Ξέρω πόσο κοπιάζουν εκεί στην κυβέρνηση (με πρώτο και καλύτερο τον υπουργό Δένδ[ο]ια), σε άοκνη συνεργασία με άλλους δημοκρατικούς παράγοντες (με προεξάρχοντα τον δήμαρχο Καμίνη), να χειραγωγήσουν τις λαϊκές αντιδράσεις. Καταλαβαίνω ότι αυτό που επιδιώκουν είναι εξαιρετικά σημαντικό για το ρίζωμα και την επέκταση της -απαλλαγμένης από τις αναχρονιστικές σοβιετικού τύπου αγκυλώσεις- δημοκρατίας. Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να παραδεχτώ ότι κάπου τους λυπάμαι, έτσι όπως τους βλέπω να έχουν μπερδευτεί σαν τον Ηρακλή με τις κουβαρίστρες, προσπαθώντας να οριοθετήσουν το πότε μια πορεία θεωρείται μεγάλη και πότε μικρή, το πότε οι διαδηλωτές θα μπορούν να κατεβαίνουν στον δρόμο και πότε θα είναι υποχρεωμένοι να περιορίζονται στο πεζοδρόμιο, το πόσες λωρίδες κυκλοφορίας θα μπορούν να καταλαμβάνουν όταν θα έχουν δικαίωμα να πατάνε στο οδόστρωμα κλπ.
Βέβαια, μια σωστή δημοκρατία, όπως αυτή που ονειρεύονται οι σαμαροβενιζέλοι κι οι κουστωδίες τους, δεν μπορεί να αφήνει τίποτε στην τύχη. Για παράδειγμα, δεν αρκεί να δοθεί στους διαδηλωτές το δικαίωμα να καταληφθούν π.χ. δυο λωρίδες κυκλοφορίας. Διότι, τί θα γίνει αν οι διοργανωτές στείλουν την πορεία στην Σόλωνος, που έχει δυο λωρίδες όλες κι όλες; Κι αν την στείλουν στην Αντωνιάδου, όπου υπάρχει μόνο μια λωρίδα (κι εκείνη με το ζόρι); Θα χρωστάει το κράτος μια παράπανω λωρίδα στην Σταδίου; Επίσης, δεν αρκεί απλώς να τους πεις ότι οφείλουν να περιοριστούν στο πεζοδρόμιο, δίχως να τους ξεκαθαρίσεις μερικές σημαντικές λεπτομέρειες, όπως π.χ. αν επιτρέπεται ή όχι να καταλαμβάνουν τον ειδικό διάδρομο των τυφλών ή αν έχουν δικαίωμα να βγουν στον δρόμο προκειμένου να παρακάμψουν κάποιο ανυπέρβλητο εμπόδιο που μπορεί να βρίσκεται στο πεζοδρόμιο.
Επειδή, λοιπόν, όλες αυτές οι λεπτομέρειες είναι εξαιρετικά δύσκολο να προβλεφθούν και -πολύ περισσότερο- να ρυθμιστούν με νόμο, έχω να κάνω μια πρόταση στην καλή μας εξουσία. Μιλάμε για μια πολύ απλή πρόταση, η οποία λύνει όλα τα προβλήματα μονοκοπανιά: να ψηφιστεί από την βουλή ένας νόμος παρόμοιος με τον νόμο HR347 των ΗΠΑ. Σε περίληψη, ο συγκεκριμένος νόμος προβλέπει ότι θα τιμωρείται "όποιος εν γνώσει του εισέρχεται ή παραμένει σε οποιοδήποτε κτήριο ή περιοχή περιορισμένης πρόσβασης, χωρίς νόμιμη εξουσιοδότηση". Οι ποινές φυλάκισης που προβλέπονται φτάνουν μέχρι και τα δέκα χρόνια.
Βέβαια, υποτίθεται ότι ο νομοθέτης σκάρωσε τούτο το νομοθέτημα ώστε να εμποδίσει τις πορείες και τις διαδηλώσεις που έχουν ως στόχο τον Λευκό Οίκο, το Καπιτώλιο κλπ αλλά και τους χώρους όπου γίνονται συνεδριάσεις οι οποίες προκαλούν έντονες λαϊκές διαμαρτυρίες (π.χ. οι σύνοδοι των G8). Όμως, η εξουσία έχει πλέον δικαίωμα να χαρακτηρίζει οποιονδήποτε χώρο ως "περιορισμένης πρόσβασης" για όσο χρονικό διάστημα γουστάρει, είτε για πάντα είτε για λίγες μόνον ώρες. Έτσι, λοιπόν, χάρη στον HR347, το κράτος ξεμπέρδεψε μια και καλή με τους πονοκεφάλους που του δημιουργούσαν οι διαμαρτυρίες τύπου "Occupy Wall Street" (= "Kαταλάβετε την Γουώλ Στρητ"), οι πικετοφορίες και οι απεργίες πείνας μπροστά σε κάποιο εργοστάσιο κλπ κλπ.
