Ανέκδοτα της προκοπής

Επειδή από την μια πολύ ψυχοπλακωθήκαμε τις τελευταίες μέρες με τα οικονομικά κι από την άλλη έρχεται και σαββατοκύριακο, σκέφτηκα σήμερα να πούμε κανένα ανέκδοτο, να χαλαρώσουμε:

Ήταν ένας Σταθάκης, ένας Τσακαλώτος, ένας Κατρούγκαλος κι ένας βιομήχανος. Και λέει ο Σταθάκης "πρέπει να φέρουμε ανάπτυξη". Και λέει ο βιομήχανος "για να φέρετε ανάπτυξη, πρέπει να γίνουν επενδύσεις". "Αυτές πρέπει να τις κάνεις εσύ", του λέει ο Τσακαλώτος. "Πώς να τις κάνω αφού με φορολογείς;", ρωτάει ο βιομήχανος. "Αυτό άστο πάνω μου", απαντάει ο Τσακαλώτος. "Ναι, αλλά πρέπει να μ' αφήσετε να διώχνω όσους εργαζόμενους θέλω κι όποτε θέλω", ξαναλέει ο βιομήχανος. "Μα υπάρχουν νόμοι για τις ομαδικές απολύσεις", διαμαρτύρεται ο Κατρούγκαλος. "Να τους καταργήσεις", απαντάει ο βιομήχανος. "Μα θα με φάνε οι εργαζόμενοι", ξαναδιαμαρτύρεται ο Κατρούγκαλος. "Αυτό άστο πάνω μου", λέει κλείνοντας το μάτι ο βιομήχανος και σηκώνεται. "Πού πας;", ρωτάει ο Σταθάκης. "Στο ευρωπαϊκό δικαστήριο", λέει ο βιομήχανος και φεύγει.

Ήταν ένας Κατρούγκαλος, ένας Τσακαλώτος κι ένας Σταθάκης... και δεν γέλαγε κανένας

Δεν γελάσατε, ε; Περιμένετε την συνέχεια:

Ήταν ένας ευρωπαίος δικαστής, ένας βιομήχανος κι ένας εργαζόμενος. "Τί θέλετε;" ρωτάει ο δικαστής. "Θέλω να αναδιαρθρώσω την επιχείρησή μου κι αυτός δεν μ' αφήνει", λέει ο βιομήχανος δείχνοντας τον εργαζόμενο. "Γιατί δεν τον αφήνεις, ρε;" ρωτάει ο δικαστής τον εργαζόμενο. "Μα, γι' αυτόν αναδιάρθρωση σημαίνει να με απολύσει", απαντάει ο εργαζόμενος. "Και λοιπόν;", ρωτάει θυμόσοφα ο δικαστής, "πώς θα γίνει ομελέττα αν δεν σπάσουν μερικά αβγά;". "Μα με προστατεύει ο νόμος", επιμένει ο εργαζόμενος. "Υπάρχει τέτοιος νόμος;" ρωτάει έκπληκτος τον βιομήχανο ο δικαστής. "Δυστυχώς", απαντάει ο βιομήχανος. "Και πώς το επιτρέψατε;" ξαναρωτάει θυμωμένα ο δικαστής. "Είχαμε πει του Βρούτση να τον καταργήσει αλλά αυτός έκανε μισές δουλειές", λέει ο βιομήχανος. "Να τον καταργήσει τώρα", λέει ο δικαστής, χτυπώντας το χέρι στην έδρα. "Δεν μπορεί", πετιέται χαμογελώντας ο εργαζόμενος, "τον έχει αντικαταστήσει ο Κατρούγκαλος". "Α, μάλιστα", κάνει ο δικαστής και ρωτάει τον βιομήχανο "έχεις το τηλέφωνο του Κατρούγκαλου;"

Ούτε αυτό σας φάνηκε αστείο; Για προσέξτε το επόμενο:

Ήταν ένας Σταθάκης κι ένας έλληνας. Και ρωτάει ο έλληνας τον Σταθάκη: "τί γίνεται με τις επενδύσεις; προχωράνε;" και του απαντάει ο Σταθάκης χαμογελαστός "είμαστε σε καλό δρόμο". "Δεν το βλέπω", λέει σκεφτικός ο έλληνας. "Θα το δεις σύντομα και θα τρίβεις τα μάτια σου", απαντάει ο Σταθάκης, πάντα με χαμόγελο και συμπληρώνει "μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας". "Από τις επενδύσεις των βιομηχάνων θα βγουν αυτές οι θέσεις;" ρωτάει ο έλληνας. "Φυσικά", απαντάει ο Σταθάκης, χαμογελώντας ακόμη πλατύτερα. "Μα, αυτοί, για να κάνουν επενδύσεις, θέλουν πρώτα να κάνουν απολύσεις", διαμαρτύρεται ο έλληνας. "Δεν κάνουν απολύσεις", λέει σκασμένος στα γέλια ο Σταθάκης, "αναδιαρθρώσεις κάνουν".

