Υπόθεση Χάιντς Ρίχτερ: Η γνώμη υπό διωγμό

Το 2011 κυκλοφόρησε ένα ογκώδες βιβλίο ιστορικού περιεχομένου από τον -συνηθισμένο σε τέτοιες εκδόσεις- εκδοτικό οίκο Γκοβόστη. Τίτλος του "Η Μάχη της Κρήτης" και συγγραφέας του ένας γνωστός στον τόπο μας ακαδημαϊκός ιστορικός, ο Χάιντς Ρίχτερ. Ξαφνικά, τέσσερα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, εκείνο το βιβλίο σήκωσε μπουχό, πράγμα που δεν μπορούσα ούτε καν να φανταστώ τότε που το διάβαζα, πόσο μάλλον ο δόλιος ο Ρίχτερ τότε που το έγραφε.

Η αλήθεια είναι ότι πολλά από τα συμπεράσματα και τις απόψεις τού Ρίχτερ δεν με είχαν ενθουσιάσει. Όπως, για παράδειγμα, η θέση του ότι η επιχείρηση "Μαρίτα" (η εισβολή στην Ελλάδα) δεν επηρέασε την εξέλιξη της επιχείρησης "Μπαρμπαρόσσα" (η επίθεση στην Σοβιετική Ένωση), θέση που αντιτίθεται στα πορίσματα όλων των ιστορικών αναλυτών. Διαφώνησα, επίσης, με την άποψή του ότι οι γερμανοί δεν είχαν καμμιά διάθεση να εγκληματίσουν κατά του κρητικού πληθυσμού αλλά αναγκάστηκαν να επιβάλουν αντίποινα λόγω του ότι οι κρητικοί σκότωναν τραυματίες στρατιώτες. Μάλιστα δε, ο Ρίχτερ προσπαθεί να τεκμηριώσει την θέση του αυτή με τον ισχυρισμό ότι οι κρητικοί δεν είχαν όπλα και μάχονταν με αξίνες και φτυάρια, οπότε μόνο τραυματίες μπορούσαν να σκοτώσουν.

Για να μη πολυλογώ, το εν λόγω βιβλίο μάλλον με κούρασε και αισθάνθηκα ότι διαβάζοντάς το έκανα κάποιου είδους αγγαρεία, σε στυλ "αφού το άρχισα, πρέπει να το τελειώσω". Επί πλέον, η κούρασή μου επιτεινόταν από μια αδιόρατη αίσθηση ότι ο Ρίχτερ αντιμετωπίζει τους χιτλερικούς με συμπάθεια. Λόγου χάρη, αφού σημειώνει ότι η επιχείρηση "Ερμής" (η επίθεση στην Κρήτη) οργανώθηκε και σχεδιάστηκε από τον φαντασμένο και ανεπαρκή Γκαίρινγκ (γι' αυτό και κινδύνεψε με αποτυχία), παρατηρεί ότι τα αντίποινα εφαρμόστηκαν με εντολή τού Γκαίρινγκ, επιχειρώντας έτσι να αθωώσει τον "χασάπη της Κρήτης" Κουρτ Στουντέντ. Σημειωτέον ότι, μετά τον πόλεμο, ο Στουντέντ δικάστηκε από βρεττανικό δικαστήριο (για εγκλήματα κατά βρεττανών, όχι κρητικών) και καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση, καταδίκη που ο Ρίχτερ θεωρεί άδικη. Ο συγγραφέας επιμένει πως, αν ήταν άλλος στην θέση τού Στουντέντ, τα αντίποινα θα ήσαν περισσότερα και σκληρότερα, γράφοντας: "το γεγονός ότι ο Στουντέντ ήταν υπεύθυνος για την έγκριση καταστροφών και εκτελέσεων εξηγεί τον μικρό αριθμό τους".

Ο καθηγητής Χάιντς Ρίχτερ και το επίμαχο βιβλίο.