Λεπτομέρεια: Ο HR347 δεν αποτελεί κάτι πρωτόγνωρο για τις "δημοκρατικές" ΗΠΑ. Απλώς, βελτίωσε την προηγούμενη νομοθεσία, μεταξύ άλλων απαλείφοντας μια μικρή λεξούλα: willfully (= ηθελημένα). Βλέπετε, τα δικαστήρια είχαν ένα μικρό προβληματάκι στο να αποδείξουν ότι κάποιος μπήκε ηθελημένα σε μια περιοχή περιορισμένης πρόσβασης, οπότε ο σύγχρονος νομοθέτης σκέφτηκε σαν τον Μεγαλέξαντρο στο Γόρδιο: αφού δεν μπορούσε να λύσει τον κόμπο, τον έκοψε.
Αφού, λοιπόν, αυτά γίνονται στις ΗΠΑ, μια χώρα η οποία διαθέτει τόσο πολλή δημοκρατία ώστε κάνει και εξαγωγή (ακόμη κι αν χρειαστεί να κάνει πόλεμο για να το πετύχει αυτό), αναρωτιέμαι γιατί να μη κάνουμε κι εμείς κάτι παρόμοιο εδώ, στην χώρα όπου γεννήθηκε η δημοκρατία (σ.σ.: λέμε τώρα). Αν ακολουθήσατε τον παραπάνω διασύνδεσμο, θα διαπιστώσατε ότι όλος ο HR347 απλώνεται σε μία-μιάμιση σελίδα. Απλά πράγματα. Ούτε να μετράς πόσοι είναι οι διαδηλωτές, ούτε να απλώνεις μεζούρα για να βρεις το πλάτος των δρόμων και των πεζοδρομίων, ούτε να βάζεις δεκάδες αστυφύλακες να παρακολουθούν μήπως κανένα γαλί ξεκόψει από το κοπάδι. Αρκούν δυο γραμμούλες: "Όποιος πατήσει δίχως άδεια το ξερό του σε περιοχή περιορισμένης πρόσβασης, θα του το κόβουμε από την λεκάνη".
Αν ψηφιστεί ένας τέτοιος νόμος, το μόνο που έχει να κάνει η εξουσία είναι να ορίζει για 2-3 ώρες ως "περιοχή περιορισμένης πρόσβασης" είτε την διαδρομή της οποιασδήποτε πορείας είτε τον χώρο συγκέντρωσης οποιασδήποτε διαμαρτυρίας. Σκεφτείτε, επίσης, ότι με έναν τέτοιον νόμο θα γλιτώσουμε μια για πάντα από τις καταλήψεις. Για παράδειγμα, ποιό κωλόπαιδο θα τολμήσει να ξανακάνει κατάληψη σε σχολείο, αν όλα τα σχολεία κηρυχθούν κτήρια περιορισμένης πρόσβασης, όπου η είσοδος θα επιτρέπεται μόνο με την άδεια του διευθυντή;
ΥΓ: Όσοι δεν έχετε πρόβλημα με τα αγγλικά σας, δείτε μια ενδιαφέρουσα ανάλυση για τον HR347 στον ιστοτόπο του Μάικλ Μουρ, με τίτλο: H.R 347: Get the Truth on the New "Protest Law".
Βέβαια, μια σωστή δημοκρατία, όπως αυτή που ονειρεύονται οι σαμαροβενιζέλοι κι οι κουστωδίες τους, δεν μπορεί να αφήνει τίποτε στην τύχη. Για παράδειγμα, δεν αρκεί να δοθεί στους διαδηλωτές το δικαίωμα να καταληφθούν π.χ. δυο λωρίδες κυκλοφορίας. Διότι, τί θα γίνει αν οι διοργανωτές στείλουν την πορεία στην Σόλωνος, που έχει δυο λωρίδες όλες κι όλες; Κι αν την στείλουν στην Αντωνιάδου, όπου υπάρχει μόνο μια λωρίδα (κι εκείνη με το ζόρι); Θα χρωστάει το κράτος μια παράπανω λωρίδα στην Σταδίου; Επίσης, δεν αρκεί απλώς να τους πεις ότι οφείλουν να περιοριστούν στο πεζοδρόμιο, δίχως να τους ξεκαθαρίσεις μερικές σημαντικές λεπτομέρειες, όπως π.χ. αν επιτρέπεται ή όχι να καταλαμβάνουν τον ειδικό διάδρομο των τυφλών ή αν έχουν δικαίωμα να βγουν στον δρόμο προκειμένου να παρακάμψουν κάποιο ανυπέρβλητο εμπόδιο που μπορεί να βρίσκεται στο πεζοδρόμιο.
