Στο ερώτημα "ποιό κόμμα θα κερδίσει τις εκλογές;", η απάντηση είναι τόσο σίγουρη ώστε σήμερα η εταιρεία στοιχημάτων Sportingbet δίνει στον ΣυΡιζΑ απόδοση 1,04 και στην ΝουΔου 9,00. Σαφώς δυσκολώτερο είναι το ερώτημα "γιατί υπάρχει τόση σιγουριά ότι ο ΣυΡιζΑ θα κερδίσει τις εκλογές;", όπου οι απαντήσεις ποικίλλουν.
Οι πλέον ανερμάτιστες απαντήσεις που δίνονται σ' αυτό το ερώτημα, είναι αυτές που αναφέρονται στα προγράμματα των κομμάτων, λες και οι πολίτες ψήφισαν ποτέ με βάση τα όποια κομματικά προγράμματα ή λες και οι πολίτες διάβασαν ποτέ κομματικά προγράμματα προκειμένου να επιλέξουν το πού θα ρίξουν το κουκί τους. Οι πλέον λανθασμένες απαντήσεις είναι αυτές που κάνουν λόγο για λαϊκή αγανάχτηση κατά της κυβέρνησης, λες κι αυτή η κυβέρνηση δεν προήλθε από τις ψήφους των "αγαναχτισμένων", που βούλιαζαν τις πλατείες και ζητούσαν "να καεί, να καεί..." δέκα μόλις μήνες πριν τις εκλογές τού 2012. Και οι πλέον συνωμοσιολογικές απαντήσεις είναι αυτές που αναφέρονται σε φιλο-ΣυΡιζΑ στροφή κάποιων μεγάλων ΜΜΕ, εκτιμώντας πως η στροφή αυτή πιστοποιεί την σιγουριά των μεγαλομουμουέδων για τις εξελίξεις.
Η πλέον τεκμηριωμένη απάντηση είναι πολύ απλή: η σιγουριά για την νίκη τού ΣυΡιζΑ πηγάζει από την σιγουριά που έχει ο ίδιος ο πρωθυπουργός για την ήττα του! Διότι, παρά τα όσα ισχυρίζεται η προεκλογική προπαγάνδα τής Νέας Δημοκρατίας και παρά τα όσα -λέει πως- οσφραίνεται στην ατμόσφαιρα ο αρχηγός τού κόμματος, η αλήθεια είναι ότι ο Σαμαράς και η συμμωρία του(*) είναι απόλυτα πεπεισμένοι ότι θα χάσουν τις εκλογές και, μάλιστα, με διαφορά. Κι επειδή αυτό ακούγεται ως αφορισμός, ας το τεκμηριώσουμε.
Κατ' αρχάς, ας σημειώσουμε δυο σημαντικά χρονικά ορόσημα. Το πρώτο είναι η λήξη τής θητείας τού Παπούλια στην προεδρία τής δημοκρατίας τον προσεχή Μάρτιο. Το δεύτερο είναι η λήξη τού μνημονίου, η οποία ήταν προσδιορισμένη για την 31η Δεκεμβρίου 2014. Αυτό το δεύτερο ορόσημο σημαίνει ότι έπρεπε μέχρι το τέλος της προηγούμενης χρονιάς να έχουμε ελεχθεί από την τρόικα, να τα έχουμε βρει, να έχουμε υπογράψει τις τελευταίες συμφωνίες και να έχουμε κλείσει την τελευταία δόση των 7,2 δισ. Κι ενώ υπάρχουν δεδομένα τα παραπάνω ορόσημα, τί έκανε ο Σαμαράς;
Πρώτα-πρώτα, επικαλέστηκε την ύπαρξη "τεχνικών προβλημάτων" (τα οποία ποτέ και κανένας δεν μας εξήγησε, ούτε καν ο κατά τα άλλα λαλίστατος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης) προκειμένου η λήξη τού μνημονίου να μετατεθεί κατά δυο μήνες. Και μόλις συμφωνήθηκε η παράταση, "τράβηξε" προς τα μπρος κατά δυο μήνες την εκλογή προέδρου.