Αφού ξεκαθάρισα τις διαφωνίες μου με τις απόψεις του Χάιντς Ρίχτερ, πάμε τώρα στο προκείμενο, μιας και σκοπός αυτού του σημειώματος δεν είναι να παρουσιάσει το βιβλίο του. Στο μεταξύ, ας έχουμε κατά νου ότι ο γερμανός καθηγητής έχει γράψει πάμπολλα βιβλία για την ελληνική και την κυπριακή ιστορία ενώ είναι υπεύθυνος της σειράς "Πηλεύς", στην οποία έχουν εκδοθεί 70 τόμοι (!) για την ελληνική και την κυπριακή ιστορία στην γερμανική γλώσσα.

Τον Νοέμβριο του 2014, το πανεπιστήμιο Κρήτης αποφάσισε να αναγορεύσει τον Ρίχτερ σε επίτιμο διδάκτορα. Τότε, λοιπόν, μαζεύτηκαν κάποιοι θερμοκέφαλοι (μεταξύ αυτών ο βουλευτής ΝΔ Λευτέρης Αυγενάκης και ο πρώην αρχηγός ΓΕΕΘΑ Μανούσος Παραγιουδάκης), οι οποίοι αντέδρασαν έντονα και διέκοψαν την εκδήλωση, αναγκάζοντας την διοίκηση του πανεπιστημίου να απονείμει τον τίτλο στον Ρίχτερ εν κρυπτώ λίγες μέρες αργότερα. Αυτά ακούγονται λίγο γραφικά ως εδώ αλλά τώρα πάμε στα χειρότερα.

Με αφορμή τα επεισόδια που μόλις αναφέραμε, ο εισαγγελέας πλημμελειοδικών Ρεθύμνης διέταξε προκαταρκτική έρευνα, μετά την ολοκλήρωση της οποίας άσκησε δίωξη στον γερμανό καθηγητή, κατηγορώντας τον για "άρνηση εγκλημάτων του ναζισμού σε βάρος του κρητικού λαού με υβριστικό περιεχόμενο" και παραπέμποντάς τον σε δίκη με βάση την διάταξη της παραγράφου 1 του άρθρου 2 του αντιρατσιστικού νόμου 4285/2014, σύμφωνα με την οποία:

Όποιος µε πρόθεση, δηµόσια, προφορικά ή δια του τύπου, µέσω του διαδικτύου ή µε οποιοδήποτε άλλο µέσο ή τρόπο, επιδοκιµάζει, ευτελίζει ή κακόβουλα αρνείται την ύπαρξη ή τη σοβαρότητα εγκληµάτων γενοκτονιών, εγκληµάτων πολέµου, εγκληµάτων κατά της ανθρωπότητας, του Ολοκαυτώµατος και των εγκληµάτων του ναζισµού που έχουν αναγνωριστεί µε αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων ή της Βουλής των Ελλήνων και η συµπεριφορά αυτή στρέφεται κατά οµάδας προσώπων ή µέλους της που προσδιορίζεται µε βάση τη φυλή, το χρώµα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, το σεξουαλικό προσανατολισµό, την ταυτότητα φύλου ή την αναπηρία, όταν η συµπεριφορά αυτή εκδηλώνεται κατά τρόπο που µπορεί να υποκινήσει βία ή µίσος ή ενέχει απειλητικό ή υβριστικό χαρακτήρα κατά µίας τέτοιας οµάδας ή µέλους της, τιµωρείται µε τις ποινές της παραγράφου 1 του προηγούµενου άρθρου.

Η δίκη τού Ρίχτερ ξεκίνησε την περασμένη εβδομάδα και άρχισε ήδη να προκαλεί αντιδράσεις, καθώς οι μάρτυρες κατηγορίας επιχειρούν να αποδομήσουν τις θέσεις που εκφράζει ο γερμανός καθηγητής στο βιβλίο του.


