Θέλουμε κι” άλλα, τέτοια …"θρασίμια"!

"Θέλουν μόρφωση τα θρασίμια. Κόψτε τους τα φτερά! Πατήστε τα κάτω! Λιώστε τους τα όνειρα! Σκοτώστε τα εν ανάγκη!".

Δεν τα είπε, βέβαια, όλα αυτά ο πρωθυπουργός, αλλά θα μπορούσε να τα πει με το κουτσαβάκικο λεξιλόγιο, στο οποίο έχει ιδιαίτερες επιδόσεις (φαίνεται ότι το βρισίδι -και μάλιστα στην αργκό των πεζοδρομίων του προηγούμενου αιώνα- ήταν το μόνο μάθημα στο οποίο πήρε άριστα στα κολέγια και στα Χάρβαρντ, όπου σπούδασε, ο σαγματοποιός που μας το παίζει πρωθυπουργός) αλλά θα μπορούσε να τα πει.

Θα μπορούσε να τα πει, βλέποντας τα "θρασίμια" να στοιβάζονται στα αμφιθέατρα, στους διαδρόμους, στα σκαλοπάτια, όπου τέλος πάντων μπορούσαν να στριμωχτούν, για να παρακολουθήσουν το μάθημα, να μορφωθούν. Θρασύτητα κι αυτή. Οι φωτογραφίες έκαναν το γύρο του κόσμου, ρεζίλεψαν και πάλι τη χώρα μας. Τα τσογλάνια, οι τραμπούκοι (που θα έλεγε και ο Λοβέρδος) δεν μπορούσαν να κάτσουν ήσυχα-ήσυχα στα σπίτια τους, άντε να έρθουν και στο πανεπιστήμιο, τόσες καφετέριες έχει εκεί τριγύρω, έπρεπε ντε και καλά να παρακολουθήσουν το μάθημα; Επίτηδες το κάνανε για να δυσφημίσουν την εξυγιαντική προσπάθεια της κυβέρνησης…

Ενώ ο πρωθυπουργός και μόνο από το λεξιλόγιό του αποδεικνύει ότι "έχει αγωγή από την οικογένειά του", ενώ τα παιδιά μας, τα τωρινά "θρασίμια", ως απόγονοι γονέων-θρασιμιών πριν 30-40 χρόνια, από πού να πάρουν τέτοια "αγωγή";

Υπήρξα και εγώ "θρασίμι", κύριε πρωθυπουργέ, στα νιάτα μου. Ελπίζω ότι τα καταφέρνω και τώρα ως ένα βαθμό να λειτουργώ ως "θρασίμι".

Δεύτερης γενιάς "θρασίμι". Όχι τρίτης, γιατί ο παππούς μου πέθανε πολύ νέος, αφού πρόλαβε να πολεμήσει στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και στη μικρασιατική εκστρατεία, ως φαντάρος, κύριε πρωθυπουργέ. Αν ζούσε, είμαι ολότελα πεισμένος ότι θα γινόταν και αυτός "θρασίμι" στα βουνά τής Εθνικής Αντίστασης, παρ' ότι πέθανε αντιβενιζελικός και φιλοβασιλικός.

Ο πατέρας μου, κύριε πρωθυπουργέ, άλλο "θρασίμι" κι αυτός, ορφανός από τριών ετών, το είχε καημό που δεν μορφώθηκε (το σχολείο γι’ αυτόν τελείωσε στην 3η Δημοτικού) και βάλθηκε να ξεπεράσει τη μοίρα του, να ανεβάσει τα παιδιά του όσα σκαλιά της μόρφωσης μπορούσε περισσότερα, όχι για να πλουτίσουν αλλά για να μην τα κοροϊδεύουν οι "μορφωμένοι", για να έχει το ψωμί που θα βγάλουν λιγότερο ιδρώτα από το δικό του.

Τσάκισε κυριολεκτικά τα παΐδια του στις γαλαρίες της ΑΕΓΚΕ, πεζοπορώντας κάπου δυο ώρες σε καθημερινή βάση. Και στη συνέχεια, δούλευε νύχτα μετά το σκόλασμα από τα μεταλλεία, με τη λάμπα θυέλλης στο ένα χέρι, ως ρητινοπαραγωγός στα πεύκα. Ξενιτεύτηκε στο Βέλγιο και στη Γερμανία, έγινε εργάτης οδοποιίας στην Πελοπόννησο, κατέληξε τον εργασιακό του βίο στα νταμάρια του Σκαλιστήρη και στις γαλαρίες του Παπαστρατή - ξεσκαρωτής η ιδιότητά του λόγω εμπειρίας. Ξέρετε τι είναι ο ξεσκαρωτής, κύριε Σαμαρά; Να σε πάει ο δικός σου ο Κεδίκογλου εκεί στα ρημαγμένα μεταλλεία της Βόρειας Εύβοιας για να το μάθετε κι οι δυο, πρωθυπουργέ!

