Είπαμε στα προηγούμενα σημειώματα αυτής της σειράς ότι ο ΟΔΙΕ δεν ήταν βαρίδι στα πόδια τής ελληνικής οικονομίας αλλά ένας κερδοφόρος οργανισμός, με τζίρους που ξεπερνούσαν τα 350 εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Όλα αυτά, βέβαια, μέχρι το 2002, γιατί από την επόμενη χρονιά άρχισε η κατάρρευση.
Τότε, η κυβέρνηση Σημίτη, στα πλαίσια των σχεδιασμών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες τού 2004 και με προεξάρχοντα τον υπουργό περιβάλλοντος, χωροταξίας και δημοσίων έργων Κώστα Λαλιώτη, αποφάσισε ότι ο Ιππόδρομος πρέπει να φύγει από το Φάληρο και να πάει στο Μαρκόπουλο. Βέβαια, υποτίθεται ότι οι οργανισμοί έχουν ανεξάρτητες διοικήσεις, στις οποίες ανήκει η ευθύνη τέτοιων επιλογών αλλά ποιά δοτή διοίκηση θα μπορούσε ποτέ να αρνηθεί την εκτέλεση οποιασδήποτε εντολής έρχεται "από πάνω"; Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε, λοιπόν.
Ο τρόπος με τον οποίο υλοποιήθηκε η μετεγκατάσταση του Ιπποδρόμου είναι σκανδαλώδης. Κατά πρώτον, ο ΟΔΙΕ υποχρεώθηκε να πληρώσει από το ταμείο του το σύνολο των δαπανών για τις απαλλοτριώσεις που απαιτούνταν προκειμένου να κατασκευαστεί το νέο Ιπποδρόμιο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο ΟΔΙΕ θα επιβαρυνόταν εξ ολοκλήρου και με τις δαπάνες κατασκευής των νέων εγκαταστάσεων, δίχως να πάρει ούτε δεκάρα ως επιχορήγηση ή επιδότηση. Προφανώς, επρόκειτο για ένα νέο μοντέλο εκσυγχρονισμού, όπου οι πάνω αποφασίζουν και οι κάτω πληρώνουν για να εκτελέσουν.
Το συνολικό κόστος μετεγκατάστασης υπολογίστηκε σε 210 εκατομμύρια. Απ' αυτά, τα 80 θα πήγαιναν στις απαλλοτριώσεις και τα 130 στην γερμανική εταιρεία που θα κατασκεύαζε τις νέες εγκαταστάσεις (το ποσό που ζήτησαν οι γερμανοί εκτιμήθηκε ως υπερβολικό αλλά, τελικά, η δουλειά έκλεισε χωρίς προβλήματα). Αργότερα, ο ΟΔΙΕ κλήθηκε να βγάλει από τα συρτάρια του άλλα 200 εκατομμύρια, προκειμένου να διαμορφώσει και το Ιππικό Κέντρο, το οποίο χρειαζόταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά, ευτυχώς, εκεί τσοντάρησε κατιτίς και η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού. Φυσικά, ο ΟΔΙΕ δεν διέθετε τόσα λεφτά. Έτσι, αναγκάστηκε να πάρει δάνειο 210 εκατομμυρίων από την βρεττανική τράπεζα RBS. Μόνο που όταν ήρθε η ώρα ν' αρχίσει να ξεπληρώνεται αυτό το δάνειο, οι διοικούντες τον οργανισμό σήκωσαν ψηλά τα χέρια.
Μπροστά στο φάσμα τής χρεωκοπίας και προκειμένου να συγκαλύψει τις φαιδρότητες τις οποίες αναφέραμε, η κυβέρνηση άρχισε να επιδοτεί τον ΟΔΙΕ με 20 εκατομμύρια ετησίως. Το πρόβλημα ήταν ήδη μεγάλο και γινόταν μεγαλύτερο από το γεγονός ότι η μετεγκατάσταση του ιπποδρόμου οδήγησε τα έσοδα του ΟΔΙΕ σε καθίζηση. Όσο λειτουργούσε στο Φάληρο, τα έσοδα του ΟΔΙΕ από στοιχήματα προέρχονταν κατά 90% από στοιχήματα που παίζονταν κατ' ευθείαν στον ιππόδρομο και κατά 10% από τα πρακτορεία. Μετά την μετεγκατάσταση στο Μαρκόπουλο, τα ποσοστά αυτά αντιστράφηκαν, μιας και η απόσταση λειτουργούσε αποτρεπτικά στην προσέλευση φιλίππων στον ιππόδρομο. Επί πλέον δε, διαπιστώθηκε άλλη μια σημαντική ζημιά για τον ΟΔΙΕ: λόγω της κατακόρυφης μείωσης των θεατών, έπαψαν να βγαίνουν νέοι φίλιπποι.και, κατ' επέκταση, νέοι παίκτες ιπποδρομιακού στοιχήματος.