Θα μου πείτε, πώς να γελάσετε εσείς με ανέκδοτο όπου γελάει ο Σταθάκης... Σωστό κι αυτό. Για να δοκιμάσω ένα άλλο που άκουσα τελευταία:

Ήταν ένας Γιώργος, ένας Αντώνης, ένας Αλέξης, ένας Κούλης κι ένας έλληνας. Και λέει ο Γιώργος στον έλληνα: "πάμε μια βόλτα μέχρι το Καστελλόρριζο, να σου πω ένα μυστικό;" Και λέει ο έλληνας "πώς να πάμε που δεν υπάρχει σάλιο;" Και λέει ο Γιώργος "μην ανησυχείς, λεφτά υπάρχουν". Και προσθέτει ψιθυριστά "κι αν τελειώσουν, βάζω μια υπογραφή και παίρνω δανεικά". "Γιώργο, μη τολμήσεις να δεσμεύσεις την χώρα με την υπογραφή σου", πετιέται απειλητικά ο Αντώνης. "Ρε, σαν καλά τα λέει ετούτος", σκέφτεται ο έλληνας, "θα πάω μ' αυτόν". Κι αφήνει τον Γιώργο και πάει με τον Αντώνη, οπότε του λέει ο Αντώνης "δεν υπάρχει σάλιο αλλά μην ανησυχείς, θα υπογράψω εγώ και θα βρούμε". "Αντώνη, μη τολμήσεις να δεσμεύσεις την χώρα με την υπογραφή σου", πετιέται απειλητικά ο Αλέξης. "Ρε, σαν καλά τα λέει ετούτος", σκέφτεται ο έλληνας, "θα πάω μ' αυτόν". Κι αφήνει τον Αντώνη και πάει με τον Αλέξη, οπότε του λέει ο Αλέξης "δεν υπάρχει σάλιο αλλά μην ανησυχείς, θα υπογράψω εγώ και θα βρούμε". "Αλέξη, μη τολμήσεις να δεσμεύσεις την χώρα με την υπογραφή σου", πετιέται απειλητικά ο Κούλης. "Ρε, σαν καλά τα λέει ετούτος", σκέφτεται ο έλληνας, "θα πάω μ' αυτόν". Κι απάνω που είναι έτοιμος να αφήσει τον Αλέξη και να πάει με τον Κούλη, γυρίζει ο Γιώργος και του λέει με παράπονο "ρε παλληκάρι, ρίξε και σε μένα μια ματιά, ολόκληρο μουστάκι ξύρισα για πάρτη σου".

Δεν μπορεί, μ' αυτό πρέπει τουλάχιστον να χαμογελάσατε. Με το επόμενο, όμως, θα ξεκαρδιστείτε:

Ήταν ένας Αλέξης, ένας Κούλης, ένας Σταύρος, μια Φώφη, ένας Βασίλης κι ένας έλληνας. Και λέει ο Αλέξης "επί τέλους, το πούλησα το αμπέλι στην πέρα ράχη". Και λέει ο Κούλης "καλά έκανες αλλά έπρεπε να το είχες πουλήσει από πέρυσι". Και λέει ο Σταύρος "καλά έκανες και το πούλησες αν και θα ήταν καλύτερα να το είχες πουλήσει από πέρυσι". Και λέει η Φώφη "από πέρυσι έπρεπε να το είχες πουλήσει αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ". Και λέει ο Βασίλης "καλά έκανες και μ' άκουσες που σου έλεγα από πέρυσι να το πουλήσεις αλλά θα ήταν καλύτερα να το πουλάγαμε όλοι μαζί". Και λέει ο έλληνας "ρε μάγκες, έχετε καταλάβει ότι μιλάτε για το δικό μου το αμπέλι;" και γυρνάνε όλοι και τον κοιτάνε έκπληκτοι και τον ρωτάνε "από πού είναι δικό σου; από τον πατέρα σου ή από τον παππού σου;" Θυμώνει ο έλληνας και λέει "από τον προπάππο μου που το άφησε στον παππού μου που το άφησε στον πατέρα μου που το άφησε σε μένα". Τον ξανακοιτάνε οι άλλοι, σκάνε στα γέλια και του λένε "ωραίο, ρε φίλε, το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;"

Καλό, έτσι; Έχω κι ένα με αλλοδαπούς πρωταγωνιστές:

Ήταν ένας Σώυμπλε, μια Λαγκάρντ κι ένας Ντράγκι και κουβέντιαζαν για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Και λέει ο Σώυμπλε "ρε μάγκες, έχω κάτι φιλαράκια στην Ελλάδα και μπορώ να κανονίσω να μας δώσουν ένα παραθαλάσσιο εξοχικό να πάμε να κάνουμε τα μπάνια μας". Και λέει η Λαγκάρντ "έχω κι εγώ κάτι φιλαράκια στην Ελλάδα και μπορώ να κανονίσω να πουλήσουν το εξοχικό και να μας στείλουν τα λεφτά, οπότε πάμε και κάνουμε τα μπάνια μας όπου γουστάρουμε". Και λέει ο Σώυμπλε "δεν ακούγεται κακή ως ιδέα αλλά θα πάρει καιρό να πουληθεί το εξοχικό και θα χάσουμε το καλοκαίρι". Και τότε πετιέται ο Ντράγκι και λέει "ρε σεις, δεν καταλαβαίνω γιατί πνιγόσαστε σε μια κουταλιά νερό". Οι άλλοι τον κοιτάνε με απορία, οπότε ο Ντράγκι συμπληρώνει με συνωμοτικό ύφος "βάζω εγώ τα λεφτά και όταν πουλήσουν οι έλληνες το εξοχικό τους μου τα στέλνουνε". Κι όπως σκάνε όλοι στα γέλια, γυρνάει ο Σώυμπλε και λέει του Ντράγκι "να τους βάλεις και τόκους, να μας μείνει και κάτι".