Για να είμαστε ακριβείς, πρέπει να πούμε ότι ποτέ ο Σαμαράς ή ο Βενιζέλος και τα επιτελεία τους δεν πίστεψαν ότι η απελθούσα βουλή θα μπορούσε να εκλέξει πρόεδρο και τα όσα ακούστηκαν για εξαγορά ψήφων βουλευτών δεν είναι παρά φούμαρα. Στόχος των δυο συγκυβερνώντων ηγετών ήταν να συσπειρώσουν τα κόμματά τους και, ταυτόχρονα, να βάλουν σε κίνηση τις διαδικασίες τρομοκράτησης και εκφοβισμού τής κοινωνίας, προκειμένου να μειώσουν όσο μπορούσαν την άνοδο του ΣυΡιζΑ.
Το κόλπο ήταν απλό αλλά είναι αυτή η απλότητά του που το καθιστά μεγαλοφυές (κάτι που με κάνει να πιστεύω ότι έχει βάλει κι ο Βενιζέλος το χεράκι του, αν δεν το σχεδίασε μόνος του). Αν, παρ' ελπίδα, η βουλή έβγαζε πρόεδρο, η κυβέρνηση θα βρισκόταν "καβάλα στ' άλογο", θα συνέχιζε το έργο της, θα έρριχνε τις υπογραφές της μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Αν (όπως έγινε, εν τέλει) δεν εκλεγόταν πρόεδρος... Εδώ είναι η βάση τού ισχυρισμού μου ότι ο Σαμαράς είναι σίγουρος πως θα χάσει τις εκλογές. Και εξηγούμαι:
Η Νέα Δημοκρατία ήξερε πως, όποτε κι αν γίνονταν εκλογές, θα τις έχανε. Επί πλέον, ήξερε πως όλα αυτά τα παραμυθάκια περί σαξές στόρυ, περί εξόδου από την κρίση και περί ανάπτυξης, γρήγορα θα αποδεικνυόταν πως δεν είναι παρά φούμαρα. Ήξερε πως το αύριο δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ καλύτερο από το σήμερα κι αυτό σήμαινε ένα πράγμα: όσο καθυστερούσαν οι εκλογές, τόσο μεγαλύτερο θα γινόταν το στραπάτσο. Έτσι, λοιπόν, αποφασίζει να επιταχύνει τις διαδικασίες εκλογής προέδρου, επισπεύδοντας παράλληλα και τις εκλογές, παρ' ότι ξέρει πως θα τις χάσει. Πλέον, στόχος δεν είναι η αποφυγή τής ήττας αλλά η αποφυγή τής συντριβής.
Παράλληλα, ο Σαμαράς παίζει το τελευταίο του χαρτί για να παραμείνει στην ηγεσία τού κόμματος. Χάνει μεν τις εκλογές αλλά, έχοντας παρατείνει την λήξη του μνημονίου κατά δυο μήνες, στέλνει τον ΣυΡιζΑ να κλείσει τις διαπραγματεύσεις και να βάλει τις τελικές υπογραφές. Ξέρει ότι, παρά τα όσα ισχυρίζεται η προεκλογική προπαγάνδα, η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση δεν θα κάνει τίποτε άλλο παρά να υπογράψει, δίνοντάς του την ευκαιρία αφ' ενός μεν να "ξεβρακώσει" νωρίς-νωρίς τον αντίπαλό του από την "αριστερή" ρητορεία του αφ' ετέρου δε να βγει στα κεραμίδια διαλαλώντας ότι, εφ' όσον η κυβέρνηση υιοθέτησε τις επιλογές του, απεδέχθη πως οι επιλογές αυτές ήσαν σωστές. Έτσι, δίνει μια παρηγοριά στους χαμένους νεοδημοκράτες και, ταυτόχρονα, βάζει κάποια στηρίγματα εν όψει του πολέμου για την διαδοχή στην ηγεσία τού κόμματος, ο οποίος είναι σίγουρο πως θα ξεσπάσει από την επομένη της ήττας.
Να γιατί είπα πρωτύτερα ότι το σχέδιο Σαμαρά ήταν μεγαλοφυές. Και να γιατί υποστηρίζω ότι αυτό το σχέδιο πιστοποιεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο πιο σίγουρος απ' όλους για την νίκη τού ΣυΡιζΑ στις επερχόμενες εκλογές είναι ο ίδιος ο Σαμαράς.
