Η "εθνική ενότητα" και οι ψωριάρηδες

Την περασμένη Δευτέρα, οι πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης (πλην Μιχαλολιάκου μεν αλλά αυτός είναι αρχηγός εγκληματικής οργάνωσης, όχι κόμματος) μαζεύτηκαν για να δουν τί θα κάνουν με τις διαπραγματεύσεις και την ποθούμενη συμφωνία για καινούργια δανειακή σύμβαση. Άπαντες, πλην Κουτσούμπα (όλοι-όλοι αντάμα κι ο ψωριάρης χώρια) συνυπέγραψαν μια κοινή ανακοίνωση που διαλαλούσε την εθνική τους ενότητα. Κι έτσι, εθνικά ενωμένοι, κατέληξαν στο συμπέρασμα πως "η πρόσφατη ετυμηγορία του ελληνικού λαού δεν συνιστά εντολή ρήξης, αλλά εντολή συνέχισης και ενίσχυσης της προσπάθειας για την επίτευξη μιας κοινωνικώς δίκαιης και οικονομικώς βιώσιμης συμφωνίας".

Και καλά τα δυο συγκυβερνώντα κόμματα. Ο πρωθυπουργός είχε δηλώσει σε όλους τους τόνους πως ζητούσε το "Όχι" για να το χρησιμοποιήσει ως ισχυρό στήριγμά του στις διαπραγματεύσεις, άρα το περιμέναμε πως έτσι θα ερμήνευε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Έλα, όμως, που την ίδια ερμηνεία αποδέχτηκαν με την υπογραφή τους και οι άλλοι τρεις (Νέα Δημοκρατία, Ποτάμι, ΠαΣοΚ), οι οποίοι μέχρι δυο εικοσιτετράωρα νωρίτερα βροντοφωνούσαν πως το "Όχι" θα σήμαινε ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, έξοδο από το ευρώ, πέταγμα της χώρας εκτός Ευρώπης και άλλα τέτοια νόστιμα! Τί άλλαξε μέσα σε λιγώτερες από 48 ώρες και συμφώνησαν με την κυριακάτικη δήλωση Τσίπρα πως "ξέρω ότι η εντολή που μου δίνετε δεν είναι εντολή ρήξης αλλά εντολή ενίσχυσης της διαπραγματευτικής μας δύναμης για την επίτευξη συμφωνίας"; Μπουρδολογούσαν επί μια βδομάδα ή δεν πήραν χαμπάρι ότι ο πιτσιρικάς τούς έβαλε στο τσεπάκι του; 

Μάλλον συνέβησαν και τα δυο. Αναμφισβήτητα, η κοινή δήλωση όλων των πολιτικών αρχηγών (πλην ψωριάρη) απέδειξε ότι ο Τσίπρας ελέγχει απόλυτα (σχεδόν) το εγχώριο πολιτικό παιχνίδι. Έχοντας απέναντί του έναν ολίγιστο Μεϊμαράκη, έναν σαχλαμάρα Θεοδωράκη και μια αστεία Γεννηματά (ο ψωριάρης αποδείχτηκε σκληρό καρύδι), βρήκε την ευκαιρία να τους τσουβαλιάσει και να τους βάλει να προσυπογράψουν την άποψή του πως το "Όχι" ήταν ουσιαστικά "Ναι". Κατάφερε, δηλαδή, με την βοήθεια εκείνων πού ίσαμε προχτές ούρλιαζαν ότι το δημοψήφισμα δημιουργεί εθνικό διχασμό, να στήσει μια "εθνική ενότητα", η οποία αλλοίωσε τελείως την βούληση του λαού. Γιατί, όταν ο λαός ψήφιζε "Όχι", εννοούσε "Όχι". Δεν εννοούσε "Όχι σε τούτο το μνημόνιο αλλά ναι στο άλλο". Κι εν πάση περιπτώσει, αν αυτό ήταν που ζητούσε ο Τσίπρας από τον λαό, ας διατύπωνε έτσι το ερώτημα του δημοψηφίσματος. 

Παρένθεση. Είναι τουλάχιστον κωμικό (για να μη το χαρακτηρίσω κωμικοτραγικό) το φαινόμενο να βλέπεις να μιλούν για "εθνική ενότητα" αστοί πολιτικοί που είτε έχουν ήδη εκχωρήσει είτε συνεχίζουν να εκχωρούν την εθνική μας κυριαρχία σε διεθνείς καπιταλιστικούς οργανισμούς, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, οι οποίοι όχι μόνο δεν διστάζουν να παρεμβαίνουν στα εσωτερικά μας αλλά και την μόνη "εθνική ενότητα" που παραδέχονται είναι εκείνη που συμφωνεί με τα σχέδιά τους. Κλείνει η παρένθεση.

Και κάπως έτσι, σφυρηλατήθηκε η "εθνική ενότητα" από όλους (πλην ψωριάρη). Μόνο που αυτή είναι η εθνική ενότητα της δημοκρατίας τους, η δική τους εθνική ενότητα. Κι αυτή η εθνική ενότητά τους είναι τεχνητή, καμωμένη ερήμην του λαού και με σκοπό να παγιδέψει τον λαό. Όλα αυτά τα τσιτάτα περί ενωμένων ελλήνων που μπορούν να καταφέρουν τα πάντα δεν είναι παρά καλοπλασαρισμένα τερτίπια που επιχειρούν να αποκρύψουν πως είναι άλλο η εθνική ενότητα κι άλλο η λαϊκή ενότητα. Σαφώς και ο λαός είναι -ή, τουλάχιστον, πρέπει να είναι- ενωμένος αλλά από πού κι ως πού πρέπει αυτός ο λαός να ενωθεί εθνικά με τους εκμεταλλευτές του, τους κεφαλαιοκράτες που απομυζούν την ζωή του, τα αφεντικά του που τον βλέπουν ως σκλάβο ή την αστική εξουσία που τον αντιμετωπίζει ως φορολογικό υποζύγιο;

Για να τελειώνουμε: η εθνική τους ενότητα είναι κούφιο κατασκεύασμα, μια απέραντη κενολογία δίχως ουσιαστική υπόσταση. Αν θέλετε να το πω πιο "ξύλινα": όσο υπάρχει η πάλη των τάξεων, εθνική ενότητα αποκλείεται να υπάρξει. Κι αν μου επιτρέπετε να γίνω πιο προκλητικός: όσο υπάρχει λόγος να συνεχίζεται η πάλη των τάξεων, εθνική ενότητα δεν πρέπει να υπάρξει. Εμείς, οι "ψωριάρηδες", θα συνεχίσουμε αφ' ενός μεν να επιμένουμε ότι ετούτος ο τόπος αποκλείεται να δει άσπρη μέρα αν ο λαός δεν πάρει την εξουσία στα χέρια του αφ' ετέρου δε να αρνούμαστε την όποια "εθνική ενότητά" μας μ' εκείνους που έχουν αντίθετη άποψη. Είμαστε "ξύλινοι", τί να κάνουμε;