Εν τάξει, αυτό ήταν μάπα, το κατάλαβα κι εγώ. Αλλά έχω κι ένα παλιό που πάντοτε βγάζει γέλιο:

Ήταν ένας Αλέξης, ένας Κούλης και μια Φώφη και πηγαίνανε στα παζάρι να πουλήσουν ένα αρνί. Όπως πηγαίνανε, φτάνουνε σ' ένα τρίστρατο. "Να πάμε αριστερά", λέει ο Αλέξης. "Εγώ λέω να πάμε δεξιά", λέει ο Κούλης. "Εγώ λέω να συνεχίσουμε ίσια", λέει η Φώφη. Αρχινάνε να τσακώνονται, οπότε πετιέται ο Αλέξης και λέει "να ρωτήσουμε το αρνί και θα πάμε απ' όπου μας πει". Συμφωνούν οι άλλοι και ρωτάνε το αρνί "εσύ από πού θες να πάμε στο παζάρι, από αριστερά, από δεξιά ή από το κέντρο;" οπότε τους λέει το αρνί κουνώντας το κεφάλι "ρε, δεν πα' να πάτε απ' όπου θέλετε, εγώ έτσι κι αλλιώς στο τσιγκέλι γδαρμένο θα καταλήξω".

Ήταν μια Λαγκάρντ, ένας Ντράγκι κι ένας Σώυμπλε... κι ήταν οι μόνοι που γελούσαν

Αν ούτε τώρα γελάσατε, θέλετε κάτι πιο δυνατό. Να πω ένα με τον Άδωνι; Όχι... έχω καλύτερο:

Ήταν ένας Κουτσούμπας που είχε βγει βόλτα κι εκεί που πήγαινε συνάντησε ένα αρνί. "Πού πας μοναχό σου, βρε;" το ρωτάει, "δεν έχεις ακούσει ότι αρνί που φεύγει από το μαντρί το τρώει ο λύκος;" Και του λέει το αρνί "το ξέρω αλλά πάω εδώ δίπλα στον Αλέξη που σήμερα θα πάει στο παζάρι και μου πρότεινε να πάμε παρέα". "Ποιον Αλέξη;" ρωτάει ο Κουτσούμπας, "αυτόν τον αριστερό;" Και λέει το αρνί "ναι αλλά θα είναι κι ο Κούλης με την Φώφη μαζί". "Ο Κούλης με την Φώφη;" κάνει ο Κουτσούμπας, ξύνοντας με απορία το κούτελό του, "από πότε οι αριστεροί κάνουνε παρέα με τους δεξιούς και τους κεντρώους;" Και λέει το αρνί με μεγαλύτερη απορία "μα αφού όλοι για το παζάρι πάνε, γιατί να πάνε χώρια;" Ο Κουτσούμπας εξακολουθεί να μη καταλαβαίνει. "Τέλος πάντων, τι πάνε να πουλήσουνε στο παζάρι όλοι αυτοί μαζί;" ξαναρωτάει. Και του λέει το αρνί "δεν ξέρω, δεν μου είπανε, μου το φυλάνε για έκπληξη". "Απ' όσα ξέρω για ένα άλλο αρνί, νομίζω ότι δεν θα σου αρέσει καθόλου αυτή η έκπληξη", λέει τότε ο Κουτσούμπας. "Καλά, εσύ μια ζωή κολλημένος είσαι" κάνει το αρνί και φεύγει για το σπίτι του Αλέξη.


Ήταν ένας Αλέξης, ένας Κούλης, μια Φώφη, ένας Κατρούγκαλος, ένας Σταθάκης... κι ήταν κι ένας Σώυμπλε, μια Λαγκάρντ, ένας Ντράγκι... κι ήταν κι άλλοι πολλοί... κι ήταν και τσιγκέλια πολλά, γεμάτα με σφαχτάρια... κι από δίπλα ήταν κι ένας έλληνας που κοίταγε χαζεμένος πότε τα τσιγκέλια και πότε όλον αυτό τον συρφετό και δεν μπορούσε να καταλάβει πώς γίνεται και όλοι αυτοί που νοιάζονταν για το καλό του δεν μπορούσαν να φτιάξουν ένα ανέκδοτο της προκοπής που να κάνει το χειλάκι του να χαμογελάσει... έστω, λίγο...