Σαράντα χρονών στη Γερμανία, έκανα εγώ το διαμεσολαβητή, διαβάζοντας τα ανορθόγραφα γράμματα που έστελνε στην τελείως αμόρφωτη μάνα μου (35αρα αυτή, δεν πήγε καθόλου σχολείο, καθώς τα σχολικά χρόνια της συνέπεσαν με την Κατοχή και τον Εμφύλιο) και γράφοντας τα δικά της. Βίωσα από τα μέσα την αγωνία και τα προβλήματα δυο αγαπημένων νέων ανθρώπων, που η μοίρα τούς έριξε μακριά τον ένα από τον άλλο, σημαδεύτηκε από αυτό η ζωή μου, γνώρισα από τα πρώτα εφηβικά μου χρόνια την κατάρα της μετανάστευσης όχι μόνο του παιδιού αλλά από τα εσώτερα της οικογενειακής ζωής.

ΚΑΤΑΡΑ η ξενιτιά. ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ αυτοί που άδειασαν πριν μισό αιώνα τα χωριά μας, έστω και αν στη συνέχεια έγιναν "εθνάρχες". ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ και οι σημερινοί συγκυβερνήτες που διώχνουν από τη χώρα μας ό,τι καλύτερο υπάρχει και λοιδορούν τα παιδιά μας, που δεν δέχονται τη μοίρα που τους επιφυλάσσουν, που σκέφτονται και αγωνιούν, που ονειρεύονται και τραγουδούν, που αγωνίζονται και κάνουν καταλήψεις, που κατακτούν τις κορυφές της παγκόσμιας γνώσης σπουδάζοντας σε αυτά τα υποβαθμισμένα, τα υποχρηματοδοτούμενα ελληνικά πανεπιστήμια, στα λύκεια χωρίς καθηγητές, στα σχολεία της επαρχίας χωρίς μεταφορικά μέσα και δασκάλους.

600 ευρώ σύνταξη ο γέρος μου. Του φάγανε κανένα πενηντάρικο, ως συμβολή στη "σωτηρία" της χώρας, ως μερίδιο στα φέσια που πληρώνουμε όλοι εμείς που δουλέψαμε στη ζωή μας στους δανειστές μας. Ανάπηρος στο κρεβάτι του πόνου αλλά αξιοπρεπής. Για να μας διδάσκει ακόμη τι εστί γονιός-θρασίμι, τι εστί αξιοπρέπεια, να μας δείχνει το δρόμο για να μη γίνουμε "κυρ- Παντελήδες" του γνωστού τραγουδιού.

Ήταν θρασίμι ο γέρο-Βασίλης. Γιατί δούλεψε και ονειρεύτηκε μια καλύτερη ζωή, όχι με λαμογιές, όχι με κλεψιές, αλλά με την εργασία, την κοινωνική αλληλεγγύη, τη διεκδίκηση. Απέργησε σε δύσκολους καιρούς, όταν σπούδαζε τρία παιδιά σε τρεις διαφορετικές πόλεις, όχι βέβαια στα κολέγια και στα Χάρβαρντ (ναι, κύριε πρωθυπουργέ, δεν υπήρχαν τότε Αρβανιτόπουλοι και Λοβέρδοι για να μας τάξουν μια καλή μετεγγραφή).

Αμόρφωτος αυτός, μας δίδαξε την αξία της δουλειάς, την ντομπροσύνη, την αξία των ανθρώπινων σχέσεων. "Μόνο ρουφιάνοι να μη γίνετε", μας έλεγε.

Και γίναμε και εμείς θρασίμια. Παραμένουμε θρασίμια, γιατί μάθαμε να σκεφτόμαστε, να σεβόμαστε τους συνανθρώπους μας, να μην τσαλαπατάμε τους πιο αδύναμους από εμάς, αλλά όχι "να κοιτάμε μόνο τη δουλειά μας".

Προσπαθούμε να κάνουμε "θρασίμια" και τα δικά μας παιδιά. Να κάνουν καταλήψεις, να βγαίνουν στους δρόμους, να διεκδικούν μια αξιοπρεπή ζωή στην Ελλάδα και όχι στην ξενιτιά, και -κυρίως- όχι σαν εκείνον τον χαζοβιόλη της διαφήμισης που, ξενιτεμένος, το μόνο που νοστάλγησε από την πατρίδα ήταν η… σακούλα του Τζάμπο.

Η χώρα μας έχει ανάγκη από πολλά "θρασίμια" που "δεν έχουν αγωγή από την οικογένειά τους" ανάλογη της αγωγής που πήραν οι διάφοροι Σαμαράδες και Βενιζέλοι.


(*) Ξεσκαρωτής: ο μεταλλωρύχος που μπαίνει πρώτος στη γαλαρία μετά την έκρηξη των φουρνέλων, ελέγχει την ευστάθεια των τοιχωμάτων και της οροφής, απομακρύνει τους επικίνδυνους βράχους, για να μπουν με ασφάλεια και οι υπόλοιποι εργάτες. Είναι συνήθως ο πιο έμπειρος μεταλλωρύχος.

[Άρθρο τού Θανάση Ηλιοδρομίτη από τον ιστοτόπο "Ημεροδρόμος",

το οποίο προσυπογράφω με ευχαρίστηση.]