Επειδή, λοιπόν, όλες αυτές οι λεπτομέρειες είναι εξαιρετικά δύσκολο να προβλεφθούν και -πολύ περισσότερο- να ρυθμιστούν με νόμο, έχω να κάνω μια πρόταση στην καλή μας εξουσία. Μιλάμε για μια πολύ απλή πρόταση, η οποία λύνει όλα τα προβλήματα μονοκοπανιά: να ψηφιστεί από την βουλή ένας νόμος παρόμοιος με τον νόμο HR347 των ΗΠΑ. Σε περίληψη, ο συγκεκριμένος νόμος προβλέπει ότι θα τιμωρείται "όποιος εν γνώσει του εισέρχεται ή παραμένει σε οποιοδήποτε κτήριο ή περιοχή περιορισμένης πρόσβασης, χωρίς νόμιμη εξουσιοδότηση". Οι ποινές φυλάκισης που προβλέπονται φτάνουν μέχρι και τα δέκα χρόνια.
Βέβαια, υποτίθεται ότι ο νομοθέτης σκάρωσε τούτο το νομοθέτημα ώστε να εμποδίσει τις πορείες και τις διαδηλώσεις που έχουν ως στόχο τον Λευκό Οίκο, το Καπιτώλιο κλπ αλλά και τους χώρους όπου γίνονται συνεδριάσεις οι οποίες προκαλούν έντονες λαϊκές διαμαρτυρίες (π.χ. οι σύνοδοι των G8). Όμως, η εξουσία έχει πλέον δικαίωμα να χαρακτηρίζει οποιονδήποτε χώρο ως "περιορισμένης πρόσβασης" για όσο χρονικό διάστημα γουστάρει, είτε για πάντα είτε για λίγες μόνον ώρες. Έτσι, λοιπόν, χάρη στον HR347, το κράτος ξεμπέρδεψε μια και καλή με τους πονοκεφάλους που του δημιουργούσαν οι διαμαρτυρίες τύπου "Occupy Wall Street" (= "Kαταλάβετε την Γουώλ Στρητ"), οι πικετοφορίες και οι απεργίες πείνας μπροστά σε κάποιο εργοστάσιο κλπ κλπ.
Λεπτομέρεια: Ο HR347 δεν αποτελεί κάτι πρωτόγνωρο για τις "δημοκρατικές" ΗΠΑ. Απλώς, βελτίωσε την προηγούμενη νομοθεσία, μεταξύ άλλων απαλείφοντας μια μικρή λεξούλα: willfully (= ηθελημένα). Βλέπετε, τα δικαστήρια είχαν ένα μικρό προβληματάκι στο να αποδείξουν ότι κάποιος μπήκε ηθελημένα σε μια περιοχή περιορισμένης πρόσβασης, οπότε ο σύγχρονος νομοθέτης σκέφτηκε σαν τον Μεγαλέξαντρο στο Γόρδιο: αφού δεν μπορούσε να λύσει τον κόμπο, τον έκοψε.
Αφού, λοιπόν, αυτά γίνονται στις ΗΠΑ, μια χώρα η οποία διαθέτει τόσο πολλή δημοκρατία ώστε κάνει και εξαγωγή (ακόμη κι αν χρειαστεί να κάνει πόλεμο για να το πετύχει αυτό), αναρωτιέμαι γιατί να μη κάνουμε κι εμείς κάτι παρόμοιο εδώ, στην χώρα όπου γεννήθηκε η δημοκρατία (σ.σ.: λέμε τώρα). Αν ακολουθήσατε τον παραπάνω διασύνδεσμο, θα διαπιστώσατε ότι όλος ο HR347 απλώνεται σε μία-μιάμιση σελίδα. Απλά πράγματα. Ούτε να μετράς πόσοι είναι οι διαδηλωτές, ούτε να απλώνεις μεζούρα για να βρεις το πλάτος των δρόμων και των πεζοδρομίων, ούτε να βάζεις δεκάδες αστυφύλακες να παρακολουθούν μήπως κανένα γαλί ξεκόψει από το κοπάδι. Αρκούν δυο γραμμούλες: "Όποιος πατήσει δίχως άδεια το ξερό του σε περιοχή περιορισμένης πρόσβασης, θα του το κόβουμε από την λεκάνη".
Αν ψηφιστεί ένας τέτοιος νόμος, το μόνο που έχει να κάνει η εξουσία είναι να ορίζει για 2-3 ώρες ως "περιοχή περιορισμένης πρόσβασης" είτε την διαδρομή της οποιασδήποτε πορείας είτε τον χώρο συγκέντρωσης οποιασδήποτε διαμαρτυρίας. Σκεφτείτε, επίσης, ότι με έναν τέτοιον νόμο θα γλιτώσουμε μια για πάντα από τις καταλήψεις. Για παράδειγμα, ποιό κωλόπαιδο θα τολμήσει να ξανακάνει κατάληψη σε σχολείο, αν όλα τα σχολεία κηρυχθούν κτήρια περιορισμένης πρόσβασης, όπου η είσοδος θα επιτρέπεται μόνο με την άδεια του διευθυντή;
ΥΓ: Όσοι δεν έχετε πρόβλημα με τα αγγλικά σας, δείτε μια ενδιαφέρουσα ανάλυση για τον HR347 στον ιστοτόπο του Μάικλ Μουρ, με τίτλο: H.R 347: Get the Truth on the New "Protest Law".
Γιατί τους βάζεις ιδέες;
ΑπάντησηΔιαγραφή