Κάτι οι διακοπές και κάτι τα χαμπέρια που διαβάζω στην εφημερίδα και στο διαδίκτυο, το μυαλό μου γυρίζει καμμιά εικοσιπενταριά χρόνια πίσω. Τότε που, σαν τέλειωνα την δουλειά Σάββατο μεσημέρι, καβάλαγα την μηχανή μ' ένα σακκίδιο κι έναν υπνόσακκο και...όπου μέρα μου και νύχτα μου. Πύλος, Φοινικούντα, Γαλαξείδι, Πάργα, Ξυλόκαστρο, Αστακός... Ο παράς στην τσέπη μετρημένος, ίσα-ίσα για βενζίνη, τσιγάρα, κανα-δυο σάντουιτς και κανα-δυο ποτά σε όποιο μπαράκι ή ντισκοτέκ ξέπεφτα το βράδυ. Όσο για ύπνο... ξενοδοχείον "Τα Αστέρια" και ο υπνόσακκος νά 'ναι καλά.
Ήταν Αύγουστος, όπως και τώρα, όταν βρέθηκα σε έναν από τους αγαπημένους μου προορισμούς: το Ναύπλιο. Η ιδέα ήταν να περάσω το βράδυ στην πόλη, να πάω Κυριακή πρωί για μπάνιο στο Τολό και να παρακολουθήσω το βράδυ την παράσταση στο θέατρο της Επιδαύρου. Φυσικά, την νύχτα θα κοιμόμουν (όσο κοιμόμουν, τέλος πάντων) σε ένα ωραιότατο πλατωματάκι που είχα κυαλάρει από καιρό, κάπου δίπλα στο πλακόστρωτο δρομάκι που απλωνόταν στην παραλία, απέναντι από το Μπούρτζι.
Φαίνεται, όμως, ότι δεν ήμουν ο μόνος που προτιμούσε τον ύπνο στο ύπαιθρο, αφού βρήκα όχι μόνο το πλατωματάκι μου κατειλημμένο αλλά και μια σειρά υπνόσακκους στην άκρη τού πλακόστρωτου. Σιγά το πρόβλημα! Κοντά στους άλλους κι εγώ. Μετά το χοροπηδητό στην ντισκοτέκ και με το ρολόι να δείχνει περασμένες τρεις, σίγουρα δεν θα δυσκολευόμουν να κοιμηθώ. Βολεύτηκα και ξεράθηκα. Δυστυχώς, μετά από λίγο ξύπνησα χάρη σε μια κλωτσιά στα πλευρά και μια αγριοφωνάρα:
- Γκετ απ, ρε!
Άνοιξα με χίλια ζόρια τα μάτια και τυφλώθηκα από τον φακό που κρατούσε το θυμωμένο όργανο της τάξεως. Μεριά η νύστα, μεριά το πιόμα... μάλλον δεν μίλησα με την προσήκουσα ευγένεια και τον προσήκοντα σεβασμό:
- Τί θες, μωρέ, νυχτιάτικα και κλωτσάς; Άσε μας να κοιμηθούμε.
Το όργανο θύμωσε περισσότερο και μου έρριξε άλλη μια κλωτσιά.
- Να πας να κοιμηθείς σε ξενοδοχείο, ρε.
Σηκώθηκα με μεγάλη προσπάθεια και τύλιξα τον υπνόσακκο. Το όργανο με άφησε ήσυχο και συνέχισε με τους υπόλοιπους κοιμώμενους, ξυπνώντας τους με την ίδια τρυφερή κλωτσιά και την ίδια γλυκύτατη αγριοφωνάρα σε άψογα αγγλικά:
- Γκετ απ, ρε!
