένος μικρο-ομάδες πολιτών.
Το ευρώ είναι ένα μόνο παράδειγμα. Το επέλεξα επειδή είναι το ισχυρότερο φαντασιακό στην ελληνική κοινωνία σήμερα. Υπάρχουν όμως και κάμποσα άλλα, π.χ. το φαντασιακό ότι αν φορολογήσουμε τους πλούσιους θα πάψουν να κάνουν επενδύσεις και θα χαθούν θέσεις εργασίας. Η π.χ. ότι αν χρεωκοπήσουν οι τράπεζες θα χάσουμε τα λεφτά μας.
Ολα αυτά τα φαντασιακά αλλάζουν μόνο με δραματικές αλλαγές από τα κάτω. Το δυσάρεστο είναι, ότι προυποθέτουν ότι όλοι μας θα ξεκουνηθούμε από την (σωματική και διανοητική) νωθρότητα που έχει διαποτίσει την ελληνική κοινωνία.
Προσωπικά πιστεύω πως αυτό το δεκαοκτάμηνο έφερε το Happy End του εξάχρονου γολγοθά για την μετά σταύρωση Ανάστασή Μας Ante Portas. Καθώς είθισται ο θεός να'χει τα δικά Του σχέδια, πιστεύω πως , δεδομένης της εξουσιαστικώ δικαίω ύβρεως με το ''πακέτο'' μνημόνια, λαϊκή θυματοποίηση, εξαθλίωση κι απελπισία και επερχόμενη θεοκατάρατη πανθρησκεία, είναι απλά θέμα timing να ξεπεραστούν οι γενναιόδωρες, πανοικτίρμων γαρ, ''κόκκινες γραμμές'' Του και να θεωρήσει πλέον Χρέος Του την άτην, την νέμεσιν και την τίσιν των Εχθρών Του κατά την αρχαιοελληνική συμπαντική νομοτέλεια. Με ένα και μοναδικό προαπαιτούμενο : Επειδή, καλού κακού, επιβάλλεται συν Αθηνά και χείρα κίνει, είναι απαραίτητη, όσο ποτέ, η προσευχή, η μετάνοια, η συμμόρφωση προς τας Γραφάς και, κυρίως, Η Πίστη πως ο καιρός εγγύς, έσσεται ήμαρ, ελλάνιον ήμαρ και δικαίωση του διαχρονικού αγώνα κατά το αγγλικό δίκαιο στα δικαστήρια του δουκάτου του Λουξεμβούργου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή είναι η ταπεινή μαντεψιά μου για την επόμενη ημέρα, είθε ο θεός να την συνυπογράψει.