Για να μη φαίνεται ότι ο οργανισμός έπαιρνε δανεικά από το κράτος, οι κυβερνήσεις χρησιμοποίησαν ένα απλό τέχνασμα: τα 20 εκατομμύρια δεν δίνονταν ως δανεικά ή ως ενίσχυση αλλά ως αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου. Αυτό το κόλπο κράτησε ως το 2008. Τότε, η κυβέρνηση Καραμανλή άλλαξε την διαδικασία και άρχισε να καταβάλει τα χρήματα απ' ευθείας στην RBS, χρεώνοντας όμως τον ΟΔΙΕ. Η ιδέα ήταν απλή: να εμφανιστεί ο ΟΔΙΕ ως οφειλέτης του δημοσίου ώστε, όταν θα πουλιόταν ο οργανισμός, ο αγοραστής να αναλάμβανε και τις οφειλές. Αυτό σημαίνει ότι η ιδέα τής πώλησης του ΟΔΙΕ υπήρχε στο μυαλό των κυβερνώντων τουλάχιστον από το 2008. Αν και, προσωπικά, πιστεύω ότι αυτή η ιδέα πρέπει να υπήρχε από τότε που κάποιοι άλλοι αποφάσιζαν να φορτώσουν στον οργανισμό το δυσβάσταχτο κόστος τής μετεγκατάστασής του.
Και κάπου εδώ σκάει μύτη η κυβέρνηση Σαμαρά, ανατρέποντας τα πάντα με τον ανεκδιήγητο νόμο 4111/2013, στον οποίο αναφερθήκαμε στα προηγούμενα. Ενώ η ιδέα ήταν να εμφανίσουμε τον ΟΔΙΕ χρεωμένο και να φορτώσουμε τα χρέη στον αγοραστή του, το εν λόγω νομοθετικό τερατούργημα "σπάει" τον ΟΔΙΕ σε "καλό" και "κακό", δίνοντας στον αγοραστή μόνο το κερδοφόρο "καλό" κομμάτι (δηλαδή, το στοίχημα) και αφήνοντας στην καμπούρα τού δημοσίου τα χρέη, τα οποία -φυσικά- θα φορτωθούν εν τέλει στους φορολογούμενους πολίτες.
Η τελευταία πράξη τού δράματος είναι γνωστή, μιας και την έχουμε ξαναδεί. Χάνοντας το στοίχημα, ο ΟΔΙΕ δεν έχει πλέον κανένα απολύτως έσοδο, οπότε μπαίνει σε καθεστώς εκκαθάρισης. Συνεπώς, οι περίπου 500 εργαζόμενοι (450 συμβασιούχοι και 55 μόνιμοι) που έχουν απομείνει (από 1500 και πλέον που ήσαν προ δεκαετίας) θα πάρουν τον δρόμο για τον ΟΑΕΔ. Όσο για τις χρυσοπληρωμένες εγκαταστάσεις τού Μαρκόπουλου, μπορούμε άνετα να στοιχηματίσουμε ότι πολύ σύντομα θα καταλήξουν στα χέρια κάποιου ιδιώτη για πενταροδεκάρες.
Τελειώνοντας, αφήνω τον αναγνώστη να δώσει μόνος του την απάντηση στο ερώτημα γιατί η τότε κυβέρνηση αποφάσισε να δημιουργήσει τόσα προβλήματα προκειμένου να διώξει τον ιππόδρομο από το Φάληρο. Για να βοηθήσω λίγο, ας σημειώσω ότι από τα 180 στρέμματα της έκτασης του παλαιού ιπποδρόμου, τα 150 έχουν παραχωρηθεί για εκμετάλλευση στο Ίδρυμα Νιάρχου...