Η υπόθεση Ρίχτερ επαναφέρει στην μνήμη μου την αποστροφή τού Ροβεσπιέρου "Δημοκρατία! Πόσα εγκλήματα γίνονται στο όνομά σου!", άρρηκτα δεμένη με το βολταιρικό θέσφατο "διαφωνώ με όσα λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να τα λες". Η ελληνική βουλή ψήφισε έναν δήθεν αντιρατσιστικό νόμο κατ' εντολή τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, με βάση τον οποίο δικάζεται τώρα ένας ιστορικός μελετητής. Κι όσοι διαφωνούν μαζί του, αντί να αντιπαρατεθούν μέσα από κάποιο άλλο βιβλίο ή στα πλαίσια ενός επιστημονικού συνεδρίου, αναλύουν την διαφωνία τους σε κάποια αίθουσα δικαστηρίου ως μάρτυρες. Αν αυτός ο τραγέλαφος συνιστά χαρακτηριστικό τής δημοκρατίας, τί θα συνιστούσε χαρακτηριστικό τής κατάντιας;

Παρένθεση. Στην δίκη κατέθεσε ήδη ο Παραγιουδάκης, ο οποίος κατηγόρησε τον καθηγητή ότι δεν έλαβε επαρκώς υπ' όψη του τις απόψεις τής Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού τού ΓΕΣ. Προφανώς, ο στρατηγός αναφέρθηκε στην λίαν επιστημονική δουλειά που κάνουν οι στρατιωτικοί ιστορικοί τού ΓΕΣ, δείγμα της οποίας είχαμε την χαρά να δούμε όταν πήγαμε φαντάροι και διαβάζαμε τις εκδόσεις τού ΓΕΣ για τον συμμοριτοπόλεμο. Κλείνει η παρένθεση.

10 από τους 70 τόμους της σειράς "Peleus" για την ελληνική και κυπριακή ιστορία, με την επιμέλεια του Χ. Ρίχτερ.
Πάνω δεξιά το επίμαχο "Operation Merkur" (Επιχείρηση Ερμής).

Πριν λίγα χρόνια, το 2006, ο -λίαν αμφισβητούμενου κύρους- βρεττανός ιστορικός Ντέιβιντ Ίρβινγκ συνελήφθη στην Αυστρία και έμεινε τρία χρόνια στην φυλακή επειδή η αυστριακή δικαιοσύνη έκρινε ότι στο βιβλίο του "Ο πόλεμος του Χίτλερ" διετύπωσε αμφιβολίες για την έκταση και την σημασία τού ολοκαυτώματος. Σήμερα, ο Χάιντς Ρίχτερ κινδυνεύει να βρεθεί στην φυλακή επειδή αμφισβήτησε όσα μαθαίνουμε στο σχολείο για την μάχη τής Κρήτης. Ίσως αύριο κινδυνέψουν με εξόντωση όσοι τολμούν να χαρακτηρίζουν τον Στάλιν ως εμπνευσμένο ηγέτη και όχι ως παρανοϊκό, δικτάτορα και δολοφόνο. Και αναρωτηθείτε τι άλλο πρόκειται να δουν τα μάτια μας από την στιγμή που έχει θεσμοθετηθεί η νομιμότητα της σκέψης και της γνώμης ενώ η επιστημονική επάρκεια δεν κρίνεται σε επιστημονικά συνέδρια αλλά στις αίθουσες των δικαστηρίων.

Κι όλα αυτά, επειδή έτσι νομοθετούν κάποιοι, οι οποίοι έχουν εξασφαλίσει για τον εαυτό τους το ακαταδίωκτο όχι μόνο για όσα λένε αλλά και για όσα κάνουν. Ακόμη κι όταν οδηγούν ολόκληρους λαούς στην εξαθλίωση.


Υστερόγραφο: Χωρίς να είμαι νομικός, αναρωτιέμαι πως γίνεται να διώκεται κάποιος για κάτι που είπε το 2011 (τότε κυκλοφόρησε το βιβλίο και στην Γερμανία και στην Ελλάδα) με νόμο τού 2014...