Πήρα την στράτα για την πόλη, αναζητώντας εναγωνίως ένα μέρος να πλαγιάσω για 2-3 ώρες. Εκεί, δίπλα στον δρόμο, προς την μεριά της θάλασσας, βρισκόταν ένα σπιτάκι χτισμένο στην πλαγιά και η ταράτσα του ήταν λίγο ψηλότερα από τον δρόμο. Έδωσα μια δρασκελιά, πήγα στο βάθος της ταράτσας, ξανάνοιξα τον υπνόσακκο και ξαναξεράθηκα αμέσως. Το χάραμα θα έφευγα πριν με πάρουν χαμπάρι οι ένοικοι, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Για κακή μου τύχη, οι υπόλοιποι που έρχονταν πίσω μου, είδαν την δρασκελιά μου και με μιμήθηκαν. Μόνο που κι αυτούς τους πήραν χαμπάρι οι πιο πίσω. Και τους πιο πίσω τους πήρε χαμπάρι το όργανο. Μοιραία, μετά από λίγο, η αγριοφωνάρα ξανακούστηκε στ' αφτιά μου:
- Γκετ απ, ρε! Γκόου του δε χοτέλ, αλήτες!
Σηκώθηκα τσαντισμένος.
- Ρε φίλε, πώς με κόβεις; Λες να μου περισσεύουν λεφτά για δυο ώρες ύπνο σε ξενοδοχείο;
Δυστυχώς, το όργανο δεν είχε διάθεση για κουβέντες.
- Τελείωνε, ρε! Τσακίσου από δω και μη σε ξαναβρώ μπροστά μου.
Κατέβηκα στο λιμανάκι, εκεί όπου ήσαν παρκαρισμένα δεκάδες αυτοκίνητα. Διάλεξα μια θέση που να μη την βαράει ο ήλιος με το που ανατέλλει και ξανάπλωσα τον υπνόσακκο ανάμεσα σε δυο απ' αυτά. Ευτυχώς, το όργανο δεν με εντόπισε. Όταν άνοιξα ζαβλακωμένος τα μάτια μου, κόντευε εννιά...
Αυτά γίνανε πριν 25-τόσα χρόνια. Σήμερα, οι συνθήκες δεν ευνοούν τον "όπου λάχει" ύπνο. Όμως, οι ίδιες συνθήκες είναι που έχουν δώσει ώθηση στο ελεύθερο κάμπινγκ. Όταν σου κόβουν το μεροκάματο στην μέση (αν δεν στο κόβουν τελείως), όταν σε πνίγουν οι φόροι και τα χαράτσια κι όταν η αβεβαιότητα σε τσακίζει, πώς να κάνεις διακοπές; Βρίσκεις μια παραλία, στήνεις ένα αντίσκηνο, βολεύεσαι με κανα σάντουιτς και περνάς ένα τριήμερο δίπλα στην θάλασσα, ξεγελώντας τον εαυτό σου πως έκανες διακοπές.
Φαίνεται, όμως, ότι το κράτος μπορεί να μη συμπονά εσένα και την φτώχεια σου, συμπονά όμως τους ξενοδόχους και τα διαφυγόντα λόγω ελεύθερου κάμπινγκ κέρδη τους. Έτσι, λοιπόν, τις τελευταίες μέρες έχουν ξαμολυθεί τα απανταχού όργανα της τάξεως και μοιράζουν πρόστιμα σε όσους διανοούνται να στήσουν μια σκηνή σε κάποια παραλία. Τριακόσια η ταρίφα. Και κοινοποίηση στην αρμόδια ΔΟΥ.
Λογικόν. Μια ευνομούμενη πολιτεία δεν μπορεί να ανέχεται τον κάθε αλήτη να κοιμάται όπου γουστάρει. Τί διάολο έχει μοιράσει τόσες επιδοτήσεις και τόσα προνόμια στους επιχειρηματίες τού τουρισμού; Για να πηγαίνεις εσύ με έναν υπνόσακκο, να βολεύεσαι όπου βρίσκεις και να κατουράς στην θάλασσα, μολύνοντάς την;
Ελπίζω μόνο, τα συγκεκριμένα όργανα της τάξεως να έχουν βελτιώσει κάπως τα αγγλικά τους. Όπως και να το κάνουμε, εκείνο το αξέχαστο "γκετ απ, ρε!" δεν μας τιμά ως ευρωπαίους. Για παράδειγμα, ένα "γουντ γιου μάιντ το γκετ απ, σερ" θα ήταν όντως απολαυστικό.