Τότε, η κυβέρνηση Σημίτη, στα πλαίσια των σχεδιασμών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες τού 2004 και με προεξάρχοντα τον υπουργό περιβάλλοντος, χωροταξίας και δημοσίων έργων Κώστα Λαλιώτη, αποφάσισε ότι ο Ιππόδρομος πρέπει να φύγει από το Φάληρο και να πάει στο Μαρκόπουλο. Βέβαια, υποτίθεται ότι οι οργανισμοί έχουν ανεξάρτητες διοικήσεις, στις οποίες ανήκει η ευθύνη τέτοιων επιλογών αλλά ποιά δοτή διοίκηση θα μπορούσε ποτέ να αρνηθεί την εκτέλεση οποιασδήποτε εντολής έρχεται "από πάνω"; Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε, λοιπόν.
Ο τρόπος με τον οποίο υλοποιήθηκε η μετεγκατάσταση του Ιπποδρόμου είναι σκανδαλώδης. Κατά πρώτον, ο ΟΔΙΕ υποχρεώθηκε να πληρώσει από το ταμείο του το σύνολο των δαπανών για τις απαλλοτριώσεις που απαιτούνταν προκειμένου να κατασκευαστεί το νέο Ιπποδρόμιο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο ΟΔΙΕ θα επιβαρυνόταν εξ ολοκλήρου και με τις δαπάνες κατασκευής των νέων εγκαταστάσεων, δίχως να πάρει ούτε δεκάρα ως επιχορήγηση ή επιδότηση. Προφανώς, επρόκειτο για ένα νέο μοντέλο εκσυγχρονισμού, όπου οι πάνω αποφασίζουν και οι κάτω πληρώνουν για να εκτελέσουν.
Το συνολικό κόστος μετεγκατάστασης υπολογίστηκε σε 210 εκατομμύρια. Απ' αυτά, τα 80 θα πήγαιναν στις απαλλοτριώσεις και τα 130 στην γερμανική εταιρεία που θα κατασκεύαζε τις νέες εγκαταστάσεις (το ποσό που ζήτησαν οι γερμανοί εκτιμήθηκε ως υπερβολικό αλλά, τελικά, η δουλειά έκλεισε χωρίς προβλήματα). Αργότερα, ο ΟΔΙΕ κλήθηκε να βγάλει από τα συρτάρια του άλλα 200 εκατομμύρια, προκειμένου να διαμορφώσει και το Ιππικό Κέντρο, το οποίο χρειαζόταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά, ευτυχώς, εκεί τσοντάρησε κατιτίς και η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού. Φυσικά, ο ΟΔΙΕ δεν διέθετε τόσα λεφτά. Έτσι, αναγκάστηκε να πάρει δάνειο 210 εκατομμυρίων από την βρεττανική τράπεζα RBS. Μόνο που όταν ήρθε η ώρα ν' αρχίσει να ξεπληρώνεται αυτό το δάνειο, οι διοικούντες τον οργανισμό σήκωσαν ψηλά τα χέρια.
Μπροστά στο φάσμα τής χρεωκοπίας και προκειμένου να συγκαλύψει τις φαιδρότητες τις οποίες αναφέραμε, η κυβέρνηση άρχισε να επιδοτεί τον ΟΔΙΕ με 20 εκατομμύρια ετησίως. Το πρόβλημα ήταν ήδη μεγάλο και γινόταν μεγαλύτερο από το γεγονός ότι η μετεγκατάσταση του ιπποδρόμου οδήγησε τα έσοδα του ΟΔΙΕ σε καθίζηση. Όσο λειτουργούσε στο Φάληρο, τα έσοδα του ΟΔΙΕ από στοιχήματα προέρχονταν κατά 90% από στοιχήματα που παίζονταν κατ' ευθείαν στον ιππόδρομο και κατά 10% από τα πρακτορεία. Μετά την μετεγκατάσταση στο Μαρκόπουλο, τα ποσοστά αυτά αντιστράφηκαν, μιας και η απόσταση λειτουργούσε αποτρεπτικά στην προσέλευση φιλίππων στον ιππόδρομο. Επί πλέον δε, διαπιστώθηκε άλλη μια σημαντική ζημιά για τον ΟΔΙΕ: λόγω της κατακόρυφης μείωσης των θεατών, έπαψαν να βγαίνουν νέοι φίλιπποι.και, κατ' επέκταση, νέοι παίκτες ιπποδρομιακού στοιχήματος.