(*) Όπως έχω εξηγήσει επανειλημμένα: συμμωρία = συν + μωρία (λέξη ζουράρειας έμπνευσης)
Οι πλέον ανερμάτιστες απαντήσεις που δίνονται σ' αυτό το ερώτημα, είναι αυτές που αναφέρονται στα προγράμματα των κομμάτων, λες και οι πολίτες ψήφισαν ποτέ με βάση τα όποια κομματικά προγράμματα ή λες και οι πολίτες διάβασαν ποτέ κομματικά προγράμματα προκειμένου να επιλέξουν το πού θα ρίξουν το κουκί τους. Οι πλέον λανθασμένες απαντήσεις είναι αυτές που κάνουν λόγο για λαϊκή αγανάχτηση κατά της κυβέρνησης, λες κι αυτή η κυβέρνηση δεν προήλθε από τις ψήφους των "αγαναχτισμένων", που βούλιαζαν τις πλατείες και ζητούσαν "να καεί, να καεί..." δέκα μόλις μήνες πριν τις εκλογές τού 2012. Και οι πλέον συνωμοσιολογικές απαντήσεις είναι αυτές που αναφέρονται σε φιλο-ΣυΡιζΑ στροφή κάποιων μεγάλων ΜΜΕ, εκτιμώντας πως η στροφή αυτή πιστοποιεί την σιγουριά των μεγαλομουμουέδων για τις εξελίξεις.
Η πλέον τεκμηριωμένη απάντηση είναι πολύ απλή: η σιγουριά για την νίκη τού ΣυΡιζΑ πηγάζει από την σιγουριά που έχει ο ίδιος ο πρωθυπουργός για την ήττα του! Διότι, παρά τα όσα ισχυρίζεται η προεκλογική προπαγάνδα τής Νέας Δημοκρατίας και παρά τα όσα -λέει πως- οσφραίνεται στην ατμόσφαιρα ο αρχηγός τού κόμματος, η αλήθεια είναι ότι ο Σαμαράς και η συμμωρία του(*) είναι απόλυτα πεπεισμένοι ότι θα χάσουν τις εκλογές και, μάλιστα, με διαφορά. Κι επειδή αυτό ακούγεται ως αφορισμός, ας το τεκμηριώσουμε.
Κατ' αρχάς, ας σημειώσουμε δυο σημαντικά χρονικά ορόσημα. Το πρώτο είναι η λήξη τής θητείας τού Παπούλια στην προεδρία τής δημοκρατίας τον προσεχή Μάρτιο. Το δεύτερο είναι η λήξη τού μνημονίου, η οποία ήταν προσδιορισμένη για την 31η Δεκεμβρίου 2014. Αυτό το δεύτερο ορόσημο σημαίνει ότι έπρεπε μέχρι το τέλος της προηγούμενης χρονιάς να έχουμε ελεχθεί από την τρόικα, να τα έχουμε βρει, να έχουμε υπογράψει τις τελευταίες συμφωνίες και να έχουμε κλείσει την τελευταία δόση των 7,2 δισ. Κι ενώ υπάρχουν δεδομένα τα παραπάνω ορόσημα, τί έκανε ο Σαμαράς;
Πρώτα-πρώτα, επικαλέστηκε την ύπαρξη "τεχνικών προβλημάτων" (τα οποία ποτέ και κανένας δεν μας εξήγησε, ούτε καν ο κατά τα άλλα λαλίστατος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης) προκειμένου η λήξη τού μνημονίου να μετατεθεί κατά δυο μήνες. Και μόλις συμφωνήθηκε η παράταση, "τράβηξε" προς τα μπρος κατά δυο μήνες την εκλογή προέδρου.
Για να είμαστε ακριβείς, πρέπει να πούμε ότι ποτέ ο Σαμαράς ή ο Βενιζέλος και τα επιτελεία τους δεν πίστεψαν ότι η απελθούσα βουλή θα μπορούσε να εκλέξει πρόεδρο και τα όσα ακούστηκαν για εξαγορά ψήφων βουλευτών δεν είναι παρά φούμαρα. Στόχος των δυο συγκυβερνώντων ηγετών ήταν να συσπειρώσουν τα κόμματά τους και, ταυτόχρονα, να βάλουν σε κίνηση τις διαδικασίες τρομοκράτησης και εκφοβισμού τής κοινωνίας, προκειμένου να μειώσουν όσο μπορούσαν την άνοδο του ΣυΡιζΑ.