Ήταν Αύγουστος, όπως και τώρα, όταν βρέθηκα σε έναν από τους αγαπημένους μου προορισμούς: το Ναύπλιο. Η ιδέα ήταν να περάσω το βράδυ στην πόλη, να πάω Κυριακή πρωί για μπάνιο στο Τολό και να παρακολουθήσω το βράδυ την παράσταση στο θέατρο της Επιδαύρου. Φυσικά, την νύχτα θα κοιμόμουν (όσο κοιμόμουν, τέλος πάντων) σε ένα ωραιότατο πλατωματάκι που είχα κυαλάρει από καιρό, κάπου δίπλα στο πλακόστρωτο δρομάκι που απλωνόταν στην παραλία, απέναντι από το Μπούρτζι.
Φαίνεται, όμως, ότι δεν ήμουν ο μόνος που προτιμούσε τον ύπνο στο ύπαιθρο, αφού βρήκα όχι μόνο το πλατωματάκι μου κατειλημμένο αλλά και μια σειρά υπνόσακκους στην άκρη τού πλακόστρωτου. Σιγά το πρόβλημα! Κοντά στους άλλους κι εγώ. Μετά το χοροπηδητό στην ντισκοτέκ και με το ρολόι να δείχνει περασμένες τρεις, σίγουρα δεν θα δυσκολευόμουν να κοιμηθώ. Βολεύτηκα και ξεράθηκα. Δυστυχώς, μετά από λίγο ξύπνησα χάρη σε μια κλωτσιά στα πλευρά και μια αγριοφωνάρα:
- Γκετ απ, ρε!
Άνοιξα με χίλια ζόρια τα μάτια και τυφλώθηκα από τον φακό που κρατούσε το θυμωμένο όργανο της τάξεως. Μεριά η νύστα, μεριά το πιόμα... μάλλον δεν μίλησα με την προσήκουσα ευγένεια και τον προσήκοντα σεβασμό:
- Τί θες, μωρέ, νυχτιάτικα και κλωτσάς; Άσε μας να κοιμηθούμε.
Το όργανο θύμωσε περισσότερο και μου έρριξε άλλη μια κλωτσιά.
- Να πας να κοιμηθείς σε ξενοδοχείο, ρε.
Σηκώθηκα με μεγάλη προσπάθεια και τύλιξα τον υπνόσακκο. Το όργανο με άφησε ήσυχο και συνέχισε με τους υπόλοιπους κοιμώμενους, ξυπνώντας τους με την ίδια τρυφερή κλωτσιά και την ίδια γλυκύτατη αγριοφωνάρα σε άψογα αγγλικά:
- Γκετ απ, ρε!
Πήρα την στράτα για την πόλη, αναζητώντας εναγωνίως ένα μέρος να πλαγιάσω για 2-3 ώρες. Εκεί, δίπλα στον δρόμο, προς την μεριά της θάλασσας, βρισκόταν ένα σπιτάκι χτισμένο στην πλαγιά και η ταράτσα του ήταν λίγο ψηλότερα από τον δρόμο. Έδωσα μια δρασκελιά, πήγα στο βάθος της ταράτσας, ξανάνοιξα τον υπνόσακκο και ξαναξεράθηκα αμέσως. Το χάραμα θα έφευγα πριν με πάρουν χαμπάρι οι ένοικοι, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Για κακή μου τύχη, οι υπόλοιποι που έρχονταν πίσω μου, είδαν την δρασκελιά μου και με μιμήθηκαν. Μόνο που κι αυτούς τους πήραν χαμπάρι οι πιο πίσω. Και τους πιο πίσω τους πήρε χαμπάρι το όργανο. Μοιραία, μετά από λίγο, η αγριοφωνάρα ξανακούστηκε στ' αφτιά μου:
- Γκετ απ, ρε! Γκόου του δε χοτέλ, αλήτες!
Σηκώθηκα τσαντισμένος.
- Ρε φίλε, πώς με κόβεις; Λες να μου περισσεύουν λεφτά για δυο ώρες ύπνο σε ξενοδοχείο;
Δυστυχώς, το όργανο δεν είχε διάθεση για κουβέντες.
- Τελείωνε, ρε! Τσακίσου από δω και μη σε ξαναβρώ μπροστά μου.