Για να μη φαίνεται ότι ο οργανισμός έπαιρνε δανεικά από το κράτος, οι κυβερνήσεις χρησιμοποίησαν ένα απλό τέχνασμα: τα 20 εκατομμύρια δεν δίνονταν ως δανεικά ή ως ενίσχυση αλλά ως αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου. Αυτό το κόλπο κράτησε ως το 2008. Τότε, η κυβέρνηση Καραμανλή άλλαξε την διαδικασία και άρχισε να καταβάλει τα χρήματα απ' ευθείας στην RBS, χρεώνοντας όμως τον ΟΔΙΕ. Η ιδέα ήταν απλή: να εμφανιστεί ο ΟΔΙΕ ως οφειλέτης του δημοσίου ώστε, όταν θα πουλιόταν ο οργανισμός, ο αγοραστής να αναλάμβανε και τις οφειλές. Αυτό σημαίνει ότι η ιδέα τής πώλησης του ΟΔΙΕ υπήρχε στο μυαλό των κυβερνώντων τουλάχιστον από το 2008. Αν και, προσωπικά, πιστεύω ότι αυτή η ιδέα πρέπει να υπήρχε από τότε που κάποιοι άλλοι αποφάσιζαν να φορτώσουν στον οργανισμό το δυσβάσταχτο κόστος τής μετεγκατάστασής του.
Και κάπου εδώ σκάει μύτη η κυβέρνηση Σαμαρά, ανατρέποντας τα πάντα με τον ανεκδιήγητο νόμο 4111/2013, στον οποίο αναφερθήκαμε στα προηγούμενα. Ενώ η ιδέα ήταν να εμφανίσουμε τον ΟΔΙΕ χρεωμένο και να φορτώσουμε τα χρέη στον αγοραστή του, το εν λόγω νομοθετικό τερατούργημα "σπάει" τον ΟΔΙΕ σε "καλό" και "κακό", δίνοντας στον αγοραστή μόνο το κερδοφόρο "καλό" κομμάτι (δηλαδή, το στοίχημα) και αφήνοντας στην καμπούρα τού δημοσίου τα χρέη, τα οποία -φυσικά- θα φορτωθούν εν τέλει στους φορολογούμενους πολίτες.
Η τελευταία πράξη τού δράματος είναι γνωστή, μιας και την έχουμε ξαναδεί. Χάνοντας το στοίχημα, ο ΟΔΙΕ δεν έχει πλέον κανένα απολύτως έσοδο, οπότε μπαίνει σε καθεστώς εκκαθάρισης. Συνεπώς, οι περίπου 500 εργαζόμενοι (450 συμβασιούχοι και 55 μόνιμοι) που έχουν απομείνει (από 1500 και πλέον που ήσαν προ δεκαετίας) θα πάρουν τον δρόμο για τον ΟΑΕΔ. Όσο για τις χρυσοπληρωμένες εγκαταστάσεις τού Μαρκόπουλου, μπορούμε άνετα να στοιχηματίσουμε ότι πολύ σύντομα θα καταλήξουν στα χέρια κάποιου ιδιώτη για πενταροδεκάρες.
Τελειώνοντας, αφήνω τον αναγνώστη να δώσει μόνος του την απάντηση στο ερώτημα γιατί η τότε κυβέρνηση αποφάσισε να δημιουργήσει τόσα προβλήματα προκειμένου να διώξει τον ιππόδρομο από το Φάληρο. Για να βοηθήσω λίγο, ας σημειώσω ότι από τα 180 στρέμματα της έκτασης του παλαιού ιπποδρόμου, τα 150 έχουν παραχωρηθεί για εκμετάλλευση στο Ίδρυμα Νιάρχου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Με την ελπίδα ότι ο γνωστός ΗΛΙΘΙΟΣ δεν θα επανέλθει, τα σχόλια δημοσιεύονται πλέον χωρίς έγκριση.