Το κόλπο ήταν απλό αλλά είναι αυτή η απλότητά του που το καθιστά μεγαλοφυές (κάτι που με κάνει να πιστεύω ότι έχει βάλει κι ο Βενιζέλος το χεράκι του, αν δεν το σχεδίασε μόνος του). Αν, παρ' ελπίδα, η βουλή έβγαζε πρόεδρο, η κυβέρνηση θα βρισκόταν "καβάλα στ' άλογο", θα συνέχιζε το έργο της, θα έρριχνε τις υπογραφές της μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Αν (όπως έγινε, εν τέλει) δεν εκλεγόταν πρόεδρος... Εδώ είναι η βάση τού ισχυρισμού μου ότι ο Σαμαράς είναι σίγουρος πως θα χάσει τις εκλογές. Και εξηγούμαι:
Η Νέα Δημοκρατία ήξερε πως, όποτε κι αν γίνονταν εκλογές, θα τις έχανε. Επί πλέον, ήξερε πως όλα αυτά τα παραμυθάκια περί σαξές στόρυ, περί εξόδου από την κρίση και περί ανάπτυξης, γρήγορα θα αποδεικνυόταν πως δεν είναι παρά φούμαρα. Ήξερε πως το αύριο δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ καλύτερο από το σήμερα κι αυτό σήμαινε ένα πράγμα: όσο καθυστερούσαν οι εκλογές, τόσο μεγαλύτερο θα γινόταν το στραπάτσο. Έτσι, λοιπόν, αποφασίζει να επιταχύνει τις διαδικασίες εκλογής προέδρου, επισπεύδοντας παράλληλα και τις εκλογές, παρ' ότι ξέρει πως θα τις χάσει. Πλέον, στόχος δεν είναι η αποφυγή τής ήττας αλλά η αποφυγή τής συντριβής.
Παράλληλα, ο Σαμαράς παίζει το τελευταίο του χαρτί για να παραμείνει στην ηγεσία τού κόμματος. Χάνει μεν τις εκλογές αλλά, έχοντας παρατείνει την λήξη του μνημονίου κατά δυο μήνες, στέλνει τον ΣυΡιζΑ να κλείσει τις διαπραγματεύσεις και να βάλει τις τελικές υπογραφές. Ξέρει ότι, παρά τα όσα ισχυρίζεται η προεκλογική προπαγάνδα, η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση δεν θα κάνει τίποτε άλλο παρά να υπογράψει, δίνοντάς του την ευκαιρία αφ' ενός μεν να "ξεβρακώσει" νωρίς-νωρίς τον αντίπαλό του από την "αριστερή" ρητορεία του αφ' ετέρου δε να βγει στα κεραμίδια διαλαλώντας ότι, εφ' όσον η κυβέρνηση υιοθέτησε τις επιλογές του, απεδέχθη πως οι επιλογές αυτές ήσαν σωστές. Έτσι, δίνει μια παρηγοριά στους χαμένους νεοδημοκράτες και, ταυτόχρονα, βάζει κάποια στηρίγματα εν όψει του πολέμου για την διαδοχή στην ηγεσία τού κόμματος, ο οποίος είναι σίγουρο πως θα ξεσπάσει από την επομένη της ήττας.
Να γιατί είπα πρωτύτερα ότι το σχέδιο Σαμαρά ήταν μεγαλοφυές. Και να γιατί υποστηρίζω ότι αυτό το σχέδιο πιστοποιεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο πιο σίγουρος απ' όλους για την νίκη τού ΣυΡιζΑ στις επερχόμενες εκλογές είναι ο ίδιος ο Σαμαράς.
(*) Όπως έχω εξηγήσει επανειλημμένα: συμμωρία = συν + μωρία (λέξη ζουράρειας έμπνευσης)
Σωστά το θέτεις το θέμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Νέα Δημοκρατία κάνει ό,τι μπορεί για να παραδώσει την κυβέρνηση στο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πράττει τα πάντα για να μην την πάρει...
Θαρρώ όμως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ την έχει πατήσει. Κινδυνεύει να γίνει κυβέρνηση. Άρα... να εξαφανιστεί ταχιά απ' τον πολιτικό χάρτη.
Καλή Γκέλμπεση (συγγραφέας)
Τόσες μεταγραφές έκανε από το ΠΑΣΟΚ ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά έπρεπε να πάρουν και τον Βενιζέλο. Για να είναι κομπλέ σε όλες τις γραμμές η ομάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω φταίνε οι ελιτιστικές αγκυλώσεις της κινηματικής ριζοσπαστικής αριστεράς με την παχυσαρκία για αυτό; Πάντως ξανθιές πήρανε.