Κατέβηκα στο λιμανάκι, εκεί όπου ήσαν παρκαρισμένα δεκάδες αυτοκίνητα. Διάλεξα μια θέση που να μη την βαράει ο ήλιος με το που ανατέλλει και ξανάπλωσα τον υπνόσακκο ανάμεσα σε δυο απ' αυτά. Ευτυχώς, το όργανο δεν με εντόπισε. Όταν άνοιξα ζαβλακωμένος τα μάτια μου, κόντευε εννιά...
Αυτά γίνανε πριν 25-τόσα χρόνια. Σήμερα, οι συνθήκες δεν ευνοούν τον "όπου λάχει" ύπνο. Όμως, οι ίδιες συνθήκες είναι που έχουν δώσει ώθηση στο ελεύθερο κάμπινγκ. Όταν σου κόβουν το μεροκάματο στην μέση (αν δεν στο κόβουν τελείως), όταν σε πνίγουν οι φόροι και τα χαράτσια κι όταν η αβεβαιότητα σε τσακίζει, πώς να κάνεις διακοπές; Βρίσκεις μια παραλία, στήνεις ένα αντίσκηνο, βολεύεσαι με κανα σάντουιτς και περνάς ένα τριήμερο δίπλα στην θάλασσα, ξεγελώντας τον εαυτό σου πως έκανες διακοπές.
Φαίνεται, όμως, ότι το κράτος μπορεί να μη συμπονά εσένα και την φτώχεια σου, συμπονά όμως τους ξενοδόχους και τα διαφυγόντα λόγω ελεύθερου κάμπινγκ κέρδη τους. Έτσι, λοιπόν, τις τελευταίες μέρες έχουν ξαμολυθεί τα απανταχού όργανα της τάξεως και μοιράζουν πρόστιμα σε όσους διανοούνται να στήσουν μια σκηνή σε κάποια παραλία. Τριακόσια η ταρίφα. Και κοινοποίηση στην αρμόδια ΔΟΥ.
Λογικόν. Μια ευνομούμενη πολιτεία δεν μπορεί να ανέχεται τον κάθε αλήτη να κοιμάται όπου γουστάρει. Τί διάολο έχει μοιράσει τόσες επιδοτήσεις και τόσα προνόμια στους επιχειρηματίες τού τουρισμού; Για να πηγαίνεις εσύ με έναν υπνόσακκο, να βολεύεσαι όπου βρίσκεις και να κατουράς στην θάλασσα, μολύνοντάς την;
Ελπίζω μόνο, τα συγκεκριμένα όργανα της τάξεως να έχουν βελτιώσει κάπως τα αγγλικά τους. Όπως και να το κάνουμε, εκείνο το αξέχαστο "γκετ απ, ρε!" δεν μας τιμά ως ευρωπαίους. Για παράδειγμα, ένα "γουντ γιου μάιντ το γκετ απ, σερ" θα ήταν όντως απολαυστικό.
"Πουτ δε κοτ ντάουν σλόουλι ρε αλητάμπουρα!"
ΑπάντησηΔιαγραφή(και πολύ σου είναι)
Σε γνωστό παράλιο πευκοδάσος της Δυτικής Πελοποννήσου, φέτος είδα μόνο αυτοκινούμενα εξ Εσπερίας ή αυτοσχέδια τέτοια (μετασκευασμένα VW transporter) με αριθμούς κυρίως απ' τα μέρη σου.
Σκηνές δεν είδα, όπως είχα δει πέρσι που είχα ξαναπάει. Ρωτώντας σε μια γειτονική ταβέρνα όπου καθίσαμε, μου είπαν ότι, πέρασε η αστυνομία και έκοβε πρόστιμα στους σκηνίτες. Στους εποχούμενους στα αυτοκινούμενα δεν έκοβε προστίματα(!) γιατί δεν υπήρχε αντίστοιχη απαγορευτική πινακίδα.
Ενδεχομένως μετά (γιατί έχει περάσει ένας μήνας από τότε) να έκλεισε το νομικό κενό ο Δένδιας ...
αν βάλεις έξω από τη σκηνή πινακίδα:
ΑπάντησηΔιαγραφή"ΕΙΜΑΙ ΑΣΤΕΓΟΣ", σε ποιάνει το πρόστιμο;