ΑΧΠ
θα είχε ενδιαφέρον να ανέλυες τη στρατηγική του ΚΚΕ σε αυτές τις εκλογές. Θα έπρεπε ίσως να συμβάλλει στην όποια, έστω και φοβισμένη ή και κάλπικη κίνηση μερίδας του εκλογικού σώματος προς τα αριστερά και να την ενισχύσει προκειμένου να γίνει κάποτε ένα μικρό ίσως αλλά σαφές βήμα προς τ' αριστερά? Ή πρέπει να την απορρίπτει για τους ίδιους λόγους με ενδεχόμενο να παραμείνουν τα πράγματα και τα πρόσωπα ως έχουν μέχρι με κάποιο τρόπο να έρθει ξαφνικά ο κομμουνισμός? Ποιά θα ήταν η μαρξιστική προσέγγιση του θέματος?
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ανάλυση μεγαλοποιεί έναν παράγοντα, τον Σαμαρά και την βούλησή του, αλλά γιατί το πόπολο είναι υποχρεωμένο να παίξει τον ρόλο, που του προδιέγραψε ο Σαμαράς;
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ "μεγαλοφυϊα" του Αντωνάκη ήταν πως κατάλαβε ότι η ήττα είναι καλύτερη από την συντριβή, αυτό είναι σωστό. Αλλά, θάλεγα, δε χρειαζόταν και πολλή σοφία γι αυτό. Ακόμη και ο γιωργάκης θα ήταν ικανός να το σκεφτεί.
Νομίζω, πως και οι δύο μονομάχοι στην πραγματικότητα είναι άβουλα όργανα δυνάμεων, που δεν είναι σε θέση να ελέγξουν.
Οτι κάνουν είναι "φορσέ". Πρέπει να παριστάνουν τους "ασυμβίβαστους αντίπαλους" σε μια αντιπαράθεση, που είναι καταφανώς σικέ. Επέλεξαν να υπηρετήσουν την αστική τάξη, κρίνοντας πως είναι πανίσχυρη και άρα δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. (Κανένας υπηρέτης δεν αμφιβάλλει για την κυριαρχία του Κυρίου του....) Από εκεί ξεκινάει η (μικρή) τραγωδία τους. Πρέπει να υλοποιήσουν την, ιστορικά ανεπανάληπτη σε έκταση και βάθος, επίθεση του Κεφαλαίου κατά των εργαζομένων, σε συνθήκες σχετικής ειρήνης. Ξέρουν ότι κρατάνε μια ωρολογιακή βόμβα και την πετάει ο ένας στον άλλον.
Ισως η μαγκιά του Αντώνη ήταν πως τα κατάφερε να σκάσει στα χέρια του Τσίπρα, ή έτσι ελπίζει.
Αλλά, ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος θα μπορούσαν να κάνουν κάτι διαφορετικό. Αν ο Τσίπρας συναινούσε σε Πρόεδρο Δημοκρατίας και έχανε την ευκαιρία ανατροπής της Κυβέρνησης, θα χρεωνόταν σαν συνένοχος ( ..ανοχή, χε!, χε!,...) σε ό,τι πρόκειται ν' ακολουθήσει, όντας αντιπολίτευση. Τώρα, τουλάχιστον θάναι κυβέρνηση, κι έχει (νομίζει) περιθώριο τέσσερα χρόνια να ελπίζει σε αλλαγή του κλίματος, ή έστω, να πείσει τα αφεντικά να τον "παίξουν" (=να επενδύσουν λίγη από την "ποσοτική χαλάρωση" στην πολιτική ευστάθεια του Καπιταλισμού με Κυβέρνηση τον ίδιο, άρα να επενδύσουν σ' αυτόν).
Αλλά τι ενδιαφέρει το πόπολο αυτή η μικροπολιτική; Νομίζω, πως τα καταλαβαίνει ο καθένας, από το ~95%, που θα εναποθέσει τις ελπίδες του στα κόμματα του Κεφαλαίου. Δε θα ψηφίσουν για να αφαιρέσουν την εξουσία από το Κεφάλαιο - ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει αυτό και δεν έχουν καμιά τέτοια πρόθεση. Ο "Λαός" την Κυριακή θα παίξει συνειδητά τον ρόλο του κομπάρσου στο θέατρο της αστικής τάξης, ελπίζοντας στα ψίχουλα και στο "μικρότερο κακό", όπως έλπιζε και με τον Σαμαρά.
Το λάθος του "Λαού" είναι η βαθειά πεποίθησή του για το αμετακίνητο του Καπιταλισμού, και οτι η τρέχουσα κρίση είναι "συνηθισμένη" και εν πάσει περιπτώσει "θα περάσει".
Αλλά, πολύ φοβάμαι, θάχει την ευκαιρία γρήγορα να διαπιστώσει πως αυτές οι εκλογές, δεν είναι μια συνηθισμένη πράξη δικομματικής εναλλαγής, από αυτές, που τόσο ...αγάπησε!
Αυτές οι εκλογές, μάλλον δεν είναι κάτι τέτοιο, δεν γίνονται για πλάκα. Είναι το αναγκαίο πρελούδιο σε νέα σκληρότερα μέτρα.
Εκεί θα την πατήσει το έξυπνο νεοελληνικό πουλί...
ΚΑΛΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ/ή Σεχτάρ ο Τρομερός
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταλαβαίνω απόλυτα την ανάλυση που κάνεις. Ωστόσο, αναρωτιέμαι (ειλικρινά) ποια θα ήταν η εναλλακτική σήμερα, στο τώρα και πρακτικά, λαμβάνοντας υπόψη και το βαθμό συνειδητοποίησης του Λαού σε σχέση με τις τάξεις και τον καπιταλισμό.
Δεν περιμένω να φέρει την επανάσταση ο ΣΥΡΙΖΑ και την ρήξη με τον Καπιταλισμό. Μπορεί, ωστόσο, να δημιουργήσει προϋποθέσεις μέσω κάποιων κινήσεων (περισσότερες συμμετοχικές διαδικασίες, υποστήριξη κινηματικών διαδικασιών, κα) που να οδηγήσουν σε μεγαλύτερο βαθμό συνειδητότητας και άρα να προετοιμάσει το έδαφος για κάτι καλύτερο και πιο ριζοσπαστικό, αν μη τι άλλο σίγουρα περισσότερο από ότι κάνανε οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Ακόμα και σε καπιταλιστικά πλαίσια η (πρακτική) ελάφρυνση των ανθρώπων είναι σημαντική ή θα πρέπει να οδηγηθούμε οπωσδήποτε στην πλήρη ισοπέδωση για την πλήρη συνειδητοποίηση του καπιταλισμού, ώστε να αποζητήσουμε αλλαγές;
Γρηγόρη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΧωρίς να κάνω κατάχρηση στον χώρο, (που δεν είναι forum, από ό,τι βλέπω) εν συντομία: Η άποψή μου είναι πως ο Σύριζας δεν έρχεται με καλές προθέσεις να βοηθήσει την εργατική τάξη της χώρας μας να γίνει τάξη-για-τον-εαυτό-της, ούτε να καλλιεργήσει προλεταριακή συνείδηση στα καταρρέοντα μικροαστικά στρώματα. Είναι μια κυβέρνηση του Κεφαλαίου και θα επιδιώξει τα ακριβώς αντίθετα. Η "πλήρης ισοπέδωση" είναι το σημερινό πρόγραμμα του Κεφαλαίου, που θα υλοποιηθεί με οποιαδήποτε κυβέρνηση. Παληώτερα, η οποιαδήποτε ελάφρυνση (παραχώρηση) δινόταν με αντίτιμο την μεγαλύτερη ενσωμάτωση, δηλαδή για την καλύτερη σταθεροποίηση του Καπιταλισμού, ποτέ "τσάμπα" - οι αστοί ξέρουν να διοικούν τα του οίκου τους. Αλλά τώρα είμαστε σε βαθειά κρίση, το διαθέσιμο καρώτο είναι λιγοστό και γι αυτό πέφτει περισσότερο βάρος στο κνούτο.
Για το τί μπορεί να γίνει, καλή ερώτηση, αλλά θα σε παρέπεμπα στα ντοκουμέντα του ΚΚΕ. Ανασύνταξη και ΑΓΩΝΑΣ. Δεν βλέπω κάτι άλλο.
Με τις συγγνώμες μου στον διαχειριστεί, για την κατάχρηση.